Να βάλουμε τα πράγματα, σε μια τάξη, λίγο. Πιο ήρεμα από χθες. Είμαι κι εγώ απ' αυτούς που δεν κρατιούνται, σαν φτάνουν στα όριά τους. Κι αυτή τη φορά έφτασα. Ενώ στα λόγια είμαι φειδωλή, δεν μου αρέσει να προκαλώ γενικότερα και είμαι υπέρμαχη του να μην γίνονται δημόσια αντιπαραθέσεις. Αλλά...
Ξεκίνησε...το όλο από 'τη λέξη της ημέρας' που έγραψα στον Τζώνυ 'πάμε να φύγουμε'. Αυτός έπιασε το γιατί...Με περισσή περιέργεια, ως είθισται, ρώτησε η Ιων...'για που'. Απάντησα ένα 'ορίστε ;;', σαν να θέλω να πω...τί σε αφορά ;. Κάτι απάντησε πάλι και δεν το συνέχισα. Ύστερα, κάτι είπα και με παρέθεσε και μ' έφερε στη συζήτηση...
Εν συνεχεία, ειπώθηκε ό,τι ειπώθηκε...
Κοιτάξτε, κάπου τα...ντροπή σας, φτου σας, σαν δεν ντρέπεστε, ουστ (αυτό, στο χωριό μου, το λέμε μόνο στα γαϊδούρια και όχι στους ανθρώπους...) και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο που έχουν γραφτεί, κατά καιρούς, είτε στη...λέξη, είτε στις σκέψεις, κάτι η περιέργεια εν γένει, κάτι η γενικότερη εριστική συμπεριφορά με έφτασαν στα όριά μου...
Το πέρασε, χθες...το συρματόπλεγμα. Και με το υπονοούμενο (τη λέξη...) και με την τακτική του...είπα ό,τι είπα κι αυτή είμαι κι αν σας αρέσει...ή πάντα φταίνε οι άλλοι και όχι εγώ, αλλά και με την πρόθεση να πει την τελευταία κουβέντα πρώτη, που λένε. Δηλαδή, ναι μεν φταίω, αλλά θα βγω κι από πάνω...
Κάπου...ώπα. Ώπα...έτσι ; Ελευθερία λόγου, ναι...αλλά με διάκριση. Και έχοντας κατά νου ότι όταν γίνει η στραβή θα την πω τη συγγνώμη μου, δεν θα την πω, οκ...αλλά όχι και να βγω από πάνω, με μια συμπεριφορά που μάτι βγάζει τελευταία...
Προς σκέψη αυτά...Και καμία πρόθεση να συνεχιστεί το όλο θέμα. Ούτε γι' αυτό έχω όρεξη, ούτε να εισπράξω συγγνώμη είναι το ζητούμενο. Τί να την κάνω, όταν εγώ ξέρω ;
Κάπου...ώπα, όμως. Ώπα. Γενικά...
Αυτά