Νοιώθω ότι η ζωή μου μοιάζει σαν να την έχει σχεδιάσει κάποιος μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, γεμάτη από διαβολικές συμπτώσεις τις πιο κατάλληλες στιγμές, γεμάτη από ένα είδος "μαγείας", σαν ένα παραμύθι που θα το διάβαζες σε μικρά παιδιά. Αυτή η παράξενη σουρεαλιστική ζωή έχει ένα εξαιρετικό timing. Νοιώθω ότι είμαι στα σύνορα ενός ξένου κράτους αυτή τη στιγμή με το ένα πόδι μετέωρο και το άλλο έτοιμο να τα περάσει, με φοβερό ρίσκο, με φοβερή κληρονομιά στην πλάτη, που έχω ήδη αδειάσει και δεν ξέρω τι καινούριο να δώσω, που μου ζητάνε πάλι άθλους, που θεωρώ τον εαυτό μου λίγο ιερόσυλο που εγκαταλείπω ένα κόσμο που για μένα ήταν σχεδόν ιερός, που έχω πολεμήσει γι'αυτόν αλλά και πολεμήσει με αυτόν, που έχω κλατάρει από κούραση αλλά πρέπει να συνεχίσω το ταξίδι, που χαμογελάω αλλά οι μαύροι κύκλοι κάτω απ'τα μάτια προδίδουν την κούραση όσο και να λάμπουν τα μάτια κάποιες στιγμές, που υπάρχουν οι εισβολείς, που δεν ξέρω τελικά ποιοί είναι οι πραγματικοί εισβολείς (οι παλιοί ή οι νέοι "ηθοποιοί" της παράστασης), που αυτή τη φορά οι "ηθοποιοί" είναι πολλοί, που την ίδια ακριβώς στιγμή μου προσφέρει χέρι το παρελθόν και το μέλλον, το ένα να το διορθώσω, το άλλο να το κατακτήσω, που νοιώθω ότι δεν ξέρω ποιοί είναι οι "διαβόλοι" και οι ποιοι οι "άγγελοι", που νοιώθω ότι και οι δυο συνομοταξίες είναι πάντα άμεσα διαθέσιμες, που νοιώθω πως σχεδόν ό,τι ζητάω και επιθυμώ με τεράστια συναισθηματική φόρτιση πραγματοποιείται από τις συγκυρίες άμεσα. Νοιώθω ότι πρέπει να χτίσω από την αρχή ένα κάστρο, αλλά με διαβεβαιώνουν ότι αυτή τη φορά θα'ναι τόσο εύκολο σαν να κάθεσαι σε μια παραλία και πετάς βότσαλα για παιχνίδι. Νοιώθω δικαιωμένος αλλά όχι ασφαλής.
Τέλος νοιώθω ότι σήμερα ένας στεκίτης φλυαρεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.