Όταν ήμουν στην Αθήνα έμενα δίπλα σε μια ηλιιωμένη κυρία με την οποία αναπτύξαμε μια ιδιαίτερη σχέση. Της έκανα συντροφιά (δεν είχε κανένα στη ζωή της), τα λέγαμε, πήγαινα της ψώνιζα, φρόντιζα για τα φάρμακά της, την είχα πάει αρκετές φορές στο γιατρό κτλ. Κι αυτή όποτε μπορούσε μου μαγείρευε καμιά φορά.
Όταν έφυγα για τη Γερμανία έβγαλε ένα χρυσό σταυρό και μου τον έδωσε. Κυρία Πόπη, της είπα, δεν είμαι και πολύ της θρησκείας. Δεν τα φοράω αυτά τα πράγματα.
Πάρτο να με θυμάσαι. Μπορεί όταν γυρίσεις να μην υπάρχω πια. Πάρτο για να ξέρω εγώ ότι θα σε προσέχει, μου είπε.
Δυο χρόνια μετά επέστρεψα. Η κυρία Πόπη ήταν εκεί.
Μια μέρα στο κέντρο της Αθήνας μου επιτέθηκαν τρεις τύποι για να μου πάρουν τη μπανάνα μου. Δεν τα κατάφεραν αλλά πάνω στον καβγά κόπηκε και χάθηκε ο σταυρός.
Την ίδια μέρα το είπα στην κυρία Πόπη.
Μην στενοχωρίεσαι. Αρκεί που είσαι καλά, είπε.
Την επόμενη μέρα ένας καινούριος σταυρός με περίμενε στο σπίτι της... Δεν τον έχω βγάλει ποτέ από πάνω μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 19 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.