Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Κάμπια]

Νυχτερινός απόηχος - Κουτσούνης Στάθης

Μετρώ τη ζωή μου
με τις ώρες της πέτρας
τα δίχτυα του ήλιου
και τη σιωπή της φωνής σου
που ηχεί πολύ μακριά

ανένδοτος
με τα λάθη της νύχτας
κρατώ εντός μου την πορεία των άστρων

 

[Κάμπια]

Ορυχείο - Σαχτούρης Μίλτος

Σου γράφω γεμάτη τρόμο από μια στοά νυχτερινή
φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά
ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε
πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές
γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στο σπίτι
χτες
καθώς άνοιξα την ντουλάπα έσβησε γίνηκε
σκόνη μ' όλα τα ρούχα της μαζί
τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πιρούνια και τα μαχαίρια
τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί
το στόμα μου άσπρισε και με πονεί
τα χέρια μου είναι πέτρινα
τα πόδια μου είναι ξύλινα
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα

Να με θυμάσαι

 

[glayki]

Έχεις παρατηρήσει τελευταία τους ανθρώπους;

Γέμισε ο τόπος μοναξιά.
Μάτια ξέχειλα από φόβο.
Χέρια αγχωμένα, αποφεύγουν χειραψίες.
Κορμιά μοναχικά, αποτάσσονται συνωστισμούς.
Γρήγορα και σιωπηλά μπαινοβγαίνουν στα σούπερ μάρκετ, στα μανάβικα, στα φαρμακεία.
Ένα κιλό εθισμούς, μισό κιλό αυταπάτες.
Σε άντρο απομόνωσης
τρεις φορές κλειδώνουν τον εαυτό τους.

Γέμισε ο τόπος άδειασμα.
Ψυχές στέρφες από όνειρα κι ελπίδα.
Ντύνουν τη μέρα μ’ αστέρια και φεγγάρι,
μπας και προλάβουν να την γλεντήσουν.
Εξοργισμένα μελαγχολικές, πηγαινοέρχονται στους δρόμους, στα πάρκα, στις γειτονιές.
Εννέα η ώρα, εκκένωση του έξω κόσμου.
Μυρίζει η πόλη ξαναζεσταμένη ψευδαίσθηση.
Πουτάνα νύχτα, μέχρι και ‘συ χάλασες.

Γέμισε ο τόπος κενό.
Πρόσωπα μισοφιμωμένα, εκθέτουν το βλέμμα στο φως.
Χαμόγελα κρυμμένα, μάτια ασάλευτα
παγώνουν στην θέα της ψυχής.
Ξεγύμνωτα και αμήχανα καθρεφτίζονται σε παρέες, σ’ εραστές, στ’ άλλο εγώ τους.
Σημείο μηδέν.
Άνθρωποι. Κενό. Άνθρωποι.
Στο κενό τίποτα δεν μεταδίδεται.

Έχεις παρατηρήσει τελευταία τους ανθρώπους;

Γέμισε ο τόπος από δαύτους.
Να δεις που θα τους γίνει συνήθεια τούτη η μοναξιά
κι από άνθρωποι μόνοι, θα μεταλαχτούν σ’ ανθρώπους μοναχικούς.
Δεν θα τους τρομάζουν τα άδεια σπίτια, οι κενές καρδιές, οι μοναχικές ζωές.
Θα δημιουργήσουν έναν αλλιώτικο κόσμο.
Θα ‘χουν αυτό που πάντα ήθελαν.
Υγεία, ασφάλεια, αλεξιθυμία.

Τι ν’ αγγίξει τη ζωή τους;

Θεοδώρα Δαγκαλακου
.

 

[Κάμπια]

Ο αετός - Σαχτούρης Μίλτος

Την ώρα που κοιμάται
ένας αϊτός
πέφτει μες στο κρεβάτι της
νεκρός
την ώρα που κοιμάται
ένα περιστέρι
κουρνιάζει στο δεξί της χέρι

Τον αετό
τα ματωμένα δάχτυλά της
ρίχνουν
στον γκρεμό
το περιστέρι
τα ματωμένα δάχτυλά της
σφίγγουν
ρίχνουν στο πανέρι

Την ώρα που ξυπνάει
ένας αϊτός
στέκεται στο κρεβάτι της
ορθός
την ώρα που ξυπνάει
ένα μαχαίρι
της κόβει το δεξί της
χέρι

 

[Nascentes morimur]

Τα παιδιά της Γάζας

Δυο μεγάλα μάτια παιδικά,
δυο μαύρα μάτια βουρκωμένα,
μας κοιτούν μέσα απ’ τα συντρίμμια
κι απορούν

Εκρήξεις και κουρνιαχτός
επιμένουν να καλύπτουν το φεγγάρι
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει

Τα παιδιά των ερειπίων
θρηνούν γοερά και οδύρονται
μα η ζωή τα προσπερνά
Τα παιδιά των ερειπίων της Γάζας
αγαπούν πολύ τη ζωή
κι ας τα προσπερνά
Γι’ αυτό δεν την ανταλλάσουν
με υποταγή
και μίζερη ειρήνη

Τα παιδιά της Γάζας απαιτούν
λευτεριά και δίκαιη ειρήνη
Στα στήθη τους κόκκινα λουλούδια
οι πληγές
παράσημα αντίστασης

Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τις δολοφονίες των αμάχων

Είναι θλιμμένο απόψε φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τα ερείπια της Γάζας

Μα πώς θα κοιμηθείς απόψε Άνθρωπε,
όταν τον ύπνο σου στοιχειώνουν
δυο μεγάλα μάτια παιδικά
που σε κοιτούν,
μέσα απ’ τις ρωγμές των τοίχων,
κι απορούν;

Το δάκρυ τους ένα ποτάμι
μα η Ελευθερία είναι δέντρο
κι ανθίζει στις πληγές τους

του Γιάννη Ποταμιάνου.

 

[Κάμπια]

Η τρίτη και η τέταρτη μέρα - Σαχτούρης Μίλτος

Το πρωί έφεγγε ο ήλιος
τα δυο της στρογγυλά άσπρα γόνατα
σαν ήλιος
μέσα σε πηγάδι
καυτός
άναβε τις κουρτίνες

Ο βραδινός μονόφθαλμος
άναψε τις κουρτίνες
κι ήταν μόνος
με το μαύρο πανί στο τρύπιο μάτι
μ' αυτό που έβλεπε τον κόσμο
ροζ
τις νύχτες

Κι οι νύχτες
ήταν άγριες για όλους
κανείς δεν ξέχναγε το αίμα
περνούσαν έρχονταν
κάπνιζαν τα φουγάρα
κανείς δεν ξέχναγε το αίμα
έβγαινε ο παπάς
έβγαινε ο στρατιώτης
κι ήταν πάντα νύχτα
νύχτα μεγάλη
νύχτα
νύχτα

 

[glayki]

Φόβος​

​

του Ρέιμοντ Κάρβερ​

Φόβος ότι θα δεις το περιπολικό να σταματάει στον δρόμο σου.
Φόβος μήπως τη νύχτα κοιμηθείς.
Φόβος μήπως και μείνεις άγρυπνος.
Ο φόβος μη ξεσηκωθεί το παρελθόν.
Φόβος μη δραπετεύσει το παρόν.
Φόβος μήπως χτυπήσει το τηλέφωνο μες στη σιωπή της νύχτας.
Ο φόβος της καταιγίδας.
Ο φόβος για την καθαρίστρια με το σημάδι στο μάγουλο!
Φόβος για τα σκυλιά που σου ’χουν πει πως δεν δαγκώνουν.
Ο φόβος της αγωνίας!
Φόβος μην υποχρεωθείς ν’ αναγνωρίσεις πτώμα φίλου.
Ο φόβος μη σου τελειώσουν τα λεφτά.
Φόβος να έχεις πολλά, αν και οι άλλοι δεν θα το πιστέψουν.
Ο φόβος των ψυχολογικών περιγραφών.
Φόβος να μην αργήσεις κι ο φόβος μην φτάσεις πριν απ’ όλους.
Φόβος μη δω τον γραφικό χαρακτήρα των παιδιών μου σε φακέλους.
Φόβος πως θα πεθάνουν πριν από μένα κι η αίσθηση της ενοχής.
Φόβος να πρέπει να συγκατοικώ με τη γριά μάνα μου, γέρος κι εγώ.
Ο φόβος της σύγχυσης.
Φόβος ότι η μέρα θα τελειώσει άσχημα.
Φόβος πως θα ξυπνήσω κι εσύ θα έχεις φύγει.
Φόβος ότι δεν αγαπώ κι ο φόβος πως δεν αγαπώ αρκετά.
Φόβος ότι αυτό που αγαπώ θα θανατώσει αυτούς που αγαπώ.
Ο φόβος του θανάτου.
Ο φόβος πως θα ζήσω πολύ.
Ο φόβος του θανάτου.
Το ξαναείπα αυτό.
*

 

[Guest 126033]

Ποίημα στους φίλους- Στο Εαυτό μου!​

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

 

[Κάμπια]

Εκατόνταρχος Κορνήλιος - Χριστιανόπουλος Ντίνος

Κύριε, μην απορείς για την τόση μου πίστη
η αγάπη μού υπαγορεύει την πίστη.
Δε σε παρακαλώ για τον Νικήτα ούτε για τον Χαρίλαο
μήτε για το Νικόλαο που δεν πρόφτασε να βαρεθεί τις προσευχές.
Τον Αντώνιο κάνε καλά, τον Αντώνιο.
Όταν ήταν μικρός και ελεύθερος,
ασχολούνταν κι αυτός με τα γράμματα και τις τέχνες
ήταν κάτοχος της αρχαίας ελληνικής και του άρεζε να παίζει ακορντεόν.
Όμως τώρα είναι δούλος μου – μη ρωτάς πώς.
Έχω εξουσίαν επάνω του τού δεσμείν και του λύειν.
Μπορώ να τον κάνω ό,τι θέλω.
Μπορώ ακόμα και να τον λευτερώσω, αν και μου είναι οδυνηρό
εξάλλου εργάζεται αποδοτικά με τη μεγάλη του ρώμη.
Γι’ αυτούς, Κύριε, τους λόγους και γι’ άλλους πολλούς
κάνε καλά τον Αντώνιο, το δούλο του δούλου σου.
Αν παραστεί ανάγκη, μπορεί να γίνω και χριστιανός.
Όμως καν’ τον καλά, μόν’ αυτό σου ζητώ, τίποτ’ άλλο.
Θα ’ταν ανήθικο κάθε άλλο που θα τολμούσα να σου ζητήσω.

 

[Κάμπια]

 

[Κάμπια]

Δίχως τίτλο - Σαχτούρης Μίλτος

Γλίστρησε μες στα δάχτυλά σου
ο έρωτας
κι έπεσε
σ' ένα ποτήρι μ' αίμα
σ' έναν καθρέφτη κύλησε
σκοτεινιασμένο
πάνω του έβρεχε
μια φοβερή βροχή
χάθηκε σ' ένα δάσος μέσα
γεμάτο
ίσκιους
τραγούδια
πουλιά

 

[Κάμπια]

Χιόνι - Σαχτούρης Μίλτος

Χιόνι που πέφτει έξω!
σαν παγοπώλης του θανάτου
ο Θεός
με κόκκινα απ' τον πυρετό
τα μάτια
Καπνός Θεού στη στέγη
ουρλιάζει η γυναίκα
στο κρεβάτι
σαν παγωμένο περιστέρι
χιόνι που πέφτει έξω

 

[glayki]

Χιόνι - Σαχτούρης Μίλτος

Χιόνι που πέφτει έξω!
σαν παγοπώλης του θανάτου
ο Θεός
με κόκκινα απ' τον πυρετό
τα μάτια
Καπνός Θεού στη στέγη
ουρλιάζει η γυναίκα
στο κρεβάτι
σαν παγωμένο περιστέρι
χιόνι που πέφτει έξω

Θαυμάστρια του Σαχτούρη ε;
Να μια περίεργη μελοποίηση του
( μου αρέσουν οι πειραματισμοί)

 

[Κάμπια]

Θαυμάστρια του Σαχτούρη ε;
Να μια περίεργη μελοποίηση του
( μου αρέσουν οι πειραματισμοί)

Νούμερο 1 για εμένα είναι ο Καβάφης.
Και ο Σαχτούρης καλός είναι αλλά δεν τον έχω στους τοπ 3 ποιητές μου.

 

[glayki]

Νούμερο 1 για εμένα είναι ο Καβάφης.
Και ο Σαχτούρης καλός είναι αλλά δεν τον έχω στους τοπ 3 ποιητές μου.

Ποιοι είναι οι άλλοι 2;

 

[Κάμπια]

Ποιοι είναι οι άλλοι 2;

Ελύτης και Σεφέρης

 

[Κάμπια]

Ο κήπος - Σαχτούρης Μίλτος

Μύριζε πυρετός
κήπος δεν ήταν αυτός
κάτι παράξενα ζευγάρια μέσα του
περπατούσαν
στα χέρια τα παπούτσια τους
φορούσαν
τα πόδια τους ήταν μεγάλα άσπρα
και γυμνά
κάτι κεφάλια σαν άγρια φεγγάρια επιληπτικά
και κόκκινα τριαντάφυλλα ξάφνου
φυτρώνανε
για στόματα
που ορμούσαν και τα ξέσκιζαν
οι πεταλούδες-σκύλοι

 

[glayki]

Οφειλή (Τίτος Πατρίκιος)​

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ’ έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω.

 

[parafernalia]

Δημοκρατία

Η σημαία περνά μέσα απ’ το βρομερό τοπίο,
και η χωριάτικη λαλιά μας καταπνίγει το τύμπανο.

Στα κέντρα θα τροφοδοτήσουμε την κυνικότερη πορνεία.

Θα σφαγιάσουμε τις δίκαιες εξεγέρσεις.

Στις χώρες του πιπεριού και των ξεθωριασμένων χρωμάτων!
– στην υπηρεσία των πιο αποτρόπαιων
βιομηχανικών ή στρατιωτικών εκμεταλλεύσεων.

Καλή αντάμωση εδώ, ή όπου να ‘ναι.

Κληρωτοί καλής θέλησης,
θα έχουμε μια φιλοσοφία θηρίων.
Ανίδεοι για την επιστήμη,
πωρωμένοι για την άνεση.

Η ρήξη με τον κόσμο που προχωρεί.
Αυτή είναι η πρόοδος η αληθινή.

Εμπρός, μαρς!

Ρεμπώ

 

[Nascentes morimur]

“No, we are not going to die.
The sounds you hear
knocking the windows and chipping the paint from the ceiling, that is a game the world is playing.
Our task is to crouch in the dark as long as we can and count the beats of our own hearts.
Good. Like that. Lay your hand on my heart and I'll lay mine on yours.
Which one of us wins
is the one who loves the game the most while it lasts.
Yes, it is going to last.
You can use your ear instead of your hand.
Here, on my heart.
Why is it beating faster? For you. That's all.
I always wanted you to be born and so did the world.
No, those aren't a stranger's bootsteps in the house.
Yes, I'm here. We're safe.
Remember chess? Remember hide-and-seek?
'The song your mother sang? Let's sing that one.
She's still with us, yes. But you have to sing without making a sound. She'd like that.
No, those aren't bootsteps.
Sing. Sing louder.
Those aren't bootsteps.
Let me show you how I cried when you were born.
Those aren't bootsteps.
Those aren't sirens.
Those aren't flames.
Close your eyes. Like chess. Like hide-and-seek.
When the game is done you get another life.”

‘Words Whispered to a Child
Under Siege,’ by Joseph Fasano