Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Fallen_Angel]

Ποιός είναι ο τρίτος που βαδίζει πάντα πλάι σου;
Όταν μετρώ υπάρχουμε μόνο εσύ κι εγώ
Μα όταν κοιτάζω εμπρός στον άσπρο δρόμο
Υπάρχει πάντα κάποιος άλλος που βαδίζει πλάι σου
Γλιστρώντας τυλιγμένος σε μια σκούρα κάπα, κουκουλωμένος
Δεν ξέρω αν είναι άντρας ή γυναίκα
-Μα αυτός εκεί, απ' τ' άλλο πλάι σου, ποιός είναι;

T.S. Eliot, The Waste Land

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΤΟ ΓΚΑΡΣΟΝΙ

Ο έρωτας λερώνει
τους ξένους περιστερώνες και πεταλώνει ίαμβους
με ιαχές διπλόσυρτες και μωβ σγουρά γαρύφαλλα.
Πως ο χρόνος αλλάζει στο χι του όχι σου,
γυρίζοντας ανάσκελα και πέφτοντας στο πάτωμα,
Παρασκευή απόγευμα,
στις πέντε και μισή,
σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο,
με κήπο όμως γιορτινό,
για να πλαγιάζουν τα μυστήρια,
παρέα με αγιοκλήματα
και να πέφτουν οι υποψίες,
από γκαρσόνια που έρχονται ,
να σου σερβίρουν την αλήθεια
χωρίς μαχαιροπήρουνα.

Διονυσία Ντάλιου, ποιήματα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Au2O3, ΟΞΕίΔΙΟ ΤΟύ ΧΡΥΣΟύ

Νόμιζα πως δεν, αλλά υπάρχει.

Η Αγάπη, τότε, είναι όντως χρυσός:

Οξειδώνεται...



Ο Έρωτας αναλώνεται (σαν φωτιά που είναι),

σαν τη Φιλοσοφική λίθο των αλχημιστών.


Αν πετύχει η Αλ-χημεία, ο Έρωτας καθώς αναλώνεται
πρέπει να παράγει Χρυσό, δηλαδή Αγάπη.
Αλλιώς αντίο.


Είτε φυσική είναι, είτε προιόν αλ-χημείας,

σάς την εύχομαι ανοξείδωτη, την αγάπη.

Η αλήθεια όμως είναι πως κι αυτή οξειδώνεται.

Να την προσέχετε, λοιπόν! Μην την θεωρείτε δεδομένη!

Μαύρος Γάτος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Δεν ξερω μα δεν εμεινε καθολου σκοταδι.
Ο ηλιος χυθηκε μεσα μου απο χιλιες πληγες.
Και τουτη τη λευκοτητα που σε περιβαλλω
δε θα τη βρεις ουτε στις Αλπεις,γιατι αυτος ο αγερας
στριφογυρνα ως εκει ψηλα και το χιονι λερωνεται.
Και στο λευκο τριανταφυλλο βρισκεις μια ιδεα σκονης.
Το τελειο θαυμα θα το βρεις μοναχα μες στον ανθρωπο-
λευκες εκτασεις που ακτινοβολουν αληθινα
στο συμπαν και υπερεχουν.Το πιο καθαρο
πραγμα λοιπον της δημιουργιας δεν ειναι το λυκοφως,
ουτε ο ουρανος που καθρεφτιζεται μες στο ποταμι,
ουτε ο ηλιος πανω στης μηλιας τ΄ανθη.Ειναι η αγαπη.

Νικηφορος Βρεττακος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Εινʼ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.​

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω​

​

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα​

​

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:​

​

αν σταματήσω, σταματάει​

​

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.​

​

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο​

​

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο​

​

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μʼ ακολουθεί​

​

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.​

​

Ο δρόμος
Οκτάβιο Παζ
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

https://oyden.blogspot.com/2008/09/blog-post_09.html
Πεθαίνει αργά, σε μετάφραση Γ.Μίχου

Πεθαίνει αργά...

Πεθαίνει αργά όποιος δεν ταξιδεύει
δεν διαβάζει…

Πεθαίνει αργά
όποιος την ίδια του αγάπη καταστρέφει,
όποιος δεν αφήνει να βοηθούν,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει χάρη στον ίδιο του τον εαυτό…

Πεθαίνει αργά
όποιος μετατρέπεται σε σκλάβο της συνήθειας
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

Όποιος δεν αλλάζει μάρκα,
Δεν επιχειρεί νʼ αλλάξει το χρώμα του ρούχου του
Ή δεν συζητάει με αυτόν που δεν γνωρίζει.

Πεθαίνει αργά
όποιος εμποδίζει ένα πάθος και το στροβιλισμό του από αισθήματα,
ακριβώς αυτά που επιστρέφουν τη λάμψη στα μάτια
και επαναφέρουν τις συντριμμένες καρδιές.

Πεθαίνει αργά
αυτός που δεν στρίβει το τιμόνι όταν είναι δυστυχής με τη δουλειά του, ή με τον έρωτά του,
όποιος δεν ρισκάρει το βέβαιο ούτε το αβέβαιο για να πάει
μπροστά από ένα όνειρο
όποιος δεν επιτρέπει, ούτε για μια φορά στη ζωή του,
να ξεφύγει από τις χρηστές συμβουλές…

Πεθαίνει αργά,
όποιος περνάει τις μέρες παραπονούμενος
για την κακή του τύχη ή για την ασταμάτητη βροχή

Θα αποφύγουμε το θάνατο με απαλές δόσεις, θυμόντας πάντα πως το να είσαι ζωντανός απαιτεί μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός να ανασαίνεις.

Μονάχα η ένθερμη υπομονή
θα κάνει να κερδίσουμε
μιαν εκλεκτή ευτυχία.

αποδιδόμενο στον Πάμπλο Νερούδα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

«Αν πράγματι με θες, θα μ΄ έχεις»

Γιώργη Παυλόπουλου/ Τριαντατρία Χαϊκού

1

Κρυφό μου σώμα
τα μυστικά σου μόνος
εγώ τα ξέρω.


2

Όταν χορεύει
σηκώνει τη φούστα της
να ιδώ την ελιά.


3

Πάλι το δρόμο
γυμνή στο παράθυρο
κρυφοκοιτάζει.


4

Κάπου στ΄ όνειρο
σ΄ άκουγα πουλάρι μου
να χλιμιντρίζεις.


5

Στις τρεις τη νύχτα
το γκαρσόνι μάς πήρε
τα δυο ποτήρια.


6

Πάνω στ' αμόνι
μενεξές το σίδερο
του μπαλκονιού της.


7

Δυο μάτια σπαθιά
σκίζαν τα βλέφαρά του
κι έμενε γυμνή.


8

Τρεις φίλοι παίζαν
στα ζάρια το φιλί της.
Κι άλλος το πήρε.


9

Κούμαρο μέλι
κι ο κότσυφας άπληστος
ο κερομύτης.


10

Όταν κοιτάζει
στου πηγαδιού το βάθος
βλέπει τον τράγο.


11

Δες! Δυο κουνούπια
στο καψούλι της βόμπας
κάνουν έρωτα.


12

Πέθαινα λέει
και πάνω στο σώμα μου
έφεγγε η αυλή.


13

Να θέλω κι άλλο
κι άλλο ακόμη. Κι εσύ
να μη μου δίνεις.


14

Μέρα και νύχτα
με σκοινί αόρατο
κάποιος μας δένει.


15

Σπουργίτης φονιάς
σκοτώνει τον τζίτζιρα
κι αυτός τραγουδάει.


16

Σταυροί στην πλαγιά
κι η θάλασσα πιο κάτω
λάμπει στον ήλιο.


17

Άκουγα κουπιά
χωρίς να βλέπω βάρκα
μέσα στο πούσι.


18

Θάλασσα χλωμή.
Με την ψόφια ουρά της
παίζουν τα παιδιά.


19

Βαθιά στη λάσπη
αυλακιές από ρόδες
και φύλλα ξερά.


20

Πίσω απ΄ τα βουνά
κάποιοι βγαίνουν τα βράδια
και μας κοιτάζουν.


21

Στον Ν.Δ.Τ.

Άχνα δε βγάζω
θαλασσινό μου αηδόνι
να σε ακούω.


22

Μικρό καράβι
στο μπουκάλι κλεισμένο
πού αρμενίζεις;


23

Νεκρός κι ο Έκτωρ.
Τρομάζει τον Όμηρο
η αναίρεσή του.


24

Ουρά παγωνιού
σε πισινό μαϊμούς
τούτος ο κόσμος.


25

Ώχου κι απόψε
δε γλιτώνεις το ξύλο
Καραγκιόζη μου.


26

Είναι οι λέξεις
στο ψ της Ιλιάδας
ή τα τσεκούρια;


27

Είπε ο Ζήνων:
«Ουκ άρα έστιν ο τόπος».
Λες να ΄ναι αλήθεια;


28

Γελάει ο λύκος.
Κάτι τού ψιθύρισε
στ΄ αυτί το αρνάκι.


29

Άνθη μυγδαλιάς
πέφτουνε στον ύπνο μου.
Ποια με φίλησε;


30

Φτωχό κόκαλο
στην άμμο της ερήμου
με τόσο ύφος.


31

Το ένα σου μάτι
στο ποίημα˙ και τ΄ άλλο
να σε δικάζει.


32

Ακίνητοι. Σαν
να φωτογραφήθηκε
η Γη για πάντα.


33

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ΄ ένα ποίημα

Αύριο στις 3 κηδεύεται στην Ηλεία.
Μια είδηση που δεν θα ακούσετε από τα δελτία.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γιώργης Παυλόπουλος ( † 26 Νοεμβρίου 2008, 03.00)

Αφιερώματος συνέχεια - βλέπετε είχε την τιμητική του, σήμερα.

Καλοτάξιδος και καλή αντάμωση στον ποιητή που τον έμαθα από' να κορίτσι στην πρώτη μου εφηβεία.


1. ΣΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα
ακούγοντας νʼ ανεβαίνει τη σκάλα
μέσʼ στη δροσιά του σπιτιού
σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες.
Γύρευα τότε να ξεφύγω
μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου
νύχτες που μελετούσα το κενό
πηγαίνοντας από την ηδονή στον Άδη.
Και τα λαγόνια της να φέγγουνε στον ύπνο μου
ματόκλαδα και χείλια που τάσκιζε ο πόθος μου
κι ο γυρισμός στον ύπνο μου μονάχα
λίγος καπνός από μακριά
λουλούδια κι ένα δροσερό σταμνί.
Και το καράβι μου στον κήπο της
δεμένο κι άγρυπνο
σαν ένα μεγάλο μαύρο σκυλί
μου θύμιζε κάποτε τους σύντροφους που χάθηκαν
ή τις παράξενες αφορμές της αγάπης.

2. Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Στη μνήμη του Φρανσουά, του Κάρολου και του Αρθούρου

Αχτύπητη κι ωραία πάνω στη Γιαμάχα της
κόβει το κρύσταλλο της νύχτας σαν διαμάντι
στην όψη της χορεύουν φλόγες
από την Κόλαση του Δάντη.
Μπαίνει στα μπαρ σεκλετισμένη κι οι νέοι ποιητές
την τρέμουνε και την κερνάνε βότκα και ουίσκι
μα Εκείνη κοιτάζει αόριστα στην πόρτα να φανεί
χλομός ο πρίγκιψ Μίσκιν.
Δεν έχει πού να κοιμηθεί, γυρίζει εδώ κι εκεί
με μια κιθάρα και δισάκι
διαβάζει κάτω από τις γέφυρες
Βιγιόν και Καρυωτάκη.
Όταν πλαγιάζει με τους οικοδόμους στα γιαπιά
το Κοινοβούλιο συνέρχεται εκτάκτως και βελάζει.
Εκείνη ονειρεύεται τη μάνα Επανάσταση
όλους να μας θηλάζει.
Κόβει με όνειρο τις φλέβες της
για να τη βλέπουνε της νύχτας οι καθρέφτες
για να παγώνει μέσα της ο κόσμος ο κακός
οι μαστροποί κι οι κλέφτες.
Ανοίγει τα συρτάρια επιδόξων συγγραφέων
με του διαβόλου τʼ αντικλείδια
κλέβει τα αισθηματικά τους κείμενα
και τα πετάει στα σκουπίδια.
Κάποτε κλαίει σαν παιδί
χώνοντας το πρόσωπο στη γούνα του ανέμου
κι άλλοτε είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα
ψάχνει για το υποβρύχιο του πλοιάρχου Νέμου.
Στο άχτιστο φως της λέξης μένει εκστατική
με δέος, ηδονή και τρόμο
στα βάθη της λογοτεχνίας χάνεται
χωρίς επιστροφή, χωρίς να βρίσκει δρόμο.
Την ποθούν, μα τους περιφρονεί
τους δήθεν εραστές του απολύτου
το γκόλφι της το χάρισε σʼ έναν τρελό τραγουδιστή
για ένα πικρό φιλί του.
Κι εμένα όταν μου λέει «Πάρε με»
τα παίζει όλα, η θεατρίνα,
με προκαλεί ποζάροντας
σαν μια πουτάνα σε βιτρίνα.
Κι όταν μου λέει «Πεθαίνω εγώ για σένα»
εγώ δεν την πιστεύω
την άπιαστη ομορφιά της με θλίψη καρχαρία
σε μαύρη άβυσσο γυρεύω.
Αχτύπητη κι ωραία καβάλα στη Γιαμάχα της
σκίζει τις διαβάσεις του μυαλού μου σαν πριονοκορδέλα
πηδάει τους τάφους των ονείρων μου
τʼ αγάλματα και την παλιά μου ομπρέλα.
Με παίρνει πισωκάπουλα στη σέλα της
κι εγώ την αγκαλιάζω από τη μέση
γέρνω γλυκά στην πλάτη της
κλείνω τα μάτια και μʼ αρέσει.
Και μʼ ανεβάζει ανάλαφρα στον ουρανό
κι από τον ουρανό με κατεβάζει κάτου
μπαίνουμε στο βαρέλι και μαρσάροντας
γυρίζουμε γυρίζουμε το γύρο του θανάτου.

3. ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για νʼ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
(Τα αντικλείδια)

Ας είναι πιο ελαφρύς από το χώμα να το νιώσει πάνω του μετάξι, να μπορεί να βρίσκει χώρο να γράφει και ξαπλωτός ποιήματα.
Τον αγαπώ πολύ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γιώργος Λίλλης, "Τα όρια του λαβύρινθου" εκδ. Κέδρος 2008

1. Είμαστε ο σπαταλημένος χρόνος

Οι άνθρωποι που έφυγαν κι εκείνοι που θα εξαυλωθούν,
τα πράγματα που δεν αντέχουν και στωικά λεηλατούνται,
όλα όσα πλαισιώνουν αυτή την παράσταση,
όσα αναγεννιούνται κι όσα πεθαίνουν.
Εμείς σκυμμένοι στη λάσπη των θεμελίων,
εξαγνισμένοι μόνο ως προς το ανήλεο παρόν:
αυτή η πρόοδος-η εξευγενισμένη μας μάσκα-
βίαιη έξοδος στον κενό χώρο.


2. Διαίσθηση

Δεν υπάρχει θάλασσα, μονάχα η μουσική της.
Ηρόστρατε, που με φειδώ αντικρίζεις καθετί
φυλακισμένος μες στο δικό σου άγονο τοπίο,
όποιος μοιράζει τη ζωή του δεν είναι πια νησί.
Ακροβατώντας, λοιπόν, σαν καρτερικό φύλλο
ανάμεσα στα χέρια του αέρα, ή κάπως έτσι,
πέφτεις για ύπνο και κα΄τω από τα βλέφαρα
ωριμάζουν οι απαγορευμένοι καρποί.
Διάδρομοι δοχεία, νυχτερίδες που δαγκώνουν το σκοτάδι,
άστρα που αμφιβάλλουν για τις νίκες σου.
Καταμέτρησε απόψε τις βελονιές πάνω στο χαρτί,
όπως θα διέσχιζες ένα πυκνό δάσος με την πυξίδα
της διαίσθησης.
Η ευθεία είναι η πιο κουραστική διαδρομή.

3. Το θεώρημα της μη πληρότητας

Αυτός που σκάβει στωικά την έρημο διψώντας
ξέρει: οι δρόμοι δεν υπήρξαν ποτέ δικοί μας,
μόνο η ανάσα κάτω από κάθε υποστατικό, για το πουθενά,
φανερώνοντας ένα νοητό μονοπάτι
ανάμεσα στο σκοτάδι και στην τρικυμία.
Το δέντρο παλεύει με τις ξιφολόγχες της φωτιάς
ενώ ο άνεμος υφαίνει νιφάδες στο θώρακα.
Το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Στη μνήμη του Βίκτορα

Τα σπίρτα που πουλούσε η Τιτίκα,
δεν ήταν ασφαλείας, μα γιʼ αλάνια
Όπως κι εγώ μαζί σας μες στο διαδίκτυο,
σπίρτα σβησμένα μʼ ανασφάλιστα χαλάμε
Καναπεδάτοι ή πολύθρονοι, το ίδιο κάνει,
αν της Τιτικάς λησμονούμε την ορφάνια
Σαν τις φωτιές που καίνε τα αλώνια,
σερνόμαστε βαρυγκωμώντας σʼ άχαρα σαλόνια
Έρμαια γίναμε μʼ αμέτρητα τελώνια,
μʼ αυτά που κόσμους φτιάχνουμε και τους χαλάμε
Στα αυτονόητα μας υπολόγισαν,
σπίρτα ανασφάλιστα, δεν τους πονάμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Λυσανδρος]

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κʼ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Καβαφης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Λυσανδρος]

Στίχοι Μάνος Χατζιδάκις
Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά
Μα κυρά μου εσύ σαν τι να λες με την αυγή και κοιτάς τ' αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή
Δώς μου τα μαλλιά σου να τα κάνω προσευχή για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ' την αρχή
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή
Μα κυρά μου εσύ σαν τι να λες με την αυγή και κοιτάς τ' αστέρια που όλο πέφτουν σαν βροχή
Δώς μου τα μαλλιά σουνα τα κάνω προσευχή για να ξαναρχίσω το τραγούδι απ' την αρχή
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

1. Νεότερος

Ό,τι δείχνω είναι η ουράνια πηγή
με τον έρωτα
με τα στήθη
ό,τι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή
με γυμνά δάκρυα
με πόνο θησαυρισμένο βλέμμα
ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τις πεταλούδες.
Θεέ μου σε κυνηγώ
όπως παιδί τους συνομηλίκους μου
στο δειλινό παιχνίδι.
Αισθάνομαι μόνος
αφού δεν έχει δεύτερη ζωή νʼ αλλάξουμε
και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.
Σύντροφε ουρανέ
άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια
κοιτάζω το σώμα βρίσκω τʼ όνειρο
πάει κι η αγάπη
χάνεται
σαν το νερό στην πέτρα.
Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τʼ ασημένια φύλλα;
Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.


2. Γυναίκα, πείσμα της Ασίας

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ΄ τα βάθη των φυλών
είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι
ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος
γυναίκα, πείσμα της Ασίας.
Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει
καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη
νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μες στο φεγγάρι.
Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση
συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών
εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά
εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.
Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα
σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου
στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι
και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.
Να οι καιροί στα βήματα σου μʼ έφεραν
οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη
μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει
τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.
Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο
με πορφυρές ανταύγειες απʼ τα μέλη
ρώτησα μα δεν έμαθα που βρήκες το σκοτάδι
σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου
μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.
Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα
σώματα πέρασες ακόμη ταξιδεύεις.
Εγώ δεν έζησα κι η ομορφιά της Αττικής είνʼ όλο το ταξίδι μου.
Σε τόσους καημούς τραγουδώντας
δεν ξέρω τʼ όπλο της λησμονιάς.

Νίκος Καρούζος / Η έλαφος των άστρων (1962)

Ο ίδιος ποιητής που έγραψε:
”Εχετε την ιδέα πως κάνετε ποίηση, όταν το αίμα σας είναι καλά σιγουρεμένο στις φλέβες;” Ν.Κ.

Σφάξε την μία ομορφιά να πιει το αίμα της η άλλη. Να γράψει ένα ποίημα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

θα έρθουν άλλοι βάρβαροι, Mahmud Darwix​

Θα έρθουν άλλοι βάρβαροι. Θα απαγάγουν τη γυναίκα
του αυτοκράτορα. Θα ηχήσουν τα τύμπανα.
Ηχούνε τα τύμπανα ώστε από το Αιγαίο ως τα Δαρδανέλια τα άλογα
να υψωθούν πάνω απ’ τα πτώματα.
Και τι μας νοιάζει; Τι σχέση έχουν οι γυναίκες μας με μιαν ιπποδρομία;

Θα απαχθεί η γυναίκα του αυτοκράτορα. Θα ηχήσουν τα τύμπανα.
Έρχονται ήδη άλλοι βάρβαροι.
Βάρβαροι που γεμίζουν τις άδειες πόλεις, τις μόλις υψωμένες
πάνω από τη θάλασσα,
πιο δυνατοί κι απ’ το σπαθί σε καιρούς τρέλας.
Και τι μας νοιάζει; Τι σχέση έχουν τα παιδιά μας με
μ’ αυτά τα γένη της απρέπειας;

Θα ηχήσουν τα τύμπανα. Έρχονται ήδη άλλοι βάρβαροι.
Έχει απαχθεί από το σπίτι της η γυναίκα του αυτοκράτορα.
Και στο σπίτι σχεδιάζεται η στρατιωτική εκστρατεία που θα
επιστρέψει την ευνοουμένη στο κρεβάτι του αφέντη της.
Και τι μας νοιάζει; Τι σχέση έχουν πενήντα χιλιάδες νεκροί
μ΄αυτό τον αποτυχημένο γάμο;

Θα γεννηθεί ένας Όμηρος μετά από μας;
Θ’ ανοίξουν οι εποποιίες τις πόρτες τους για όλους;

Σκέφτομαι πως τα ποιήματα πρέπει να τα κρίνεις κάτι τέτοιες μέρες σαν και τη σημερινή-να δεις,ποια καταφέρνουν και αντέχουν…​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ο Φταίχτης

Ποιήματα
(Είναι γνωστό)
Χειροκροτούν οι δολοφόνοι.
Με ποιήματα μεγάλωσαν οι φόνοι.
Στίχους βυζαίνουν τα περίστροφα
Κι εξαγριώνονται οι δήμιοι.
Είναι το πρόβλημα απλό
Για να έχουμε ειρήνη:
Στείλτε ως λύση οι ποιητές
Την ποίηση στη Σελήνη.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΜΟΥΖΑΚΗΣ / 2008

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[@nt¤wnis|~|¤e]

ΕΠΙΤΑΦΙΟ

Περνούσε η ζωή μου, γλέντι αληθινό,
δίχως μετάνοια μήτε χαλινό,
κι επήγαινα παιχνίδι κάθε ανέμου.

Τώρα παραξενεύομαι γιατί
ο θάνατος να με συλλογιστεί,
που δεν τον συλλογίστηκα ποτέ μου.

Mathurin Regnier
Σε μετάφραση Κ. Γ. Καρυωτάκη

------------------

ΑΓΓΕΛΙΕΣ

Διατίθεται απόγνωσις
εις άριστην κατάστασιν
και ευρύχωρον αδιέξοδον
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι:Αδιέξοδον.
Ώρα:Πάσα.

Κική Δημουλά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Κακή εποχή για ποίηση - Μπρεχτ

Το ξέρω καλά: τον καλότυχο μονάχα
αγαπάνε.Τη δική του φωνή
ακούν ευχάριστα.Το δικό του πρόσωπο είναι ωραίο.

Το σακατεμένο δέντρο στην αυλή
δείχνει τη χέρσα γη, κι όμως
οι περαστικοί σακάτη το φωνάζουν.
Και με το δίκιο τους.

Τα πράσινα πλεούμενα και τα χαρούμενα πανιά του καναλιού
δεν τα βλέπω. Απ’ όλα
ξεχωρίζω μονάχα των ψαράδων το σκισμένο δίχτυ.
Γιατί μιλάω μόνο
για τη σαραντάρα νοικοκυρά που έχει καμπουριάσει;
Τα στήθια των κοριτσιών
είναι ζεστά όπως πάντα.

Μια ρίμα στο τραγούδι μου
σχεδόν αυθάδεια θα τη θεωρούσα.

Μέσα μου μάχονται
ο ενθουσιασμός για τη μηλιά που ανθίζει
και ο τρόμος από τα λόγια του μπογιατζή,
μα είναι το δεύτερο μονάχα
που στο γραφείο με καθίζει.

Στείλτε ως λύση οι ποιητές
Την ποίηση στη Σελήνη.

Πιστεύω σ' αυτό που λέει κι ο Βάρναλης,
ότι "το κάθε ποίημα κατά κάποιον τρόπο πολιτεύεται"...
Μια ποίηση που χαϊδεύει τ' αυτιά των κυριών με τις γλυκανάλατες εικόνες της,
μια ποίηση που αφήνει απ' έξω της το περισσότερο πλήθος γιατί δεν την ενδιαφέρει,
μια ποίηση που φτιάχνεται για να ξεχωρίσει κι όχι για να ενωθεί ο ποιητής με τον κόσμο,
μια ποίηση που αποκοιμίζει και αφήνει ανενόχλητους όσους πολεμούν το γνήσιο πολιτισμό,
μια ποίηση αποιήτου που σωπαίνει στο ξαμόλημα μιας σφαίρας πυρπολώντας μια ψυχή, μια χώρα,
είναι για μένα μια ποίηση "για αποστολή στη Σελήνη".
Η ποίηση αν δεν υπάρχει για τον άνθρωπο, δε μ' ενδιαφέρει να υπάρχει για τον ποιητή της...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

1. Η καμπάνα

Κάποτε χτυπάει μια καμπάνα
βγαίνουμε ξυπόλυτοι στους δρόμους
και τρέχουμε προς τον ήχο της.
Όσοι φτάνουμε με περισσότερο πληγιασμένα πόδια
γράφουμε τα καλύτερα ποιήματα.
(Εις ανάμνησιν, βέβαια πάντα, του ήχου κι όχι της θέας).
Όσοι δεν φτάνουμε ποτέ, γινόμαστε αναγνώστες.

2. Η ποίηση και η ανάγκη της

Το βάθος της θάλασσας μετριέται από τη δίψα
και το σκοτάδι απʼ την οικείωση ματιού με θάνατο.
Εκείνα όμως τα πρωινά
που η ζωή πυκνώνει σαν το γάλα
πώς μετριούνται;
Με το βυθόμετρο της ποίησης, λένε.
Απʼ την ανάγκη μας για αυτή, περισσότερο,
θα πούμε εμείς.

3. Να ζητάς μια θάλασσα

Να ζητάς μια θάλασσα
για να βρέξεις τα χείλη σου
μην αρκείσαι σε λίγες σταγόνες
που μπορείς να τις βρεις παντού.
Να ζητάς μια θάλασσα
για να κερδίσεις κάποτε
ένα ποτήρι νερό.

4. Το κερί

Απόψε μου μαθαίνεται η ζωή
μέσα από ένα κερί που δε θέλει να σβήσει.
Φυσάω κι αυτό
απλά γέρνει το σώμα του.
Το κλείνω στα δυο μου δάχτυλα
κι αυτό αναπαύεται.
Απόψε μου εξηγείται ο θάνατος
μέσα από ένα κερί που δε λέει να ανάψει.
Λαμπαδιάζει το δάκτυλο μου
μα αυτό αρνείται.
Το πλαγιάζω με τη φωτιά
μα δεν φλογίζεται.
Απόψε μου γνωρίζεται η αθανασία
μέσα από ένα κερί
που λιώνει.
Μέσα από ένα κερί
που λιώνει όμορφα.

5. Βραχνή φωνή

Τα πρόσωπα των νεκρών
μεγαλώνουν μέσα μας σαν νύχια.
Γιʼ αυτό και τις μέρες
που θα νιώθεις στο λαιμό σου ένα γδάρσιμο
θα ξέρεις πια
γιατί αυτή η βραχνή φωνή
και γιατί αυτές οι αιμάτινες λέξεις.

6. Η ανοσία της άγνοιας

Κόβουμε δελτία παροχής υπηρεσιών
σε σιωπές και μελαγχολίες
σαν να πρόκειται για αλλοδαπές εργαζόμενες εντός μας.
Η μούσα της θλίψης
κατάντησε ωρομίσθια και ασυνδικάλιστη
με τον τρόμο της ανεργίας
να αιωρείται πάνω από το κεφάλι της.
Ποντάρουμε σε λίγες στιγμές πίκρας
για να βγάλουμε μια ολόκληρη ζωή ξαστεριάς,
μα τίποτα πια δεν φαίνεται ικανό
να συγκινήσει για πολύ.
Καίγονται όλα στο χρόνο ενός τσιγάρου.
Σβήνονται στο δρόμο ενός φιλιού.
Χάνονται μπροστά στον τρόμο μιας αλήθειας.
Κατάντησε η λύπη
μονάχα ένα αντίδοτο στην ανοσία της άγνοιας,
ένας τρόπος να σπάσουμε τη μονοτονία των ασυγκίνητων ημερών,
μια ξεθυμασμένη, τελικά, οργή.

7. Η αγάπη είναι…

Η αγάπη είναι
το πόδι του ανάπηρου που έχει κοπεί
αλλά σκύβει να το ξύσει,
το νεκρό σώμα φιδιού
που σπαρταρά στο χώμα,
ο απόηχος απʼ το τραγούδι κύκνου
που ʼχει πριν ώρα σβήσει
και το λιπόσαρκο χέρι προκυμαίας
που περιμένει ακόμα.

8. Δεν ξέρω από πού έρχονται οι λέξεις

Δεν ξέρω από πού έρχονται οι λέξεις.
Τα χέρια μου φλυαρούν
σαν ακουμπούν τα στήθη σου
και η μικρή μου γλώσσα
δένεται κόμπος
σφιχτός
καραβίσιος
στο ανοιχτό σου λιμάνι.
Δεν ξέρω από πού έρχονται οι λέξεις.
Ξέρω όμως καλά από πού πηγάζει το σπέρμα.
Απʼ την καρδιά μου.

Σπύρος Αραβανής/"Η ανοσία της άγνοιας", εκδ. Οδός Πανός 2008

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Μινιατουρες εις χρωμα μωβ - Χ. Λυκιδης

Ειναι το δερμα που ταιριαζει
στο κορμι σου,
ο φλογερος μανδυας της ερημου,
η φωτια που καιει στα συνορα,
ενα μεγαλο ματι,
μια σχισμη,
ενα σαπφειρινο προβλημα
που κοιμαται στην οαση...

Εισαι το δερμα που ταιριαζει
στο κορμι μου,
η ομιχλη της ερημου,
το φιλι που καιει στο μαγουλο,
το κοκκινο συννεφο
που νοσταλγει.
Εισαι η τρελλα, το χρωμα, η λεξη
που σατιριζει το πεπρωμενο,
το ματι που γεννησε
γλαροπουλια και βαρκες
του λιμανιου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα
με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;

Κατερίνα Γώγου
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.