Χειρώτερα δεν γίνεται...
Ήμουν που ήμουν χάλια..., αλλά πριν λίγο έμαθα κάτι τραγικό...
Οι άνθρωποι μερικές φορές, είμασθε...
Δεν ξέρω αν πρέπει να πω άτυχοι... ή κουτοί... και δεν χαιρόμασθε ότι μας έχει κάνει δώρο... η ζωή, ή ο Θεός..., πέστε το όπως θέλετε...
Μόνοι μας... καταστρέφουμε ότι μπορούμε να χαρούμε... και δεν σκεφθόμασθε, ότι ίσως... να μην έχουμε με την κάθε... ευκαιρία, για πάντα.
Σπαταλάμε τον χρόνο μας σε ανόητες σκέψεις..., σε φοβίες... σε χίλιες δυο κουταμάρες... και σπαταλιώμασθε και εμείς οι ίδιοι... και τις περισσότερες φορές χαλαλίζουμε... κι΄ άλλους...
Και έρχεται μια μέρα... που ξαφνικά βλέπουμε πόσο ανόητα φερθήκαμε..., πόσο άδικα αφήσαμε να χαθούν στιγμές..., που αλλοίμονο..., ίσως να μην έχουμε την τύχη να ξαναζήσουμε και αύριο... ή ακόμα και ποτέ...
Συχωρέστε με, αλλά αυτή τη στιγμή έμαθα, ότι ο μοναδικός μου αδελφός, δεν έχει ακόμα κλείσει τα 37 του χρόνια, έχει καρκίνο στον νεφρό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.