Σκέψεις... II

[Guest 875331]

 

[Aleksa]

 

[Agaphbou]

"Ενός λεπτού κραυγή…

Για εκείνους που μάτωναν τα γόνατα τους στην προπόνηση, αλλά δεν γίναν ποδοσφαιριστές.

Για εκείνες που υπέφεραν πάνω στις πουέντ, αλλά δεν γίναν μπαλαρίνες.

Για τους έφηβους που δώσαν την ψυχή τους, αλλά δεν την πήραν πίσω.

Για τα παιδιά από την γειτονιά που χάσανε τον παιδικό τους φίλο, αλλά τα βράδια κλαίνε ακόμα για αυτόν.

Για τους συμμαθητές με τις κουκούλες που τους σκίσαν το τετράδιο, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να γράφουν.

Για τη γυναίκα που κράτησε στην κοιλιά της ένα μωρό, αλλά δεν το αγκάλιασε ποτέ.

Για αυτούς που διαβάσαν για τις πανελλήνιες, αλλά δεν πέρασαν.

Για αυτούς που ξενύχτησαν για ένα μήνυμα, αλλά δεν το πήραν.

Για αυτούς που ψάχναν μες το πλήθος ένα βλέμμα, αλλά δεν το βρήκαν ποτέ.

Για αυτούς που πίναν μπουκάλια με κρασιά για να μην θυμούνται, αλλά δεν ξέχασαν τίποτα.

Για αυτούς που ονειρεύτηκαν, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Για τον ποιητή που ξενύχτησε γράφοντας, αλλά κανείς δεν διάβασε τις σκέψεις του.

Για αυτούς που μετά από όλα αυτά, ακόμη προσπαθούν."

 

[Guest 186240]

 

[Aleksa]

 

[Agaphbou]

View attachment 68223

Τι τεεεελεια ταινιαααα...

 

[Aleksa]

 

[Guest 186240]

 

[Guest 699855]

 

[Gate4]

 

[Guest 699855]

Χθες βρέθηκα στη γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στους Αμπελόκηπους της Αθήνας.
Μνήμες, εικόνες και μυρωδιές σήκωσαν τα πέπλα του χρόνου και με γύρισαν στην περίοδο της αθωότητας, της χαράς και του παιχνιδιού.
Ο παιδικός σταθμός στην Κεδρηνού και Δημητσάνας που κρυβόμουν κάθε πρωί πίσω από τα παντελόνια του πατέρα μου επειδή πίστευα ότι έτσι δεν θα με έβλεπαν και δεν θα με έπαιρναν μέσα.
Οι γύρω κινηματογράφοι Αθήναιον,΄Ανεσις, Γαλαξίας, Δαναός που περίμενα πώς και πώς να πάω να δω τις καινούριες ταινίες του Disney και το θέατρο Πόρτα που ακόμα θυμάμαι πόσο είχα εκστασιαστεί από "το Σκλαβί" της Ξένιας Καλογεροπούλου!
Τα Goody΄s στην Αλεξάνδρας και τα McDonalds δίπλα στον πύργο "Απόλλων" που κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος συμμαθητής έκανε τα γενέθλιά του.
Το μαγαζί στην Πανόρμου που πουλούσε χύμα κάρτες Pokemon και καταθέταμε το χαρτζιλίκι μας για να πάρουμε τις σπάνιες που δύσκολα βρίσκονταν μέσα στα φακελάκια.
Το βιβλιοπωλείο του Μακρή στην Κεδρηνού που όταν μπαίναμε μέσα βρισκόμαστε σ΄έναν παραμυθένιο κόσμο από περίεργες ξύστρες, αρωματικά μολύβια και στίβες από βιβλία με γυαλιστερά εξώφυλλα και λίγο παραδίπλα το κατάστημα που πούλαγε παιδικά παπούτσια και που κάποια φορά που είχα πάρει όλο 10άρια στον έλεγχο ζήτησα από τη μητέρα μου να μου αγοράσει ένα ζευγάρι πέδιλα με πολύχρωμα λουράκια, τόσο φανταστικά που με το ζόρι τα έβγαζα για να κοιμηθώ!
Το πανηγύρι της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου που ήταν τεράστιο, ξεκίναγε από της Αλεξάνδρας καθ΄όλο το μήκος της Πανόρμου και κατέληγε στην Κηφισίας.
Το προφιτερόλ του Ξάνθου στην Αργολίδος και Δουκίσσης Πλακεντίας, την ταβέρνα του κυρ Κώστα χωμένη κάπου μεταξύ Λουϊζης Ριανκούρ και Λακεδαίμονος όπου το καλοκαίρι στην αυλή γεμίζαμε τις χούφτες μας με το γαρμπίλι που είχε κάτω και το εκσφενδονίζαμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε και μετά ανακατεύαμε το πιπέρι και το αλάτι "για να είναι όμοια" προς απελπισία των γονιών μας που όλο μας φοβέριζαν ότι δεν θα ξαναρθούμε και όλο σε κάθε ευκαιρία πάλι εκεί βρισκόμασταν!
Και τέλος το καλύτερο! Η παιδική χαρά που βρίσκεται πίσω από το ξενοδοχείο President, στον πεζόδρομο της Βελεστίνου. Τα βάπτισμα του πυρός του αδελφού μου στο μπάσκετ, οι πρώτες φιλίες, τα πρώτα μυστικά, οι υποσχέσεις για την επόμενη μέρα πάλι την ίδια ώρα για να παίξουμε (κοίτα μην δεν έρθεις γιατί δεν θα σε έχω φίλη!), οι κούνιες, οι τραμπάλες, το κυνηγητό με τα αγόρια και η μανία τους να μας τραβάνε τα μαλλιά, τα ματωμένα γόνατα, ο ιδρώτας που καθώς έτρεχε έκανε μαύρα ρυάκια από την τόση σκόνη που είχαμε μαζέψει πάνω μας! Το καφενείο του Σωκράτη που έπιναν καφέ οι γονείς και που στο τέλος κατέληγε σε μπύρα μέχρι να αποφασίσουμε επιτέλους να μαζευτούμε για να φύγουμε!
Νοσταλγία, αναπόληση, στιγμές βαθιά χαραγμένες μέσα μας!
Η γειτονιά των παιδικών μας χρόνων είναι κάτι πολύτιμο που το φυλάμε πάντα μέσα μας!
΄Οταν είσαι μικρός όλα σου φαίνονται πιο όμορφα, πιο χρωματιστά, πιο μεγάλα!
Κι όμως... Και χθες το ίδιο τα έβλεπα!
Πρόσωπα που αρνούνται να μεγαλώσουν, πράγματα που αρνούνται να ξεφτίσουν, δρόμοι που αρνούνται να βρωμίσουν, μεγέθη που αρνούνται να μικρύνουν!
Μπορεί να μεγαλώσαμε πριν καλά-καλά να το καταλάβουμε, μπορεί να μην αντιληφθήκαμε το όριο του τέλους της παιδικής μας ηλικίας για να την αποχαιρετίσουμε, μπορεί και να το ψαχανεμιστήκαμε αλλά έτσι κι αλλιώς τότε το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να μεγαλώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Ευτυχώς που υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα μέσα μας σαν μια όμορφη, ζεστή, γαλήνια και φιλόξενη αγκαλιά που μπορούμε να καταφύγουμε σ΄αυτήν κάθε φορά που η πραγματικότητα της ενήλικης ζωής μας πληγώνει και θέλουμε έστω για λίγο να ξαναγίνουμε παιδιά!
Και η παλιά μας γειτονιά θα είναι πάντα η απόδειξη για όλα αυτά που κρύβονται στην καρδιά μας!

 

[Διομήδης Κουκουβάγιας]

Η γειτονιά των παιδικών μας χρόνων είναι κάτι πολύτιμο που το φυλάμε πάντα μέσα μας!

Έχουμε μάθει από το σχολείο, όχι μόνο να μετράμε, τα παιδιά στη γειτονιά μου έχουνε μάθει ν' αγαπάνε...

Μας έκανες να αγαπήσουμε τους Αμπελόκηπους, με τον τρόπο που περιγράφεις

 

[Guest 699855]

Μας έκανες να αγαπήσουμε τους Αμπελόκηπους, με τον τρόπο που περιγράφεις

Σ΄ευχαριστώ πολύ!
Μερικές φορές αξίζει τον κόπο να γράφεις από καρδιάς! Χωρίς να ρετουσάρεις το κείμενο διορθώνοντας έναν τόνο, ένα κόμμα, μια επανάληψη, μια λέξη κτλ.
΄Οταν περιγράφεις συναισθήματα, γράφεις όπως σου βγαίνουν (δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά).΄Ισως γι΄αυτό "φτάνουν" ευκολότερα σ΄αυτούς που τα διαβάζουν!

 

[Διομήδης Κουκουβάγιας]

Συμφωνώ αλλά προϋποθέτει και μια κάποια περιγραφική ικανότητα, αν διάβαζα πχ τον Τσακαλώτο, δε πα να έγραφε με 4 καρδιές, γρι δεν θα καταλάβαινα να φτάνει σε μένα !

 

[RafAspa94]

 

[Διομήδης Κουκουβάγιας]

Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα

 

[Himela]

 

[Aleksa]

 

[Guest 186240]

 

[Eileen]

Είμαι στο δρόμο για το πανεπιστήμιο, σταματάω στο φανάρι για να περάσω απέναντι. Ανάβει πράσινο για τους πεζούς, περνάμε ένα μπουλούκι κόσμος το ένα ρεύμα. Το φανάρι για να περάσουμε το επόμενο ρεύμα είναι κόκκινο, σταματώ και όλοι με προσπερνάνε σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να περνάς με κόκκινο σε έναν μεγάλο δρόμο με κίνηση, οπότε φυσικά σκέφτομαι πως είναι ένας παραλληλισμός για το γεγονός πως όποιος επιλέγει τον σωστό δρόμο είναι μόνος του, και φυσικά μετά κοροϊδεύω τον εαυτό μου και γελάω μόνη μου γιατί είναι νωρίς μες τη βδομάδα για κλισέ και σοφία τύπου pillowfights. #ΟΛΑΚΑΛΑ