Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ


ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.


Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, « Yψικάμινος», Άγρα, Αθήνα 1980, σελ. 50.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Η μπαλλάντα του Ναυτικού

Γεωργόπουλος Νίκος

Στα όνειρα που σκάλωσαν στ' αστέρια
χαρίζω ένα ρυθμό αλγερινό.
Μια αναπνοή, στην πρώτη της πρεμιέρα,
ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό.

Έτη φωτός και τόσα πανηγύρια,
έχω απόσταση και χάνω το ρυθμό.
Μια θηλυκιά πανέμορφη ελπίδα,
σημάδια έρωτα μ' αφήνει στο λαιμό.

Σ' αβέβαια της ηδονής κόκκινα φώτα,
σέρνω τη νύχτα μου κι αυτή με ξεγελά.
Μια ηλιακτίδα εισχωρεί κρυφά απ' την πόρτα
κι από τις γρίλιες ξαναφεύγει στα κλεφτά.

Μούσα της μοναξιάς, έλα κοντά μου,
ταξίδεψε στα μάτια μου, και φέρε φως.
Σβήσε μου την σκιά απ' τα βλέφαρα μου
να γίνω μονομιάς, νεράιδας γιος.

Μούσα που ενέπνευσες, τα πρώτα μου τα πάθη
τράβα μπροστά και σύρε το χορό.
Κάλεσε τα στοιχειά του Ωκεανού, απ' τα βάθη,
άνοιξε το κρασί του Πειρατή, να το γευτώ.

Μια ανάμνηση παλιά σαν οπτασία
σκάει στο κύμα, και επιπλέει στον αφρό,
μοιάζει της λησμονιάς νά 'ναι σειρήνα
και με ρωτά... αν θα γυρίσω να την βρω.

Που 'στε Θεοί και Δαίμονες συνάμα,
που κρύβεστε σαν ποντικοί να μη σας δω,
λύστε τα μάγια που μου 'κανε η Χάνα,
η μάγισσα η μικρή από τη Βηρυτό.

Έξω καιρός - κόντρα στην κόντρα -
να λέω στο ναύτη "κράτα γερά".
Αυτά είναι της θάλασσας ακόρντα
κι εμείς του Ποσειδώνα η σπορά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Πιστεύω
Νάνος Βαλαωρίτης

Πιστεύω σε μια χημική ένωση Πατέρα Παντοκράτορα
Πιστεύω σε μια ηλεκτρική εκκένωση Άγιο Πνεύμα
Πιστεύω σ' έναν Γιο Μονογενή που βγήκε από το σπέρμα
Πιστεύω σε μια φυσική εξέλιξη Μητέρα Αειπαρθένα
Πιστεύω σε μιαν Εκκλησία διακόπτρια του φωτός
Και σε δώδεκα Απόστολους του Έρωτα
Πιστεύω σ' ένα Εσταυρωμένο Δέντρο
και σε μιαν αρχική ουσία Π
Πιστεύω σ' έναν άγνωστο παράγοντα
Που γεννάει την περιέργεια
πιστεύω σ' ένα πονηρό και σ' ένα αθώο πνεύμα
Πιστεύω σε μιαν ωραία γυναίκα
Που θα με κάνει ευτυχισμένο
Πιστεύω στη μεγάλη δύναμη της φαντασίας
Που μπορεί στην κόλαση να δει έναν παράδεισο
Στο καθετί που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ
Πιστεύω
Πιστεύω σ' έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο
Απ' τα δεσμά της σκέψης του του φόβου του το αυγό
Άγιος ελεύθερος στον Αιώνα τον Άπαντα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Περασμένη πια η κορυφή της ζωής,
δίκαιος με το άλλο μέρος, παρατηρώ
ένα τοπίο όχι άμοιρο ομορφιάς
τις μέρες του ήλιου, αλλά σε αφιλόξενο χειμώνα.
Εδώ θα ήταν γλυκό να υψώσω το σπίτι
που σε άλλα κλίματα δεν χρειάστηκα,
μαθαίνοντας να είμαι αγνός και να 'μαι μόνος.
Μια τάξη του να ζεις, είναι η σοφία.
Και τί τρεμούλιασμα,
καθαρτικό, θα με διέτρεχε
την ώρα που προσέχω τον κόσμο
με άλλο τρόπο καλύτερο, λιγότερο παθιασμένο,
και παρατηρώ τις ήσυχες της νύχτας ώρες,
όταν ο χρόνος καλεί τις ευγενείς μελέτες,
τον αυστηρό λόγο των ιδεολογιών
-ή τα σημάδια των αστερισμών
στο γαλανό στερέωμα...
Αν και η ηδονή της σκέψης της αφηρημένης
είναι ίδια με όλες τις άλλες ηδονές:
βασίλειο της νεότητας.

Χάιμε Χιλ ντε Μπιέδμα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Επέστρεφε
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις
επέστρεφε και παίρνε με- όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ´ επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν´ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ

Την κούπα γέμισε
και στη φωτιά της άνοιξης
το χειμωνιάτικο ρούχο της τύψης
πέτα το πέρα.

Το πουλί του χρόνου
δεν έχει παρά λίγο δρόμο να διαβεί
και το πουλί
άρχισε ήδη να πετά.

Ομάρ Καγιάμ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Σιωπή και μοναξιά τρέφουν το χόρτο
Που αυξάνει σκοτεινό και δυνατό μες στα ερείπια,
Ενώ το χελιδόνι με κραυγή απόκοσμη
Πάει στον απέραντο αέρα, και κάτω από τον άνεμο
Τα φύλλα στα κλαδιά τρέμουν τεμπέλικα
Όπως στο άγγιγμα αόρατων σωμάτων.

Καθαρή, από ασήμι νεφελώδες, πια σηκώνεται
H κόψη από τη ημισέληνο
Ρίχνοντας πάνω στον κάμπο φιλική ειρήνη,
Και σ' αυτό το αβέβαιο φως τα μαρμάρινα ερείπια
Είναι κατασκευές ωραίες, μουσικές,
Που τ' όνειρο τις γέμισε.

Αυτό ειν' ο άνθρωπος. Κοίταξε
Τη λεωφόρο των τάφων και κυπαρισσιών, και τους δρόμους
που οδηγούνε στην καρδιά πλατείας μεγάλης
Ανοιχτής σ' έναν ορίζοντα από λόφους:
Όλα είναι ίδια, αν και είναι μόνο μια σκιά
Απ' αυτό που υπήρξε πριν αιώνες, μα χωρίς τον κόσμο.

Σηκώνει αυτό το υδραγωγείο τιτανικό
Τόξα σπασμένα και ξερά στην χέρσα την κοιλάδα
Όπου η μυρτιά φυτρώνει με την ανεμώνα,
Ενώ το νερό ελεύθερο ανάμεσα στα βούρλα
Περνά με την αινιγματική του ευγλωττία
Της ομορφιάς που νίκησε τον θάνατο.

Στους άδειους τάφους, οι υδρίες δίχως στάχτες,
Ακόμα μνημονεύουνε λεπτά ανάγλυφα
Νεκρούς που άλλο δεν είναι από απέραντος κι ανώνυμος ο θάνατος,
Μ' όλο που τα λεπτά τους τα κτερίσματα επιζούνε:
Φιάλες με χωρίς άρωμα πια, δαχτυλίδια και κοσμηματάκια
Ή το ειρωνικό το φυλαχτό ενός φαλλού εύρωστου ,
Που η τραγική του χρόνου περιφρόνηση επέτρεψε.

Οι πέτρες που τα πόδια ζωντανά τις άγγιξαν
Αιώνες πριν, ακόμα παραμένουν
Ήσυχες στον τόπο τους, και οι κολώνες
Στην πλατεία, μάρτυρες των πολιτικών αγώνων,
Και οι βωμοί όπου θυσίασαν και έλπισαν,
Και οι τοίχοι που των κορμιών την ηδονή τους έκρυψαν.

Μονάχα εκείνοι δεν υπάρχουν. Αυτή η σιωπή
Μοιάζει να περιμένει της ζωής τους την επιστροφή.
Μα οι άνθρωποι, φτιαγμένοι από αυτή την ύλη τη αποσπασματική
Που μ' αυτή τρέφεται ο κόσμος, κι ας είναι
Ικανοί να πλάσουνε αυτό που αντιστέκεται στο χρόνο,
Αυτοί που μες στο νου τους το αιώνιο συλλαμβάνεται,
'Οπως στο φρούτο ο πυρήνας κλείνουν θάνατο.

Θεέ μου. Εσύ που μας έκανες
Προς θάνατον, γιατί μας έβαλες βαθιά
Τη δίψα του αιώνιου, που κάνει τον ποιητή;
Μπορείς ν' αφήσεις έτσι, αιώνα τον αιώνα,
Να πέφτουν σαν τα χνούδια που τα παίρνει φύσημα
Τα τέκνα του φωτός μες στο φιλάργυρο σκοτάδι;

Αλλά εσύ δεν υπάρχεις. Είσαι μονάχα το όνομα
Που δίνει ο άνθρωπος στο φόβο και την ανημπόρια του,
Και η ζωή χωρίς εσένα είναι αυτό που μοιάζουν
Αυτά τα ίδια ερείπια τα όμορφα στην εγκατάλειψή τους:
Φωτός το παραλήρημα γαλήνιο πια στη νύχτα,
Όμορφο ίσως παραλήρημα όταν είναι μικρό κι ανάλαφρο.

Κάθε τι όμορφο έχει τη στιγμή του, και περνά.
Σημασία έχει σαν αιώνια την στιγμή μας ν' απολαύσουμε.
Εγώ δεν σε φθονώ, Θεέ μου, άφησέ με μόνο
Με τα έργα μου τ' ανθρώπινα που δεν έχουν διάρκεια:
Ο πόθος να γεμίσεις το εφήμερο
Με αιωνιότητα, αξίζει όσο η παντοδυναμία σου.

Αυτό ειν' ο άνθρωπος. Μάθε, λοιπόν, και πάψε
Να κυνηγάς θεούς κουφούς αιώνιους
Που η προσευχή σου τρέφει και η λησμονιά σου εκμηδενίζει.
Η ζωή σου, το ίδιο όπως το άνθος, είναι λιγότερο όμορφη ίσως
Μιας και φυτρώνει και ανοίγεται στα χέρια του θανάτου;

Ιερή και μυστηριώδης πέφτει η νύχτα,
Γλυκιά σαν ένα χέρι φιλικό που σε χαϊδεύει,
Και στο στήθος της, όπως τώρα εγώ, άλλοι μια μέρα
Ανάπαυσαν το μέτωπο, και γέρνω
Ν' αποθαυμάσω πια γαλήνιος τον κάμπο και τα ερείπια.

Ερείπια, του Λουίς Θερνούδα.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Ἀπροσδιόριστη χρονολογία

Αὐτὴ ἡ μέρα πέρασε χωρὶς καμιὰν ἀπόχρωση
Τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες
(Ἴσως ἡ ἀπαρχὴ ὁμοίων ἡμερῶν)
ἔσβησεν ἔτσι ἀνάλαφρα ὅπως ᾖρθε
χωρὶς νὰ παιχνιδίσει ὁ ἥλιος στὰ κλαδιὰ
Τράβηξε τὶς κουρτίνες της μὲ διάκρισην ἡ νύχτα.
Μιὰ μέρα τόσο διάφορη ἀπ᾿ τὶς ἄλλες
Χωρὶς τὰ σύμβολα τοῦ «πλήν» καὶ τοῦ «σὺν»
π᾿ αὐλακώνουν τὴ σκέψη
Χωρὶς νὰ βαραίνει κἂν τὴ ζυγαριὰ τῆς μνήμης
Πὲς σὰ μιὰ σαπουνόφουσκα ποὺ τρυπήσαμε μὲ τὴν καρφίτσα
Σὰν τὸν καπνὸ τσιγάρου χωρὶς ἄρωμα.
Ἔτσι ἔπεσε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ καλαντάρι
Δίχως τὸν παραμικρότερο ἦχο
(Χάθηκε καὶ δὲν ψάξαμε νὰ τὸ βροῦμε)
Ἔμεινε τὸ συρτάρι μας ὅπως τὸ ἀφήσαμε.
Ἴσως -λές- πὼς δὲν ἤτανε κἂν μία μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν ἀρνητικὰ οἱ ἀριθμοὶ
Τὸ ρολόι γυρισμένο ἕνα ἀκόμη εἰκοσιτετράωρο
-Λές- πῶς περάσαμε ἀσυνείδητα τὰ μεσάνυχτα
Ἕναν ὁλόισιο ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο.

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

ΡοΖ (Όχι χιονΆνθρωπος)

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι
γιά την Ρόζα Ροζαλία
που 'χε στα δυό της μάγουλα
λιγάκι κρέμα φράουλα
κι έβγαζε βόλτα μες τη ροζ ανατολή
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί

Αφιερωμένο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Aharon Shabtai, Σε έναν πιλότο

Πιλότε, την επόμενη φορά
Που θα πετάς πάνω από την Τζενίν
Με το ελικόπτερό σου,
Θυμήσου τα παιδιά
Θυμήσου τις γιαγιούλες
Που μένουν μέσα στα σπίτια
Που θα βομβαρδίσεις.
Άλειψε με λίγη σοκολάτα
Τους πυραύλους σου
Και κοίταξε να τους πετύχεις.
Να τους μείνει
Μια γλυκιά θύμηση
Όταν θα πέσουν τα ντουβάρια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Νίκος Περάκης

Όταν πολιορκεί ένα γκρίζο σύννεφο την ζωή σου,
όταν οι σκέψεις,
αλυσοδεμένες από το πάγωμα των άκρων σου
φωλιάζουν στην ψυχή σου
σαν τον κουρνιαχτό της μεγάλης πόλης...

Όταν μιλάς,
μα η φωνή σου δεν ακούγεται
και παράλογα ηχούν
οι οπλές τ'αλόγου στον μεγάλο κάμπο,
και μοιάζει o λυγμός σου,
με μικρού ασβού το ίχνος στο σκοτάδι...

Όταν δεν ακούς,
το πέταγμα της πεταλούδας
στο στερνό της κάλυκα,
που μοιάζει υπόσχεση δίχως πλοηγό
στο προαύλιο μιας εκτεταμένης ζωής....

Τότε χρειάζεσαι ένα αστέρι....
Ένα αστέρι κι ένα του μυστικό....
Κάτι ν'αγγίξει τη ψυχή σου,
κι ο παιδικός σου ρεμβασμός ν'ανθίσει πάλι....

Τότε στ'αλήθεια μπορείς
να πλάσεις τα όνειρά σου φίλε μου,
ν'ανοίξεις τις παλάμες σου στον ήλιο
και τούτη την ευχή να σφίξεις
πολύτιμο σεντέφι στη καρδιά σου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Γιάννης Ρίτσος

Κοριτσάκι μου, μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού σου ʽπεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου. Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει, είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ' τη χαρά που δίνεις Να το θυμάσαι κοριτσάκι.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα
όλο κι απλώνει
μέσα κι έξω.
Απ' το γυμνό βουνό μου
πάνω από συνωστισμούς
σωμάτων κι αισθημάτων
κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα
βλέποντας μόνο δάση
πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.
'Ενα δέντρο... ένα πρόσωπο...
Και πια δεν ξέρω
αν διάλεξα τη μοναξιά
ή αν μου την επιβάλατε.
Καθώς απλώνει ο πάγος
δεν καταδέχομαι
να ζητήσω τη βοήθειά σας.

T. Πατρίκιος
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

Θα μοιραστώ κι άλλο ποίημα μαζί σας
γιατί μόλις το πέτυχα τυχαία στο νετ, και μου άρεσε πολύ.


Τίτλος: "Σ' αγαπ..."

Ξέχασες τη μορφή σου στον καθρέφτη του χωλ
το κασκόλ σου στην κρεμάστρα
το μπορντό σου πουλόβερ στο κρεβάτι
την ηχώ της φωνή σου: σ' αγαπ...

Στο μαξιλάρι που κέντησες, πάνω στο κρεβάτι
στο αφημένο στυλό πάνω στο χαρτί
με τη μύτη του σε μια λέξη: σ' αγαπ...

Στο άρωμά σου αφημένο στη γωνιά της κουβέρτας
στα παλιά προγράμματα των θεάτρων
στις γραμμένες σελίδες με μία λέξη: σ' αγαπ...

Οι φωτογραφίες σου ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου μου.
Η απαλή σου φωνή στον τηλεφωνητή.
Τα ίχνη του φιλιού σου στα χείλη μου.
Τα δάχτυλά σου στη σάρκα μου: σ' αγαπ...

8 Μα'ί'ου 1982
Δ. Ι. Λο'ί'ζος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Idril]

[Σαν σήμερα το 1941 πέθανε ο James Joyce. ]

James Joyce - I Hear an Army

I hear an army charging upon the land,
And the thunder of horses plunging, foam about their knees:
Arrogant, in black armour, behind them stand,
Disdaining the reins, with fluttering whips, the charioteers.
They cry unto the night their battle-name:
I moan in sleep when I hear afar their whirling laughter.
They cleave the gloom of dreams, a blinding flame,
Clanging, clanging upon the heart as upon an anvil.
They come shaking in triumph their long, green hair:
They come out of the sea and run shouting by the shore.
My heart, have you no wisdom thus to despair?
My love, my love, my love, why have you left me alone?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Βράδιασε ξανά…βλέποντας τʼ αστέρια στον ουρανό,
κοιτώντας το φεγγάρι που φωτίζει και σένα…
το βλέπω να μου χαμογελάει…
παίζει μαζί μου όπως κι εσύ..

Ρίχνει τις ακτίνες του πάνω μου…κι εγώ…
προσπαθώ να βρω μια λύση…
μια λύση που θα φέρει την λύτρωση…

Μα…ρίχνοντας το λιγοστό φως του…
δημιουργεί σκιές…οι σκιές του παρελθόντος..
έρχονται ξανά, και φέρνουν μαζί…
τους φόβους…τα θέλω…την αγάπη… τις ενοχές…

Και τότε δύσκολα ξεχωρίζεις την αλήθεια από τα όνειρα…
γίνονται ένα…και ζεις μαζί τους…στο σκοτάδι…

Γιατί…..θέλεις αλλά δεν μπορείς…
Αγαπάς… αλλά φοβάσαι…
Αλήθεια…τι μπορεί να σε φοβίσει τόσο πολύ;;

Μόνο..η αλήθεια της καρδιάς σου…
Γιʼ αυτό, θα συνεχίσεις να ζεις μέσα στο ψέμα…
και να καρτερείς…ένα βράδυ με φεγγάρι…

για να ζήσεις τις δικές σου αλήθειες…
χωρίς ενοχές…
μεσʼ τις σκιές του φεγγαριού και της ζωής σου….

Πηγή​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γιάννης Σκαρίμπας: Φαντασία
(συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Νάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και νάν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα με γυάλινα πανιά πλοίο που πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
έξω απ' τον κύκλο των νερών στα χάη.

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου φως μου
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γεωργίου Δροσίνη
​

Η αμαρτωλή

Παπά, αν έρθει μια μελαχρινή
να την ξομολογήσεις,
κοντούλα, αφράτη, με γλυκιά φωνή,
πρόσεξε μην τυχόν και την αφήσεις
να μεταλάβει- η αμαρτωλή,
δε νήστεψε μια μέρα το φιλί!
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Ψυχή κι αθάνατη

Τι κι αν υπάρχει αθάνατη ψυχή
Την κάνανε χυμό κι αυτήν οι Ψυχολόγοι
Στις μάζες τη μπολιάζουν εσοχή
Την έχουν συνταγή οι σεξολόγοι

Αθάνατη ψυχή, τι τάχα μένει,
Αν όχι κόκαλα που θεʼ νʼ αναστηθούν;
Μα στων ονείρων σου η ειμαρμένη,
Έχει ερωτήματα πολλά, νʼ απαντηθούν!

Το ένα τʼ όνειρο, μιλάει για τʼ άλλο,
Κι όλα μαζί, για τούτη τη ζωή,
Την άπιαστη τη φευγαλέα,
Τι κι αν υπάρχει αθάνατη ψυχή!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Κουκλοθέατρο - Δημητρης Καραγιαννης

Χαμηλώσαν τα φώτα στο μικρό κουκλοθέατρο.
Τα παιδιά δεν θυμούνται
πώς μεγάλωσαν τόσο στην απέραντη αίθουσα,
ενός θιάσου που σενάριο δεν έχει,
με ένα τέλος απρόβλεπτο που φοβίζει...
Που είν' αλήθεια εκεινο, το μικρό κουκλοθέατρο;
Πώς ψηλώσανε όλα, κι έχουν γίνει θεώρατα;
Να τα φτάσει κανείς δεν μπορεί.Να γιατί μερικοί έχουν χάσει το χρόνο,
και σε πείσμα του μένουν μικροί.
Σε έναν κόσμο δικό τους, σε έναν κόσμο ονείρων,
στο μικρό κουκλοθέατρο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.