Μοιραζόμαστε ποιήματα

[rafaela11]

 

[parafernalia]

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό.

Το παιδί τρώει πορτοκάλια.
(Το βλέπω από το μπαλκόνι μου)

Ο θεριστής θερίζει τα στάχυα.
(Τον βλέπω απ’ το μπαλκόνι μου)

Αν θα πεθάνω
αφήστε το μπαλκόνι μου ανοιχτό!

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Spoiler

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ στη Συρία. Μαζικές σφαγές Αλεβιτών πολιτών ως αντίποινα για την Εξέγερση!

 

[glayki]

Έλα, ανέβα. Όπου να ‘ναι τα πιο ανάλαφρα φτερά, σκάφανδρο του αέρα, θα σε κρατήσουν απ’ τον λαιμό.Η γη κομίζει μόνο το αναγκαίο και τα πανέμορφά σου πουλιά, χαμόγελο. Στους τόπους της θλίψης σου, όπως μια σκιά πίσω απ’ τον έρωτα, το τοπίο καλύπτει τα πάντα.
Έλα γρήγορα, τρέξε. Και το σώμα σου πάει πιο γρήγορα απ’ τις σκέψεις σου, αλλά τίποτα, ακούς; τίποτα, δεν μπορεί να σε ξεπεράσει.
Πωλ Ελυάρ
(1926 – Πρωτεύουσα της οδύνης)

 

[Nascentes morimur]

Μανιασμένη βροχὴ
πάνω ἀπ’ τὰ θαμμένα δάχτυλά μου.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
κάτω ἀπὸ ’να δέντρο
ἔξω ἀπ’ τὴ σπηλιὰ
Μ’ ἄγριες κουρελιασμένες προβιὲς
Καὶ βιβλικὴ γενειάδα –
ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι τσουκνίδα
εἶναι εὐάλωτη –
Κακοσιτισμένο
Νὰ ἀγναντεύει τὸ μαχητικὸ ἀφρὸ
τῆς ἀκροθάλασσας
Καθετὶ εἶναι γεμάτο
καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἐλευθερία.
Εἶδα τὸ ἀνθρώπινο πλάσμα
Στὸ ναὸ τῆς φαντασίας μὲ ἰκετήρια κλαδιὰ
Τρέμοντας μὲ σκέψεις φτωχοῦ θεοῦ
Τὸ εἶδα
στὴ στοιχειωμένη πολυκατοικία
Ὁδηγημένο στὴν ἀφθονία μὲ αὐτοκίνητο οὐίσκι ἔντυπο
ἢ στὸ ἄντρο τῆς μιζέριας
Μὲ ὁλόλαμπρη γύμνια χλωμὰ στήθια
Ὀρυχτὰ στολίδια νεκρὸ βρακὶ
Ἡ μεγαλειότητά του περιμένοντας φώτιση
κάτω ἀπὸ ληστρικὰ νύχια
Ἔξαλλο βασανιστήριο
Φτυστὰ στὸν καιρό.
Κακόμοιρο πετσὶ θαμμένο
μέσα σὲ τόση νύχτα
Ἡ Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη
Μέσα στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Λ. Πούλιος
Η Ἀμφισβήτηση εἶναι εὐάλωτη.

 

[Euge.loukia]

Στη σκοτεινή άβυσσο το βάθος χάνεται η ψυχή συντρίβεται.
Διασπασμένη σε θραύσματα αναμνήσεων,
Σβησμένα τα ίχνη της αλήθειας, διαλυμένα σε διάσπαρτη σκόνη.
Η ύπαρξη εκφυλίζεται σε μια σιωπηλή αναμονή,
Ανάμεσα σε αέναες αντιφάσεις και παράλογες επαναλήψεις.
Ο χρόνος, αδάμαστος και ανυπόφορος, γλιστράει αργά,
Αφήνοντας πίσω του μια εκκωφαντική ηχώ αμαρτίας.
Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, σπαράζουν την ύπαρξη,
Καθώς η αλήθεια εκφυλίζεται σε ατελείωτο σκοτάδι.
Εγκλωβισμένος στη σφαίρα του μυστηρίου,
Βυθίζομαι στο χάος, άβουλος θεατής της ίδιας μου της παρακμής.
Η γαλήνη είναι ψευδαίσθηση, η ηρεμία ανύπαρκτη,
Γιατί ο πόνος είναι το μοναδικό φως που φωτίζει το μονοπάτι της ψυχής.
Η ανατροπή, η απόλυτη ανατροπή του κόσμου,
Έρχεται και με καταπίνει, αφήνοντάς με να αναπνέω την άχρωμη λήθη.
Αν και οι σκιές με περιβάλλουν, δεν μπορώ να φύγω,
Γιατί η ίδια η σιωπή είναι το πιο δυνατό μου δεσμό.