Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Katri_Marcell]

Αυτο το εγραψα για μια παλια μου φιλη...και το ποιημα αυτο λοιπον λιγο πολυ εκφραζει το τι εφταιξε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ(ΙΔΙΩΝΥΜΟ)


…τραλαλάμ… τραλαλάμ τι ώρα να ’ναι
όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει… όταν ο κόσμος περνούσε
έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω ’γώ…
έτσι έκανα πάντα
Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
αλήθεια σου λέω
μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
είναι Νοέμβρης
πάρε αν θες και τ’ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
πίσω απ’ το ταχυδρομείο – σκύψε να σου πω –
είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ’ αστέρια
άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
θα κατεβάσω μερικά.
Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.
Πάμε μια άλλη φορά.
Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς
να ξεκινήσουμε πρωί
πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές
εφημερίδες
Αν θες είναι καλύτερα – καλύτερο –
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα ’μια φρόνιμη
ακούνητη
θα ’μαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που το ’καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γι’ αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε
ποτέ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Madrugada*]

Νικηφόρος Βρεττάκος - Το παιδί με τη σάλπιγγα

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του Κόσμου.

Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι,
ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του Νέγρου,
ή του Έλληνα χωρικού.

Να την κάμεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων..

Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου...

Να την κάνεις αγάπη!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Madrugada*]

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου
ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την
καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου
και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες
κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου
ή να καμπουριάζεις πάνω από τη
γραφομηχανή σου
ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις για τα λεφτά ή
τη δόξα,
μην το κάνεις.
αν το κάνεις γιατί θέλεις
γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
αν χρειάζεται να κάθεσαι και
να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον
άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.

αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από
μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.

μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς,
μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες
ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην είσαι πληκτικός και βαρετός και
ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτο-
λατρεία σου.
οι βιβλιοθήκες του κόσμου
χασμουριούνται
από τη νύστα
μπροστά στο είδος σου.
μην προσθέτεις σε αυτό.
μην το κάνεις.
αν δεν βγαίνει από
την ψυχή σου σαν ρουκέτα,
αν το να μείνεις ήσυχος δεν
σε φέρνει στην τρέλα ή
την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
αν ο μέσα σου ήλιος
δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.

όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα,
και αν είσαι ο εκλεκτός,
θα συμβεί από
μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει
μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου
αυτό.
δεν υπάρχει άλλο τρόπος.
και ποτέ δεν υπήρξε.

Charles Bukowski

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Καβαφικό σχόλιο για τη... σημερινή Ελλάδα, από το blog της Παραγράφου:

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατʼ ευχήν στην Aποικία
δεν μένʼ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μʼ όλο που οπωσούν τραβούμʼ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.


Όμως το πρόσκομμα κʼ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κʼ εξετάζουν,
κʼ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είνʼ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.


Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—


Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είνʼ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμʼ εμπρός.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lacky]

Κ. Καβάφης- Μια νύχτα

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.

Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης -
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Ξεχωρίζω τα σε bold!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Γεώργιος Δροσίνης

Τὰ πρωτοβρόχια

Μὲ τὰ πρωτοβρόχια θἄρθουν τὰ μηνύματα
τοῦ χειμώνα: τὸ ποτάμι θὰ θολώσει,
θὰ τριζοβολοῦν ξερὰ τὰ πλατανόφυλλα
θὰ κρυώσει ἡ νύχτα καὶ θὰ μεγαλώσει.
Θὰ δροσοσταλάζουν κόκκινα τὰ κούμαρα,
κυκλαμιὲς θ᾿ ἀνθοῦν στὸ χῶμα ταίρια ταίρια,
θὰ καπνίζουν σφαλιστὰ τὰ χωριατόσπιτα
καὶ θ᾿ ἀρχίσουν τὰ σπιτιάτικα νυχτέρια.
Θὰ σωπάσει ὁ τζίτζικας κι ἑτοιμοτάξιδα
γι᾿ ἄλλων τόπων ἄνοιξη, μακριὰ ἀπ᾿ τὰ χιόνια
βράδυ βράδυ ὡς τὰ μεσούρανα θὰ χύνονται
μαῦροι φτερωτοὶ σταυροὶ τὰ χελιδόνια.
Ὦ χαρά μας! τὸ χειμώνα θὰ προσμένομε,
δίχως πάγους καὶ χιονιὲς νὰ φοβηθοῦμε:
τὴ ζωή μας τὸ στερνὸ ταξίδι ἐκάναμε
καὶ τὴν ἄνοιξη ἄλλων τόπων δὲν ποθοῦμε.

οι ποιητές των παιδικών μας χρόνων

Ὁ Ἥλιος καὶ ὁ Ἀέρας

Ὁ Ἀέρας θύμωσε,
μὲ τὸν Ἥλιο μάλωσε.
Ὁ Ἀέρας ἔλεγε:
– Εἶμαι δυνατότερος!
Καὶ ὁ Ἥλιος ἔλεγε:
– Σὲ περνῶ στὴ δύναμη!Ἕνας γέρος γεωργὸς
μὲ τὴ μαύρη κάπα του
στὸ χωράφι πήγαινε.
Ὁ Ἀέρας λάλησε:
– Ὅποιος ἔχει δύναμη
παίρνει ἀπὸ τὸν γέροντα
τὴ χονδρὴ τὴν κάπα του!
Φύσησε, ξεφύσησεν,
ἔσκασε στὸ φύσημα,
ἄδικος ὁ κόπος του.
Κρύωσεν ὁ γέροντας
καὶ διπλὰ τυλίχθηκε
στὴ χονδρὴ τὴν κάπα του.
Μὰ κι ὁ Ἥλιος λάλησε:
– Ὅποιος ἔχει δύναμη
παίρνει ἀπὸ τὸ γέροντα
τὴ χονδρὴ τὴν κάπα του!
Ἔφεξεν ὁλόλαμπρος,
καλοσύνη σκόρπισε,
κι ἔβγαλεν ὁ γέροντας
τὴ χονδρὴ τὴν κάπα του.
Πάλι ξαναλάλησε:
– Ἄκουσε καὶ μάθε το,
σὲ περνῶ στὴ δύναμη,
γιατὶ πᾶς μὲ τὸ κακὸ
κι ἐγὼ πάω μὲ τὸ καλό!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Νότης Γέροντας, Υβριστική Ωδή


Εμείς δεν πολεμήσαμε
μα κάρφωσαν τον πόλεμο
στις πιο απίθανες σπηλιές του οργανισμού μας
ένα τανκ έρπει στα γενετήσια συμπραττόμενα
τα αιδοία έγιναν κρατήρες που άνοιξαν οι νάρκες
η ουρήθρα έγινε ο τηλεθεατής ενός υποβρύχιου αεροπλάνου

Εμείς δεν πολεμήσαμε
μα έχυσαν την έρημο στα μακαρόνια μας
οι διοικητές των σούπερ μάρκετ φόρεσαν πολιτικά
ο αρακάς τρώγεται ή εκτοξεύεται
οι δρόμοι της πρωτεύουσας ανακατασκευάστηκαν στο διάστημα
για να μπορούν να μας πυροβολούν από ψηλά

Εμείς δεν πολεμήσαμε
όμως από τα ταβάνια μας στάζει αίμα
ένας μεταφυσικός ξυλοδαρμός περιβάλλει την αύρα μας
λέρωσαν το χιόνι και έριξαν στην κατάψυξη εκρηκτικά ψάρια
η γρια που πουλάει φιστίκια στο δρόμο
είναι γυναίκα του μεσίτη που θέλει να πουλήσει τον πλανήτη

Εμείς δεν πολεμήσαμε
γιατί έχουμε ειρήνη
που είναι ντυμένη σκόνη στα σκοτάδια της κουζίνας
και άλλοτε κρύβεται και ψήνεται στη σχάρα
μεταμφιεσμένη σαν αδελφοσύνη
και άλλοτε μπλε σκαραβαίος ανάμεσα στα μαχαιροπήρουνα

Εμείς δεν πολεμήσαμε
κάθε μπαλκόνι έχει ένα πεζοναύτη που φυλάει τα σύνορα
και ειρηνικά τμήματα πάνοπλου στρατού
ποτίζουν τις γλάστρες στις πολυκατοικίες
όπου φυτρώνουν λουλούδια θεσπέσια λουλούδια
απλώνουν τις φαρμακερές ρίζες τους και κατατρώγουν το τσιμέντο

Εμείς δεν πολεμήσαμε
και ο άναρθρος λόγος του εναέριου σκυλόψαρου
που σου ξεκολλάει το δέρμα άγαρμπο χάδι
βγάζοντας τα έντερα ξεκοιλιάζοντάς σε
λουρίδες λουρίδες σαν ένδοξη σημαία των πεδίων
με μια γαλανόλευκη νεκροκεφαλή πειρατικού πλοίου της δικαιοσύνης

Εμείς δεν πολεμήσαμε
το αλφάβητο έγινε ένας ύπουλος μηχανισμός ισότητας
που προστατεύει από το κρύο τη βροχή τον κεραυνό και τις πλημμύρες
εκθέτοντάς σε στη χαοτική συνύπαρξη με τον άφαντο Άλλον
ενώ τα χελιδόνια προσπαθούν να κλαδέψουν τις στέγες των νοσοκομείων
και να φάνε τις πλάκες των τάφων γιατί δεν υπάρχουν ούτε άρρωστοι ούτε νεκροί

Εμείς δεν πολεμήσαμε
γιατί μόνο στον έρωτα μπορούμε να βάλουμε σταυρό στα ψηφοδέλτια
μασκαρεμένος σε κάτι το έναστρο σαν πορνογαλαξίας
γιατί πάντα είναι Απόκριες πάντα είναι ειρήνη
και ο γύφτος χτυπά τρελά δαιμονισμένα χαρούμενα ασταμάτητα
μέχρι να σκάσει η αρκούδα να σωριαστεί ξέχειλη από ελευθερία
το ντέφι του
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Η Μπαλάντα της Εξωτερικής Ζωής
Hugo Von Hofmannsthal

Και μεγαλώνουνε παιδιά με μάτια
βαθιά, κι αθώα· γερνάνε και πεθαίνουν.
Κι οι άνθρωποι τον δρόμο τους βαδίζουν.

Και πάλι οι αγίνωτοι καρποί γλυκαίνουν
και πέφτουν σαν νεκρά πουλιά στο χώμα
και λίγες μέρες μένουν και πικραίνουν.

Κι ακόμα πνέει ο άνεμος κι ακόμα
λέμε κι ακούμε λόγια ειπωμένα
κι ορμή και κόπο νιώθουμε στο σώμα.

Και δρόμοι παν στη χλόη, και τόποι ολοένα
με δέντρα, λίμνες, φώτα μας ξαφνιάζουν
και μέρη αλλού νεκρά και ξεραμένα.

Γιατί όλοι οι τόποι γίναν; Και δεν μοιάζουν
ο ένας στον άλλον; Κι είναι αμέτρητοι άλλοι;
Γιατί τα γέλια μας σε δάκρυα αλλάζουν;

Και τι όλα αυτά μας ωφελούνε πάλι
αφού γυρνάμε σ’ άσκοπη πορεία
κι είμαστε αιώνια μόνοι και μεγάλοι;

Κι αν είδαμε όμοια τέτοια τι μας μέλλει;
Μα λέει πολλά αυτός που λέει ‘βραδιάζει’
λέξη που θλίψη στάζει και πικρία

καθώς βαρύ απ’ τις κερήθρες μέλι.


από την ιστοσελίδα https://poeticanet.com/

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[evangeline]

IF.....

IF you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,
' Or walk with Kings - nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!


αν και δεν θεωρώ τα αγγλικά ποιητική γλώσσα αυτό το ποίημα μ' αρέσει πολύ!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Dreamer



Κοιμήθηκα αγκαλιά με τις κατσαρίδες χθες στις 4+57.
Έπαιζε στο μπλουρέι το «Γυμνό Γεύμα» κι εγώ
κοιμόμουν. Ούτε καν πήρα χαμπάρι τι ώρα έφυγε
η….

Οι κατσαρίδες πέρασαν στα όνειρά μου.
Ονειρεύτηκα τον Γουίλιαμ Μπάροουζ (άκου!)
να κάνει ωτοστόπ σε ρωμαϊκό θέρετρο,
«I am William Boroughs an American writer.
Can you help me? I wonna go to my hotel room»
Ξύπνησα στις δέκα σήμερα το πρωί, ξετινάζοντας
κατσαρίδες από πάνω μου, τη ρωμαϊκή άμμο
απʼ τα ρουθούνια και τʼ αυτιά μου. Τις τύψεις
που δεν χαιρέτησα τον Γκόρπα στα γκρέκικα
εκείνο το βράδυ, και γιατί δεν πήγα τον Μπάροουζ
στο ξενοδοχείο, αφού δεν είχα αυτοκίνητο, ο πούστης.

​

Από το Ποστρεστάντ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Madrugada*]

Τάσος Λειβαδίτης - αγαπημένα μου αποσπάσματα από διάφορες ποιητικές του συλλογές

Άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους ρυθμισμένα και ήρεμα,
ανάμεσα σε ώρες εργασίας και αμίλητα συζυγικά νεκρόδειπνα.
Λίγος καφές στο τέλος του φαγητού για τη χώνεψη,
λίγα όνειρα για το φόβο της καρδιοπάθειας,
λίγη ελεημοσύνη για τη σωτηρία της ψυχής.
Ώσπου μια νύχτα,σηκώνονται στη μέση του δείπνου ξαφνικά
από συνήθεια,μάλιστα,παίρνουν και το καπέλλο τους-
και χάνονται.Που πάνε;Κανείς δεν ξέρει.Μα η δίψα τους καίει
κι η απόγνωση μεγαλώνει τους ορίζοντες.

Έτσι σκέφτηκαν,δηλαδή,να κάνουνε για μια στιγμή.
Ύστερα πέρασε.Σκουπίζουνε το λίγο ιδρώτα πλάι στη μύτη
και μπαίνουν αθόρυβα στην κρεββατοκάμαρα.Ενώ στο διάδρομο
μένει μονάχο,πάνω στην καρέκλα,το καπέλλο
σαν το πικρό ανάχωμα ενός τάφου,
που σκέπασε βαρειά κι ανέκκλητα
όλη τη ζωή τους.

~~~​

Aγιότητα

Hμερολόγιο ήσυχο στον τοίχο, μια ημερομηνία κι οι άγιοι σιωπηλοί, χλωμοί κι αναμάρτητοι, σημειωμένοι μόνο με το μικρό τους όνομα, όπως τους φώναζε η μητέρα τους.

Kύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει.

Δειλινό

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –
αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μʼ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

~~~​

Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με προδώσανε
τα χρόνια περάσανε
τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος

Όλα έγιναν.

~~~​

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απʼ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απʼ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα

~~~​

Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σʼ εκείνη
τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μʼ ακούμπησαν για μια στιγμή
κάτω και τότε κοίταξα ταʼ άστρα, θεέ μου, πως έλαμπαν,
και ξαφνικά δε μʼ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι
δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το
πεπρωμένο μου.

~~~​

Θυμάμαι παιδί που έγραψα τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω οτι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα

~~~​

Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς
ολότελα
για να μάθεις κάποτε ποιός είσαι...

~~~​

Οι αναμνήσεις μας πηγαίνουν πιο μακριά απ'αυτά που ζήσαμε.
κι εγώ ένας αρχαίος διαβάτης που χάνεται στο βάθος.

~~~​

Σ΄αναζητάω
σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ΄ένα σπίτι που ΄πιασε φωτιά.

~~~​

Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντας τους μόνο ένα κόσμο,
Κι όταν πεθάνω θαʼ θελα να με θάψουν σʼ ένα σωρό από φύλλα
Ημερολογίου
Για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ο,τι μείνει από μας ναʼ ναι στην άκρη του δρόμου μας
Ένα μικρό μη με λησμόνει

~~~​

Εφηβεία
Είναι κάτι βράδια που μόνον ένας στεναγμός μας χωρίζει απʼ τον Παράδεισο
κι άλλοτε ανατέλλει η σελήνη απ΄το λόφο σα μεγάλη ευτυχία
περοπλανήσεις στη νύχτα κι οι γρίλιες απ΄όπου μισοείδαμε το εσώ-
ρουχο μιας γυναίκας που κοιμόταν
κι άξαφνα στη στροφή του δρόμου η θλίψη ενός φανοστάτη μας
πλημμύριζε με δάκρυα.
Κανείς δε μας περίμενε όταν γυρίσαμε

~~~​

Συχνά γονάτιζε και μου φιλούσε τα πόδια κι έκλαιγε
αλλά ήταν στιγμές, μες το χαμηλωμένο φως της κάμαρας
που βλεπα μες στα μάτια του ένα πόνο αόριστο και
τρομαχτικό
Σαν να θελε να με ρίξει στο κρεβάτι ενός άλλου –όχι,
όχι για την αμαρτία
αλλά για να συντρίψει μέσα του αυτό το πνιγηρό αίσθημα
της ιδιοκτησίας
που τον υποδούλωνε σε μένα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Το τραπέζι, του Δημήτρη Σταυρόπουλου


Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 2.
Ο 1 σερβίρισε το κρασί και φάγαμε[FONT=&quot]
μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT] [FONT=&quot]

Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 1.
Ο 2 σερβίρισε το κρασί
και φάγαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 2.
Ο 3 δεν σερβίρισε το κρασί,
μα φάγαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 3 δεν μαγείρεψε.
Ο 1 σερβίρισε το κρασί.
Έτσι ήπιαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ψηφίσαμε να διώξουμε τον 3 επειδή δεν κάνει τίποτε.
Ο 2 δεν ήθελε. Δεν φάγαμε.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 2 δεν μαγείρεψε, γκρίνιαζε που διώξαμε τον 3
και τσακωθήκαμε με τον 1.
Δεν φάγαμε πάλι τίποτα.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 2 γκρίνιαζε στον 1 και μαλώσαμε για τον 3.
Ο 1 τον πυροβόλησε. Δεν φάγαμε.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 1 έκλεγε και έσκουζε για τον 2.
Μετάνιωσε έλεγε, με είχαν πονέσει τα αυτιά μου.
Έβαλε μια θηλιά και κρεμάστηκε.
Δεν φάγαμε τίποτα.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ξεκρέμασα τον 1, τον έψησα και τον έφαγα.
Μόνος μου.[/FONT]

[FONT=&quot]Σήμερα άρχισα να σπάω τα πιάτα
και να καίω τις χαρτοπετσέτες!
Ανέβηκα στο τραπέζι και έφτιαξα μια θηλιά.
Κρεμάστηκα.[/FONT]
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Η Αργη Μηχανη του Απερωτα, Χουλιο Κορτασαρ
Αποδοση: Γιωργος Μιχος

Η αργή μηχανή του απέρωτα
τα γρανάζια της άμπωτης,
τα σώματα που αφήνουνε τα μαξιλάρια,
τα σεντόνια, τα φιλιά.
κι ορθοί μπρος στον καθρέφτη σε ανάκριση,
καθένας για λογαριασμό του,
πια μεταξύ τους δεν κοιτάζονται,
όχι γυμνοί πια για τον άλλον,
πια δεν σ' αγαπώ,
αγάπη μου.

Το απέρωτας, είναι η πρόταση του Κ.Μιχου
για το desamor, που τοσο μας παιδευει.
Μ'αρεσει...
Με καταθλιβει αλλα μ'αρεσει.


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Catalyst]

Θυμαμαι ενα ποιημα της Κικης Δημουλα που μου εκανε εντυπωση οταν το διδαχθηκα στο σχολειο:

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην καταστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον.
Ώρα: Πάσα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι αχάριστη που γκρινιάζω,


σκεπτόμενη πως...κ είμαι τέρμα ιδιότροπη

ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΛΚΟΥ Η ποιήτρα της Νάξου




​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Η Αγαπημένη

Είναι όρθια πάνω στα ματόκλαδά μου
και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου
έχει το σχήμα των χεριών μου
έχει το χρώμα των ματιών μου
καταποντίζεται μες στον ίσκιο μου
όπως μια πέτρα στον ουρανό

Αυτή έχει πάντοτε τα μάτια ανοιχτά
και δεν μ αφήνει να κοιμηθώ
Τα όνειρά της πλημμυρισμένα φως
κάνουν να εξατμίζονται οι ήλιοι
με κάνει και γελάω , κλαίω και γελάω
μιλάω χωρίς να έχω τίποτα να πω

Πωλ Ελυάρ - Paul Eluard


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Εχετε δει χρηματιστες, πολιτικους η τραπεζιτες
να αγκαλιαζονται ετσι;
Αυτοι ειναι συνεχως αγκαλια με το φοβο του θανατου...


Εμεις απλως πρεπει να τους ξαναπαρουμε τη Γη.



υγ. αφηστε το σε αυτη τη στηλη,
δε μπορουσα να φανταστω πιο ιδανικο θεμα για
την ποιηση του να εισαι ξανα ζωντανος.

ΣΤΟ διαολο συγκινηθηκα (4:43)

Παρτε μας το ψωμι, αν θελετε
παρτε μας τον αερα, αλλα
μη μας παιρνετε το γελιο τους…

(παραφρασμενοι στιχοι απο "το γελιο σου"
του Νερούδα)


Αφιερωμένο στους 33.



​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Μαρία Ανδρεαδέλλη, Εμείς




-Σε νεφελώδη νου
σκέψεις σπάζουν και αντανακλούν-
Με δέντρα αιώνια μοιάζουμε
με τις ρίζες κατάσαρκα χωμένες
κι ένα προορισμό που δεν δεχόμαστε.

Ο φλοιός σκληραίνει
καθώς οι αγέρηδες γδέρνουν
τα φύλλα μας,
κάποια παρασύρονται εύκολα ενώ
άλλα τα παίρνουμε μαζί μας
ως τη μεγάλη φωτιά.


Αυτές τις ημέρες σουρουπώνει γρηγορότερα
-δεν είναι ότι γεράσαμε, όχι ακόμα,-
είναι που επιθυμούμε να βολευτούμε στα σκοτεινά,
νωρίτερα…


Τη νύχτα κοπάζει ο αέρας
κι εμείς
λησμονούμε ό,τι χάσαμε.


Το πρωί
σαν βλέπουμε τα φύλλα λιγότερα
θυμόμαστε ξανά,
γιʼ αυτό και η βιασύνη της σκοτεινής σιγαλιάς
μάς κυριεύει.
　
Την αγαπάμε τη νύχτα
με την αμυδρή συντροφιά των άστρων
και δη την καλοκαιριά
με τα ρομαντικά τζιτζίκια·
κι ας μην μας παίρνει ο ύπνος
και ας μας τυραννά το ξενύχτι
κι ας βυθιζόμαστε κάποτε σε
αγριεμένα όνειρα.


Οι ρόζοι μας ξέρουν καλά τις τσαπιές της ημέρας,
γνωρίζουν τι κάνει ο άνθρωπος στη νιότη και στη βιάση·
τα δίχτυα ακόμα παραμονεύουν τους καρπούς μας.

Ελιές μας είπανε
και λάδι μας τραβάνε
απʼ το προσκύνημα της Άνοιξης ως
τις βέργες του Χειμώνα.


Αγαπάμε τη νύχτα
κι ας μην κοιμόμαστε ποτέ
κι ας μην χάνουμε τα φύλλα σαν τους άλλους.
Αγαπάμε τη νύχτα γιατί μας κρύβει
και μπορούμε ευκολότερα να πεθάνουμε.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Τα Κορίτσια, του Νερούδα


Κορίτσια που ψάχνατε
το μεγάλο έρωτα, τον τρομερό μεγάλο έρωτα
τί συνέβη, κορίτσια;

Ίσως
ο χρόνος, ο χρόνος!

Γιατί τώρα
εδώ είναι, δες τε πως περνά
σέρνοντας τις ουράνιες πέτρες,
θρυμματίζοντας τα άνθη και τα φύλλα,
με ένα θόρυβο από αφρούς δαρμένους
κόντρα σε όλες τις πέτρες του κόσμου,
με μιαν οσμή από γιασεμιά και σπέρμα,
δίπλα στην αιμορραγούσα τη σελήνη!

Και τώρα
αγγίζεις το νερό με τα μικρά σου πόδια,
με τη μικρή καρδιά σου
και δεν ξέρεις τί να κάνεις!

Είναι καλύτερα
κάποια νυχτερινά ταξίδια,
κάποια διαμερίσματα,
κάποιοι διασκεδαστικοί περίπατοι,
κάποιοι χοροί χωρίς άλλη συνέπεια
απ' το να συνεχίσεις το ταξίδι!

Να πεθαίνεις από φόβο ή από κρύο,
ή από αμφιβολία,
που εγώ με τα μεγάλα βήματά μου
θα την βρω,
μέσα σε σένα,
ή μακριά από σένα,
κι εκείνη θα με βρει,
αυτή που δεν θα φοβηθεί μπροστά στον έρωτα,
αυτή που θα βρίσκεται χαμένη
μαζί μου
στη ζωή ή το θάνατο!​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.