Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-01-22
13:37
Χένρι Ντέιβιντ Θόρω: Επιστροφή στο Δάσος του Walden
(Γραμμενο το 1854 και τοσο τρομακτικα επικαιρο με τις εννοιες που περιεχει,απο τον γνωστο Αμερικανό φιλόσοφο)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
09-01-22
15:24
Και με το φως του λύκου επανέρχονται | Ζυράννα Ζατέλη
–Το πριν ήταν τώρα με άλλη όψη, μα αυτό κανένας νους δεν είναι έτοιμος να το συλλάβει χωρίς να απολεσθεί. Και καμία λέξη.
–Ο έρωτας αφήνει κουσούρια, είναι σαν την αρρώστια: και καλά να γίνεις, δεν θα΄σαι όπως πριν αρρωστήσεις…Αλλά είναι αργά που σ΄τα λέω αυτά – εσύ πια αρρώστησες…Ξέχασέ τον όμως. Αφού δεν μπορείς να κάνεις τίποτ΄ άλλο .Εγώ στην θέση σου θα τον ξεχνούσα.
–Πρωτοπόρος όπως ήταν σε πολλά ο Χριστόφορος, προκαλούσε όχι μόνο θαυμασμό αλλά και έχθρες στους συντοπίτες του , με αποτέλεσμα να καιροφυλακτούν αρκετοί κι όταν εκείνος πάθαινε κάτι ή του πήγαιναν τα πράγματα λίγο στραβά, να ευνοούνται οι ίδιοι από τις ιδέες του… Ως και οι πολλοί γάμοι του είχαν βρει μιμητές.
-Γι΄ αυτό ρωτάω τα παιδιά…Τα χεράκια που δείχνουν στην τύχη, εκείνα να υπακούς!
-Χρειάζονται λένε εννιά μήνες για να βγούμε απ΄την γητειά ενός νεκρού. Για να μπορέσουμε να τον θυμόμαστε και να τον φέρνουμε στις κουβέντες μας χωρίς να τον περιμένουμε και χωρίς να μας πληγώνει όπως τον πρώτο καιρό. Όχι πως πριν τους εννιά δεν έχει αρχίσει ήδη , αυτόκλητα κι αυτονόητα , η διεργασία της απομάκρυνσης, ή μάλλον της συμφιλίωσης…Ούτε, άλλωστε, πως μετά τους εννιά θεραπεύονται αίφνης όλα και δεν μας ξαφνιάζει άλλο δεν μας πονάει αυτή η οριστική απουσία του. Αλλά εκεί γύρω στους εννιά μήνες γίνεται κάτι – μια ένωση, ίσως, δίχως σπινθήρες – και παίρνουν πάλι όλα τον δρόμο τους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έτσι λένε.
-...ο καθένας πεθαίνει όπως έζησε.
-Βλέπεις σένα σπίτι όπου κάθε χρόνο σχεδόν ερχόταν κι ένα καινούργιο αδερφάκι παίρνοντας τα πρωτεία από το προηγούμενο , δεν περίσσευε καιρός σε πατέρα και μάνα να δώσουν ένα χάδι παραπάνω και στα κάπως μεγαλύτερα παιδιά – ο πατέρας ,δε, δεν το πολυέδινε ούτε στα νήπια. Οπότε γι αυτά τα μεγαλύτερα , τουλάχιστον για τα πιο συναισθηματικά, το να τα βρίσκει πότε-πότε και μια αρρώστια , ένας ξαφνικός νυχτερινός πυρετός που βαστούσε μέρες , ήταν σχεδόν προνόμιο: ανάγκαζε τους γονείς να τα θυμηθούν, να τα προσέξουν.
-…η απλότητα , μια τόσο απόλυτη κι αφοπλιστική απλότητα που δεν την είχαν ούτε τα παιδιά , μόνο οι τρελοί ίσως.
-Κι έπειτα η πολλή αγάπη συνορεύει με τον κίνδυνο, αυτό δεν το ξέρεις;
-Αυτό μόνο θα ΄θελα να μου πει ένας τους μια φορά ! Ούτε γιατί πεθαίνουμε ούτε τι γίνεται μετά. ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ! Ποιά είναι η τελευταία εικόνα!…
-Τέτοιες λειψές μονοκέφαλες αγάπες ποτέ δεν έλειψαν από τότε που κουρδίστηκε το ρολόι του κόσμου.
-Ήταν το τελευταίο που τους ένοιαζε, εκτός από έναν θείο του αυτόχειρα που ήταν θρήσκος κι είπε πολύ λυπημένος πως, αν το έκανε αυτό η εκκλησία , ήταν σαν να έδινε στον πνιγμένο και μια λουριά από πάνω.
-…και με δάκρυα για κείνη ποτιζόταν ξανά και η άλλη κόρη της, η ξεχασμένη ας πούμε, μα τελικά οι θρήνοι και οι εξάψεις της αφορούσαν πιο πολύ σ΄αυτήν την ίδια: το πιο επικίνδυνο ποια ήταν ο εαυτός της.
-Γιατί ήξερε , φανταζόταν , πως για ν΄αυτοκτονήσουν οι άνθρωποι, χρειάζονται μια ενίσχυση. Κάτι. Μια ενίσχυση – πως το λένε- ένα ό,τι και δήποτε. Κάτι που να τους κλείνει τα μάτια ηδονικά, να εξαφανίζει την βούληση, να τους σαγηνεύει για το έσχατο! Κάτι παραπάνω κι απ΄τον έρωτα...Αλλιώς η ζωή παίρνει πάλι τα μπόσικα και τους κρατάει, κι αυτή δεν ήθελε άλλο κράτημα απ΄τα τερτίπια της ζωής. Δεν το ήθελε.
-…η καούρα του για κείνο το φιλί , εκείνο το χιμαιρικό φιλί στο στόμα, πριν και μετά απ΄το οποίο δεν ήθελε να υπάρχει τίποτα…Έτρεφε ολόκληρος απ΄τη συνάφειά του με τέτοια κόρη.
-Έγιναν κι εκεί τα ίδια – αυτό που για κείνον ήταν το υπέρτατο ενώ για κείνη μια στιγμιαία και λυπηρή προσφυγή στα μάταια , δέσμια όπως ήταν κάποιων άλλων ενοράσεων.
–Το πριν ήταν τώρα με άλλη όψη, μα αυτό κανένας νους δεν είναι έτοιμος να το συλλάβει χωρίς να απολεσθεί. Και καμία λέξη.
–Ο έρωτας αφήνει κουσούρια, είναι σαν την αρρώστια: και καλά να γίνεις, δεν θα΄σαι όπως πριν αρρωστήσεις…Αλλά είναι αργά που σ΄τα λέω αυτά – εσύ πια αρρώστησες…Ξέχασέ τον όμως. Αφού δεν μπορείς να κάνεις τίποτ΄ άλλο .Εγώ στην θέση σου θα τον ξεχνούσα.
–Πρωτοπόρος όπως ήταν σε πολλά ο Χριστόφορος, προκαλούσε όχι μόνο θαυμασμό αλλά και έχθρες στους συντοπίτες του , με αποτέλεσμα να καιροφυλακτούν αρκετοί κι όταν εκείνος πάθαινε κάτι ή του πήγαιναν τα πράγματα λίγο στραβά, να ευνοούνται οι ίδιοι από τις ιδέες του… Ως και οι πολλοί γάμοι του είχαν βρει μιμητές.
-Γι΄ αυτό ρωτάω τα παιδιά…Τα χεράκια που δείχνουν στην τύχη, εκείνα να υπακούς!
-Χρειάζονται λένε εννιά μήνες για να βγούμε απ΄την γητειά ενός νεκρού. Για να μπορέσουμε να τον θυμόμαστε και να τον φέρνουμε στις κουβέντες μας χωρίς να τον περιμένουμε και χωρίς να μας πληγώνει όπως τον πρώτο καιρό. Όχι πως πριν τους εννιά δεν έχει αρχίσει ήδη , αυτόκλητα κι αυτονόητα , η διεργασία της απομάκρυνσης, ή μάλλον της συμφιλίωσης…Ούτε, άλλωστε, πως μετά τους εννιά θεραπεύονται αίφνης όλα και δεν μας ξαφνιάζει άλλο δεν μας πονάει αυτή η οριστική απουσία του. Αλλά εκεί γύρω στους εννιά μήνες γίνεται κάτι – μια ένωση, ίσως, δίχως σπινθήρες – και παίρνουν πάλι όλα τον δρόμο τους, είτε το θέλουμε είτε όχι. Έτσι λένε.
-...ο καθένας πεθαίνει όπως έζησε.
-Βλέπεις σένα σπίτι όπου κάθε χρόνο σχεδόν ερχόταν κι ένα καινούργιο αδερφάκι παίρνοντας τα πρωτεία από το προηγούμενο , δεν περίσσευε καιρός σε πατέρα και μάνα να δώσουν ένα χάδι παραπάνω και στα κάπως μεγαλύτερα παιδιά – ο πατέρας ,δε, δεν το πολυέδινε ούτε στα νήπια. Οπότε γι αυτά τα μεγαλύτερα , τουλάχιστον για τα πιο συναισθηματικά, το να τα βρίσκει πότε-πότε και μια αρρώστια , ένας ξαφνικός νυχτερινός πυρετός που βαστούσε μέρες , ήταν σχεδόν προνόμιο: ανάγκαζε τους γονείς να τα θυμηθούν, να τα προσέξουν.
-…η απλότητα , μια τόσο απόλυτη κι αφοπλιστική απλότητα που δεν την είχαν ούτε τα παιδιά , μόνο οι τρελοί ίσως.
-Κι έπειτα η πολλή αγάπη συνορεύει με τον κίνδυνο, αυτό δεν το ξέρεις;
-Αυτό μόνο θα ΄θελα να μου πει ένας τους μια φορά ! Ούτε γιατί πεθαίνουμε ούτε τι γίνεται μετά. ΤΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ! Ποιά είναι η τελευταία εικόνα!…
-Τέτοιες λειψές μονοκέφαλες αγάπες ποτέ δεν έλειψαν από τότε που κουρδίστηκε το ρολόι του κόσμου.
-Ήταν το τελευταίο που τους ένοιαζε, εκτός από έναν θείο του αυτόχειρα που ήταν θρήσκος κι είπε πολύ λυπημένος πως, αν το έκανε αυτό η εκκλησία , ήταν σαν να έδινε στον πνιγμένο και μια λουριά από πάνω.
-…και με δάκρυα για κείνη ποτιζόταν ξανά και η άλλη κόρη της, η ξεχασμένη ας πούμε, μα τελικά οι θρήνοι και οι εξάψεις της αφορούσαν πιο πολύ σ΄αυτήν την ίδια: το πιο επικίνδυνο ποια ήταν ο εαυτός της.
-Γιατί ήξερε , φανταζόταν , πως για ν΄αυτοκτονήσουν οι άνθρωποι, χρειάζονται μια ενίσχυση. Κάτι. Μια ενίσχυση – πως το λένε- ένα ό,τι και δήποτε. Κάτι που να τους κλείνει τα μάτια ηδονικά, να εξαφανίζει την βούληση, να τους σαγηνεύει για το έσχατο! Κάτι παραπάνω κι απ΄τον έρωτα...Αλλιώς η ζωή παίρνει πάλι τα μπόσικα και τους κρατάει, κι αυτή δεν ήθελε άλλο κράτημα απ΄τα τερτίπια της ζωής. Δεν το ήθελε.
-…η καούρα του για κείνο το φιλί , εκείνο το χιμαιρικό φιλί στο στόμα, πριν και μετά απ΄το οποίο δεν ήθελε να υπάρχει τίποτα…Έτρεφε ολόκληρος απ΄τη συνάφειά του με τέτοια κόρη.
-Έγιναν κι εκεί τα ίδια – αυτό που για κείνον ήταν το υπέρτατο ενώ για κείνη μια στιγμιαία και λυπηρή προσφυγή στα μάταια , δέσμια όπως ήταν κάποιων άλλων ενοράσεων.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
10-01-22
02:44
Η αγάπη άργησε μια μέρα, Λιλή Ζωγράφου
"Η σιωπή βασίλευε στην περιοχή τόσο που φαινόταν ακατοίκητη μες στο φθινοπωρινό σούρουπο ντυμένο στα ρόδινα ως πορτοκαλιά — αραχνοΰφαντες μουσελίνες που πλέανε στο κενό ξεκολλημένες από τον ουρανό. Τα θεριεμένα δέντρα, θάμνοι και λουλούδια όλα προμηνύματα εγκατάλειψης ακατάστατα φυτρωμένα, δημιουργούσαν έναν φράχτη που απόκοβε τη θλιβερή μουδιασμένη κωμόπολη από το μισοκρυμμένο σιωπηλό σπίτι των Φτενούδων. Παραμερίζοντας την πυκνή πρασινάδα στο μονοπάτι που οδηγούσε στη μισάνοιχτη καγκελένια είσοδο μπορούσες ν’ αντιληφθείς αθέατος δύο ή τρεις σκοτεινές κι αθόρυβες φιγούρες μάλλον γυναικείες να πηγαινοέρχονται με μπαμπακένια βήματα στον εξώστη του σπιτιού. Δεν ήξερες αν ήταν τρεις ή μία και η σκιά της, τόσο ίδιες, παμπάλαιες, σαν ξεθωριασμένες φωτογραφίες κάποιων που δεν ζουν τώρα και δεκαετίες. Μέσα από τη χαμηλοτάβανη κουζίνα του πάλαι ποτέ διώροφου αρχοντικού ακουόταν ο θόρυβος μιας αναπνοής που αγωνιζόταν να επαναληφθεί. Η αχαμνή φωτιά του τζακιού όπου σιγόκαιγαν λιγνά ξυλαράκια και θαμνόκλαδα έδινε εφιαλτικά σχήματα στα αντικείμενα που περιβάλλανε τη γριά που ξεψυχούσε. Το λαμπιόνι των δεκαπέντε κηρίων απαγορευόταν — κατ’ εντολήν της ετοιμοθάνατης — ν’ ανάψει πριν πήξει το σκοτάδι έξω.
Οι τρεις άλλες, ανάστατες, ψιλοκουβέντιαζαν στην αυλή. Ο γιατρός ομολόγησε πριν λίγο λυπημένος στην Εργίνη ότι η κυρία Ασπασία δεν θα ζούσε πέρα από ένα εικοσιτετράωρο το πολύ. «Τα χρόνια, βλέπετε, δεν βοηθούνε».
Η Εργίνη με κοψιά και στήσιμο μόνιμου λοχία τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα για τη διπλή βλασφημία. Πρώτον η Ασπασία είναι δεσποινίς, αλλά και για τον υπαινιγμό της ηλικίας που ήταν απαράδεκτος. Πάει εκείνος ο παλιός οικογενειακός τους γιατρός που σεβότανε τον άγραφο νόμο να αναφέρονται ηλικίες και ημερομηνίες γέννησης γιατί φυσικά ήταν μεγαλύτερος και από τον μακαρίτη τον πατέρα τους. Τι να περιμένεις απ’ αυτούς τους ανίδεους νέους επιστήμονες; Λες κι είναι δυνατό να χαθεί η αδελφή Ασπασία σαν να ’ταν ο πρώτος τυχών. Ποιος θ’ αποφάσιζε για την καθημερινή ζωή των τριών αδελφών και ποιος θα εμφανιζόταν σαν επίσημος εκπρόσωπος της οικογένειας Φτενούδου. Κοίταζε καταθυμωμένη την έξοδο απ’ όπου έφυγε πριν λίγο ο γιατρός, αγανακτισμένη για την ιεροσυλία που ξεστόμισε. Ποια ήταν η Ασπασία για να πεθάνει όπως όλοι; Η Ασπασία που τη σεβόταν όλο το Νεοχώρι και που διετέλεσε μέλος της επιτροπής προστασίας του ιστορικού ναού της Παναγιάς της Φερμαλίνας. Βέβαια τον ίδιο κλονισμό είχαν ζήσει και με το θηριώδη πατέρα πού, αφού αρρώστησε, τις βεβαίωνε τότε η Ασπασία πως ένας Φτενούδος δεν πεθαίνει έτσι έτσι και πως θα νικούσε καθώς κι ο Διγενής το Θάνατο στα μαρμαρένια αλώνια. Ένας άρχοντας Φτενούδος δεν πεθαίνει εύκολα γιατί προσβάλλεται ή Φύση. Και είχε δίκιο γιατί έμεινε μήνες κρεβατωμένος, αλλά κανείς δεν έμαθε από τι έπασχε. Όσες φορές του πρότεινε η μητέρα, μ’ όλο το σεβασμό, να καλέσουν γιατρό, εκείνος γαύγιζε σαν μανιασμένο σκυλί, δείχνοντας μέσ’ από τ’ αγκαθωτά άσπρα γένια του τα βρώμικα κίτρινα δόντια του, «δεν χρειάζομαι κανένα χαραμοφάη να μου παραστήσει τον πολύξερο. Εγώ ξέρω πότε θα σηκωθώ», φώναζε φτύνοντας ματωμένα σάλια.
Δεν σηκώθηκε ωστόσο ποτέ. Οι κόρες του, σίγουρες για την παντοδυναμία του, αναστατώθηκαν όταν φώναξε η μάνα τους, «ο πατέρας σας πέθανε». Έτρεξαν όλες κι έσκυψαν πάνω από το ακίνητο πτώμα, βέβαιες ότι αντίκρυζαν μια ανωμαλία της ζωής. Στα μάτια ολονών τους διάβαζες την ίδια απορία: ώστε πεθαίνει ένας φοβερός Φτενούδος;
Δυσκολεύτηκαν για καιρό να παραδεχτούν το θάνατό του. Όχι συναισθηματικά. Καθόλου. Ούτε τους ζήτησε ποτέ αγάπη ούτε τούς πρόσφερε άλλο από την τρομάρα. Και τώρα τρόμαζαν για την ανατροπή του. Τον ξέρανε πανίσχυρο κι ανάλγητο και πολύ καιρό μετά το θάνατό του κοψοχολιάζανε μπας και κάποια στιγμή εκτιναχτεί από τον τάφο του — καθώς του άναβαν το καντήλι — και τους ζητούσε το λόγο, για το πώς όντας κατώτερές του τολμούσαν να επιζούν με τέτοιο θράσος και υγεία προσβάλλοντας τον ανίκητο πατέρα. Δυσκολεύτηκαν πολύ να συνηθίσουν στην ιδέα πως δεν θα χρειαζόταν να λογοδοτήσουν γιατί επιζούσαν υπερβαίνοντας την εξουσία του αψηφώντας τον.
Ζήλευαν τη μάνα τους την Εριφύλη που αποδέχτηκε νηφάλια το θάνατό του. Φοβότανε σίγουρα και κείνη τη συνάντησή της με τον Θεό για το μεγάλο της αμάρτημα που δεν εξομολογήθηκε ποτέ. Αλλά πίστευε πως οι νεκροί δεν αισθάνονται σαν τους κακόμοιρους τους ζωντανούς και πως η ίδια δεν θα φοβόταν πια τίποτα και κανέναν όσο τον Μιχαήλο Φτενούδο επί σαράντα τρία τόσα χρόνια αγέλαστα και τρομοκρατημένα, με την ψυχή ωστόσο γεμάτη περιφρόνηση κι αφού του γέννησε εννιά παιδιά, τρεις γιους και έξι θυγατέρες σύμφωνα με τα χαρτιά."
"Η σιωπή βασίλευε στην περιοχή τόσο που φαινόταν ακατοίκητη μες στο φθινοπωρινό σούρουπο ντυμένο στα ρόδινα ως πορτοκαλιά — αραχνοΰφαντες μουσελίνες που πλέανε στο κενό ξεκολλημένες από τον ουρανό. Τα θεριεμένα δέντρα, θάμνοι και λουλούδια όλα προμηνύματα εγκατάλειψης ακατάστατα φυτρωμένα, δημιουργούσαν έναν φράχτη που απόκοβε τη θλιβερή μουδιασμένη κωμόπολη από το μισοκρυμμένο σιωπηλό σπίτι των Φτενούδων. Παραμερίζοντας την πυκνή πρασινάδα στο μονοπάτι που οδηγούσε στη μισάνοιχτη καγκελένια είσοδο μπορούσες ν’ αντιληφθείς αθέατος δύο ή τρεις σκοτεινές κι αθόρυβες φιγούρες μάλλον γυναικείες να πηγαινοέρχονται με μπαμπακένια βήματα στον εξώστη του σπιτιού. Δεν ήξερες αν ήταν τρεις ή μία και η σκιά της, τόσο ίδιες, παμπάλαιες, σαν ξεθωριασμένες φωτογραφίες κάποιων που δεν ζουν τώρα και δεκαετίες. Μέσα από τη χαμηλοτάβανη κουζίνα του πάλαι ποτέ διώροφου αρχοντικού ακουόταν ο θόρυβος μιας αναπνοής που αγωνιζόταν να επαναληφθεί. Η αχαμνή φωτιά του τζακιού όπου σιγόκαιγαν λιγνά ξυλαράκια και θαμνόκλαδα έδινε εφιαλτικά σχήματα στα αντικείμενα που περιβάλλανε τη γριά που ξεψυχούσε. Το λαμπιόνι των δεκαπέντε κηρίων απαγορευόταν — κατ’ εντολήν της ετοιμοθάνατης — ν’ ανάψει πριν πήξει το σκοτάδι έξω.
Οι τρεις άλλες, ανάστατες, ψιλοκουβέντιαζαν στην αυλή. Ο γιατρός ομολόγησε πριν λίγο λυπημένος στην Εργίνη ότι η κυρία Ασπασία δεν θα ζούσε πέρα από ένα εικοσιτετράωρο το πολύ. «Τα χρόνια, βλέπετε, δεν βοηθούνε».
Η Εργίνη με κοψιά και στήσιμο μόνιμου λοχία τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα για τη διπλή βλασφημία. Πρώτον η Ασπασία είναι δεσποινίς, αλλά και για τον υπαινιγμό της ηλικίας που ήταν απαράδεκτος. Πάει εκείνος ο παλιός οικογενειακός τους γιατρός που σεβότανε τον άγραφο νόμο να αναφέρονται ηλικίες και ημερομηνίες γέννησης γιατί φυσικά ήταν μεγαλύτερος και από τον μακαρίτη τον πατέρα τους. Τι να περιμένεις απ’ αυτούς τους ανίδεους νέους επιστήμονες; Λες κι είναι δυνατό να χαθεί η αδελφή Ασπασία σαν να ’ταν ο πρώτος τυχών. Ποιος θ’ αποφάσιζε για την καθημερινή ζωή των τριών αδελφών και ποιος θα εμφανιζόταν σαν επίσημος εκπρόσωπος της οικογένειας Φτενούδου. Κοίταζε καταθυμωμένη την έξοδο απ’ όπου έφυγε πριν λίγο ο γιατρός, αγανακτισμένη για την ιεροσυλία που ξεστόμισε. Ποια ήταν η Ασπασία για να πεθάνει όπως όλοι; Η Ασπασία που τη σεβόταν όλο το Νεοχώρι και που διετέλεσε μέλος της επιτροπής προστασίας του ιστορικού ναού της Παναγιάς της Φερμαλίνας. Βέβαια τον ίδιο κλονισμό είχαν ζήσει και με το θηριώδη πατέρα πού, αφού αρρώστησε, τις βεβαίωνε τότε η Ασπασία πως ένας Φτενούδος δεν πεθαίνει έτσι έτσι και πως θα νικούσε καθώς κι ο Διγενής το Θάνατο στα μαρμαρένια αλώνια. Ένας άρχοντας Φτενούδος δεν πεθαίνει εύκολα γιατί προσβάλλεται ή Φύση. Και είχε δίκιο γιατί έμεινε μήνες κρεβατωμένος, αλλά κανείς δεν έμαθε από τι έπασχε. Όσες φορές του πρότεινε η μητέρα, μ’ όλο το σεβασμό, να καλέσουν γιατρό, εκείνος γαύγιζε σαν μανιασμένο σκυλί, δείχνοντας μέσ’ από τ’ αγκαθωτά άσπρα γένια του τα βρώμικα κίτρινα δόντια του, «δεν χρειάζομαι κανένα χαραμοφάη να μου παραστήσει τον πολύξερο. Εγώ ξέρω πότε θα σηκωθώ», φώναζε φτύνοντας ματωμένα σάλια.
Δεν σηκώθηκε ωστόσο ποτέ. Οι κόρες του, σίγουρες για την παντοδυναμία του, αναστατώθηκαν όταν φώναξε η μάνα τους, «ο πατέρας σας πέθανε». Έτρεξαν όλες κι έσκυψαν πάνω από το ακίνητο πτώμα, βέβαιες ότι αντίκρυζαν μια ανωμαλία της ζωής. Στα μάτια ολονών τους διάβαζες την ίδια απορία: ώστε πεθαίνει ένας φοβερός Φτενούδος;
Δυσκολεύτηκαν για καιρό να παραδεχτούν το θάνατό του. Όχι συναισθηματικά. Καθόλου. Ούτε τους ζήτησε ποτέ αγάπη ούτε τούς πρόσφερε άλλο από την τρομάρα. Και τώρα τρόμαζαν για την ανατροπή του. Τον ξέρανε πανίσχυρο κι ανάλγητο και πολύ καιρό μετά το θάνατό του κοψοχολιάζανε μπας και κάποια στιγμή εκτιναχτεί από τον τάφο του — καθώς του άναβαν το καντήλι — και τους ζητούσε το λόγο, για το πώς όντας κατώτερές του τολμούσαν να επιζούν με τέτοιο θράσος και υγεία προσβάλλοντας τον ανίκητο πατέρα. Δυσκολεύτηκαν πολύ να συνηθίσουν στην ιδέα πως δεν θα χρειαζόταν να λογοδοτήσουν γιατί επιζούσαν υπερβαίνοντας την εξουσία του αψηφώντας τον.
Ζήλευαν τη μάνα τους την Εριφύλη που αποδέχτηκε νηφάλια το θάνατό του. Φοβότανε σίγουρα και κείνη τη συνάντησή της με τον Θεό για το μεγάλο της αμάρτημα που δεν εξομολογήθηκε ποτέ. Αλλά πίστευε πως οι νεκροί δεν αισθάνονται σαν τους κακόμοιρους τους ζωντανούς και πως η ίδια δεν θα φοβόταν πια τίποτα και κανέναν όσο τον Μιχαήλο Φτενούδο επί σαράντα τρία τόσα χρόνια αγέλαστα και τρομοκρατημένα, με την ψυχή ωστόσο γεμάτη περιφρόνηση κι αφού του γέννησε εννιά παιδιά, τρεις γιους και έξι θυγατέρες σύμφωνα με τα χαρτιά."
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
10-01-22
10:30
"Αυτόν τον Κόσμο, αυτή την αρένα των βασανισμένων και έντρομων όντων, που μόνο καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο
κρατιούνται στην ζωή... Αυτόν τον Κόσμο, θέλησαν να τον ενσωματώσουν στο φιλοσοφικό σύστημα τού Οπτιμισμού και να μάς τον παρουσιάσουν ως τον 'καλύτερο' απ' όλους τους Κόσμους! Ο παραλογισμός είναι κραυγαλέος"
Άρθουρ Σοπενχάουερ
'Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση'.
κρατιούνται στην ζωή... Αυτόν τον Κόσμο, θέλησαν να τον ενσωματώσουν στο φιλοσοφικό σύστημα τού Οπτιμισμού και να μάς τον παρουσιάσουν ως τον 'καλύτερο' απ' όλους τους Κόσμους! Ο παραλογισμός είναι κραυγαλέος"
Άρθουρ Σοπενχάουερ
'Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση'.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
10-01-22
12:34
" Τα όπλα αξίζουν λιγότερο από το χέρι που τα κρατά , μου είπε.
Το χέρι αξίζει λιγότερο από την ευφυή θέληση , που το καθοδηγει. Ορίστε τα όπλα. Περίμενα να έρθει η ώρα που θα τα αξίζεις , για να σου τα παραδώσω. Αισθάνομαι τώρα πια πως έχεις την φιλοδοξία να τα χρησιμοποιήσεις , και ακόμα πως έχεις την επιθυμία για δόξα που δε θα σε αφήσει να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο για ευγενείς αιτίες και για την ευτυχία της ανθρωπότητας.
Παει ο καιρός που ήσουν παιδί.Γινε άντρας. Δείξε στους άντρες τι μπορεί να γίνει ένας απ' αυτούς.Υπαρχουν μεγάλες πράξεις για να κάνεις. Κρύψε την όρεξη σου".
Αντρέ Ζιντ / Θησέας .
Το χέρι αξίζει λιγότερο από την ευφυή θέληση , που το καθοδηγει. Ορίστε τα όπλα. Περίμενα να έρθει η ώρα που θα τα αξίζεις , για να σου τα παραδώσω. Αισθάνομαι τώρα πια πως έχεις την φιλοδοξία να τα χρησιμοποιήσεις , και ακόμα πως έχεις την επιθυμία για δόξα που δε θα σε αφήσει να τα χρησιμοποιήσεις παρά μόνο για ευγενείς αιτίες και για την ευτυχία της ανθρωπότητας.
Παει ο καιρός που ήσουν παιδί.Γινε άντρας. Δείξε στους άντρες τι μπορεί να γίνει ένας απ' αυτούς.Υπαρχουν μεγάλες πράξεις για να κάνεις. Κρύψε την όρεξη σου".
Αντρέ Ζιντ / Θησέας .
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
10-01-22
14:11
Θυμηθηκα μέσα απο αυτό το "ταξίδι"την δική μου εφηβεία ...εκείνο το άχαρο στάδιο της ζωής σου που ψάχνεις την ταυτότητα σου ,γιατί δεν ταιριάζεις ούτε "στα παπούτσια" των ενηλίκων αλλά ούτε και των παιδιών.Μια καλογραμμένη, ειλικρινής σύγχρονη ιστορία ενηλικίωσης.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
11-01-22
10:17
"Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, για να ζήσω, μιας άλλης κοινωνίας από αυτή που με περιβάλλει. Όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, μπορώ να ζήσω μέσα σ' αυτήν και να τα βγάζω πέρα – εν πάση περιπτώσει ζω ήδη μέσα σ' αυτή την κοινωνία. Όσο κριτικά κι αν προσπαθώ να κοιτάξω τον εαυτό μου, ούτε η ικανότητα προσαρμογής μου, ούτε η αφομοίωση της πραγματικότητας από μέρους μου, δεν μου φαίνονται κατώτερες από τον κοινωνιολογικό μέσο όρο. Δεν ζητώ την αθανασία, την πανταχού παρουσία, την παντογνωσία.
Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία»• ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς, και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου συμβεί και πάλι. Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ' ένα πλήθος από απαράδεκτα τάγματα, λέω πως δεν είναι
μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας.
Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για το όποιο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον όποιο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι και ν' αναπτύσσομαι. Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα και για τους άλλους. Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ' αυτή την κατεύθυνση, αν μ' άφηναν ν' αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους συντρόφους μου στη δουλειά, πως να το κάνω.
Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται. Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω. Δεν δέχομαι η τύχη μου ν' αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους όποιους δεν είμαστε, εγώ και όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ' ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια
ανθρώπων που ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί."
Κορνήλιος Καστοριάδης
Οι Υποκειμενικές Ρίζες του Επαναστατικού Προτάγματος.
Δεν ζητώ η κοινωνία να «μου δώσει την ευτυχία»• ξέρω ότι η ευτυχία δεν είναι μια μερίδα που μοιράζεται με το δελτίο στη Δημαρχία ή στο εργατικό Συμβούλιο της γειτονιάς, και ξέρω πως, αν αυτό το πράγμα υπάρχει, μόνο εγώ μπορώ να το πραγματοποιήσω για τον εαυτό μου, στα μέτρα μου, όπως μου συνέβη και όπως, κατά πάσα πιθανότητα, θα μου συμβεί και πάλι. Αλλά μέσα στη ζωή, έτσι όπως είναι φτιαγμένη για μένα και τους άλλους, σκοντάφτω πάνω σ' ένα πλήθος από απαράδεκτα τάγματα, λέω πως δεν είναι
μοιραία και πως εξαρτώνται από την οργάνωση της κοινωνίας.
Επιθυμώ πρώτα και ζητώ, η δουλειά μου να έχει νόημα, να μπορώ να εγκρίνω αυτό για το όποιο χρησιμεύει και τον τρόπο με τον όποιο γίνεται, να μου επιτρέπει να ξοδεύομαι πραγματικά και να χρησιμοποιώ τις δυνατότητές μου και ταυτόχρονα να εμπλουτίζομαι και ν' αναπτύσσομαι. Και λέω ότι αυτό το πράγμα είναι δυνατό, με μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, για μένα και για τους άλλους. Λέω ότι ήδη θα ήταν μια βασική αλλαγή σ' αυτή την κατεύθυνση, αν μ' άφηναν ν' αποφασίζω, μαζί με όλους τους άλλους, τι έχω να κάνω, και με τους συντρόφους μου στη δουλειά, πως να το κάνω.
Επιθυμώ να μπορώ, μαζί με όλους τους άλλους, να μαθαίνω τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, να ελέγχω την έκταση και την ποιότητα της πληροφόρησης που μου δίνεται. Ζητώ να μπορώ να συμμετέχω άμεσα σε όλες τις κοινωνικές αποφάσεις που μπορεί να επηρεάζουν την ύπαρξή μου ή τη γενική πορεία του κόσμου όπου ζω. Δεν δέχομαι η τύχη μου ν' αποφασίζεται μέρα με τη μέρα από ανθρώπους που τα σχέδιά τους μου είναι εχθρικά ή και απλώς άγνωστα και για τους όποιους δεν είμαστε, εγώ και όλοι οι άλλοι, παρά νούμερα σ' ένα σχέδιο ή πιόνια σε μια σκακιέρα, και τελικά η ζωή μου και ο θάνατός μου να βρίσκονται στα χέρια
ανθρώπων που ξέρω πως είναι αναγκαστικά τυφλοί."
Κορνήλιος Καστοριάδης
Οι Υποκειμενικές Ρίζες του Επαναστατικού Προτάγματος.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
11-01-22
12:32
ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ:
Στο Αλογό μου
(μιας και σαν σήμερα γεννήθηκε)
"Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη.
Γι' αυτό θα σου γράψω
..Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες.
Θα σου ξαναγράψω!...
Κούδεσι, Μάρτης 1941"
Στο Αλογό μου
(μιας και σαν σήμερα γεννήθηκε)
"Το να γράψει κανείς σ' έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ' ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω.
Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου, κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη.
Γι' αυτό θα σου γράψω
..Και τώρα, η νύχτα στο βουνό με τη λάσπη: βαρυφορτωμένοι, κατάκοποι προχωρούσαμε. Είν' αφάνταστη η λύπη κι η κακομοιριά που δοκιμάζεις σαν αισθάνεσαι να 'σαι και να βλέπεις ανθρώπους και ζώα και τα πάντα μες στη λάσπη.
Άλογα και μουλάρια πεσμένα μάς κόψανε το δρόμο. Εμείς προχωρούσαμε. Άξαφνα έπεσες. Πέσαμε θέλω να πω. Με τα δυο σου πόδια σπασμένα, με το κεφάλι χωμένο στις λάσπες. Θυμάσαι πόσο προσπάθησα. Δεν το κατόρθωσα. Πρέπει να νιώσεις καλά πως δε φταίω. Ποτέ δεν προσπάθησα τόσο. Έμεινα δίπλα σου ολόκληρη νύχτα. Πιο πέρα από μας ένας Ιταλός σκοτωμένος. Πάνω μας η Μεγάλη Άρκτος, το Βόρειο Στέμμα, ο Αστερισμός του Ωρίωνα ψιχάλιζαν φως.
Δεν είδα ποτέ πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι. Γύρισα πάντα τα μάτια μου από το θάνατο. Μα φαντάζομαι...
Παύω. Φοβάμαι μήπως πω λόγο μεγάλο.
Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου.
Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες.
Θα σου ξαναγράψω!...
Κούδεσι, Μάρτης 1941"
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
11-01-22
13:14
Νέλλη Σπαθάρη, Amor fati, εκδόσεις Ελκυστής:
Δεν ήταν η μοναδική από τις σιωπηλές ή ηχηρές συγκρούσεις που άρχισε να έχει με τη Ζωή. Όταν η Νάντια ήταν μικρή, η Ζωή καμιά φορά καθόταν στο πιάνο και συνήθιζε να παίζει ένα βαλς του Σοπέν που της άρεσε πολύ. Το Opus 69, No 1. Γιατί το συγκεκριμένο της άρεσε τόσο, περισσότερο από τα πιο γνωστά και εντυπωσιακά του βαλς; Θα το ερμήνευε αργότερα. Ήταν γραμμένο σε λα ύφεση. Ήταν μελαγχολικό. Πήγαινε στην ιδιοσυγκρασία της. Με την καλλιεργημένη από την εποχή που έμεναν στο Παρίσι μοναχικότητά της.
Μια μέρα κάθισε στο πιάνο και το έπαιξε. Δεν συμπεριλαμβανόταν στα βαλς που είχε μελετήσει με την καθηγήτριά της του πιάνου, αλλά είχε καθίσει και το είχε μάθει μόνη της. Όταν ήχησαν οι πρώτες νότες, είδε την Ζωή που ήρθε και στάθηκε πίσω από την κλειστή κρυστάλλινη πόρτα του σαλονιού και την παρακολουθούσε. Το έπαιξε και δεύτερη και τρίτη φορά. Όταν γύρισε το κεφάλι της, η Ζωή είχε εξαφανιστεί.
Μετά από δυο εβδομάδες άλλαζε ο μήνας και έπρεπε να πληρώσει το Ωδείο.
«Τέρμα το Ωδείο. Τώρα πας στην 5η Γυμνασίου και πρέπει να αφοσιωθείς περισσότερο στα μαθήματά σου. Τέρμα τα πέρα-δώθε».
Σαν να της έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι. Το να της ζητήσει να περιορίσει οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να το καταλάβει. Να το δικαιολογήσει. Στη μουσική είχαν παράδοση στο σπίτι. Αποτελούσε μέρος της κουλτούρας τους. Αυτό που τους κατέτασσε, όπως της έλεγε η Ζωή “στην αριστοκρατία του πνεύματος”!
Η Νάντια δεν ήταν ο τύπος που παρακαλούσε και έκλαιγε. Δάγκωσε τα χείλη, πλησίασε τη μητέρα της πολύ κοντά, σε απόσταση αναπνοής, και με βαθιά και σιγανή φωνή, κοιτώντας την στα μάτια, της σφύριξε αργά-αργά ένα “εγώ θα συνεχίσω”.
«Θα το δούμε. Το Ωδείο, τέρμα, είπα. Έχεις μαθήματα».
Το μυαλό της δεν πήγε αμέσως στο βαλς του Σοπέν που της έκλεψε. Μάλλον είχε ενδόμυχα καμαρώσει που είχε σταθεί στην πόρτα και την είχε παρακολουθήσει να το παίζει.
Ήρθε το τέλος του μήνα και χρήματα δεν της έδωσε. Πήγε στον Άρη και του παραπονέθηκε.
«Για να το λέει η μάνα σου θα έχει το λόγο της», της απάντησε και ένιψε τας χείρας του, ως συνήθως.
Δεν καταδέχτηκε να ξαναζητήσει χρήματα από τη Ζωή.
Κάπου είχε ακούσει πως μπορούσες να πουλήσεις το αίμα σου. Δεν είχε παρά να μάθει πού. Και πήγε και το’ κανε. Πλήρωσε τα δυο επόμενα μηνιάτικα μ’ αυτό. Και συνέχισε να πηγαίνει επιδεικτικά στο Ωδείο, να μελετάει μανιωδώς πιάνο και να παίζει προκλητικά κάθε τόσο το βαλς.
«Πού βρήκες τα χρήματα;» Την στρίμωξε ένα απόγευμα η Ζωή. «Ποιος σου τα δίνει; Πληρώνεσαι για κάτι που δεν ξέρω;» Φώναξε, αφήνοντας μετέωρο ένα φριχτό υπονοούμενο. Σίγουρα πάντως δεν φανταζόταν ότι η κόρη της πληρώθηκε για το αίμα της. Γιατί η Νάντια το Ωδείο το πλήρωσε με το αίμα της! Δεν θα της έκανε τη χάρη να το μάθει ποτέ. Θα την άφηνε να τρώγεται με την απορία, παρά την προσβλητική μπηχτή της.
Τα χρήματα της τελείωσαν, νέο αίμα δεν επιτρεπόταν να δώσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και, παρά τα τηλεφωνήματα της καθηγήτριάς της στη μητέρα της, το πιάνο το σταμάτησε. Δεν θα ήταν, εξάλλου, το μόνο που θα της το φύλαγε για την υπόλοιπη ζωή της.
Δεν ήταν η μοναδική από τις σιωπηλές ή ηχηρές συγκρούσεις που άρχισε να έχει με τη Ζωή. Όταν η Νάντια ήταν μικρή, η Ζωή καμιά φορά καθόταν στο πιάνο και συνήθιζε να παίζει ένα βαλς του Σοπέν που της άρεσε πολύ. Το Opus 69, No 1. Γιατί το συγκεκριμένο της άρεσε τόσο, περισσότερο από τα πιο γνωστά και εντυπωσιακά του βαλς; Θα το ερμήνευε αργότερα. Ήταν γραμμένο σε λα ύφεση. Ήταν μελαγχολικό. Πήγαινε στην ιδιοσυγκρασία της. Με την καλλιεργημένη από την εποχή που έμεναν στο Παρίσι μοναχικότητά της.
Μια μέρα κάθισε στο πιάνο και το έπαιξε. Δεν συμπεριλαμβανόταν στα βαλς που είχε μελετήσει με την καθηγήτριά της του πιάνου, αλλά είχε καθίσει και το είχε μάθει μόνη της. Όταν ήχησαν οι πρώτες νότες, είδε την Ζωή που ήρθε και στάθηκε πίσω από την κλειστή κρυστάλλινη πόρτα του σαλονιού και την παρακολουθούσε. Το έπαιξε και δεύτερη και τρίτη φορά. Όταν γύρισε το κεφάλι της, η Ζωή είχε εξαφανιστεί.
Μετά από δυο εβδομάδες άλλαζε ο μήνας και έπρεπε να πληρώσει το Ωδείο.
«Τέρμα το Ωδείο. Τώρα πας στην 5η Γυμνασίου και πρέπει να αφοσιωθείς περισσότερο στα μαθήματά σου. Τέρμα τα πέρα-δώθε».
Σαν να της έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι. Το να της ζητήσει να περιορίσει οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να το καταλάβει. Να το δικαιολογήσει. Στη μουσική είχαν παράδοση στο σπίτι. Αποτελούσε μέρος της κουλτούρας τους. Αυτό που τους κατέτασσε, όπως της έλεγε η Ζωή “στην αριστοκρατία του πνεύματος”!
Η Νάντια δεν ήταν ο τύπος που παρακαλούσε και έκλαιγε. Δάγκωσε τα χείλη, πλησίασε τη μητέρα της πολύ κοντά, σε απόσταση αναπνοής, και με βαθιά και σιγανή φωνή, κοιτώντας την στα μάτια, της σφύριξε αργά-αργά ένα “εγώ θα συνεχίσω”.
«Θα το δούμε. Το Ωδείο, τέρμα, είπα. Έχεις μαθήματα».
Το μυαλό της δεν πήγε αμέσως στο βαλς του Σοπέν που της έκλεψε. Μάλλον είχε ενδόμυχα καμαρώσει που είχε σταθεί στην πόρτα και την είχε παρακολουθήσει να το παίζει.
Ήρθε το τέλος του μήνα και χρήματα δεν της έδωσε. Πήγε στον Άρη και του παραπονέθηκε.
«Για να το λέει η μάνα σου θα έχει το λόγο της», της απάντησε και ένιψε τας χείρας του, ως συνήθως.
Δεν καταδέχτηκε να ξαναζητήσει χρήματα από τη Ζωή.
Κάπου είχε ακούσει πως μπορούσες να πουλήσεις το αίμα σου. Δεν είχε παρά να μάθει πού. Και πήγε και το’ κανε. Πλήρωσε τα δυο επόμενα μηνιάτικα μ’ αυτό. Και συνέχισε να πηγαίνει επιδεικτικά στο Ωδείο, να μελετάει μανιωδώς πιάνο και να παίζει προκλητικά κάθε τόσο το βαλς.
«Πού βρήκες τα χρήματα;» Την στρίμωξε ένα απόγευμα η Ζωή. «Ποιος σου τα δίνει; Πληρώνεσαι για κάτι που δεν ξέρω;» Φώναξε, αφήνοντας μετέωρο ένα φριχτό υπονοούμενο. Σίγουρα πάντως δεν φανταζόταν ότι η κόρη της πληρώθηκε για το αίμα της. Γιατί η Νάντια το Ωδείο το πλήρωσε με το αίμα της! Δεν θα της έκανε τη χάρη να το μάθει ποτέ. Θα την άφηνε να τρώγεται με την απορία, παρά την προσβλητική μπηχτή της.
Τα χρήματα της τελείωσαν, νέο αίμα δεν επιτρεπόταν να δώσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και, παρά τα τηλεφωνήματα της καθηγήτριάς της στη μητέρα της, το πιάνο το σταμάτησε. Δεν θα ήταν, εξάλλου, το μόνο που θα της το φύλαγε για την υπόλοιπη ζωή της.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
12-01-22
12:27
Ο πονεμένος νους του σερνότανε τριγύρω στη μεγάλη Θύμηση.... Ο λαός παίζει με τη φαντασιά του το παιγνίδι αυτό, στο χρόνο μια φορά. Θέλει να ξαναζωντανέψη τη μεγάλη εικόνα, έτσι για να δη «πώς ήτανε» – κι ο γέρος πάει να το πιστέψει... Τέλος στους Τάφους έφτασαν. Εκεί χιλιάδες συναγμένοι στέκονται κι ακούν έναν που βγάνει λόγο, μα ο λόγος είν’ ατέλειωτος. Ο γέρος ακούει, και δεν καταλαβαίνει. Ακούει, και καρτερεί· σαν κάτι φαίνεται να καρτερή…
-Ωρέ, δεν ήταν έτσι: κράζει με δυνατή φωνή.
Άφησε στη μέση τη γιορτή και πήρε το δρόμο πίσω για το σπίτι. Θυμωμένος φαίνεται. Βογκάει, στ’ αγγόνι δε μιλεί. Άξαφνα σταματάει.
Εκεί κοντά του κάποιος τραγουδεί.
Ένας τυφλός, χωριάτης διακονιάρης, στρωμένος καταγής, παίζει τη λύρα του και τραγουδεί. Λέει το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού.
Ορθός ο γέρος, άσειστος ακούει.
Βρύση πάνε τα μάτια του. Κλαίει ήσυχα, και δε μιλεί. Τέλος κόπηκε το τραγούδι.
-Να, ωρέ, έτσι ήτανε:
Αυτό είπε μοναχά. Και γύρισε στο σπίτι του και στον καϊμό του.
Γιάννης Βλαχογιάννης
Μεγάλα Χρόνια.
-Ωρέ, δεν ήταν έτσι: κράζει με δυνατή φωνή.
Άφησε στη μέση τη γιορτή και πήρε το δρόμο πίσω για το σπίτι. Θυμωμένος φαίνεται. Βογκάει, στ’ αγγόνι δε μιλεί. Άξαφνα σταματάει.
Εκεί κοντά του κάποιος τραγουδεί.
Ένας τυφλός, χωριάτης διακονιάρης, στρωμένος καταγής, παίζει τη λύρα του και τραγουδεί. Λέει το θλιμμένο, το μοιρολόγι του Μεσολογγιού.
Ορθός ο γέρος, άσειστος ακούει.
Βρύση πάνε τα μάτια του. Κλαίει ήσυχα, και δε μιλεί. Τέλος κόπηκε το τραγούδι.
-Να, ωρέ, έτσι ήτανε:
Αυτό είπε μοναχά. Και γύρισε στο σπίτι του και στον καϊμό του.
Γιάννης Βλαχογιάννης
Μεγάλα Χρόνια.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
12-01-22
12:40
«Μου έχουν λείψει πολλά. Πρώτα απ΄ όλα η αφή. Το να μην αγγίζεις τους άλλους μου κοστίζει πολύ. Μου έχουν λείψει οι φίλοι μου. Έχω κουραστεί από τα τηλέφωνα ή τα γραπτά μηνύματα. Η ανεμελιά. Η ελευθερία. Το θέατρο. Ένα καλοκαίρι που να το χαίρεσαι πραγματικά. Θα μπορούσα να κάνω μια τεράστια λίστα ελλείψεων. Όμως κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν υποστεί πολύ χειρότερα πράγματα από μένα, οπότε δεν θέλω να είμαι αγνώμων. Προς το παρόν είμαι υγιής κι αυτό είναι σπουδαίο».
«Ή την έχεις τη μελαγχολία
Ή δεν την έχεις.
Κάπως έρχεται
Και συνυφαίνεται με το δέρμα.
Την υποδέχτηκε σιωπηλός
Σε μιά γωνιά του κάπου,
Του παιδικού, για να είμαστε ακριβείς.
Το πρόσκαιρο ίσως άρωμα του γιασεμιού,
ή ένα θρόισμα σε ξεραμένα φύλλα,
ή κάποιο παράθυρο που έκλεισε απότομα
κόβοντας στα δυό τη μέρα,
του άφησαν δια παντός υπόνοια εφήμερου
και νύξη τέλους.
Την αναγνώρισε
Σαν γνώριμη παλιά
Και μ’ έναν τρόπο έπέξαν τα χέρια.
Ο ήλιος έγλειφε το κόκκινο πεζούλι,
Όπου μιά μύγα αλώνιζε στη μάντρα
Σαν πάνω από ανοιχτή πληγή.
Τα πράγματα άλλο είναι
κι άλλο φαίνονται, σκέφτηκε το απομεσήμερο εκείνο,
που οι φωτοσκιάσεις του παρέπεμπαν
σε καλοκαίρι καθαρόαιμο έως τότε.
Μετά τον φώναξαν να μπεί στο σπίτι
Και τίποτα δεν ήταν όπως πριν»
«Για να βρεθούν μαζί
Είπαν μύρια ψέματα.
Οι άλλοι υπήρχαν για να αποτελούν εμπόδιο.
Μα η αγάπη είναι επινόηση.
Αθέτησαν υποχρεώσεις και υποσχέσεις,
Ζητιάνεψαν αναβολές,
Αποποιήθηκαν ευθύνες,
Πρόδωσαν με ευκολία όρκους,
Και αποκηρύσσοντας συνάμα τη θρησκεία,
Καταπάτησαν νόμους και εντολές.
Κατάφεραν να σμίξουν έτσι
Ανερυθρίαστοι και λιμασμένοι,
Και στη μισή ώρα που ξεκλέψανε,
Καταβρόχθισαν ωμή
Όλη τους την αλήθεια»
-----------------------------------------------------------------
΄΄Το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄ δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε μιά μικρή πόλη της Σικελίας, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη ματιά, ο αστυνόμος Λούκα ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέτα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες ομοιότητες. Είναι και οι δύο τους, ο καθένας με τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο. Μοιάζουν με τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις , ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό- ιστορία τρόμου δυτικά των Συρακουσών. Στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου. Της άρεσαν οι μαριονέτες. Αλλοτε έμοιαζε μικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ μεγαλύτερη. Το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄ τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο μακρινή εποχή: μαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήματα τιμής,βιασμοί και επανορθωτικοί γάμοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι ΄΄Ζήσε!΄΄, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συμμορφωθεί με τον σικελικό τρόπο ζωής΄΄.
Και όπως είπε η ίδια η συγγραφέας σε μιά πρόσφατη συνεντευξή της με αφορμή το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄:
΄΄O συντηρητισμός και η πατριαρχία είναι παραμορφωτικές δυνάμεις στην κοινωνία. Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, οι νόμοι περί προίκας και περί αθώωσης του βιαστή μέσω του «επανορθωτικού γάμου» –«παντρέψου τον βιαστή σου και κάτσε στ’ αυγά σου»– καταργήθηκαν γύρω στο 1975-80 και τα ήθη επιζούν λίγο έως πολύ. Όσο για την ελληνική επαρχία δεν είναι ομοιομόρφη. Υπάρχουν θύλακες όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει από τη δεκαετία του 1950: οι γυναίκες είναι μόνο μητέρες και υποζύγια· καλύπτουν ακόμα το κεφάλι με τσεμπέρια, φοράνε μαύρα σε όλη τους τη ζωή, πενθώντας τον έναν και τον άλλον. Τις κοινωνικές συμβάσεις υπαγορεύουν τα οθωμανικά ήθη και η θρησκοληψία: όλα αυτά είναι υπαρκτά αν και πολλά έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Σικελία, Νότια Ιταλία, Ελλάδα: ήθη της Μεσογείου. ΄΄
«Ή την έχεις τη μελαγχολία
Ή δεν την έχεις.
Κάπως έρχεται
Και συνυφαίνεται με το δέρμα.
Την υποδέχτηκε σιωπηλός
Σε μιά γωνιά του κάπου,
Του παιδικού, για να είμαστε ακριβείς.
Το πρόσκαιρο ίσως άρωμα του γιασεμιού,
ή ένα θρόισμα σε ξεραμένα φύλλα,
ή κάποιο παράθυρο που έκλεισε απότομα
κόβοντας στα δυό τη μέρα,
του άφησαν δια παντός υπόνοια εφήμερου
και νύξη τέλους.
Την αναγνώρισε
Σαν γνώριμη παλιά
Και μ’ έναν τρόπο έπέξαν τα χέρια.
Ο ήλιος έγλειφε το κόκκινο πεζούλι,
Όπου μιά μύγα αλώνιζε στη μάντρα
Σαν πάνω από ανοιχτή πληγή.
Τα πράγματα άλλο είναι
κι άλλο φαίνονται, σκέφτηκε το απομεσήμερο εκείνο,
που οι φωτοσκιάσεις του παρέπεμπαν
σε καλοκαίρι καθαρόαιμο έως τότε.
Μετά τον φώναξαν να μπεί στο σπίτι
Και τίποτα δεν ήταν όπως πριν»
«Για να βρεθούν μαζί
Είπαν μύρια ψέματα.
Οι άλλοι υπήρχαν για να αποτελούν εμπόδιο.
Μα η αγάπη είναι επινόηση.
Αθέτησαν υποχρεώσεις και υποσχέσεις,
Ζητιάνεψαν αναβολές,
Αποποιήθηκαν ευθύνες,
Πρόδωσαν με ευκολία όρκους,
Και αποκηρύσσοντας συνάμα τη θρησκεία,
Καταπάτησαν νόμους και εντολές.
Κατάφεραν να σμίξουν έτσι
Ανερυθρίαστοι και λιμασμένοι,
Και στη μισή ώρα που ξεκλέψανε,
Καταβρόχθισαν ωμή
Όλη τους την αλήθεια»
«Πίσω από θολά τζάμια» του Δημήτρη Καταλειφού (Πατάκης)
-----------------------------------------------------------------
΄΄Το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄ δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε μιά μικρή πόλη της Σικελίας, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη ματιά, ο αστυνόμος Λούκα ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέτα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες ομοιότητες. Είναι και οι δύο τους, ο καθένας με τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο. Μοιάζουν με τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις , ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό- ιστορία τρόμου δυτικά των Συρακουσών. Στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου. Της άρεσαν οι μαριονέτες. Αλλοτε έμοιαζε μικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ μεγαλύτερη. Το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄ τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο μακρινή εποχή: μαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήματα τιμής,βιασμοί και επανορθωτικοί γάμοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι ΄΄Ζήσε!΄΄, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συμμορφωθεί με τον σικελικό τρόπο ζωής΄΄.
Και όπως είπε η ίδια η συγγραφέας σε μιά πρόσφατη συνεντευξή της με αφορμή το ΄΄Σικελικό Ειδύλλιο΄΄:
΄΄O συντηρητισμός και η πατριαρχία είναι παραμορφωτικές δυνάμεις στην κοινωνία. Στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, οι νόμοι περί προίκας και περί αθώωσης του βιαστή μέσω του «επανορθωτικού γάμου» –«παντρέψου τον βιαστή σου και κάτσε στ’ αυγά σου»– καταργήθηκαν γύρω στο 1975-80 και τα ήθη επιζούν λίγο έως πολύ. Όσο για την ελληνική επαρχία δεν είναι ομοιομόρφη. Υπάρχουν θύλακες όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει από τη δεκαετία του 1950: οι γυναίκες είναι μόνο μητέρες και υποζύγια· καλύπτουν ακόμα το κεφάλι με τσεμπέρια, φοράνε μαύρα σε όλη τους τη ζωή, πενθώντας τον έναν και τον άλλον. Τις κοινωνικές συμβάσεις υπαγορεύουν τα οθωμανικά ήθη και η θρησκοληψία: όλα αυτά είναι υπαρκτά αν και πολλά έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Σικελία, Νότια Ιταλία, Ελλάδα: ήθη της Μεσογείου. ΄΄
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
14-01-22
15:12
Περί Τυφλότητος (Ensaio sobre a Cegueira)Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (José de Sousa Saramago)
Ποιος θα το ‘λεγε. Αν χρειαζόταν να εκτιμήσουμε την κατάσταση των ματιών αυτού του ανθρώπου με μια ματιά, γιατί μόνο αυτό είναι δυνατό αυτή τη στιγμή, φαίνονται υγιή, η ίριδα είναι υγρή, φωτεινή, και το ασπράδι λευκό και συμπαγές σαν πορσελάνη. Τα τσιτωμένα βλέφαρα, το ρυτιδιασμένο δέρμα του προσώπου, τα ματοτσίνορα που γύρισαν ξαφνικά, όλα αυτά, ο καθένας μπορεί να το δει, έχουν παραμορφωθεί από την αγωνία. Με μια απότομη κίνηση το θέαμα αυτό εξαφανίστηκε πίσω απ’ τις κλειστές γροθιές του άντρα, σαν να ήθελε να συγκρατήσει στο εσωτερικό του εγκεφάλου του την τελευταία εικόνα που προσέλαβε, ένα κόκκινο φως, στρογγυλό, σ’ ένα φανάρι.Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
15-01-22
13:14
"Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό
το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει
(ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και
γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την
επιρροή.
Εγώ χρειαζόμουν λίγη ενθάρρυνση, λίγη ευγένεια, λίγο
άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με
την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για
’κείνα δεν έκαμνα εγώ.
Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα
και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός
στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ
ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον,
ή όποτε μπορούσα να
τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω
καταλάβει,
ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις
εκφράσεις,
αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό
μου."
Φράντς Κάφκα, (1952)
Η Επιστολή προς τον πατέρα.
το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει
(ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και
γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την
επιρροή.
Εγώ χρειαζόμουν λίγη ενθάρρυνση, λίγη ευγένεια, λίγο
άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με
την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για
’κείνα δεν έκαμνα εγώ.
Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα
και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός
στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ
ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον,
ή όποτε μπορούσα να
τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω
καταλάβει,
ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις
εκφράσεις,
αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό
μου."
Φράντς Κάφκα, (1952)
Η Επιστολή προς τον πατέρα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
15-01-22
13:58
Δεν πρέπει να αναζητούμε συμβατικά βιολογικά πλεονεκτήματα από την επιβίωση
χαρακτηριστικών όπως η θρησκεία, η μουσική και οι τελετουργικοί κανόνες, μολονότι θα
μπορούσε κάλλιστα να υπάρχουν. Μόλις τα γονίδια εφοδιάσουν τις μηχανές επιβίωσης με
εγκεφάλους ικανούς να μιμούνται ταχύτατα, τα μιμίδια αναλαμβάνουν αυτόματα την εξουσία.
Ούτε πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι η μίμηση αποτελεί γενετικό πλεονέκτημα, μολονότι
κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά χρήσιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας εγκέφαλος με την
ικανότητα να μιμείται : ακολούθως τα μιμίδια θα τον βοηθήσουν να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την
ικανότητά του.
Κλείνω λοιπόν το θέμα των νέων αντιγραφέων και τελειώνω το βιβλίο μου με μια παρατήρηση
δικαιολογημένης αισιοδοξίας. Ένα αποκλειστικό γνώρισμα του ανθρώπου, που μπορεί να
εξελίχθηκε μιμιδικά ή όχι, είναι η ικανότητά του να προβλέπει ενσυνείδητα. Τα εγωιστικά γονίδια
(και, αν δεχτείτε τη συλλογιστική αυτού του κεφαλαίου, τα εγωιστικά μιμίδια) δεν έχουν την
148
ικανότητα να προβλέπουν. Είναι τυφλοί αντιγραφείς χωρίς επίγνωση. Το γεγονός ότι
αναπαράγονται και κάποια άλλα χαρακτηριστικά, δείχνει ότι, θέλοντας και μη, τείνουν να
αναπτύξουν ιδιότητες οι οποίες, σύμφωνα με το πνεύμα του βιβλίου, μπορεί να ονομαστούν
εγωιστικές. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον απλό αντιγραφέα, γονίδιο ή μιμίδιο, να
αποποιηθεί το βραχύβιο εγωιστικό πλεονέκτημα, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα του ήταν
μακροπρόθεσμα επιζήμιο. Αυτό το είδαμε στο πέμπτο κεφάλαιο, όταν αναφερθήκαμε στην
επιθετικότητα. Ακόμη κι αν για κάθε μεμονωμένο άτομο η «συνωμοσία περιστεριών» ήταν
επωφελέστερη από την εξελικτικά σταθερή στρατηγική, τελικά η φυσική επιλογή θα ευνοούσε την
ΕΣΣ.
Μια άλλη μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου μπορεί να είναι ο αυθεντικός, ανιδιοτελής, αληθινός
αλτρουισμός. Το ελπίζω, αλλά δεν πρόκειται να το υποστηρίξω με κανέναν τρόπο ούτε να κάνω
υποθέσεις για την πιθανή μιμιδική εξέλιξή του. Θέλω να τονίσω όμως ότι ακόμη κι αν δεχτούμε το
χειρότερο, ότι δηλαδή ο άνθρωπος ως μονάδα είναι κατά βάση εγωιστής, η συνειδητή
προβλεπτικότητά μας, η ικανότητα να συλλαμβάνουμε το μέλλον με τη φαντασία, θα μπορούσε να
μας σώσει από τις φοβερές εγωιστικές υπερβολές των τυφλών αντιγραφέων. Σε τελευταία
ανάλυση, διαθέτουμε τον πνευματικό εξοπλισμό ώστε να φροντίζουμε για τα μακροπρόθεσμα
εγωιστικά συμφέροντά μας και όχι μόνο για τα βραχυπρόθεσμα. Μπορούμε να αντιληφθούμε τα
μακροπρόθεσμα κέρδη που θα αποφέρει η συμμετοχή μας σε μια «συνεννοημένη ομάδα
περιστεριών» και να καθήσουμε να συζητήσουμε από κοινού τους τρόπους λειτουργίας της.
Εχουμε τη δύναμη να μην υποκύπτουμε στα εγωιστικά γονίδια που κληρονομήσαμε και αν
χρειαστεί, στα εγωιστικά μιμίδια που μας προίκισε η αγωγή. Μπορούμε ακόμη να συζητήσουμε
για να βρούμε τους τρόπους για τη σκόπιμη καλλιέργεια και ανάπτυξη καθαρού,
ανιδιοτελούς αλτρουισμού – ενός πράγματος που δεν υπάρχει στη φύση, μιας ιδιότητας που
ουδέποτε φανερώθηκε σε όλη την ιστορία του κόσμου. Εχουμε δομηθεί ως γονιδιακές
μηχανές και έχουμε εκπαιδευτεί ως μιμιδικές μηχανές, έχουμε όμως τη δύναμη να στραφούμε
εναντίον των δημιουργών μας. Εμείς, μόνοι πάνω στη Γη, μπορούμε να επαναστατήσουμε
κατά της τυραννίας των εγωιστικών αντιγραφέων. –
ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ
Συγγραφέας ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΤΟΚΙΝΣ
RICHARD DAWKINS
Καθηγητής Βιολογίας
Πανεπιστημίου Οξφόρδης @Aura επειδη ειχαμε πει σε ενα θρεντ για γονιδια δεν ξερω αν το εχεις διαβασει αυτο το βιβλιο και οποιος θελει μπορει να το κατεβασει δωρεαν απο εδω https://easyupload.io/2ryxdf
χαρακτηριστικών όπως η θρησκεία, η μουσική και οι τελετουργικοί κανόνες, μολονότι θα
μπορούσε κάλλιστα να υπάρχουν. Μόλις τα γονίδια εφοδιάσουν τις μηχανές επιβίωσης με
εγκεφάλους ικανούς να μιμούνται ταχύτατα, τα μιμίδια αναλαμβάνουν αυτόματα την εξουσία.
Ούτε πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο ότι η μίμηση αποτελεί γενετικό πλεονέκτημα, μολονότι
κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά χρήσιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας εγκέφαλος με την
ικανότητα να μιμείται : ακολούθως τα μιμίδια θα τον βοηθήσουν να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την
ικανότητά του.
Κλείνω λοιπόν το θέμα των νέων αντιγραφέων και τελειώνω το βιβλίο μου με μια παρατήρηση
δικαιολογημένης αισιοδοξίας. Ένα αποκλειστικό γνώρισμα του ανθρώπου, που μπορεί να
εξελίχθηκε μιμιδικά ή όχι, είναι η ικανότητά του να προβλέπει ενσυνείδητα. Τα εγωιστικά γονίδια
(και, αν δεχτείτε τη συλλογιστική αυτού του κεφαλαίου, τα εγωιστικά μιμίδια) δεν έχουν την
148
ικανότητα να προβλέπουν. Είναι τυφλοί αντιγραφείς χωρίς επίγνωση. Το γεγονός ότι
αναπαράγονται και κάποια άλλα χαρακτηριστικά, δείχνει ότι, θέλοντας και μη, τείνουν να
αναπτύξουν ιδιότητες οι οποίες, σύμφωνα με το πνεύμα του βιβλίου, μπορεί να ονομαστούν
εγωιστικές. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τον απλό αντιγραφέα, γονίδιο ή μιμίδιο, να
αποποιηθεί το βραχύβιο εγωιστικό πλεονέκτημα, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα του ήταν
μακροπρόθεσμα επιζήμιο. Αυτό το είδαμε στο πέμπτο κεφάλαιο, όταν αναφερθήκαμε στην
επιθετικότητα. Ακόμη κι αν για κάθε μεμονωμένο άτομο η «συνωμοσία περιστεριών» ήταν
επωφελέστερη από την εξελικτικά σταθερή στρατηγική, τελικά η φυσική επιλογή θα ευνοούσε την
ΕΣΣ.
Μια άλλη μοναδική ιδιότητα του ανθρώπου μπορεί να είναι ο αυθεντικός, ανιδιοτελής, αληθινός
αλτρουισμός. Το ελπίζω, αλλά δεν πρόκειται να το υποστηρίξω με κανέναν τρόπο ούτε να κάνω
υποθέσεις για την πιθανή μιμιδική εξέλιξή του. Θέλω να τονίσω όμως ότι ακόμη κι αν δεχτούμε το
χειρότερο, ότι δηλαδή ο άνθρωπος ως μονάδα είναι κατά βάση εγωιστής, η συνειδητή
προβλεπτικότητά μας, η ικανότητα να συλλαμβάνουμε το μέλλον με τη φαντασία, θα μπορούσε να
μας σώσει από τις φοβερές εγωιστικές υπερβολές των τυφλών αντιγραφέων. Σε τελευταία
ανάλυση, διαθέτουμε τον πνευματικό εξοπλισμό ώστε να φροντίζουμε για τα μακροπρόθεσμα
εγωιστικά συμφέροντά μας και όχι μόνο για τα βραχυπρόθεσμα. Μπορούμε να αντιληφθούμε τα
μακροπρόθεσμα κέρδη που θα αποφέρει η συμμετοχή μας σε μια «συνεννοημένη ομάδα
περιστεριών» και να καθήσουμε να συζητήσουμε από κοινού τους τρόπους λειτουργίας της.
Εχουμε τη δύναμη να μην υποκύπτουμε στα εγωιστικά γονίδια που κληρονομήσαμε και αν
χρειαστεί, στα εγωιστικά μιμίδια που μας προίκισε η αγωγή. Μπορούμε ακόμη να συζητήσουμε
για να βρούμε τους τρόπους για τη σκόπιμη καλλιέργεια και ανάπτυξη καθαρού,
ανιδιοτελούς αλτρουισμού – ενός πράγματος που δεν υπάρχει στη φύση, μιας ιδιότητας που
ουδέποτε φανερώθηκε σε όλη την ιστορία του κόσμου. Εχουμε δομηθεί ως γονιδιακές
μηχανές και έχουμε εκπαιδευτεί ως μιμιδικές μηχανές, έχουμε όμως τη δύναμη να στραφούμε
εναντίον των δημιουργών μας. Εμείς, μόνοι πάνω στη Γη, μπορούμε να επαναστατήσουμε
κατά της τυραννίας των εγωιστικών αντιγραφέων. –
ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ
Συγγραφέας ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΤΟΚΙΝΣ
RICHARD DAWKINS
Καθηγητής Βιολογίας
Πανεπιστημίου Οξφόρδης @Aura επειδη ειχαμε πει σε ενα θρεντ για γονιδια δεν ξερω αν το εχεις διαβασει αυτο το βιβλιο και οποιος θελει μπορει να το κατεβασει δωρεαν απο εδω https://easyupload.io/2ryxdf
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
16-01-22
04:43
Ελευθερία.
Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα ότι αυτή η μυστηριώδης λέξη, στο πιο βαθύ της νόημα, τελικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά… την ελευθερία να επιλέγω το θάνατο. Κι αυτό είναι αναμφίβολα σκανδαλώδες, επειδή το να ζω είναι μία υποχρέωση… Ακόμα και η φύση συμμερίζεται αυτή την άποψη: και για να μας δεσμεύσει με τη ζωή, μας εφοδιάζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός αν… η φύση είναι διφορούμενη: Αφού στην πραγματικότητα μας εξοπλίζει και με το αντίθετο ένστικτο, εκείνο της παρόρμησης του θανάτου (Todestrieb).
Η σύγκρουση που προκύπτει δεν είναι αντίφαση –όπως πρόθυμα θα συμπέραινε το ορθολογιστικό και διαλεκτικό μας πνεύμα-, αλλά μία αντίθεση, η οποία έχει την ίδια περιορισμένη ικανότητα τόσο για ανάπτυξη όσο και για αισιόδοξες συνθέσεις. Λαμβάνει χώρα στο βυθό της ψυχής μας, εκεί όπου η συνείδησή μας, όπως είναι γνωστό, δεν εισχωρεί.
Οι συγγραφείς όμως έχουν την υποχρέωση, όσο αυτό είναι μέσα στις δυνάμεις τους, να διακηρύξουν και να διασαφηνίσουν τη σύγκρουση αυτή. Διαθέτουν την απαραίτητη έλλειψη τακτ και είναι αρκετά ατίθασοι ώστε με κάποιο τρόπο να αποκαλύψουν αυτή την παρόρμηση του θανάτου, αποφεύγοντας τους κανόνες της αυτοσυντήρησης: ή, πιο απλά, μη ικανοποιώντας πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η ελευθερία λοιπόν είναι μία αυτοκαταστροφική απόπειρα δολοφονίας του συντηρητισμού.
Η ελευθερία δεν μπορεί να διακηρυχθεί παρά μόνο διαμέσου ενός μικρού ή μεγάλου μαρτυρίου. Και κάθε μάρτυρας βασανίζει τον εαυτό του μέσω του δικού του συντηρητικού δημίου.
Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα ότι αυτή η μυστηριώδης λέξη, στο πιο βαθύ της νόημα, τελικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά… την ελευθερία να επιλέγω το θάνατο. Κι αυτό είναι αναμφίβολα σκανδαλώδες, επειδή το να ζω είναι μία υποχρέωση… Ακόμα και η φύση συμμερίζεται αυτή την άποψη: και για να μας δεσμεύσει με τη ζωή, μας εφοδιάζει με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Εκτός αν… η φύση είναι διφορούμενη: Αφού στην πραγματικότητα μας εξοπλίζει και με το αντίθετο ένστικτο, εκείνο της παρόρμησης του θανάτου (Todestrieb).
Η σύγκρουση που προκύπτει δεν είναι αντίφαση –όπως πρόθυμα θα συμπέραινε το ορθολογιστικό και διαλεκτικό μας πνεύμα-, αλλά μία αντίθεση, η οποία έχει την ίδια περιορισμένη ικανότητα τόσο για ανάπτυξη όσο και για αισιόδοξες συνθέσεις. Λαμβάνει χώρα στο βυθό της ψυχής μας, εκεί όπου η συνείδησή μας, όπως είναι γνωστό, δεν εισχωρεί.
Οι συγγραφείς όμως έχουν την υποχρέωση, όσο αυτό είναι μέσα στις δυνάμεις τους, να διακηρύξουν και να διασαφηνίσουν τη σύγκρουση αυτή. Διαθέτουν την απαραίτητη έλλειψη τακτ και είναι αρκετά ατίθασοι ώστε με κάποιο τρόπο να αποκαλύψουν αυτή την παρόρμηση του θανάτου, αποφεύγοντας τους κανόνες της αυτοσυντήρησης: ή, πιο απλά, μη ικανοποιώντας πια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Η ελευθερία λοιπόν είναι μία αυτοκαταστροφική απόπειρα δολοφονίας του συντηρητισμού.
Η ελευθερία δεν μπορεί να διακηρυχθεί παρά μόνο διαμέσου ενός μικρού ή μεγάλου μαρτυρίου. Και κάθε μάρτυρας βασανίζει τον εαυτό του μέσω του δικού του συντηρητικού δημίου.
Ελευθερία
Πιερ Πάολο Παζολίνι
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
16-01-22
13:07
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, “Εκατό χρόνια μοναξιά”
“Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν. Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους. Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου. Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά. Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα. Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή και για αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη (σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία. Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά. Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί. Ο άλλος πόλεμος, ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών. Ο κόσμος θα έχει γα..θεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα. Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να την βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι,είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του. Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός. Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά. Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σε εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει να αγαπήσει τον χειρότερο εχθρό του..”
“Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών, πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα, εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν. Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους. Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου. Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά. Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα. Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή και για αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη (σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία. Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά. Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί. Ο άλλος πόλεμος, ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών. Ο κόσμος θα έχει γα..θεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα. Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να την βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι,είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του. Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός. Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά. Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σε εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει να αγαπήσει τον χειρότερο εχθρό του..”
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
17-01-22
07:56
Ο ερωτισμός δεν είναι ξέφρενη ακολασία,
ξέφραγη ασέλγεια, κουτή και κούφια κραιπάλη·
ο ερωτισμός είναι μοναξιά, σιωπή, αγωνία,
τρόμος κι αντιμετώπιση της ακρότητας,
δηλαδή του θανάτου.
Ο ερωτισμός δεν είναι ηδονισμός χαρούμενος,
επιπόλαιος και εύκολος,
δεν είναι ικανοποίηση των ενστίκτων,
χορτασμός των ορμών,
παιχνίδι των ιδιόρρυθμων τάσεων,
ανακούφιση μιας επιτακτικής φυσικής ανάγκης,
χαλάρωση της έντασης του πόθου
και κατευνασμός του πάθους,
μηχανική εκσπερμάτωση,
το σύνολο των "διαστροφών"
και κάποιος ιδιωτικός ή κοινωνικός τίτλος τιμής
που κάνει τα άτομα να ξιπάζονται
και να αισθάνονται απαλλαγμένα
από "περιττά βάρη" ή βασανιστικά συμπλέγματα.
Ο ερωτισμός δεν είναι απελευθέρωση.
Ο ερωτισμός είναι μια συμπεριφορά
που οδηγεί στα άκρα,
δηλαδή στην αγωνία και στην πτώση,
στη διακύβευση της ακεραιότητας,
στο διασυρμό των αξιών, στην απώλεια,
στην παράδοση άνευ όρων στα χέρια της τύχης
και στην καταστροφή.
Δ.Δημητριάδης
Η Πρόσ-τυχη Κατεύθυνση
Εισαγωγή του βιβλίου
Η ιστορία του ματιού του
Ζωρζ Μπατάιγ.
ξέφραγη ασέλγεια, κουτή και κούφια κραιπάλη·
ο ερωτισμός είναι μοναξιά, σιωπή, αγωνία,
τρόμος κι αντιμετώπιση της ακρότητας,
δηλαδή του θανάτου.
Ο ερωτισμός δεν είναι ηδονισμός χαρούμενος,
επιπόλαιος και εύκολος,
δεν είναι ικανοποίηση των ενστίκτων,
χορτασμός των ορμών,
παιχνίδι των ιδιόρρυθμων τάσεων,
ανακούφιση μιας επιτακτικής φυσικής ανάγκης,
χαλάρωση της έντασης του πόθου
και κατευνασμός του πάθους,
μηχανική εκσπερμάτωση,
το σύνολο των "διαστροφών"
και κάποιος ιδιωτικός ή κοινωνικός τίτλος τιμής
που κάνει τα άτομα να ξιπάζονται
και να αισθάνονται απαλλαγμένα
από "περιττά βάρη" ή βασανιστικά συμπλέγματα.
Ο ερωτισμός δεν είναι απελευθέρωση.
Ο ερωτισμός είναι μια συμπεριφορά
που οδηγεί στα άκρα,
δηλαδή στην αγωνία και στην πτώση,
στη διακύβευση της ακεραιότητας,
στο διασυρμό των αξιών, στην απώλεια,
στην παράδοση άνευ όρων στα χέρια της τύχης
και στην καταστροφή.
Δ.Δημητριάδης
Η Πρόσ-τυχη Κατεύθυνση
Εισαγωγή του βιβλίου
Η ιστορία του ματιού του
Ζωρζ Μπατάιγ.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
17-01-22
10:37
Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.
Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Δ. Λιαντίνης
ΓΚΕΜΜΑ
Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ.
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.
Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Δ. Λιαντίνης
ΓΚΕΜΜΑ
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει από Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 5,318 μηνύματα.
17-01-22
10:53
Ο Λιαντίνης είναι αυτό το κλασικό παράδειγμα που λέει ο φιλόσοφος: "Βρίσκοντας το νόημα, έχασα τη σημασία μου". Μεγαλώνει, ωριμάζει, καθηγητής, σοφός, αποκτάει νόημα αλλά η σοφία του ανήκει σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια.
Επομένως και ασήμαντη.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,878 μηνύματα.
17-01-22
15:06
Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι θα ‘λεγα. Και το ένα και το άλλο. Δηλαδή άγρια χαρά και άγρια λύπη. Χαρά γιατί καίγεται ο εαυτός σου, κινητοποιείται ο οργανισμός σου, τα κύτταρά σου τρέχουν, προχωρούν με μεγάλα άλματα ή τρέχουν. Λύπη γιατί ποτέ δεν κατακτάς εκείνο που θέλεις. Εγώ πάντα είχα την αίσθηση, ήθελα τον Θεό και έβρισκα τους αγγέλους. Η μελαγχολία μου θά ΄λεγα ότι είναι προϊόν των τελευταίων δυο χρόνων. Βέβαια υπάρχει μια κατάθλιψη των τελευταίων δυο χρόνων. Προέρχεται βασικά, ότι δεν βρίσκω τόση ένταση γύρω μου, είτε στο πεδίο της πολιτικής, είτε στο προσωπικό μου πεδίο, όση θα ήθελα. Προέρχεται από το ότι η κοινωνία, αυτή που κάποτε την ανεχόμουν γιατί είχα ζήσει μέσα της, από τη στιγμή που μαθαίνεις να ζεις δίχως αυτήν, μετά δύσκολα την υποφέρεις. Δηλαδή, μου είναι κάπως αφόρητο να βρεθώ στον κόσμο των μεγαλοαστών, στα πάρτυ ξέρω ‘γω της κοινωνίας τους, σκυλοβαριέμαι όταν τους βλέπω… Λοιπόν, να ένας πρώτος λόγος, ο δεύτερος λόγος είναι πολιτικός, κοινωνικός, ερωτικός. Τρίτος λόγος είναι ότι συμβαίνουν πράγματα που στην αρχή τα υφίστασαι, μετά όμως σε κουράζουν. Δηλαδή, μ’ έχει κουράσει αυτή η αντιπαλότητα των διπλωματών όταν κι απ’ την άλλη μεριά δεν μπορείς να κάνεις αυτοκριτική, να πεις κάνω λάθος, γιατί έχεις όλο τον έπαινο του δήμου και ξαφνικά έχεις την αντιπαλότητα ορισμένων κύκλων. Μ’ έχει κουράσει – ακόμη ότι και στον άμεσο χώρο που ζω, υπάρχει αγάπη, υπάρχει φιλία, υπάρχουν όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχει πάθος. Και χωρίς πάθος εγώ δύσκολα ζω, ακόμα και δω που ζω στην εξοχή. Κι αυτό μου λείπει. Δηλαδή, εγώ έχω ανάγκη την πυρκαγιά!
Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας
Κ.Μοσκώφ
Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας
Κ.Μοσκώφ
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 83 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
