Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
gidi_me_govakia
Νεοφερμένος
Ο gidi_me_govakia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
29-06-12
03:02
Nicolas Guillen, "Σε κάποιος μέρος της Άνοιξης: Ελεγεία" (Μτφρ.-επιλεγόμενα: Βασίλης Λαλιώτης aka Γεώργιος Μίχος)
Σάρα:
Έγραψα αυτό το βιβλίο για σας. Στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από εσάς. Φυλάξτε το. Κάποια μέρα, όταν περάσουν τα χρόνια, και θα έχω φύγει κι εγώ επίσης, ίσως θα μπορέσετε διαβάζοντάς το να μάθετε πόσο σας αγάπησα, πόσο σας αγαπώ ακόμα, πόσο θα σας αγαπώ ως το θάνατο,
Ο πολύ πιστός σας Ν*
Μάης 5/66
Εγώ σε δίνω στην αιώνια ζωή του ποιήματος
ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΑΓΙΑΓΑΣ
Ι
Σου το ‘πα.
Πάντα σου το έλεγα,
γιατί δεν ήταν μια φορά.
Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι
πως θα με αγαπάς μέχρι το θάνατο,
πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό,
κι αν μείνεις ζωντανή
τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο
εκείνο που θα έπρεπε να’ ναι μεγάλος πόνος!
Έτσι έγινε.
Τώρα γελάω μέχρι δακρύων.
Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα.
*******************
ΙΙ
Μην νομίζεις πως δεν το ‘ξερα
έγκαιρα. Είδα γλάρους,
χόρτα πάνω στα νερά,
φώτα μακρινά τις νύχτες.
Ένιωσα τον κουρνιαχτό
χαϊδεύοντας μου τους κροτάφους.
“Γη, εδώ υπάρχει γη!”
-μου έλεγε. Ήταν γη, εδώ βρισκόταν,
εδώ βρίσκεται. Με περίμενες,
σοβαρή, ήρεμη, βουβή.
Τίποτα δεν είπες, αλλά εγώ σε άκουσα.
Σ’ ακούω, ακόμα κι όταν τίποτα δε λες.
Τι να μου πεις που να μην ξέρω;
Γύρνα τον τροχό, γύρνα τον,
ν’ ακουστεί το παλιό τραγούδι.
Περνάει ο καιρός περνώντας,
κύριε, ναι
περνώντας και δεν γυρνά,
και πως όχι.
Κι εγώ ο φτωχός που σκεφτόμουν
κύριε, ναι
πως ο καιρός δεν θα περνούσε,
και πως όχι,
πως ο καιρός δεν θα περνούσε…
********************
ΙΙΙ
Ήμουνα μόνος. Μα δεν πίστευα
πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος.
Πιο μόνος από να ‘σαι μόνος;
Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος.
***********************
ΙV
Και τώρα τι να κάνεις;
Τίποτα. Τί θα κάνεις;
Ξαναπέρνα το σωρό
από παλιά γράμματα. Στον άνεμο
τα παλιά, ξερά ρόδα.
Θυμήσου το καλύτερο.
Ηρέμησε.
Το χτύπημα ήταν σκληρό, μα κοίτα…
Τι;
Όχι, όχι. Θα σου έλεγα κάτι,
μα όχι.
*************************
V
Εδώ αρχίζει η νύχτα.
Όταν πια δεν θα με βλέπεις,
θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο
αγγίζοντας σου το σβέρκο
θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά.
Προσευχήσου για μένα και θυμήσου
πως τα κορμιά χωρίζουνε
μα οι σκιές τους μένουν.
Μην ταράζεσαι.
**********************
VI
Θα με θάψεις, φίλη, σε κάποιο μέρος
σιωπηλό, με δέντρα.
Στο μάρμαρο θα βάλεις τ’ όνομά μου μόνο,
χωρίς εν ειρήνη και χωρίς αναπάυσου.
Τι ειρήνη θα έχω,
και τι ανάπαυση,
όταν όλος ο κόσμος ξέρει
που έχω πεθάνει ξαφνικά, ακόμη
με την κούπα στα χείλη,
με το χαμογέλιο σου στα μάτια, και τη φωνή σου
καλώντας με;
Για να πεθάνεις, φίλη, πάντα πρέπει να προετοιμαστείς.
Αν όχι, είναι αυτά τα όντα,
αυτά τα πνεύματα
που σκέφτονται πως είναι ακόμα ζωντανά
( τι θλιβερά που γίνονται!)
κι μιλάνε, όπως κάνω εγώ,
σ’ αυτόν που πια δεν τα ακούει.
**********************
VII
Φορές
όταν στην τύχη βρίσκω κάποια ημερομηνία,
μου λέω: Ακόμη
δεν την γνώριζα.
Ή επίσης:
Τρία χρόνια πάνε πια που εκείνη ήταν δική μου
Ή ίσως:
Μια μέρα σαν αυτή τη μέρα
έφυγε χωρίς τίποτα να πει ποτέ για πάντα.
************************
VIII
Ίσως πολύ καλά να ξέρεις,
ή ίσως δεν το ξέρεις,
με τι τρόπο μου άρεσε
να σε βλέπω τ’ απογεύματα, όταν πια έφευγες,
να τακτοποιείς τα χαρτιά σου,
να κλείνεις τη μηχανούλα σου,
να φυλάς τα ξυσμένα
μολύβια, κι αργότερα ακόμα
( στις έξη στο ρολόι του γραφείου)
να ετοιμάζεις με αποκόμματα περιοδικών,
λουλούδια, φωτογραφίες
και γράμματα μεγάλα από αφίσα
για τον τοίχο του σχολειού σου
του νυχτερινού, συντρόφισσα.
( Χαμογελαστή πολιτοφύλακας,
έχοντας κάνει τη σκοπιά σου επιστρέφοντας στο πρωινό)
Με τι θλίψη επίμονη,
λεπτή σαν μια βελόνα
με διαπερνά η θύμηση
όταν ήταν
ο ήσυχος ερωτάς μας ένα κρίνος δροσερός,
ένας κρίνος λευκός της άνοιξης.
Ένας έρωτας,
όπως ο Ρουμπέν Νταρίο είχε πει,
του σε θαυμάζω, του “αχ!”, του στεναγμού.
Αργά νυχτώματα
των πρώτων απογευμάτων, στη Παλιά Αβάνα
ο καθεδρικός
κι εκείνο το μικρό ρεστοράν
όπου ένας φίλος
μας βρήκε χέρι χέρι
και πέρασε χωρίς να μας πει
τίποτα που θα μας έκανε
να υποπτευτούμε πως εκείνος ήξερε
ή τουλάχιστον το φανταζόταν.
Ήτανε ένας κόσμος από απουσίες και παρουσίες
επιπλέοντας σε μια καταχνιά
διάφανη, σ’ ένα όνειρο
γλυκό, τεσσάρων χρόνων. Τέσσερα χρόνια
δεν είναι κάτι αστείο.
Είναι μήνες ημέρες ώρες…
Πόσα φιλιά την ώρα σε τέσσερα χρόνια!
Αχ, μα ξαφνικά,
( δεν ξέρω, κανένας δεν το ξέρει ακόμα)
με υπόκωφους θορύβους, με κινητήρες
αεροπλάνων, με σειρήνες,
ουρλιαχτά, μηχανές,
όπως τις βλέπεις στο σινεμά
όταν παίζουν ταινίες με βομβαρδισμούς,
σείστηκαν, γκρεμίστηκαν, όλα. Κι ύστερα
μια σταθερή σιωπή μεγάλη.
Μια σιωπή μεγάλη, έτσι συνέβη.
Μια σιωπή μεγάλη συντρόφισσα.
Τι σιωπή!
***********************
ΙΧ
Έχεις πεθάνει εσύ ή εγώ έχω πεθάνει;
Πες πως πεθάναμε κι οι δυο.
Αχ, εγώ θα πω ακόμα κάτι,
θα πω
πως μόνο εσύ θ’ αναστηθείς.
**************************
Χ
Δεν είναι δυνατόν
ν’ αφομοιώσεις ξαφνικά μία καταστροφή.
Να νιώσεις τα χτυπήματα
και να χαμογελάς για το καθένα τους.
Ίσως είμαι από τί,
από πατσαβούρα,
ας πούμε πατσαβούρα για παράδειγμα,
για να μη με πονάει μια σφυριά
στο κρανίο, ένα μαχαίρι στο συκώτι,
το επίπλουν το απ’ άκρη σ’ άκρη ορθάνοιχτο
από μια μαχαιριά;
Αυτό είναι σοβαρό.
Νιώθω
πως μου φεύγει το αίμα.
Δεν ξέρω από που, αλλά μου φεύγει.
Σβήνομαι λίγο λίγο.
Δε μου μένει
πιότερο από ένα όνομα αναμμένο.
Το ίδιο που εσείς σκέφτεστε,
αυτό που εσείς ξέρετε.
Ποτέ δεν πέθανα,
( είναι πρώτη φορά)
αλλά υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι.
**************************
ΧΙ
Το σχήμα του θανάτου δεν είναι ένα κρανίο.
Είναι η απουσία σου
σαν μια πεδιάδα απανθρακωμένη.
Μια πεδιάδα με ήλιο και φωτιά τη μέρα,
με αντανακλάσεις και ούτε ένα δέντρο.
Μια πεδιάδα
με στόλισμα δαμασκηνό απ΄ τη Σελήνη,
μια έκταση μεταλλική
στην ψύχρα τη νυχτερινή.
Αν κραυγάζω, δε μ’ ακούν.
Αν φωνάξω, κανείς δεν έρχεται.
Σε τί πλανήτη αυτή την ώρα ζω;
Α, Θεέ μου, αν το ήξερα!
Είμαι νεκρός,
απλωμένος στον ήλιο και τον ουρανό,
ένα πτώμα χωρίς μάτια,
που το ραμφίζουν τα πουλιά.
Μ’ ακούς, τώρα μ’ ακούς;
Εχτές τίποτα περισσότερο, το ίδιο,
το δικό σου για πάντα.
Σιωπή.
Ούτε καν ο άνεμος.
********************
ΧΙΙ
Από όλους τους φίλους σου, ακόμα κι εκείνους
που ζητούσαν μάταια
από τη βίαιη και ιερή απομάκρυνσή σου
ένα χαμόγελο,
από την προβληματική σου συγκατάθεση
την άδεια
μιας ματιάς
από την ήσυχη φωνή σου
την απάντηση σ’ ένα χαιρετισμό
από όλους
εγώ είμαι ο μοναδικός εξόριστος
χωρίς φωνή και ψήφο στη συγκέντρωση που προεδρεύεις.
Εγώ, που είχα τα χείλη σου στα δικά μου,
πόσα κόλπα, δίχτυα,
εξομολογήσεις
πρέπει να κάνω χρήση κάθε μέρα
για να αγγίξω μόλις
ένα κομμάτι ελάχιστο, υπόλειμμα,
ένα σπίθισμα ίσως,
ή τίποτα, που είναι το πιο πιθανό,
από το καθημερινό σου πρόσωπο.
Μυστικό εφτασφράγιστο.
Τί κατάσταση!
Παρακαλώ, κανείς να μη το λέει
άμα δεν θέλει να με ταπεινώσει.
Να μην το ξαναπεί κανείς.
*********************
ΧΙΙΙ
Le temps est médecin d΄heureuse expérience;
son remède est tardif, mais il est bien certain.
MALHERBE
Πρέπει να ξέρεις πως αυτό θα σου περάσει.
Ο χρόνος είναι ένας σοφός γιατρός.
Αργεί να θεραπεύσει, μα το κάνει για πάντα.
Πολύ καλά Μαλέρμπ,
πολύ καλά, παλιέ μου φίλε,
κι εν τω μεταξύ;
************************
XIV
Δεν είναι εύκολο, ποιός το είπε;
να κόψεις μ’ ένα χτύπημα το σιδερό καραβόσκοινο
που μ’ αυτό είναι ενωμένο το καράβι στο μουράγιο.
Τα κύματα είναι κύματα και δεν μπορούν.
Ο άνεμος, λιγότερο.
( Το έχουν εξομολογηθεί πολλές φορές).
Γι αυτό δεν σε πιστεύω
όταν μου λες πως η δύναμή σου είναι τόση
όση για να χωρέσει σε μια κάψουλα
ερπετά και περιστέρια,
τον άνεμο το σκοτεινό του πόθου,
της ζήλιας τη μαρμαρυγή,
η αμφιβολία, η κραυγή, οι στεναγμοί,
το ηλεκτρικό λαχάνιασμα των σπασμωδικών τελειωμάτων,
και η δωρεάν τρυφερότητα,
ρόδινη κι αυθάδης
σαν μια σερπαντίνα σιωπηλή.
Όλη η ηδονή κι όλες οι τύψεις.
Όλα τα δικά μας, θα σου πω.
Είναι αυτό δυνατόν; Κι αυτό που έρχεται;
Να δούμε, πες μου αν μπορείς,
όπως σε μένα συμβαίνει, να μείνεις σοβαρή και θλιμμένη
για τέσσερις αιώνες. Ή να σκεφτείς πως πέθανες.
Να νιώσεις πια άδεια απ’ τον εαυτό σου.
Να ξέρεις αν σου λείπω θα λείπεις του εαυτού σου.
Πες μου αν στη βαθιά τη νύχτα
ξυπνάς με ένα φόβο στο στομάχι
όπως συμβαίνει τις παραμονές των εξετάσεων.
Πες μου αν με νιώθεις να κινούμαι,
σκιά του προσώπου σου
στο σκελετό σου κολλημένος.
Πες μου αν χρειάζεσαι
να δεις με τα μάτια μου, να μιλήσεις με τα λόγια μου,
και να μην αγαπάς, μην αγαπάς, εξεγερμένη κι αρπαγμένη
από μια δύναμη έντονη, ξερή, τυφλή,
από μια δύναμη απλή,
μια δύναμη μεγάλη.
Τι θα μου πεις, διάβολε, αν αυτό
κανείς δεν το υποφέρει ή το αντέχει.
Βεβαίως, όταν αγάπησες.
Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
**************************
XV
Όπως εγώ σ’ αγάπησα, μη ξεγελιέσαι,
έτσι δε θα σ’ αγαπήσουν
ΜΠΕΚΕΡ
Εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα.
Είναι δικό σου, αν και δεν μπορείς να το καταστρέψεις.
Ένα κρεμάμενο πούσι μελαγχολικό
επιπλέοντας στις αβύσσους μου
το πρόσωπό σου σχηματίζει, το οργανώνει,
μου προσφέρει τη ματιά σου, το ιδιαίτερο
χαμόγελό σου και την έκφραση
σαν από μια αφελή μομφή
σαν σιωπηλή επιτίμηση για κάτι
που δεν σ’ ευχαριστεί εντελώς.
Θυμάμαι φράσεις, καταστάσεις, αναμονές,
το μακρινό αρχίνισμα, αυτή τη ρήξη,
όλα τα τα δικά σου λεπτά και τρυφερά που υπάρχουν μέσα μου,
που σου ευχαριστώ, και όχι με ευχαριστίες
ευγενείας, αλλά με αυτές που δεν τις λες
γιατί είναι στο βάθος του καθένα
αν και ποτέ δεν ξέρει που ακριβώς.
Ο Μπέκερ, που η θλίψη του με συντροφεύει,
που στη φωνή του η ζωή περνά
με τα νεκρώσιμα τα μωβ της βέλα,
μου δίνει αυτή τη στιγμή τη νοσταλγία,
το αναγκαίο στήριγμα,
το απαλό φως για να σου πω
αυτό το κι εγώ σ’ έχω αγαπήσει
κι αυτό το δεν θα σ’ αγαπήσουν. Ρώτησέ τον,
και θα στο πει αυτός.
Δεν ξέρω αν μ’ αποχαιρετώ, ούτε και τί θα κάνω
όταν δεν θα σε βλέπω πια. Με ποιό τρόπο
θα πεθάνω. Σε ποιά τρώγλη,
σε ποιό μπουντρούμι, σε ποια καταφρόνια, σε ποιό
περιστέρι, σε ποιαν βραχώδη ακτή ή κοιμητήριο,
δίπλα σε ποιο ποτάμι, σε τί μιζέρια ή σταυρό.
Αχ, και μακάρι να ‘ναι
σε κάποιο μέρος της άνοιξης
βρεγμένο στο φιλί της νέας σελήνης,
όπου θα τρέμουν καμπανούλες ηχώντας
σε χαιρετισμό στη λαμπερή σου επιστροφή,
κι εσύ να έρχεσαι
με αργούς ανθούς πορτοκαλιάς
ανάμεσα σε χειροκρότημα και σε κοράλλια.
Αλλά το ξαναλέω,
δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αθωότητα και πιστή απλότητα,
εάν δεν είναι ίσως όλα αυτά περισσότερα από όσα πρέπει.
Αληθινά δεν ξέρω.
Επιλεγόμενα:
Από Γ.Μίχο
σχόλιο: με τέτοια ποιήματα, πως να μη νιώθεις ανυπεράσπιστος...
πώς να μην γίνουν τα μάγουλά σου ένας δροσερός τόπος δακρύων..
Σάρα:
Έγραψα αυτό το βιβλίο για σας. Στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από εσάς. Φυλάξτε το. Κάποια μέρα, όταν περάσουν τα χρόνια, και θα έχω φύγει κι εγώ επίσης, ίσως θα μπορέσετε διαβάζοντάς το να μάθετε πόσο σας αγάπησα, πόσο σας αγαπώ ακόμα, πόσο θα σας αγαπώ ως το θάνατο,
Ο πολύ πιστός σας Ν*
Μάης 5/66
Εγώ σε δίνω στην αιώνια ζωή του ποιήματος
ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΑΓΙΑΓΑΣ
Ι
Σου το ‘πα.
Πάντα σου το έλεγα,
γιατί δεν ήταν μια φορά.
Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι
πως θα με αγαπάς μέχρι το θάνατο,
πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό,
κι αν μείνεις ζωντανή
τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο
εκείνο που θα έπρεπε να’ ναι μεγάλος πόνος!
Έτσι έγινε.
Τώρα γελάω μέχρι δακρύων.
Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα.
*******************
ΙΙ
Μην νομίζεις πως δεν το ‘ξερα
έγκαιρα. Είδα γλάρους,
χόρτα πάνω στα νερά,
φώτα μακρινά τις νύχτες.
Ένιωσα τον κουρνιαχτό
χαϊδεύοντας μου τους κροτάφους.
“Γη, εδώ υπάρχει γη!”
-μου έλεγε. Ήταν γη, εδώ βρισκόταν,
εδώ βρίσκεται. Με περίμενες,
σοβαρή, ήρεμη, βουβή.
Τίποτα δεν είπες, αλλά εγώ σε άκουσα.
Σ’ ακούω, ακόμα κι όταν τίποτα δε λες.
Τι να μου πεις που να μην ξέρω;
Γύρνα τον τροχό, γύρνα τον,
ν’ ακουστεί το παλιό τραγούδι.
Περνάει ο καιρός περνώντας,
κύριε, ναι
περνώντας και δεν γυρνά,
και πως όχι.
Κι εγώ ο φτωχός που σκεφτόμουν
κύριε, ναι
πως ο καιρός δεν θα περνούσε,
και πως όχι,
πως ο καιρός δεν θα περνούσε…
********************
ΙΙΙ
Ήμουνα μόνος. Μα δεν πίστευα
πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος.
Πιο μόνος από να ‘σαι μόνος;
Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος.
***********************
ΙV
Και τώρα τι να κάνεις;
Τίποτα. Τί θα κάνεις;
Ξαναπέρνα το σωρό
από παλιά γράμματα. Στον άνεμο
τα παλιά, ξερά ρόδα.
Θυμήσου το καλύτερο.
Ηρέμησε.
Το χτύπημα ήταν σκληρό, μα κοίτα…
Τι;
Όχι, όχι. Θα σου έλεγα κάτι,
μα όχι.
*************************
V
Εδώ αρχίζει η νύχτα.
Όταν πια δεν θα με βλέπεις,
θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο
αγγίζοντας σου το σβέρκο
θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά.
Προσευχήσου για μένα και θυμήσου
πως τα κορμιά χωρίζουνε
μα οι σκιές τους μένουν.
Μην ταράζεσαι.
**********************
VI
Θα με θάψεις, φίλη, σε κάποιο μέρος
σιωπηλό, με δέντρα.
Στο μάρμαρο θα βάλεις τ’ όνομά μου μόνο,
χωρίς εν ειρήνη και χωρίς αναπάυσου.
Τι ειρήνη θα έχω,
και τι ανάπαυση,
όταν όλος ο κόσμος ξέρει
που έχω πεθάνει ξαφνικά, ακόμη
με την κούπα στα χείλη,
με το χαμογέλιο σου στα μάτια, και τη φωνή σου
καλώντας με;
Για να πεθάνεις, φίλη, πάντα πρέπει να προετοιμαστείς.
Αν όχι, είναι αυτά τα όντα,
αυτά τα πνεύματα
που σκέφτονται πως είναι ακόμα ζωντανά
( τι θλιβερά που γίνονται!)
κι μιλάνε, όπως κάνω εγώ,
σ’ αυτόν που πια δεν τα ακούει.
**********************
VII
Φορές
όταν στην τύχη βρίσκω κάποια ημερομηνία,
μου λέω: Ακόμη
δεν την γνώριζα.
Ή επίσης:
Τρία χρόνια πάνε πια που εκείνη ήταν δική μου
Ή ίσως:
Μια μέρα σαν αυτή τη μέρα
έφυγε χωρίς τίποτα να πει ποτέ για πάντα.
************************
VIII
Ίσως πολύ καλά να ξέρεις,
ή ίσως δεν το ξέρεις,
με τι τρόπο μου άρεσε
να σε βλέπω τ’ απογεύματα, όταν πια έφευγες,
να τακτοποιείς τα χαρτιά σου,
να κλείνεις τη μηχανούλα σου,
να φυλάς τα ξυσμένα
μολύβια, κι αργότερα ακόμα
( στις έξη στο ρολόι του γραφείου)
να ετοιμάζεις με αποκόμματα περιοδικών,
λουλούδια, φωτογραφίες
και γράμματα μεγάλα από αφίσα
για τον τοίχο του σχολειού σου
του νυχτερινού, συντρόφισσα.
( Χαμογελαστή πολιτοφύλακας,
έχοντας κάνει τη σκοπιά σου επιστρέφοντας στο πρωινό)
Με τι θλίψη επίμονη,
λεπτή σαν μια βελόνα
με διαπερνά η θύμηση
όταν ήταν
ο ήσυχος ερωτάς μας ένα κρίνος δροσερός,
ένας κρίνος λευκός της άνοιξης.
Ένας έρωτας,
όπως ο Ρουμπέν Νταρίο είχε πει,
του σε θαυμάζω, του “αχ!”, του στεναγμού.
Αργά νυχτώματα
των πρώτων απογευμάτων, στη Παλιά Αβάνα
ο καθεδρικός
κι εκείνο το μικρό ρεστοράν
όπου ένας φίλος
μας βρήκε χέρι χέρι
και πέρασε χωρίς να μας πει
τίποτα που θα μας έκανε
να υποπτευτούμε πως εκείνος ήξερε
ή τουλάχιστον το φανταζόταν.
Ήτανε ένας κόσμος από απουσίες και παρουσίες
επιπλέοντας σε μια καταχνιά
διάφανη, σ’ ένα όνειρο
γλυκό, τεσσάρων χρόνων. Τέσσερα χρόνια
δεν είναι κάτι αστείο.
Είναι μήνες ημέρες ώρες…
Πόσα φιλιά την ώρα σε τέσσερα χρόνια!
Αχ, μα ξαφνικά,
( δεν ξέρω, κανένας δεν το ξέρει ακόμα)
με υπόκωφους θορύβους, με κινητήρες
αεροπλάνων, με σειρήνες,
ουρλιαχτά, μηχανές,
όπως τις βλέπεις στο σινεμά
όταν παίζουν ταινίες με βομβαρδισμούς,
σείστηκαν, γκρεμίστηκαν, όλα. Κι ύστερα
μια σταθερή σιωπή μεγάλη.
Μια σιωπή μεγάλη, έτσι συνέβη.
Μια σιωπή μεγάλη συντρόφισσα.
Τι σιωπή!
***********************
ΙΧ
Έχεις πεθάνει εσύ ή εγώ έχω πεθάνει;
Πες πως πεθάναμε κι οι δυο.
Αχ, εγώ θα πω ακόμα κάτι,
θα πω
πως μόνο εσύ θ’ αναστηθείς.
**************************
Χ
Δεν είναι δυνατόν
ν’ αφομοιώσεις ξαφνικά μία καταστροφή.
Να νιώσεις τα χτυπήματα
και να χαμογελάς για το καθένα τους.
Ίσως είμαι από τί,
από πατσαβούρα,
ας πούμε πατσαβούρα για παράδειγμα,
για να μη με πονάει μια σφυριά
στο κρανίο, ένα μαχαίρι στο συκώτι,
το επίπλουν το απ’ άκρη σ’ άκρη ορθάνοιχτο
από μια μαχαιριά;
Αυτό είναι σοβαρό.
Νιώθω
πως μου φεύγει το αίμα.
Δεν ξέρω από που, αλλά μου φεύγει.
Σβήνομαι λίγο λίγο.
Δε μου μένει
πιότερο από ένα όνομα αναμμένο.
Το ίδιο που εσείς σκέφτεστε,
αυτό που εσείς ξέρετε.
Ποτέ δεν πέθανα,
( είναι πρώτη φορά)
αλλά υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι.
**************************
ΧΙ
Το σχήμα του θανάτου δεν είναι ένα κρανίο.
Είναι η απουσία σου
σαν μια πεδιάδα απανθρακωμένη.
Μια πεδιάδα με ήλιο και φωτιά τη μέρα,
με αντανακλάσεις και ούτε ένα δέντρο.
Μια πεδιάδα
με στόλισμα δαμασκηνό απ΄ τη Σελήνη,
μια έκταση μεταλλική
στην ψύχρα τη νυχτερινή.
Αν κραυγάζω, δε μ’ ακούν.
Αν φωνάξω, κανείς δεν έρχεται.
Σε τί πλανήτη αυτή την ώρα ζω;
Α, Θεέ μου, αν το ήξερα!
Είμαι νεκρός,
απλωμένος στον ήλιο και τον ουρανό,
ένα πτώμα χωρίς μάτια,
που το ραμφίζουν τα πουλιά.
Μ’ ακούς, τώρα μ’ ακούς;
Εχτές τίποτα περισσότερο, το ίδιο,
το δικό σου για πάντα.
Σιωπή.
Ούτε καν ο άνεμος.
********************
ΧΙΙ
Από όλους τους φίλους σου, ακόμα κι εκείνους
που ζητούσαν μάταια
από τη βίαιη και ιερή απομάκρυνσή σου
ένα χαμόγελο,
από την προβληματική σου συγκατάθεση
την άδεια
μιας ματιάς
από την ήσυχη φωνή σου
την απάντηση σ’ ένα χαιρετισμό
από όλους
εγώ είμαι ο μοναδικός εξόριστος
χωρίς φωνή και ψήφο στη συγκέντρωση που προεδρεύεις.
Εγώ, που είχα τα χείλη σου στα δικά μου,
πόσα κόλπα, δίχτυα,
εξομολογήσεις
πρέπει να κάνω χρήση κάθε μέρα
για να αγγίξω μόλις
ένα κομμάτι ελάχιστο, υπόλειμμα,
ένα σπίθισμα ίσως,
ή τίποτα, που είναι το πιο πιθανό,
από το καθημερινό σου πρόσωπο.
Μυστικό εφτασφράγιστο.
Τί κατάσταση!
Παρακαλώ, κανείς να μη το λέει
άμα δεν θέλει να με ταπεινώσει.
Να μην το ξαναπεί κανείς.
*********************
ΧΙΙΙ
Le temps est médecin d΄heureuse expérience;
son remède est tardif, mais il est bien certain.
MALHERBE
Πρέπει να ξέρεις πως αυτό θα σου περάσει.
Ο χρόνος είναι ένας σοφός γιατρός.
Αργεί να θεραπεύσει, μα το κάνει για πάντα.
Πολύ καλά Μαλέρμπ,
πολύ καλά, παλιέ μου φίλε,
κι εν τω μεταξύ;
************************
XIV
Δεν είναι εύκολο, ποιός το είπε;
να κόψεις μ’ ένα χτύπημα το σιδερό καραβόσκοινο
που μ’ αυτό είναι ενωμένο το καράβι στο μουράγιο.
Τα κύματα είναι κύματα και δεν μπορούν.
Ο άνεμος, λιγότερο.
( Το έχουν εξομολογηθεί πολλές φορές).
Γι αυτό δεν σε πιστεύω
όταν μου λες πως η δύναμή σου είναι τόση
όση για να χωρέσει σε μια κάψουλα
ερπετά και περιστέρια,
τον άνεμο το σκοτεινό του πόθου,
της ζήλιας τη μαρμαρυγή,
η αμφιβολία, η κραυγή, οι στεναγμοί,
το ηλεκτρικό λαχάνιασμα των σπασμωδικών τελειωμάτων,
και η δωρεάν τρυφερότητα,
ρόδινη κι αυθάδης
σαν μια σερπαντίνα σιωπηλή.
Όλη η ηδονή κι όλες οι τύψεις.
Όλα τα δικά μας, θα σου πω.
Είναι αυτό δυνατόν; Κι αυτό που έρχεται;
Να δούμε, πες μου αν μπορείς,
όπως σε μένα συμβαίνει, να μείνεις σοβαρή και θλιμμένη
για τέσσερις αιώνες. Ή να σκεφτείς πως πέθανες.
Να νιώσεις πια άδεια απ’ τον εαυτό σου.
Να ξέρεις αν σου λείπω θα λείπεις του εαυτού σου.
Πες μου αν στη βαθιά τη νύχτα
ξυπνάς με ένα φόβο στο στομάχι
όπως συμβαίνει τις παραμονές των εξετάσεων.
Πες μου αν με νιώθεις να κινούμαι,
σκιά του προσώπου σου
στο σκελετό σου κολλημένος.
Πες μου αν χρειάζεσαι
να δεις με τα μάτια μου, να μιλήσεις με τα λόγια μου,
και να μην αγαπάς, μην αγαπάς, εξεγερμένη κι αρπαγμένη
από μια δύναμη έντονη, ξερή, τυφλή,
από μια δύναμη απλή,
μια δύναμη μεγάλη.
Τι θα μου πεις, διάβολε, αν αυτό
κανείς δεν το υποφέρει ή το αντέχει.
Βεβαίως, όταν αγάπησες.
Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
**************************
XV
Όπως εγώ σ’ αγάπησα, μη ξεγελιέσαι,
έτσι δε θα σ’ αγαπήσουν
ΜΠΕΚΕΡ
Εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα.
Είναι δικό σου, αν και δεν μπορείς να το καταστρέψεις.
Ένα κρεμάμενο πούσι μελαγχολικό
επιπλέοντας στις αβύσσους μου
το πρόσωπό σου σχηματίζει, το οργανώνει,
μου προσφέρει τη ματιά σου, το ιδιαίτερο
χαμόγελό σου και την έκφραση
σαν από μια αφελή μομφή
σαν σιωπηλή επιτίμηση για κάτι
που δεν σ’ ευχαριστεί εντελώς.
Θυμάμαι φράσεις, καταστάσεις, αναμονές,
το μακρινό αρχίνισμα, αυτή τη ρήξη,
όλα τα τα δικά σου λεπτά και τρυφερά που υπάρχουν μέσα μου,
που σου ευχαριστώ, και όχι με ευχαριστίες
ευγενείας, αλλά με αυτές που δεν τις λες
γιατί είναι στο βάθος του καθένα
αν και ποτέ δεν ξέρει που ακριβώς.
Ο Μπέκερ, που η θλίψη του με συντροφεύει,
που στη φωνή του η ζωή περνά
με τα νεκρώσιμα τα μωβ της βέλα,
μου δίνει αυτή τη στιγμή τη νοσταλγία,
το αναγκαίο στήριγμα,
το απαλό φως για να σου πω
αυτό το κι εγώ σ’ έχω αγαπήσει
κι αυτό το δεν θα σ’ αγαπήσουν. Ρώτησέ τον,
και θα στο πει αυτός.
Δεν ξέρω αν μ’ αποχαιρετώ, ούτε και τί θα κάνω
όταν δεν θα σε βλέπω πια. Με ποιό τρόπο
θα πεθάνω. Σε ποιά τρώγλη,
σε ποιό μπουντρούμι, σε ποια καταφρόνια, σε ποιό
περιστέρι, σε ποιαν βραχώδη ακτή ή κοιμητήριο,
δίπλα σε ποιο ποτάμι, σε τί μιζέρια ή σταυρό.
Αχ, και μακάρι να ‘ναι
σε κάποιο μέρος της άνοιξης
βρεγμένο στο φιλί της νέας σελήνης,
όπου θα τρέμουν καμπανούλες ηχώντας
σε χαιρετισμό στη λαμπερή σου επιστροφή,
κι εσύ να έρχεσαι
με αργούς ανθούς πορτοκαλιάς
ανάμεσα σε χειροκρότημα και σε κοράλλια.
Αλλά το ξαναλέω,
δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αθωότητα και πιστή απλότητα,
εάν δεν είναι ίσως όλα αυτά περισσότερα από όσα πρέπει.
Αληθινά δεν ξέρω.
Επιλεγόμενα:
Από Γ.Μίχο
σχόλιο: με τέτοια ποιήματα, πως να μη νιώθεις ανυπεράσπιστος...
πώς να μην γίνουν τα μάγουλά σου ένας δροσερός τόπος δακρύων..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 5,235 μηνύματα.
29-06-12
12:42
Pablo Neruda[FONT=Times New Roman,Times][SIZE=+2] - "Alturas de Macchu Picchu" - XII[/SIZE][/FONT]
Εξυψώσου από τη γέννησή μου, αδερφέ.
Δώσε μου το χέρι σου μακριά απ' τα βάθη
που απλώνεται ο πόνος σου.
Δεν θα επιστρέψει κάτω απ' τις πέτρες.
Δεν θα αναδυθεί από χρόνο υπόγειο.
Η φωνή σας δεν θα τρέμει.
Ούτε τα διάτρητα μάτια σας θα βγουν απ' τις κόγχες τους.
Κοίτα με από τα βάθη της γης,
γεωργός, υφάντρα, απόμακρος βοσκός:
θηριοδαμαστής των λάμα:
τολμηρός χτίστης στην σκαλωσιά:
υδροχόος ανδαλουσιανών δακρύων:
κοσμηματοποιός με δάχτυλα περίτεχνα:
αγρότης που σείεται μες τα σπορόφυτα:
αγγειοπλάστης χυμένος στον πηλό:
φέρει στην κούπα μιας νέας ζωής
τις αρχαίες θαμμένες λύπες σας.
Δείξτε μου το αίμα και τις φλέβες σας,
πες μου: εδώ τιμωρήθηκα,
γιατί το στολίδι δεν έλαμπε ή η γη
δεν παραδόθηκε στον ρυθμό της πέτρας ή του σιταριού:
Δείξε μου τον βράχο που σκόνταψες
ή το ξύλο που σταυρώθηκες,
φλογισέ μου τους γέρικους πυρόλιθους
τους αρχαίους λαμπτήρες, τα μαστίγια τα σφιχτοδεμένα
στο πέρασμα των αιώνων μέσα στις πληγές σας
και τα τσεκούρια που αστράφτουν απ' το αίμα σας.
Έρχομαι να μιλήσω για τα νεκρά σας στόματα.
Μέσα απ' τη γη αφήστε
τα σιωπηλά χείλη σας να ξεχυθούν
και πέρα απ' τα βάθη ας στροβιλίζεται αυτή η μεγάλη νύχτα
σαν να αγκυροβόλησα εδώ μαζί σας,
πείτε μου τα πάντα, αλυσίδα μ' αλυσίδα,
κόμπο με κόμπο, βήμα με βήμα,
ακονίστε τα μαχαίρια που φυλάτε κρυμμένα,
κάντε το κι απ' το δικό μου στήθος κι απ' το δικό μου χέρι,
σαν μια πλημμυρίδα από ηλιαχτίδες,
σαν ένας χείμαρρος από θαμμένες τίγρεις,
κι αφήστε με να κλάψω, ώρες, μέρες, χρόνια,
τυφλές δεκαετίες, αστρικούς αιώνες.
Δώσε μου τη σιωπή, το νερό, την ελπίδα.
Δώσε μου τον αγώνα, το σίδερο, τα ηφαίστεια.
Στερεώστε πάνω μου τα σώματά σας σαν μαγνήτες.
Ελάτε στις φλέβες μου και τη φωνή μου.
Μιλήστε με τα λόγια και το αίμα μου.
Εξυψώσου από τη γέννησή μου, αδερφέ.
Δώσε μου το χέρι σου μακριά απ' τα βάθη
που απλώνεται ο πόνος σου.
Δεν θα επιστρέψει κάτω απ' τις πέτρες.
Δεν θα αναδυθεί από χρόνο υπόγειο.
Η φωνή σας δεν θα τρέμει.
Ούτε τα διάτρητα μάτια σας θα βγουν απ' τις κόγχες τους.
Κοίτα με από τα βάθη της γης,
γεωργός, υφάντρα, απόμακρος βοσκός:
θηριοδαμαστής των λάμα:
τολμηρός χτίστης στην σκαλωσιά:
υδροχόος ανδαλουσιανών δακρύων:
κοσμηματοποιός με δάχτυλα περίτεχνα:
αγρότης που σείεται μες τα σπορόφυτα:
αγγειοπλάστης χυμένος στον πηλό:
φέρει στην κούπα μιας νέας ζωής
τις αρχαίες θαμμένες λύπες σας.
Δείξτε μου το αίμα και τις φλέβες σας,
πες μου: εδώ τιμωρήθηκα,
γιατί το στολίδι δεν έλαμπε ή η γη
δεν παραδόθηκε στον ρυθμό της πέτρας ή του σιταριού:
Δείξε μου τον βράχο που σκόνταψες
ή το ξύλο που σταυρώθηκες,
φλογισέ μου τους γέρικους πυρόλιθους
τους αρχαίους λαμπτήρες, τα μαστίγια τα σφιχτοδεμένα
στο πέρασμα των αιώνων μέσα στις πληγές σας
και τα τσεκούρια που αστράφτουν απ' το αίμα σας.
Έρχομαι να μιλήσω για τα νεκρά σας στόματα.
Μέσα απ' τη γη αφήστε
τα σιωπηλά χείλη σας να ξεχυθούν
και πέρα απ' τα βάθη ας στροβιλίζεται αυτή η μεγάλη νύχτα
σαν να αγκυροβόλησα εδώ μαζί σας,
πείτε μου τα πάντα, αλυσίδα μ' αλυσίδα,
κόμπο με κόμπο, βήμα με βήμα,
ακονίστε τα μαχαίρια που φυλάτε κρυμμένα,
κάντε το κι απ' το δικό μου στήθος κι απ' το δικό μου χέρι,
σαν μια πλημμυρίδα από ηλιαχτίδες,
σαν ένας χείμαρρος από θαμμένες τίγρεις,
κι αφήστε με να κλάψω, ώρες, μέρες, χρόνια,
τυφλές δεκαετίες, αστρικούς αιώνες.
Δώσε μου τη σιωπή, το νερό, την ελπίδα.
Δώσε μου τον αγώνα, το σίδερο, τα ηφαίστεια.
Στερεώστε πάνω μου τα σώματά σας σαν μαγνήτες.
Ελάτε στις φλέβες μου και τη φωνή μου.
Μιλήστε με τα λόγια και το αίμα μου.
Sube a nacer conmigo, hermano.
Dame la mano desde la profunda
zona de tu dolor diseminado.
No volverás del fondo de las rocas.
No volverás del tiempo subterráneo.
No volverá tu voz endurecida.
No volverán tus ojos taladrados.
Mírame desde el fondo de la tierra,
labrador, tejedor, pastor callado:
domador de guanacos tutelares:
albañil del andamio desafiado:
aguador de las lágrimas andinas:
joyero de los dedos machacados:
agricultor temblando en la semilla:
alfarero en tu greda derramado:
traed a la copa de esta nueva vida
vuestros viejos dolores enterrados.
Mostradme vuestra sangre y vuestro surco,
decidme: aquí fui castigado,
porque la joya no brilló o la tierra
no entregó a tiempo la piedra o el grano:
señaladme la piedra en que caísteis
y la madera en que os crucificaron,
encendedme los viejos pedernales,
las viejas lámparas, los látigos pegados
A través de los siglos en las llagas
y las hachas de brillo ensangrentado.
Yo vengo a hablar por vuestra boca muerta.
A través de la tierra juntad todos
los silenciosos labios derramados
y desde el fondo habladme toda esta larga noche
como si yo estuviera con vosotros anclado,
contadme todo, cadena a cadena,
eslabón a eslabón, y paso a paso,
afilad los cuchillos que guardasteis,
ponedlos en mi pecho y en mi mano,
como un río de rayos amarillos,
como un río de tigres enterrados,
y dejadme llorar, horas, días, años,
edades ciegas, siglos estelares.
Dadme el silencio, el agua, la esperanza.
Dadme la lucha, el hierro, los volcanes.
Apegadme los cuerpos como imanes.
Acudid a mis venas y a mi boca.
Hablad por mis palabras y mi sangre.
Dame la mano desde la profunda
zona de tu dolor diseminado.
No volverás del fondo de las rocas.
No volverás del tiempo subterráneo.
No volverá tu voz endurecida.
No volverán tus ojos taladrados.
Mírame desde el fondo de la tierra,
labrador, tejedor, pastor callado:
domador de guanacos tutelares:
albañil del andamio desafiado:
aguador de las lágrimas andinas:
joyero de los dedos machacados:
agricultor temblando en la semilla:
alfarero en tu greda derramado:
traed a la copa de esta nueva vida
vuestros viejos dolores enterrados.
Mostradme vuestra sangre y vuestro surco,
decidme: aquí fui castigado,
porque la joya no brilló o la tierra
no entregó a tiempo la piedra o el grano:
señaladme la piedra en que caísteis
y la madera en que os crucificaron,
encendedme los viejos pedernales,
las viejas lámparas, los látigos pegados
A través de los siglos en las llagas
y las hachas de brillo ensangrentado.
Yo vengo a hablar por vuestra boca muerta.
A través de la tierra juntad todos
los silenciosos labios derramados
y desde el fondo habladme toda esta larga noche
como si yo estuviera con vosotros anclado,
contadme todo, cadena a cadena,
eslabón a eslabón, y paso a paso,
afilad los cuchillos que guardasteis,
ponedlos en mi pecho y en mi mano,
como un río de rayos amarillos,
como un río de tigres enterrados,
y dejadme llorar, horas, días, años,
edades ciegas, siglos estelares.
Dadme el silencio, el agua, la esperanza.
Dadme la lucha, el hierro, los volcanes.
Apegadme los cuerpos como imanes.
Acudid a mis venas y a mi boca.
Hablad por mis palabras y mi sangre.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
29-06-12
21:49
Nicolas Guillen, Σε κάποιο μέρος της Άνοιξης: Ελεγεία
(Μτφρ.-επιλεγόμενα: Βασίλης Λαλιώτης aka Γεώργιος Μίχος)
Σάρα:
Έγραψα αυτό το βιβλίο για σας. Στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από εσάς. Φυλάξτε το. Κάποια μέρα, όταν περάσουν τα χρόνια, και θα έχω φύγει κι εγώ επίσης, ίσως θα μπορέσετε διαβάζοντάς το να μάθετε πόσο σας αγάπησα, πόσο σας αγαπώ ακόμα, πόσο θα σας αγαπώ ως το θάνατο,
Ο πολύ πιστός σας Ν*
Μάης 5/66
Εγώ σε δίνω στην αιώνια ζωή του ποιήματος
ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΑΓΙΑΓΑΣ
Ι
Σου το ‘πα.
Πάντα σου το έλεγα,
γιατί δεν ήταν μια φορά.
Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι
πως θα με αγαπάς μέχρι το θάνατο,
πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό,
κι αν μείνεις ζωντανή
τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο
εκείνο που θα έπρεπε να’ ναι μεγάλος πόνος!
Έτσι έγινε.
Τώρα γελάω μέχρι δακρύων.
Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα.
*******************
ΙΙ
Μην νομίζεις πως δεν το ‘ξερα
έγκαιρα. Είδα γλάρους,
χόρτα πάνω στα νερά,
φώτα μακρινά τις νύχτες.
Ένιωσα τον κουρνιαχτό
χαϊδεύοντας μου τους κροτάφους.
“Γη, εδώ υπάρχει γη!”
-μου έλεγε. Ήταν γη, εδώ βρισκόταν,
εδώ βρίσκεται. Με περίμενες,
σοβαρή, ήρεμη, βουβή.
Τίποτα δεν είπες, αλλά εγώ σε άκουσα.
Σ’ ακούω, ακόμα κι όταν τίποτα δε λες.
Τι να μου πεις που να μην ξέρω;
Γύρνα τον τροχό, γύρνα τον,
ν’ ακουστεί το παλιό τραγούδι.
Περνάει ο καιρός περνώντας,
κύριε, ναι
περνώντας και δεν γυρνά,
και πως όχι.
Κι εγώ ο φτωχός που σκεφτόμουν
κύριε, ναι
πως ο καιρός δεν θα περνούσε,
και πως όχι,
πως ο καιρός δεν θα περνούσε…
********************
ΙΙΙ
Ήμουνα μόνος. Μα δεν πίστευα
πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος.
Πιο μόνος από να ‘σαι μόνος;
Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος.
***********************
ΙV
Και τώρα τι να κάνεις;
Τίποτα. Τί θα κάνεις;
Ξαναπέρνα το σωρό
από παλιά γράμματα. Στον άνεμο
τα παλιά, ξερά ρόδα.
Θυμήσου το καλύτερο.
Ηρέμησε.
Το χτύπημα ήταν σκληρό, μα κοίτα…
Τι;
Όχι, όχι. Θα σου έλεγα κάτι,
μα όχι.
*************************
V
Εδώ αρχίζει η νύχτα.
Όταν πια δεν θα με βλέπεις,
θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο
αγγίζοντας σου το σβέρκο
θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά.
Προσευχήσου για μένα και θυμήσου
πως τα κορμιά χωρίζουνε
μα οι σκιές τους μένουν.
Μην ταράζεσαι.
**********************
VI
Θα με θάψεις, φίλη, σε κάποιο μέρος
σιωπηλό, με δέντρα.
Στο μάρμαρο θα βάλεις τ’ όνομά μου μόνο,
χωρίς εν ειρήνη και χωρίς αναπάυσου.
Τι ειρήνη θα έχω,
και τι ανάπαυση,
όταν όλος ο κόσμος ξέρει
που έχω πεθάνει ξαφνικά, ακόμη
με την κούπα στα χείλη,
με το χαμογέλιο σου στα μάτια, και τη φωνή σου
καλώντας με;
Για να πεθάνεις, φίλη, πάντα πρέπει να προετοιμαστείς.
Αν όχι, είναι αυτά τα όντα,
αυτά τα πνεύματα
που σκέφτονται πως είναι ακόμα ζωντανά
( τι θλιβερά που γίνονται!)
κι μιλάνε, όπως κάνω εγώ,
σ’ αυτόν που πια δεν τα ακούει.
**********************
VII
Φορές
όταν στην τύχη βρίσκω κάποια ημερομηνία,
μου λέω: Ακόμη
δεν την γνώριζα.
Ή επίσης:
Τρία χρόνια πάνε πια που εκείνη ήταν δική μου
Ή ίσως:
Μια μέρα σαν αυτή τη μέρα
έφυγε χωρίς τίποτα να πει ποτέ για πάντα.
************************
VIII
Ίσως πολύ καλά να ξέρεις,
ή ίσως δεν το ξέρεις,
με τι τρόπο μου άρεσε
να σε βλέπω τ’ απογεύματα, όταν πια έφευγες,
να τακτοποιείς τα χαρτιά σου,
να κλείνεις τη μηχανούλα σου,
να φυλάς τα ξυσμένα
μολύβια, κι αργότερα ακόμα
( στις έξη στο ρολόι του γραφείου)
να ετοιμάζεις με αποκόμματα περιοδικών,
λουλούδια, φωτογραφίες
και γράμματα μεγάλα από αφίσα
για τον τοίχο του σχολειού σου
του νυχτερινού, συντρόφισσα.
( Χαμογελαστή πολιτοφύλακας,
έχοντας κάνει τη σκοπιά σου επιστρέφοντας στο πρωινό)
Με τι θλίψη επίμονη,
λεπτή σαν μια βελόνα
με διαπερνά η θύμηση
όταν ήταν
ο ήσυχος ερωτάς μας ένα κρίνος δροσερός,
ένας κρίνος λευκός της άνοιξης.
Ένας έρωτας,
όπως ο Ρουμπέν Νταρίο είχε πει,
του σε θαυμάζω, του “αχ!”, του στεναγμού.
Αργά νυχτώματα
των πρώτων απογευμάτων, στη Παλιά Αβάνα
ο καθεδρικός
κι εκείνο το μικρό ρεστοράν
όπου ένας φίλος
μας βρήκε χέρι χέρι
και πέρασε χωρίς να μας πει
τίποτα που θα μας έκανε
να υποπτευτούμε πως εκείνος ήξερε
ή τουλάχιστον το φανταζόταν.
Ήτανε ένας κόσμος από απουσίες και παρουσίες
επιπλέοντας σε μια καταχνιά
διάφανη, σ’ ένα όνειρο
γλυκό, τεσσάρων χρόνων. Τέσσερα χρόνια
δεν είναι κάτι αστείο.
Είναι μήνες ημέρες ώρες…
Πόσα φιλιά την ώρα σε τέσσερα χρόνια!
Αχ, μα ξαφνικά,
( δεν ξέρω, κανένας δεν το ξέρει ακόμα)
με υπόκωφους θορύβους, με κινητήρες
αεροπλάνων, με σειρήνες,
ουρλιαχτά, μηχανές,
όπως τις βλέπεις στο σινεμά
όταν παίζουν ταινίες με βομβαρδισμούς,
σείστηκαν, γκρεμίστηκαν, όλα. Κι ύστερα
μια σταθερή σιωπή μεγάλη.
Μια σιωπή μεγάλη, έτσι συνέβη.
Μια σιωπή μεγάλη συντρόφισσα.
Τι σιωπή!
***********************
ΙΧ
Έχεις πεθάνει εσύ ή εγώ έχω πεθάνει;
Πες πως πεθάναμε κι οι δυο.
Αχ, εγώ θα πω ακόμα κάτι,
θα πω
πως μόνο εσύ θ’ αναστηθείς.
**************************
Χ
Δεν είναι δυνατόν
ν’ αφομοιώσεις ξαφνικά μία καταστροφή.
Να νιώσεις τα χτυπήματα
και να χαμογελάς για το καθένα τους.
Ίσως είμαι από τί,
από πατσαβούρα,
ας πούμε πατσαβούρα για παράδειγμα,
για να μη με πονάει μια σφυριά
στο κρανίο, ένα μαχαίρι στο συκώτι,
το επίπλουν το απ’ άκρη σ’ άκρη ορθάνοιχτο
από μια μαχαιριά;
Αυτό είναι σοβαρό.
Νιώθω
πως μου φεύγει το αίμα.
Δεν ξέρω από που, αλλά μου φεύγει.
Σβήνομαι λίγο λίγο.
Δε μου μένει
πιότερο από ένα όνομα αναμμένο.
Το ίδιο που εσείς σκέφτεστε,
αυτό που εσείς ξέρετε.
Ποτέ δεν πέθανα,
( είναι πρώτη φορά)
αλλά υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι.
**************************
ΧΙ
Το σχήμα του θανάτου δεν είναι ένα κρανίο.
Είναι η απουσία σου
σαν μια πεδιάδα απανθρακωμένη.
Μια πεδιάδα με ήλιο και φωτιά τη μέρα,
με αντανακλάσεις και ούτε ένα δέντρο.
Μια πεδιάδα
με στόλισμα δαμασκηνό απ΄ τη Σελήνη,
μια έκταση μεταλλική
στην ψύχρα τη νυχτερινή.
Αν κραυγάζω, δε μ’ ακούν.
Αν φωνάξω, κανείς δεν έρχεται.
Σε τί πλανήτη αυτή την ώρα ζω;
Α, Θεέ μου, αν το ήξερα!
Είμαι νεκρός,
απλωμένος στον ήλιο και τον ουρανό,
ένα πτώμα χωρίς μάτια,
που το ραμφίζουν τα πουλιά.
Μ’ ακούς, τώρα μ’ ακούς;
Εχτές τίποτα περισσότερο, το ίδιο,
το δικό σου για πάντα.
Σιωπή.
Ούτε καν ο άνεμος.
********************
ΧΙΙ
Από όλους τους φίλους σου, ακόμα κι εκείνους
που ζητούσαν μάταια
από τη βίαιη και ιερή απομάκρυνσή σου
ένα χαμόγελο,
από την προβληματική σου συγκατάθεση
την άδεια
μιας ματιάς
από την ήσυχη φωνή σου
την απάντηση σ’ ένα χαιρετισμό
από όλους
εγώ είμαι ο μοναδικός εξόριστος
χωρίς φωνή και ψήφο στη συγκέντρωση που προεδρεύεις.
Εγώ, που είχα τα χείλη σου στα δικά μου,
πόσα κόλπα, δίχτυα,
εξομολογήσεις
πρέπει να κάνω χρήση κάθε μέρα
για να αγγίξω μόλις
ένα κομμάτι ελάχιστο, υπόλειμμα,
ένα σπίθισμα ίσως,
ή τίποτα, που είναι το πιο πιθανό,
από το καθημερινό σου πρόσωπο.
Μυστικό εφτασφράγιστο.
Τί κατάσταση!
Παρακαλώ, κανείς να μη το λέει
άμα δεν θέλει να με ταπεινώσει.
Να μην το ξαναπεί κανείς.
*********************
ΧΙΙΙ
Le temps est médecin d΄heureuse expérience;
son remède est tardif, mais il est bien certain.
MALHERBE
Πρέπει να ξέρεις πως αυτό θα σου περάσει.
Ο χρόνος είναι ένας σοφός γιατρός.
Αργεί να θεραπεύσει, μα το κάνει για πάντα.
Πολύ καλά Μαλέρμπ,
πολύ καλά, παλιέ μου φίλε,
κι εν τω μεταξύ;
************************
XIV
Δεν είναι εύκολο, ποιός το είπε;
να κόψεις μ’ ένα χτύπημα το σιδερό καραβόσκοινο
που μ’ αυτό είναι ενωμένο το καράβι στο μουράγιο.
Τα κύματα είναι κύματα και δεν μπορούν.
Ο άνεμος, λιγότερο.
( Το έχουν εξομολογηθεί πολλές φορές).
Γι αυτό δεν σε πιστεύω
όταν μου λες πως η δύναμή σου είναι τόση
όση για να χωρέσει σε μια κάψουλα
ερπετά και περιστέρια,
τον άνεμο το σκοτεινό του πόθου,
της ζήλιας τη μαρμαρυγή,
η αμφιβολία, η κραυγή, οι στεναγμοί,
το ηλεκτρικό λαχάνιασμα των σπασμωδικών τελειωμάτων,
και η δωρεάν τρυφερότητα,
ρόδινη κι αυθάδης
σαν μια σερπαντίνα σιωπηλή.
Όλη η ηδονή κι όλες οι τύψεις.
Όλα τα δικά μας, θα σου πω.
Είναι αυτό δυνατόν; Κι αυτό που έρχεται;
Να δούμε, πες μου αν μπορείς,
όπως σε μένα συμβαίνει, να μείνεις σοβαρή και θλιμμένη
για τέσσερις αιώνες. Ή να σκεφτείς πως πέθανες.
Να νιώσεις πια άδεια απ’ τον εαυτό σου.
Να ξέρεις αν σου λείπω θα λείπεις του εαυτού σου.
Πες μου αν στη βαθιά τη νύχτα
ξυπνάς με ένα φόβο στο στομάχι
όπως συμβαίνει τις παραμονές των εξετάσεων.
Πες μου αν με νιώθεις να κινούμαι,
σκιά του προσώπου σου
στο σκελετό σου κολλημένος.
Πες μου αν χρειάζεσαι
να δεις με τα μάτια μου, να μιλήσεις με τα λόγια μου,
και να μην αγαπάς, μην αγαπάς, εξεγερμένη κι αρπαγμένη
από μια δύναμη έντονη, ξερή, τυφλή,
από μια δύναμη απλή,
μια δύναμη μεγάλη.
Τι θα μου πεις, διάβολε, αν αυτό
κανείς δεν το υποφέρει ή το αντέχει.
Βεβαίως, όταν αγάπησες.
Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
**************************
XV
Όπως εγώ σ’ αγάπησα, μη ξεγελιέσαι,
έτσι δε θα σ’ αγαπήσουν
ΜΠΕΚΕΡ
Εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα.
Είναι δικό σου, αν και δεν μπορείς να το καταστρέψεις.
Ένα κρεμάμενο πούσι μελαγχολικό
επιπλέοντας στις αβύσσους μου
το πρόσωπό σου σχηματίζει, το οργανώνει,
μου προσφέρει τη ματιά σου, το ιδιαίτερο
χαμόγελό σου και την έκφραση
σαν από μια αφελή μομφή
σαν σιωπηλή επιτίμηση για κάτι
που δεν σ’ ευχαριστεί εντελώς.
Θυμάμαι φράσεις, καταστάσεις, αναμονές,
το μακρινό αρχίνισμα, αυτή τη ρήξη,
όλα τα τα δικά σου λεπτά και τρυφερά που υπάρχουν μέσα μου,
που σου ευχαριστώ, και όχι με ευχαριστίες
ευγενείας, αλλά με αυτές που δεν τις λες
γιατί είναι στο βάθος του καθένα
αν και ποτέ δεν ξέρει που ακριβώς.
Ο Μπέκερ, που η θλίψη του με συντροφεύει,
που στη φωνή του η ζωή περνά
με τα νεκρώσιμα τα μωβ της βέλα,
μου δίνει αυτή τη στιγμή τη νοσταλγία,
το αναγκαίο στήριγμα,
το απαλό φως για να σου πω
αυτό το κι εγώ σ’ έχω αγαπήσει
κι αυτό το δεν θα σ’ αγαπήσουν. Ρώτησέ τον,
και θα στο πει αυτός.
Δεν ξέρω αν μ’ αποχαιρετώ, ούτε και τί θα κάνω
όταν δεν θα σε βλέπω πια. Με ποιό τρόπο
θα πεθάνω. Σε ποιά τρώγλη,
σε ποιό μπουντρούμι, σε ποια καταφρόνια, σε ποιό
περιστέρι, σε ποιαν βραχώδη ακτή ή κοιμητήριο,
δίπλα σε ποιο ποτάμι, σε τί μιζέρια ή σταυρό.
Αχ, και μακάρι να ‘ναι
σε κάποιο μέρος της άνοιξης
βρεγμένο στο φιλί της νέας σελήνης,
όπου θα τρέμουν καμπανούλες ηχώντας
σε χαιρετισμό στη λαμπερή σου επιστροφή,
κι εσύ να έρχεσαι
με αργούς ανθούς πορτοκαλιάς
ανάμεσα σε χειροκρότημα και σε κοράλλια.
Αλλά το ξαναλέω,
δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αθωότητα και πιστή απλότητα,
εάν δεν είναι ίσως όλα αυτά περισσότερα από όσα πρέπει.
Αληθινά δεν ξέρω.
Eπιλεγόμενα από Γ.Μίχο:
σχόλιο: με τέτοια ποιήματα, πως να μη νιώσεις ανυπεράσπιστος
πως να μην βρεθείς άξαφνα στο δροσερό τόπο των δακρύων...
(Μτφρ.-επιλεγόμενα: Βασίλης Λαλιώτης aka Γεώργιος Μίχος)
Σάρα:
Έγραψα αυτό το βιβλίο για σας. Στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από εσάς. Φυλάξτε το. Κάποια μέρα, όταν περάσουν τα χρόνια, και θα έχω φύγει κι εγώ επίσης, ίσως θα μπορέσετε διαβάζοντάς το να μάθετε πόσο σας αγάπησα, πόσο σας αγαπώ ακόμα, πόσο θα σας αγαπώ ως το θάνατο,
Ο πολύ πιστός σας Ν*
Μάης 5/66
Εγώ σε δίνω στην αιώνια ζωή του ποιήματος
ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΑΓΙΑΓΑΣ
Ι
Σου το ‘πα.
Πάντα σου το έλεγα,
γιατί δεν ήταν μια φορά.
Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι
πως θα με αγαπάς μέχρι το θάνατο,
πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό,
κι αν μείνεις ζωντανή
τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο
εκείνο που θα έπρεπε να’ ναι μεγάλος πόνος!
Έτσι έγινε.
Τώρα γελάω μέχρι δακρύων.
Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα.
*******************
ΙΙ
Μην νομίζεις πως δεν το ‘ξερα
έγκαιρα. Είδα γλάρους,
χόρτα πάνω στα νερά,
φώτα μακρινά τις νύχτες.
Ένιωσα τον κουρνιαχτό
χαϊδεύοντας μου τους κροτάφους.
“Γη, εδώ υπάρχει γη!”
-μου έλεγε. Ήταν γη, εδώ βρισκόταν,
εδώ βρίσκεται. Με περίμενες,
σοβαρή, ήρεμη, βουβή.
Τίποτα δεν είπες, αλλά εγώ σε άκουσα.
Σ’ ακούω, ακόμα κι όταν τίποτα δε λες.
Τι να μου πεις που να μην ξέρω;
Γύρνα τον τροχό, γύρνα τον,
ν’ ακουστεί το παλιό τραγούδι.
Περνάει ο καιρός περνώντας,
κύριε, ναι
περνώντας και δεν γυρνά,
και πως όχι.
Κι εγώ ο φτωχός που σκεφτόμουν
κύριε, ναι
πως ο καιρός δεν θα περνούσε,
και πως όχι,
πως ο καιρός δεν θα περνούσε…
********************
ΙΙΙ
Ήμουνα μόνος. Μα δεν πίστευα
πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος.
Πιο μόνος από να ‘σαι μόνος;
Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος.
***********************
ΙV
Και τώρα τι να κάνεις;
Τίποτα. Τί θα κάνεις;
Ξαναπέρνα το σωρό
από παλιά γράμματα. Στον άνεμο
τα παλιά, ξερά ρόδα.
Θυμήσου το καλύτερο.
Ηρέμησε.
Το χτύπημα ήταν σκληρό, μα κοίτα…
Τι;
Όχι, όχι. Θα σου έλεγα κάτι,
μα όχι.
*************************
V
Εδώ αρχίζει η νύχτα.
Όταν πια δεν θα με βλέπεις,
θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο
αγγίζοντας σου το σβέρκο
θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά.
Προσευχήσου για μένα και θυμήσου
πως τα κορμιά χωρίζουνε
μα οι σκιές τους μένουν.
Μην ταράζεσαι.
**********************
VI
Θα με θάψεις, φίλη, σε κάποιο μέρος
σιωπηλό, με δέντρα.
Στο μάρμαρο θα βάλεις τ’ όνομά μου μόνο,
χωρίς εν ειρήνη και χωρίς αναπάυσου.
Τι ειρήνη θα έχω,
και τι ανάπαυση,
όταν όλος ο κόσμος ξέρει
που έχω πεθάνει ξαφνικά, ακόμη
με την κούπα στα χείλη,
με το χαμογέλιο σου στα μάτια, και τη φωνή σου
καλώντας με;
Για να πεθάνεις, φίλη, πάντα πρέπει να προετοιμαστείς.
Αν όχι, είναι αυτά τα όντα,
αυτά τα πνεύματα
που σκέφτονται πως είναι ακόμα ζωντανά
( τι θλιβερά που γίνονται!)
κι μιλάνε, όπως κάνω εγώ,
σ’ αυτόν που πια δεν τα ακούει.
**********************
VII
Φορές
όταν στην τύχη βρίσκω κάποια ημερομηνία,
μου λέω: Ακόμη
δεν την γνώριζα.
Ή επίσης:
Τρία χρόνια πάνε πια που εκείνη ήταν δική μου
Ή ίσως:
Μια μέρα σαν αυτή τη μέρα
έφυγε χωρίς τίποτα να πει ποτέ για πάντα.
************************
VIII
Ίσως πολύ καλά να ξέρεις,
ή ίσως δεν το ξέρεις,
με τι τρόπο μου άρεσε
να σε βλέπω τ’ απογεύματα, όταν πια έφευγες,
να τακτοποιείς τα χαρτιά σου,
να κλείνεις τη μηχανούλα σου,
να φυλάς τα ξυσμένα
μολύβια, κι αργότερα ακόμα
( στις έξη στο ρολόι του γραφείου)
να ετοιμάζεις με αποκόμματα περιοδικών,
λουλούδια, φωτογραφίες
και γράμματα μεγάλα από αφίσα
για τον τοίχο του σχολειού σου
του νυχτερινού, συντρόφισσα.
( Χαμογελαστή πολιτοφύλακας,
έχοντας κάνει τη σκοπιά σου επιστρέφοντας στο πρωινό)
Με τι θλίψη επίμονη,
λεπτή σαν μια βελόνα
με διαπερνά η θύμηση
όταν ήταν
ο ήσυχος ερωτάς μας ένα κρίνος δροσερός,
ένας κρίνος λευκός της άνοιξης.
Ένας έρωτας,
όπως ο Ρουμπέν Νταρίο είχε πει,
του σε θαυμάζω, του “αχ!”, του στεναγμού.
Αργά νυχτώματα
των πρώτων απογευμάτων, στη Παλιά Αβάνα
ο καθεδρικός
κι εκείνο το μικρό ρεστοράν
όπου ένας φίλος
μας βρήκε χέρι χέρι
και πέρασε χωρίς να μας πει
τίποτα που θα μας έκανε
να υποπτευτούμε πως εκείνος ήξερε
ή τουλάχιστον το φανταζόταν.
Ήτανε ένας κόσμος από απουσίες και παρουσίες
επιπλέοντας σε μια καταχνιά
διάφανη, σ’ ένα όνειρο
γλυκό, τεσσάρων χρόνων. Τέσσερα χρόνια
δεν είναι κάτι αστείο.
Είναι μήνες ημέρες ώρες…
Πόσα φιλιά την ώρα σε τέσσερα χρόνια!
Αχ, μα ξαφνικά,
( δεν ξέρω, κανένας δεν το ξέρει ακόμα)
με υπόκωφους θορύβους, με κινητήρες
αεροπλάνων, με σειρήνες,
ουρλιαχτά, μηχανές,
όπως τις βλέπεις στο σινεμά
όταν παίζουν ταινίες με βομβαρδισμούς,
σείστηκαν, γκρεμίστηκαν, όλα. Κι ύστερα
μια σταθερή σιωπή μεγάλη.
Μια σιωπή μεγάλη, έτσι συνέβη.
Μια σιωπή μεγάλη συντρόφισσα.
Τι σιωπή!
***********************
ΙΧ
Έχεις πεθάνει εσύ ή εγώ έχω πεθάνει;
Πες πως πεθάναμε κι οι δυο.
Αχ, εγώ θα πω ακόμα κάτι,
θα πω
πως μόνο εσύ θ’ αναστηθείς.
**************************
Χ
Δεν είναι δυνατόν
ν’ αφομοιώσεις ξαφνικά μία καταστροφή.
Να νιώσεις τα χτυπήματα
και να χαμογελάς για το καθένα τους.
Ίσως είμαι από τί,
από πατσαβούρα,
ας πούμε πατσαβούρα για παράδειγμα,
για να μη με πονάει μια σφυριά
στο κρανίο, ένα μαχαίρι στο συκώτι,
το επίπλουν το απ’ άκρη σ’ άκρη ορθάνοιχτο
από μια μαχαιριά;
Αυτό είναι σοβαρό.
Νιώθω
πως μου φεύγει το αίμα.
Δεν ξέρω από που, αλλά μου φεύγει.
Σβήνομαι λίγο λίγο.
Δε μου μένει
πιότερο από ένα όνομα αναμμένο.
Το ίδιο που εσείς σκέφτεστε,
αυτό που εσείς ξέρετε.
Ποτέ δεν πέθανα,
( είναι πρώτη φορά)
αλλά υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι.
**************************
ΧΙ
Το σχήμα του θανάτου δεν είναι ένα κρανίο.
Είναι η απουσία σου
σαν μια πεδιάδα απανθρακωμένη.
Μια πεδιάδα με ήλιο και φωτιά τη μέρα,
με αντανακλάσεις και ούτε ένα δέντρο.
Μια πεδιάδα
με στόλισμα δαμασκηνό απ΄ τη Σελήνη,
μια έκταση μεταλλική
στην ψύχρα τη νυχτερινή.
Αν κραυγάζω, δε μ’ ακούν.
Αν φωνάξω, κανείς δεν έρχεται.
Σε τί πλανήτη αυτή την ώρα ζω;
Α, Θεέ μου, αν το ήξερα!
Είμαι νεκρός,
απλωμένος στον ήλιο και τον ουρανό,
ένα πτώμα χωρίς μάτια,
που το ραμφίζουν τα πουλιά.
Μ’ ακούς, τώρα μ’ ακούς;
Εχτές τίποτα περισσότερο, το ίδιο,
το δικό σου για πάντα.
Σιωπή.
Ούτε καν ο άνεμος.
********************
ΧΙΙ
Από όλους τους φίλους σου, ακόμα κι εκείνους
που ζητούσαν μάταια
από τη βίαιη και ιερή απομάκρυνσή σου
ένα χαμόγελο,
από την προβληματική σου συγκατάθεση
την άδεια
μιας ματιάς
από την ήσυχη φωνή σου
την απάντηση σ’ ένα χαιρετισμό
από όλους
εγώ είμαι ο μοναδικός εξόριστος
χωρίς φωνή και ψήφο στη συγκέντρωση που προεδρεύεις.
Εγώ, που είχα τα χείλη σου στα δικά μου,
πόσα κόλπα, δίχτυα,
εξομολογήσεις
πρέπει να κάνω χρήση κάθε μέρα
για να αγγίξω μόλις
ένα κομμάτι ελάχιστο, υπόλειμμα,
ένα σπίθισμα ίσως,
ή τίποτα, που είναι το πιο πιθανό,
από το καθημερινό σου πρόσωπο.
Μυστικό εφτασφράγιστο.
Τί κατάσταση!
Παρακαλώ, κανείς να μη το λέει
άμα δεν θέλει να με ταπεινώσει.
Να μην το ξαναπεί κανείς.
*********************
ΧΙΙΙ
Le temps est médecin d΄heureuse expérience;
son remède est tardif, mais il est bien certain.
MALHERBE
Πρέπει να ξέρεις πως αυτό θα σου περάσει.
Ο χρόνος είναι ένας σοφός γιατρός.
Αργεί να θεραπεύσει, μα το κάνει για πάντα.
Πολύ καλά Μαλέρμπ,
πολύ καλά, παλιέ μου φίλε,
κι εν τω μεταξύ;
************************
XIV
Δεν είναι εύκολο, ποιός το είπε;
να κόψεις μ’ ένα χτύπημα το σιδερό καραβόσκοινο
που μ’ αυτό είναι ενωμένο το καράβι στο μουράγιο.
Τα κύματα είναι κύματα και δεν μπορούν.
Ο άνεμος, λιγότερο.
( Το έχουν εξομολογηθεί πολλές φορές).
Γι αυτό δεν σε πιστεύω
όταν μου λες πως η δύναμή σου είναι τόση
όση για να χωρέσει σε μια κάψουλα
ερπετά και περιστέρια,
τον άνεμο το σκοτεινό του πόθου,
της ζήλιας τη μαρμαρυγή,
η αμφιβολία, η κραυγή, οι στεναγμοί,
το ηλεκτρικό λαχάνιασμα των σπασμωδικών τελειωμάτων,
και η δωρεάν τρυφερότητα,
ρόδινη κι αυθάδης
σαν μια σερπαντίνα σιωπηλή.
Όλη η ηδονή κι όλες οι τύψεις.
Όλα τα δικά μας, θα σου πω.
Είναι αυτό δυνατόν; Κι αυτό που έρχεται;
Να δούμε, πες μου αν μπορείς,
όπως σε μένα συμβαίνει, να μείνεις σοβαρή και θλιμμένη
για τέσσερις αιώνες. Ή να σκεφτείς πως πέθανες.
Να νιώσεις πια άδεια απ’ τον εαυτό σου.
Να ξέρεις αν σου λείπω θα λείπεις του εαυτού σου.
Πες μου αν στη βαθιά τη νύχτα
ξυπνάς με ένα φόβο στο στομάχι
όπως συμβαίνει τις παραμονές των εξετάσεων.
Πες μου αν με νιώθεις να κινούμαι,
σκιά του προσώπου σου
στο σκελετό σου κολλημένος.
Πες μου αν χρειάζεσαι
να δεις με τα μάτια μου, να μιλήσεις με τα λόγια μου,
και να μην αγαπάς, μην αγαπάς, εξεγερμένη κι αρπαγμένη
από μια δύναμη έντονη, ξερή, τυφλή,
από μια δύναμη απλή,
μια δύναμη μεγάλη.
Τι θα μου πεις, διάβολε, αν αυτό
κανείς δεν το υποφέρει ή το αντέχει.
Βεβαίως, όταν αγάπησες.
Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
**************************
XV
Όπως εγώ σ’ αγάπησα, μη ξεγελιέσαι,
έτσι δε θα σ’ αγαπήσουν
ΜΠΕΚΕΡ
Εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα.
Είναι δικό σου, αν και δεν μπορείς να το καταστρέψεις.
Ένα κρεμάμενο πούσι μελαγχολικό
επιπλέοντας στις αβύσσους μου
το πρόσωπό σου σχηματίζει, το οργανώνει,
μου προσφέρει τη ματιά σου, το ιδιαίτερο
χαμόγελό σου και την έκφραση
σαν από μια αφελή μομφή
σαν σιωπηλή επιτίμηση για κάτι
που δεν σ’ ευχαριστεί εντελώς.
Θυμάμαι φράσεις, καταστάσεις, αναμονές,
το μακρινό αρχίνισμα, αυτή τη ρήξη,
όλα τα τα δικά σου λεπτά και τρυφερά που υπάρχουν μέσα μου,
που σου ευχαριστώ, και όχι με ευχαριστίες
ευγενείας, αλλά με αυτές που δεν τις λες
γιατί είναι στο βάθος του καθένα
αν και ποτέ δεν ξέρει που ακριβώς.
Ο Μπέκερ, που η θλίψη του με συντροφεύει,
που στη φωνή του η ζωή περνά
με τα νεκρώσιμα τα μωβ της βέλα,
μου δίνει αυτή τη στιγμή τη νοσταλγία,
το αναγκαίο στήριγμα,
το απαλό φως για να σου πω
αυτό το κι εγώ σ’ έχω αγαπήσει
κι αυτό το δεν θα σ’ αγαπήσουν. Ρώτησέ τον,
και θα στο πει αυτός.
Δεν ξέρω αν μ’ αποχαιρετώ, ούτε και τί θα κάνω
όταν δεν θα σε βλέπω πια. Με ποιό τρόπο
θα πεθάνω. Σε ποιά τρώγλη,
σε ποιό μπουντρούμι, σε ποια καταφρόνια, σε ποιό
περιστέρι, σε ποιαν βραχώδη ακτή ή κοιμητήριο,
δίπλα σε ποιο ποτάμι, σε τί μιζέρια ή σταυρό.
Αχ, και μακάρι να ‘ναι
σε κάποιο μέρος της άνοιξης
βρεγμένο στο φιλί της νέας σελήνης,
όπου θα τρέμουν καμπανούλες ηχώντας
σε χαιρετισμό στη λαμπερή σου επιστροφή,
κι εσύ να έρχεσαι
με αργούς ανθούς πορτοκαλιάς
ανάμεσα σε χειροκρότημα και σε κοράλλια.
Αλλά το ξαναλέω,
δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αθωότητα και πιστή απλότητα,
εάν δεν είναι ίσως όλα αυτά περισσότερα από όσα πρέπει.
Αληθινά δεν ξέρω.
Eπιλεγόμενα από Γ.Μίχο:
σχόλιο: με τέτοια ποιήματα, πως να μη νιώσεις ανυπεράσπιστος
πως να μην βρεθείς άξαφνα στο δροσερό τόπο των δακρύων...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
amy001
Πολύ δραστήριο μέλος
Η amy001 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,585 μηνύματα.
30-06-12
19:45
Πάει.Αυτό ήταν.- Κατερίνα Γώγου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
thalalla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η thalalla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 221 μηνύματα.
01-07-12
05:36
Ἐνέδρα
……Βασίλευε ὁ ἥλιος πίσω ἀπ᾿ τοὺς στρατῶνες, οἱ ζητιάνοι ψάχνανε γιὰ λίγο νερό, μὰ ὅλα τα λαγήνια ἦταν ἀναποδογυρισμένα στὴν πόλη Κανά, οἱ γυναῖκες φεύγανε κλαίγοντας μέσα στὸ κίτρινο σούρουπο, ἐγώ, κυνηγημένος, μοίραζα πάνω στὸ λόφο τὸ κρασί μου μὲ λῃστὲς καὶ ψευδομάρτυρες, ἐνῷ ὁ σταυρὸς δάγκωνε κιόλας τὴν ἄκρη τοῦ παλτοῦ μου.
……Ποιὸν ν᾿ ἀγαπήσω; Σὲ ποιὸν νὰ ἐξομολογηθῶ; Μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι μ᾿ ἄκουσε νὰ παραπονιέμαι, ἤπια ὅλο τὸ βοῦρκο στὸν ὑπόνομο ποὺ μ᾿ ἔριξαν, τ᾿ ἄντερά μου ἔγιναν οἱ δρόμοι ποὺ κυλᾶνε ἁμάξια θριάμβου, ἔβγαλα τὰ φτερά μου καὶ τὰ κάρφωσα στὴ γριά, ποὺ τὴ θάβαν ὁλομόναχη μ᾿ ἕνα σπουργίτι στὸ γειτονικὸ δέντρο, μὲ μιὰ παλιὰ κασετίνα γεμάτη στάχτη — θυμηθεῖτε μὲ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.
……Ἐργόχειρα φυλακισμένων στέγνωναν στὸ τζάκι, ἦταν φθινόπωρο κι εἶχαν ἐρημώσει τὰ χωράφια, ἄκουγα τὸ βῆμα τῶν καραγωγέων καταβροχθίζοντας τὸν κλεμμένο σανό.
……Τότε εἶδα τὸ μεγάλο ἰκρίωμα, ὅπου ἔπρεπε ν᾿ ἀνεβῶ, ἄγνωστο ἂν θὰ στεφθῶ βασιλιὰς ἢ θὰ κυλήσω στὸ καλάθι τῶν ἀποκεφαλισμένων.
Τάσος Λειβαδίτης, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 13
……Βασίλευε ὁ ἥλιος πίσω ἀπ᾿ τοὺς στρατῶνες, οἱ ζητιάνοι ψάχνανε γιὰ λίγο νερό, μὰ ὅλα τα λαγήνια ἦταν ἀναποδογυρισμένα στὴν πόλη Κανά, οἱ γυναῖκες φεύγανε κλαίγοντας μέσα στὸ κίτρινο σούρουπο, ἐγώ, κυνηγημένος, μοίραζα πάνω στὸ λόφο τὸ κρασί μου μὲ λῃστὲς καὶ ψευδομάρτυρες, ἐνῷ ὁ σταυρὸς δάγκωνε κιόλας τὴν ἄκρη τοῦ παλτοῦ μου.
……Ποιὸν ν᾿ ἀγαπήσω; Σὲ ποιὸν νὰ ἐξομολογηθῶ; Μονάχα ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι μ᾿ ἄκουσε νὰ παραπονιέμαι, ἤπια ὅλο τὸ βοῦρκο στὸν ὑπόνομο ποὺ μ᾿ ἔριξαν, τ᾿ ἄντερά μου ἔγιναν οἱ δρόμοι ποὺ κυλᾶνε ἁμάξια θριάμβου, ἔβγαλα τὰ φτερά μου καὶ τὰ κάρφωσα στὴ γριά, ποὺ τὴ θάβαν ὁλομόναχη μ᾿ ἕνα σπουργίτι στὸ γειτονικὸ δέντρο, μὲ μιὰ παλιὰ κασετίνα γεμάτη στάχτη — θυμηθεῖτε μὲ ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα.
……Ἐργόχειρα φυλακισμένων στέγνωναν στὸ τζάκι, ἦταν φθινόπωρο κι εἶχαν ἐρημώσει τὰ χωράφια, ἄκουγα τὸ βῆμα τῶν καραγωγέων καταβροχθίζοντας τὸν κλεμμένο σανό.
……Τότε εἶδα τὸ μεγάλο ἰκρίωμα, ὅπου ἔπρεπε ν᾿ ἀνεβῶ, ἄγνωστο ἂν θὰ στεφθῶ βασιλιὰς ἢ θὰ κυλήσω στὸ καλάθι τῶν ἀποκεφαλισμένων.
Τάσος Λειβαδίτης, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 13
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-07-12
01:01
Emily Dickinson
Because I could not stop for Death,
He kindly stopped for me;
The carriage held but just ourselves
And Immortality.
We slowly drove, he knew no haste,
And I had put away
My labor, and my leisure too,
For his civility.
We passed the school, where children strove
At recess, in the ring;
We passed the fields of gazing grain,
We passed the setting sun.
Or rather, he passed us;
The dews grew quivering and chill,
For only gossamer my gown,
My tippet only tulle.
We paused before a house that seemed
A swelling of the ground;
The roof was scarcely visible,
The cornice but a mound.
Since then 'tis centuries, and yet each
Feels shorter than the day
I first surmised the horses' heads
Were toward eternity.
Because I could not stop for Death,
He kindly stopped for me;
The carriage held but just ourselves
And Immortality.
We slowly drove, he knew no haste,
And I had put away
My labor, and my leisure too,
For his civility.
We passed the school, where children strove
At recess, in the ring;
We passed the fields of gazing grain,
We passed the setting sun.
Or rather, he passed us;
The dews grew quivering and chill,
For only gossamer my gown,
My tippet only tulle.
We paused before a house that seemed
A swelling of the ground;
The roof was scarcely visible,
The cornice but a mound.
Since then 'tis centuries, and yet each
Feels shorter than the day
I first surmised the horses' heads
Were toward eternity.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
08-07-12
07:25
being Norman Bates
Τρεις μήνες μετά, ξέχασε τη γεύση απ’ το σάλιο της.
Σε έξη μήνες στέγνωσε στη μνήμη του ο ιδρώτας της.
Οκτώ μήνες πέρασαν και δεν θυμόταν πώς δάγκωνε τα χείλια της λίγο πριν τελειώσει.
Εννιά μήνες αργότερα χάθηκε και η αλμύρα από τα δάκρυά της.
Kύλησαν δέκα μήνες και το στήθος της εξαϋλώθηκε.
Όταν έκλεισε χρόνος είχε κιόλας ξεχάσει τη γεύση ανάμεσα στα πόδια της.
Στους δεκατέσσερις μήνες σβήστηκε το χαμόγελό της.
Στους δεκάξι ούτε που θυμόταν πως ακουγόταν το γέλιο της.
Στους δεκαεφτά σίγησε η τελευταία ηχώ απ’ τα τακούνια της.
Στους είκοσι πήρε δρόμο η εικόνα της γυμνής πλάτης της.
Στους εικοσιδυο έφυγε και το τελευταίο βογγητό.
Στους εικοσιτρείς ξεθύμανε η κολώνια γύρω απ’ τον αφαλό της.
Στον δεύτερο χρόνο πάνω την κήδεψε.
(έτσι κι αλλιώς όλοι θα πτωχεύσουμε)
amancalledkkmoiris
Τρεις μήνες μετά, ξέχασε τη γεύση απ’ το σάλιο της.
Σε έξη μήνες στέγνωσε στη μνήμη του ο ιδρώτας της.
Οκτώ μήνες πέρασαν και δεν θυμόταν πώς δάγκωνε τα χείλια της λίγο πριν τελειώσει.
Εννιά μήνες αργότερα χάθηκε και η αλμύρα από τα δάκρυά της.
Kύλησαν δέκα μήνες και το στήθος της εξαϋλώθηκε.
Όταν έκλεισε χρόνος είχε κιόλας ξεχάσει τη γεύση ανάμεσα στα πόδια της.
Στους δεκατέσσερις μήνες σβήστηκε το χαμόγελό της.
Στους δεκάξι ούτε που θυμόταν πως ακουγόταν το γέλιο της.
Στους δεκαεφτά σίγησε η τελευταία ηχώ απ’ τα τακούνια της.
Στους είκοσι πήρε δρόμο η εικόνα της γυμνής πλάτης της.
Στους εικοσιδυο έφυγε και το τελευταίο βογγητό.
Στους εικοσιτρείς ξεθύμανε η κολώνια γύρω απ’ τον αφαλό της.
Στον δεύτερο χρόνο πάνω την κήδεψε.
(έτσι κι αλλιώς όλοι θα πτωχεύσουμε)
amancalledkkmoiris
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
08-07-12
08:32
δίχως λόγια, από kkmoiris.
..
Η ποίηση των διψασμένων αιδοίων και των εμβολοφόρων
που πάλλονται από τους σπασμούς τους πάθους ..
..κάπως έτσι θα το έγραφε ο Εμπειρίκος
και μετά ''την πυρπόλησε με τη λάβα του πάθους του'',
και ''την αγάπησε πέντε φορές, ως το ξημέρωμα''.
υγ. εδώ και μέρες νιώθω σαν τους χιλιανούς ανθρακωρύχους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
09-07-12
04:25
To the moon
O graceful moon, I can remember,
nowthe year has turned, how, filled with anguish,
I came here to this hill to gaze at you,
and you were hanging then above those woodsthe way you do now,
lighting everything.
But your face was cloudy,
swimming in my eyes, due to the tears
that filled them, for my life
was torment, and it is, it doesn’t change,
beloved moon of mine.
And yet it helps me, thinking back, reliving
the time of my unhappiness.
Oh in youth, when hope has a long road ahead
and the way of memory is short,
how sweet it is remembering what happened,
though it was sad, and though the pain endures!
O graceful moon, I can remember,
nowthe year has turned, how, filled with anguish,
I came here to this hill to gaze at you,
and you were hanging then above those woodsthe way you do now,
lighting everything.
But your face was cloudy,
swimming in my eyes, due to the tears
that filled them, for my life
was torment, and it is, it doesn’t change,
beloved moon of mine.
And yet it helps me, thinking back, reliving
the time of my unhappiness.
Oh in youth, when hope has a long road ahead
and the way of memory is short,
how sweet it is remembering what happened,
though it was sad, and though the pain endures!
Giacomo Leopardi
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
09-07-12
11:44
Αλέχο Καρπεντιέρ, Περί Πλήθους
Γιατί εδώ, ανάμεσα στο πλήθος που με τριγυρίζει και τρέχει άτακτα και ταυτόχρονα υποταγμένα,
βλέπω πολλά πρόσωπα και λίγα πεπρωμένα.
Και πίσω από αυτά τα πρόσωπα, κάθε βαθύς πόθος, κάθε εξέγερση,
κάθε παρόρμηση ανακόπτεται πάντα από το φόβο:
φόβο για τη μομφή, φοβο για την ώρα, φόβο για τις ειδήσεις,
φόβο για τη συλλογικότητα που πολλαπλασιάζει τις μορφές υποτέλειας.
Φοβούνται το ίδιο τους το σώμα και τις επιπτώσεις του,
φοβούνται να μη γίνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι της δημοσιότητας.
Φοβούνται τη μήτρα που δέχεται το σπόρο, φοβούνται τους καρπούς και το νερό.
Φοβούνται τις ημερομηνίες, φοβούνται τους νόμους, φοβούνται τα συνθήματα και τα λάθη,
φοβούνται τους κλειστούς φακέλους, φοβούνται οτιδήποτε ενδέχεται να συμβεί.
Μετ. Μελίνα Παναγιωτίδου
Γιατί εδώ, ανάμεσα στο πλήθος που με τριγυρίζει και τρέχει άτακτα και ταυτόχρονα υποταγμένα,
βλέπω πολλά πρόσωπα και λίγα πεπρωμένα.
Και πίσω από αυτά τα πρόσωπα, κάθε βαθύς πόθος, κάθε εξέγερση,
κάθε παρόρμηση ανακόπτεται πάντα από το φόβο:
φόβο για τη μομφή, φοβο για την ώρα, φόβο για τις ειδήσεις,
φόβο για τη συλλογικότητα που πολλαπλασιάζει τις μορφές υποτέλειας.
Φοβούνται το ίδιο τους το σώμα και τις επιπτώσεις του,
φοβούνται να μη γίνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι της δημοσιότητας.
Φοβούνται τη μήτρα που δέχεται το σπόρο, φοβούνται τους καρπούς και το νερό.
Φοβούνται τις ημερομηνίες, φοβούνται τους νόμους, φοβούνται τα συνθήματα και τα λάθη,
φοβούνται τους κλειστούς φακέλους, φοβούνται οτιδήποτε ενδέχεται να συμβεί.
Μετ. Μελίνα Παναγιωτίδου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-07-12
18:45
Αστυνομία (ουσ.) Μια ακόμη συμμορία οπλοφόρων
Βουλή (ουσ.) Ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να καταργήσουν νόμους
Έκτροπα (ουσ. πληθ.) Δημοφιλής ψυχαγωγία, την οποία προσφέρουν στο στρατό οι αθώοι περαστικοί
Πατριωτισμός (ουσ.) Εύφλεκτα σκουπίδια, τα οποία διαβάζει στο φως ενός δαυλού κάποιος φιλόδοξος,
που αποσκοπεί στην φωταγώγηση του ονόματός του.
Στο διάσημο λεξικό του Δρος Τζόνσον, ο πατριωτισμός ορίζεται ως "το τελευταίο καταφύγιο κάθε παλιοτόμαρου". Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό σ' έναν φωτισμένο αλλ' οπωσδήποτε ελάσσονα λεξικογράφο, τολμώ να ισχυριστώ: και το πρώτο.
Πολιτική (ουσ.) Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών.
Η διαχείρηση των δημοσίων υποθέσεων με προσωπικό όφελος.
Ψήφος (ουσ.) Το όργανο και σύμβολο της δύναμης ενός ελεύθερου ανθρώπου,
να κάνει καραγκιόζη τον εαυτό του και ναυάγιο τη χώρα του.
Άμπροουζ Μπηρς,
Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου
Μτφρ: Γιώργος Μπλάνας
Βουλή (ουσ.) Ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να καταργήσουν νόμους
Έκτροπα (ουσ. πληθ.) Δημοφιλής ψυχαγωγία, την οποία προσφέρουν στο στρατό οι αθώοι περαστικοί
Πατριωτισμός (ουσ.) Εύφλεκτα σκουπίδια, τα οποία διαβάζει στο φως ενός δαυλού κάποιος φιλόδοξος,
που αποσκοπεί στην φωταγώγηση του ονόματός του.
Στο διάσημο λεξικό του Δρος Τζόνσον, ο πατριωτισμός ορίζεται ως "το τελευταίο καταφύγιο κάθε παλιοτόμαρου". Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό σ' έναν φωτισμένο αλλ' οπωσδήποτε ελάσσονα λεξικογράφο, τολμώ να ισχυριστώ: και το πρώτο.
Πολιτική (ουσ.) Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών.
Η διαχείρηση των δημοσίων υποθέσεων με προσωπικό όφελος.
Ψήφος (ουσ.) Το όργανο και σύμβολο της δύναμης ενός ελεύθερου ανθρώπου,
να κάνει καραγκιόζη τον εαυτό του και ναυάγιο τη χώρα του.
Άμπροουζ Μπηρς,
Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου
Μτφρ: Γιώργος Μπλάνας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 845212
Επισκέπτης
αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμέν. Δεν έχει γράψει κανένα μήνυμα.
11-07-12
18:57
Ενα απο τα αγαπημενα μου ποιηματα ειναι αυτο:
Εμένα οι φίλοι μου (Κατερίνα Γώγου)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
Το εχουν μελοποιησει και οι Magic de spell. Γενικα η Κατερινα Γωγου ειναι φοβερη προσωπικοτητα.
Εμένα οι φίλοι μου (Κατερίνα Γώγου)
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
Το εχουν μελοποιησει και οι Magic de spell. Γενικα η Κατερινα Γωγου ειναι φοβερη προσωπικοτητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-07-12
16:18
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-07-12
16:21
Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ
Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.
Jorge Luis Borges
μτφρ. Αργύρης Χιόνης
Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.
Jorge Luis Borges
μτφρ. Αργύρης Χιόνης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-07-12
19:28
[...]
Raymond Queneau Καταδικάζεις οτιδήποτε αποκαλείται σεξουαλική διαστροφή Breton;
Andrè Breton Σε καμία περίπτωση.
Raymond Queneau Ποιες διαστροφές δεν καταδικάζεις;
Andrè Breton Όλες εκτός από την συγκεκριμένη που συζητάμε τόση ώρα.
Raymond Queneau Τι γνώμη έχει ο Aragon για την χρήση προφυλακτικών;
Louis Aragon Έχω μια μάλλον παιδιάστικη εντύπωση για αυτά. Νομίζω πως τα αγοράζεις από τα φαρμακεία.
Andrè Breton Συνηθέστερα σε παντοπωλεία νομίζω.
Raymond Queneau Είναι παράξενο, έχω την ακριβώς ίδια εντύπωση με τον Aragon.
Louis Aragon Ας συνεχίσουμε. Χρησιμοποιεί κανείς από εμάς αντικείμενα με ερωτικό σκοπό;
Ομόφωνα όχι.
Louis Aragon Queneau, αποτελεί η παρουσία κάποιου τρίτου εμπόδιο όταν κάνεις έρωτα;
Raymond Queneau Όχι.
Marcel Duhamel Η παρουσία άνδρα θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα, όχι όμως και κάποιας γυναίκας.
Marcel Noll Η παρουσία κάποιου άνδρα που κάνει επίσης έρωτα δεν θα με ενοχλούσε αν ήταν αναπόφευκτη.
Jacques Baron Η παρουσία ηδονοβλεψιών θα με ενοχλούσε, όχι όμως και άλλων ενεργά συμμετεχόντων.
Georges Sadoul Θα συμφωνήσω με αυτό.
Man Ray Κάποιος άγνωστος θα με ενοχλούσε, όχι όμως κάποιος φίλος. Μια γυναίκα ποτέ.
Jacques – A. Boiffard Η απάντηση μου είναι όμοια με εκείνη του Baron.
Pierre Unik Η παρουσία κάποιου τρίτου ατόμου θα με ενοχλούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και θα με εμπόδιζε από το να κάνω έρωτα.
Jacques Prévert Είναι εντελώς ενοχλητικό.
Andrè Breton Δεν θα ανεχόμουν την παρουσία οποιουδήποτε τρίτου ατόμου.
Louis Aragon Η ερωτική πράξη συνιστάται από δυο ανθρώπους, σε διαφορετικά είδη απομόνωσης. Θα μπορούσε να συμβεί και σε ένα πλήθος, ένα αγνοών πλήθος όμως.
Benjamin Péret Η παρουσία μιας γυναίκας δεν με ενοχλεί αλλά οποιαδήποτε άλλη παρουσία είναι απαράδεκτη.
Andrè Breton Ποιες σεξουαλικές στάσεις απολαμβάνετε περισσότερο; Baron;
Jacques Baron Το εξήντα εννέα, και την γνωστή ως πίσω-κολλητό.
Marcel Duhamel Την γνωστή ως πίσω-κολλητό, το εξήντα εννέα.
Louis Aragon Είμαι πολύ περιορισμένων γούστων. Οι διάφορες στάσεις με έλκουν όλες εξίσου, όπως και οι τόσες αδυνατότητες. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο όμως είναι η εκσπερμάτωση κατά την διάρκεια αιδοιολειξίας. Τελικά όμως πάντα κάνω έρωτα με τον απλούστερο τρόπο.
Man Ray Δεν έχω συγκεκριμένες προτιμήσεις. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο όμως είναι η πεολειχία από την γυναίκα, επειδή είναι το σπανιότερο που μου συμβαίνει.
Marcel Noll Την αιδοιολειξία, ή όργανο πάνω σε όργανο, στόμα με στόμα, εξήντα εννέα.
Georges Sadoul Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Την αιδοιολειξία υποθέτω.
Louis Aragon Τι σε ερεθίζει περισσότερο;
Marcel Duhamel Τα γυναικεία πόδια και οι μηροί. Και το αιδοίο της, τα μπούτια και τα οπίσθια της.
Jacques Prévert Τα οπίσθια.
Raymond Queneau Ο κώλος.
Louis Aragon Η σκέψη του γυναικείου οργασμού.
Marcel Noll Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει και μένα.
Marcel Duhamel Και μένα το ίδιο.
Benjamin Péret Όσον αφορά τα μέρη του σώματος, τα πόδια και το στήθος. Πέρα από αυτά, το να βλέπω μια γυναίκα να αυνανίζεται.
Man Ray Τα στήθια και οι μασχάλες της.
Andrè Breton Τα μάτια και τα στήθια. Πέρα από αυτά, οτιδήποτε στην ερωτική πράξη που περιλαμβάνει κάποια διαστροφή.
Louis Aragon Θα συμφωνούσα με το δεύτερο μέρος της απάντησης του Breton, με την διαφορά πως θεωρώ την διαστροφή χάσιμο χρόνου.
Andrè Breton Για μένα δεν είναι απαραίτητα στείρα απόλαυση.
Jacques Baron Το στόμα, τα δόντια, την βάση του στήθους. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Georges Sadoul Το αιδοίο και την κορυφή των μηρών, καθώς και το στόμα. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Pierre Unik Η εικόνα του ενθουσιασμού που με διακατέχει για την γυναίκα που αγαπώ.
Louis Aragon Τι γνώμη έχεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο (θανάσιμο κίνδυνο για παράδειγμα) όταν κάνεις έρωτα;
Jacques Prévert Μπορεί να είναι μόνο ερεθιστικός, ενώ οι άνθρωποι που δεν έχουν νοιώσει ποτέ αυτόν τον κίνδυνο δεν έχουν κάνει ποτέ έρωτα πραγματικά.
Andrè Breton Το προηγούμενο σχόλιο μου φαίνεται ακραία υπερβολικό. Δεν τίθεται θέμα συναίσθησης εξωτερικού κινδύνου κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης με την γυναίκα που αγαπάει κανείς.
Marcel Duhamel Ενδέχεται να αισθανθώ αυτόν τον κίνδυνο όταν κάνω έρωτα με την γυναίκα που αγαπώ. Δεν θα αποτελούσε ερέθισμα σίγουρα – αλλά, και μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω – θα μου πρόσφερε εντονότερο οργασμό, εφόσον ο κίνδυνος δεν ήταν άμεσος και καταστροφικός.
Marcel Noll Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό αυτή η σκέψη.
Louis Aragon Συνήθιζα να έχω έντονη διάθεση για τέτοιο κίνδυνο, μέχρις ότου εμφανίστηκε με την μορφή απειλής για την γυναίκα που αγαπώ. Έκτοτε τον τρέμω.
Andrè Breton Ήταν θανάσιμος κίνδυνος;
Louis Aragon Όχι για εκείνη την γυναίκα.
Georges Sadoul Αναμφίβολα βρίσκω την ιδέα αυτού του κινδύνου ερεθιστική.
Raymond Queneau Όταν κάνω έρωτα είμαι ιδιαίτερα απασχολημένος για να αναλογιστώ οποιονδήποτε κίνδυνο.
Benjamin Péret Συμφωνώ απόλυτα με αυτό.
Louis Aragon Στην περίπτωση μου οτιδήποτε μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή.
Raymond Queneau Και αυτό είναι αλήθεια.
Andrè Breton Η αγάπη συμβαδίζει με διάφορα είδη αποσπάσεων, όμως η ιδέα της αγάπης μπορεί να αντέξει τα πάντα.
Louis Aragon Πράγματι.
Raymond Queneau Έχει ο Aragon φετιχιστικές τάσεις;
Louis Aragon Θεωρώ πως είμαι φετιχιστής με την έννοια πως πάντα κουβαλάω μαζί μου έναν μεγάλο αριθμό αντικειμένων που μου είναι απαραίτητα και πρέπει να τα έχω πάντα κοντά μου.
Marcel Duhamel Και εγώ το ίδιο.
Andrè Breton Σε ποιο βαθμό πιστεύει ο Aragon πως η στύση είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση κάποιας σεξουαλικής πράξης;
Louis Aragon Κάποιου βαθμού στύση είναι απαραίτητη, αν και προσωπικά δεν έχω ποτέ παρά μέτριες στύσεις.
Andrè Breton Το μετανιώνεις αυτό;
Louis Aragon Όσο οποιαδήποτε άλλη φυσική αποτυχία, και όχι περισσότερο. Δεν το μετανιώνω περισσότερο από την αδυναμία μου να σηκώνω πιάνα.
Marcel Duhamel Αποδίδει ο Aragon μεγαλύτερη σημασία στον ανδρικό οργασμό έναντι του γυναικείου;
Louis Aragon Εξαρτάται από την περίσταση.
Προτού φύγω ωστόσο, θα ήθελα να δηλώσω πως αυτό μου με ενοχλεί περισσότερο με την πλειονότητα των απαντήσεων που δίνονται εδώ, αφορά την εντύπωση που διακρίνω σχετικά με την ανισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Όσον αφορά εμένα, δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα για την ερωτική πράξη αν δεν ξεκινά από το δεδομένο πως οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτήν.
Andrè Breton Ποιος έχει ισχυριστεί το αντίθετο;
Louis Aragon Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: η εγκυρότητα όλων όσων έχουν ειπωθεί μέχρι τώρα έχουν υπονομευτεί σε μεγάλο βαθμό από την αναπόφευκτη κυριαρχία της ανδρικής προοπτικής.
Raymond Queneau Ποια είναι η γνώμη του Noll για τον φετιχισμό;
Marcel Noll Είμαι ιδιαίτερα φετιχιστής: διατηρώ όλων των ειδών τα αντικείμενα στο σπίτι μου.
Andrè Breton Αυτό δεν είναι φετιχισμός όμως, αλλά συλλεκτική μανία.
Marcel Noll Δεν αυνανίζομαι χρησιμοποιώντας αντικείμενα που ανήκουν σε γυναίκες.
[...]
τελικά η διάνοια απαιτεί τη βαθιά συντήρηση?
Raymond Queneau Καταδικάζεις οτιδήποτε αποκαλείται σεξουαλική διαστροφή Breton;
Andrè Breton Σε καμία περίπτωση.
Raymond Queneau Ποιες διαστροφές δεν καταδικάζεις;
Andrè Breton Όλες εκτός από την συγκεκριμένη που συζητάμε τόση ώρα.
Raymond Queneau Τι γνώμη έχει ο Aragon για την χρήση προφυλακτικών;
Louis Aragon Έχω μια μάλλον παιδιάστικη εντύπωση για αυτά. Νομίζω πως τα αγοράζεις από τα φαρμακεία.
Andrè Breton Συνηθέστερα σε παντοπωλεία νομίζω.
Raymond Queneau Είναι παράξενο, έχω την ακριβώς ίδια εντύπωση με τον Aragon.
Louis Aragon Ας συνεχίσουμε. Χρησιμοποιεί κανείς από εμάς αντικείμενα με ερωτικό σκοπό;
Ομόφωνα όχι.
Louis Aragon Queneau, αποτελεί η παρουσία κάποιου τρίτου εμπόδιο όταν κάνεις έρωτα;
Raymond Queneau Όχι.
Marcel Duhamel Η παρουσία άνδρα θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα, όχι όμως και κάποιας γυναίκας.
Marcel Noll Η παρουσία κάποιου άνδρα που κάνει επίσης έρωτα δεν θα με ενοχλούσε αν ήταν αναπόφευκτη.
Jacques Baron Η παρουσία ηδονοβλεψιών θα με ενοχλούσε, όχι όμως και άλλων ενεργά συμμετεχόντων.
Georges Sadoul Θα συμφωνήσω με αυτό.
Man Ray Κάποιος άγνωστος θα με ενοχλούσε, όχι όμως κάποιος φίλος. Μια γυναίκα ποτέ.
Jacques – A. Boiffard Η απάντηση μου είναι όμοια με εκείνη του Baron.
Pierre Unik Η παρουσία κάποιου τρίτου ατόμου θα με ενοχλούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και θα με εμπόδιζε από το να κάνω έρωτα.
Jacques Prévert Είναι εντελώς ενοχλητικό.
Andrè Breton Δεν θα ανεχόμουν την παρουσία οποιουδήποτε τρίτου ατόμου.
Louis Aragon Η ερωτική πράξη συνιστάται από δυο ανθρώπους, σε διαφορετικά είδη απομόνωσης. Θα μπορούσε να συμβεί και σε ένα πλήθος, ένα αγνοών πλήθος όμως.
Benjamin Péret Η παρουσία μιας γυναίκας δεν με ενοχλεί αλλά οποιαδήποτε άλλη παρουσία είναι απαράδεκτη.
Andrè Breton Ποιες σεξουαλικές στάσεις απολαμβάνετε περισσότερο; Baron;
Jacques Baron Το εξήντα εννέα, και την γνωστή ως πίσω-κολλητό.
Marcel Duhamel Την γνωστή ως πίσω-κολλητό, το εξήντα εννέα.
Louis Aragon Είμαι πολύ περιορισμένων γούστων. Οι διάφορες στάσεις με έλκουν όλες εξίσου, όπως και οι τόσες αδυνατότητες. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο όμως είναι η εκσπερμάτωση κατά την διάρκεια αιδοιολειξίας. Τελικά όμως πάντα κάνω έρωτα με τον απλούστερο τρόπο.
Man Ray Δεν έχω συγκεκριμένες προτιμήσεις. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο όμως είναι η πεολειχία από την γυναίκα, επειδή είναι το σπανιότερο που μου συμβαίνει.
Marcel Noll Την αιδοιολειξία, ή όργανο πάνω σε όργανο, στόμα με στόμα, εξήντα εννέα.
Georges Sadoul Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Την αιδοιολειξία υποθέτω.
Louis Aragon Τι σε ερεθίζει περισσότερο;
Marcel Duhamel Τα γυναικεία πόδια και οι μηροί. Και το αιδοίο της, τα μπούτια και τα οπίσθια της.
Jacques Prévert Τα οπίσθια.
Raymond Queneau Ο κώλος.
Louis Aragon Η σκέψη του γυναικείου οργασμού.
Marcel Noll Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει και μένα.
Marcel Duhamel Και μένα το ίδιο.
Benjamin Péret Όσον αφορά τα μέρη του σώματος, τα πόδια και το στήθος. Πέρα από αυτά, το να βλέπω μια γυναίκα να αυνανίζεται.
Man Ray Τα στήθια και οι μασχάλες της.
Andrè Breton Τα μάτια και τα στήθια. Πέρα από αυτά, οτιδήποτε στην ερωτική πράξη που περιλαμβάνει κάποια διαστροφή.
Louis Aragon Θα συμφωνούσα με το δεύτερο μέρος της απάντησης του Breton, με την διαφορά πως θεωρώ την διαστροφή χάσιμο χρόνου.
Andrè Breton Για μένα δεν είναι απαραίτητα στείρα απόλαυση.
Jacques Baron Το στόμα, τα δόντια, την βάση του στήθους. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Georges Sadoul Το αιδοίο και την κορυφή των μηρών, καθώς και το στόμα. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Pierre Unik Η εικόνα του ενθουσιασμού που με διακατέχει για την γυναίκα που αγαπώ.
Louis Aragon Τι γνώμη έχεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο (θανάσιμο κίνδυνο για παράδειγμα) όταν κάνεις έρωτα;
Jacques Prévert Μπορεί να είναι μόνο ερεθιστικός, ενώ οι άνθρωποι που δεν έχουν νοιώσει ποτέ αυτόν τον κίνδυνο δεν έχουν κάνει ποτέ έρωτα πραγματικά.
Andrè Breton Το προηγούμενο σχόλιο μου φαίνεται ακραία υπερβολικό. Δεν τίθεται θέμα συναίσθησης εξωτερικού κινδύνου κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης με την γυναίκα που αγαπάει κανείς.
Marcel Duhamel Ενδέχεται να αισθανθώ αυτόν τον κίνδυνο όταν κάνω έρωτα με την γυναίκα που αγαπώ. Δεν θα αποτελούσε ερέθισμα σίγουρα – αλλά, και μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω – θα μου πρόσφερε εντονότερο οργασμό, εφόσον ο κίνδυνος δεν ήταν άμεσος και καταστροφικός.
Marcel Noll Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό αυτή η σκέψη.
Louis Aragon Συνήθιζα να έχω έντονη διάθεση για τέτοιο κίνδυνο, μέχρις ότου εμφανίστηκε με την μορφή απειλής για την γυναίκα που αγαπώ. Έκτοτε τον τρέμω.
Andrè Breton Ήταν θανάσιμος κίνδυνος;
Louis Aragon Όχι για εκείνη την γυναίκα.
Georges Sadoul Αναμφίβολα βρίσκω την ιδέα αυτού του κινδύνου ερεθιστική.
Raymond Queneau Όταν κάνω έρωτα είμαι ιδιαίτερα απασχολημένος για να αναλογιστώ οποιονδήποτε κίνδυνο.
Benjamin Péret Συμφωνώ απόλυτα με αυτό.
Louis Aragon Στην περίπτωση μου οτιδήποτε μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή.
Raymond Queneau Και αυτό είναι αλήθεια.
Andrè Breton Η αγάπη συμβαδίζει με διάφορα είδη αποσπάσεων, όμως η ιδέα της αγάπης μπορεί να αντέξει τα πάντα.
Louis Aragon Πράγματι.
Raymond Queneau Έχει ο Aragon φετιχιστικές τάσεις;
Louis Aragon Θεωρώ πως είμαι φετιχιστής με την έννοια πως πάντα κουβαλάω μαζί μου έναν μεγάλο αριθμό αντικειμένων που μου είναι απαραίτητα και πρέπει να τα έχω πάντα κοντά μου.
Marcel Duhamel Και εγώ το ίδιο.
Andrè Breton Σε ποιο βαθμό πιστεύει ο Aragon πως η στύση είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση κάποιας σεξουαλικής πράξης;
Louis Aragon Κάποιου βαθμού στύση είναι απαραίτητη, αν και προσωπικά δεν έχω ποτέ παρά μέτριες στύσεις.
Andrè Breton Το μετανιώνεις αυτό;
Louis Aragon Όσο οποιαδήποτε άλλη φυσική αποτυχία, και όχι περισσότερο. Δεν το μετανιώνω περισσότερο από την αδυναμία μου να σηκώνω πιάνα.
Marcel Duhamel Αποδίδει ο Aragon μεγαλύτερη σημασία στον ανδρικό οργασμό έναντι του γυναικείου;
Louis Aragon Εξαρτάται από την περίσταση.
Προτού φύγω ωστόσο, θα ήθελα να δηλώσω πως αυτό μου με ενοχλεί περισσότερο με την πλειονότητα των απαντήσεων που δίνονται εδώ, αφορά την εντύπωση που διακρίνω σχετικά με την ανισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Όσον αφορά εμένα, δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα για την ερωτική πράξη αν δεν ξεκινά από το δεδομένο πως οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτήν.
Andrè Breton Ποιος έχει ισχυριστεί το αντίθετο;
Louis Aragon Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: η εγκυρότητα όλων όσων έχουν ειπωθεί μέχρι τώρα έχουν υπονομευτεί σε μεγάλο βαθμό από την αναπόφευκτη κυριαρχία της ανδρικής προοπτικής.
Raymond Queneau Ποια είναι η γνώμη του Noll για τον φετιχισμό;
Marcel Noll Είμαι ιδιαίτερα φετιχιστής: διατηρώ όλων των ειδών τα αντικείμενα στο σπίτι μου.
Andrè Breton Αυτό δεν είναι φετιχισμός όμως, αλλά συλλεκτική μανία.
Marcel Noll Δεν αυνανίζομαι χρησιμοποιώντας αντικείμενα που ανήκουν σε γυναίκες.
[...]
τελικά η διάνοια απαιτεί τη βαθιά συντήρηση?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-07-12
21:01
Μη με ξυπνάτε, διάολε, καθάρματα, μη με ξυπνάτε, προσοχή, προσοχή δαγκώνω μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι.
Τι φρίκη, ξανά η μέρα ξανά η ανία η αστάθεια η πίκρα. Θέλω να μπω στη θάλασσα τυφλός φτάνουν πια οι αστραπές τι να σημαίνουν αυτές οι μπόρες οι ατέλειωτες θέλουν να ζω τη ζωή του κεραυνού στη θέση των αυτιών μου έχουν κολλήσει λαμαρίνες κάθε που ανασαίνω εύφλεκτα αέρια βγαίνουν απ’ το στήθος μου οι μιναδόροι μου εκρήγνυνται γίνεται χαμός. Όχι η ημέρα μα ο δυναμίτης. Τρυπούν τα βλέφαρά μου με σπαθιά μπήγουν δάχτυλα στο λαιμό μου μού τρίβουν το δέρμα με εγερτήρια άμμο.
Μη μου βγάζεται τα νύχια που έχουν χωθεί μεσ’ των ονείρων το κοπρόχωμα οι σάρκες μου είναι κολλημένες στη σκιά η νύχτα πλημμύρισε το στόμα μου το αίμα στις φλέβες μου δεν θέλει να κυλήσει. Κοιμάμαι διάολε κοιμάμαι. Ζώα θα φωνάξω φωνάζω ζώα γυιοι γουρούνας κωλογαμημένης με προσκυνητάρια εκτρώματα βρώμικων σωβράκων κατακάθια αποπάτων γαμημένοι κόμποι σε πουτάνων κάλτσες βατράχια σπιτικά έντομα όλο βλέννα και πύο άστε με αρρώστιες που αρπάζουν τα ροδόδεντρα τρίχες στις μασχάλες καφάσια κουρεμένα από ψείρες ποντικίσιες λίγδες ροκανίδια κατάμαυρα απορρίματα άστε θα σας σκοτώσω θα σας διαλύσω θα σας ξεριζώσω τα’ αρχίδια θα σας μασήσω τη μύτη θα σας θα σας λιώσω. Νεκρός νεκρός θα με ξυπνήσουν λοιπόν με ξυπνούν.
Δικοί μου οι καταρράχτες οι σίφουνες οι ανεμοστρόβιλοι οι κυκλώνες. Ο όνυχας οι βυθοί των καθρεφτών η τρύπα στις κόρες των ματιών το πένθος η βρωμιά η φωτογραφία οι ανίες ο φόνος ο έβενος το μπέτελ τα πρόβατα της Αφρικής με ανθρώπινο πρόσωπο το παπαδαριό δικά μου το μελάνι της σουπιάς το τροχάλειμμα ο καπνός για μάσημα τα σάπια δόντια οι βοριάδες η πανούκλα δικά μου τα σκουπίδια και η μελαγχολία ο παχύς ιξός η παράνοια ο φόβος δικά μου από τα ερέβη που σφυρίζουν από τις ιππασίες πυρκαγιών που φλογίζουν τις πόλεις κάρβουνο και τα ανθρακωρυχεία και οι δύσοσμες αναθυμιάσεις των τραίνων στις πόλεις από τούβλο ό,τι μοιάζει με φτιασίδι μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι ό,τι σπάει μπροστά στα μάτια σε στίγματα μύγες σπινθηροβόλα καρβουνάκια αντικατοπτρισμούς θανάτου σε κραυγές σ’ απελπισία κατάμαυρα φτύματα κάβουρες από γλυκόριζα θυμοί κατακάθια μαγικά μοσχάτα φώκιες χρυσάφι κολλώδεις ουσίες πηγάδια απύθμενα. Δικό μου το μαύρο. Χεσμένοι κώλοι εμετοί πούστηδες παλιοπούστηδες παλιογουρούνια σπόροι καστανιάς απ’ την Ινδία σαλαμούρα ούρων εκκρίματα φτυσίματα ματωμένα έμμηνα έέέ ιδρώτες κάμπης κόλλα κόρυζα γκάφα εσείς πύα παλιοχύσια απαίσιοι πρησμένο πύο και αίμα μαζί σπασμένες κύστες μουχλιασμένα μουνιά σκατά δυσωδίες σκόρδου. Αν έχετε αγαπήσει έστω και μια φορά στον κόσμο αυτό μη με ξυπνάτε αν έχετε αγαπήσει!
"Le Con d'Irène"Τι φρίκη, ξανά η μέρα ξανά η ανία η αστάθεια η πίκρα. Θέλω να μπω στη θάλασσα τυφλός φτάνουν πια οι αστραπές τι να σημαίνουν αυτές οι μπόρες οι ατέλειωτες θέλουν να ζω τη ζωή του κεραυνού στη θέση των αυτιών μου έχουν κολλήσει λαμαρίνες κάθε που ανασαίνω εύφλεκτα αέρια βγαίνουν απ’ το στήθος μου οι μιναδόροι μου εκρήγνυνται γίνεται χαμός. Όχι η ημέρα μα ο δυναμίτης. Τρυπούν τα βλέφαρά μου με σπαθιά μπήγουν δάχτυλα στο λαιμό μου μού τρίβουν το δέρμα με εγερτήρια άμμο.
Μη μου βγάζεται τα νύχια που έχουν χωθεί μεσ’ των ονείρων το κοπρόχωμα οι σάρκες μου είναι κολλημένες στη σκιά η νύχτα πλημμύρισε το στόμα μου το αίμα στις φλέβες μου δεν θέλει να κυλήσει. Κοιμάμαι διάολε κοιμάμαι. Ζώα θα φωνάξω φωνάζω ζώα γυιοι γουρούνας κωλογαμημένης με προσκυνητάρια εκτρώματα βρώμικων σωβράκων κατακάθια αποπάτων γαμημένοι κόμποι σε πουτάνων κάλτσες βατράχια σπιτικά έντομα όλο βλέννα και πύο άστε με αρρώστιες που αρπάζουν τα ροδόδεντρα τρίχες στις μασχάλες καφάσια κουρεμένα από ψείρες ποντικίσιες λίγδες ροκανίδια κατάμαυρα απορρίματα άστε θα σας σκοτώσω θα σας διαλύσω θα σας ξεριζώσω τα’ αρχίδια θα σας μασήσω τη μύτη θα σας θα σας λιώσω. Νεκρός νεκρός θα με ξυπνήσουν λοιπόν με ξυπνούν.
Δικοί μου οι καταρράχτες οι σίφουνες οι ανεμοστρόβιλοι οι κυκλώνες. Ο όνυχας οι βυθοί των καθρεφτών η τρύπα στις κόρες των ματιών το πένθος η βρωμιά η φωτογραφία οι ανίες ο φόνος ο έβενος το μπέτελ τα πρόβατα της Αφρικής με ανθρώπινο πρόσωπο το παπαδαριό δικά μου το μελάνι της σουπιάς το τροχάλειμμα ο καπνός για μάσημα τα σάπια δόντια οι βοριάδες η πανούκλα δικά μου τα σκουπίδια και η μελαγχολία ο παχύς ιξός η παράνοια ο φόβος δικά μου από τα ερέβη που σφυρίζουν από τις ιππασίες πυρκαγιών που φλογίζουν τις πόλεις κάρβουνο και τα ανθρακωρυχεία και οι δύσοσμες αναθυμιάσεις των τραίνων στις πόλεις από τούβλο ό,τι μοιάζει με φτιασίδι μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι ό,τι σπάει μπροστά στα μάτια σε στίγματα μύγες σπινθηροβόλα καρβουνάκια αντικατοπτρισμούς θανάτου σε κραυγές σ’ απελπισία κατάμαυρα φτύματα κάβουρες από γλυκόριζα θυμοί κατακάθια μαγικά μοσχάτα φώκιες χρυσάφι κολλώδεις ουσίες πηγάδια απύθμενα. Δικό μου το μαύρο. Χεσμένοι κώλοι εμετοί πούστηδες παλιοπούστηδες παλιογουρούνια σπόροι καστανιάς απ’ την Ινδία σαλαμούρα ούρων εκκρίματα φτυσίματα ματωμένα έμμηνα έέέ ιδρώτες κάμπης κόλλα κόρυζα γκάφα εσείς πύα παλιοχύσια απαίσιοι πρησμένο πύο και αίμα μαζί σπασμένες κύστες μουχλιασμένα μουνιά σκατά δυσωδίες σκόρδου. Αν έχετε αγαπήσει έστω και μια φορά στον κόσμο αυτό μη με ξυπνάτε αν έχετε αγαπήσει!
Luis Aragon
*shhhhh το ξερω*
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-07-12
03:37
Κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος
Ν.Χ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Darkness
Περιβόητο μέλος
Η Darkness αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 5,129 μηνύματα.
16-07-12
18:03
Μονοτονία
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Μια Νύχτα
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Επήγα
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Μια Νύχτα
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ’ εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ’ από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Επήγα
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
Κ.Π. Καβάφης
Ποιήματα 1905-1915
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
18-07-12
13:13
ΤΑ ΠΙΟ ΜΙΚΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το πουλί που τραγουδάει μες στο κεφάλι μου
Κι όλο μου λέει πως σ’ αγαπώ
Κι όλο μου λέει πως μ’ αγαπάς
Με το ανυπόφορο ρεφρέν του
Θα το σκοτώσω αύριο το πρωί
Το πουλί που τραγουδάει μες στο κεφάλι μου
Κι όλο μου λέει πως σ’ αγαπώ
Κι όλο μου λέει πως μ’ αγαπάς
Με το ανυπόφορο ρεφρέν του
Θα το σκοτώσω αύριο το πρωί
Jacques Prevert
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νάγια Τ.
Διάσημο μέλος
Η Νάγια Τ. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,317 μηνύματα.
18-07-12
13:38
Θερμοπύλες
Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 143 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
- Μήτσος10
- Reader
- Kate1914
- giannhs2001
- nearos
- Εριφύλη
- Joji
- jellojina
- charmander
- rafaela11
- Indiana Jones
- kamekiwii23
- Memetchi
- kiyoshi
- Δροσουλίτης
- Emmanouela.
- KORA
- Euge.loukia
- roumana
- προσωπομπουκ
- Scandal
- hirasawayui
- troll4laif
- Athens2002
- Libertus
- ιμοτζι
- Isida
- SlimShady
- louminis
- chester20080
- Viedo
- Unboxholics
- Hooponopono
- nicole1982
- Mt73
- snowy
- Χρυσάφη Μελίτου
- sunsetpp
- m.kannavia3
- Darkking
- Νομάρχης
- ManinaK
- orchidea
- tsiobieman
- jj!
- Ace of Spades
- T C
- User0
- harry akritas
- EiriniS20
- kogba
- Βλα
- Darkirenit
- Εχέμυθη
- Alma Libre
- anathimatikos
- Griff
- Μάρκος Βασίλης
- Τάσος97
- GiorgosAsi
- Έμμα
- Jocaste
- Ελαφίνα
-
Φορτώνει...
