Η Ανθολογία της Beat Poetry

[Nascentes morimur]

Anthropocene Blues Poem ​

by Anne Waldman​

sound de-territorializes
weather
and my love clings to you
sings to you
in the "new weathers"
within a tragedy
of the Anthropocene

nothing
not
held hostage
by the hand
of Man

can we resist?
will we fail?
to save our world?

we dream replicas of ourselves
fragile, broken
robotic thought-bubbles

inside the shadow
a looming possibility
this new year
to wake up

could it be?

an anthropoid scared
from the forest
slow in development
now infantilized
much like us

stressed yet
perhaps
ready to resist
this scenario?

the forest made the monkey
& the cave & steppe: the human
and now
what makes us suppler
more human?

climate grief?
a fierce tenderness toward
the destruction of our world?

questions
or actions?

[my love for you
sings for you, world
I've got those Anthropocene….
Anthropocene….
blues…..]

https://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Waldman

2012
anne waldman and ed-bowes
photo-by-laird-hunt

 

[Nascentes morimur]

Streets of the World


All writing decides a galaxy all writing resounds planispheric

history. Star stars or stars stars astound. Not be victim to satisfy

appetite.
All writing is in fact cut-ups history will decide Rimbaud

your heat of the world. To rise up outcry inside supply side. Get

crackling of an earpiece oligarchies of the world, slice woes of

women.

A long delineation.
Longer than world be counting.

This a whisper, enough of whisper to rise up rise up and wiser, wisdom

feminine, streets of the world. Commission overheard a spin a

terrain a soldiering on. She wanted to soldier outta here. What

streets of the world to spin rubric's yes yes commerce, no, a no,

no. Tanks of the blown-off world. Earth and rising, beauties of the

world. Beautiful cyborg offshore a caw caw of major spills and

elsewhere no, no, invite the Amazons in. Cut the dialect the binary

the dear word so precious and forbidden, dear futurist. Dear stone.

They use the machines to take the streets out of "the out of" streets

of the world. Horizon headwater cut cut the cable my beignets my

appetite "poor politics, poor pols." Reconstitute polis ban exclusion

of women, O women of the world. Metonymic of entire edifice.

Waters of the corpse world in media cut lines manipulate desire

and show the word don't detonate anyway. "She" assassin Hassan i

Sabbah production in Classic Maya. Textile's Hesiod: they descend

from Pandora. Rex Tillerson a hex tiller's son, tilling the field a

cultivation of one. Angora, of shreds, a mythically shredded world.

bleats the world. Tools in the lab make women open tomb & allies

slither out. Where voices tremble trouble sleep, there's weeping of

the world. He won't accompany poetry when I use the word "resist."

Test a roan. Is where Rimbaud was going with order could live

could systematic derangement of the casino scene, cut cut in with a

drone lullaby hallucination: seeing and places that street fights the

world. And Merkel our nuclear future to fight "poor politics, poor

pols." Our man in rendition cage and cut cut the torture O Iran

streets of the world arise to cut back forms else mammals suffer.

Show tablets a Paleolithic grab all streets the world. Iwilight fields

of discontent all streets that shadow governments rise up to reason

the world. Wounded galaxies feminine discontent insists. "Hear

you, people of the word." What room the ghostlier golden light we

reach to. Lines and demarcations. Assume worst has happened

deporting undesirables, his French side gypsy purge. Subject to

strategy poor poor pols. Its link its drill its despots, murderers in

the lunch. Jade rabbit pounding herbs for immortals. Rides alien

virus moon. Magnetize worlds let them course light in unsettle

streets of Dreamers, let them go free from cruelty. Mint them out

of here. My William my Burroughs, when in feminine you scold

past test me. Burrow in. A guy's in. Goddamn interior ministry of

fisheries and assume the worst in writing EPA cuts her exterior of

life the glib industry. Selves behind tyrants shelf desire. My loaves

and fishes in deep deep water. Foxes' henhouse in hurt and ready.

Hexes in the rock house. Bleak and white. Streets of the biblio-tech

world. Axis of sky. Come down mounds my no, my hacking Russia.

Is at some point classical prose, my no, Bulgaria no Romania my

Haiti my Egypt, and Poland and come to this coastline America.

Ruptured pipelines to caw caw gulf stream is seated cut cut to other

fields ripple effect and your domino will fall. Aurignacian, achtung

will fall. Geronimo a domino falls. 1 % down. Bomb all fall down,

dimensions your strategy. Will history decide "caw caw caw. 11 Will

Iraq? Will Yemen? Core for Rhea. How many Tarots disdq524ies

sou-nd to kinesthetic gulf of arcana everyone. She wanted to soldier

a China gulf to anyone. She wants to soldier out of long delineation

stars longer than would be counting. Star stars or stars stars. Cut

through leak of revolution the occupied future will come out. A page

of written words no advantage to leak from nuclear gender. Let the

mice in. Circumpolar water denizens unruly genes. Then cut cut the

variation images shift to pool sense advantage in processing sound

sight cut cut sound to "arise." Of memories stars have been made by

accidents. See how calm politics will become. Sperm count down.

Non white wonder world. The "walking marriage" of the matrilinear

Mosuo, push a boundary. Pry open pray open let the women out.

China, woman up! Take all, mandarin widows. Oral consciousness of

stars.

by Anne Waldman​

https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/track/streets-of-the-world

 

[parafernalia]

ΚΛΑΣΙΚΗ ΖΩΦΟΡΟΣ Σ’ ΕΝΑ ΓΚΑΡΑΖ
του Harold Norse

(…) Περπατώντας μέσα σε πυρπολημένα καντούνια
πνιγμένα στις μπουγάδες
κίτρινα φλασκιά στα παραθύρια
απομεινάρια του πολέμου να γκρεμίζονται
ξεπεσμός ανθρώπινος
τόσο βαθύς και απελπιστικός να πνίγεσαι στα γέλια

όταν ξάφνου είδα σε στουπιά γρασωμένα ανάμεσα και λάδια,
ρόδες και άξονες ενός γκαράζ
τα γυμνά γλυπτά, μορφές
μιας κλασικής ζωφόρου
εκεί δα, πάνω απ’ τα λυμένα
μέρη αυτοκινήτων!

Τέλεια! και τι παράδοξο! Γκαράζ
καταπίνει Σαρκοφάγο!
Ένας τεχνίτης ήρεμα ψεκάζει χρώμα
ένα φτερό, ενώ
Λάπιθοι και Κένταυροι σκύβουν και τον παρατηρούν!

χαμηλά
άλογη σάρκα!
καλόσχημοι μηροί! μάτια
της Αφροδίτης!

Ο μύθος της Μεσόγειος
μέσα σε τούτο το γκαράζ
όπου λιγνά αγόρια μελαψά
δεν βλέπουν τίποτα παράδοξο
δουλεύοντας ανάμεσα
σε θεούς και πεθαμένους ήρωες!

Αλλά εγώ είδα τον Ερμή μες στο ουράνιο τόξο
του σκοτεινού λαδιού πάνω στο πάτωμα
εκεί καθρεφτισμένον
και τ’ άγρια μαλλιά της Σίβυλλας
καθώς τα λόγια της τρελά και πνιγμένα
χανόντουσαν κατ’ απ’ το μούγκρισμα του κινητήρα.

O Norse στην Κρήτη το 1964 και δεξιά το αγόρι του εκείνης της φάσης, ονόματι Θάνος. Ο ένας τράβηξε την φωτογραφία του άλλου.

 

[Nascentes morimur]

Collected Poems of Lenore Kandel - Lenore Kandel​

https://en.wikipedia.org/wiki/Lenore_Kandel

* The Female Beat Poet Who Wrote About Sex and Love

​

Kandel was a poet and activist in her own right, one of the only women affiliated with the Beat movement, who wrote about the transcendental nature of love and sex. Her most notorious work, The Love Book, was a small pamphlet of poems, including To Fuck With Love, which contains such lines as: “I kiss your shoulder and it reeks of lust / the lust of erotic angels fucking the stars,” and,............

https://www.anothermag.com/fashion-beauty/10693/the-female-beat-poet-who-wrote-about-sex-and-love

“When a society becomes afraid of its poets, it is afraid of itself. A society afraid of itself stands as another definition of hell,” said Kandel, of her censorship battle. “A poem that is written and published becomes available to those who choose to read it.”

https://www.anothermag.com/fashion-beauty/10693/the-female-beat-poet-who-wrote-about-sex-and-love

------------------------------------------

Lenore Kandel's Collected Poems starts with her absolutely incendiary The Love Book which was published in 1966. Most of us don't think of Kandel when we think of the Beats but no one was braver, more daring or more honest than Lenore Kandel. When you think of contemporary poetry in the United States you better start believing that Kandel was plowing the road for the future.

The Love Book was banned as obscene but when read today it is transcendentally illuminating and still stunningly vibrant for its' joyous candor, optimism and freedom

nipple to nipple we touched
and were transfixed
by a flow of energy
beyond anything I have ever known

we touched

and two days later.......

my whole body is ......


https://michaeldennispoet.blogspot.com/2014/01/collected-poems-of-lenore-kandel-lenore.html

In 1967 Kandel published Word Alchemy which contained the longer poem First They Slaughtered The Angels. It is a beautiful song of protest. During this same period Kerouac, Ferlinghetti, Ginsberg and Brautigan were all cutting their teeth and breaking new ground, San Francisco was the center of the poetry universe and Kandel was blistering the ears off everyone in town.

https://michaeldennispoet.blogspot.com/2014/01/collected-poems-of-lenore-kandel-lenore.html

https://books.google.gr/books?id=py...with Love Phase II, της Lenore Kandel&f=false

 

[Nascentes morimur]

“The world you see
is just a movie in
your mind.
Rocks don't see it.
Bless and sit down.
Forgive and forget.
Practice kindness
all day to everybody
and you will realize
you’re already
in heaven now.
That’s the story.
That’s the message.
Nobody understands
it,
nobody listens, they’re
all running around
like chickens
with heads cut off.
I will try
to teach it but it will
be in vain, s’why I’ll
end up in a shack
praying and being
cool and singing
by my woodstove
making pancakes.”

Jack Kerouac

 

[Nascentes morimur]

“'I don’t know, I don’t care, and it doesn’t matter' will be the final human prayer.”
Jack Kerouac, Desolation Angels
: Jerry Bauer

Πηγή : Facebook

 

[Nascentes morimur]

Well, there was this movie I seen one time
About a man riding ’cross the desert and it starred Gregory Peck
He was shot down by a hungry kid trying to make a name for himself
The townspeople wanted to crush that kid down and string him up by the neck
Well, the marshal, now he beat that kid to a bloody pulp
As the dying gunfighter lay in the sun and gasped for his last breath
“Turn him loose, let him go, let him say he outdrew me fair and square
I want him to feel what it’s like to every moment face his death”
Well, I keep seeing this stuff and it just comes a-rolling in
And you know it blows right through me like a ball and chain
You know I can’t believe we’ve lived so long and are still so far apart
The memory of you keeps callin’ after me like a rollin’ train
I can still see the day that you came to me on the painted desert
In your busted down Ford and your platform heels
I could never figure out why you chose that particular place to meet
Ah, but you were right. It was perfect as I got in behind the wheel
Well, we drove that car all night into San Anton’
And we slept near the Alamo, your skin was so tender and soft
Way down in Mexico you went out to find a doctor and you never came back
I would have gone on after you but I didn’t feel like letting my head get blown off
Well, we’re drivin’ this car and the sun is comin’ up over the Rockies
Now I know she ain’t you but she’s here and she’s got that dark rhythm in her soul
But I’m too over the edge and I ain’t in the mood anymore to remember the times
when I was your only man
And she don’t want to remind me. She knows this car would go out of control
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
Well, we crossed the panhandle and then we headed towards Amarillo
We pulled up where Henry Porter used to live. He owned a wreckin’ lot
outside of town about a mile
Ruby was in the backyard hanging clothes, she had her red hair tied back.
She saw us come rolling up in a trail of dust
She said, “Henry ain’t here but you can come on in, he’ll be back in a little while”
Then she told us how times were tough and about how she was thinkin’ of
bummin’ a ride back to from where she started
But ya know, she changed the subject every time money came up
She said, “Welcome to the land of the living dead”
You could tell she was so broken hearted
She said, “Even the swap meets around here are getting pretty corrupt”
“How far are y’all going?” Ruby asked us with a sigh
“We’re going all the way ’til the wheels fall off and burn
’Til the sun peels the paint and the seat covers fade and the water moccasin dies”
Ruby just smiled and said, “Ah, you know some babies never learn”
Something about that movie though, well I just can’t get it out of my head
But I can’t remember why I was in it or what part I was supposed to play
All I remember about it was Gregory Peck and the way people moved
And a lot of them seemed to be lookin’ my way
Brownsville girl with your Brownsville curls,
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
Well, they were looking for somebody with a pompadour
I was crossin’ the street when shots rang out
I didn’t know whether to duck or to run, so I ran
“We got him cornered in the churchyard,” I heard somebody shout
Well, you saw my picture in the Corpus Christi Tribune. Underneath it,
it said, “A man with no alibi”
You went out on a limb to testify for me, you said I was with you
Then when I saw you break down in front of the judge and cry real tears
It was the best acting I saw anybody do
Now I’ve always been the kind of person that doesn’t like to trespass
but sometimes you just find yourself over the line
Oh if there’s an original thought out there, I could use it right now
You know, I feel pretty good, but that ain’t sayin’ much.
I could feel a whole lot better
If you were just here by my side to show me how
Well, I’m standin’ in line in the rain to see a movie starring Gregory Peck
Yeah, but you know it’s not the one that I had in mind
He’s got a new one out now, I don’t even know what it’s about
But I’ll see him in anything so I’ll stand in line
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
You know, it’s funny how things never turn out the way you had ’em planned
The only thing we knew for sure about Henry Porter
is that his name wasn’t Henry Porter
And you know there was somethin’ about you baby that I liked
that was always too good for this world
Just like you always said there was somethin’ about me you liked
that I left behind in the French Quarter
Strange how people who suffer together have stronger connections
than people who are most content
I don’t have any regrets, they can talk about me plenty when I’m gone
You always said people don’t do what they believe in,
they just do what’s most convenient, then they repent
And I always said, “Hang on to me, baby, and let’s hope that the roof stays on”
There was a movie I seen one time, I think I sat through it twice
I don’t remember who I was or where I was bound
All I remember about it was it starred Gregory Peck, he wore a gun
and he was shot in the back
Seems like a long time ago, long before the stars were torn down
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love

 

[Nascentes morimur]

Ποίημα του Jack Kerouac για τον Arthur Rimbaud

Αρθούρε! On t’ appela pas Jean!

Το 1854 γεννήθηκες βλαστημώντας στη Σαρλβίλ

Στρώνοντας έτσι το δρόμο

για την αποτρόπαια φονικότητα

των Αρδενών. Πώς να μη το σκάσει ο πατέρας σου!

Μπήκες στο σχολείο στα οκτώ λοιπόν.

– Ταλαντούχε μικρέ λατινιστή

Οκτώβριος του 1869.

Ο Ρεμπώ γράφει ποίηση

στα ελληνικά, στα γαλλικά-

Παίρνει το τραίνο της φυγής

για το Παρίσι τζαμπατζής,

ο θαυμαστός Μεξικάνος τροχοπεδητής

με τις κλωτσιές απ’ το γρήγορο τραίνο τον πετάει

στον Παράδεισο, όπου

εκείνος δεν ταξιδεύει πια

γιατί ο Παράδεισος είναι παντού…

Όμως οι γεροπούστηδες

παρεμβαίνουν-

Ο Ρεμπώ ο σαστισμένος Ρεμπώ

Εκπαιδεύεται με τους άγουρους νεαρούς της Εθνικής Φρουράς,

υπερήφανα προελαύνει

μες στη σκόνη με τους δικούς του ήρωες μαζί –

πισωγλέντια ελπίζοντας,

ενώ ονειρεύεται το ιδανικό κορίτσι.

Πόλεις βομβαρδίζονται καθώς εκείνος

το βλέμμα καρφώνει και ξανακαρφώνει, και το έκφυλο χείλος του

μασουλάει και καρφώνει το βλέμμα,

με μάτια γκρίζα,

στην οχυρωμένη Γαλλία.

O Αντρέ Ζιλ ήταν πρόδρομος

του Αντρέ Ζιντ-

Μακρινοί περίπατοι διαβάζοντας ποιήματα

μες στις θημωνιές του Ζενέ-

Νά ο Οραματιστής, γεννιέται,

ο ξέφρενος προφήτης φτιάχνει το

πρώτο του Μανιφέστο,

δίνει χρώμα στα φωνήεντα

και στα σύμφωνα φροντίδα ανησυχαστική,

βρίσκεται υπό την επίδραση

Γάλλων γεροπούστηδων

που δυσκοιλιότητα του νου

του προσάπτουν

και διάρροια του στόματος.

Ο Βερλαίν τον καλεί στο Παρίσι

με μικρότερη πόζα απ’ όση

εξόρισε κορίτσια στην

Αβησσυνία.

Σκατά! Ουρλιάζει ο Ρεμπώ

στα σαλόνια του Βερλαίν-

Σούσουρο στο Παρίσι – η σύζυγος Βερλαίν

ζηλεύει ένα αγόρι

με παντελόνι δίχως πάτο

– Η αγάπη στέλνει χρήματα απ’ τις Βρυξέλες

– Η μητέρα Ρεμπώ σιχαίνεται

τη φορτικότητα της Μαντάμ Βερλαίν

– Τον έκφυλο Αρθούρο υποψιάζονται τώρα

πως είναι ποιητής –

Σκούζοντας στον αχυρώνα

Ο Ρεμπώ γράφει το Μια εποχή στην κόλαση,

η μάνα του τρέμει.

ο Βερλαίν στέλνει χρήματα και σφαίρες

στον Ρεμπώ –

Ο Ρεμπώ στην αστυνομία τρέχει

και παρουσιάζει την αθωότητά του

σαν την ωχρή αθωότητα τού

θεϊκού θηλυκού του Ιησού

– Τον δόλιο τον Βερλαίν, δύο χρόνια

στη ψειρού,

Μαχαίρι όμως στην καρδιά

μπορούσε να έχει φάει!

Εκλάμψεις! Στουτγάρδη!

Μελέτη των γλωσσών!

Με τα πόδια ο Ρεμπώ ξεκινάει

και αγναντεύει τα αλπινικά

περάσματα προς την Ιταλία, τετράφυλλα τριφύλλια γυρεύοντας,

λαγούς, του τζίνι το βασίλειο. Και μπροστά

στο δικό του τίποτα μόνο ο παλιός

θάνατος του ήλιου του Καναλέττο

σε παλιά πάνω κτίρια βενετσιάνικα.

– Ο Ρεμπώ μελετά γλώσσες

Μαθαίνει για το Οροπέδιο Αλλέγκενι,

για το Μπρούκλιν, για τις τελευταίες αμερικάνικες αμμουδιές-

Η αγγελική αδελφή του πεθαίνει –

Βιέννη! Χαζεύει τα γλυκίσματα

χαϊδεύει τα γέρικα σκυλιά!

Ελπίζω!

Ο φρενιασμένος τούτος τύπος

στον Ολλανδικό στρατό κατατάσσεται

σαλπάρει για την Ιάβα

Μόνος στην πλώρη τα μεσάνυχτα,

το στόλο να διατάζει.

Τις διαταγές του κανείς δεν τις ακούει

μόνο οι λάμψεις όλες οι ψαρίσιες μες

στη θάλασσα – Αύγουστος δεν

ειν’ εποχή να μένεις στην Ιάβα –

Στόχος η Αίγυπτος, ξανά

στην Ιταλία αγκιστρώνεται κι έτσι γυρίζει

σπίτι στη βαθιά πολυθρόνα.

Αμέσως όμως φεύγει

πάλι, για την Κύπρο, ένα τσούρμο

εργάτες σε νταμάρι να επιβλέψει –

Πώς να ‘ταν τώρα, ο όψιμος αυτός

Ρεμπώ; Σκόνη από βράχια,

μαύρες ράχες και βήχας

αυτών που βήχουν. Και τ’ όνειρο ανατέλλει

στον αφρικάνικο του Γάλλου νου –

Οι ανάπηροι από τους τροπικούς πάντα

ειν’ αγαπητοί.

Ερυθρά θάλασσα

τον Ιούνη, η ακτή κλαγγάζει

στην Αραβία – Χαράρ,

Χαράρ, ο μαγικός εμπορικός σταθμός – Άντεν, Άντεν,

Νότια των Βεδουίνων –

Ογκαντέν, Ογκαντέν, τελείως

άγνωστα – (Στο μεταξύ

ο Βερλαίν αράζει στο Παρίσι

με το κονιάκ του αναρωτιέται

πώς να ’ναι τώρα ο Ρεμπώ,

και πόσο σκυθρωπά να ‘ναι τα φρύδια τους

γιατί στην παλιότερη

των φρυδιών την ομορφιά πιστεύαν –

Σκασίλα μας! Τι είδους Γάλλοι ειν’ αυτοί; Ρεμπώ, βάρα με

κατακέφαλα με καμιά πέτρα!

Σοβαρός ο Ρεμπώ συγγράφει

άρθρα προσεγμένα και ενήμερα

για τις Εθνικές γεωγραφικές υπηρεσίες,

Και απ’ τους πολέμους μετά

το κορίτσι απ’ τη Χαράρ προστάζει

(Χα Χα!)

Να γυρίσει στην Αβησσυνία, και ‘κείνη

νέα ήταν, μάτια μαύρα,

χείλη σαρκώδη, σγουρά μαλλιά

και στήθια καφετιά γυαλίζουνε με

ρόγες χάλκινες, κρίκους

στα μπράτσα, και

έφερε τα χέρια της στο κέντρο, στα λαγόνια της,

κι είχε τους ώμους της φαρδιούς σαν

του Αρθούρου και αυτιά μικρά

Ένα κορίτσι κάποιας κάστας,

στη Μπρουτζούπολη-

Ο Ρεμπώ γνώρισε ακόμα Πολυνήσιες ψηλόγοφες

με λυτά μακριά μαλλιά,

στήθια μικρά και μακριά πόδια

Αρχίζει τελικά

των όπλων λαθρεμπόριο

στην Ταχούρα

Σε καραβάνια καβαλά, τρελαμένος,

με μια ζώνη χρυσάφι

στη μέση γύρω του –

Γαμημένος από τον Βασιλιά Μενελίκ!

Τον σάχη του Σόα!

Τι θόρυβος τα ονόματα αυτά

Στο θορυβώδη τούτο γαλλικό νου!

Κάιρο για το καλοκαίρι,

άνεμος πικρολέμονο

φιλιά στο σκονισμένο πάρκο

όπου κορίτσια κάθονται τ’

απόβραδο

με σκέψη ούτε μια –

Χαράρ! Χαράρ!

Με φορείο στη Ζέιλα

βογκώντας μεταφέρεται

τα γενέθλιά του – το καράβι

επιστρέφει στο κάστρο από κιμωλία

Η Μασσαλία πιο θλιμμένη κι από

το χρόνο, απ’ τ’ όνειρο,

πιο θλιμμένη κι απ’ το νερό.

– Καρκίνωμα, ο Ρεμπώ

Κατατρώγεται απ’ την αρρώστια

μιας εκτροχιασμένης ζωής – Κόβουν τ’ όμορφο ποδάρι –

Στην αγκαλιά της

Αγίας Ιζαμπέλ, της αδελφής του

Πεθαίνει

Και πριν στους Ουρανούς αναληφθεί

τα λεφτά του στον Ντζάμι στέλνει,

στον Ντζάμι τ’ αγόρι απ’ το Χαράρ

του χασισιού τον υπηρέτη του

χρόνια οχτώ στην αφρικάνικη

την κόλαση του Γάλλου,

και όλα στο τίποτα, όπως για τον

Ντοστογιέφσι, τον Μπετόβεν,

τον Ντα Βίντσι –

Τραβάτε λοιπόν ποιητές λίγο ν’ αναπαυθείτε

και βγάλτε το σκασμό·


Γιατί ποτέ

τίποτα δεν βγήκε

απ’ το τίποτα.







Γράφτηκε το 1958 και δημοσιεύτηκε το 1960 στο City Lights
Μετάφραση: Έφη Φρυδά

 

[Nascentes morimur]

Would You Wear My Eyes

My body is a torn mattress,
Disheveled throbbing place
For the comings and goings
Of loveless transients.
The whole of me
Is an unfurnished room
Filled with dank breath
Escaping in gasps to nowhere.
Before completely objective mirrors
I have shot myself with my eyes,
But death refused my advances.
I have walked on my walls each night
Through strange landscapes in my head.
I have brushed my teeth with orange peel,
Iced with cold blood from the dripping faucets.
My face is covered with maps of dead nations;
My hair is littered with drying ragweed.
Bitter raisins drip haphazardly from my nostrils
While schools of glowing minnows swim from my mouth.
The nipples of my breasts are sun-browned cockleburrs;
Long-forgotten Indian tribes fight battles on my chest
Unaware of the sunken ships rotting in my stomach.
My legs are charred remains of burned cypress trees;
My feet are covered with moss from bayous, flowing
across my floor.
I can’t go out anymore.
I shall sit on my ceiling.
Would you wear my eyes?

Bob Kaufman

Spoiler: In My Time of Dyin'

 

[parafernalia]

Άντε κόσμε

Άντε κόσμε, μιλούνια εσείς
πεθαμένων και ζωντανών
καλοί κύριοι, αριστοκράτες αστοί
προλετάριοι

εσείς που γράψατε το κινητό σας
με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στα πλακάκια
στα κτελ Κηφισού
εκλιπαρώντας για μια πίπα

εσείς, που θα σας αρπάξει
η σύφιλη και ο καρκίνος απ' τα μπράτσα
για να σας κάνει αγγέλους

εσείς, αποτυχημένοι και βλάκες
που δεν προοδεύσατε πιάνοντας την καλή

φέρτε να λιανίσουμε τις σκέψεις σας
για να έχουν δουλειά οι ακαδημίες και τα ποτάδικα
για να εκδίδουν οι διανοητές τις ατιμίες τους

εσείς κορίτσια του γιουπόρν
που δεν έχετε τίποτε άλλο
για να βάλετε φωτιά στον κόσμο
εκτός απ' τη μήτρα σας

κατουρήστε μας
για να βγούμε απ’ το λήθαργο
του καλού και του κακού
βάλτε κάθε παράβαση στο στόμα μας
για να μην έχει πια η σκέψη

εξουσία

(Αδέσποτος Σκύλος)

 

[parafernalia]

 

[Nascentes morimur]

The Weird World
of Charles Bukowski

Story written in 1968

Stop the world, I want to get off

old Sanchez is a genius but I am the only one who knows it and it's always good to go see him. there are very few people I can stay in a room with more than 5 minutes without feeling gutted. Sanchez passes my tests, and I am very test, hehehehe, oh my god, anyhow, I go to see him now and then in his hand-built two story shack. he installed his own plumbing, has a free-feed line from a high-power voltage line, has connected himself up a telephone which feeds underground from a neighbor's installation, but he explains to me that he cannot call long distance or out of the city without exposing his sycophancy...

 

[Nascentes morimur]

Well I got a friend named Whiskey Sam
He was my boonierat buddy for a year in Nam
He said I think my country got a little off track
It took 'em twenty-five years to welcome me back
Bu, it's better than not coming back at all
Many a good man I saw fall
And even now, every time I dream
I hear the men and the monkeys in the jungle scream
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on
I remember one night, Tex and me
Walked right up on 2 V.C.
But we had our 16's on rock and roll
And we separated them from their souls
I was crazy and I was wild
And I have seen the tiger smile
I spit in a bamboo viper's face
And I'd be dead, but by God's grace
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on
Well, a mortar fell 20 feet away
And I carry shrapnel, to this day
I came home, but tex did not
And I can't talk about the hit he got
But I got a little limp now when I walk
And I got a little tremolo when I talk
But I finally found out who I am
I'm a walkin' talkin' miracle from vietnam
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on

 

[parafernalia]

Ο χορός του Λυκόφωτος
του Ρέντσο Νοβατόρε

Αυτή είναι η ώρα των νυχτερινών μου σκέψεων.
Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.

Καπνίζω..

Καπνίζω απεγνωσμένα, έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!

Ευχόμουν να σκεφτώ, να γράψω, να τραγουδήσω…
Κοιμάται όμως ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.

Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα…
Κι αυτή είναι η μαύρη ώρα μου
Της μαύρης μελαγχολίας.

***

Κοιτάζω, αφηρημένα, το τσιγάρο μου.
Ισχνό, ωχρό και θερμό
Σαν άρρωστος εραστής.
Το κοιτάζω να αναλώνεται πολύ αργά
όπως η ζωή και τα όνειρα μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδερφών μου.

Η στάχτη έπεσε στη γη και διασκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, ορθώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα
και διασκορπίζεται κι αυτός. Έτσι.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω.
Έτσι..

***

Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Ο ερυθρός Δαίμονας
της καταχθόνιας χαράς μου.

Κοιτώ τον ήλιο!

Τον βλέπω να κατεβαίνει εν μέσω της ξανθής δίνης
μιας πανέμορφης θάλασσας από χρυσό.
Από χρυσό και αίμα… Την καρδιά μου όμως έχει δαγκώσει.
Την έχει δαγκώσει ένα παγωμένο φυτό
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς μίσος και χωρίς αγάπη.

Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!

***

Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;
Ποιός είναι ο σατανικός μάστορας των βασάνων μου αυτών;

Ω μητέρα… μητέρα μου…
Αν είχες ακόμη τη δύναμη
να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!

Όχι! όχι! όχι!

Παρ’όλα αυτά ήσουν εσύ μόνο
εσύ! Που μου έδωσες ζωή,
Που μου έδωσες πόνο,
Που μου έδωσες το Κακό!
Πες μου όμως : πίστευες ίσως στη χαρά του να ζεις;
Είμαι επομένως ο γιος ενός τέτοιου αλλόκοτου ονείρου;
Ή είμαι απλά το πιο χυδαίο τέκνο
της συλλογικής αναισθησίας;

Γιατί λοιπόν, ω μητέρα,
δεν είχες -εκείνη την ημέρα-
την ηρωική έμπνευση να χτυπήσεις
ΜΕ ΒΙΑ
το πρησμένο στομάχι σου
πάνω σε μια σκληρή πέτρα. Έτσι!

Γιατί δεν θα είχα θελήσει να δω
Τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα είχα θελήσει
αυτήν τη μίζερη ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι…
Ω μητέρα, κλαις;
Και γιατί;

Νιώθεις ίσως τις τύψεις
για το ότι με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό
που με βασανίζει και
τόσο φρικτά με σπάει;

Ω, είχες τουλάχιστον τη δύναμη
Να είσαι ικανή να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
Όχι! όχι! όχι!
Είναι πολύ πρόστυχοι!

***

Το ποτάμι κυλά και τραγουδάει…
(το πανέμορφο ποτάμι, γαλήνιο και γελαστό)
κυλά πάνω από το ντελικάτο
Υγρό και σκονισμένο, κρεβάτι του
κι οι λευκοί αφροί του
είναι ένα χρυσό πάπλωμα.

Ο τιτάνιος ύφαλος
πλένει τα γρανιτικά του πλευρά
μέσα στα λιτά νερά σου
-ω μοναχικό ποτάμι-
και κάθισε στις όχθες σου
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα
που, κεντημένος με σκιά και με φως,
ο άνεμος χαϊδεύει. Έτσι!

Κοιτάζω. Σκέφτομαι και θυμάμαι…
Η ψυχή μου όμως είναι σκοτεινή
και, τριγύρω μου,
το σούρουπο κλαίει. Μαύρο.
Δεν αγαπώ πλέον.
Δεν πιστεύω πια!

***

Ποιός;
Ποιός, επομένως, μ’ έκανε ποτέ τόσο κακό;

Οι γυναίκες και η Αγάπη;
Οι άντρες και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλα αυτά!
Ίσως κανένα από αυτά!
Δεν ξέρω…

Αισθάνομαι τόσο άσχημα…
Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ! Τόσο Πολύ!
Εδώ…στην ψυχή!

***

Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής μου της ψυχής
Πόσο είναι λυπηρό…λυπηρό και μελαγχολικό.

***

Εύχομαι για νέους φίλους.
Για αληθινούς νέους φίλους.
Χρειάζομαι να εμπιστευτώ
(σε κάποιον)
τις μαύρες μου μελαγχολίες.
Δεν έχω όμως φίλους
είμαι μόνος!
Μόνος με τις
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ μου

Μόνος με τη Μοίρα μου.
Μόνος. Τόσο μόνος!

***

Κοιμάται ο Δαίμονάς μου.
Το μυαλό μου δέχτηκε πυροβολισμούς
Από τις κιτρινωπές
μαύρες και πράσινες ακτίνες
της βρώμικης πραγματικότητας!
Της πραγματικότητας που περνά…
“ένα μείγμα θηρίων και κτηνώδους.
Μια σύνθεση υποκρισίας και άγνοιας.
Μια ανάμειξη δειλίας και ψεμάτων
Ένα σύνολο από κόπρανα και λάσπη”.

Α, όχι!
Όχι! Όχι! Όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Τόσο πολύ!

***

Ο ήλιος δύει.
(ο πανέμορφος από χρυσάφι ήλιος)
οι Άγγελοι του δειλινού
αγωνιούν…
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
ψυχρά, γελούν περιφρονητικά…

Το ποτάμι
(το πανέμορφο λιτό ποτάμι)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό
τρομακτικά εξαπλωμένο μέσα στη μάζα του ύφαλου.
Τάφος ζοφερός και άφωνος.
Τάφος ζοφερός και μαύρος.

***

Το τσιγάρο μου έχει σβήσει…
(το τσιγάρο μου ισχνό, ωχρό και θερμό
σαν άρρωστος εραστής)
Η στάχτη διασκορπίστηκε.
Ο καπνός επίσης.
Τίποτα για μένα δε μένει
παρά λίγη κίτρινη νικοτίνη στα τρυφερά χείλη πάνω: Λίγη όπως η ζωή και τα όνειρα. Έτσι!

***

Μέσα στο σκοτεινό
Της ψυχής μου λυκόφως
Ο κόκκινός μου Δαίμονας ξυπνά.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι από πικρό αίμα
που ρέει
πάνω από χείλη τρυφερά…
Έχω ένα τραγικό προαίσθημα…
Τί θα συμβεί τη νύχτα;

Όμως… τα αστέρια
τα αγαπημένα αστέρια
θα δουν
Ω, αν μόνο μπορούσες ξανά
να γελάσεις και να καταραστείς για μια ακόμη φορά…
Βλέπω όμως μια λάμψη (μια πυρά νεκρική
Να λάμπει στης νύχτας το σκοτάδι.
Αισθάνομαι…

Αισθάνομαι! Αισθάνομαι! Αισθάνομαι!

Είμαι ένα άστρο που γυρνά προς
ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα

 

[Nascentes morimur]

Spoiler

Today and tomorrow, and yesterday, too
The flowers are dyin' like all things do
Follow me close, I'm going to Balian Bali
I'll lose my mind if you don't come with me
I fuss with my hair, and I fight blood feuds
I contain multitudes

Got a tell-tale heart, like Mr. Poe
Got skeletons in the walls of people you know
I'll drink to the truth and the things we said
I'll drink to the man that shares your bed
I paint landscapes, and I paint nudes
I contain multitudes

Red Cadillac and a black mustache
Rings on my fingers that sparkle and flash
Tell me, what's next? What shall we do?
Half my soul, baby, belongs to you
I relic and I frolic with all the young dudes
I contain multitudes

I'm just like Anne Frank, like Indiana Jones
And them British bad boys, The Rolling Stones
I go right to the edge, I go right to the end
I go right where all things lost are made good again
I sing the songs of experience like William Blake
I have no apologies to make
Everything's flowing all at the same time
I live on the boulevard of crime
I drive fast cars, and I eat fast foods
I contain multitudes

Pink petal-pushers, red blue jeans
All the pretty maids, and all the old queens
All the old queens from all my past lives
I carry four pistols and two large knives
I'm a man of contradictions, I'm a man of many moods
I contain multitudes

You greedy old wolf, I'll show you my heart
But not all of it, only the hateful part
I'll sell you down the river, I'll put a price on your head
What more can I tell you? I sleep with life and death in the same bed

Get lost, madame, get up off my knee
Keep your mouth away from me
I'll keep the path open, the path in my mind
I'll see to it that there's no love left behind
I'll play Beethoven's sonatas, and Chopin's preludes
I contain multitudes

Song of Myself, 51​

Walt Whitman

The past and present wilt—I have fill'd them, emptied them.
And proceed to fill my next fold of the future.

Listener up there! what have you to confide to me?
Look in my face while I snuff the sidle of evening,
(Talk honestly, no one else hears you, and I stay only a minute longer.)

Do I contradict myself?
Very well then I contradict myself,
(I am large, I contain multitudes.)

I concentrate toward them that are nigh, I wait on the door-slab.

Who has done his day's work? who will soonest be through with his supper?
Who wishes to walk with me?

Will you speak before I am gone? will you prove already too late?

 

[parafernalia]

夢

Spoiler

ΤΑΚΟΥΑΝ ΣΟΧΟ 沢庵宗彭 (1572 - 1645)

Ο Τακουάν ήταν μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, ποιητής και ζωγράφος, ενέπνεε θαυμασμό στους άρχοντες και τους λαϊκούς ανθρώπους εξίσου. Ωστόσο δεν επιθυμούσε να έχει μαθητές, γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του δάσκαλο. Στα τριάντα έξι του τέθηκε επικεφαλής ενός μεγάλου ναού στο Κιότο. Ο Τακουάν, που αποστρεφόταν τις θέσεις εξουσίας, εγκατέλειψε το ναό τρεις μέρες αργότερα. Όταν ο σόγκουν, ο ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης, τον κάλεσε να εργαστεί γι’ αυτόν, εκείνος αρνήθηκε. Ο σόγκουν, τιμωρώντας τον για την απειθαρχία του, εξόρισε τον Τακουάν στα βουνά, απ’ όπου εκείνος δεν θέλησε ποτέ να επιστρέψει, ακόμα κι όταν άρθηκε η ποινή της εξορίας του.
Ο Τακουάν δεν δεχόταν στην αρχή να γράψει επιθανάτιο ποίημα, αλλά τελικά υπέκυψε στις παρακλήσεις όσων έστεκαν γύρω από το νεκροκρέβατό του και παίρνοντας το πινέλο του σχεδίασε μονάχα τον χαρακτήρα 夢, που σημαίνει

Spoiler

‘όνειρο’.

Spoiler

έζησα ένα όνειρο και τώρα ξυπνάω

 

[parafernalia]

Ας έχουμε Τρέλα (Have Madness)​

Ας έχουμε τρέλα ανοιχτά.

Ω άνδρες Tης γενιάς μου.

Ας ακολουθήσουμε
Τα βήματα αυτής της σφαγιασμένης εποχής:

Να τη δούμε να σέρνεται σε όλη την θαμπή έκταση του Χρόνου
Μέσα στο κλειστό σπίτι της αιωνιότητας
Με τον θόρυβο που έχει το να πεθαίνεις,
Με το πρόσωπο που τα νεκρά πράγματα φορούν –
ούτε ποτέ να πούμε

Εμείς θέλαμε περισσότερα· κοιτάξαμε να βρούμε
Μια πόρτα ανοιχτή, μία απόλυτη πράξη αγάπης,
Μετασχηματίζοντας το κακό σκοτάδι της ημέρας·
αλλά βρήκαμε εκτεταμένη κόλαση και ομίχλη Πάνω στη γη,
και μέσα στο κεφάλι

ένα αναθεματισμένο τέλμα συγυρισμένων τεράστιων τάφων

Kenneth Patchen (1911-1972)​

 

[parafernalia]

d.a.levy, ποιήματα

ίμερος

εκείνη έφυγε σε ένα ψίθυρο

χωρίς κανένα ίχνος

κι όμως θυμάμαι

ένα τελευταίο πεινασμένο φιλί


το χρυσό της πρόσωπο


για μια βροχερή ημέρα

φιλιά

προσπαθούμε να τα κρατήσουμε

πρεσαρισμένα μέσα σε βιβλία

σαν λουλούδια

από μια μέρα ζεστή στον ήλιο

μονάχα

χρόνια μετά να

ανοίγουμε κιτρινισμένες σελίδες

για να βρούμε αυτά τα ίδια

φιλιά - μαραμένα και ξερά.


στο χρυσόψαρο του Τζιμ Λόουελ

υπάρχει λίγο ή τίποτα

απ’ του μυαλού τη νυχτερινή εργασία

άρα υπάρχει προσποίηση και διασκέδαση

ένα χρυσόψαρο σε μια λεκάνη τουαλέτας

ένα κομμάτι του αιχμαλωτισμένου ήλιου

η καρδιά της σοφίας ενός πεπονιού

αν από τους Ισπανούς επιδρομείς

ένα σκίσιμο αλάβαστρου από τις σιδερένιες ρίζες του

μεταφέρει αυτόν τον θησαυρό για να τον αποθηκεύσει σε μια

γαλέρα αυτό είναι να πεθαίνεις νέος

αντίθετα, τον αγκυροβολώ με παλιές αναμνήσεις

και να του αλλάζω το νερό κάθε μέρα

νομίζει ότι είναι απ' την παλίρροια

Spoiler

Ο d.a.levy (29 Οκτωβρίου 1942 – 24 Νοεμβρίου 1968) ήταν Αμερικανός ποιητής, καλλιτέχνης και εναλλακτικός εκδότης που δραστηριοποιήθηκε τη δεκαετία του 1960, με έδρα το Κλίβελαντ του Οχάιο. Ήθελε να διαβάσει και να γράψει τα πάντα αναζητώντας το άπειρο και την προσωπική φώτιση μέσα από φιλοσοφίες όπως του βουδισμού και άλλων. Δημοσίευε σε ένα μικρό τυπογραφείο δικά του έργα και άλλων άσημων και ανήλικων ποιητών, τυπωμένα σε χειροκίνητο πιεστήριο σε ολιγοσέλιδα φυλλάδια. Η έντονη επίγνωσή του για την σκληρή και αναπτυσσόμενη καλλιτεχνική σκηνή του Κλίβελαντ, η οποία περιελάμβανε ναρκωτικά και σεξ, και η ανάγκη του να εκφράσει αυτή τη σκηνή, την οποία ένιωθε ως τρόπο να φτάσει στη φώτιση, σήμαινε ότι ήταν σε συνεχή κόντρα με το κατεστημένο. Τον συλλάβανε και τον δίκασαν για προσβολή του ανήλικου κοινού μέσω της ποίησής του. Πέθανε σε ηλικία 26 χρονών από πυροβολισμό στο κεφάλι. Υπήρξε η φήμη ότι ο Levy δολοφονήθηκε από την αστυνομία του Κλίβελαντ ή την τοπική κυβέρνηση λόγω των αντικαθεστωτικών γραπτών του. Οι αρχές απέδωσαν τον θάνατό του σε αυτοκτονία.

 

[parafernalia]

“Μην Προσπαθείς”
Απ’ την ταφόπλακα του Μπουκόφσκι

...o μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει.

Charles Bukowski (August 16, 1920 – March 9, 1994)

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

Oh Raphael. Guardian angel. In love and crime
all things move in sevens. seven compartments
in the heart. the seven elaborate temptations.
seven devils cast from Mary Magdalene whore
of Christ. the seven marvelous voyages of Sinbad.
sin/bad. And the number seven branded forever
on the forehead of Cain. The first inspired man.
The father of desire and murder. But his was not
the first ecstasy. Consider his mother.

Eve’s was the crime of curiosity. As the saying
goes: it killed the pussy. One bad apple spoiled
the whole shot. But be sure it was no apple.
An apple looks like an ass. It’s fags’ fruit.
It must have been a tomato.
Or better yet. A mango.
She bit. Must we blame her. abuse her.
poor sweet bitch. perhaps there’s more to the story.
think of Satan as some stud.
maybe her knees were open.
satan snakes between them.
they open wider
snakes up her thighs
rubs against her for a while
more than the tree of knowledge was about
to be eaten…she shudders her first shudder
pleasure pleasure garden
was she sorry
are we ever girls
was she a good lay
god only knows

seventh heaven​

By: Patti Smith​