Μοιραζόμαστε ποιήματα

[diotima]

William Blake
The Garden of Love

I went to the Garden of Love,
And saw what I never had seen:
A Chapel was built in the midst,
Where I used to play on the green.

And the gates of this Chapel were shut,
And "Thou shalt not" writ over the door;
So I turned to the Garden of Love,
That so many sweet flowers bore;

And I saw it was filled with graves,
And tombstones where flowers should be;
And Priests in black gowns were walking their rounds,
And binding with briers my joys and desires.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sofaki Loony]

Ο βρικόλακας


Καθώς οι δαίμονες με τ' άγριο μάτι
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλιστρήσω κοντά σου αχνός
σαν τα φαντάσματα της νυχτός.

Ξανά θα σου δώσω, μελαχροινή μου,
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλαι σε τάφο νεκρού.

Και μόλις φέξει η αυγή η πελιδνή,
τη θέση μου θα 'βρεις εκεί αδειανή
και κρύα ώσπου να 'ρθει πάλι το βράδυ.

Όπως οι άλλοι μ' αγκαλιές και χάδι,
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με τη φρίκη εγώ!


CHARLES BAUDELAIRE

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Δεν συγχωρείται…

Spoiler

Οι δημοκρατικοί θεσμοί έπεσαν
νέο καθεστώς, «ο Γερμανός χωροφύλακας»…
Αυτόχειρες, οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι…
Δρομολόγησαν, την αυριανή διάλυση της Ευρώπης.
Φοβήθηκαν, την κρίση.
Δεν φοβήθηκαν, την Ιστορία.
Που θα τους περιλάβει. Όλους τους.
Που θα είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ μαζί τους.
Και πώς να μην είναι;

Δεν συγχωρείται…

Να καταστρέφεται, ΕΝΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ.
Που ένωνε, με σύνθεση, συναίνεση, αλληλεγγύη ανόμοια κράτη. Ανόμοιους λαούς.
Αυτές, οι ισχυρές Αρχές πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Δεν συγχωρείται…

Η ομοφωνία, η συνεννόηση, η συζήτηση, ο συμβιβασμός ΝΑ ΔΙΑΣΥΡΟΝΤΑΙ με αυτόματες ποινές, αποκλεισμούς, επικηρύξεις.

Δεν συγχωρείται…

Το πραξικόπημα διάσπασης.
Από τη μία, «πασάς» ο Βορράς.
Από την άλλη, «παρίας» ο Νότος.
Αριστοκράτες και πληβείοι.
Εύποροι και άποροι.
Είναι στην ουσία, ένα πογκρόμ εκκαθάρισης και εκδίκησης.
Είναι, μία υποχρεωτική έξωση των χωρών που δεν θα μπορέσουν να το ακολουθήσουν.

Δεν συγχωρείται…

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού
αυτή η τέχνη

Bertolt Brecht

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

Στην τάξη
Η Αθανασία κοίταζε εκστατική
και στα μάτια της έλαμπαν
οι μάχες των προγόνων της
Μίλαγε σαν καρδερίνα
με φωνές χιλιάδων σοφών
Κελαηδούσε ο Πλάτωνας
κι ο Αριστοτέλης
κι η κιμωλία έγραφε
έγραφε σε γραμμική γραφή

Η Αθανασία μίλαγε
και τα παιδιά κοιτούσαν
Κοιτούσαν την Αθανασία
ν’ ανεβαίνει σ’ ένα αερόστατο
και να φεύγει στην Ιστορία
Να χτίζει ναούς, να δίνει μάχες,
να ρητορεύει στις αγορές
Τα παιδιά ακολούθησαν
Κι’ έγιναν όλοι
ένα σμήνος πουλιών
στον Αττικό ουρανό

Όμως ο Γιαννάκης
του τελευταίου θρανίου μαθητής
τρεις μέρες νηστικός
δεν άντεξε την πτήση
Έλιωσαν στον Ήλιο τα φτερά του
κι έπεσε με γδούπο
στην Αττική γη

Από τότε η Αθανασία κοιτάζει
εκστατική
και τα μάτια της σκοτεινιάζει
μια βουβή ικεσία:
Σώστε επιτέλους τα παιδιά
που πεινάνε
οι πρόγονοι σας κοιτάνε
απ’ τα βάθη της Ιστορίας

Γιάννης Ποταμιάνος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Drama Prinzessin]

Η Αγάπη

Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στη πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα.
Αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, δίχως να νιώσεις από που,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.
Θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυό,
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "Ποιά ειμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει,θε να 'ρθεί.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις έξαφνα 'μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ'αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να τη δεχθείς,
και σα φανεί, τρέξεις σ' αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.


Κώστας Ουράνης​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[pop corn]

Αυτός που σωπαίνει, Τάσου Λειβαδίτη
απαγγέλει η Καρυοφιλιά Καραμπέτη


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[wolfe4ever]

Federico Garcia Lorca, Καββαδίας.
Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

ΣΦΙΧΤΟΔΕΜΕΝΟΣ
Εάν δυσκολεύομαι να σε ακολουθήσω
Βάζω φωτιά στα χείλη
Καίω την σιωπή​

Paul Eluard

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Πρωτοχρονιάτικο - Κώστας Βάρναλης

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.
Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[nafs]

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή,λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ'ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις,τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κώστας Καρυωτάκης​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[diotima]

Η τελευταία νύχτα

1
ο μικρός θανατηφόρος κόσμος
προσανατολίζεται προς τον αθώο
του παίρνει το ψωμί από το στόμα
και πυρπολεί το σπίτι του
του παίρνει το σακάκι του και τα παπούτσια
του παίρνει το χρόνο του και τα παιδιά του

ο μικρός θανατηφόρος κόσμος
ανακατώνει τους νεκρούς και ζωντανούς
ασπρίζει το βούρκο συγχωρεί τους προδότες
μεταπλάθει τη λέξη σε κρωγμή
αποτρόπαιο μεσονύχτι δώδεκα πυροβόλα
στρέφουν την ησυχία στον αθώο
και είναι χιλιάδες στην κηδεία του
η σάρκα του αιμόφυρτη και μαύρος ουρανός
και είναι τα πλήθη που καταλαβαίνουν
την αδυναμία των φονιάδων

2
το απίθανο είναι σπρώξιμο ελαφρό στον τοίχο
θα είναι η δύναμη να τινάξει αυτή τη σκόνη
θα είναι να ξέμεινε ακομμάτιαστος

3
του είχαν τα χέρια του πιστάγκωνα
του είχαν ανοίξει μια τρύπα στο κεφάλι του
και όσο να ξεψυχήσει σπαρταρούσε
σε όλα τα κύτταρά του​

Paul Eluard

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JaneWin]

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστ τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ στὴ Σαγκάη
εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

Μανώλης Αναγνωστάκης.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στον δικό μας κόσμο.

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.

Ναζίμ Χικμέτ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Πρόλογος Αχμάτοβα
Χώρο δεν έδωσα στον κυνισμό
που σάπιζε αγγίζοντας όλες τις σφαίρες.
Έμεινα μ’ ότι απόμεινε απ’ το λαό
τις δύσκολες εκείνες μέρες.


ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τα βρώμικα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη και των μαυραγοριτών,
πέρασα σχεδόν δέκα μήνες στις ουρές στα γραφεία ανεργίας, στις αναμονές.
Έτυχε μια φορά κάποιος να ακούσει σε μια κουβέντα πως είμαι ποιητής.
“Όχι πουλημένος δημοσιογράφος, ε”, μου είπε. Με πλησίασε και μου
έδειξε που είχε τρία παιδιά, γυναίκα άνεργη, άνεργος κι αυτός.” Μου
λένε είμαι μεγάλος για δουλειά κι είμαι μόνο σαράντα”
- Μπορείς να γράψεις για όλα αυτά;
Κι εγώ είπα: - Μπορώ
Τότε κάτι που θα έλεγα χαμόγελο, φώτισε μια στιγμή
πριν σβήσει το πικρό πρόσωπό του
2002




​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Δεν είναι άπαντα αυτα που εξέδωσες, καλέ μου, είναι άπλυτα...
*
παραλλαγή
Δεν είναι άπαντα αυτά που εξέδωσες, καλέ μου, είναι άπατα

***
Το αντίθετο του με βλέπεις άρα υπάρχω, είναι το
δεν σε βλέπω, άρα δεν υπάρχεις.

***

Βρίσε με, φτάνει να μιλάς για μένα.
Πες, πες κάτι μένει που έλεγε κι ο
γνωστός εκδότης περιοδικού.

***

Η υψηλη ηθική ενός περιοδικού είναι αντιστρόφως
ανάλογη της χαμηλής κυκλοφορίας.

***

Η εμμονή είναι παραφθορά του ε, μουνί.

***

Το τελευταίο καταφύγιο της αλαζονείας είναι
να περιλαμβάνεις τον εαυτό σου κρίνοντας την αλαζονεία.
Ποιός είσαι, ρε μεγάλε, που έχεις και την πολυτέλεια
εκτός από ασήμαντος να αυτοχαρακτηρίζεσαι και αλαζών;

***

Μη θεωρείτε δεδομένο ότι δηλώνοντας μαθητές
γίνεστε πελάτες κάθε δασκάλου.

***

Η τελευταία αξιοπρέπεια είναι να γλέιφεις με στυλ
τις πληγές της χαμένης σου αξιοπρέπειας. Δεν το έχεις.

***

Μ' αρέσουν οι χαμένοι με άποψη.

***

Η αποδοκιμασία του απορριφθέντος είναι έπαινος.

***

Για να φανεί το έργο πρέπει να κάνεις δυο βήματα πίσω.
Εσένα σου χρειάζονται τέσσερα, γιατί ήδη έχεις κάνει
δύο βήματα μπροστά.

***

Τι πλείς; Πλι πλω. Δεν πλεις πλι πλο πλεις.

***

Με ποιήματα δεν βγαίνεις κυβένρνηση. Βγαίνεις όμως στο κλαρί.

***

Δεν πουλάς φίλο για μουνί. Ούτε ως ποιητής.
Συμπεριλαμβάνονται κι άλλα επαγγέλματα
όπως το Πελοποννήσιος, Κρητικός, Θεσσαλονικεύς...

***

Να μην σε καυλώνει το ποίημα σου πριν το τελειώσεις.
Γιατί θα είσαι σαν αυτές που γράφουν στο διαδίκτυο.
Από τη μέση και κάτω, ότι γράφουν, είναι μόνο καύλα.

***

Υπό την καύλα του τελευταίου σου ποιήματος
καλύτερα να σωπαίνεις. Γιατί τις πιο πολλές φορές
βγάζεις Σαπφώ την ψόφια που έκανες σάιμπερ εχτές.

***

Πεθαμένοι σε κοιτούν, όταν γράφεις, κι αγέννητοι.
Όχι η γκομενίτσα από απέναντι.

***

Δεν κρύβεις ότι δεν γαμιέσαι πίσω από στίχους
και γαμιιέσαι δε γαμιέσαι ο καιρός περνάει.

***

Επειδή έπεσες σε γεροντοκαψούρα, δεν έγινες
αυτόματα ο χαρισματικός ηγέτης της ποίησης.

***

Η ποίηση είναι να εκφράζεσαι ανδρείως, αλλά
από τη γυναικεία πλευρά του εαυτού σου.

***
Η Μούσα είναι γἐνους πληθυντικού.

***

Μην εμποδίζετε τη θέα του ποιήματος
με τους σκουπιδότοπους της βιογραφίας σας.

***

Για τον ποιητή το ποίημα είναι νόμος του βίου
όχι αντίστροφα.

***
Αφήστε τα ποιήματα να επιλέξουν μια ζωή για σας.

***

Αν είναι να γαμήσεις γάμησε, αν είναι να γράψεις ποίημα
γράψε ποίημα. Μη μας γαμάς με πρόφαση τα ποιήματα.

***

Στο κέντρο της ποίησης είναι που σου λάμπει
η αφέλεια. Κι απ' ότι βλέπω έχεις πολλή εξυπνάδα.

***

Το ποίημα είναι η τέχνη να θυσιάζεις όσα ξέρεις
για να σε γράψει αυτό που δεν ξέρεις.

***

Ο καλός ποιητής φροντίζει να ξέρει όλο και λιγότερα.

***

Δεν είσαι πίσω από ότι γράφεις, είσαι μέσα, και καλό
είναι να το θυμίζεις στους οπισθοβάτες της γραφής,
και βέβαια από τη μέση και κάτω είναι καύλα, αυτό
μίλησε... μ' αρέσουν οι γυναίκες, όχι οπωσδήποτε εσύ.

Είμαι ελεύθερος κατά όσα έγραψα.


Πηγή: Basilio Cantadorense, Adagia, Ediciones Endymion, Madrid. 2012​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[IreneGr]

Η λυπημένη (Γιώργος Σεφέρης)



Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς·
κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·
κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·
μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

​

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο χτίστης,​

ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Μα τ ο τσεκούρι μοναχά στο χέρι σταν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,​

και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γκρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς, Ο γκρεμιστής
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Cugie]

Κατάσταση πολιορκίας - Νάνος Βαλαωρίτης

​

​

Πολιορκούμεθα λοιπόν​

Πολιορκούμεθα από ποιον​

Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα​

Πολιορκούμεθα στενά​

Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική​

Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,​

Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους​

Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά​

Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία​

Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά​

Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες​

Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,​

Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές​

Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,​

Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις​

Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,​

Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,​

Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς​

Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους​

Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας​

Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Hanni_μπάλα]

Ρωτάω

Πέθανε ο πατέρας μου.
Επαναλαμβάνεται η απουσία του κάθε μέρα
στο άδειο σπιτικό.
Και ρωτάω,
και πέρα από την απουσία και πέρα
απ΄το να χάσεις τους δρόμους αυτής της γης
τί είναι ο θάνατος;

Σε ρωτάω, πατέρα, τί είναι ο θάνατος;
Βρήκες την ειρήνη που σου άξιζε;
Βρήκες άσυλο σε καινούριο σπίτι.
ή πας περιπλανώμενος, και υποφέρεις απ΄το κρύο
του πιο μεγάλου χειμώνα, της ολικής
αποαγάπης;

Σε ρωτάω, πατέρα, αν είναι κάτι
οι νεκροί, ή αν ο θάνατος είναι μόνο
μια απέραντη λέξη που καλύπτει
όλα όσα δεν υπάρχουν.

Αλφρέδο Κοσταφρέδα


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ζουληχτούλης]

Ο Κήπος​

​

​

Αυτός ο άνθρωπος είναι για ετούτον τον άνθρωπο.​

Όπως το ποντισμένο άγαλμα για το νερό,​

ο αέρας για το απλωμένο ρούχο​

Τα σώματά τους είναι χώμα και νερό​

του ίδιου κήπου.​

​

Έτσι σε γύρεψα κι έτσι σ’ αγάπησα:​

σαν τον αέρα που έσκισε το ρούχο,​

σαν πέτρα φαγωμένη απ’ το νερό.​

​

Πάντως ο κόσμος παραμένει.​

Άκαρπος όμως κάθε πρωί​

βρίσκει το χώμα νοτισμένο.​

​

Ο κήπος περιμένει.​

​

Παναγιώτης Ιωαννίδης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.