Μοιραζόμαστε ποιήματα

[glayki]

Η γενοκτονία των ανθρώπων και των λέξεων

Μη έχοντας άλλους πολέμους
Ψόφιοι από πολέμους
Οι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνουν τις πρωταρχικές λέξεις
αυτές
Που στα λεξικά είχαν την πρωτοκαθεδρία
Τις σκότωσαν εύκολα
Γιατί ήταν κούφιες
Όπως σπάζει κανείς
ένα κόκκαλο χωρίς μεδούλι
τις σκότωσαν όλες
γιατί ήταν εξαντλημένες
από την προσπάθεια να σημαίνουν κάτι
σε έναν κόσμο που τις μισούσε
Σκότωσαν την αγάπη
Που κάποτε είχε βαθιές ρίζες
την ελπίδα βεβαίως
που άλλοτε ήταν η πιο δημοφιλής
σκότωσαν κι άλλες πιο ασήμαντες
εκείνες που εμπόδιζαν το λιώσιμο των πάγων
λέξεις ευσυγκίνητες που καταπράυναν τη τραχύτητα
λέξεις που ήθελαν να μιλήσουν για τρυφερότητα
νόμισαν ότι τέλειωσαν
αφήνοντας μόνο τις λέξεις που τους ταίριαζαν
τη βαρβαρότητα
την εχθρότητα
τη ρύπανση
νόμισαν πως τέλειωσαν
όταν ξαφνικά σηκώθηκαν
τα ξεχασμένα συνώνυμα
των σκοτωμένων λέξεων
σκονισμένα από τον καιρό και την αχρησία
όπως σηκώνονται οι μακρινοί συγγενείς των δολοφονημένων
αυτοί που δεν θρηνούν πολύ
αυτοί που σπάνια μοιρολογούν
επειδή έρχονται από μακριά
μέσα από τη λησμοσύνη και τον πάγο
και δεν έχουν πολύ χρόνο
πήραν οξείες, κόμματα, ανάστησαν περισπωμένες
έφτιαξαν τρομερά σπαθιά
και έσφαξαν τους δολοφόνους
μετά έθαψαν τις σκοτωμένες λέξεις
οι σκοτωμένες λέξεις
άρχισαν να σημαίνουν κάτι.

(Ανέκδοτο)

 

[glayki]

Τάσος Λειβαδίτης

Ἀλλὰ τὰ βράδια

Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα

Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα

Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ

Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν

Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!

Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου

 

[Κάμπια]

Προσχέδια για τη Μακρόνησο - Πατρίκιος Τίτος

Ι

Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα
με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή
και μ' ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου

Νησί που κανείς σεισμός
δε θα σε καταπιεί
μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη
να δείχνεις το βοριά και το νότο
της πορείας μας
της ιστορίας
του χρόνου

Κι η θάλασσα κυλάει και φεύγει
κυλάει και φεύγει
δεν τ' αντέχει αυτά τα βράχια
κυλάει και φεύγει.


V

Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος
πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει
πώς ξεριζώνονται τα σκίνα κι οι αφάνες.
Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου
η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου
τ' αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου.

 

[Nascentes morimur]

Ο καιρός μας είναι από λήθαργο
ομορφονιός ολόχαρος βαρβάτος
ακόμα κυλάει λιθάρια με γδούπο
πάνω απ’ τα πρωινά του βάσανα
κλαίει κατουράει
χλομός
άμυαλος
χωρίς τα υπερήφανα πρωτόγονα κωλομέρια του
να τραμπαλίζουν
άμυαλα
σαν τις σημαίες των κρατών
να ρίχνουν τις πορδές τους μες των παπάδων τα στόματα
να ντύνονται πρέσβεις
να φορούν κροκοδείλια δάκρυα
πάνω απ’ τον αιώνιο τάφο

ο καιρός μας είναι βλαμμένος
μοσχαρίσιος κιμάς και φαγανά κορίτσια
περιμένει τον κβαντικό λιμό
όπως οι κίσσες
περιμένουν τον ήλιο και το σαπούνι

ο καιρός μας επενδύει σε αποστείρωση
σε παρένθετες μητέρες
σε δορυφόρους του έλον μασκ

ελπίζει σ’ έναν αιφνίδιο θάνατο στα mall
σ’ ένα ένδοξο μπέργκερ
αντίδωρο του διατροφικού ιμπεριαλισμού

ο καιρός μας ελπίζει
στην έξυπνη σκούπα και το νάτο
παραγγέλνει ποιήματα στη μηχανή
παραγγέλνει σεξ βογγητά
αφέντρες

ο καιρός μας όμως παραμένει παλιομοδίτης
όλο πόλεμο κι αγαπάτε αλλήλους
όλο κυρ-χριστό και παρθενία
όλο ωδές και φλεγμονές

ο καιρός μας θα περάσει κι αυτός
θα ‘ρθουν άλλοι καιροί
άλλοι αρχιτέκτονες
άλλοι καμπινέδες
άλλοι διευθυντές στα μουσεία πολέμου

Α. Αντωνάκος

 

[Υδροχόος]

Ντίνος Χριστιανόπουλος : «Τί γυρεύω»

Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτές τις νύχτες
οδεύοντας σε λασπωμένες ερημιές
μ’ ένα απαίσιο συνάχι και το παπούτσι να με χτυπάει
και το φεγγάρι να μη λέει να κρυφτεί
κι η νύχτα να με σφίγγει απ’ το λαιμό σαν τοκογλύφος –
τι γυρεύω εγώ αυτές τις νύχτες ;

Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους
που άγρια τους φορολογεί η νύχτα ;
Ελεεινά υποκείμενα δυναστεύουν τις γειτονιές,
γεμίσαν καθάρματα τα ξεροπόταμα,
σπίτια που είδαν πολλούς ξυλοδαρμούς –
τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους δρόμους ;

Γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου∙
δεν τα αντέχω πια αυτά τα βλέμματα,
στοιβάχτηκαν πολλά παράπονα στα μάτια μου,
τα χαμόγελά μου πικρίζουν,
το πρόσωπό μου έγινε ολοκαύτωμα –
γυρεύω να επενδύσω την καρδιά μου...

 

[kamekiwii23]

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Robert Frost​

 

[Κάμπια]

Σχέδια στη νύχτα - Τίτος Πατρίκιος

Ι

Μαύρα μουσκεμένα βράχια.
Ένα μουράγιο που δεν έγινε.
Χειρονομίες αποχαιρετισμών
που κανείς δεν είδε.
Το φανάρι
έρημο
σκορπάει την ηλεκτρική του σκόνη.

ΙΙ

Η νύχτα
ακουμπάει τη σκάλα της στα σπίτια
και πάνω στους κουρελιασμένους ίσκιους
κολλάει ένα πιο βαθύ σκοτάδι.

ΙΙΙ

Κλείνω τα μάτια και δεν υπάρχει
αναμονή κι ανάμνηση
καλοκαίρι και χειμώνας -
μόνο ένα χλιαρό ποτάμι.

 

[glayki]

« Οι ″μεταξωτοί άνθρωποι″, λοιπόν..
Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους.
Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων.
Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους..
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…
Οι μεταξωτοί άνθρωποι..
Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι απλά σαν να ήταν παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά…
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί..
Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..»

Νίκος Καρούζος

 

[Nascentes morimur]

Φοβᾶμαι...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

 

[Κάμπια]

Δυο άνθρωποι - Πατρίκιος Τίτος

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου
δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες
δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ
που με ξαναστέλναν εξορία.
Κι εκείνο το πρωί είχα σαν και σένα
τόσα όνειρα
για τη δουλειά που θα ‘βρισκα,
για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,
για λίγο ήλιο...
Κι εκείνος
που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου
είχε κι εκείνος χαραγμένα τα όνειρά του
στο αυστηρό του πρόσωπο.
(Τον πήρανε χαράματα στις έξι από τη γυναίκα του).
Όταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους
με χειροπέδες
μη νομίσεις τίποτα περισσότερο
μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.
Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.

 

[parafernalia]

η εξορία της ποίησης

Εδώ κοιμούνται τα νερά και στέκονται οι ίσκιοι
Παιδιά λογής λογής σαβανωμένα
δεν φτάνανε οι μανάδες να κλάψουν τόσα τέκνα

πήρε στα χέρια της τα παγωμένα παιδικά κορμιά,
έσιαξε τη μαντήλα και έλεγε στον Υιό Της.

Γιέ μου αρνί της θέλησης...

κορφολογούσε μυστικά μην την δει το μάτι
αδιάκριτου ρουφιάνου
καθώς η θεόρατη σκιά
η πανώρια σιλουέτα
φευγαλέα περνούσε από τους θεόρατους τοίχους
στον γκρεμισμένο ουρανό μαζί με τις λάμψεις από ρουκέτες
και τους καπνούς που ανάσαιναν οι βόμβες
το βήμα της κελαηδιστό σε δρομάκι απ’ άργιλο
η ακτή αναδιπλώθηκε στο διάβα της

Σε μια πηγή σταμάτησε να πει το παρακάλι...

Γιε μου δέξε τούτα τα ξένα
σαν τα δικά μας
δέξου τα τα σαν να ΄ναι δικά σου, πάρτα...

πάρτα στα βάθη της Ανατολής να μην τα βρει η Δύση

και Εκείνος της απάντησε μ’ ένα κρυφό σινιάλο

θυμάρι μοσχοβόλησε σιτάρι αλεσμένο
σαν λιβανίζει ο άνεμος μ΄αρμύρα και με μπόρα..

Τι είναι ο θάνατος;

 

[Κάμπια]

Largo VΙΙΙ - Πατρίκιος Τίτος

Περπατάμε
χιλιάδες μαζί
βγαίνουμε απ' τα εργοστάσια και τα γραφεία
τα μαγαζιά
βγαίνουμε απ' τους κινηματόγραφους
τα γήπεδα του ποδόσφαιρου
τις συναυλίες
τα σχολεία, τους στρατώνες.
Περπατάμε.
Πολλοί μαζί
μπουλούκια, παρέες κουβεντιάζουμε.


Ανάμεσα στο πλήθος
ξεχωρίζουμε οι φίλοι κι οι εχθροί
ξεχωρίζω τους συντρόφους μου κι εκείνοι εμένα.
Προχωρώ με τους φίλους μου
νιώθω τυλιγμένος ανθρώπινα κορμιά
νιώθω το κορμί μου να τυλίγει ανθρώπους
φωνές μπλέκονται στα μαλλιά μου
οι ανάσες ζεσταίνουν το βλέμμα μου.

Ανεβαίνω δυο σκαλιά να δω.
Όσο φτάνει η ματιά μου άνθρωποι.
"Στάσου, εσύ κι εγώ είμαστε φίλοι
κι εσύ, κι εσύ.
Πάμε."
Χτυπάνε στα παγούρια οι ξιφολόγχες
το χαλάζι στα πρόσωπα
λίγες ελιές στο γυλιό.
"Οι βραδυπορούντες να επιταχύνουν...".

 

[Κάμπια]

Φωτιές - Πατρίκιος Τίτος

Πέτρα στην πέτρα στοιβαγμένη
πέτρα υγρή
πέτρινοι τοίχοι
πέτρινη ζωή
μες στις υπόγειες στοές
ξεχάσαμε το φως.
Απάνω ανάψανε φωτιές
στα σταυροδρόμια καίνε τους νεκρούς μας.

 

[Κάμπια]

Το ταγκαλάκι - Χριστιανόπουλος Ντίνος

Αν ποτέ με τρακάρετε
να τριγυρνάω ύποπτα
σε πάρκο ή ερημιά,


μη με παρεξηγήσετε
μην πείτε μέσα σας
"το ταγκαλάκι!"


Δεν μπορείτε να ξέρετε
πόσο αγωνίστηκα
πριν λυγίσω

 

[Κάμπια]

Αποστρατευμένοι - Χριστιανόπουλος Ντίνος

Τώρα δεν έχει πια ΕΣΑ,
φωνές δεκανέων να σου ξηλώνουν τα όνειρα,
κυρίες ταγματαρχών να σφουγγαρίζεις την κουζίνα τους,
και κάθε βράδυ στο θάλαμο διψώντας λίγη θαλπωρή,
καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα.
Τώρα,
δίχως μπερέ και ζωστήρα,
οι λερωμένες αρβύλες δίνουν μια ιδέα λευτεριάς,
ξεκουμπωμένο στήθος θα πει είμαι κύριος,
να και το κορδονάκι που καθάριζα το όπλο μου,
θα το κρατήσω να θυμάμαι τις επιθεωρήσεις.
Θα ’θελα κάτι ν’ αγοράσω πριν φύγω,
ένα τσιτάκι για την αδελφή μου, κανένα παιχνίδι για τα μικρά,
μα η τσέπη μου είναι άδεια σαν την καρδιά μου.
Θα ’θελα να τριγυρίσω και πάλι στους δρόμους,
να δω για τελευταία φορά τη Σαλονίκη,
όμως δεν έχω πόδια πια, δεν έχω μάτια,
δεν έχω όρεξη ούτε να μιλήσω,
ο νους μου κιόλας ταξιδεύει στο χωριό.
Ίπποι 8, άνδρες 40
(αυτό ας είναι το τελευταίο μας στρίμωγμα,
η τελευταία ανταμοιβή απ’ την πατρίδα),
όμως ετούτο το τράνταγμα γιατί μου σφίγγει έτσι την καρδιά;
Αυτό που πέρασε δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που θα ’ρθει,
αναδουλειά, ξηρασίες, καταστροφή της σοδειάς,
η καθημερινή αγωνία για το καρβέλι,
και τ’ αδελφάκια να κλαίνε, κι η σύνταξη του πατέρα μικρή,
κι ο θειος από την Αμερική μονάχα υποσχέσεις.
Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία.

 

[Κάμπια]

Αγκίδα- Χριστιανόπουλος Ντίνος

Το βράδυ που σκότωσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
«Τι έγινε;» ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.
Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.

 

[parafernalia]

Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Έρχονται σκληρότερες μέρες
Στον ορίζοντα διαφαίνεται
Η ανάκληση της χρονικής παράτασης
Σύντομα πρέπει να ανασκουμπωθείς
Και τα σκυλιά να διώξεις στους βάλτους.
Γιατί τα σπλάχνα των ψαριών
Παγώσανε στον άνεμο
Αχνοφέγγει το φως από τα λούπινα
Το βλέμμα σου ανοίγει δρόμο στην ομίχλη:
Στον ορίζοντα διαφαίνεται
Η ανάκληση της χρονικής παράτασης

Πέρα εκεί η αγαπημένη σου βουλιάζει στην άμμο
Που σκαρφαλώνει και τυλίγει τα μαλλιά της στον άνεμο
Της κόβει το λόγο,
Την διατάσσει να σιωπήσει,
Τη βρίσκει θνητή
Και πρόθυμη για χωρισμό
Μετά από κάθε εναγκαλισμό.
Μη κοιτάς γύρω σου,
Ανασκουμπώσου
Διώξε τα σκυλιά
Ρίξε τα ψάρια στη θάλασσα
Σβήσε τα λούπινα
Έρχονται σκληρότερες μέρες

Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν

 

[Κάμπια]

Απόγευμα - Χιστιανόπουλος Ντίνος

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συ-
ζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ' αυτο-
κίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι
του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθά-
νατος.

 

[Κάμπια]

Με το "Αχιλλεύς" - Καράγιωργα Ολυμπία

Τους είδε από μακρυά
Καθισμένους πάνω σε δυο μπόγους.
Είχε αργήσει και το λιμάνι είχε αδειάσει,
«...Φτάνομε στις 2 το μεσημέρι, στις 10 του μηνός,
με το «Αχιλλεύς».
Έλα να μας πάρεις γιατί εμείς δεν ξέρομε.

Σε φιλούμε
Με αγάπη
Οι γονείς σου.»

 

[glayki]

​

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».

Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μου έλεγαν: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:
«Κοίτα, μην πεις τίποτα, και σώπα!».

Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα».

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κοψ’ τη σύρριζα.
Πέταξε την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».

Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ’ έναν φθόγγο
μ’ ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

Tου Αζίζ Νεσίν