Από το λίγο που τον ξέρω διέκρινα μια αγάπη του για μια Πόλη που κι εγώ αγαπώ. Θα ήθελα, λοιπόν, να του προτείνω να πάει...χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα του μείνουν αξέχαστες οι μυρωδιές, οι εικόνες, τ΄ αρώματα και τα χρώματα, η αίσθηση γενικότερα...Αν αφεθεί και σεργιανίσει στα σοκάκια - γύρω απ΄ τον μεγάλο κεντρικό πεζόδρομο - θα νιώσει ότι σ΄ εκείνον τον τόπο έχει ρίζες. Και μάλιστα βαθιές. Κι ας μην έχει ξαναπατήσει το πόδι του...Κι αυτό - το ελληνικό στοιχείο - θα τον συντροφεύει πολύ συχνά. Η κρουαζέρια δε "στα στενά" θα του μείνει αξέχαστη. Το μεγαλείο παλατιών και ανακτόρων θα τον συναρπάσει (κι ας μην πιστεύει, τώρα, αυτό που λέω...). Γροθιά στο στομάχι...η Αγιά Σοφιά...Εκεί δεν θα την παλέψει...τα δάκρυα θα κυλήσουν αβίαστα κι η οργή θα ξεχειλίσει. Μα, για κάποιον περίεργο λόγο, αυτή η οργή θα μεταμορφωθεί σε ελπίδα...ότι όλο αυτό, κάποια στιγμή, θ΄ αλλάξει...Πάνε, λοιπόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη...