Η Ανθολογία της Beat Poetry

[Nascentes morimur]

Σχεδόν γυμνός.
Όπου τον ρωτάνε τι είναι αγάπη,Και αυτός εντελώς αφοπλιστικά απαντάει: Αγάπη είναι μια κατάσταση σαν τη πρωινή ομίχλη που αντικρύζεις την αυγή, λίγο πριν βγει ο ήλιος. Μένει για λίγο και μετά εξατμίζεται.
Η αγαπή είναι μια ομίχλη που εξατμίζεται με την πρώτη αχτίδα της πραγματικότητας, αυτό είναι...

Spoiler

 

[parafernalia]

Harold Norse: Κλασικό διάζωμα σε ένα Γκαράζ​

Περπατούσα μέσα στην πόλη πέρασα πρεσβείες στο χρώμα της όμπρας
και παλάτια που είχαν σειρές από πεύκα
χοντρά φοινικόδεντρα δίπλα σε μπαλκόνια
η ζέστη κάτι
που μπορούσες στ’ αλήθεια να αγγίξεις
τα χαμίνια με πανούργα
εγκληματικά πρόσωπα
πίσω από αμερικανούς ναύτες
– με τη θύμηση του νερβάλ rend-moi le pausilippe
et la mer d’ Italie & ζώντας
πάνω στο λόφο του ποζίλιπο κάτω
από κάποιου γκάνγκστερ την αίθουσα χορού
ανάμεσα σε καρδερίνες
στον κόλπο της νάπολης
σ’ ένα πέτρινο εξοχικό
πάνω από πορώδη σπήλαια που το χειμώνα μέσα τους
χτυπούσε η θάλασσα γλυκέ ζεράρ
εκατό χρόνια
έχουν αυξήσει την ερήμωση
ο πύργος είναι πράγματι πεσμένος και ο ήλιος σκοτείνιασε
ξεπερνώντας την απελπισία το μεγάφωνο πνίγει
καρδερίνες βράχους σπήλαια
τα πάντα στα χέρια των κακοποιών
παρόλα αυτά πέρασα τον καιρό μου κάνοντας όνειρα μες από τούτη
την φανταστική καταστροφή
περπατώντας σε ανήμερα σοκάκια φίσκα στην μπουγάδα
με κίτρινες κολοκύθες στα παράθυρα και
γκρεμισμένες λιθοδομές πολέμων
ανθρώπινη διαφθορά
τόση πολλή και ανέλπιστη που γελάω
μέχρι που άξαφνα ανάμεσα στις λαδωμένες και λιγδιασμένες πατσαβούρες
και τους τροχούς και τα αξόνια ενός γκαράζ
είδα τις γλυπτές γυμνές φιγούρες ενός
κλασικού διαζώματος
εκεί πάνω από τα διαλυμένα
εξαρτήματα των αυτοκινήτων!
τέλειο! και πόσο παράξενο! το γκαράζ!
να καταπίνει τη σαρκοφάγο!
ήρεμα τον μηχανικό να ψεκάζει
το χρώμα σ’ έναν προφυλακτήρα
μια ο λάπηθος & μια ο κένταυρος τον παρατηρούσαν!
ροή
αλόγιστης σάρκας!
ντόμπροι μηροί! μάτια
της αφροδίτης!
της μεσογείου ο μύθος
βρισκόταν σ’ εκείνο το γκαράζ
εκεί που μελαψοί γεροδεμένοι
νέοι δεν έβλεπαν τίποτα ασυνήθιστο
στο έργο τους
ανάμεσα σε ήρωες νεκρούς και θεούς
τον ερμή όμως είδα μες στο ουράνιο τόξο
του σκούρου λαδιού πάνω στο πάτωμα
να καθρεφτίζεται
και τα άγρια μαλλιά της σίβυλλας
καθώς τα λόγια της κόχλαξαν
παράφρονα και πνίγηκαν
κάτω απ’ της μηχανής το μουγκρητό.

 

[Nascentes morimur]

Σημειώσεις Μετά Από Σκοτοδίνη​

Γκρέγκορι Κόρσο​

μετάφραση: Γ. Λειβαδάς

Κυρία του κόσμου που δεν έχει πόδιααρνήθηκα να υπερβώ την αυτοεξαφάνιση.
Είμαι στου λιγνού ανθρώπου το κρεβάτι νιώθονταςτα πόδια μου στη θέση τους με τον ψυχρό καθαρό αέρα.
Άχρηστο κι όχι άχρηστο αυτό το νόημα.
Όλα έχουν μια απάντηση δεν χρειάζεται να μάθω την απάντηση.
Η ποίηση ψάχνει την απάντηση.

Χαρά είναι η γνώση πως υπάρχει μια απάντηση.
Θάνατος είναι να ξέρεις την απάντηση.
(Εκείνη η αμυδρή λάμψη στην κοιλιά της Φώτισης είναι οι νεκροί που ξεστομίζουν τις δικές τους απαντήσεις.)

Βασίλισσα των σακάτηδων οι νέοι δεν δείχνουνπλέον απαραίτητοι.
Οι γέροι κρατούν τη γνώση τους μυστική συμβάλλουν αδιάκοπα σε τούτο το μεγάλοαπορριπτέο ψέμα.
Παρόλα αυτά ο συγγραφέας της Αλήθειας είναι το τίποτα.
Κι αν ζωτικό το καθιστώ αυτό το τίποταθα καταρρεύσει από μόνο του.Δεν υπάρχει τίποτα.Τίποτα ποτέ δεν υπήρξε.
Το τίποτα είν’ ένα σπίτι που ποτέ δεν αγοράστηκε.
Το τίποτα έρχεται μετά απ’ αυτή την ένδοξη Φάρσα.
Το τίποτα κάθεται πάνω στο τίποτα μέσα σ’ ένα τίποτα πολλών τίποτα
βασιλιάς τίποτα.

Γκρέγκορι Κόρσο, 1959 Ακρόπολη

Και το φως της Ελλάδας;

Δεν νομίζω ότι είναι καλό για έναν ζωγράφο. Δεν έβγαλαν και πολλή ζωγραφική. Είναι υπερβολικά λαμπρό το φως. Είναι ένα λαμπρό μπλε, Θεέ μου. Είναι εκτυφλωτικό.

Δεν ήξερα ότι υπήρχε τόσο μεγάλη ομορφιά, τόσο παλιά.

απόσπασμα απο την παρακάτω συνέντευξη του.

Γκρέγκορι Κόρσο - ΤΟ ΒΗΜΑ

ποίηση Γκρέγκορι Κόρσο Ο ανατροπέας του αμερικανικού ονείρου Εζησε μια ζωή ιλιγγιώδη. Εμαθε γράμματα μόνος του και έγραψε ποιήματα στηλιτεύοντας την παραίτηση, τη ρουτίνα, τον συμβιβασμό και τον μικροαστισμό. Ο πρόσφατος θάνατός του, στις 17 Ιανουαρίου, έγινε η αφορμή για να έρθει στη...

www.tovima.gr

 

[parafernalia]

Κλείνοντας τον 3ο κύκλο του parafernalia, ένα τελευταίο post αφιερωμένο στον @Δεσμώτη παλιό θαμώνα του στεκιού.

Τα άσματα του Μαλντορόρ είναι ατραπός με μυστική δύναμη.
Αποδίδοντας την απόλυτη τιμή στην μεγαλοφυή πεζή ποίηση του κόμητα του Λοτρεμόν, αναγιγνώσκεται φωναχτά, απαγγελτά, όπως η εκτέλεση ενός τελετουργικού.
Μπροστά στον κόμητα, ο Κιμούλης όταν απαγγέλει Ρεμπώ, ακούγεται σαν πορδή.
Ο ποιητής όμως προειδοποιεί: Δεν είναι σωστό τις σελίδες του να τις διαβάσει όλος ο κόσμος. Λίγοι είναι αυτοί που θα γευτούνε τούτο το φαρμακερό καρπό χωρίς να διατρέξουν κίνδυνο.
Αν και δεν κατατάσσεται φιλολογικά στην beat poetry, νομίζω ότι η θέση του είναι εδώ αφού το πνεύμα του είναι το πιο συγγενικό (και γιατί το θρεντ το άνοιξα εγώ ).

Χαίρετε γερόντισσες του στεκιού, και φέρνετέ με στο νου σας αν τύχει και με διαβάσετε.
Κι εσύ, νέε άνθρωπε που μοιραζόσουνα ποιήματα, μην απελπίζεσαι καθόλου, γιατί μέσα στο ξωτικό, παρά την αντίθετη γνώμη σου γι' αυτό, έχεις ένα φίλο.
Κι αν λογαριάσεις και το acarus sarconte που προκαλεί την ψώρα, τότε θα έχεις δύο.

------------

Πήρα την πέννα που θα στήσει το δεύτερο τραγούδι...σύνεργο αδραγμένο από φτερούγα ρούσου θαλασσαετού!
Τι πάθανε όμως τα δάχτυλά μου; Με το που πάω ν' αρχίσω να δουλεύω, παραλύουν οι κλειδώσεις μου. Κι είναι ανάγκη να γράψω...
Τίποτα! το επαναλαμβάνω πως είναι ανάγκη να γράψω τη σκέψη μου: είναι δικαίωμά μου όπως κι αλλουνού, να υποταχθώ σ' αυτή την έμφυτη διάθεση...
Πάλι τίποτα! Η πέννα δεν προχωρεί... Για δείτε μακριά στην εξοχή πως αστράφτει. Την οικουμένη διατρέχει η καταιγίδα.
Βρέχει... Όλο βρέχει... Πως βρέχει! Ο κεραυνός που έπεσε... όρμησε απ' το μισάνοιχτο παράθυρό μου και χτυπώντας με στο μέτωπο μ' έριξε χάμου.
Κακόμοιρο αγόρι! αρκετά σημαδεμένο ήταν το πρόσωπό σου από τις πρόωρες ρυτίδες και την εκ γενετής του ασκήμια, για να μην του χρειαζότανε κι η μακριά ουλή απ' το θειάφι! (Ενώ η πληγή θ' αργήσει να γιατρευτεί, μου φάνηκε πως έκλεισε.)
Γιατί όμως αυτή η θύελλα, και γιατί να παραλύσουν τα δάχτυλά μου; Να' ναι προειδοποίηση από πάνω, για να με εμποδίσει να γράψω και να σκεφτώ καλύτερα πριν προβώ σ' αυτό που έχω κατά νου, διυλίζοντας πρώτα τον αφρό του τετράγωνου στόματός μου;
Πάντως ο κεραυνός δεν μ' έκανε να φοβηθώ, κι ούτε θα μ' ένοιαζε μια λεγεώνα από δαύτους!
Ωστόσο, αν κρίνω από την πληγή στο μέτωπό μου, οι πράκτορες της ουράνιας αστυνομίας, με πολύ ζήλο φέρνουν σε πέρας την ελεεινή τους αποστολή. Όσο για τον Παντοδύναμο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον ευχαριστήσει για την σκοπευτική του δεινότητα, που στέλνοντας τον κεραυνό μου χώρισε το πρόσωπο ακριβώς στα δύο, αρχίζοντας από το μέτωπο που είναι κι επικίνδυνο το τραύμα: αφήνω άλλον να τον συγχαρεί!
Πάντα οι θύελλες χτυπούν τους δυνατότερούς τους.
Ώστε έτσι λοιπόν, φριχτέ Θεέ, με της οχιάς το πρόσωπο, μη όντας ευχαριστημένος με το να με σπρώχνεις στην τρέλα, φλομώνοντας την ψυχή μου από αγανάχτηση και το μυαλό μου από οργή, θάνατος αργός και σίγουρος, θεώρησε πρέπον η εξοχότητά σου ύστερα από ώριμη σκέψη, να κάνει να τρέξει κι από το μέτωπό μου ένα φλυτζάνι αίμα!...
Σου είπε όμως κανείς, τίποτα ποτέ;
Το ξέρεις πως καμιά αγάπη δεν σου έχω και μόνο σε μισώ; Γιατί λοιπόν επιμένεις; Πότε επιτέλους η συμπεριφορά σου θα ευαρεστηθεί να σταματήσει να κρύβεται κάτω απ' αυτές τις επιδείξεις της παλαβομάρας;
Μίλησε ειλικρινά σαν να μιλάς σε φίλο : δεν είναι η αμφιβολία που σε κάνει να παίρνεις με τόση βιασύνη, τη στιγμή του αποτρόπαιου κατατρεγμού σου, αυτό το νηφάλιο ύφος, για να μη τυχόν κανένα από τα σεραφείμ σου τολμήσει ν' αντιληφθεί το όλο μασκαριλίκι;
Θυμός που σε πιάνει τώρα! Μάθε λοιπόν, πως αν μ' άφηνες να ζήσω στο ίδιο αμπρί με τους καταδιωγμούς σου, η ευγνωμοσύνη μου θα σου ήταν αιώνια...
Εμπρός Σουλτάνε, απάλλαξέ με με τη γλώσσα σου από τούτο το αίμα πούχει λερώσει το πάτωμα. Η επίδεση της πληγής έγινε: όταν σταμάτησε η αιμοραγία, έπλυνα το μέτωπό μου μ' αλατόνερο κι έφερα τις γάζες σταυρωτά στο πρόσωπό μου. Το αποτέλεσμα ήταν: να μουσκέψουν στο αίμα, μόνο τέσσερα πουκάμισα και δύο μαντήλια.
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει, πως ο Μαλντορόρ με το πελιδνό σαν πεθαμένου πρόσωπο, είχε στις αρτηρίες του τόσο αίμα. Κι όμως έτσι είναι. Μπορεί να ήταν αυτό όλο κι όλο το αίμα που είχε στο κορμί του, κι αυτό που του απόμεινε να είναι ελάχιστο.
Άντε λιμάρικο σκυλί, φτάνει. Άσε το πάτωμα, γέμισε η κοιλιά σου. Όπου να' ναι θ' αρχίσεις να ξερνάς. Άντε χόρτασες, πήγαινε στη γωνιά σου. Σε πελάγη ευτυχίας κολυμπάς που για τρεις μέρες δεν θα σκεφτείς την πείνα, χάρη στα αιμοσφαίρια που κατέβασες μ' έκδηλη βουλιμία στο λαρύγγι σου.
Λέμα, πάρε εσύ μια σκούπα. Μακάρι να μπορούσα να' παιρνα και γω άλλη μία, μου λείπει όμως η δύναμη. Το καταλαβαίνεις πως μου λείπει η δύναμη, δεν είναι έτσι;
Τα δάκρυά σου να ξαναμπούν στη θήκη τους, γιατί θα με κάνεις να πιστέψω πως δεν έχεις το κουράγιο ν' ατενίζεις ψύχραιμα το μεγάλο σημάδι ενός μαρτυρίου που για μένα έχει χαθείς το σκοτάδι των χρόνων που έχουν κυλήσει.
Θα πας να φέρεις απ' τη βρύση δυο κουβάδες νερό, και μια που το πάτωμα πλύθηκε, βάλε τα εσώρουχα στο διπλανό δωμάτιο. Κι αν ξανάρθει απόψε η πλύστρα, -που πρέπει να'ρθει,- τις τα δίνεις.
Έτσι πολύ όμως που έβρεξε εδώ και μια ώρα και συνεχίζει να βρέχει, δεν νομίζω να βγει από το σπίτι της. Αν σε ρωτήσει από που είναι αυτό το αίμα, δεν είσαι υποχρεωμένος να της απαντήσεις.
Εξαντλημένος που νιώθω! Ας είναι. Τη δύναμη να σηκώσω τον κοντυλοφόρο και να τριβολίσω τη σκέψη μου θα την έχω. Και τι κέρδισε ο Δημιουργός με το να με τρομάξει λες κι ήμουνα παιδί, κρύβοντας τον κεραυνό μέσα στην καταιγίδα;
Η απόφασή μου να γράψω, παραμένει αμείωτη. Αυτές οι γάζες πολύ μ' ενοχλούν, κι η κάμαρά μου μυρίζει αίμα...

******

Ποτέ να μην έρθει η μέρα, που ο Λόεγκριν και γω, θα πέρναμε στο δρόμο πλάι-πλάι, χωρίς να κοιταχτούμε, σκουντώντας τον αγκώνα μας, σαν δυο βιαστικοί περαστικοί. Ούτε θέλω να το βάζει ο νους μου, πως είναι δυνατό να συμβεί αυτό!
Τέτοιον θέλησε να φτιάσει τον κόσμο, ο Ύψιστος: και θα' δειχνε περισσότερη φρονιμάδα, αν σ' αυτό το ίδιο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε να ανοίξει το κεφάλι μιας γυναίκας, χτυπώντας το μ' ένα σφυρί, ξεχνούσε την άυλη υπόστασή του, και μας αποκάλυπτε τα μυστήρια όπου σφαδάζει μέσα σε δαύτα, σαν ψάρι στο αμπάρι, η ύπαρξή μας.
Όμως, έτσι πολύς και μεγάλος που είναι, αυτό μας το δίνει να το καταλαβαίνουμε με την δύναμη των επινοήσεών του. Αν κάποτε συνδιαλεγόταν με τους ανθρώπους, όλες οι ντροπές θα ξεπήδαγαν στα μούτρα του. Τι άθλιος που είσαι! γιατί δεν κοκκινίζεις; Σαν να μην μας έφτανε η στρατιά από τους φυσικούς και ψυχικούς πόνους που μας περικυκλώνει, σκαρφίστηκε: το μυστικό της ξεσκισμένης μοίρας μας να το κρατήσει απόρρητο.
Τον ξέρω εγώ τον Παντοδύναμο... όπως κι αυτός ξέρει εμένα.
Κι αν τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μονοπάτι, μόλις με πάρει το μάτι του από μακριά που τίποτα δεν του ξεφεύγει, αλλάζει δρόμο, για ν' αποφύγει το λευκόχρυσο τριπλό κεντρί που μου'δωσε για γλώσσα η φύση!
Μεγάλη θα μου κάνεις ευχαρίστηση, Δημιουργέ, να μ' αφήσεις να σου εξωτερικεύσω τα αισθήματά μου. Κι όπως ξέρω να χειρίζομαι τις φοβερές ειρωνείες ψύχραιμα και σταθερά, σε προειδοποιώ πως η καρδιά μου θα βαστάξει για να σε πολεμήσω ως την τελευταία μου στιγμή.
Θα φάει μια αυτή η κούφια σου καρκάσα, που θα κάνω να ξεπεταχθούν από μέσα όλα τ' απομεινάρια της νόησης, που κρατάς καταχωνιασμένα στους λοβούς του εγκεφάλου σου, μην τυχόν κι εξισωθεί ο άνθρωπος μαζί σου, ύπουλε ληστή, λες και δεν το' ξερες πως θα'ρχότανε η μέρα, που αυτά δεν θα ξέφευγαν απ' το άγρυπνο μάτι μου, και πως αρπάζοντάς τα θα τα μοίραζα στους συνανθρώπους μου.
Όπως κι έκανα, και τώρα πια δεν σε φοβούνται και σ' αντιμετωπίζουν δύναμη προς δύναμη.
Εμπρός λοιπόν, στείλε μου το θάνατο, για να κάνεις την τόλμη μου να μετανοιώσει: το στήθος μου το ξεγύμνωσα και με ταπεινοσύνη περιμένω.
Παρουσιαστείτε, γελοία σκιάχτρα των αιώνιων τιμωριών!...εμφαντικές παράτες συμβόλων πολυξασκουσμένων! Τώρα κάνει πως δεν μπορεί να σταματήσει την κυκλοφορία του αίματός μου που τον κοροϊδεύει.
Έλα όμως που εγώ έχω αποδείξεις, πως δεν διστάζει καθόλου να κόβει τη ζωή ανθρώπων πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, τότε που μόλις αρχίζουν να γεύονται τις απολαύσεις της ζωής.
Απλούστατα είναι άσπλαχνος, κατά τη μέτρια γνώμη τη δική μου.
Αφού τον έχω δει ν' ανοίγει την όρεξη της ανώφελης σκληρότητάς του, με το να βάζει φωτιές και να χάνονται μέσα σε δαύτες γέροντες και παιδιά! Δεν είμαι εγώ που αρχίζω την επίθεση, αυτός με αναγκάζει να τον κάνω να βουρλίζεται σαν σβούρα με χαλυβδόσκοινο ματσούκι.
Ή μήπως τις κατηγόριες που εξακοντίζω εναντίον του, δεν μου τις έβαλε στο στόμα ο ίδιος;
Τον ασίγαστο οίστρο μου, με τίποτα δεν θα τον κάνει α στερέψει, γιατί τρέφεται με εφιαλτικά παραληρήματα, που βασανίζουν τις αϋπνίες μου.
Ό,τι προηγήθηκε, γράφτηκε για χάρη του Λόεγκριν: ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν σ' αυτόν.
Από φόβο, μήπως γίνει κι αυτός αργότερα σαν τους άλλους ανθρώπους, είχα πάρει την απόφαση να τον σκοτώσω, χτυπώντας τον με μαχαίρι, μόλις άφηνε την ηλικία της αθωότητας.
Το σκέφτηκα όμως καλά κι εγκατέλειψα έγκαιρα την απόφασή μου. Δεν χωράει αμφιβολία πως η ζωή του επί ένα τέταρτο της ώρας διέτρεξε κίνδυνο. Τα πάντα ήταν έτοιμα και το μαχαίρι αγορασμένο.
Κομψό που ήταν εκείνο το στιλέτο! Βέβαια, η χάρη κι η κομψότητα είναι κάτι που τα προσέχω ακόμα και στα φονικά όργανα; ήταν μακρύ και μυτερό. Ένα μόνο χτύπημα στο λαιμό, διαπερνώντας μια απ' τις αρτηρίες της καροτίδας, νομίζω θα ήταν αρκετό.
Πάντως είμαι ευχαριστημένος για τη στάση που κράτησα, γιατί αργότερα θα μετανοούσα.
Τώρα λοιπόν, Λόεγκριν, κάνε όπως θες και όπως σου αρέσει.
Θέλεις να με κλείσεις σ' ένα μπουντρούμι για όλη μου τη ζωή, έχοντας συντροφιά μου τους σκορπιούς, θέλεις να μου βγάλεις το μάτι και να το πετάξεις, εγώ δεν πρόκειται να σου κάνω το παραμικρό παράπονο ποτέ.
Είμαι δικός σου, σου ανήκω, και δεν ζω παρά μόνο για σένα.
Ο πόνος που θα μου προξενήσεις, δεν θα συγκρίνεται με την ευτυχία του να ξέρω, πως εκείνος που με πληγώνει με τα δολοφόνα χέρια του, είναι βουτηγμένος σ' ένα μύρο πιο ιερό από κείνο των συνανθρώπων του!
Εξακολουθεί να είναι ωραίο να δίνει κανείς τ ζωή του για μια ανθρώπινη ύπαρξη, διατηρώντας έτσι την ελπίδα πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί, αφού υπήρξε ένας που μπόρεσε να κατανικήσει τη δυσπιστία μου και μ' έκανε να τον συμπαθήσω.

 

[Nascentes morimur]

ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΚΡΙΤΕΣ

Anne Waldman​

Βγαίνω από τον τάφο, Άνθρωποι του Πολέμου

Ακριβώς τη στιγμή που νομίζατε ότι με είχατε στη σωστή θέση

κρυμμένο

Βγαίνω τώρα

Μπορείτε να αισθανθείτε το έδαφος να βροντά υπόκωφα κάτω απ΄ τα πόδια σας?

Διαλύεται, αναποδογυρίζει, σπρώχνει προς τα πάνω

Χώνεται στην άποψή σας, στην ιδιωτική σας περιουσία

Ω Άνθρωποι του Πολέμου, Υποκριτές!

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΓΟΡΙΑ ,ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ

Βγαίνω τώρα

Βγαίνω με όλα όσα κρύψατε

Ετοιμαστείτε, Μεγάλα Αγόρια, ετοιμαστείτε

Βγαίνω με όλα όσα θέλατε θαμμένα,

Όλα τα ερμητικά κείμενα με ιστορίες από φλογερές

και επικίνδυνες γυναίκες

Γυναίκες με λάγνες γλώσσες, αιχμηρά μάτια και νύχια

Έχω δουλέψει, οι μύες μου είναι δυνατοί

Σπρώχνω τη γη με όσα προσπαθείτε να λογοκρίνετε

Όποια αίρεση και μαγκιά περιφρονείτε

Όλους τους χλευασμούς ενάντια στις σημαίες και χαιρετίζω

Βγαίνω από την κόλαση με όλα όσα ποτέ καταπιέσατε

Όλες οι σκοτεινές φαντασιώσεις, όλα τα κατακάθια επιστρέφουν

Τα οδηγώ, υποβοηθώντας τα, τώρα

Πρόκειται να αλυχτούν και να χλευάζουν και να μαίνονται και να δαγκώνουν

Ανοίγω το κουτί

ΜΠOΥ!

Φως και Σκιά


Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά


Mετάφραση των ποιημάτων από Κυριακή Μάκου

https://www.annewaldman.org/
https://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Waldman
https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/

 

[Nascentes morimur]

"Φέρω το φορτίο μου περήφανα για να το δουν όλοι, για να νικήσω την προκατάληψη,
την άγνοια και το μίσος με γνώση, ειλικρίνεια και αγάπη.
Κάθε φορά που απειλείσαι από μια εχθρική παρουσία, εκπέμπεις ένα πυκνό σύννεφο αγάπης όπως ένα χταπόδι εκτοξεύει μελάνι..."

Γουίλιαμ Μπάροουζ

 

[Nascentes morimur]

Αγκάλιασε το σκοτάδι

ο σάλος είναι ο θεός

η τρέλα είναι ο θεός

όταν ζεις μονίμως ήρεμα

ζεις μονίμως το θάνατο.

η αγωνία μπορεί να σκοτώσει

ή

η αγωνία μπορεί να κρατήσει το βάρος της ζωής

αλλά η ηρεμία είναι πάντα τρομακτική

η ηρεμία είναι ό,τι χειρότερο

να περπατάς

να μιλάς

να χαμογελάς,

να φαίνεται ότι είσαι.

μην ξεχνάς τα πεζοδρόμια

τις πόρνες,

την προδοσία,

το σκουλήκι μέσα στο μήλο,

τα μπαρ, τις φυλακές,

τις αυτοκτονίες των εραστών.

εδώ στην Αμερική

έχουμε δολοφονήσει έναν πρόεδρο και τον αδερφό του,

ένας άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε από τη θέση του.

οι άνθρωποι που πιστεύουν στην πολιτική

είναι σαν τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό¨

είναι κάτι αποτυχημένοι που έχουν έφεση

στα ασήμαντα.

δεν υπάρχει θεός

δεν υπάρχει πολιτική

δεν υπάρχει ηρεμία

δεν υπάρχει έρωτας

δεν υπάρχει έλεγχος

δεν υπάρχει σχέδιο

μείνε μακριά από το θεό

παράμεινε ενοχλημένος

γλίστρα

Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή. Μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.

 

[parafernalia]

Βίκυ

Νόστιμο πτώμα
της ευρωπαϊκής μας κουλτούρας
Το ίδρυμα Νιάρχου
κάθε τόσο
σε βγάζει απ' τη λειψανοθήκη σου

Η ζωή είναι κώλος
ή θα τον γα ή θα σε χε
Είμαστε ότι βιδώνουμε

Η Βίκυ αγοράστρια στα Jumbo
μετρά κινεζίλα και ταξικές ήττες
παιχνίδια μαγιόνγκ
χύμα άγρυπνες νύχτες
αλλαγμένες ζωές

θα ήθελε μόνο πούτσο και τρυφερά λόγια
σε τούτο τον εμφύλιο
που σιγοβράζει

(Αδέσποτα Σκυλιά)

 

[Nascentes morimur]

Εμείς οι Δεινόσαυροι
Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Οι δεινόσαυροι, εμείς γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν...
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού μένοντας άφωνοι
λόγω αυτού ευνουχισμένοι έκλυτοι αποκληρωμένοι
λόγω αυτού εξαπατημένοι
από αυτό χρησιμοποιημένοι
από αυτό εξευτελισμένοι
από αυτό εξοργισμένοι και απηυδησμένοι
από αυτό βίαοι απάνθρωποι
λόγω αυτού η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο το μαχαίρι τη βόμβα τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι το χάπι τη σκόνη
γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.

 

[parafernalia]

Ο Μπουκόβσκι και η ταμειακή μηχανή

Η αγορά τραβάει τον ανήφορο, οι λήσταρχοι
των ποιητικών ορέων αγοράζουν ξένους ποιητές
-μεταφράσεις σκατένιες όπως του γούγγλι-
από καλά παιδιά, με φρόνημα αλεπούς

απέθαντους μπουκόβσκηδες με της μανούλας τη θηλιά
στον ερπετό φαλλό τον πονεμένο

να κοιμηθώ θέλω, βρικόλακα μπαμπά, πάνω στα ούρα των αμερικάνων
να φιλήσω έναν κώλο όπως ο Χένρυ

να πιώ όσο μ’ αφήνει η γυναικούλα μου να πιώ
να νοιώσω καταραμένος μέσα στο άτσαλο λιβάδι της ψυχής μου

Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη

μπύρες και πάλι μπύρες και κρασιά

αντί πατρίδα εκδόσεις ζάναξ ζάχαρο

-πιστοποιητικά καταραμένων εκδίδουν μόνο στα Σεξάρχεια παιδιά μου-

ω! θείο Μουνί ξέρεις καλά εσύ πεθαίνει όποιος δεν ξέρει πως να ζει
κι αν σ’ απειλήσει η χαρά φυλάξου

αναλογικό κολάζ σε χαρτί /Αντώνης Αντωνάκος

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

Γραμμένο στα σκαλοπάτια του Πορτορικάνικου Χάρλεμ
Γκρέγκορι Κόρσο (Gregory Corso)

Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο
Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά
Ο κόσμος αλλάζει
Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει
Βαριά είναι η λύπη της μέρας
Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης
Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή
Αυτό είναι αλήθεια
Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.
Η ζωή έχει νόημα
Και δεν ξέρω το νόημα
Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα
Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα
Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα
Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν
Καλώντας Θεό και Θάνατο
Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω
Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή
Ναι ο κόσμος αλλάζει
Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος
Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή
Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει
Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση
Τούτος ο Θάνατος
Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα
Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία
Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου
Μπορώ μπορώ
Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων
Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο
Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη
Σου αναθέτω Γκρέγκορυ
Θάνατο και Θεό
Σκληρό σκληρό είναι σκληρό
Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο
Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε

Ο άνθρωπος δεν είναι θεός
Η Ζωή είναι ένας αιώνας
Ο Θάνατος στιγμή μία.

(μετ. Γιάννης Λειβαδάς)

https://en.wikipedia.org/wiki/Gregory_Corso

William S. Burroughs and Gregory Corso standing in front of the West End Bar​

https://www.icp.org/browse/archive/...y-corso-standing-in-front-of-the-west-end-bar

 

[parafernalia]

Δειπνοσοφιστές​

Σώματα χωρίς πρόσωπα συγκεκριμένα

Πρόσωπα χωρίς σώματα σχηματισμένα

Που σβήνουν μόλις σβήσει ο ήλιος

Με το θόρυβο μιας γραφομηχανής


Με μπράτσα γυμνά ρωμαλέα στο πλάι τους

Αντρειωμένοι ροχαλίζουν στον ύπνο τους

Και βλέπουν πως το χάος τούς νίκησε

Στα σιδερένια σαλόνια του ύπνου


Εξαϋλωμένα αισθήματα στην παραλία

Των υπνοδοχείων της Μέσης Κατηγορίας

Καμωμένη από χρώματα και αρώματα

Η ωραία Ελένη ντυμένη της μόδας


Ρεμβάζει κι αναρωτιέται τί κάνει

Καθισμένη σ’ ένα τραπέζι με άλλους

Κοιτώντας νωχελικά το αργόσχολο

Πλήθος της ζέστης της άσπρης σεζόν



Κι εγώ προσπαθώ να την πείσω

Να κάνουμε μπάνιο τη νύχτα οι δυο μας γυμνοί

Αφήνοντας στην παραλία τα ρούχα μας

Και εκείνη με ρωτάει αν το νερό ...

θα είναι κρύο .


Νάνος Βαλαωρίτης

Marie Wilson-Βαλαωρίτη

Μαρί & Νάνος

 

[parafernalia]

Neal Cassady - Μία αφιέρωση στον James Dean της beat γενιάς

Στην τέφρα του Neal

Ευαίσθητα μάτια που τρεμοσβήνουν
γαλάζιες βραχώδεις όλο στάχτη θηλές
πλευρά που άγγιξα με τον αντίχειρά μου είναι στάχτη
το στόμα που άγγιξε η γλώσσα μου για λίγο
είναι όλα στάχτη

τα’ απαλά μάγουλα αποστεωμένα πάνω στην κοιλιά μου γίνονται
——κάρβουνο, στάχτη

οι λοβοί των αυτιών και τα βλέφαρα, μύτη νεαρού κόκκορα, ήβη
——σγουρή

στήθη πυρωμένα, αγόρι κυπαρίσσι, πόδια γερά,
μπράτσο τους μπέηζμπωλ, γλουτοί απανθρακωμένοι μεταξένιο
——δέρμα μέχρι χθες

όλα στάχτη, όλα στάχτη ξανά.

Allen Ginsberg, Ιούνιος 1968

Στις 3 Φεβρουαρίου 1968, ο Cassady παρακολούθησε ένα γαμήλιο πάρτι στο San Miguel de Allende, Guanajuato, Μεξικό. Μετά το πάρτι, πήγε περπατώντας κατά μήκος μιας σιδηροδρομικής γραμμής για να φτάσει στην επόμενη πόλη, αλλά λιποθύμησε μέσα στην κρύα και βροχερή νύχτα φορώντας τίποτα άλλο παρά ένα μπλουζάκι και ένα τζιν. Το πρωί, βρέθηκε σε κώμα δίπλα στα ίχνη, σύμφωνα με πληροφορίες από τον Άντον Μπλακ, αργότερα καθηγητή στο Κοινοτικό Κολλέγιο του Ελ Πάσο, ο οποίος μετέφερε τον Κάσαντι στους ώμους του στο τοπικό ταχυδρομείο. Στη συνέχεια, ο Cassady μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου πέθανε λίγες ώρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου, τέσσερις μέρες πριν από τα 42α γενέθλιά του.

(Η τρελοπαρέα, από αριστερά προς τα δεξιά: Bob Donlon, Neal Cassady, Allen Ginsberg, Robert LaVigne and Lawrence Ferlinghetti stand outside Ferlinghetti's City Lights Bookstore in San Francisco’s North Beach neighborhood in 1956)

Neal Cassady – Photo: Allen Ginsberg c. The Estate of Allen Ginsberg

 

[parafernalia]

Lenore Kandel

Όσοι έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Τζακ Κέρουακ του 1963, Big Sur, ίσως γνωρίζουν έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Romana Swartz, "μια τερατώδης ρουμάνικη ομορφιά", όπως την περιγράφει ο συγγραφέας. Η Romana Swartz βασίστηκε, στην πραγματικότητα, σε μια πραγματική φιγούρα που είχε γνωρίσει ο Kerouac στο Σαν Φρανσίσκο, ονόματι Lenore Kandel. Η Kandel που «αθανατίστηκε» από τον συγγραφέα της Beat, θεωρείται η μούσα μιας ολόκληρης γενιάς ποιητών κάτι πολύ περισσότερο από μία αντισυμβατική περσόνα στη λογοτεχνική αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960.

Υπήρξε ποιήτρια και ακτιβίστρια από μόνη της, μια από τις μοναδικές γυναίκες που συνδέονται με το κίνημα Beat και έγραψε για την υπερβατική φύση της αγάπης και του σεξ.

Το πιο διαβόητο έργο της, το «Βιβλίο του Έρωτα» («The Love Book»), κυκλοφόρησε το 1966 από τις εκδόσεις «Stolen Paper Review», στο Σαν Φρανσίσκο. Το οκτασέλιδο εκείνο τομίδιο αποτελούνταν από τέσσερα μονάχα ποιήματα, μα ο «ιερός ερωτισμός» τους (όρος της Καντέλ για τον απελευθερωμένο στίχο και την ερωτική φύση των ποιημάτων της τιμώντας τη θεϊκή υπόσταση της σεξουαλικότητας) θεωρήθηκε αρκετά παρεκβατικός για τον νεοεκλεγέντα κυβερνήτη Ρόναλντ Ρέιγκαν ώστε να εγκρίνει μία έφοδο της αστυνομίας σε δύο βιβλιοπωλεία (το «City Lights» και το «Psychedelic Shop») που το διέθεταν. Αφού απαγορεύθηκε λίγο καιρό μετά την έκδοσή του και τα εναπομείναντα αντίτυπα κατασχέθηκαν, καθώς παραβίαζε τους ισχύοντες κώδικες σεμνότητας του κράτους, η επακόλουθη δίκη περί ασέμνου του «Βιβλίου του Έρωτα» αποδείχθηκε η μακρύτερη στην ιστορία του Σαν Φρανσίσκο και η υπόθεση έφτασε μέχρι και το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια (έκλεισε, δικαιώνοντας πανηγυρικά την ποιήτρια, μόλις το 1974).

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΡΩΤΑ

δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι στον έρωτα / μόνο όμορφοι
σ’ αγαπώ μ’ όλους τους τρόπους
σ’ αγαπώ / ο πούτσος σου μέσα στα χέρια μου
σαλεύει σαν πουλί
στα δάχτυλά μου
καθώς εσύ πρήζεσαι και γίνεσαι σκληρός μέσα στο χέρι μου
ζορίζοντας τα δάχτυλά μου ν’ ανοίξουν
με την αλύγιστη σου δύναμη
είσαι όμορφος / είσαι όμορφος
εκατό φορές όμορφος
σε χτυπώ με τα στοργικά μου χέρια
με τα βαμμένα ροζ μακριά μου δάχτυλα
σε χαϊδεύω, σε λατρεύω
οι άκρες των δαχτύλων μου… οι παλάμες μου…
ο πούτσος σου σηκώνεται και χτυπά μέσα στα χέρια μου
μία αποκάλυψη / όπως η Αφροδίτη τη γνώρισε
ήτανε κάποτε μια εποχή που οι θεοί ήταν πιο αγνοί
/ θυμάμαι νύχτες μέσα στο αγιόκλημα
οι χυμοί μας πιο γλυκοί από μέλι
/ ήμασταν ο ναός και ο θεός ολάκερος/
Είμαι γυμνή πάνω σου
και φέρνω το στόμα μου σε σένα
αργά
λαχταρώ να σε φιλήσω
και η γλώσσα μου σε προσκυνά
είσαι όμορφος
το σώμα σου στρέφεται σε μένα
σάρκα με σάρκα
δέρμα που γλιστρά σε δέρμα χρυσό
όπως το δικό μου στο δικό σου
το στόμα μου, η γλώσσα μου, τα χέρια μου
η κοιλιά μου και τα πόδια μου
πάνω στο στόμα σου, στον έρωτά σου
γλιστρώντας… γλιστρώντας…
τα σώματά μας κινιούνται και ενώνονται
ανυπόφορα,
το πρόσωπό σου πάνω μου
είναι το πρόσωπο όλων των θεών
και των όμορφων δαιμόνων
τα μάτια σου…
έρωτας αγγίζει έρωτα
ναός και θεός
είναι ένα

ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΠΕΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

τόσοι πολλοί φίλοι μου είναι πρεζόνια
τόσοι πολλοί από τους ψυχικά κοντινούς μου κάνουν
τατουάζ πάνω τους αόρατες αποκαλύψεις
χαράσσοντας τις διακηρύξεις τους στην αιθέρια συνείδηση με
μικρά ίχνη από πατήματα ζώων που απλώνονται απ’ τη μια άκρη
των δαχτύλων στην άλλη,
μια ματοβαμμένη ευλάβεια όμοια με το ιερό περιδέραιο της Kali (1)
με τα πενήντα ανθρώπινα κρανία

Kali-Ma, Μητέρα Kali – Kali-Ma, Μητέρα Kali,
τόσοι πολλοί φίλοι μου ξεμένουν από αίμα, οι φλέβες τους
καταρρέουν, τους παίρνει μισή ώρα να φτιαχτούν
το αίμα τους ψιθυρίζει μέσα από τα κορμιά τους
τραγουδώντας τον ίδιο του το θάνατο
με μια φωνή από φωτιά, με μια φωνή παγετώνα, με μια φωνή
από άμμο που φυσά παντοτινά πάνω απ’ το κενό

Kali-Ma, θυμήσου το δώρο της ζωής όπως το δώρο του θανάτου
Kali-Ma, θυμήσου ο πόθος είναι για διαφώτιση κι όχι για λήθη
Kali-Ma, τα κόκκαλά τους γίνονται ελαφρύτερα – βοήθησέ τους να πετάξουν
Kali-Ma, τα μάτια τους καίγονται με τον πόνο της φωτιάς – βοήθα τους να δουν με διάφανο φως

Kali-Ma, μέχρι θανάτου τούς τραγουδά το ίδιο τους το αίμα
θύμισέ τους τη ζωή που ακόμα μια φορά θα γεννηθούν,
θύμισέ τους ματωμένα να γλιστρήσουν
μέσα από τις πύλες τού Ναι,
ν’ αφήσουν τα χέρια τους και να μην προσπαθήσουν
να παύσουν την κίνηση του ρέοντος Τώρα

τόσοι πολλοί φίλοι μου έχουνε πέσει μες τη λευκή ζέστα
της μόνης φλόγας
μπορεί και να πετάξουν πιο ψηλά, μπορεί να μην υπάρχει τέλος
στο πέταγμά τους

1. Kali – σκοτεινή ινδουιστική θεότητα του Χρόνου, της Αλλαγής και του θανάτου, η Μητέρα όλου του Κόσμου για τους λάτρεις της.

 

[Nascentes morimur]

​

there is light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.
be on the watch.

.

A short film for an animation brief which could be based on anything spoken word that I consider Inspiring.
The animation is based on 'The Laughing Heart' written by Charles Bukowski and spoken by Tom Waits. I've interpreted Bukowski's words through a story of an aged man reflecting on his life. Animation and Illustration: Bradley Bell Poem by: Charles Bukowski Spoken by: Tom Waits Music: Grizzly Bear - Foreground Length: 01'45" Produced at Chelsea College of Art

 

[EvanescenceQ]

[POEM] The moon her majesty by Jack Kerouac.​

The moon, her magic be Big sad face of infinity. An illuminated clay ball Manifesting many gentlemanly remarks
She kicks a star, clouds foregather In Scimitar shape, to round her Cradle out, upside down any old time
You can also let the moon fool you with Imaginary orange-balls Blazing imaginary light in fright
As eyeballs, hurt and foregathered, Wink to the wince of the seeing Of a little sprightly otay
Which projects spikes of light Out the round smooth blue balloon Ball full of mountains and moons
Deep as the ocean, high as the moon, Low as the lowliest river lagoon Fish in the Tar and pull in the Spar
Billy the Bud and Hanshan Emperor And all wall moongazers since Daniel Machree, Yeats see
Gaze at the moon ocean marking the face-
In some cases The moon is you
In any case The moon.

 

[parafernalia]

Επιστολή απ’ την αιώνια Βαβυλώνα​

Κάτι εισβάλει
μέσα απ' τα τοιχώματα των κυττάρων μας
επιχειρεί αργά
να μας διαβρώσει

Η πόλη μας διαλύει

Παλεύει να αναστήσει
απροσδιόριστα μειδιάματα
που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας
εξαίσια φανταχτερή

Ο πολιτισμός κηρύττει
από έναν ρυπαρό άμβωνα
που ονομάζεται

Spoiler

κ ρ ά τ ο ς

Ουρές τα μποτιλιαρίσματα
καρατομημένος χρόνος
χιλιάδες πολεμίστρες
με μάτια αγριεμένα
θωρούν προς τα μέσα

Μα τι πρωτοτυπία!

παρατηρητές ανταλλάσσουν
τον χτύπο της καρδιάς τους
για λίγα μέτρα
οπτικής ίνας

Η πόλη είναι μέσα μας
βρίσκεται πλέον παντού
στα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ
στις αργόσυρτες ανάσες
στο πετρωμένο βλέμμα των χελιδονιών

Είναι το σύνολο που μας κρατά δέσμιους στο τίποτα
Ωστόσο, υπάρχει και η εξαίρεση
η μοναδική «ελευθερία»
που μας επιτρέπεται

Να κολυμπάμε αδιάκοπα
σε μια βρώμικη θάλασσα
απ’ αυταπάτες
ή να πνιγούμε σε μια κολυμπήθρα
ελεγχόμενης παράνοιας

Ούτε ήρωες
ούτε δειλοί
ούτε πρωταγωνιστές
ούτε κομπάρσοι

Σκλάβοι της Γης
χρόνος βαρύς σαν μολύβι
με καρδιά ελαφρύτερη
κι απ' το θρόισμα του ανέμου

Στο όνομα της συμπόνιας
και της αγάπης

στο όνομα της Αναρχίας

για συντρόφους και φίλους
αποστάτες κι αντιπάλους

(ελεύθερη απόδοση από pyrgitai)

 

[Nascentes morimur]

The Window​

you are my bread
and the hairline
noise
of my bones
you are almost
the sea

you are not stone
or molten sound
I think
you have no hands



this kind of bird flies backward
and this love
breaks on a windowpane
where no light talks

this is not time
for crossing tongues
(the sand here
never shifts)



I think
tomorrow
turned you with his toe
and you will
shine
and shine
unspent and underground


Diane di Prima, “The Window” from Pieces of a Song. Copyright © 1990 by Diane di Prima. Reprinted by permission of City Lights Books.
Source: Pieces of a Song: Selected Poems (City Lights Books, 1990)

https://en.wikipedia.org/wiki/Diane_di_Prima

 

[Nascentes morimur]

"Η ομπρέλα που άνοιξε έγινε μια μεγάλη μαύρη τέντα που θα μπορούσε να χωρέσει και χίλιους ανθρώπους. Η χειρολαβή, φτιαγμένη από κίτρινο σκαλιστό ελεφαντόδοντο μεγαλύτερη από ανθρώπινο κεφάλι και πιο πλατιά τράβηξε την προσοχή μου. Ήταν ένας κινέζικος ή ινδικός δαίμονας με αποτρόπαια χαρακτηριστικά που παραμορφώνονταν σιγά σιγά σε μια φρικτή γκριμάτσα. Κάποια σχέση είχε μ` εμένα. Ποια όμως; Τι να σήμαινε; Ήταν ένα όνειρο. Όνειρο του Κατμαντού; Ήταν ένα όνειρο του Κατμαντού. Κι οι αράχνες... Τι ήταν εκείνες οι αράχνες που ύφαιναν τρελά τα ασύμμετρα υφαντά τους σε αφηρημένα μοτίβα. Σε αφηρημένα μοτίβα. Εκείνες οι αράχνες του LSD. Πες μου ποιος είμαι. Πες μου ποιος είμαι. Οι αράχνες του LSD. Πες μου ποιος είμαι. Η ομπρέλα που άνοιξε. Η μαύρη τέντα. Ο ινδικός δαίμονας. Τ` αφηρημένα μοτίβα. Οι αράχνες. Όνειρο. Όλα ένα όνειρο. Όνειρο του Κατμαντού. Πες μου ποιος είμαι."

*Album Beat Poetry (Greek Version).Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, παραγωγή 2012 X.και Π.Κατσιμίχας

Κυκλοφορεί από τις Περιοδικό & Εκδόσεις Μετρονόμος σε βιβλίο-cd
Kαι ψηφιακά από την Protasis Music
- Όνειρο του Κατμαντού (ποίηση Harold Norse, μουσική Χ.και Π.Κατσιμίχας)
Ηχογράφηση, μίξη, mastering Studio Στέντωρ
Video animation Γρηγόρης Μαντάς

https://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Norse

Harold Norse at his apartment on Guy Place, 1974. Photo by William Childress.

 

[parafernalia]

Γκρέγκορυ Κόρσο

Ρέκβιεμ για τον Bird* Parker, Μουσικό

ετούτη η προφητεία ήρθε με το ταχυδρομείο:
στον τελευταίο φόνο των πουλιών
κάποιο άφαντο πουλί θα παραμείνει
και γοερά δεν θα θρηνήσει
και το πουλί το άφαντο θα 'ναι ένα ανόητο πουλί
ένα πουλί που θα κρατήσει για πολύ
υπάρχει κάπου ένα δωμάτιο
μέσα σ' έναν χώρο
που μέσα του σε μια γωνία
κείται ένα παλιό σαξόφωνο
σαν μία χούφτα ρύζι
κι αναρωτιέται πού είναι ο Bird

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ

ε, άνθρωπε, ο Bird είναι νεκρός
το σαξόφωνό του κάπου το κλείδωσαν
το σαξόφωνό του σε κάποια γωνιά το άφησαν
πού 'ναι το σαξόφωνο, άνθρωπέ μου, πού;

ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

γάμα το σαξόφωνο
ο Bird πού είναι;

ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ

χάθηκε
ο Bird ήταν πιο φευγάτος κι απ' τον ήχο
έσπασε το φράγμα μ' ένα φύσημα απαλό
ο Bird ήταν απ' το φεγγάρι ψηλότερος
ο Bird επίσης πάνω απ' τη στέγη αιωρούνταν
έπεσε σαν παράξενος καλόγερος
με το σαξόφωνο στο χέρι, απ' όλους ψηλότερος
κάτω κοιτάζοντας τον κόσμο
με μάτια παράξενα μισόκλειστα
στον εαυτό του λέγοντας: "ναι, ναι"
που τίποτα δεν σήμαινε απολύτως τίποτα

ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

στης πρώτης βραδινής μέθης το σόλο
στο ρετιρέ του παίζοντας
ο Bird κρατούσε ένα μαύρο λουλούδι στο μαύρο του χέρι
και φύσηξε με το σαξόφωνό του κατά τον ουρανό
κι ο ουρανός έγινε φανταστικός!
και στη μέση της μπουχτισμένης απ' τους ανθρώπους
χρήσης των πραγμάτων
ο Bird σφύριξε μία ποικίλη εφημερότητα
ένα ζόρικο ρυθμικό ξέσπασμα
που τα αστέρια τα έχασαν
τότε ήταν που ήρθε ένα άφαντο πουλί

ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ

ναι, το άφαντο πουλί -
καθώς ο Bird έπαιζε
ήρθε ένα άλλο πουλί
ένα πουλί που δεν υπήρχε
ένα πουλί ανύπαρκτο με μεγάλα φτερά κουρελιασμένα
ο Bird σημασία δεν του 'δωσε - συνέχισε να παίζει
και το παλαιό πουλί πλησίασε κοντά

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ

έτσι έγινε, κι άκουσα πως
το κουρελιάρικο πουλί μπροστά στον Bird προσγειώθηκε
και τον κοίταξε ευθεία στα μάτια
ο Bird του είπε: "χαλάρωσε"
και συνέχισε να παίζει

ΦΩΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

φάνηκε ο Bird πως νίκησε κείνο το πουλί

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ

μόνο για λίγο,
το άφαντο πουλί άρχισε ν' αφρίζει απ' το στόμα
βγάζοντας φάλτσα και παραφωνίες
"ε εσύ, αλλού τράβα να παίξεις" παρακάλεσε ο Bird
μα το άφαντο πουλί βάδιζε μπρος και πίσω
σαν γερο-κερατάς με μυστική δολοπλοκία

ΦΩΝΗ ΤΡΙΤΗ

ναι, τότε ο Bird κατάλαβε τη φάση
και το 'ριξε στην πλάκα
ο Bird ήταν έτοιμος να φύγει, όταν στα ξαφνικά
το άφαντο πουλί βύθισε τη στάλα κεφαλή του
στα κρυφά
μες στο σαξόφωνο του Bird
ο Bird έβγαλε μια μακριά παλαβή νότα

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ

η τελευταία ήταν, δικέ μου, η τελευταία του
το κουρελιάρικο πουλί έχυσε θάνατο μες στο λαιμό του Bird
κι όλο το κτίριο βρόντηξε
το σαξόφωνο σαν άφησε ο Bird
κι ο ουρανός έγινε πιο μαύρος...και μαυρύτερος
και το άφαντο πουλί τύλιξε τα λασπωμένα του φτερά
γύρω απ' τον Bird
και τον τράβηξε κάτω
βαθιά κάτω

ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

πέθανε ο Bird

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ

ναι, ναι

ΦΩΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

θρηνήστε για τον Bird
γιατί ο Bird πέθανε

ΦΩΝΗ ΠΡΩΤΗ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ

ναι, ναι

Dec 3, 2014 scene from the movie Bird directed by Clint Eastwood