Εξαντλήθηκα... Μηδέν ενέργεια. Θα πάω για ύπνο, απο τώρα.
Ελπίζω να μη βλέπεις ακόμα εκείνα τα αγχωτικά όνειρα που έβλεπες τόσους μήνες στον ύπνο σου, να ηρέμησες λίγο.
Μην φοβάσαι, κοιμήσου ήσυχα, σε σκέφτομαι εγω και για τους δυο μας. Δεν βγήκες στιγμή απ' το μυαλό μου για να ειμαι εντελώς ειλικρινής. Είτε θύμωνα, είτε ηρεμούσα, είτε σκεφτόμουν όσα σκληρά λόγια σου είπα και μου είπες μετά, σε αγαπάω το ίδιο, ούτε σταγόνα λιγότερο. Και δε νομίζω πως με νοιάζει το "γιατί" ή κάποιο κλείσιμο, γιατί το ότι δεν σε έχω είναι ένα γιατί από μόνο του για να υποφέρω σα να καίγεται η ψυχή μου στα επτά πατώματα της Κόλασης ταυτόχρονα.
Γι αυτό λοιπόν, θα κλείσω τα μάτια μου μπας και μαλακώσουν οι φλόγες που με καίνε. Τέσσερις, πέντε ώρες που το σώμα θα κοροιδέψει το μυαλό και το πρωί πάλι στο στήθος μου η τρύπα αντί για καρδιά, αναπνοές κι αισθήματα να καταπίνει και να εξαφανίζει.
Γι αυτό λοιπόν και αύριο θα προσποιηθώ για μια ακόμα φορά, για μια ακόμη μέρα, πως δεν με νοιάζει να σου μιλήσω, πως δε με νοιάζει τι κάνεις, πως δε με νοιάζει αν ζεις, και θα κρατήσω την εγωιστική σιωπή μου δήθεν για να γιατρέψω το μέσα μου, αυτή την πουτάνα αξιοπρέπεια που μόνο τροφή δεν είναι αυτή τη στιγμή μα βάρος. Να μου λείπει τέτοια αξιοπρέπεια αμα δεν έχω εσένα.
Πιέζομαι να σωπαίνω κάθε μέρα, για να "επιβιώσω με αξιοπρέπεια", μα το μόνο που θέλω είναι να σου μιλήσω, να σε σταματήσω απ το να πας παρακάτω και να έρθω να σου περάσω το ρημάδι το δαχτυλίδι σ εκείνο το γεφυράκι που είχαμε σκεφτεί να πάμε. Να γεράσουμε αγκαλιά όπως έλεγες κάποτε τόσο επίμονα.
Αντοχή μηδεν...