Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

Tόλμη και Γοητεία

Όλη η αλήθεια βρίσκεται
στο πύον μιας κατσαρίδας
και στο φλέμμα ενός αλήτη
που στρώνει χαρτόκουτα καμαρωτά
λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι.
Ευτυχώς που απόψε δεν ήρθε ο Σαχτούρης
ούτε ο Ντοστογιέβσκι.
Πάλι καλά που δεν πάτησε το πόδι του
ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι
γιατί σ' αυτή τη γειτονιά
κουμάντα κάνουν κάτι Πολωνοί με μπύρα και σουγιάδες.
Λοιπόν, συζητούσα μια βραδιά μ' ένα φίλο
για τους ποιητές που τους επισκέφτονται άλλοι ποιητές
φυσικά αυτο γίνεται στα μυαλά τους
αλλά δεν έχω ακόμα καταφέρει να καταλάβω πως γίνεται.
Εμένα μ' επισκέφτεται ένα σκεπάρνι που πάιζει ζάρια στην Ακαδημίας
μαζί με την εννενηνταπεντάχρονη γιαγιά μου.
Την κλέβει
και σ' ένα αμάξι που πάει για μπάνιο
βλέπω την πιο όμορφη μάνα
που της πέταξα ένα φιλί λίγο έξω απ' το μαγαζί
την ώρα που ο γιός της κλωτσούσε ένα δέντρο.
Ποιητή πάντως
δεν είδα ποτέ να συζητά μαζί μου
κι ευτυχώς ποιήτρια δεν με φίλησε ακόμη.
Το παλεύω όμως!
Πως πάνε τελικά για καφέ με τον έναν;
τρώνε με τον άλλον;
πίνουν στο ίδιο ξύλο μ' έναν πεθαμένο
και πάντα βρέχει
και πάντα σύννεφα
και κάτι ουρανοί που είναι έτοιμοι να κλάψουν
με φεγγάρια μουσαφίρηδες
κι αστέρια κουμπαράδες.
Λοιπόν αυτό το "και" στα ποιήματα πρέπει να το κόψω
αλλά πριν το κάνω θα σας μιλήσω για το Χριστινάκι.
Το Χριστινάκι είναι πάνω από 100 κιλά
Έχει το μπακάλικο στη γωνία που αράζουν οι πάντες,
κάθε που της ζητάω το μπουκάλι μου λέει:
"πάρτο μόνος σου, τώρα βλέπω Τόλμη και Γοητεία"
κι εγώ αναρωτιέμαι:
"Αυτοί οι μπάσταρδοι τελικά, δεν έχουν πεθάνει ακόμη"
Ο Ριτζ
Η Μπρουκ
Η Κάρολάιν
που κάποτε ήμουν ερωτευμένος μαζί της,
όλοι αυτοί οι μόδιστροι που πηδιούνται μεταξύ τους
και δεν γερνάνε
ποτέ δεν γερνάνε
γιατί να γεράσεις όταν σε κάνει κάποιος άλλος;
έτσι δεν πάει;
έτσι λοιπόν αφού τελειώσει το επεισόδιο
"δεκαπέντε χρόνια και κάτι"
το Χριστινάκι κάποια στιγμή το κλείνει
και το κλείνει γιατι το ραδιόφωνο παίζει Ηλία Κλωναρίδη
που είναι ο αγαπημένος της
κι εγω 'κεινη την ώρα σκέφτομαι πως
μάλλον οι ποιητές δεν πάνε πια στα μπακάλικα
αλλά στα σουπερμάρκετ και στους πρώην αγανακτισμένους
με ασπροκόκκινα τάδε έφη ζαραφούστα πανωκατωφόρια.
Α! ρε Χριστινάκι
πόσοι Σαχτούρηδες
και Ριτζ
και Ντοστογιέβσκι
και Καρολάιν
και Μαγιακόβσκηδες
και Μπρουκ
και τόλμες γεμάτα ποιήματα
και γοητείες
γεμάτες λουλούδια
δεν πέρασαν δίπλα απ' τα σακιά με τις φακές
και τα φασόλια,
τα πακέτα με τα μακαρόνια,
τις θρούμπες ελιές
και το χύμα κρασί με τα τρία ευρώ το δίλιτρο.
Τα τσιγάρα Χριστινάκι
δίπλα σου,
απ' τα βαμμένα νύχια των εκατών κιλών που βαστάνε τα πόδια σου
και τα παγωτά που έφαγαν πεθαμένοι,
ζωντανοί και πλαστικοί αντικαταστάτες
κατακλείδες όμορφων άσχημων ποιημάτων.
Χριστινάκι πρέπει να το ξέρεις,
"η κατακλείδα σ' ένα ποίημα υπάρχει πάντα για να εξυπηρετεί το κείμενο"
κι ο Ριτζ ήταν πάντοτε ο γαμιάς των νιάτων μας.

Γιάννης Ζελιαναίος

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

No Stars in

Μου φέρνει ύπνο η ανάγνωση των ποιημάτων μου
Κι ωστόσο έχουνε γραφτεί με αίμα.

Φτάνει να κοιτάξεις τον ήλιο
μέσα από το καπνισμένο τζάμι
για να δεις ότι τα πράγματα παν’ άσχημα:
η μήπως και σας φαίνεται πως παν’ καλά?

Είχανε δίκιο οι παλιοί:
Θα πρέπει να ξαναρχίσουμε να μαγειρεύουμε με ξύλα.

Μέσα στο κλουβί έχεις τροφή
Λίγη, ωστόσο έχεις.
Έξω απ’ αυτό έχεις μονάχα απέραντη ελευθερία.

Σήμερα σταυροκοπιόμαστε απορώντας γιατί γράφανε αυτά τα πράγματα.
Για να τρομάξουν τον μικροαστό?
Άδικα χαμένος χρόνος.
Ο μικροαστός δεν αντιδρά
Παρά μονάχα όταν θίγεται η κοιλιά του.
Σιγά μη τον τρομάξουν τα ποιήματα.

Ας γράφουνε οι νέοι ότι θέλουνε
Στο ύφος που τους φαίνεται καλύτερο
Πάρα πολύ αίμα κύλησε κάτω από τις γέφυρες
Για να εμμένουμε στην πίστη – έτσι πιστεύω-
Πως μια είναι η σωστή οδός:
Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.

Και ο ταξιδιώτης που κοιτάζει προς τα πίσω
Διατρέχει τον σοβαρό κίνδυνο
Να μην θέλει η σκιά του να τον ακολουθήσει

Για τελευταία φορά το ξαναλέω…
Το γαμήσι είναι πράξη λογοτεχνική

Αμνέ του θεού που ξεπλένεις τις αμαρτίες του κόσμου
Πες μου πόσα μήλα υπάρχουν στον γήινο παράδεισο…
Κάνε μου την χάρη να μου πεις την ώρα
Δώσ’ μου μαλί να φτιάξω ένα πουλόβερ
Αμνέ του θεού που ξεπλένεις τις αμαρτίες του κόσμου
Άσε μας να γαμούμε εν ειρήνη:
Μη χώνεις την μύτη σου σ’ αυτή την ιερή υπόθεση.

Ακόμη κάτι θέλω να ξεκαθαρίσω:
Είναι ανυπόστατη η ευρέως διαδομένη πίστη
Ότι η Δημιουργία κράτησε μέρες εφτά
- είναι να πεθαίνει κανείς απ’ τα γέλια –
η Δημιουργία ακόμη δεν τέλειωσε:
η Δημιουργία μόλις ξεκινά!


text: Nicanor Parra κολάζ από ποιήματα του βιβλίου
"Ποιήματα επείγουσας ανάγκης",
μετάφραση: Αργύρης Χιόνης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2008.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Τέλλος Ἄγρας

Λουλούδια κατὰ γῆς

Ἦταν στὶς δόξες τῶν περιβολιῶν
κι ἡ ὥρα τῶν ταξιδιάρικων πουλιῶν,
κι οἱ ἄξαφνες οἱ ἀνάσες, οἱ μισές,
ποὺ εὐκολοκατελοῦν τὶς φυλλωσιές.
Στὸ ἄφραχτο χαμοκάλυβο μπροστά,
λουλούδια ἐσυγκομίζαν σωριατά,
λουλούδια σωρευτά, λογῆς-λογῆς,
χυμένα ἀπὸ πανέρια κατὰ γῆς.

Μὲ τὰ μάτια τὰ φίλησα, πολύ...
Ψυχὴ σιμά μου. Μόνο στὴν αὐλὴ
περιδιάβαζε ἀργὴ περπατησιὰ
καὶ τὴν τύλιγε ἡ ἄκρα μοναξιά.
Κι ἔτσι ἤθελα ἡ θωριά τους μοναχὴ
ν’ ἀφήσω νὰ μοῦ πιεῖ ἀπ' τὴν ψυχή...
Μὰ οἱ μνῆμες ἀναζήσανε σ' αὐτὰ
τὰ λουλούδια τὰ χρωματιστά...

Ἔγνοιες, ἀδημονίες, μεταγνωμοί,
μελίσσι ὅλα προστρέξαν στὴ στιγμή,
σὰ νἆταν μαγεμένα ἀπ' τὸν Καιρό,
καθόταν στὰ λουλούδια, ἕνα σωρό.
Τοῦ περβολιοῦ τὸ κέντημα σπαρτὸ
πίκρα καὶ συννεφιὰ ἔγινε μεστό,
κι ἔγιναν τὰ κοτσάνια του σκληρὲς
μύτες, καρφιά, πληγὲς αἱματηρές.

Ἀναποδογυρίστηκε ἡ χαρὰ
βγῆκε ἡ θλίψη, ἀκόμα μιὰ φορά.
Κι ἐστάθηκαν, μακρότατη γραμμή,
θλιμμένα ρόδα διάφανοι καημοί.
Μὰ ἂς εἶναι, ὅταν, στὸν κάμπο τὸ βαθύ,
βουρκώσει ἀστραποβρόχι καὶ χυθεῖ,
κι ὅταν οἱ ἀνέμοι κλάψουνε γοερά,
ποιὸς θὰ μοῦ κλέψει τότε ἀπ' τὴ χαρά;​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Μεθυσμένο σε φακ ελάσσονα

Σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά
στην ίδια ηλικία με μένα
με τα ποιήματά τους
και τα ιστολόγιά τους
με την βιασύνη τους
και τα καθημερινά ποιήματά τους
κρεμασμένα εκεί
με φωτογραφίες γεμάτες στόμφο
ύφος
χρώματα
νεραιδες
φεγγαρια
θαλασσες
και αλλα τετοια σκατα
βαρύγδουπα
ρομαντικά
και σουρελιστικούς πόνους
τα βλέπω και δεν καταλαβαίνω τίποτα
καμιά φορά αφήνουν σχόλια
σε ποιητικούς τόπους
και μιλούν χειρότερα από εξηντάρηδες
συγκαμένους ματαιόδοξους μπάσταρδους
που νομίζουν ότι η ζωή τους χρωστά κάτι
πολλά παιδιά απ' αυτά μάλλον ακούνε
έντεχνες κουράδες
λατρεύουν τη Δημουλά
έχουν αριστερές όμορφες ιδέες
αλλάζουν σώβρακα στο φέισμπουκ
και την βγάζουν χαζογελώντας στις πλατείες
με μπύρες και τρεμούρα
μερικοί το παίζουν καταστροφικοί
άλλοι παρακμιακοί
επαναστάτες
αγανακτισμένοι
οργισμένοι μαρμελάδας
μάγια ωραία
ζωές καλά προστατευμένες
χαρτί με φράγκα από πίσω
ποιος μοιράζει τελικά;
ποιός χώνει;
έλα εδώ αν μπορείς
και δώσε...
Ένα τελευταίο φιλί στα μάτια της τρέλας
που κρυφακούει από τα πιο λυπημένα ξοδέματα
και λίγο νερό στο μέτωπο
για την κατήφεια του νέου κοριτσιού
που ξύπνησε ταγμένη
να υποφέρει
την καινούργια δεκαετία.
είναι ωραία τελικά να εισαι νεκρός
και διαλυμένος.

Ζελιαναίος.

​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sofaki Loony]

Ειναι κατι στιγμες...

που απλα...
χρειαζομαι μια αγκαλια...
να με χωρεσει ολοκληρη...

με οτι κουβαλαω μεσα μου...
να με κρατησει σφιχτα και ολοκληρωτικα...
παρα τα οσα...

να με νιωσει και να με τυλιξει...
εστω και για λιγες στιγμες να παψω να φοβαμαι...

για μια νυχτα μονο...
εκεινη να μεινει αγρυπνη στη θεση μου...
κι εγω να θυμηθω πως ειναι να ονειρευεσαι...
χωρις διακοπες απο νυχτερινες σκιες...

Μια αγκαλια...
που δεν θα θελησει να μου πει τον πονο της...
που δεν θα μου ζητησει παρηγορια...
μα ουτε κι εγω θα της πω τον δικο μου...
δεν θα της μιλησω διολου...

Μια αγκαλια...
που δεν θα ζηταει...
που μονο θα προσφερει...
που δεν θα με θυμαται σαν ξημερωσει...

Μια αγκαλια...
που θα με κλεισει μεσα...
που για ενα βραδυ μοναχα θα μαζεψει ολα τα φυλλα της ψυχης
που σκορπιστηκαν στα χρονια...
κι αν καταφερει τα δακρυα μου να κυλησουν...
θα της χαρισω ολα τα διαμαντια που δεν στολιζουν πια τα ματια μου...

Ειναι κατι στιγμες...
που το σκοταδι πλησιαζει απειλητικα ενω εξω ξημερωνει...
και με τραβαει μεσα του...

Ειναι κατι στιγμες...
που γινεσαι χαρτι...
σε χερια που μονο να σκιζουν ξερουν...
που γινεσαι πηλος...
σε χερια που δεν εμαθαν ποτε να πλαθουν ομορφιες...
παρα μονο να καταστρεφουν...

Ειναι κατι στιγμες που δεν θελω αλλο να φροντισω...
μοναχα να με φροντισουν...εστω για μια νυχτα...

Ειναι κατι στιγμες που κρατανε πολυ...
σημαδευουν την ζωη ολακερη...

Ειναι κατι στιγμες που η ψυχη ειναι τοσο κουρασμενη...
ξεφλουδιζεται επωδυνα...
τοσο επωδυνα...

και κανεις δεν ειναι εκει...
οχι οπως θα ηθελες να ειναι...

και το μονο που θες...
ειναι μια αγκαλια...
εστω για μια νυχτα...
Μονο μια αγκαλια...

Ειναι αυτες οι στιγμες...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Είσαι νέος -το ξέρω- και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως είσαι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πως της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι υστέρα κοιτούν
Πως σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.



Του Ελύτη


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sofaki Loony]

Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση της ερήμου.
Πολύ του άρεσαν τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ' ένα ετοιμόρροπο καθόμουνα μπαλκόνι.
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.

Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Η λίμνη, ο κήπος και η απώλεια, 2006

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ποίημα για κάποιον που δε θα του γράψει ποίημα κανείς

Φοράει βερμούδα σαγιονάρα και τα λοιπά.
Αρσενικός μπήχτης ψυχοπομπός τα πάντα όλα
μονολογεί. Στου πρώτου ορόφου το ζόφο
ονειρεύεται νησιά βυζιά ομορφιές.
Κλείνει τα φώτα και κατουρά
γλάστρες γαρδένιες και ορτανσίες.
Με τη μέθοδο σκύλου, το ποδάρι ψηλά.
Σκέφτεται συχνά το Άγιον Όρος
τα φασολάκια τα λαδερά τις αυγές και
τα χάδια που κροταλίζουν γλυκά. Ακούει
στα χαζά μουσικές, τρεκλίζει, θέλει μία
να του ανοίγει τα πόδια να του κάνει παιδιά.
Γήπεδο μαλακία και κολοδάχτυλο στ΄αρπαχτικά.
Λέει λίγα ακούει πολλά. Συσσωρεύει
τοκίζει τη μισθωτή του σκλαβιά.
Κάθε μήνα κουρέας σαλονάκι κι άλλοι
τόσοι φτυστοί σαν κι αυτόν. Ωραίοι σαν
έλληνες αναπολούν τα παλιά.
Χέβυ μέταλ τσιμπούκια στα σκιώδη στενά
καθώς προσκρούει η μηχανή σε ελιά.
Καθώς μια κατακόκκινη δύση διαβολικιά
ως γομολάστιχα της ανίας περνάει ξυστά.

Βασίλης Νόττας.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena]Κωνσταντῖνος Καβάφης[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] [/FONT][FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena]Che Fece. . . Il Gran Rifiuto[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] ποὺ πρέπει τὸ μεγάλο Ναί ἢ τὸ μεγάλο Ὄχι[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὄχει[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] ἔτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το, πέρα[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησή του. [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἂν ρωτιοῦνταν πάλι, [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι ὅμως τὸν καταβάλλει[/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] ἐκεῖνο τὸ ὄχι - τὸ σωστὸ - εἰς ὅλην τὴν ζωή του. [/FONT]
[FONT=palatino linotype, Code2000, Arial Unicode MS, Georgia Greek, MgAvantG UC Pol, Cardo, MgOldTimes UC Pol, Silver Humana, TITUS Cyberbit Basic, Vusillus Old Face, Athena] [/FONT]

πηγή
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Βάλτε φόρους

Βάλετε φόρους βάλετε εις την πτωχή μας ράχη
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα
Σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι...
κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα.
Βαριά φορολογήστε και το νερό που τρέχει...
βάλετε φόρους βάλετε, κι η ράχη μας αντέχει.
Ό,τι καλό κι αν έχομε απάνω μας ας μείνει,
στο πρόσωπά μας ας χυθή του μαρασμού το χρώμα
μ' εμάς το ισοζύγιο του Έθνους μας ας γίνει,
φορολογήστε και αυτή την σάρκα μας ακόμα.
Του κρέατός μας κόβετε καμμιά παχειά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Γεώργιος Σουρής, Ιανουάριος 1883

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Sofaki Loony]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Όταν κρατώ το χέρι σου

Στο σεληνιακό τοπίο του χεριού σου,
τυλίγω τα δάχτυλά μου
γύρω από τα μοναχικά δέντρα της παλάμης σου.
Στη Νέα Ορλεάνη ένα σαξόφωνο παίζει ένα
λυπημένο μπλουζ,
στη Λάρισα οι βροχές πλημμύρισαν τους δρόμους,
στο Νυμφαίο,
μία αρκούδα κλείνει τα βλέφαρά της
και κοιμάται.
Και όμως,
όταν κρατώ το χέρι σου,
δύο ήπειροι ενώνονται ξανά,
για να αποσπαστούν βίαια πάλι,
ένα κοριτσάκι στη Στοκχόλμη
αφήνει ένα πνιχτό κόκκινο γάντι
να πέσει στο χιόνι,
ενώ γλιστρά στα παγοπέδιλά του.
Όμως όταν κρατώ το χέρι σου,
γλιστρώ στις χορδές της πιο απόκοσμης κιθάρας,
και παράγω τον ήχο
που κάνει μια αράχνη
καθώς υφαίνει τον ιστό
που φωσφορίζει στο κενό.

Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[parafernalia]

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: "σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

Mίλα!

(Αζίζ Νεσίν)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί
ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το
πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και
την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο,
μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Χαλιλ Γκιμπραν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Αλλάξτε τη μοίρα σας – (ποιήμα Φ. Αγγουλέ)​

​

Άβουλος μη σταθείς στιγμή μπρος στης ζωής​

τη στράτα​

κι είν’ όμορφα τα γηρατειά κι είναι γλυκά τα νιάτα.​

Χιλιόγλωσση είν’ η προσευχή κι έχει απ’ τα χρόνια πια γεράσει​

κι όμως ως του θεού τ’ αφτιά ποτέ δεν έχει φτάσει.​

​

Τίποτα – Τίποτα καλό σε σας δεν έχουν δώσει​

όσοι σοφοί κι αν πέρασαν και παντογνώστες και μεγάλοι.​

Ποιον περιμένετε ναρθεί; Ποιον καρτερείτε να σας σώσει;​

​

Εσεις οι ίδιοι με τα χέρια σας​

με το μυαλό σας, με την πράξη,​

αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας,​

ποτέ της δεν θ’ αλλάξει.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Θυμάμαι, θυμάσαι; (Xρήστος Μπουλώτης)


Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη
τις νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό
αστέρι και σταθμός
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο
τα θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα;

Ότι δεν χώραγε στις λέξεις
το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;


Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα
ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
Κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πώς θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου 'γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος

Μπορεί.
Όμως τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω...

ΕΛΑ...

Θα μετρήσω ως το δέκα....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Πραγματικὰ ἀπορῶ τί σχόλιο ἁρμόζει σὲ ἕνα τέτοιο ποίημα... Ἂς ἀναφερθῶ ὅμως σὲ κάποια σημεῖα ποὺ πραγματικὰ μὲ ...ἐντυπωσίασαν(sic!)

Θυμάμαι, θυμάσαι; (Xρήστος Μπουλώτης)


Όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κι ἐμένα μοῦ ἀρέσουν τὰ πορτοκάλια, ἀλλὰ δὲν κάνω κι ἔτσι

Θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Σοῦ χάρισα ἕνα μύλο... γιατὶ φοβόσουν τὰ σκοτάδια(!!!) Αὐτὸς τώρα δηλαδὴ εἶναι Ὑπερρεαλισμός; Θὰ τρίζουν τὰ κόκκαλα τοῦ Μπρετὸν καὶ τοῦ Έμπειρίκου...

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο
τα θυμάσαι;

Ἡ «ζίνα»τί ἀκριβῶς εἶναί; Καὶ τὸ ἄσπρο πουκάμισο εἶναι ὅπως λέει ὁ Στελλάρας «Ἄσπρο πουκάμισο φορῶ καὶ μαῦρο θὰ τὸ βάψω»;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Ἴσως ἡ μόνη στροφὴ ποὺ ἔχει κάποιες ἀξιώσεις...

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα;

Τὸ παστίτσιο, τὰ τσιγάρα, τὴ μ****ία (ποὺ δέρνει τὸ μυαλὸ τοῦ ποιητῆ)

Θα μετρήσω ως το δέκα....

Προτοῦ σπάσω τὸ λάπτοπ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ διαβάζω...

(Τοὺς ἄλλους στίχους δὲν τοὺς σχολίασα γιατὶ εἶναι ἁπλῶς ἀδιάφοροι...)

Κατ' ἀρχὴν νὰ ξεκαθαρίσω ὅτι δὲν κατηγορῶ τὴ Λυσίππη ἡ ὁποῖα ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ δημοσιεύσῃ αὐτὸ τὸ ποίημα. Πάντως τὸ συγκεκριμένο ποίημα φαίνεται ὅτι εἶναι πρότυπο γιὰ τὸ πῶς δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἕνα ἐρωτικὸ ποίημα.

Καὶ μιὰ συμβουλὴ πρὸς ὅλους τοὺς ἐπίδοξους στιχοπλόκους· Ὅταν δὲν ἔχετε ἔμπνευση νὰ γράψετε ἕνα ποίημα τῆς προκοπῆς ἢ ἁπλῶς δὲν ἔχετε ταλέντο, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ γράφετε τέτοιες ἀνοησίες γιὰ νὰ πῆτε «ἔγραψα κι ἐγὼ ἕνα ποίημα». Καλύτερα νὰ σιωποῦμε ἂν τὰ λουλούδια δὲν ἀνθίζουν μὲ τὴ φωνή μας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[grotesque_mask]

Καὶ μιὰ συμβουλὴ πρὸς ὅλους τοὺς ἐπίδοξους στιχοπλόκους· Ὅταν δὲν ἔχετε ἔμπνευση νὰ γράψετε ἕνα ποίημα τῆς προκοπῆς ἢ ἁπλῶς δὲν ἔχετε ταλέντο, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ γράφετε τέτοιες ἀνοησίες γιὰ νὰ πῆτε «ἔγραψα κι ἐγὼ ἕνα ποίημα». Καλύτερα νὰ σιωποῦμε ἂν τὰ λουλούδια δὲν ἀνθίζουν μὲ τὴ φωνή μας...

χμμ...

τι εννοείς "της προκοπής"?
τι σημαίνει αυτό για σένα?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

χμμ...

τι εννοείς "της προκοπής"?
τι σημαίνει αυτό για σένα?

Νὰ μπορῇ νὰ μὲ ταξιδεύσῃ. Νὰ μπορῇ νὰ μοῦ μεταφέρῃ τὸ μήνυμα τὸ ὁποῖο θέλει μὲ τρόπο ποὺ νὰ μείνῃ χαραγμένο στὸ μυαλό μου. Νὰ δείξῃ ὅτι τὸ συναίσθημα τὸ ὁποῖο βιώνει εἶναι γνήσιο καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὸ ἐκφράζει νὰ μεταγγίζῃ καὶ σὲ μένα αὐτὸ τὸ ὁποῖο νιώθει. Κι ἀκόμα, τὰ ποιητικὰ εὑρήματα ποὺ τυχὸν θὰ χρησιμοποιήσῃ, νὰ μποροῦν νὰ λειτουργοῦν καὶ μόνα τους ἀλλὰ καὶ στὸ ποιητικὸ σύνολο.

Θὰ μοῦ πῇ κάποιος εὔλογα βέβαια ὅτι αὐτὰ εἶναι ὑποκειμενικά. Ἴσως, θὰ ἀπαντήσω. Ὅμως ὁ Σολωμὸς ἢ ὁ Ἐλύτης δὲν ἔμειναν τυχαῖα στὴν ἱστορία ἐνῷ ἄλλοι ἐξαφανίσθηκαν ἢ θεωροῦνται μικρῆς σημασίας.

Ἄς ἀναφέρω μερικὰ παραδείγματα τὰ ὁποῖα μοῦ ἔρχονται στὸ νοῦ:

Γράφει κάπου ὁ Ἐλύτης στὸ «Μικρὸ Ναυτῖλο»·

«Ἀπὸ σένα ἡ Ἄνοιξη ἐξαρτᾶται. Τάχυνε τὴν ἀστραπή.

Πιάσε τὸ ΠΡΕΠΕΙ ἀπὸ τὸ ἰῶτα καὶ γδάρε το ἴσαμε τὸ πί.»

Πόση δύναμη ἔχει αὐτὸ ὁ στῖχος! Εἶναι μὲν διδακτικός· Δὲν ἠθικολογεῖ ὅμως κατ' ἐλάχιστον. Μιλᾷ σὲ ἕνα νέο ποὺ τὸ αἷμα του βράζει (τὸ ἀναφέρουν οἱ προηγούμενοι στῖχοι) καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν καθοδηγήσῃ χωρὶς διδακτισμό. Οἱ λέξεις κοφτερὲς σὰν τὸ λεπίδι καὶ διαπεραστικὲς σὰν τὸ βόλι, ἔτσι ὅπως ταιριάζουν στὰ νειάτα· «Τάχυνε τὴν ἀστραπή», «γδάρε το ἴσαμε τὸ πί»

Ἀλλοῦ γράφει ὁ Σολωμός στοὺς «Ἐλεύθερους Πολιορκημένους» στὸ Σχεδίασμα Β΄·

«τέλος μακριὰ σέρνει λαλιά, σὰν τὸ πεσούμεν᾿ ἄστρο,
τρανὴ λαλιά, τρόμου λαλιά, ρητὴ κατὰ τὸ κάστρο.»

Ἕνας στῖχος τόσο βίαιος ὅσο τὰ γεγονότα ποὺ περιγράφει· Οἱ παρηχήσεις δουλεύουν ἀπίστευτα. Τὸ «τρ» τοῦ «τρανὴ» καὶ «τρόμου» ἠχοῦν στ' αὐτιὰ σὰν πυροβολισμοί οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν πρὸς στὸ κάστρο (τὸ Μεσολόγγι).

Θὰ μποροῦσα νὰ ἐπεκταθῶ σὲ πολλοὺς στίχους. Ὅμως πιστεύω ὅτι ἔκανα ἐμφανὲς αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἤθελα νὰ πῶ. Δὲν μπορεῖ βέβαια ὁ καθένας νὰ φθάσῃ στὸ ὕψος τῶν μεγάλων ποιητῶν, ἀλλὰ τουλάχιστον νὰ στρέφῃ τὰ μάτια του πρὸς τὰ ἐκεῖ καὶ νὰ μὴ προσπαθήσῃ νὰ βγάλῃ ὅ,τι καλύτερο ἔχει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 986132]

Δεν ξέρω βρε παιδιά, αλλά εγώ το βρήκα όμορφο, τρυφερό και ρομαντικό.
Εμένα μου βγάζει αυτό το μαγικό, τη δύναμη κλπ, που νιώθει κάποιος, όταν είναι ερωτευμένος. Τα ταξίδια των ερωτευμένων. Αυτά που κάνει, ή αυτά που θα ήθελε να κάνει για το ταίρι του [που πολλές φορές είναι ακατόρθωτα (η υπερβολή των ερωτευμένων)]. Εξιστορεί τις αναμνήσεις που έχει απ' τις στιγμές τους και τον πόνο που έχει, που δεν είναι μαζί πια, αλλά εξακολουθεί κι ελπίζει... την περιμένει.

Προσωπικά, το βρήκα γοητευτικό κι ονειροπολικό.
Μου άρεσε.

Παρόλα αυτά, σε καταλαβαίνω. Κι η γνώμη σου είναι σεβαστή.
Άλλωστε δεν αρέσουν σε όλους, τα ίδια πράγματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Angelique.]

A Dream - E.A. Poe

In visions of the dark night
I have dreamed of joy departed-
But a waking dream of life and light
Hath left me broken-hearted.
Ah! what is not a dream by day
To him whose eyes are cast
On things around him with a ray
Turned back upon the past?
That holy dream- that holy dream,
While all the world were chiding,
Hath cheered me as a lovely beam
A lonely spirit guiding.
What though that light,
thro' storm and night,
So trembled from afar-
What could there be more purely bright
In Truth's day-star?​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.