Η Ανθολογία της Beat Poetry

[Nascentes morimur]

Ξύπνα
.. Τίναξε τα όνειρα από τα μαλλιά σου
Όμορφο, γλυκό μου παιδί.
Διάλεξε τη μέρα, διάλεξε το σημάδι της μέρας
Τη θεότητα της...

 

[Nascentes morimur]

too much
too little
too fat
too thin
or nobody.
laughter or
tears
haters
lovers
strangers with faces like
the backs of
thumb tacks…
there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.
people so tired
mutilated
either by love or no love.
people just are not good to each other
one on one.
the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.
we are afraid…

Charles Bukowski
“The Crunch”

 

[Nascentes morimur]

​

241st Chorus by Jack Kerouac
And how sweet a story it is
When you hear Charley Parker
tell it,
Either on records or at sessions,
Or at offical bits in clubs,
Shots in the arm for the wallet,
Gleefully he Whistled the
perfect
horn
Anyhow, made no difference.
Charley Parker, forgive me--
Forgive me for not answering your
eyes
For not having made in indication
Of that which you can devise--
Charley Parker, pray for me--
Pray for me and everybody
In the Nirvanas of your brain
Where you hide, indulgent and huge,
No longer Charley Parker
But the secret unsayable name
That carries with it merit
Not to be measured from here
To up, down, east, or west--
--Charley Parker, lay the bane,
off me, and every body

 

[Nascentes morimur]

 

[Nascentes morimur]

Will Oldham - Wikipedia

en.wikipedia.org

David Shrigley - Wikipedia

en.wikipedia.org

 

[Nascentes morimur]

we are born like this into this
into these carefully mad wars
into the sight of broken factory windows of emptiness
into bars where people no longer speak to each other
into fist fights that end as shootings and knifings
born into this
into hospitals which are so expensive that it's cheaper to die
into lawyers who charge so much it's cheaper to plead guilty
into a country where the jails are full and the madhouses closed
into a place where the masses elevate fools into rich heroes
born into this
walking and living through this dying
because of this muted
because of this castrated
debauched
disinherited
because of this fooled by this used by this pissed on by this
made crazy and sick by this
made violent
made inhuman by this
the heart is blackened
the fingers reach for the throat
the gun
the knife
the bomb
the fingers reach toward an unresponsive god
the fingers reach for the bottle
the pill
the powder
we are born into this sorrowful deadliness
we are born into a government 60 years in debt that soon will be unable to even pay the interest on that debt
ñand the banks will burn money
will be useless
there will be open and unpunished murder in the streets
it will be guns and roving mobs
land will be useless
food will become a diminishing return
nuclear power will be taken over by the many explosions will continually shake the earth radiated robot men will stalk each other
the rich and the chosen will watch from space platforms
Dante's Inferno will be made to look like a children's playground
the sun will not be seen and it will always be night
trees will die
all vegetation will die
radiated men will eat the flesh of radiated men the sea will be poisoned
the lakes and rivers will vanish
rain will be the new gold
the rotting bodies of men and animals will stink in the dark wind
the last few survivors will be overtaken by new and hideous diseases
and the space platforms will be destroyed by attrition
the petering out of supplies
the natural effect of general decay
and there will be the most beautiful silence never heard
born out of that.
the sun still hidden there
awaiting the next chapter.

Charles Bukowski

 

[Nascentes morimur]

By Charles.

 

[Nascentes morimur]

(March 12th 1922 - October 21st 1969).

“I realized that I had died and been reborn numberless times but just didn’t remember especially because the transitions from life to death and back to life are so ghostly easy… like falling asleep and waking up again a million times…”
—Jack Kerouac

 

[Nascentes morimur]

Gaze at the moon ocean marking
The face

In some cases The moon is you
In any case The moon.

 

[Nascentes morimur]

Oh, I missed a little of that dirty action now, I got to admit it.

 

[Nascentes morimur]

Clown in the Moon

My tears are like the quiet drift
Of petals from some magic rose;
And all my grief flows from the rift
Of unremembered skies and snows.

I think, that if I touched the earth,
It would crumble;
It is so sad and beautiful,
So tremulously like a dream.

Dylan Thomas

 

[Nascentes morimur]

ph: Lynn Goldsmith

 

[parafernalia]

(στην Ουκρανία ξεκίνησαν να διδάσκουν στα σχολεία
πως είναι ωραίο να πεθαίνεις για την πατρίδα... )

Τα όπλα τα κουβαλάει ο διάβολος

Ο διάβολος κουβαλάει όπλα και τεφροδόχους
όταν έχει διάθεση

Αν η πένα σου κάθεται καλά
γράψε εσύ ένα άρθρο στο σύνταγμα

Όπου και να πάτε δεν θα' ναι μακριά
Τα ίχνη σας είναι ο αυτοκινητόδρομος που οδηγείτε

Τα όπλα τα φορτώνει ο διάβολος
και τα ξεφορτώνει κάποιος αξιωματικός

Αν η πένα σου κάθεται καλά
βάλε εσύ τον τίτλο στην εφημερίδα

Όπου και να πάτε δεν θα' ναι μακριά..

Ετοιμάστε λοιπόν τα γιαούρτια
που αγόρασαν τα παιδιά σας

(με το αίμα τους)

 

[Nascentes morimur]

Before I Knocked​

Before I knocked and flesh let enter,
With liquid hands tapped on the womb,
I who was as shapeless as the water
That shaped the Jordan near my home
Was brother to Mnetha's daughter
And sister to the fathering worm.

I who was deaf to spring and summer,
Who knew not sun nor moon by name,
Felt thud beneath my flesh's armour,
As yet was in a molten form
The leaden stars, the rainy hammer
Swung by my father from his dome.

I knew the message of the winter,
The darted hail, the childish snow,
And the wind was my sister suitor;
Wind in me leaped, the hellborn dew;
My veins flowed with the Eastern weather;
Ungotten I knew night and day.

As yet ungotten, I did suffer;
The rack of dreams my lily bones
Did twist into a living cipher,
And flesh was snipped to cross the lines
Of gallow crosses on the liver
And brambles in the wringing brains.

My throat knew thirst before the structure
Of skin and vein around the well
Where words and water make a mixture
Unfailing till the blood runs foul;
My heart knew love, my belly hunger;
I smelt the maggot in my stool.

And time cast forth my mortal creature
To drift or drown upon the seas
Acquainted with the salt adventure
Of tides that never touch the shores.
I who was rich was made the richer
By sipping at the vine of days.

I, born of flesh and ghost, was neither
A ghost nor man, but mortal ghost.
And I was struck down by death's feather.
I was a mortal to the last
Long breath that carried to my father
The message of his dying christ.

You who bow down at cross and altar,
Remember me and pity Him
Who took my flesh and bone for armour
And doublecrossed my mother's womb.

Dylan Thomas

 

[Nascentes morimur]

Ποιος είναι ο ρόλος της ποίησης μέσα σ’ όλα αυτά –ή οποιασδήποτε δραστηριότητας, απ’ την τηλεόραση ως την ιατρική. Σκοπός μας είναι ν’ απαλύνουμε τον ανθρώπινο πόνο. Ό,τι μπορούμε να κάνουμε, όσο ζούμε ή κι όταν πεθάνουμε, για να βοηθήσουμε τους άλλους ν’ αντέξουν τον πόνο της ύπαρξης, είναι το μόνο που αξίζει να κάνουμε και είναι καλό κίνητρο.

Άλλεν Γκίνσμπεργκ: Η ποίηση απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο

Άλλεν Γκίνσμπεργκ, μπιτ ποίηση, Κέρουακ, Ρυθμός της Ποίησης, Βιετνάμ, Τηλεόραση, Ρεμπώ, Μπλέικ

www.akako.gr

 

[parafernalia]

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΧΑΡΙΚΑ
Στην Πόπη Γκανά

Μια υποψία και μόνο,
ούτε καν υπόσχεση.
Σαν να περπατάς στην Ευριπίδου
και η μύτη σου να φορτώνει μυρουδιές
κανέλλα, ρίγανη, βασιλικό και δυόσμο.
Οσμή που δεν ξαναγίνεται γεύση.
Γεύση από παρελθόντα
που έγιναν μυρωδικά
κι υποβιβάστηκαν στην όσφρηση.
Όχι πλέον δια της αφής.
Να χαϊδεύεις και τα δάκτυλά σου
ν’αφήνουν πίσω τους χρώμα,
μια επιδερμίδα
ινδιάνου αρχηγού,
το υπερκίτρινο της ζαφοράς
και πώς τρίβουν το πιπέρι.
Μια όραση κλούβια
να βλέπει μόνο τη λακκούβα
το σπασμένο κράσπεδο
το μηχανάκι που κάνει
ζιγκ – ζαγκ στον πεζόδρομο
ανίκανη να μετουσιώσει.
Η ακοή σου να βγαίνει περίπατο
σαν το τελευταίο στερεοφωνικό
του αυτοκινήτου όταν το σετάρεις,
ν’ ακούς όλους τους σταθμούς από λίγο,
δίχως συγκίνηση,
σαν να περπατάς αγκαζέ
με την ακοή μου
στην Ευριπίδου. Στην Ευριπίδου
με τις οσμές απ’ τα μπαχαρικά,
μια παλιά γεύση αμαρτίας
στο στόμα,
μια πολύχρωμη αφή,
μια κλούβια όραση
και μια ακράδαντη πίστη στα έκτα:
τα Ταρώ, τους καφέδες, τα ωροσκόπια.
Σαν να περπατάω στην Ευριπίδου
μαζί σου γυμνός. Γυμνός και μόνος.

26 Ιουνίου 2007, Σωτήρης Παστάκας - "ο ψυχίατρος του Ν. Άσιμου"

 

[parafernalia]

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ
του Γκρέγκορυ Κόρσο

Αμερικάνικο Ξενοδοχείο, 1962​

Αγαπημένε Μπιλ, πιο αγαπημένε και πιο ευφυή και πιο ωραίε άνθρωπε στα μάτια μου μέσα στον κόσμο όλο, αυτό που έχω να σου πω μπορεί καλύτερα να ειπωθεί με τη μορφή ενός γράμματος, και να λοιπόν: χθες βράδυ είδα το πιο καθαρό και πιο φανταστικό όνειρο που έχω δει ποτέ μου, ήμουν εντελώς σίγουρος μέσα στ' όνειρο πως αυτό που συνέβαινε ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ, και δεν ήταν από 'κείνα τα όνειρα που έχουν μια αλλόκοτη αλληλουχία` ξετυλίγοταν ολοκάθαρο και ω! Θεέ, ουάου! ονειρεύτηκα πως ήμουν στο σαν φρανσίσκο, χρόνια χρόνια πριν, όταν ήσουν πολύ νέος στο κόλπο, όπως κι ο τζαν κέρουακ` άρχιζε ως εξής..είδα τον τζακ να στέκεται στη στάση του λεωφορείου, πήγα σιμά του κι είπα γεια σου τζακ, αυτός, έτσι ένοιωσα στ' όνειρο, μονάχα μια φορά τον είχα ξαναδεί πρωτύτερα, στη νέα υόρκη όταν ο άλλεν με σύστησε σ' εκείνον` είπα γεια σου κι εκείνος φάνηκε τσαντισμένος που βρισκόμουν εκεί, έδειχνε να μη με θέλει εκεί πέρα, και δεν απάντησε στο χαιρετισμό μου, βάδισα μακριά πληγωμένος, κάθησα σε απόσταση, και ιδού ο Τζακ άρχισε να πίνει, και τότε ήξερα πως μπορούσα να πάω σιμά του κ αυτός θα' ταν ξανά ο παλιός γλυκούλης Τζακ` πήγα σιμά του και τον κοίταξα αποφασιστικά στα μάτια κι είπα "Τζακ θα γίνεις διάσημος τζακ, πως θα σου φαινόταν αν γινόσουν τόσο σπουδαίος, αν όχι σπουδαιότερος, απ΄τον τόμας γουλφ, τον χεμινγουαίη κλπ;" τα μάτια του στριφογύρισαν σ' ένα ντελίριο` δεν μπορούσε να μιλήσει, μετά του είπα ένα τσιτάτο του Μπλέηκ (να του τη ρίξω γιατί αγνόησε το χαιρετισμό του πρωτύτερα) να φοβάσαι λιγότερο πως κυνηγάς έναν άγγελο απ' την πόρτα σου --και τον άφησα μ' ετούτο--βλέπεις μπιλ, ήμουν μέσα στ' όνειρο, 1962!!!!! πίσω στο παρελθόν όταν ο τζακ ήταν ένα παιδαρέλι, κι εσύ επίσης! α ναι, κι όταν έφυγα είπα στον καλοσχηματισμένο τζακ πως θα γινόταν χοντρός, του πάτησα την κοιλιά κι είπα ναι, θα' χεις αποκτήσει κοιλιά το 1962--με κοίταξε πολύ περίεργος κι έφυγε,"Θα γίνει διάσημος τζακ, διάσημος.".. μετά προχώρησα κάτω στο δρόμο και ποιος ήλθε εκεί κάτω στο δρόμο τόσο ψηλός και ευπαρουσίαστος παρά εσύ, μπιλ, κι εγώ δεν σου κοινοποίησα ευθύς αμέσως το γεγονός πως ήμουν απ' το 1962` άρχισα με τα "γεια σου μπιλ" (κι εσένα όπως και τον τζακ σε είχα συναντήσει μονάχα μια φορά μέσω του άλλεν) εσύ, αντίθετα απ' τον τζακ, με χαιρέτησες και με ρώτησες πως ήμουν` και μετά σου είπα, "Μπιλ, θα γίνεις ο μεγάλος συγγραφέας αυτής της γενιάς` θα γράψεις ένα σπουδαίο βιβλίο` και ο Δρ. Μπένγουαιη θα' ναι ο ήρωάς σου, ένας αληθινά υπέροχος λαμπρός άνθρωπος" ουάμ! σαν είπα Μπένγουαιη τα μάτια σου έλαμψαν! επιχείρησα να σου πω τι συνέβαινε, γιατί ήθερα πως θα καταλάβαινες, μα έκανα πίσω` προχωρήσαμε, και ω! μπιλ, το δυνατό συναίσθημα που ένοιωσα! ολότελα δυναμικό, γιατί ήξερα τι επρόκειτο να συμβεί, ναι, κι έπειτα δύο άνθρωποι με χαρακτηριστικές φάτσες του σαν φρανσίσκο μας χαιρέτησαν, και με ρώτησαν πότε γύρισα πίσω` τότε ήταν που συνειδητοποίησα στ' όνειρό μου πως είχαμε 1956, γιατί ήμουν εκεί στα 1956, όπως κι ο τζακ, όπως κι ο άλλεν, μα όχι εσύ!!! εσύ δεν ήσουν εκεί, μα δεν ονειρευόμουν τον άλλεν, αυτός δεν ήταν στ΄όνειρο` μετά είδα την έκπληξή σου, ρώτησα τι χρονιά ήταν, με κοίταξες τόσο περίεργα, έπρεπε να σου το πω, σου είπα πως πύραυλοι θα σταλούν στο διάστημα, πως το βιβλίο σου θα ονομαστεί γυμνό γεύμα, και πως είχα συναντήσει τον τζακ και πως θα του τα είχα πει όλα αν δε με κρατούσε τόσο σε απόσταση, συμφώνησες μαζί μου πως είχε κάνει γκάφα` μετά φάνηκες να καταλαβαίνεις απόλυτα, ναι, σου απήγγειλα την πρώτη γραμμή του ΟΥΡΛΙΑΧΤΟΥ του άλλεν, σου είπα πως θα το έγραφε και θα γινόταν διάσημος εξ αιτίας του, στο όνειρο κανείς από εμάς δεν είχε δημοσιεύσει κάτι ή είχε κάνει όνομα` εσύ, αν είχες κάποιες αμφιβολίες, φάνηκες να τις πετάς μακριά σαν άκουσες την πρώτη εκείνη γραμμή, είδα τα καλύτερα μυαλά κλπ, κι όταν σου έκανα κουβέντα για τα κολάζ(8), το πρόσωπό σου ήταν όπως ποτέ πριν δεν το' δα, τόσο λαμπρό και υπέρογο και σου είπα πως όλα αυτά σημαίνουν πως ήμουν εγώ αυτό το ον που ήρθε σ' εσένα πριν γράψεις το βιβλίο, πως ήμουν εγώ που σου έδωσα το γυμνό γεύμα, συμφώνησες μ' αυτό και ειλικρινά με ευχαρίστησες, μπιλ, μετά εγώ είπα: " Άμα θα' ρθει αυτή η μέρα στο μέλλον που θα πεις: "Γκρέγορυ, είσαι εδώ και είσαι αυτό που είσαι επειδή εγώ ευχήθηκα έτσι" χαμογέλασες μ' αυτό, κι έπειτα ήξερα πως κι εσύ επίσης ήσουν παντοδύναμος, πως όλοι εσείς ξέρατε πως ήρθα απ' το 1962 πίσω σ' αυτή την εποχή της νιότης σας, ο Θεός ξέρει ποια χρονιά ήταν στ' αλήθεια, μα νωρίς ήταν απ' το Θεό, ναι όταν σου είπα πως θα το' λεγες σε μένα, χαμογέλασες μ' ένα χαμόγελο κατανόησης, όχι ένα τρομακτικό χαμόγελο, δεν έπεσα βορά στο στοιχειό σου, μα σε κατάλαβα τελικά κι εσύ εμένα, με κάλεσες να μείνω τη νύχτα μαζί σου, να πούμε περισσότερα και να σου πω όλα αυτά που θα συνέβαιναν στα χρόνια που θα' ρχόταν, κάναμε αληθινό έρωτα σ΄αυτό το όνειρο μπιλ, και πόσο σοφό πραγματικά για μένα να πω, όντας αυτός σου λέω πως θα γίνεις ο μεγάλος συγγραφέας της γενιάς, και το βιβλίο που θα τα κατάφερνε και οι χαρακτήρες εκεί μέσα και ούτως καθεξής, οριστικά συμφώνησες πως εγώ ήμουν μετά ο διαιωνιστής αυτών που είχαν ειπωθεί, βεβαίως κι έπρεπε να συμφωνήσεις γιατί κοίτα την κατάσταση που βρισκόμουν!!! Ήταν σα να σε είχα κυριολεκτικά συναντήσει, ας πούμε στα 1945 (η νεανική θωριά του προσώπου σου έδειχνε μια τέτοια εποχή) και σου τα είπα όλα αυτά` τι θα' χες πει στα 1945, ήταν έτσι; για σκέψου το, είμαι σίγουρος πως θα ενδιαφερόσουν βαθιά για μένα, για να πούμε το ελάχιστο, και ουάου! ω, ουάου! όταν ανέφερα τον Μπένγουαιη σαν το μεγάλο ηρωικό άνδρα, τα μάτια σου άστραψαν σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα--και ξανά συμφώνησες πως ο τζακ είχε κάνει γκάφα` πήγα σπίτι μαζί σου, κι εδώ είναι το πιο παράξενο μέρος του ονείρου, κυριολεκτικά ανασηκώθηκα στο κρεβάτι μου και σε είδα να κάθεσαι σε μια καρέκλα μπροστά μου κι είχες το ίδιο νεανικό πρόσωπο, μιλήσαμε και θυμάμαι καθαρά που είπες, "Ναι, θα σου πω πως είσαι 'δω και τι είσαι εξ αιτίας μου, γιατί έτσι είναι` ζήτησα ένα μήνυμα κι ήρθες εσύ--" Αυτό μου φάινεται εύλογο, γιατί καθώς προχωρούσαμε προσπαθούσα να παραθέσω μερικά ποιήματα που ΗΤΑΝ να γράψω όπως ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΟΔΗΓΟΥΣΑ ΕΝΑ ΑΜΑΞΙ μα δε μπορούσα ν' ανοίξω το στόμα μου, πραγματικά δε φαινόταν και σπουδαίο, αυτό που φαινόταν σπουδαίο ήταν που σου έλεγα τι εσύ, ο τζακ κι ο άλλεν θα κάνατε` και σε ρώτησα, "Πανάγαθε Θεέ μπιλ τι μου προκαλεί αυτό το πράγμα!!!;" κι αυτά είναι όλα κι όλα που θυμάμαι απ' το όνειρο, έτσι τελείωσε.. μπιλ ήταν το πιο καθαρό και δυνατό και ευχάριστο όνειρο που ονειρεύτηκα ποτέ μου, κι έχω τόσα όνειρα που κρατώ στο ράφι` και ουάου! πραγματικά είχα την εμπειρία του τι σημαίνει να τραβήξεις πίσω στα περασμένα και να τους πεις εκεί πέρα τι επρόκειτο να κάνουν--βλέπεις αν ήταν να σε δω στα 1945 και να σου δείξω ένα αντίγραφο του γυμνού γεύματος, ποια θα' ταν η αντίδρασή σου; αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης` βέβαια θα σου ήταν γνώριμο, θα ένοιωθες πως ήταν δικό σου, όχι; τότε αυτό σημαίνει πως παρελθόν παρόν και μέλλον λειτουργούν σε μια μοναδικότητα, όλα την ίδια στιγμή, αυτό που έκανες σήμερα το έκανες χθες, σε παρακαλώ βοήθησέ με σ' αυτό μπιλ, το στοιχείο του χρόνου, τι υποθέτει αυτό, και γιατί ο τζακ αρνήθηκε, και που ήταν ο άλλεν, αν και ήταν του άλλεν η πρώτη γραμμή του ΟΥΡΛΙΑΧΤΟΥ του που σ' έπεισε στ' αλήθεια πως δεν έπαιζα κάποιο παιχνίδι--βιάζω αυτό το γράμμα, το γράψιμό του, πραγματικά ελπίζω πως κι αν δεν είναι συντακτικά σωστό, το νόημα είναι σωστό--στην πραγματικότητα ένα όνειρο μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, αν ονειρεύεσαι πως είσαι πίσω στα 1950, λοιπόν ναι, τότε είσαι εκεί πίσω, μα έχεις συναίσθηση του γεγονότος πως είσαι, άρα γνωρίζεις τη δική σου εποχή, το τώρα, μα οι άλλοι στο όνειρο το ξέρουν; όχι--μα όταν σου είπα πως στο μέλλον θα είμαστε έτσι, διάσημοι συγγραφείς και τα ρέστα, και πως με κάποιο κόλπο της μοίρας ή κάτι άλλο τέλος πάντων είχα την τύχη να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο και πως αυτός ο περίπατος που κάναμε είναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ, πως θα το έπαιρνες σοβαρά υπόψη σου κα θα καταλάβαινες, και το έκανες, το έκανες χωρίς αμφιβολία--στο όνειρο αμέσως αισθάνθηκες κάτι παράδοξο, πως ήμουν διαφορετικός από ' κείνο τον Γκρέγκορυ που πρωτοσυνάντησες μετά απ' το ταξίδι σου στη νότιο αμερική, πως ήμουν ολοφάνερα ευφυής και ήξερα τι έλεγα, αυτό σ' έκανε να ενδιαφερθείς τόσο για μένα, μπορούσα να το διακρίνω απ' τη φωνή και τα μάτια σου, κι όταν ρώτησα τι χρονιά ήταν, αυτό ήταν, φάνηκε πως δε μπορούσα να σου πω αρκετά πράγματα, πύραυλοι, παγκόσμια κατάσταση, κολάζ, όλα σου φάνηκαν τόσο προφανή--δε σου φάνηκαν φανταστικά` ω πόσο ευτυχής ήσουν σ' αυτό το πλέον υπέροχο των ονείρων, χειρίστηκες τον εαυτό σου υπέροχα, έξυπνα και μ' αγάπη, ναι, αυτό--αποδεικνύει τη θεωρία μου περί ονείρων, πως αν ένας άνθρωπος είναι στη ζωή του σοβαρός και ήρεμος και σοφός, έτσι θα 'ναι και στα όνειρά του ή στα όνειρα των άλλων--μα αν είναι άγριος, καταπιεστικός και ανόητος, όπως κι εγώ μερικές φορές, τότε αλίμονο δυστυχία` γιατί κάποτε είδα ένα όνειρο μπιλ, πως ένας άντρας ήρθε σ' εμένα και μου έδωσε ένα κομμάτι λευκό χαρτί και είπε, ο Θεός θέλει να σε δει, να η διεύθυνσή του` απότομα παρορμητικά αρνήθηκα το χαρτί, λέγοντας ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, και πραγματικά ένοιωθα πως την ήξερα, κι έτσι έτρεξα εκεί που νόμιζα πως έμενε ο Θεός, και τότε βρέθηκα εκεί, ήμουν χαμένος, δεν ήξερα, και ο άνθρωπος με το χαρτί είχε φύγει και ξύπνησα--λοιπόν βλέπεις μπιλ, μπορούσα μια χαρά να είχα δει το Θεό, έστω κι αν είναι ένας Θεός της δικής μου φαντασίας, ένας καθολικός Θεός, οποιοσδήποτε, έχασα την ευκαιρία--αυτό το όνειρο, που είδα στη νέα υόρκη πέντε μήνες πριν, με αναστάτωσε αφάνταστα` ένοιωσα πως κάποιος με είχε αποστραφεί` ρώτησα μια νύχτα μεθυσιού ένα προτεστάντη πάστορα αν με είχαν αποστραφεί, λέγοντάς του για το όνειρο που σου είπα, είπε όχι, δε με είχαν αποστραφεί, με είχαν προειδοποιήσει--χα, τι λες γι' αυτό; σου λέω μπιλ, ονειρεύομαι συχνά και κάθε όνειρο μοιάζει να λέει κάτι και μοιάζουν όλα τόσο αληθινά!!! πραγματικά` και μοιάζουν επίσης να έχουν συνοχή μεταξύ τους, γιατί κάποτε ονειρεύτηκα πως πήρα ένα αεροπλάνο απ' το παρίσι για τη νέα υόρκη ... μήνες αργότερα ονειρεύτηκα πως περπατούσα στη νέα υόρκη και είδα σ' ένα γκαράζ το ίδιο αεροπλάνο--κάποτε πάλι είδα ένα όνειρο που στην πραγματικότητα το είχα δει πιο πριν, με όλες του τις λεπτομέρειες, το ολόϊδιο όνειρο--Είσαι ο μανδικός άνθρωπος εν ζωή που εκτιμώ, εξακολουθώ ακόμη να το κάνω, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που ήσουν εσύ στο χθεσινοβραδινό όνειρο, τόσο ευφυές όνειρο ήταν, ήταν--Σχετικά με μένα, μπιλ, γνωρίζω από κάποια απρόσμενα τυχερή ενόραση που μου έχει χαριστεί, Θεϊκή ή όχι, κι εσύ είσαι Θεϊκός, πως έχω μια καθαρή αντίληψη των γνωρισμάτων του ανθρώπου, κι όπως λέω, ο,τιδήποτε γνωρίζουμε ή έχουμε διαβάσει ή έχει λεχθεί, έχει γίνει διά μέσου του ανθρώπου, έτσι γνωρίζω τον άνθρωπο όσο το δυνατό καλύτερα, και μες απ' τον εαυτό μου τον γνωρίζω, κι όταν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, εμπιστεύομαι εκείνον, μα ποτέ δεν έδωσα πλήρη πίστη σ' αυτόν, πλήρη εμπιστοσύνη, ακόμα και σ' εσένα, πάντα μερικές φορές, όταν θεωρώ πως ο λόγος σου είναι Ο ΛΟΓΟΣ, βλέπω την εικόνα του ουίλλυ της νυφίτσας, νομίζω πως σκέφτεσαι ότι σε αποκαλώ έτσι, πως σε υποψιάζομαι ότι δεν είσαι αυτή η Θεϊκή ύπαρξη, μα ένας κάλπης---λοιπόν ολ' αυτά πάνε τώρα, αυτό το όνειρο τα κατάφερε, η φωνή και το πρόσωπό σου ήταν απ' το Θεό πλασμένα, καμιά αμφιβολία, και με το Θεό εννοώ ότι κι εσύ--όταν εργαζόμουν για την ολοκλήρωση της ποιητικής μου συλλογής ΕΙΔΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, σε είχα τόσο πολύ στο μυαλό μου, αν μπορούσα να σε ορίσω σαν την επιτομή του τι είναι ο άνθρωπος ή τι έπρεπε να είναι, τότε ο τίτλος θα' χε αξία, μα όπως βλέπεις είχα τις βαριές αμφιβολίες μου, όταν σου έγραφα εκείνο το επιγραμματικό σημείωμα ΑΠ' ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ--, μπάστα, όταν σε δω ίσως μπορείς να συμπληρώσεις σ΄αυτό, σ' όλα αυτά, Θεέ τι ζωή! γκρέγκορυ.

Απόδοση: Γιάννης Τζώρτζης
​