Μοιραζόμαστε ποιήματα

[venividivici]

Μυρωμένοι Στίχοι

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!

Γεώργος Σουρής (1853-1919) Σχεδόν 100 χρόνια πριν......
Πιο επίκαιρος παρά ποτέ....ειδικά αυτά που γράφονται με τα έντονα γράμματα...

off topic
Συγνώμη για την βωμολοχία είναι και η ώρα που οι περισσότεροι τρώμε το γιαουρτάκι μας ή το φρουτάκι μας....
αλλά είναι η έμπνευση του ποιητή...ποιητική αδεία.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Το ποίημα που δεν λέω
αυτό που δεν αξίζω.
Φόβος του να είσαι δυο
δρόμος του καθρέφτη:
κάποιος κοιμάται μέσα μου
με τρώει και με πίνει.

Alejandra Pizarnik (1936-1972),
τέσσερα ποιήματα
(μτφρ: Ελένη Κεφάλα)



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Imadlak]

Mινιατούρες εις χρώμα μωβ(Χριστόφορος Λυκίδης)​

Είμαι το δέρμα που ταιριάζει
στο κορμί σου,
ο φλογερός μανδύας της ερήμου,
η φωτιά που καίει στα σύνορα,
ένα μεγάλο μάτι,
μια σχισμή,
ένα σαπφείρινο πρόβλημα
που κοιμάται στην όαση!


Είσαι το δέρμα που ταιριάζει
στο κορμί μου,
η ομίχλη της ερήμου,
το φιλί που καίει στο μάγουλο,
το κόκκινο σύννεφο
που νοσταλγεί.


Είσαι η τρέλα, το χρώμα, η λέξη
που σατιρίζει το πεπρωμένο,
το μάτι που γέννησε
γλαροπούλια και βάρκες
του λιμανιού​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[amy001]

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-ΠΕΡΑΣΑ
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κα΄τι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα”
Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Βetty]

Αυτό που θα ήθελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...Και τι ωφελεί...Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Να κλάψω για όλα.Για όσα αγάπησα.Γιά όσα ονειρεύτηκα.Για όσα ένιωσα.Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν.Για όσα μ ανάστησαν.Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Για όλα....Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: "Μην κλαις" .Μόνο αυτό.Τίποτε άλλο.Μην κλαις.Μόνο αυτό....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[BeingDead]

εισαι το πιο λευκο χρωμα απ' τις σκεψεις μου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[frankeeafro]

“WHEN I GO ALONE AT NIGHT

WHEN I go alone at night to my love-tryst, birds do not sing, the wind does not stir, the houses on both sides of the street stand silent.
It is my own anklets that grow loud at every step and I am ashamed.

When I sit on my balcony and listen for his footsteps, leaves do not rustle on the trees, and the water is still in the river like the sword on the knees of a sentry fallen asleep.
It is my own heart that beats wildly -- I do not know how to quiet it.

When my love comes and sits by my side, when my body trembles and my eyelids droop, the night darkens, the wind blows out the lamp, and the clouds draw veils over the stars.
It is the jewel at my own breast that shines and gives light. I do not know how to hide it.”
― Rabindranath Tagore

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Το χαμάμ
Δράμα σε έξη πράξεις με τσίρκο και πυροτεχνήματα​

​

​

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ​

Πάψε πια να πλαταγάς τη γλώσσα σου, σα να χτυπάς τον
αριθμητήρα της σύγχρονης μικροπολιτικής! Η ιδέα μου είναι
απείρως μεγαλειωδέστερη! Ο Βόλγας του ανθρώπινου χρόνου,
όπου μας έρριχνε η γέννησή μας σα νάμασταν κορμοί δέντρων
για πολτοποίηση κι εμείς στροβιλιζόμασταν παρασυρμένοι
απ' το ρεύμα του - ο Βόλγας αυτός αρχίζει κιόλας να γίνεται
του χεριού μας. Θα αναγκάσω τον χρόνο να σταματάει και να
καλπάζει προς την κατεύθυνση που θέλω εγώ, με την ταχύτητα
που θα διαλέξω εγώ! Οι άνθρωποι θα μπορούν να κατεβαίνουν
απ' τις μέρες, όπως κατεβαίνουν οι επιβάτες απ' τα τράμ ή τα λεωφορεία.
Με τη μηχανή μου θα μπορείς να σταματάς τη στιγμή της ευτυχίας
και να την απολαμβάνεις ένα μήνα, μέχρι που να βαρεθείς.
Με τη μηχανή μου θα μπορείς να εξανεμίσεις τ' αργόσυρτα,
τ' ατέλειωτα χρόνια της δυστυχίας, να βυθίσεις το κεφάλι μες στους
ώμους κι' απο πάνω σου, χωρίς να σ' αγγίξει, χωρίς να σε πληγώσει,
θα περνάει εκατό φορές στο λεφτό το βλήμα του ήλιου, ώσπου να
δώσει τη χαριστική βολή στις μαύρες μέρες. Κοίτα, οι πυροτεχνικές
φαντασίες του Ουέλλς, το φουτουριστικό μυαλό του Αϊνστάϊν,
η ζωώδης συνήθεια της χειμερίας νάρκης των άρκτων και των γιόγκι -
όλα, όλα τα πάντα βρίσκονται πρεσσαρισμένα, συμπυκνωμένα
σαν ένα κράμα μέσα σ' αυτήν την μηχανή.​

​

​

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ​

Δεν καταλαβαίνω σχεδόν τίποτα κι' εν πάση περιπτώσει δε βλέπω τίποτε απολύτως.​

​

​

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ​

Μα βάλε λοιπόν τα γυαλιά σου! Σε τυφλώνουν αυτά τα πλακίδια της πλατίνης
και του κρυστάλλου, ετούτο το δικτυωτό των φωτεινών ακτίνων. Βλέπεις; Βλέπεις;​

​

​

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ​

Βλέπω. Κι' ύστερα;​

​

​

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ​

Κοίτα. Διακρίνεις αυτές τις δύο βέργες, την κάθετη και την οριζόντια;
Βλέπεις που έχουν κάτι υποδιαιρέσεις σαν τις ζυγαριές; ​

​

​

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ​

Τις βλέπω. Κι' ύστερα;​

​

​

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ​

Με τις βέργες αυτές υπολογίζεις τον κύβο του αναγκαίου χώρου.
Κοίτα, βλέπεις αυτό εδώ που μοιάζει με τιμόνι αυτοκινήτου; Είναι ο ρυθμιστής...​

​

​

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ​

Το βλέπω. Κι' ύστερα; ​

​

​

ΤΣΟΥΝΤΑΚΟΒ​

Μ' αυτό το κλειδί απομονώνεις τον επιλεχθέντα χώρο και απαλλάσσεις
απο κάθε βάρος όλα τα πεδία της γήϊνης έλξης και μ' αυτούς εδώ
τους παράξενους μικρούς μοχλούς, βάζεις μπρός,
πατάς ταχύτητα και οδηγείς το όχημα στον χρόνο.​

​

​

ΒΕΛΟΣΙΠΕΝΤΚΙΝ
Κατάλαβα! Υπέροχο! Καταπληκτικό!!! Πάει να πει, αν τύχει
λόγου χάρη να συγκληθεί το ανενωσιακό συνέδριο για να συζητήσει
το πρόβλημα της κατασβέσεως των φλεγόντων προβλημάτων
και δοθεί, ως είναι φυσικόν , ο λόγος στον κρατικώτατο σύντροφο Κόγκαν,
για να χαιρετήσει το συνέδριο εκ μέρους της Κρατικής Ακαδημίας
των επιστημονικοποιημένων Καλών Τεχνών, τότε, μόλις αρχίσει να λέει:
"Σύντροφοι, μεσ' απ' τα γαμψόνυχα της μπουρζουαζίας περνάει σαν κόκκινη
κλωστή το κύμα των απεργιών..." - εγώ τον απομονώνω απ' το προεδρείο
και δίνω φαϊρόπ στον χρόνο με ταχύτητα εκατόν πενήντα λεπτά σ' ένα τέταρτο.
Οπότε αυτός εκφωνεί τον χαιρετισμό του, ιδρωκοπάει μιάμιση ώρα συνέχεια
και το ακροατήριο κοιτάει. Πριν καλά-καλά προφτάσει ο ακαδημαϊκός
ν' ανοίξει το στόμα του, ακούγονται εκκωφαντικά χειροκροτήματα.
Όλοι αναστενάζουν με ανακούφιση, σηκώνουν απ' τις πολυθρόνες τους
φρεσκότατους πισινούς τους και πάνε στις δουλειές τους. Έτσι;

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη
Θεατρικά " το χαμάμ" (1929-1930)
Μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

BLANCA VARELA


ΩΒΕΡ ΣΥΡ ΟΥΑΖ


I

Κανείς δε θα σ’ ανοίξει την πόρτα. Συνέχισε, χτύπα.
Ξαναχτύπα.
Από την άλλη ακούγεται μουσική. Όχι. Είναι το ντριν του τηλεφώνου.
Κάνεις λάθος.
Είναι θόρυβος μηχανών, ηλεκτρικό αγκομαχητό, τριξίματα, καμτσικιές.
Όχι. Είναι μουσική.
Όχι. Κάποιος σιγοκλαίει.
Όχι. Είναι ένα τσιριχτό ουρλιαχτό, μια θεόρατη θεόψηλη γλώσσα που
  γλείφει το χλωμό και άδειο ουρανό.
Όχι. Πυρκαγιά είναι.

Όλα τα πλούτη, όλες οι δυστυχίες, όλοι οι άνθρωποι,
  τα πάντα χάνονται σ’ αυτήν την πύρινη μελωδία.
Εσύ είσαι μόνος, από την άλλη.
Δε θέλουν να σ’ αφήσουνε να ’μπεις.
Ψάξε, ξαναψάξε, σκαρφάλωσε, ούρλιαξε. Είναι μάταιο.
Το ξέρω το διάφανο, κουλουριασμένο, ασήμαντο σκουληκάκι.
Με το θανάσιμο βλεμματάκι σου γύρνα το μήλο, μέτρα με την
  λασπωμένη και ζεστή κοιλιά σου την απόρθητή του
  σφαιρικότητα.
Εσύ, σκουληκάκι, σκουληκόστομα, σκουληκοαυτί, άρχοντα
   του θανάτου και της ζωής.
Δεν μπορείς νά μπεις,
  λένε.


II

Ίσως την άνοιξη.
Άσε να περάσει τούτη η εποχή της κάπνας και των ψεύτικων δακρύων.
Γίνε δυνατός. Μάζευε ένα-ένα ψίχουλο. Ένα φρούριο φτιάξε όλο από
  διαφθορά και πόνο.
Σαν έρθει η ώρα θά ’χεις φτερά και μια ουρά δυνατή ταύρου ή ελέφαντα
  για να διαλύσεις όλες τις αμφιβολίες, όλες τις μύγες, όλες τις
   συμφορές.
Κατέβα απ’ το δέντρο.
Καθρεφτίσου στο νερό. Μάθε να σε μισείς σαν τον εαυτό σου.
Εσύ είσαι. Άγριος, μαδημένος, πρώτα στα τέσσερα, έπειτα στα δύο,
  μετά σε κανένα.
Σύρσου μέχρι τον τοίχο, άκου τη μουσική μέσα απ’ τα λιθαράκια.
Πες τα αιώνες, κόκκαλα, κρεμμύδια.
Το ίδιο κάνει.
Οι λέξεις, τα ονόματα δεν έχουν σημασία.
Τη μουσική άκου. Τη μουσική μονάχα.


III

Μπορεί νά ’σαι εσύ ο ίδιος το τρένο που σφυρίζει και υπογείως
   πορεύεται στην κόλαση ή το άχρηστο αστέρι που σε φέρνει
   μπρος σ’ άλλο τοίχο γεμάτο καθρέφτες και γκριμάτσες,
   δαιμονικές γκριμάτσες δίχως κύριο και, εσύ, από πίσω τους,
   μόνος, ευτυχισμένος κύριος άλικου στόματος που μουγκρίζει.
Κόλλα το αυτί σου στη γη που επιμένει να σηκώνεται και να αναπνέει.
Χάιδεψέ τη σα νά ’τανε σάρκα, ανθρώπινο δέρμα, ικανό να σε
   συγκινήσει, ικανό να σ’ απορρίψει.
Δέξου την αναμονή γιατί δεν έχει πάντα θέση στο χάος.
Δέξου την κλειστή πόρτα, τον κάθε φορά ψηλότερο τοίχο, το αλματάκι,
   την εικόνα που σ’ αφήνει με τη γλώσσα έξω.
Μη σκαρφαλώνεις στων φαντασμάτων τους ώμους γιατί ρεζίλι γίνεσαι
   να πέφτεις με τον πισινό with music in your soul.


IV

Γιατί δεν είσαι πια άγγελος, αλλά ένας άνθρωπος πάνω σε δυο
   κουρασμένα πόδια, πάνω σε τούτη τη γη που γυρίζει και
   είναι αφόρητα νέα κάθε πρωί.
Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως υπάρχει μουσική, αγκομαχητά, πυρκαγιές,
   μηχανές που σκορπούν αλήθειες και ψέματα στους πέντε
   ανέμους, ανέμους που σε σπρώχνουν στην άλλη πλευρά, στο
   άνοιγμά σου στο κενό, στην ασαφή ευτυχία του τυφλού ματιού,
   του κουφού αυτιού, της μουγκής γλώσσας, του αγγελικού
   κούτσουρου.
Γιατί, εσύ, σκουλήκι, πουλί, πίθηκε, ταξιδιώτη το μόνο που δεν ξέρεις
   είναι να πεθαίνεις ή να πιστεύεις στο θάνατο ή να δέχεσαι πώς
   είσαι εσύ ο ίδιος η λασπωμένη σου κοιλιά, η κόκκινή σου
   γλώσσα, τα δάκρυά σου και εκείνη η φρενήρης μουσική που
   διαφεύγει του κατακρεουργημένου αυτιού σου.



Μετάφραση: Αθηνά Παπαδάτου.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Τάκης Σινόπουλος
(η ποίηση του είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία και απαισιοδοξία...)
Ἐλπήνωρ

Ἐλπήνορ πῶς ἦλθες...​

ΟΜΗΡΟΣ​

Τοπίο θανάτου. Ἡ πετρωμένη θάλασσα, τὰ μαῦρα κυπαρίσσια,
τὸ χαμηλὸ ἀκρογιάλι ρημαγμένο ἀπὸ τ' ἁλάτι καὶ τὸ φῶς,
τὰ κούφια βράχια, ὁ ἀδυσώπητος ἥλιος ἀπάνω,
καὶ μήτε κύλισμα νεροῦ μήτε πουλιοῦ φτερούγα,
μονάχα ἀπέραντη, ἀρυτίδωτη, πηχτὴ σιγή.


Ἦταν κάποιος ἀπὸ τὴ συνοδεία ποὺ τὸν ἀντίκρισε,
ὄχι ὁ πιὸ γέροντας: Κοιτᾶχτε, ὁ Ἐλπήνωρ πρέπει νά 'ναὶ ἐκεῖνος...
Ἐστρίψαμε τὰ μάτια γρήγορα. Παράξενο πῶς θυμηθήκαμε,
ἀφοῦ εἶχε ἡ μνήμη ξεραθεῖ σὰν ποταμιὰ τὸ καλοκαίρι.
Ἦταν αὐτὸς ὁ Ἐλπήνωρ, πράγματι, στὰ μαῦρα κυπαρίσσια,
τυφλὸς ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ τοὺς στοχασμούς,
σκαλίζοντας τὴν ἄμμο μ' ἀκρωτηριασμένα δάχτυλα.
Καὶ τότε τὸν ἐφώναξα μὲ μιὰ χαρούμενη φωνή: Ἐλπήνορα,
Ἐλπήνορα πῶς βρέθηκες ξάφνου σ' αὐτὴ τὴ χώρα;
εἶχες τελειώσει μὲ τὸ μαῦρο σίδερο μπηγμένο στὰ πλευρά,
τὸν περσινὸ χειμῶνα, κ' εἴδαμε στὰ χείλη σου τὸ αἷμα πηχτό,
καθὼς ἐστέγνωνε ἡ καρδιά σου δίπλα στοῦ σκαρμοῦ τὸ ξύλο.
Μ' ἕνα κουπὶ σπασμένο σὲ φυτέψαμε στὴν ἄκρη τοῦ γιαλοῦ,
ν' ἀκοῦς τ' ἀνέμου τὸ μουρμούρισμα τὸ ρόχθο τῆς θαλάσσης.
Τώρα πῶς εἶσαι τόσο ζωντανός; πῶς βρέθηκες σ' αὐτὴ τὴ χώρα
τυφλὸς ἀπὸ τὴν πίκρα καὶ τοὺς στοχασμούς;


Δὲ γύρισε νὰ ἰδεῖ. Δὲν ἄκουσε. Καὶ τότε πάλι ἐφώναξα
βαθιὰ τρομάζοντας: Ἐλπήνορα, πού 'χες λαγοῦ μαλλὶ
γιὰ φυλαχτάρι κρεμασμένο στὸ λαιμό σου, Ἐλπήνορα,
χαμένε στὶς ἀπέραντες παράγραφους τῆς ἱστορίας,
ἐγὼ σὲ κράζω καὶ σὰ σπήλαιο ἀντιλαλοῦν τὰ στήθια μου
πῶς ἦρθες, φίλε ἀλλοτινέ, πῶς μπόρεσες
νὰ φτάσεις τὸ κατάμαυρο καράβι πού μᾶς φέρνει
περιπλανώμενους νεκροὺς κάτω ἀπ' τὸν ἥλιον, ἀποκρίσου.
ἂν ἡ καρδιά σου ἐπιθυμεῖ μαζί μας νά 'ρθεις, ἀποκρίσου.


Δὲ γύρισε νὰ ἰδεῖ. Δὲν ἄκουσε. Ξανάδεσε ἡ σιωπὴ τριγύρω.
Τὸ φῶς σκάβοντας ἀκατάπαυστα βαθούλωνε τὴ γῆ.
Ἡ θάλασσα, τὰ κυπαρίσσια, τ' ἀκρογιάλι, πετρωμένα
σ' ἀκινισία θανατερή. Καὶ μόνο αὐτός, ὁ Ἐλπήνωρ
ποὺ τὸν γυρεύαμε μὲ τόση ἐπιμονὴ μὲς στὰ παλιὰ χειρόγραφα
τυραννισμένος ἀπ' τὴν πίκρα της παντοτινῆς του μοναξιᾶς,
μὲ τὸν ἥλιο νὰ πέφτει στὰ κενὰ τῶν στοχασμῶν του,
σκαλίζοντας τυφλὸς τὴν ἄμμο μ' ἀκρωτηριασμένα δάχτυλα,
σὰν ὅραμα ἔφευγε καὶ χάνονταν ἀργὰ
στὸν ἀδειανό, χωρὶς φτερά, χωρὶς ἠχώ, γαλάζιο αἰθέρα.
[FONT=&quot]
[/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Άνθρωποι μέσα στη νύχτα


Οι νύχτες για τα πλήθη δεν έγιναν, στοχάσου.
Η νύχτα σε χωρίζει απο τον γείτονά σου,
γι' αυτό, δεν πρέπει εσύ να τον ζητήσεις.
Κι αν, νύχτα, ανάψεις φως στην κάμαρά σου,
στο πρόσωπον άνθρώπους ν' αντικρύσεις...
ποιούς; - πρέπει τον εαυτό σου να ρωτήσεις.


Οι άνθρωποι είναι φοβερά αλλοιωμένοι
απο το φως, που ιδρώνουνε τα πρόσωπά τους,
κι αν, νύχτα, τύχαινε να' ναι μαζεμένοι,
έναν κόσμο, που θα παραπάταγε, να δεις
θα μπορούσες, ο ένας στον άλλο πάνω ακουμπισμένοι.
Κίτρινο φως, πάνω στα μέτωπά τους,
όλες τις σκέψεις έδιωξε μακρυά,
το κρασί τρέμει μες στα βλέμματά τους
και στα χέρια τους κρέμεται η βαρειά
χειρονομία, που μ' αυτήν εννοούνε,
όταν συνομιλούν, ο ένας τον άλλο, και σ' αυτό
απάνω, ολένα λεν: Εγώ κ' Εγώ,
και, με το Εγώ, έναν άλλον, οποιονδήποτε, θεωρούνε.

Rainer Maria Rilke
Ποιήματα


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Νίκος Βουτυρόπουλος, Από το Μονοί Λόγοι



Φίλε μου, οι κοινωνίες του φόβου είναι κοινωνίες πολέμου.
Είναι οι πλούσιες χώρες που φοβούνται μην χάσουν.
Ταξίδεψα αρκετά, για να μπορώ κάπως να ντρέπομαι
την χώρα που ζω. Μπορείς να το κάνεις κι εσύ.
Ο καθένας μπορεί να δει τ’ αστέρια του ισημερινού,
να περπατήσει τα χιόνια της Λευκής Κορδιλλιέρας,
ν’ ακούσει το κλάμα των μουσώνων στην Ινδία,
να φάει μπανάνες στην Αφρική και κάπως
να ντρέπεται όταν επιστρέφει. Γιατί συνάντησε
τη φτώχια του Περού, είδε καύσεις νεκρών
στην Κατμαντού, άσπρα χαμόγελα στο Κιλιμάντζαρο.
Είναι αυτό που γίνεται οργή και θλιμμένη
συγκατάβαση, γιατί η ευρώπη ρούφηξε το αίμα
όλου του πλανήτη και το ‘κανε εμετό στη γιουέσα,
τον τεχνητό δορυφόρο της παγκόσμιας σκέψης.
Στη σουσουσουρού γίνανε περίεργα πράγματα,
αλλά δεν τα ‘χω υπόψη.
Έτσι έχει η κατάσταση, αλλά όχι μόνο έτσι.
Αν θες στο εξής να νιώσει ο ένας την πνοή
του άλλου, τότε θα ‘χει μόλις συμβεί
η επανάσταση της στιγμής. Όλα τα υπόλοιπα
είναι λεπτομέρειες της θέλησης.
Όμως μαθαίνουμε από αρχαίους στρατηγούς,
πόσο εύκολα εξαργυρώνεται η ανθρώπινη ζωή,
πως η τέχνη διδάσκει το ψέμα, στήνοντας
μνημεία θανάτου κι εκδίκησης, αληθινά
θαύματα της όρασης. Γι’ αυτό, αδερφέ μου,
σου λέω να πιστεύεις στην έρευνα.
Η μάχη του νερού μόνιμη εγκατάσταση.
Έτσι έχει η δικιά μου κατάσταση.
Σκίσε μέσα σου κάθε σκοτάδι, είναι
οι αισθήσεις αλύπητες, αλλά σαν βλέπεις
στο δρόμο ανθρώπους να σταυροκοπιούνται,
να σκέφτεσαι πως κάτι κακό θα συμβεί.
Χαμένοι δεν είμαστε, τουλάχιστον όχι ακόμη,
μόνο που καταπίνουμε φωνήεντα στυφά,
όταν οι ερωδιοί μας ξετρελαίνουν
στις όχθες του Αχέροντα. Βλέπεις;
Είναι αυτή η αλλαγή που συμβαίνει στο χιόνι,
και τα κορμιά μας άγουρα στη θνητότητα.
Καταγράφω όσα έζησα, αλλά όχι όπως τα έζησα.
Τι να κάνουμε τώρα; (Να ζητήσουμε συγγνώμη
Με γυρνοφέρνουν μέρες εξατμισμένες,
γυναικεία λόγια που στάζουν απαίτηση,
ο Φαίδρος που ζητάει νιρβάνα,
μια Διοτίμα που έχει απάντηση...
Πόσο αντιπαθώ τη θλίψη της καρδιάς
διαίρεση! Για όποιες απορίες
απευθυνθείτε σε γυναίκες, τα ξέρουν όλα,
αλλά δε μπορούν ν’ αποδείξουν τίποτα.
Έτσι έχει η κατάσταση, αλλά όχι μόνο έτσι.
Αχ, πόσο ενδιαφέρει ο πόνος των άλλων!
Και τι αμηχανία προκαλεί η χαρά τους!
Ο Διόνυσος κλαίει στη γωνία.
Ζούμε σε κοινωνίες απόγνωσης.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

UMBERTO SABA


ΑΓΑΠΗΣΑ

Αγάπησα λέξεις φτηνές, που δεν τολμούσε
κανένας. Η ρίμα fiore/ amore *
με γοήτευσε
- η πιο παλιά και δύσκολη του κόσμου –

Αγάπησα την αλήθεια, που μένει στο βυθό
σαν ξεχασμένο όνειρο και φίλη την
ανακαλύπτει ο πόνος. Φοβισμένη η καρδιά
την πλησιάζει χωρίς να την εγκαταλείπει πια.

Αγαπώ εσένα που μ’ ακούς, και το καλό μου φύλλο
το φυλαγμένο για το τέλος της παρτίδας.


*(fiore/ amore: άνθος/ αγάπη)


ντεντικεηντιντ.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Για να ανεβείς είναι αναγκαίο να ανεβείς, αλλά είναι επίσης αναγκαίο
να υπάρχει ύψος.

​

​

Αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα

Αστεροσκοπείο ​

Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί



Ο Συλλέκτης

Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
πτώματα απ’ τον ουρανό
λουλούδια
κι ό,τι καλό
σ’ αυτό τον άγριο κόσμο
κινδυνεύει
ψηλά κοιτάζω σαν χαρταετός
ο Σταυραετός να φεύγει
αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
αυτά δε με αγγίζουν
ο ήλιος μαζεύει τις ημέρες μου
γελώντας
μονάχα η ψυχή στ’ αυτί μου
ψιθυρίζει λέγοντας:
σκοτείνιασε σκοτείνιασες
γιατί;
δεν είσαι τρομαγμένος;​

Ποιήση Μ. Σαχτούρης

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ἅλς]

Γιάννης Ρίτσος , 1 Μάη 1909 - 11 Νοέμβρη 1990

«Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους
- είπε -
εσύ Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους
για μια πανανθρώπινη συνάντηση. Τις νύχτες αφουγκράζομαι τα βήματα,
ακούω τα βήματα. Έρχονται. Πλησιάζουν.
Κι αυτό το τύμπανο το απόμακρο, μέσα στη σκόνη και στον ήλιο,
μόνο,
σα μια γυμνή καρδιά, δίχως τη συντροφιά των χάλκινων, κατάμονο,
δίνοντας πάντα το ρυθμό στα βήματα των σημαιών. Ο σαλπιγκτής
έχει σωπάσει.
Δε χρειάζονται πια εγερτήρια στους εγερμένους.
*
Προτού σκουπίσουν οι στρατιώτες τον ιδρώτα τους,
είχαν αρχίσει κιόλας να στοχάζονται το δρόμο που 'χαν διανύσει,
το δρόμο που έμενε, τ' αγκάθια, τη σιωπή και, γενικά, το δρόμο.
Παρατηρούσαν κιόλας το παγούρι τους - το γνώριζαν -
πριν πιουν ή αφού ήπιαν. Θετικό σημάδι. Διέκριναν
το φιλικό του σχήμα στρογγυλό σαν όρκος και σα μνήμη. Θετικό
σημάδι,
σαν το παλιό σημείο του σταυρού επάνω στο ψωμί ή πριν από τον
ύπνο.
*
Αν τίποτ' άλλο δεν κερδίσαμε, - είπε - μάθαμε τουλάχιστον
πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε,
αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα,
γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα,
λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει».

Σαν σήμερα......................
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Πουλιά του Προύθου/Εμπειρίκος


1
Η κράση τής λυσίκομου παιδίσκης
Μεταβιβάζει την αιθρία
Στο πλήρωμα του ταξειδιού

2
Το βλύσμα της εποχής
Το ράπισμα του περασμένου
Αλληλουχία ποδισμένων καραβιών
Μέσα σε φωτεινές λεκάνες με ανεμώνες

3
Της φύσεως τα δόρατα
Μπροστά στην σάρκα των ιππέων
Κλώθουν κατάστηθα το μέγα
Βιβλίο της ακηλίδωτης μανίας


4
Η λήξις είναι μια εσπέρα
Στα χόρτα της το διάστημα στενεύει


5
Μετά την ομορφιά της
Στέκει και παρατηρεί τους θαυμαστάς


6
Έμφυτη η κλίσις των γυμνών ανθρώπων
Η οπτασία της σιγής μοιάζει με κάκτους
Που στέκουν εμπρός σε κύπελλο γιομάτο


7
Χάρτης αμέριμνος
Και σπόγγος εορτής
Πηγαίνουν κ' έρχονται με τεντομένα τόξα


8
Φεύγουν οι νουνεχείς δρομάδες
Τα βήματά τους είναι πολίχνες ανομβρίας


9
Ο σπίνος που μας περιμένει
Είναι συνάμα τρυγητής


10
Θα πάρω μεσ' στα δίχτυα μου τη βάρκα
Που θα με φέρει σήμερα κοντά σου


11
Η θερμή λειτουργεία
Τώρα εκπέμπει τολύπες


12
Του φλοίσβου τα ψηλά βουνά
Κεχριμπαρένια αλόγατα
Στο βάθος μιας σακκούλας



13
Υπάρχουν άνθη που μοιάζουνε με χέρια
Τα δάχτυλά τους ψαύουν κι ευωδιάζουν


14
Η θάλασσα κρυφομιλά και πλέχει
Καμιά φορά σηκώνεται κι ουρλιάζει
Μα πάντοτε τα ύδατά της περιμένουν
Θάλασσα της θαλάσσης


15
Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
Που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα


16
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλέινω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alejandro Papas]

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες
περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα
τσαλακώνουν.
Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι
φτιαγμένο.
Τους φτύνουνε καταπρόσωπο κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.
Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;
Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;
Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.
Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!
Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει.
(Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι - Επίκαιροι αμίλητοι)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Χάρτες

Όσες δεν έχουν χαρτογραφηθεί
σκιάζονται και ριγούν στο πρώτο
χάδι. Σβέλτα, με την απάτη που
έχει στήσει ο βέβηλος εραστής
το αρπαχτικό κάποιας κωμόπολης
που υποφέρει από ναρκισσισμό
και σπατάλη σπέρματος σε χυτό
νεροχύτη λαχτάρας. Τζαμαρίες
κι έξω το χιόνι. Ο Λένιν στη κόκκινη
πλατεία ταριχευμένος. Κοπέλες
λογοδοσμένες στον όλεθρο της
επαρχίας μιας μακρινής Φλώρινας.
Παρατημένες σε φτηνιάρικα
γάργαρα στρωματέξ θωπεύοντας
ανάσκελα την πόλη με τα πόδια
στον τοίχο και το σβέρκο στην
κόψη του κρεβατιού εγκώμια
μουρμουρίζοντας με σάρκα και
οστά αγκιστρώνοντας με τα δάχτυλα
την τρυφερή σχισμή, αιωνίως.


Αδέσποτος Σκύλος



​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Ὁ Ῥωμηός

Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.
Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.
Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.
Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.


Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο

Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;
Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!
Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη
κι ὥρα ἀπ᾿ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις...
Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει
καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης,
νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ᾿ ἀσκέρι,
νὰ πᾶνε καὶ μ᾿ ἐκεῖνον οἱ μισοί,
νά ῾ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ,
νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά,
ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει,
καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά!
Ἐδῶ ποὺ μ᾿ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε,
γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικὰ τ᾿ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε,
κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι!
Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις,
καὶ μ᾿ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή,
νά! κόλαση γιὰ ῾μὲ ἀληθινή...
Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις,
καὶ διῶξε με στὸ λέω παστρικά,
γιατὶ ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ῾συχάσεις...
Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά!


Ποιητής
Γεώργιος Σουρῆς

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[TheSwan]

Μαρία Πολυδούρη

ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ ΠΙΑ...

Δὲ θὰ ξανἄρθης πιά, νὰ μοῦ χαρίσης
ἀπ᾿ τὴν ὡραία ζωὴ ποὺ σὲ φλογίζει
κάτι, ἕνα της λουλούδι; Σοῦ γεμίζει
μὲ τόσα τὴν καρδιὰ καὶ τὸ κορμί.

Δὲ θἄρθης πιά, τὰ χέρια μου νὰ σμίξης
τὰ παγωμένα, τὰ ἐχθρικά μου χέρια;
Πλάι στὰ δικά σου, μερωμένα ταίρια
δὲν τὰ ζυγώνει πλέον ἡ ἀφορμή.

Δὲ θἄρθης! ...Πὼς ἀργὰ περνοῦν οἱ μέρες.
Κι᾿ ὅσο σὺ φεύγεις, τόσο μὲ σιμώνει
ἡ γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,
τόσον καιρὸ μὲ τὸν κρυφὸ καημό.

Δὲ σοῦ περνάει, ἀλήθεια ἀπὸ τὴ σκέψη
ὅτι μπορεῖ σὲ μία στιγμὴ θλιμμένη,
στὴ μοίρα αὐτὴ ποὺ πάντα μὲ προσμένει
νὰ πάω ξανὰ καὶ δίχως γυρισμό;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.