Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Κάμπια]

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ένας γέρος»

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα·
και πως την εμπιστεύονταν πάντα — τι τρέλλα! —
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

.... Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

 

[glayki]

[ΌΤΑΝ ΑΝΘΗ ΕΔΕΝΑΤΕ...]
Όταν άνθη εδένατε στα τεφρά μαλλιά σας,
και μες στην καρδιά σας
αντηχούσαν σάλπιγγες, κι ήρθατε σε χώρα
πιο μεγάλη τώρα –
οι άνθρωποι με τα έξαλλα πρόσωπα, τα ρίγη,
είχαν όλοι φύγει.

Οταν άλλο επήρατε πρόσταγμα, άλλο δρόμο,
σκύβοντας τον ώμο,
την βαθιάν ακούγοντας σιωπή, τους γρύλλους,
στην άκρη του χείλους
ένα στάχυ βάζοντας με πικρία τόση –
είχε πια νυχτώσει.

Κι όταν εκινήσατε λυτρωμένα χέρια
πάνω από τ’ αστέρια,
κι όταν στο κρυστάλλινο βλέμμα, που ανεστράφη,
ο ουρανός εγράφη,
κι όταν εφορέσατε το λαμπρό στεφάνι –
είχατε πεθάνει.

Κ. Καρυωτάκης

 

[Nascentes morimur]

We held our breath close to our bodies
sorted words in a straitjacket
our lives between parentheses
turpentine to make hope last
fear sets up a tent
on our chest
fog invades our minds
paralyzes our limbs
Day holds night’s hand
evenings play merry-go-round with mornings
the days turn in circles
until they feel dizzy
we forget all debts, all promises
projects overflow like water springs
the earth sips in with a straw
Clocks are unwinding
under life’s rubble
our voices engraved on text messages
a colony of ants bring us news
daredevils armed with shovel
and pickax
scrape gravel with fingernails
faithfully, block after block
hope pursues a hunchbacked miracle
at the end of a tunnel

Under the Rubble​

Guy-Gerald Ménard

 

[glayki]

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΩΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Του Jorge Luis Borges

«Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του όπως θα το 'θελε ο Βολτάιρος.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ' αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος.
Κάποιος χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρήσει το κακό που του 'γινε.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί σ' αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον.
Κάποιος που προτιμά να 'χουν δίκιο οι άλλοι.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο.”

 

[Nascentes morimur]

Τὸ μυστικό σου,
καὶ τὸ ἔχεις χάσει!
Καὶ σφάλισες σφιχτὰ τὴ θύρα.
κι ἔξω ἦταν χιόνι, ἦταν βροχή. Καὶ εἶχες περάσει
καὶ ἤσουν ἐσὺ
σιωπὴ ἁπλωμένη
μέσα στὰ δάση.
Καὶ εἶχες περάσει
μαυροντυμένη
καὶ πήγαινες πρὸς τὰ γκρεμνά,
μὲ πόδια πήγαινες γυμνά,
καὶ ἤσουν σὰν κλάμα
μὲς στὴ βροχή—
Ἤμουν τὸ τάμα
καὶ ἤσουνα ἡ ἔρημη ψυχὴ
καὶ πᾶμε ἀντάμα
μὲς στὴ βροχὴ
πᾶμε τὴν ἄρρωστη ψυχή,
πᾶμε σμιγμένα

τὰ μυστικά μας τὰ παρμένα,
τὰ μυστικά μας τὰ χαμένα.

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
Βραδινοί Θρύλοι
1920

 

[glayki]

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Κ. Καρυωτάκης

 

[Nascentes morimur]

Προχειρότητες

Πήραν πρώτα τα μέτρα μας
για να μπορέσουμε να φοράμε παπούτσια,
για να μπορούμε να μιλάμε αναλόγως,
για να μπορέσουμε να αφομοιωθούμε;
Όχι
Βλέπετε,λοιπόν,τι προχειρότητες;
Να πης δεν ήξεραν;
Αντιθέτως,ήξεραν πολύ καλά
τι ανόητα παιδιά θαπαιζαν μέσα μας
ήξεραν πολύ καλά
με τι αισθήματα μας παραγέμιζαν,
τι καρδιά μας κούρδιζαν.

Κώστας Μόντης

 

[Nascentes morimur]

Τα λόγια μου ήταν κούφια,
όλο πρέπει και μη.
Για χρόνια χτυπούσα την πόρτα
κι είδα όταν άνοιξε
πώς χτυπούσα από μέσα .

Τζελαλαντίν Ρουμί​

 

[Υδροχόος]

Μίλτος Σαχτούρης : «Ο Άγγλος ζωγράφος και ποιητής DANTE GABRIEL ROSSETTI γράφει με το χέρι μου ένα ποίημα»

«Άκου!
Σου έλεγα τότε την αλήθεια
την ήξερα τότε την αλήθεια...

– Όχι, μου έλεγες
τα πουλιά φυτρώνουν
τα γουρούνια πετάνε
τα λουλούδια περπατάνε
οι άνθρωποι, λένε πάντα ψέματα...

Σου έδειχνα ένα πουλί
έλεγες – Είναι λουλούδι
σου έδειχνα ένα λουλούδι
όχι, έλεγες – Είναι πουλί...

...κι οι άνθρωποι λένε πάντα ψέματα...

Τώρα εγώ βλέπω το φεγγάρι
αυτό το σπασμένο σπαστικό
παιδί
που ο Ιούλιος Βερν
έλεγε κάποτε :
– Οι άνθρωποι θα το κατοικήσουν
βλέπω
αυτό το μεγάλο χιονισμένο φέρετρο
που ρίχνουν κάθε μέρα με κρότο
πάνω του πρόκες
κι επιμένουνε
να τ’ ονομάζουν
ΓΗ

Ίσως να είχες δίκιο τότε...

Γι’ αυτό μπόρεσες και έζησες
γι’ αυτό μπόρεσα και έζησα...

ΑΥΓΗ»

 

[Υδροχόος]

Κωνσταντίνος Μπασούρης : «Κραυγή»

Για τις στιγμές που πέρασαν
ανεπιστρεπτί.
Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια,
αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή...

Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα,
αλλά επαναλήφθηκαν.
Για τις ευκαιρίες που τα χέρια δεν γράπωσαν,
αλλά πίσω τραβήχτηκαν...

Για τα πρώτα εκείνα βήματα
που μετέωρα παρέμειναν.
Για όλα εκείνα τα όνειρα
που όνειρα, απλώς, έμειναν...

Για τα «θέλω» που μπροστά στα «πρέπει»
βουβάθηκαν και σίγησαν.
Για τους δρόμους που ξεκίνησαν για αλλού
κι αλλού, στο τέλος, μας οδήγησαν...

Για τα σταυροδρόμια εκείνα
που έφεραν διλήμματα
και άλλαξαν πορείες
σε κοινά, ως τότε, βήματα...

Για κάθε μία λέξη
που δεν τόλμησε να βγει.
Για όλες εκείνες τις σιωπές
που θα ’χαν σπάσει,
θα είχαν διαλυθεί,
αν έβρισκε διέξοδο εκείνη,
η εσώτερη κραυγή...

 

[Nascentes morimur]

Ας θυμάσαι τις υποσχέσεις μας όταν με σκέφτεσαι ενώ έχω πεθάνει.

Ποιο είναι το χρώμα των δακρύων σου; θέλω να ξέρω..

Δεν θα γίνω ούτε στάχτη, ούτε σύννεφο.

Fujiwara no Teishi, επιθανάτιο ποίημα, 1001μ.Χ.

 

[glayki]

Τίτος Πατρίκιος
Οι αποσκευές

Για το θεό τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανέναν;


Παλαιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε
τον κόσμο τώρα μου προκαλούνε πλήξη
και με ένα τηλεφώνημά τους.

Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος το θάνατο
τώρα με κάνουν ν'αποφεύγω ακόμα και τις
τυχαίες συναντήσεις.

Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις μας άφησαν γυμνούς
από περιστατικά και μνήμες.

Γυναίκες που κάποιες στιγμές τα σώματά μας ελικωθηκαν
λες για πάντα,
τώρα τίποτα δεν ξέρουμε ούτε έχουμε την περιέργεια
να μάθουμε ό ένας για τον άλλον.

Μπορεί και νάναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.

 

[glayki]

Εκμυστηρεύσεις # Τάσος Λειβαδίτης

Μια νύχτα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη τρόμαξα, «κι αν δω μέσα τον άλλον;» σκέφτηκα, γιατί είναι αλήθεια πως υπήρχε μια συγκεχυμένη ιστορία γύρω απ’ το άτομό μου, λέγαν πολλά, τι να πρωτοπιστέψεις;

Και συχνά ισχυρίζονταν ότι παραμιλάω, ενώ απλώς κουβέντιαζα μ’ αυτόν που κρύβεται μες στις σκιές.

Τέλος τα χρόνια πέρασαν, εγώ χάθηκα σε δύσκολους δρόμους, κοιμήθηκα σε βρώμικα δωμάτια και το πρωί άπλωσα τα σεντόνια στο παράθυρο σε μια παράδοση άνευ όρων.

Και θυμάμαι παιδί που εκμυστηρευόμουν τα βράδια στη μητέρα πως στο σχολειό, στο ίδιο θρανίο, καθόμουν μ’ έναν άγγελο.

Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά, που είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση – Τόμος Τρίτος – Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου»

 

[yorkie]

«Μερικές ευαισθησίες,
ταλαιπωρημένες από τα ταξίδια τους σε μακρινά ενδεχόμενα και κοντινές επαληθεύσεις.

Τις βρήκα σ΄ ένα ημερολόγιο που
κρατούσε ο φόβος,
γραμμένες ανάκατα,
έξω από την αράδα τους πεσμένες,
άλλη μπρούμυτα, άλλη ανάσκελα,
σα να τις έγραφε το χέρι μιας μεγάλης φουρτούνας.

[...]

Κατάλαβες τώρα για πότε σου μιλώ;
Για τότε,
όταν μου απάντησες ότι η Κιβωτός σου ήταν γεμάτη και δεν χώραγε η δική μου σωτηρία.
Ενώ, από την πίσω πόρτα,
έμπαζες,
έμπαζες αβέρτα, και σώθηκε όλο εκείνο το σκυλολόι της σκληρότητας.»

Κική Δημουλά ​

 

[Κάμπια]

 

[Nascentes morimur]

On my love’s shell a turquoise river curved through hazard green.
While he slept, I explored the trees along its banks, high above the black whirlpools.
Sometimes the lanterns of other seekers lit my way.
But to no avail, for in all my time with my beetle, I never
found what I was looking for, nor could I have told you what it was.
One morning I woke and found him dead.
It was only then I understood that he carried no color at all, and
never had.

The Coleopterist’s Dream​

Lola Haskins

 

[Κάμπια]

Ένας Θεός των - Κ.Π. Καβάφης

Όταν κανένας των περνούσεν απ’ της Σελευκείας
την αγορά, περί την ώρα που βραδιάζει,
σαν υψηλός και τέλεια ωραίος έφηβος,
με την χαρά της αφθαρσίας μες στα μάτια,
με τ’ αρωματισμένα μαύρα του μαλλιά,
οι διαβάται τον εκοίταζαν
κι ο ένας τον άλλονα ρωτούσεν αν τον γνώριζε,
κι αν ήταν Έλλην της Συρίας, ή ξένος. Αλλά μερικοί,
που με περισσοτέρα προσοχή παρατηρούσαν,
εκαταλάμβαναν και παραμέριζαν·
κι ενώ εχάνετο κάτω απ’ τες στοές,
μες στες σκιές και μες στα φώτα της βραδιάς,
πηαίνοντας προς την συνοικία που την νύχτα
μονάχα ζει, με όργια και κραιπάλη,
και κάθε είδους μέθη και λαγνεία,
ερέμβαζαν ποιός τάχα ήταν εξ Αυτών,
και για ποιάν ύποπτην απόλαυσί του
στης Σελευκείας τους δρόμους εκατέβηκεν
απ’ τα Προσκυνητά, Πάνσεπτα Δώματα.

 

[Κάμπια]

Ευρίωνος Τάφος - Κ.Π. Καβάφης

Εις το περίτεχνον αυτό μνημείον,
ολόκληρον εκ λίθου συηνίτου,
που το σκεπάζουν τόσοι μενεξέδες, τόσοι κρίνοι,
είναι θαμμένος ο ωραίος Ευρίων.
Παιδί αλεξανδρινό, είκοσι πέντε χρόνων.
Απ’ τον πατέρα του, γενιά παλιά των Μακεδόνων·
από αλαβάρχας της μητέρας του η σειρά.
Έκαμε μαθητής του Αριστοκλείτου στην φιλοσοφία,
του Πάρου στα ρητορικά. Στας Θήβας τα ιερά
γράμματα σπούδασε. Του Αρσινοΐτου
νομού συνέγραψε ιστορίαν. Αυτό τουλάχιστον θα μείνει.
Χάσαμεν όμως το πιο τίμιο — την μορφή του,
που ήτανε σαν μια απολλώνεια οπτασία.

 

[parafernalia]

Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Ο ερχομός του Απρίλη
Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή
Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες
Τα γραπτά του Αισχύλου
Η αρχή του έρωτα
Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα
Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας
Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη
***
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Το τέλος του Σεπτέμβρη
Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα
Η ώρα του ήλιου στη φυλακή
Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές
Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί
και ο φόβος στα μάτια των τυράννων
***
Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις
Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης
τη μάνα όλων των ξεκινημάτων
τη μάνα όλων των τελειωμών
Τη λέγαν Παλαιστίνη
Παλαιστίνη τη λένε ακόμα (...)

Μαχμούντ Νταρουίς

 

[glayki]

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λουίς Μπόρχες