Μοιραζόμαστε ποιήματα

[pop corn]

Έτσι λοιπόν χωρέσανε στα μάτια σου τόσες κοινές ασήμαντες εικόνες
Ποιος θα 'χει χρόνο κάποτε να βυθιστεί στη λίμνη μιας ανάμνησης
Η αιωνιότητα κρατάει τόσο λίγο
Όμως, δε γίνεται, θα υπάρχει κάπου μια μικρή δικαιοσύνη να εξηγεί
Με ποιες προθέσεις φεύγει ένας άνθρωπος
Με πόσα θα και πόσα να που ψιθυρίζει ο θάνατος
Σβήνει ασυλλόγιστα ολόκληρη ζωή
Αφού, το ξέρεις, ένα μόλις δευτερόλεπτο αρκεί
ν’ αλλάξουν τώρα δυο φτερά τη ρότα τους
Και, μην ακούς, τα δευτερόλεπτα πληρώνονται ακριβά
Γι’ αυτό κι ο άνθρωπος εκείνος φεύγει απένταρος
Με τον πνιγμένο ρόγχο ενός κυνηγημένου
Λεπτά χρειάστηκε λεπτά
Χιλιάδες δευτερόλεπτα
Για ν’ αγοράσει τι; ασήμαντες εικόνες
Μα πώς μπορεί να ξεχρεώσει τώρα πού να δανειστεί
Πόσες εικόνες να πουλήσει απ’ την ανάμνηση
Μια δυναστεία εικόνες παλιωμένες
Γεννοβολάνε τα λεπτά κι ο τόκος βγαίνει αβάσταχτος∙

Κανείς λοιπόν δεν έχει να πληρώσει;

Αντώνη Φωστιέρη, Το Θα και το Να του Θανάτου
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Τάκης Παπατσώνης

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Demain, dès l'aube...

Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste, et le jour pour moi sera comme la nuit.

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur,
Et quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

-Victor Hugo (1802-1885)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

William Blake
"A poison tree"

I was angry with my friend:
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.

And I watered it in fears
Night and morning with my tears,
And I sunned it with smiles
And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright,
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine -

And into my garden stole
When the night had veiled the pole;
In the morning, glad, I see
My foe outstretched beneath the tree.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Ο εβδομηντάρης που μπήκε στην Εφορία ουρλιάζοντας
«δε θα μου πάρετε το σπίτι»
και πυροβόλησε στον αέρα,
είναι μόνο η αρχή.
Ο επόμενος
δεν θα πυροβολήσει στον αέρα
Θα σημαδέψει τον...
πρώτο κακομοίρη ταμία
και μάλλον θα πετύχει τον πρώτο κακομοίρη φορολογούμενο
που ελπίζει να ρυθμίσει τις οφειλές του.
Και τις μολότοφ που είχε στην τσάντα,
θα τις ανάψει βγαίνοντας απ' το Πρωτόκολλο.
Η γιαγιά που αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά και τα εγγόνια της, είναι μόνο η αρχή.
Η επόμενη γιαγιά θα αυτοπυρποληθεί στο τοπικό κατάστημα του ΙΚΑ.
Αγκαλιά με κάνα δυο υπαλλήλους.
Ο 68χρονος που γκάζωσε τη BMW
και φούνταρε στο λιμάνι του Πειραιά,
είναι μόνο η αρχή.
Ο επόμενος θα παρασύρει στο διάβα του
και μερικούς ανυποψίαστους τουρίστες
που ονειρεύονται διακοπές στα Κουφονήσια.
Προσποιείστε τους «υπεράνω»,
τσαλαπατάτε όποιον νομίζετε ότι δεν έχει τρόπο να αντιδράσει,
ψηφίζετε νόμους- χειροπέδες για το καλό του έθνους,
αλλά σε πολύ λίγο θα το πάρετε χαμπάρι.
Με τα γερόντια δεν είναι να παίζει κανείς.
Τους κόψατε τη σύνταξη,
τους απαξιώσατε,
τους εξευτελίσατε,
δεν έχουν πια φράγκο για να παίρνουν δωράκια στα εγγόνια τους,
τους συστήσατε να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα
για να μην σας κοστίζουν στον προϋπολογισμό,
λεηλατήσατε τις οικονομίες τους,
καταχραστήκατε τις εισφορές τους,
τους λοιδορήσατε,
τους εξοντώσατε.
Ένα μόνο δεν σας πέρασε απ το μυαλό.
Τα γερόντια δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Τι τους νοιάζει αν, αύριο, βγουν στο δρόμο ζωσμένοι εκρηκτικά
- κι όποιον πάρει ο Χάρος;
Έτσι κι αλλιώς, το δικό τους ραντεβού με το Χάρο είναι ήδη κλεισμένο.

Το δικό σας;
Μίλτος Πασχαλίδης
20 Μάρτη 2012

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[elena]

[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ [/FONT][/FONT]

Ανδρείκελα​

[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη, [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. [/FONT][/FONT]​

[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.[/FONT][/FONT]​

[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, [/FONT][/FONT]​

[FONT=Garamond,Garamond]

[FONT=Garamond,Garamond]ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.[/FONT]​

[FONT=Garamond,Garamond]Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.[/FONT]​

[FONT=Garamond,Garamond]Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός. [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα..[/FONT]​

[/FONT]

​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

O καιόμενος ,
του Τάκη Σινόπουλου.

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prime]

Charles Bukowski – Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους


Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο
για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα.
Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του.
Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.
Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό.
Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.
Προσοχή στους κήρυκες,
προσοχή στους γνώστες,
προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία,
προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν,
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν,
προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη
γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους,
προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα,
η αγάπη τους είναι μέτρια,
ψάχνει το μέτριο.
Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους,
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει,
να σκοτώσει τον καθένα.
Δεν θέλουν μοναξιά,
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά,
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε,
διαφέρει από το δικό τους.
Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης,
δεν θα καταλάβουν την τέχνη,
θα εξετάσουν την αποτυχία τους ως δημιουργών,
μόνο ως αποτυχία του κόσμου.
Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως
θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής,
και τότε θα σας μισήσουν
και το μίσος τους,
θα είναι τέλειο..
Σαν ένα λαμπερό διαμάντι,
σαν ένα μαχαίρι,
σαν ένα βουνό,
σαν μια τίγρη.
Όπως το κώνειο.

Η καλύτερη τέχνη τους..


Κατερίνα Γώγου – Συνέλευση

Που λες, γυρίζω ξυπόλυτη σ’έναν κόσμο
που θέλω ν’αλλάξω, αφήνοντας
ματωμένα χνάρια στο πέρασμά μου.
Χάνω δυνάμεις αργά και σταθερά
και σήμερα Τρίτη , ώρα 5 ξανα νυχτώνει.
Οι δικλείδες ασφαλίας στο μυαλό μου
λασκάρισαν, άστα. Νομίζω πως είμαι ακόμα 8 χρονών
και ταξιδεύω με τη σκούνα στην Τήνο
για το θαύμα.
Ορθογώνια σίδερα, μπετά και φλοκάτες
κλείνουν στεγανά ανθρώοπους που φοβούνται
να ελπίσουν και κλείνονται στους καμπινέδες
και κλαίνε. Πρέπει ν’αντέξω.
Κι αυτά που θέλεις να πεις κάθεσαι και τα μετράς
λέξη-λέξη, και φτάνεις ωχρός
κι αποφασισμένος στη συνέλευση
περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία,
και φτάνεις σου λέω αδερφέ μου,
κι οι ευκαιρίες τέλος – χάνεις την ψυχραιμία
κι ακούς τον εαυτό σου να ουρλιάζει:
Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθήτε!
- και όλοι σε κοιτάνε, όπως κοιτάνε
στα γουέστερν, το καπέλο του καουμπόι
που δεν πέφτει με τίποτα, και συ τρακαρισμένος
να προσπαθείς να το βγάλεις ξέροντας πως ποτέ
δεν αγόρασες καπέλο κι έπειτα να σκύβεις
και να κοιτάς ντροπιασμένος τις μύτες των παπουτσιών σου
χαμένος στην αποτρόπαιη μοναξιά
της γενικής συνέλευσης.
Έτσι που λες. Έστω κι ένας…



Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί

Τάσος Λειβαδίτης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[prime]

Ορέστης Αλεξάκης, Κι εσύ σα να μου γνέφεις

Κι εσύ
σα να μου γνέφεις απ' τα βάθη
πίσω από φώτα μακρινά μιας άλλης πόλης
όταν εγώ
στα δόντια των κυμάτων
παραδαρμένος
ναυαγός
άξαφνα νιώθω μέσα μου
το χάσμα
το απόκρημνο κενό που με τραβάει
κι ο φόβος ο πανάρχαιος
σαν μανδύας
παγωμένος και υγρός
με περιβάλλει
και μάταια ψάχνω για
σωσίβια λέμβο
και ιδού που ανοίγει το
βαθύ πηγάδικαι πέφτω
στρο
βι
λί
ζομαι
και τότε
νιώθω το αίμα σου στο δίχτυ των φλεβών μου
το πέταγμά σου στις φτερούγες μου
και νιώθω
πως είμαι εσύ που μέσα σου φοβάμαι
πως είσαι εγώ που εντός μου γαληνεύεις
πως χύνεσαι όλη μέσα μου
πως όλος
λαμποκοπώ στη φωτεινότητά σου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Ὅτι μπόρεσα ν΄ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια,
τὸ χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύπτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν καταφέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια.
Ὁπόταν, πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγελος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.

Οδυσσέας Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[~Χλόη~]

Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

-Κατερίνα Γώγου, από την ποιητική συλλογή Το ξύλινο παλτό (1982)-

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Άσπρη είναι η αρία φυλή
η σιωπή
τα λευκά κελιά
το ψύχος
το χιόνι
οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
τα νεκροσέντονα
η ηρωίνη.
Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.

-Κατερίνα Γώγου, από την ποιητική συλλογή Το ξύλινο παλτό (1982)-

Kαταπληκτικό !! Ευχαριστώ που μου το θύμισες

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[carpe_nochtem]

Κοντά σου~Πολυδούρη Μαρία
​

​

Κοντά σου δὲν ἀχοῦν ἄγρια οἱ ἀνέμοι.
Κοντά σου εἶνε ἡ γαλήνη καὶ τὸ φῶς.
Στοῦ νοῦ μας τὴ χρυσόβεργην ἀνέμη
Ὁ ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου ἡ σιγαλιὰ σὰ γέλιο μοιάζει
ποὺ ἀντιφεγγίζουν μάτια τρυφερὰ
κ᾿ ἂν κάποτε μιλᾶμε, ἀναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου ἡ ἄνεργη χαρά.

Κοντά σου ἡ θλίψη ἀνθίζει σὰ λουλούδι
κι᾿ ἀνύποπτα περνᾶ μέσ᾿ στὴ ζωή.
Κοντά σου ὅλα γλυκὰ κι᾿ ὅλα σὰ χνούδι,
σὰ χάδι, σὰ δροσούλα, σὰν πνοή​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[silent song]

Το κοχύλι



Οδυσσέας Ελύτης

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[silent song]

Τα όνειρα μου είναι μια εμπνευσμένη απάτη,
χαλάζι παγωμένων δακρύων, φλεγόμενων αυγών, -
γίγαντας ανόητος,
που στηρίζεται σε νάνους.

... Ο έρωτας μου είναι ένας μελαγχολικός ήχος κάλεσμα,
που ηχεί και πετάει κάπου μακριά, -
ένα θολό γλυκό όνειρο
που είδα κάποτε.
Andrei Bely.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ερις]

[FONT=&quot]Επί ασπαλάθων...-Γιώργος Σεφέρης
[/FONT]​

[FONT=&quot]Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού. [/FONT]​

[FONT=&quot]πάλι με την άνοιξη. [/FONT]​

[FONT=&quot]Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες [/FONT]​

[FONT=&quot]το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι [/FONT]​

[FONT=&quot]δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια [/FONT]​

[FONT=&quot]και τους κίτρινους ανθούς. [/FONT]​

[FONT=&quot]Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν [/FONT]​

[FONT=&quot]ακόμη... [/FONT]​

[FONT=&quot]Γαλήνη [/FONT]​

[FONT=&quot]-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον; [/FONT]​

[FONT=&quot]Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού [/FONT]​

[FONT=&quot]τ'αυλάκια. [/FONT]​

[FONT=&quot]τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου [/FONT]​

[FONT=&quot]δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς. [/FONT]​

[FONT=&quot]Το βράδυ βρήκα την περικοπή: [/FONT]​

[FONT=&quot]"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει [/FONT]​

[FONT=&quot]"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν [/FONT]​

[FONT=&quot]τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν [/FONT]​

[FONT=&quot]απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους [/FONT]​

[FONT=&quot]και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι". [/FONT]​

[FONT=&quot]Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του [/FONT]​

[FONT=&quot]Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος [/FONT]​

[FONT=&quot]31 του Μάρτη 1971[/FONT]​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[silent song]

Όσκαρ Γουάιλντ

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια
Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή
Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[silent song]

Θάλασσα του Πρωιού - Καβάφης

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Greece is almost dead and gone,
Brought down by men of greed,
Those driving the European Union,
For their reasons and not those of Greece.

My message to the Greek people,
Is renounce those men of greed,
Renounce the Euro and Europe too,
And return to a life so sweet.

It was better before, far better than pain,
And it can be excellent once again,
By reclaiming your country, your nation, and state,
Greece will be prosperous and once again great.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nafs]

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ

(απόσπασμα από τον Προφητικό)

Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα 'ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν' απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα 'ρθει κι η ώρα εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου γέρνεις όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές
θα σε κλαιν' τα κλαψοπούλια στ' αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
...................................................
Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο,
σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.