Μοιραζόμαστε ποιήματα

Isiliel · 18-10-07

Παντού την είδα.

Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών.Πιό θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιό νευρική, να τρώει τα νύχια της.Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία. Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.Σα να γίνεται κάτι αλλού - που μόνο αυτή τ' ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα ...

Ο.Ελύτης

Isiliel · 19-10-07

Εδάδ · 19-10-07

Αυτό το...

"Παντού την είδα" με τσιτώνει κάθε φορά

Isiliel · 19-10-07

Η Μαρία Νεφέλη είναι στ'αλήθεια ανυπέρβλητη...

Είναι μέρες Ελύτη (στο κεφάλι μου εννοώ) ξανά, οπότε λίγο ακόμα Ελύτης δεν έβλαψε κανεναν...

Της Αγάπης Αίματα

Της αγάπης αίματα
με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες
με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά
των ανθρώπων
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου
με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες
και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ
μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε
μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της
μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή
να φωτίσουν
μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

μακρινή μητέρα
ρόδο μου αμάραντο

Εδάδ · 19-10-07

Τι ηλικία φαντάζεσαι (όχι ξέρεις) να έχει η μαρία νεφέλη και πως τη φαντάζεισαι εξωτερικά?

Isiliel · 19-10-07

Θα σου απαντήσω αλλιώς: Η ποίηση του Ελύτη νομίζω έχει τη δύναμη να σε κάνει να νιώθεις πως αυτό το ποίημα γράφτηκε για σένα, ότι έχει κάτι από σένα, ότι μιλάει στο εσώτερο εσύ.

Κάθε φορά η Μαρία Νεφέλη έχει την ηλικία μου...

Αρκτούρος · 19-10-07

Εγώ πάλι, αν επιτρέπεται να επέμβω, θεωρώ πως τις περισσότερες -αν όχι όλες- τις φορές, ο Ελύτης όταν έγραφε είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ή έστω μια συγκεκριμένη αίσθηση ενός παλιού έρωτα.
Αλλά ναι, καταφέρνει να μπαίνει μέσα σου, πόσο μάλλον εσείς που είστε γυναίκες και όταν απευθύνεται σε θηλυκά στην ποίησή του, θα το νιώθετε πιο έντονα.

Isiliel · 19-10-07

Ε καλά σίγουρα θα έγραφε έχοντας στο μυαλό του κάποιον ή κάτι. (σίγουρα όχι εμένα!

)

Νωεύς · 23-10-07

"Κάθε φορά η Μαρία Νεφέλη έχει την ηλικία μου...": δεν έχω διαβάσει, ακούσει και νιώσει, πιο πετυχημένη κριτική για τον Ελύτη και τη Νεφέλη!!! Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν την Isiliel ...δεν είναι μάταιη η ελπίδα, ότι τελικά- και χάρη στην Ποίηση- η ανθρωπιά θα "επιβιώσει"! :clapup:

Isiliel · 23-10-07

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! :redface:

Εδάδ · 23-10-07

Για μένα πάντως, και σίγουρα η ανθρωπιά δε θα επιβιώσει εξαιτίας μου

η Μαρία Νεφέλη είναι έφηβη και σκίτσο. Ποτέ δεν είναι άνθρωπος εντελώς,

Έχει πολύ κόκκινα μαλλιά.

Αυτά για την ερώτηση που μου ανταπέδωσε η ισίλιελ.

Εγώ ποτέ δεν μπορώ να νιώσω ότι ο Ελύτης γράφει για μένα, πολύ έντονα τα συναισθήματα και εγώ συχνά λίγη

Bugs Bunny · 24-10-07

'Ηθελα πάντα να'μενα μικρό κι αγνό παιδί
που απ'το ψυχρό δωμάτιο του έξω ποτέ δε βγαίνει
και που σκυφτό, παράξενα βιβλία φυλλομετρεί
κι απέναντί του το κοιτούν παλιάτσοι αραδιασμένοι

που έχει μιαν ήρεμη καρδιά και σα μικρού πουλιού δειλή,
και που άλλη δεν εγνώρισε γυναίκα απ'τη μαμά του

που ώρες πολλές, σε μια γωνία μένει και διόλου δε μιλεί,
και κάποια κουκλά που αγαπά κρατάει σφιχτά σιμά του

που τα ψυχρά απογεύματα,τα φθινοπωρινά,

το δρόμο έξω κοιτάζοντας απ'το παράθυρο του,

άγνωστα μέρη σκέφτεται, ταξίδια μακρινά,
που στα βιβλία του διάβασεν ή που είδε στ'όνειρό του.

Και μια βραδιά χειμερινή που όλα με χιόνι έχουν στρωθεί,

μες στο ψυχρό και θλιβερό δωμάτιο που πεθαίνει

κι ως Αρλεκίνος να το πάρει ο Χάρος έχει έρθει,

κι απέναντι του το κοιτούν παλιάτσοι συντριμμένοι...

Νίκος Καββαδίας

DrStrangelove · 25-10-07

Στο μέλλον, το κοντινό , το μακρινό, σε χρόνια, λίγα, πολλά, ίσως από μεθαύριο, κι αντιμεθαύριο, ίσαμε την ώρα που θ'αρχινήσει η Γης να κυλάει άδεια, κι άχρηστη, και νεκρή στο στερέωμα, νέοι θα ξυπνάνε, με μαθηματική ακρίβεια, τις άγριες νύχτες, πάνω στην κλίνη τους, να βρέχουνε με δάκρυα το προσκέφαλό τους, αναλογιζόμενοι ποιός ήμουν, σκεφτόμενοι πως υπήρξα κάποτε, τι λόγια είπα, τί ύμνους έψαλα

Ν.Εγγονόπουλος

fairytale · 27-10-07

Σ' έκανα πουκάμισό μου
σε φορώ και περπατάω
Με το σώμα το μισό μου
στο δικό σου που κρατάω

Οδ. Ελύτης, από Τα ρώ του έρωτα

Niyia · 27-10-07

What counts in making a happy relationship is not so much how compatible you are but how you deal with incompatibility.

Daniel Goleman

Γίδι · 30-10-07

...Me and the dragon can chase all the pain away.
So before I end my day, remember..
My sweet prince, you are the one...

Placebo, Sweet Prince

Niyia · 30-10-07

Μην συγχέεις την αξία με την μονιμότητα.
Θα φθάσεις στον μηδενισμό.
Όλα ξεθωριάζουν.
Αυτή είναι η φύση της εμπειρίας.
Τπτ δε διαρκεί.
Η διάρκεια είναι ψευδαίσθηση...

(από τον Irvin Yalom "Το ντιβάνι")

Αρκτούρος · 01-11-07

Νανούρισμα

Χλωμή αδελφούλα
η μέρα φτάνει
και στα ματάκια σου
ύπνος δε φάνη.

Τι σε παιδεύει
κʼ έχεις την όψη
σκληρή; σαν ανθός
που τώχουν κόψει;

Βλέπω η ματιά σου
που δε λυγάει.
Τι σκέψη τάχα
να κυνηγάη;

Χλωμή αδελφούλα
- μη με μαλώσης.
Δε θες τα χέρια
σε με νʼ απλώσης;

Άλλοτε – αχ, πόσο
δεν το ξεχάνω,
δω, στη μικρουλα
καρδιά μου πάνω

Το μέτωπό σου
μου εμπιστευόσουν
κʼ ήσουν γαλήνια
σα να κοιμώσουν

Κιʼ αλλοτε... αχ, τότε
μʼ είχες ξεχάσει.
Έκλαιες σα νάχες
τα πάντα χάσει

Μα της χλωμάδας
η αρρώστεια φάνη
το μετωπάκι σου
σα στεφάνι

Σφίγγει ολοένα.
Πια δε θυμάσαι.
- Χλωμή αδελφούλα
πες μου, κοιμάσαι;

Για την αρρώστεια σου
λέω. Θαρρούσα
να την νικήσω
πως θα μπορούσα.

Ξέρω τι αγάπες
κλείνεις στα στήθια.
Θέλεις λουλούδια
και παραμύθια.

Κάποτε μούπες
θαρρώ, θλιμμένη,
για μια ψυχουλα
πώχεις χαμένη.

Κιʼ αυτό θα σʼ έχει
πολύ απελπίσει.
Την είχες πιότερο
από με αγαπήσει;

Χλωμή αδελφούλα
πια τι με νοιάζει...
Αχ, η ματιά σου
πως σκοτεινιάζει.

Τα παγωμένα
χέρια σου, Θέ μου...
Δε σʼ είδα τόσο
χλωμή ποτέ μου...

Σήμερα κιόλα,
πριν βασιλέψη
θα πάω στον κήπο
πούχες φυτέψει.

Όλα για μένα
θα ξανανθίσουν.
Θάμαι θλιμμένη,
θα μʼ αγαπήσουν.

Και θα μου δώσουν
κάτι δικό τους.
Τη δροσοχάρη,
το μυστικό τους.

Και μια ιστορία
θάχη καθένα.
Θα την μιλήσουν
σιγά σε μένα.

Για μια ψυχούλα,
για το αγεράκι,
το κρύο σύννεφο
κακό γεράκι.

Και θα στα φέρω
μʼ ακούς; Νυστάζεις;
Σα να κοιμάσαι
κιʼ όμως κυττάζεις

Κάπου. Κοιμήσου.
Το φως σιμώνει.
Χλωμή αδελφούλα
δεν είσαι μόνη.

Είμαι κοντά σου,
σε νανουρίζω.
Τα βασανά σου
πικρά γνωρίζω.

Μονάχα ο ύπνος
δε λέει «θυμήσου».
Χλωμή αδελφούλα
Φέγγει... κοιμήσου...

Μαρία Πολυδούρη, "Οι τρίλλιες που σβήνουν", 1928

Terpsi · 05-11-07

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τʼ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσʼ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απʼ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα…”

Μανος Χατζιδακης

Terpsi · 05-11-07

an almost made up poem
I see you drinking at a fountain with tiny
blue hands, no, your hands are not tiny
they are small, and the fountain is in France
where you wrote me that last letter and
I answered and never heard from you again.
you used to write insane poems about
ANGELS AND GOD, all in upper case, and you
knew famous artists and most of them
were your lovers, and I wrote back, it's all right,
go ahead, enter their lives, I'm not jealous
because we've never met. we got close once in
New Orleans, one half block, but never met, never
touched. so you went with the famous and wrote
about the famous, and, of course, what you found out
is that the famous are worried about
their fame--not the beautiful young girl in bed
with them, who gives them that, and then awakens
in the morning to write upper case poems about
ANGELS AND GOD. we know God is dead, they've told
us, but listening to you I wasn't sure. maybe
it was the upper case. you were one of the
best female poets and I told the publishers,
editors, "print her, print her, she's mad but she's
magic. there's no lie in her fire." I loved you
like a man loves a woman he never touches, only
writes to, keeps little photographs of. I would have
loved you more if I had sat in a small room rolling a
cigarette and listened to you piss in the bathroom,
but that didn't happen. your letters got sadder.
your lovers betrayed you. kid, I wrote back, all
lovers betray. it didn't help. you said
you had a crying bench and it was by a bridge and
the bridge was over a river and you sat on the crying
bench every night and wept for the lovers who had
hurt and forgotten you. I wrote back but never
heard again. a friend wrote me of your suicide
3 or 4 months after it happened. if I had met you
I probably would have been unfair to you or you
to me. it was best like this.
Charles Bukowski

(Κι όμως …είναι ποίημα

)

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Διάσημο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Νεοφερμένο μέλος