Αισθάνομαι σα να κολυμπάω σε μια βαθιά θάλασσα, γεμάτη κύματα απειλητικά. Το καράβι σου έχει ήδη απομακρυνθεί τόσο πολύ που μετα βιας το βλέπω στον ορίζοντα, κι όσο δυνατά κι αν κλωτσώ και κολυμπώ, μου είναι αδύνατο να το φτάσω.
Ήταν γεμάτο αποπνικτικά δηλητηριώδη καύσιμα που ρύπαιναν τις αναπνοές μου τώρα στο τέλος. Κι όλα αυτά τα χρόνια ο καπετάνιος του, εσυ, το οδηγούσε σε κύκλους. Πότε είχα και πότε δεν είχα κι εγω το δικαίωμα να πιάσω το τιμόνι του καραβιού, και πάλι κύκλους έκανε. Κακός ο καπετάνιος, κακός κι ο Αξιωματικός του, κακοί ναυτικοί κι οι δυο.
Και τώρα είμαι στο νερό, στα κύματα ανάμεσα...
Δεκάδες σχεδίες και χάρτινα καραβάκια διαθέσιμα για να πιαστώ, μερικά πιο γερά σκαριά απ' όσο ίσως μπορώ να διακρίνω, μα όλα μοιάζουν να βγήκαν από ναυπηγείο που τα φτιάχνει αλλιώς κι όχι όπως το δικό σου το καράβι.
Κι εγω ακατάδεκτος στο να πιαστώ απ οπουδήποτε απλά για να πιαστώ, προτιμώ να κολυμπήσω μέχρι να πνιγώ για κείνο το δηλητήριο.