Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

«Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές,
Περνούμε εμείς, έρχονται πίσω άλλοι
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.
Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-
στη γη. Κι αναρωτιόμαστε: “πού πάμε;”.
Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-
τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.
Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι
-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να ‘μαστε τρελοί-
μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: “τι απομένει;”
κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο “γιατί;”
Κι έτσι φεύγουμε εμείς. Μας ακολουθάνε άλλοι.
Με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.
Δεν είμαστε τρανοί, δεν είμαστε μεγάλοι
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.»

Βασίλης Βασιλικός
(18 Νοεμβρίου 1933 – 30 Νοεμβρίου 2023)

 

[Κάμπια]

Αποχαιρετισμός - Καράγιωργα Ολυμπία

Ξυπνώ και πέφτω στο κρεβάτι
Με μια αγωνία πως κάτι αρχίζω και ξεχνώ
Κάτι πολύ παλιό πολύ δικό μου

 

[Κάμπια]

Το ρολόγι - Σαχτούρης Μίλτος

Μαύρος ο ήλιος
στον κήπο της μητέρας μου
μ' ένα ψηλό καπέλο
πράσινο
ο πατέρας μου
μάγευε τα πουλιά
κι εγώ
μ' ένα κουφό
ρολόγι δύσπιστο
μετρώ τα χρόνια
και
τους περιμένω​

 

[Κάμπια]

Η βροχή - Σαχτούρης Μίλτος

Φριχτό καλοκαίρι
τα περιστέρια
ο άλλος κόσμος
που πάντα λάμπει
στα μάτια σου
στα μάγουλά σου​

 

[Nascentes morimur]

Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Άρης Αλεξάνδρου.

 

[Κάμπια]

Παιδί - Σαχτούρης Μίλτος

Δε θέλει να ξέρει
για το αίμα
είναι δακρυσμένος
κι είν' αόρατος
χτυπάει η καμπάνα
τρομαγμένος
να τον τώρα που φαίνεται
μικρό παιδί
πίσω απ' τα δίχτυα
και να τον τώρα
μ' αγκάθια ερπετό
ετοιμοθάνατο
που γέννησε τ' αυγά του
τι μαύροι που είναι οι άνθρωποι
τι καθαρά που είναι τ' άστρα

 

[Resaldis]

Λίβανος 2006, Αλέξης Σπανέλης (Ποιήματα)

Δε γνωρίζω που θα βρω μια πεταλούδα
να ξαποστάσω πάνω στον άνεμό της.
Η πίκρα του παγωμένου βοριά
όπου και αν κοιτάξω.
Ορδές βάρβαρων ιδεών
σα να μας κοιτάει ο θάνατος με γλύκα.

Μόλις μια γιαγιά έτοιμη
να ξαποστάσει στο τέλος του Λιβάνου.
Και δακρύζει
στους κεραυνούς του πολέμου.
Λες η ιστορία των παιδιών
που δεν έζησαν να μη μας δίδαξε τίποτα.

Οι γενιές μετρούν με αγνωμοσύνη
την προίκα του μίσους που τους δόθηκε.
Για άλλη μια φορά
θα ματώσει η γη καρπούς.
Που δεν θα μπορέσουν
να αντικρύσουν τον ήλιο.
Ο Άνδρας και η Γυναίκα
θα αναμετρηθούν με την αγάπη τους.
Σπορά σε χέρσα γη.

Και εγώ εδώ με αυτές τις ευαισθησίες θανάτου
μετρώ την απουσία σου έρημος από παρόν και μέλλον.
Καπνίζοντας λέξεις για ελπίδα.

Και εσύ γλαυκό ξημέρωμα στέκεις όρθιο
μη λογίζοντας τον πόνο.
Όμοια νησί που στον αποχωρισμό
κουνάει τα αλμυρίκια του.
Και ο δρόμος μακρύς
η χαρά ιδωμένη με ιδρώτα, διψασμένο μεσημέρι καταμεσής του Αυγούστου.
Γιέ μου- δες πως ξημερώνει
ένας υάκινθος τον ήλιο.
Μη φοβάσαι η θάλασσα θα εκδικηθεί
για ότι της ανήκει.

 

[juste un instant]

Ακόμα κι αν είσαι σε μέρη αλαργινά,
οι σκέψεις μας συναντιώνται σε πελάγη
που τις λιαζουν οι ακτινες
της χαραυγής

 

[glayki]

«Απομακρύνομαι…», μου ‘χε πει κάποτε μια φίλη, «…δε θα πει χάνομαι. Θα πει δίνω χώρο. θα πει κοιτώ τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά – παρατηρώ. Ναι. Παρατηρώ. Πόσες λεπτομέρειες χάνει μια φευγαλέα ματιά; Πόσες στιγμές καίγονται όταν δε δίνεις σημασία. Θες από βιασύνη; Από περιφρόνηση; Γι’ αυτό αποστασιοποιήσου. Παρατήρησε».

Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς.
Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια.
Κι η διάρκεια είναι πάθος.

Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που σιγοκαίει.
Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφού τις καταπίνει.
Αλλά και χωρίς καπνούς. Με λιγότερη στάχτη.
Δεν κορώνει μου λες. Ούτε κρυώνει.
Αντιθέτως κρατάει ζωντανή τη φωτιά.
Έστω τη σπίθα. Είναι κάτι κι αυτό.
Είναι πολύ. Είναι αυτό που μας λείπει.

Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που δεν βλέπεις στο σινεμά
γιατί οι ταινίες διαρκούν το πολύ δυο ώρες
κι όταν πέφτει το τέλος
η ζωή συνεχίζεται.
Είρήσθω εν παρόδω όχι όπως θέλουμε
αλλά όπως μπορούμε.

Η διάρκεια είναι πάθος.

Ιδιαίτερα στην αγάπη.
Σου το λέω εγώ που αγαπώ
τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια
χωρίς να το ξέρουν.
Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ.
Μου κάνει καλό.
Όπως η αγάπη μου για σένα φερ’ ειπείν.
Με κάνει καλύτερο.
Καλύτερο κι από σένα ενίοτε.
Έλα, σε πειράζω.

Δώσ’ μου το χέρι σου να το κοιμίσω.
Είναι παλτό ξεκούμπωτο η νύχτα
προβιά σφαγμένου ζώου που ανασαίνει ακόμα.
Κοιμήσου – η καρδιά μου ξαγρυπνά.

Μιχάλης Γκανάς, «Η διάρκεια είναι πάθος», 2003, «Ο ύπνος του καπνιστή».

 

[Nascentes morimur]

ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ

Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε.
Τώρα είναι καιρός να κλείσουμε τα παράθυρα
ερμητικά και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή κατάματα
χωρίς φόβο και πάθος.
Να δούμε τι έφταιξε και μείναμε στα μισά
του δρόμου αγκαλιά με κάτι ξέφτια ονείρων
απραγματοποίητων, με κάτι σακατεμένες μνήμες
που μας ακολουθούν σαν το κουτσό σκυλί
τριποδίζοντας.

Toυ Αυγερινού Μυριώτη.

 

[Κάμπια]

Ερωτικό - Μαρκόπουλος Γιώργος

Κουβαλώ την ισοπεδωτική οργή της πλημμύρας.


Δεινόσαυρος ή τερατόμορφο κουνέλι
με την κουφαμάρα του προϊστορικού ζώου
στάθηκα στην καρδιά σου στα χαλάσματα μετά την καταιγίδα
και κοίταζα.

 

[Κάμπια]

Οφειλή - Πατρίκιος Τίτος

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ' έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.

 

[Κάμπια]

Στίχοι, 2 - Πατρίκιος Τίτος

Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω.

 

[Nascentes morimur]

Η ιστορία μιας ιστορίας

Ήταν κάποτε μια ιστορία
Τελείωνε
Πριν απ' την αρχή της
Κι άρχιζε
Μετά το τέλος της

Μπαίνανε μέσα οι ήρωές της
Μετά τον θάνατό τους
Κι εκείθε βγαίνανε
Πριν απ' τη γέννησή τους

Οι ήρωές της έλεγαν
Για κάποια γη για κάποιον ουρανό
Έλεγαν ό,τι λάχει

Ένα δεν έλεγαν
Αυτό που κι οι ίδιοι αγνοούσαν
Πως είναι απλώς ήρωες ιστορίας

Μιας ιστορίας που τελειώνει
Πριν απ' την αρχή της
Κι αρχίζει
Μετά το τέλος της.

Βάσκο Πόπα

 

[glayki]

​

Charles Bukowski – Μια τρομερή ανάγκη​

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να
είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά
θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία
να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος
την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
κι εκδικητικότητα
δεν καταλαβαίνουν ότι
είναι τόσος λίγος
ο χρόνος
για τον καθένα μας
σ’ αυτήν την παράξενη
ζωή για να προλάβουμε να
ολοκληρωθούμε;
κι ότι το να σπαταλάμε
τη ζωή μας
έτσι
είναι σχεδόν ασυγχώρητο;
κι ότι
δεν υπάρχει
ποτέ
τρόπος
ν’ ανακτήσουμε
όσα θα
χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο
για πάντα;

Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

 

[Κάμπια]

Προετοιμασία - Λαϊνά Μαρία

Να λύσω
μικρά κομμάτια
ασύμμετρα
τον κόσμο μέσα μου
μικρές κλωστές
να ξετυλίξω
τους αρμούς μου
ανάγκη καμιά
απ’ τη συνείδηση
το πνεύμα
την ικανότητα να εμβαθύνω
να λύσω
τις κλωστές
και να ξαπλώσω
μικρή μικρή
να κοιμηθώ

 

[Κάμπια]

Μόνο του - Λαϊνά Μαρία

Μύριζε τη σιωπή όπως μια μαύρη πέτρα πέφτει
μες στα όνειρά μας.
Η ώρα κοιταζόταν στα μάτια της κι ήταν πάντα
απόγευμα.
Τίποτα δε σήκωνε θόρυβο εκτός από μέσα και μετά.
Ώστε λοιπόν είχα κι εγώ μητέρα!​

 

[Nascentes morimur]

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Με μια κιμωλία στο μαυροπίνακα
θα χαράξω τις πιθανές διαφυγές
θα περιφερθώ δίπλα στους δεσμοφύλακες
σαρκάζοντας την ανικανότητά τους
καθώς θα ρίχνω τη σκάλα απ' το παράθυρο
και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο μαυροπίνακα
μια λευκή γραμμή θα δείχνει τους κύκλους
της αγωνίας μου, τ' αδιέξοδά μου
και την αποτυχία της απόδρασής μου.

Χρήστος Αντωνίου

 

[Κάμπια]

Το όνειρο του στρατιώτη - Αγγελάκη-Ρουκ

Η σφαγή του Πάσχα
σύννεφο μεταλλικό
στο σβέρκο της κατσίκας.
Καίει το γάλα της
μητρική λύπη
το προσφέρει στη συκιά
και τη μεστώνει.
Αγριεύουν οι μυγδαλιές
κατά την μπόρα
το απόγευμα – φωτεινές πλατείες –
φοβάται κι επιστρέφει
στην πρώτη σύγκρουση με τον ορίζοντα.
Φέρνει ο χωματόδρομος τη Στέλλα
κίνηση στρογγυλή
απ’ την πόρτα στο πηγάδι
απ’ το πηγάδι στη γέννα.
Στέλλα με τις κόρες, τις μύγες
και τις Κυριακές
μακρινή έμεινε πάλι η βροχή
να ευωδιάζει τα χωράφια
κι ελάφρωσε το πράσινο
όπως στο Όρος νίκησε πια το φως.
Μέσ’ απ’ τα σπαρτά, τα κυπαρίσσια
τη θάλασσα πολύξερη σε χρώματα
στο διάλογο της δύσης
πήγαινα στην παλιά φροντίδα
το κάρο, την αρρώστια
ερχόταν η Στέλλα
από τη σκάφη αιώνια
φιλάρεσκη ακόμα στη στάση του λαιμού·
ακολουθούσαν οι κότες, τ’ απόβραδο
κι η καθημερινή προσευχή
η μπιγκόνια.
Μα εκεί στη χαρουπιά
είχε πλατύνει η Στέλλα
ανέβαινε
τα καματερά τη βαστούσαν
οι ελιές, αχ! πάλι οι ελιές
το νέο της ανάστημα μοιραίναν
τη γη του θανάτου φορούσε στα μαλλιά
μικρή, φοβερή Στέλλα…
Εκεί στη χαρουπιά
περίμενε η Σφίγγα.​

 

[glayki]

Charles Bukowski – Μια τρομερή ανάγκη​

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να
είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά
θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία
να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος
την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
κι εκδικητικότητα
δεν καταλαβαίνουν ότι
είναι τόσος λίγος
ο χρόνος
για τον καθένα μας
σ’ αυτήν την παράξενη
ζωή για να προλάβουμε να
ολοκληρωθούμε;
κι ότι το να σπαταλάμε
τη ζωή μας
έτσι
είναι σχεδόν ασυγχώρητο;
κι ότι
δεν υπάρχει
ποτέ
τρόπος
ν’ ανακτήσουμε
όσα θα
χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο
για πάντα;

Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου