Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

-Παγίδα-

Και πάντα, ο δολοφόνος και το θύμα, μια νύχτα άξαφνα παίρνουν τον ίδιο δρόμο -
γιατί σημασία έχει ποιος θα πεθάνει με λιγότερη μοναξιά.


-Εκδίκηση-

Φτύστε με
χτυπήστε με
ποδοπατήστε με
εγώ
κάθε βράδι
σας εκδικούμαι
καθώς
γυρίζοντας αργά
σπίτι μου
πιωμένος
ταπεινωμένος
πλαγιάζω αγκαλιά
μʼ ένα αηδόνι.


Τάσος Λειβαδίτης
Ποιητής Αιωνιότητας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ γέφυρα

Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση -
δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ καὶ γιὰ ποῦ, - μιὰ μυστικὴ δραπέτευση ποὺ δίνει
μιὰ μυστικότητα στὴν κάθε κίνησή μας, στὸν ἴσκιο μας πάνω στὸν τοῖχο,
στὶς ἀπίθανες σχέσεις τῶν δακτύλων μας, στὸν ἦχο τῶν βημάτων
μας - μία ἐξαίσια αἴσθηση
παρανομίας πρὸς ὅλα, σὰν τοῦ μοιχοῦ, τοῦ κλέφτη, τοῦ φονιά,
του ἀρσενοκοίτη ἢ τοῦ λαθρεπιβάτη,
κ' ἡ αἴσθηση τῆς παρανομίας αὐτῆς σου ἐπιβάλλει
μίαν ἄγρυπνη προσοχὴ γιὰ ν' ἀποφύγεις τὴ σύλληψη,
ἐνῶ ἡ προσοχή σου αὐτὴ συλλαμβάνει
τὸ νόημα μιᾶς ἀρχικῆς ἐνοχῆς, συλλαμβάνει
τὶς πιὸ ἀδιόρατες ἐκφράσεις τῆς σιωπῆς· μὰ τότε πάλι
νιώθεις πῶς ἔτσι παραβιάζεις μ' ἀντικλείδι ἕνα μεγάλο, ξένο
σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ὕστερα ἀπὸ σκάλες πολλὲς καὶ μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
ποῦ κάνουν ν' ἀντηχοῦν ἀπεριόριστα οἱ κλειδώσεις σου,
κ' ἕνα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει ἀπὸ φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε ἀντιμέτωπο
μὲ τὴν ἴδια πελώρια σκιά σου ποὺ κρατάει
μεγεθυσμένες τὶς σκιὲς τῶν κλειδιῶν, ποὺ ἐσὺ κρατᾶς, σὰ νἆναι κιόλας
τὰ κάγκελα τῆς φυλακῆς ποὺ θὰ σὲ κλείσει ἰσόβια· ὥσπου τέλοςἀνακαλύπτεις πὼς αὐτὸ τὸ χρηματοκιβώτιο
εἶναι δικό σου, ὁλότελα δικό σου
καὶ μπορεῖς νὰ τ' ἀνοίξεις ἐλεύθερα
καὶ μπορεῖς νὰ χαρίσεις ὅσα θέλεις στοὺς φίλους σου
καὶ μπορεῖς νὰ σκορπίσεις ὅσα θέλεις στὸν ἄνεμο
μὲ κείνη τὴ χαρὰ ποὺ δίνει τὸ ἀνεξάντλητο
μὲ κείνη τὴ χειρονομία μιᾶς ἄσκοπης λεβεντιᾶς κι' ἀσωτείας
ποὺ εἶναι, ἴσως, ἡ μόνη ἀληθινὴ σκοπιμότητα.
Μὰ τότε νιώθεις ὁ ἴδιος, πόσο ἡ κίνηση αὐτὴ θὰ φαίνεται ὕποπτη
μὲς στὸ σκοτάδι τὸ καρφωμένο ἀπ' τ' ἄστρα, μὲ τὸ μετάλλινο ἦχο
των κλειδιῶν,
σὰ χτύπημα σπαθιῶν, ψηλὰ στὸν ἀέρα, ἀόρατων μονομάχων ἢ ἱππέων,
μ' αὐτὸ τὸ σκοτεινό, πελώριο στόμιο τοῦ χρηματοκιβώτιου
ποῦ χάσκει ἀνοιχτὸ μὲς στὴ νύχτα ἐνῶ στὸ βάθος τοῦ ἀστράφτουν
σωροὶ τὰ νομίσματα περίεργων ἐποχῶν καὶ τόπων,
ράβδοι χρυσοῦ σὰ μεγάλα καρφιὰ γιὰ μία σταύρωση· στοῖβες
χαρτονομίσματα
σὰ μυστικὰ τραπουλόχαρτα τῆς Μοίρας. Κι' ὅσοι
δέχτηκαν μία στιγμὴ τὴν προσφορά σου, μόλις στρίψεις τὸ κεφάλι σου
δοκιμάζουν στὴν πέτρα τὰ νομίσματα, μὰ ἐκεῖνα δὲν ἀφήνουν ἦχο,
προσπαθοῦν ν' ἀποκρυπτογραφήσουν στὰ χαρτονομίσματα
τοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὶς σφραγίδες, μ' αὐτὰ δὲ διακρίνονται στὸ
καταπληχτικό σκοτάδι,
καὶ τὰ πετοῦν ξανὰ μπροστὰ στὰ πόδια σου καὶ φεύγουν.
Καὶ μένεις μόνος μ' ὅλο σου τὸν πλοῦτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρὸς στὸ μαγνητικὸ ἀνοιγμένο στόμιο τοῦ ἀδειανοῦ πιὰ
χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρὸς στὴν ἀκάλυπτη τρύπα τοῦ χάους,
μὲ τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σὲ μισοτελειωμένη στάση θεατρικῆς γενναιοδωρίας,
σὰν ἄγαλμα ἥρωα ποὺ ὁ ἡρωισμός του
ἀποδείχτηκε ἀπατηλὸς μετὰ θάνατον - ἢ σὰν ἀτέλειωτη προσπάθεια
νὰ γίνεις ἄγαλμα γιὰ νὰ μὴ σωριαστεῖς στὸ χῶμα - ἕνα ἄγαλμα
ποῦ τείνει μάταια σὰν τσαμπὶ σταφύλι τ' ἀναπόδεκτα κλειδιὰ ἑνὸς
παραδείσου.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

ΕΛΑΦΙ

Περηφάνια μου μια μέρα είχες γενεί
σαν το ελάφι, που πλανιέται όλο ελπίδα
μα τρομάζει απʼ την ανθρώπινη φωνή
και του στήνουν τʼ ακροκλώναρα παγίδα.

Που καλπάζει μεθυσμένο απʼ τη χαρά
τʼ αξεσκλάβωτου παλμού της ηλιαχτίδας
και σε χόρτα σκύβει πάνω τρυφερά
για να πιει το μύρο μιας δροσοσταλίδας.

Και πιο πέρα στον καθρέπτη του νερού
που αρυτίδωτο λοτούς μέσα του κρύβει,
με τη χάρη ενός του πόθου τολμηρού
για να δει την ομορφιά του αιθέρια σκύβει.

Και κοιτάει το λαστιχένιο του κορμί
την ατίθαση και σμιλευτή ομορφιά του
σα ζυγιάζει μʼ ακατάβλητη ορμή
τα στητά, πάνω απʼ την όψη, κέρατά του.

Τη νωχέλεια ενός του βήματος αργού
την ξαφνιάζει καπνισμένο ένα τουφέκι
κάποιου ξένου, διαβατάρη κυνηγού,
που παράμερα στο δάσος μέσα στέκει.

Ξαφνιασμένο ξεπετιέται με καρδιά
που στα στήθια του ο φόβος ξεριζώνει.
Μα πιο πέρα τα πυκνά του τα κλαδιά
ρίχνει ο σχοίνος
και το ελάφι μου σκλαβώνει.

Κι όσο φτάνει ο κυνηγός από μακριά
η ματιά του η γαλανή και λυπημένη
σβήνει, γίνεται θολή και πιο βαριά…
σκλαβωμένο,
μες στα σχοίνα, πάει, πεθαίνει.

Αλεξάντρ Πούσκιν

(απόδοση: Γιάννης Αηδονόπουλος)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

poetry 4fun:

Το έψιλον δίπλα στο ρο
έχουν τα πληκτρολόγια
κι έτσι συχνά μπερδεύονται
στο γράψιμο τα λόγια
το τελευταίο που έπαθα
ήταν χαριτωμένο
για προλαβαίνω πήγαινα
βγήκε πεολαβαίνω
παλιότερα στα αγγλικά
πήγα να γράψω color
κι εκείνο μεγαλόπρεπο
μου δίνει ένα Ψόλορ
μπερδεύτηκα ταράχτηκα
κοιτώ καθηλωμένος
και να σου! το αφιλότιμο
μου λέει καυηλωμένος
η γλώσσα η λανθάνουσα
λένε πως αληθεύει
τα πλήκτρα τα λανθάνοντα
κανείς πως τα ερμηνεύει;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γλυκερια]

Αγνοώ τα περιγράμματα μου
μόνο
Αγγίζω τις λέξεις
αναδιπλώνω την όραση στην ακοή
μʼ ανοίγονται απλόχερα
μυρωδιά
Χαρτιά και χέρια

λυγμοί δεμένοι
απροσπέλαστοι
από όποια γωνία κι αν τους δω
Διπλό σπλάχνο γέννα



αναπηδά κι αναγεννιέται
θείο Αντίδωρο
Πέταγμα
το δικό σου χέρι
δεν ψεύδεται
καθηλώνεσαι
κυτταρικό γινόμενο

σʼ άνθη από κήπους σου
ατσαλάκωτη καρδιά
ανεπιφύλαχτη
οι επάρσεις σʼ απομόνωση
Αγέρωχα
που ξενυχτάς τις αδυναμίες

κύκλος
ολόσωμο περίγραμμα
κι όχι ψελλίζοντας
οι γεύσεις
οι μορφές
το μοίρασμα

τρυγικός χορός
νυμφεύει
γνώση
βροχή
ανοιχτά εννέα σκαλοπάτια
Παραδεισένιε
Πάλι κι απόψε
το εσώρουχο της ψυχής
κατατίθεται με πυρήνα

Γεια σου
με τον τρόπο
του νερού





© Ελένη. Νανοπούλου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ, άλλοι νεκροθάφτες τον κηδεύουνε.
Εμένα ωστόσο μου αρέσει να φαντάζομαι ότι στην τελευταία του κατοικία τον οδηγούνε οι νεκροί που ο ίδιος έθαψε όσο ζούσε, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης για τις υπηρεσίες που τους προσέφερε, ή ακόμα ότι μόνος του, με το αργό, επίσημό του βήμα, μεταφέρει τον εαυτό του ως το μνήμα όπου χώνεται και από πάνω του τραβά το χώμα σαν κουβέρτα.

Αργύρης Χιόνης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WildCherry]

Δίχως ἀγάπη
ὅλη ἡ λατρεία εἶναι ἕνα ἀσήκωτο βάρος,
ὁ χορός ἀγγαρεία,
ἡ μουσική θόρυβος.

Ναί, ὅλη ἡ βροχή τ' οὐρανοῦ πέφτει στή θάλασσα
μά δίχως ἀγάπη
οὔτε μιά σταγόνα δέν γίνεται μαργαριτάρι.
**

Ἀπρόσμενα χτές βράδυ
ἐμφανίστηκε ὁ Ἐραστής.

Εἶπα στή νύχτα
"Μήν τοῦ πῆς τά μυστικά μου".
Κι ἡ νύχτα ἀπάντησε
"Ξέρει τά πάντα,
τί μυστικά νά κρύψη τό σκοτάδι ἀπ΄ τό φῶς;"
**
Γιά νά ἑνωθῆς μ' Ἐκεῖνον
πρέπει νά ξεκόψης ἀπ' τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό.
Πρέπει νά σωπάσης ὁλότελα.

Ἄκου,
Τώρα σοῦ μιλάει Αὐτός.
Ὅ,τι κι ἄν βλέπης εἶναι τό σημάδι Του
Ὅ,τι κι ἄν ἀκοῦς εἶναι ἡ φωνή Του
**
Θέλεις λοιπόν τήν Ἕνωση;

Ἡ Ἔνωση δέν εἶναι κάτι πού βρίσκεται στή γῆ,
οὔτε στήν ἀγορά πουλιέται.
Τήν Ἕνωση μέ τή ζωή σου τήν πληρώνεις
ἀλλιῶς θά τήν κατάφερνε ὁ καθένας.
**
Ὑπάρχει μέσα σου μιά δύναμη πού σοῦ δίνει ζωή.
Αὐτήν ψάξε.
Ὑπάρχει στό σῶμα σου ἕνα ἀνεκτίμητο πετράδι.
Αὐτό ψάξε.
Ὦ, περιπλανώμενε Σούφι
ἄν θέλης νά βρῆς τόν μεγαλύτερο θησαυρό
μή κοιτᾶς ἔξω,
κοίταξε μέσα σου
κι αὐτό ψάξε.
**
Εἶμαι ὁ ἀπέραντος ὠκεανός
κι ὄχι μόνο μία σταγόνα.
Εἶμαι ὁ καθένας
κι ὄχι μόνο αὐτός πού βλέπετε.

Κάθε λεπτό, ἡ κάθε σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ
ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια
"Δέν εἶμαι τίποτ' ἄλλο παρά μία σταγόνα".
​

Τυχαία ἐπιλογή ἀπό τόν "Ἀγαπημένο" τοῦ Τζελ. Ρουμί, ἐκδ. Ἁρμός, ἀπόδοση Καδιῶς Κολύμβα]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ντάμασο Αλόνσο / Αγρυπνία

​

Η Μαδρίτη είναι μια πόλη με πάνω από ένα εκατομμύριο πτώματα
( σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές).​

Φορές τη νύχτα στριφογυρίζω και στριμώχνομαι
σʼ αυτήν την κόγχη όπου εδώ και 45 χρόνια σαπίζω.
Και περνώ ώρες πολλές ακούγοντας να ουρλιάζει
τον τυφώνα, ή να γαβγίζουν τα σκυλιά , ή να χύνεται
μαλακά το φως της σελήνης.
Και περνώ ώρες πολλές ουρλιάζοντας όπως ο τυφώνας,
γαβγίζοντας σαν σκυλί εξαγριωμένος, ρέοντας σαν το γάλα
απʼ το ζεστό μαστάρι μιας μεγάλης αγελάδας κίτρινης.

Και περνώ ώρες πολλές ρωτώντας το Θεό, ρωτώντας τον
γιατί σαπίζει αργά η ψυχή μου, γιατί σαπίζουν πάνω
από ένα εκατομμύριο πτώματα σʼ αυτή την πόλη της Μαδρίτης,
γιατί χίλια εκατομμύρια πτώματα σαπίζουνε αργά στον κόσμο.

Πες μου, τι περιβόλι θέλεις να λιπάνεις με τη σήψη μας;

Φοβάσαι μη σου ξεραθούν οι κήποι οι μεγάλοι ρόδων της ημέρας,
οι κρίνοι οι θλιμμένοι και θανατηφόροι των νυκτών σου;
​

Μετ. Αμαλία Αντωνέτση, Ελευθερία Μπέτσικα, Νίκος Μενεγάτος, ... γουστάρω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Να έπεφτε η βροχή
Κική Δημουλά

Να έπεφτε η βροχή ραγδαία,
ευχόμουν. Να ξεσπάσει......
Θα μέναμε έτσι πιο πολύ
μέσα στη στοά.
Στην πρόφαση.
Γι' αυτό ευχόμουν.....
Μα η βροχή κι εσύ
ενάντια στην ευχή μου
πέφτατε....
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Μονόλογος
Τίτος Πατρίκιος

Ξεριζώνω τις λέξεις μία-μία​

απ' το λαρύγγι μου.​

Αν στάζουν αίμα​

τύλιξ' τες στο μαντήλι σου​

τύλιξ' τες με μπαμπάκι​

ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα​

και πες :​

"Ετσι τα λέει,​

για εντύπωση"".​

Κάνε επιτέλους ό,τι θες.​

Ομως δε φτάνει πια η σιωπή​

δε φτάνουν πια τα λόγια.​

Ξεριζώνω μια-μια σκέτες λέξεις​

και σου τις στέλνω.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jesse_james]

'

"Το Τρελοβάπορο"

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα - μάινα".
·
Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές.
·
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.
·
Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.
·
Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,
·
Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.
·
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.
·
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.
​

Οδυσσέας Ελύτης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Διάλογος Ανάμεσα σε μένα και σε μένα
Κική Δημουλά


Σου είπα:
Λύγισα.
Και είπες:
Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[thecure]

εγω θα ποσταρω ενα πολυ αγαπημενο ποιημα απο μια επισης αγαπημενη ποιητρια...
αφιερωμενο σε αυτους που ξερουν
Κική Δημουλά

Από το "Χαίρε Ποτέ", το

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
- έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συνταγές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και που δεν ήταν τότε θάλασσα.



Τι έπαθες; Σε γέρασε η πολλή φωτογραφία
ή μη σου είπε τίποτα εναντίον μου
η φαρμακόγλωσσα ενοχή μου.


Κάθομαι εδώ και κάθομαι
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομά τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

Two roads diverged in a wood and I
I took the one less travelled by
and that has made all the difference..
R. Frost

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Alejandra Pisarnik, Τελευταίες εγγραφές ημερολογίου

Φεβρουάριος

Έφτασε ο μήνας ο πιο φοβερός. Θέλω να δουλέψω πολύ,
αν και για το τίποτα. Αλλά θέλω να είμαι καλά για να είμαι
σε κατάσταση να βοηθήσω τη μητέρα μου.
Όλα τα κακά προαισθήματα έγιναν πραγματικότητα.
Αδυνατον να διαβάσω και να γράψω. Άγχος που δεν έχω
αρχίσει να δουλεύω.

Η δουλειά και η μητέρα μου


13 Φεβρουαρίου

Προφανώς είναι το τέλος. Θέλω να πεθάνω. Το θέλω
με σοβαρότητα, με φορά πλήρη.


9 Οκτωβρίου

Πάνε τέσσερις μήνες που είμαι έγκλειστη στο Πιροβάνο.
Πριν τέσσερις μήνες επιχείρησα να πεθάνω καταπίνοντας χάπια.
Πριν ένα μήνα, θέλησα να δηλητηριαστώ με γκάζι.

Οι λέξεις είναι πιο τρομερές από όσο υποψιαζόμουν. Η
ανάγκη μου για τρυφερότητα είναι ένα μακρύ καραβάνι.
Κι όσο για τη γραφή, ξέρω πως γράφω καλά κι αυτό είν' όλο.
Αλλά δεν φτάνει για να με αγαπούν.

21 Νοεμβρίου, Κυριακή

Την περασμένη Κυριακή επιχείρησα να κρεμαστώ. Σήμερα δεν
παύω να σκέφτομαι το θάνατο από νερό. Τίποτα
δεν θα με έκανε καλύτερα από το να δω τον Ρενέ Κ.
Ένας τίτλος: Ο χαμένος τόπος
Οι σκύλες λέξεις.
Την Τετάρτη 10 βγήκα από το Πιροβάνο όπου ήμουνα
πέντε μήνες.

Νοέμβρης του 1971

Να γράφεις είναι να δίνεις αίσθηση στο να υποφέρεις.
Υπεφέρα τόσο που πια με απέβαλαν από τον άλλο κόσμο.
Να γράφεις είναι να δίνεις αίσθημα στον πόνο μας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

ΘΑ ΓΕΥΤΟΥΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ

Ξερω πως καποτε,
σε καποια καμαρη,
τα δαχτυλα μου θα βρουν -ανοιγοντας το χειμαρρο απαλων μαλλιων-
τραγουδια που δεν επαιξε το ραδιο ποτε.

Ολα θλιμμενα -εκει- πικρα χαμογελωντας.

Charles Bukowski

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

Μπορεί η καλλιτεχνική αξία του εν λόγω πονήματος να είναι μικρή ειδικά αν σταθεί δίπλα σε ερωτικού περιεχομένου αριστουργήματα όμως ευτυχώς στη τέχνη δεν υπάρχουν ζυγαριές οπότε το παραθέτω πρώτον , ως την πιο απλή μορφή ερωτικής έκφρασης σχεδόν παιδικής θα έλεγα και δεύτερον γιατί έχει ιστορική σημασία το όνομα του ποιητή …..

ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΗ ​

Τζένη , γελώντας θα μπορούσες να ρωτήσεις γιατί « Στην Τζένη » απευθύνω τα τραγούδια μου ,
Όταν για σένα μόνο ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα ,
Όταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ’ απελπισία
Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις
Όταν σε κάθε λέξη βρίσκω τ’ όνομά σου
Όταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο
Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεϊκή ,
Γλυκά τ’ ωραίο σου όνομα ηχεί
Και ο ρυθμός του πάλι μου μιλάει
Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική ,
Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι
Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής ,
Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής
Βλέπεις ! Θα γέμιζα χιλιάδες τόμους ,
Γράφοντας μονάχα τη λέξη Τζένη,
Βιβλία που θα φανέρωναν έναν κόσμο σκέψης,
Κατόρθωμα αιώνιας Θελήσεως,
Στίχοι που τρυφερά καταπραΰνουν κάθε πόθο
Κάθε λάμψη, κάθε αιθέρια αστραπή
Κάθε πόνο κάθε θλίψη κι αγωνία
Αλλά και κάθε ουράνια ευτυχία
Κάθε Ζωή και κάθε ανθρώπινη Σοφία
Μπορώ να το διαβάσω στα αστέρια
Κι η αναπνοή του Ζέφυρου το ξαναφέρνει
Από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας
Ω! Στ’ αλήθεια θα το γράψω σαν ρεφρέν
Ώστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν
ΤΖΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.​

Καρλ Μαρξ……​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Τα Πάθη της Βροχής
Κική Δημουλά

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μʼ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μούʼ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ, ​

νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μʼ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,

σαν όλα τʼ άλλα νάʼ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Από ένα ποίημα από τον Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Pessoa)
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ

IX
Είμ' ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είν' οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είν' όλες αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τ' αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.
Γι' αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη,
νιώθω θλιμμένος και την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να' χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμ' ευτυχισμένος.

(μτφρ. Φ.Δ. Δρακονταειδής)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Το Υπόγειο
Σταύρος Αμπελάς


Κάθε βράδυ
γυρνώντας σπίτι
ανεβαίνω σκάλες,
αμέτρητες σκάλες,
τόσες που πλαγιάζω
κατάκοπος να κοιμηθώ.

Και κάθε πρωί
έχω την ίδια απορία:
πως γίνεται να ξυπνώ
μέσα σʼένα υπόγειο;​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.