EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
17-09-22
02:24
Έτσι απλά
Έτσι απλά φεύγουν μια μέρα εκείνοι που αγαπήσαμε στρίβουνε στη γωνιά του δρόμου χωρίς ούτε ένα νεύμα αποχαιρετισμού. Τώρα το σπίτι έχει περισσότερο χώρο μετακινούμε κάποια έπιπλα συγυρίζουμε έχουν μείνει κάτι παλιά χαρτιά στο τραπέζι αποδείξεις και λογαριασμοί εμείς διακριτικά τα μαζεύουμε αλλά όταν πάμε να τα κάψουμε αυτά δεν καίγονται τσουρουφλίζονται στα δάχτυλά μας τα σκίζουμε σε μικρά κομμάτια τα θάβουμε στον κήπο με το βράδυ να τα πάλι στο τραπέζι κιτρινισμένα καψαλισμένα στις άκρες κι εμείς μπαινοβγαίνουμε αφηρημένα στο σπίτι που έχει τώρα περισσότερο χώρο γιατί ένας ένας φύγαν εκείνοι που αγαπήσαμε έτσι απλά κι αθόρυβα μια μέρα έστριψαν στη γωνιά του δρόμου.
Αμαλία Τσακνιά -Τα ποιήματα
Έτσι απλά φεύγουν μια μέρα εκείνοι που αγαπήσαμε στρίβουνε στη γωνιά του δρόμου χωρίς ούτε ένα νεύμα αποχαιρετισμού. Τώρα το σπίτι έχει περισσότερο χώρο μετακινούμε κάποια έπιπλα συγυρίζουμε έχουν μείνει κάτι παλιά χαρτιά στο τραπέζι αποδείξεις και λογαριασμοί εμείς διακριτικά τα μαζεύουμε αλλά όταν πάμε να τα κάψουμε αυτά δεν καίγονται τσουρουφλίζονται στα δάχτυλά μας τα σκίζουμε σε μικρά κομμάτια τα θάβουμε στον κήπο με το βράδυ να τα πάλι στο τραπέζι κιτρινισμένα καψαλισμένα στις άκρες κι εμείς μπαινοβγαίνουμε αφηρημένα στο σπίτι που έχει τώρα περισσότερο χώρο γιατί ένας ένας φύγαν εκείνοι που αγαπήσαμε έτσι απλά κι αθόρυβα μια μέρα έστριψαν στη γωνιά του δρόμου.
Αμαλία Τσακνιά -Τα ποιήματα
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-09-22
21:20
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-09-22
01:01
Γρηγόρης Σακαλής, Λέξεις
Σκέφτομαι μερικές φορές με ποιές λέξεις να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους που είναι βολεμένοι στην παρούσα κατάσταση μέχρι το λαιμό σ΄ένα σύστημα που είναι ταξικό, άδικο, τοξικό κι απολαμβάνουν τ΄αγαθά του μα ύστερα λέω ας μη πω τίποτα ας τους χαρακτηρίσει ο καθένας με τις δικές του λέξεις αυτό το σύστημα που τα χρήματα είναι η κυρίαρχη αξία ίσως έτσι να είναι καλύτερα ίσως έτσι να είναι δικαιότερα.
Σκέφτομαι μερικές φορές με ποιές λέξεις να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους που είναι βολεμένοι στην παρούσα κατάσταση μέχρι το λαιμό σ΄ένα σύστημα που είναι ταξικό, άδικο, τοξικό κι απολαμβάνουν τ΄αγαθά του μα ύστερα λέω ας μη πω τίποτα ας τους χαρακτηρίσει ο καθένας με τις δικές του λέξεις αυτό το σύστημα που τα χρήματα είναι η κυρίαρχη αξία ίσως έτσι να είναι καλύτερα ίσως έτσι να είναι δικαιότερα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
01-09-22
14:30
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
30-08-22
21:58
Ε. Τζατζιμάκη «Το δώρο»
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
29-01-22
14:09
Σημείο
Είναι υπέροχο να έχεις φτάσει στο σημείο
που δεν είναι πια αναγκαίο να ψάχνεις για τον σκοπό της ζωής σου
την αγάπη της ζωής σου
τον βορρά (και τον νότο) της ζωής σου
γιατί τα έχεις βρει ήδη όλα αυτά
ή σε έχουν βρει εκείνα
και τώρα τα φωνάζεις, σχεδόν με οικειότητα,
με ένα ουσιαστικό,
ίσως ένα όνομα
—εδώ μπορείς να βάλεις όποιο θέλεις—
ή κάτι μυστηριώδες, όπως η ποίηση.
Όμως, το πραγματικό θαύμα
είναι ότι πρέπει να συνεχίσεις να ψάχνεις,
να ψάχνεις
γιατί όλα τα πράγματα και όλα τα όντα
που βρίσκονται
έτσι όπως έρχονται φεύγουν κιόλας.
Ακόμα και η ποίηση μερικές φορές.
Αυτή η άγνωστη.
Είναι υπέροχο να έχεις φτάσει στο σημείο
που δεν είναι πια αναγκαίο να ψάχνεις για τον σκοπό της ζωής σου
την αγάπη της ζωής σου
τον βορρά (και τον νότο) της ζωής σου
γιατί τα έχεις βρει ήδη όλα αυτά
ή σε έχουν βρει εκείνα
και τώρα τα φωνάζεις, σχεδόν με οικειότητα,
με ένα ουσιαστικό,
ίσως ένα όνομα
—εδώ μπορείς να βάλεις όποιο θέλεις—
ή κάτι μυστηριώδες, όπως η ποίηση.
Όμως, το πραγματικό θαύμα
είναι ότι πρέπει να συνεχίσεις να ψάχνεις,
να ψάχνεις
γιατί όλα τα πράγματα και όλα τα όντα
που βρίσκονται
έτσι όπως έρχονται φεύγουν κιόλας.
Ακόμα και η ποίηση μερικές φορές.
Αυτή η άγνωστη.
του Gabriel Chávez Casazola
Μετάφραση: Βασίλης ΜανουσάκηςEvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
28-01-22
20:58
Αίθουσα αναμονής |Κλείτος Κύρου
Όταν περιμένεις τη σειρά σου
στις διάφορες αίθουσες αναμονής
επικάθεται στη γύρη των χειλιών σου
η διακεκριμένη εκείνη γεύση
της ομίχλης
Σκέφτεσαι
όλος ο κόσμος μια κλειστή
κι απέραντη αίθουσα αναμονής
κι όλοι εκτίουν την ποινή τους
εξορύσσοντας υπόκωφα το χρόνο
Και της μοναξιάς οι εκλείψεις
κυριολεκτικά σπανίζουν
Όταν περιμένεις τη σειρά σου
στις διάφορες αίθουσες αναμονής
επικάθεται στη γύρη των χειλιών σου
η διακεκριμένη εκείνη γεύση
της ομίχλης
Σκέφτεσαι
όλος ο κόσμος μια κλειστή
κι απέραντη αίθουσα αναμονής
κι όλοι εκτίουν την ποινή τους
εξορύσσοντας υπόκωφα το χρόνο
Και της μοναξιάς οι εκλείψεις
κυριολεκτικά σπανίζουν
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
28-01-22
14:26
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ZUNTAPP
Εκείνο το κόκκινο μηχανάκι
το Zuntapp
με το αστραφτερό χρώμα
και το ασημί
ρεζερβουάρ της βενζίνας
και τη μαύρη του τη σέλα
κι εκείνο το κίτρινο
τριαντάφυλλο
ανθισμένο στο τιμόνι
με εκείνο με πήγες αλλού
και στο δρόμο
σε έσφιγγα πάνω μου
σαν κλεμμένο ψωμί
ήταν γερό εκείνο το μηχανάκι
με εκείνο σου είπα
θέλω να με πας στο γάμο μου
μ’ εκείνο και στον άλλο κόσμο
να με πας
και για τα δυο με γέλασες ψεύτη
και στον γάμο μου δεν ήρθες
κι ούτε απόψε δεν θα ’ρθεις
που θα πεθάνω.
Δημήτρης Λέντζος
Σώματα λυγρά
Εκείνο το κόκκινο μηχανάκι
το Zuntapp
με το αστραφτερό χρώμα
και το ασημί
ρεζερβουάρ της βενζίνας
και τη μαύρη του τη σέλα
κι εκείνο το κίτρινο
τριαντάφυλλο
ανθισμένο στο τιμόνι
με εκείνο με πήγες αλλού
και στο δρόμο
σε έσφιγγα πάνω μου
σαν κλεμμένο ψωμί
ήταν γερό εκείνο το μηχανάκι
με εκείνο σου είπα
θέλω να με πας στο γάμο μου
μ’ εκείνο και στον άλλο κόσμο
να με πας
και για τα δυο με γέλασες ψεύτη
και στον γάμο μου δεν ήρθες
κι ούτε απόψε δεν θα ’ρθεις
που θα πεθάνω.
Δημήτρης Λέντζος
Σώματα λυγρά
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
27-01-22
22:31
1
Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα —
με κουρελιασμένα μάτια
με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση που είναι η αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικό του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Κόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα.
2
Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν.
Αγάπη μείνε στην καρδιά —
αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη
Θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ’ το αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός
ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα…
3
Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της
ωσάν αλησμόνητος κύκνος ονείρου
σ’ αυτά τα έρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τα πουλιά.
4
Η αγωνία μου υψώνεται,
ως τα εδελβάις άνθη.
5
Τα όνειρα βλαστοί στο στήθος
κλήματα μέσ’ στην καρδιά
διαιώνια εκδικούνται το χώμα
σκοτώνοντας εμάς.
Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα —
με κουρελιασμένα μάτια
με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση
να γυρίζεις
στην καλή πλευρά σου.
Πεσμένος αισθάνεσαι
την κόλαση που είναι η αιτιότητα
το στήθος ωσάν συστατικό του αέρα
τα βήματα χωρίς προοπτική.
Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς
περιβάλλεται από σένα.
Κόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη
με δάχτυλα νοσταλγικά.
Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα.
2
Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν.
Αγάπη μείνε στην καρδιά —
αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη
Θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ’ το αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός
ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα…
3
Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της
ωσάν αλησμόνητος κύκνος ονείρου
σ’ αυτά τα έρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τα πουλιά.
4
Η αγωνία μου υψώνεται,
ως τα εδελβάις άνθη.
5
Τα όνειρα βλαστοί στο στήθος
κλήματα μέσ’ στην καρδιά
διαιώνια εκδικούνται το χώμα
σκοτώνοντας εμάς.
Τα Πουλιά Δέλεαρ Του Θεού, Νίκος Καρούζος
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
27-01-22
15:24
Ελπίζω Μόνο Να Μη Σ’ Ερωτευτώ, Tom Waits
Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ
Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος
Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου
Γυμνώνεις την καρδιά σου
Τελείωσα την μπύρα μου κι ακούω
να φωνάζεις τ’ όνομά μου
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Κόσμος παντού, το μαγαζί γεμάτο
Να σου προσφέρω άραγε τη διπλανή μου θέση;
Μα αν κάτσεις με τούτο τον γέρο παλιάτσο
σβησ’ του απ’ το πρόσωπο τη μάσκα αυτή της θλίψης,
Πριν φύγει η νύχτα και περάσει
νομίζω οι δυο μας θα τα έχουμε ταιριάξει
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια της μες στο μυαλό ενός άντρα
Κείνα τα δονζουανικά αισθήματα που δεν καταλαβαίνεις
Γυρίζω πάλι να σε δω
που ανάβεις το τσιγάρο σου,
Να ‘χα το θάρρος να σου έκανα τράκα ένα για μένα,
μα δεν σε έχω ξαναδεί
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ
Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος
Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου
Γυμνώνεις την καρδιά σου
Τελείωσα την μπύρα μου κι ακούω
να φωνάζεις τ’ όνομά μου
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Κόσμος παντού, το μαγαζί γεμάτο
Να σου προσφέρω άραγε τη διπλανή μου θέση;
Μα αν κάτσεις με τούτο τον γέρο παλιάτσο
σβησ’ του απ’ το πρόσωπο τη μάσκα αυτή της θλίψης,
Πριν φύγει η νύχτα και περάσει
νομίζω οι δυο μας θα τα έχουμε ταιριάξει
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια της μες στο μυαλό ενός άντρα
Κείνα τα δονζουανικά αισθήματα που δεν καταλαβαίνεις
Γυρίζω πάλι να σε δω
που ανάβεις το τσιγάρο σου,
Να ‘χα το θάρρος να σου έκανα τράκα ένα για μένα,
μα δεν σε έχω ξαναδεί
Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
25-01-22
20:56
ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
Όλα του σώματος χάνουν το νόημά τους
ενώ του δένδρου το άνθος πάντα κάτι σημαίνει
επιμένει ν’ ανοίγει και στη γη να πέφτει
χωρίς να περιμένει προσωπικές απολαβές
χωρίς να λογαριάζει τι λειψή αθανασία
είναι ο καρπός…
Κοίτα τι οικειότητα με τον γκρεμό
έχει το κάθε τι π’ ανθίζει!
Πως το λουλούδι δε λέει ποτέ
να μην εκτελέσει τον προορισμό του;
Πως όντας αποκομμένο απ’ την ανθρώπινη μοίρα
τη στεφανώνει στο τέλος;
Γιατί η μνήμη των ματιών
που λάτρεψα δε με παρηγορεί
ενώ ακάθεκτη κατεβαίνω
και μόνο τα μυριοπέταλα γελάκια της φύσης
υψώνουν το στήθος μου;
Α, λέω, υπάρχουν μυστικά
που μόνο χάνοντας τα μαθαίνεις…
Αυτό που θέλω να μάθω απ’ έξω
είναι οι αόρατες πλευρές του ορατού
το τοπίο να δω σαν κέντρο του κόσμου
κι όχι πια σαν το θεϊκό περίβλημα «εκείνου».
Να μ’ αφοπλίζει αποκλειστικά το δάσος
με τις αειθαλείς λαμπάδες του
κι η νύχτα
να προχωράει μέσα μου
άπειρους ουρανούς βαθιά
χωρίς κανένα υποκοριστικό…
Φως να βγαίνει απ’ τις χλοερές χαραμάδες των φύλλων
όπως παλιά απ’ τις ίριδες των εραστών.
Α! πότε η φυλλοβόλα ομορφιά
θα μου επιβληθεί τελειωτικά
πότε θα μάθω ότι η φύση όλη
είναι έρωτα;
Όλα του σώματος χάνουν το νόημά τους
ενώ του δένδρου το άνθος πάντα κάτι σημαίνει
επιμένει ν’ ανοίγει και στη γη να πέφτει
χωρίς να περιμένει προσωπικές απολαβές
χωρίς να λογαριάζει τι λειψή αθανασία
είναι ο καρπός…
Κοίτα τι οικειότητα με τον γκρεμό
έχει το κάθε τι π’ ανθίζει!
Πως το λουλούδι δε λέει ποτέ
να μην εκτελέσει τον προορισμό του;
Πως όντας αποκομμένο απ’ την ανθρώπινη μοίρα
τη στεφανώνει στο τέλος;
Γιατί η μνήμη των ματιών
που λάτρεψα δε με παρηγορεί
ενώ ακάθεκτη κατεβαίνω
και μόνο τα μυριοπέταλα γελάκια της φύσης
υψώνουν το στήθος μου;
Α, λέω, υπάρχουν μυστικά
που μόνο χάνοντας τα μαθαίνεις…
Αυτό που θέλω να μάθω απ’ έξω
είναι οι αόρατες πλευρές του ορατού
το τοπίο να δω σαν κέντρο του κόσμου
κι όχι πια σαν το θεϊκό περίβλημα «εκείνου».
Να μ’ αφοπλίζει αποκλειστικά το δάσος
με τις αειθαλείς λαμπάδες του
κι η νύχτα
να προχωράει μέσα μου
άπειρους ουρανούς βαθιά
χωρίς κανένα υποκοριστικό…
Φως να βγαίνει απ’ τις χλοερές χαραμάδες των φύλλων
όπως παλιά απ’ τις ίριδες των εραστών.
Α! πότε η φυλλοβόλα ομορφιά
θα μου επιβληθεί τελειωτικά
πότε θα μάθω ότι η φύση όλη
είναι έρωτα;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ - ΡΟΥΚ
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
25-01-22
14:52
“Γ. Μανίκας «Το σημά...δι»”
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
24-01-22
23:43
Το σπάνιο δώρο – Κική Δημουλά
Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε. Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως είπείν τούς γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες άπόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η άνάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαινε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση -δέν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις- πως θα `ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα η αγκαλιά της μάνας τους. Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους τού μωρού ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους. Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά. Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου, θα σας πνίξουν.
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ, μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε. Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Για τους μεγάλους, ούτως είπείν τούς γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες άπόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η άνάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαινε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση -δέν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις- πως θα `ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα η αγκαλιά της μάνας τους. Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους τού μωρού ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους. Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά. Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου, θα σας πνίξουν.
Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ, μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
24-01-22
22:50
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
24-01-22
21:47
Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ’ έν’ αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ’ το δέρμα.
Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.
– Ανέστης Ευαγγέλου, Είναι πολλοί
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ’ έν’ αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ’ το δέρμα.
Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.
– Ανέστης Ευαγγέλου, Είναι πολλοί
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
24-01-22
14:10
Kάποιος σήμερα (Αύγουστος Κορτώ)
Kάποιος σήμερα
δεν γιορτάζει
κανείς σε μάζωξη
δεν τον φωνάζει.
Κάποιος σήμερα
έπιασε πάτο
τρώει στα όρθια
να μη λερώσει πιάτο.
Κάποιος σήμερα
κάθεται μόνος
δεν είναι σπάνιος
των γιορτών ο πόνος.
Κάποιος σήμερα
θα απορήσει
αν ξαφνικά
το κινητό χτυπήσει.
Κάποιος σήμερα,
αν του μιλήσεις,
καρδιά και σπίτι
στο λεπτό θα του στολίσεις.
Για κάποιον σήμερα
αν έχεις χώρο
αν έχεις άπλα στη χαρά
γίνε το δώρο.
Kάποιος σήμερα
δεν γιορτάζει
κανείς σε μάζωξη
δεν τον φωνάζει.
Κάποιος σήμερα
έπιασε πάτο
τρώει στα όρθια
να μη λερώσει πιάτο.
Κάποιος σήμερα
κάθεται μόνος
δεν είναι σπάνιος
των γιορτών ο πόνος.
Κάποιος σήμερα
θα απορήσει
αν ξαφνικά
το κινητό χτυπήσει.
Κάποιος σήμερα,
αν του μιλήσεις,
καρδιά και σπίτι
στο λεπτό θα του στολίσεις.
Για κάποιον σήμερα
αν έχεις χώρο
αν έχεις άπλα στη χαρά
γίνε το δώρο.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
24-01-22
04:39
*Από το βιβλίο «Λίγη Φθορά για γούρι» Γαβριηλίδης 2017*
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
23-01-22
14:24
Το κατοικίδιο ζώο μοναξιά
… θέλει φροντίδα θέλει
προστασία
δεν αγαπά τους κοπετούς
τα φώτα
μόνο στο ημίφως κάπως ησυχάζει
Λοιπόν αν τύχει κάποτε ν’ ακούσει
φωνές από το βυθισμένο σπίτι
και ζωντανέψουν οι παλιοί τριγμοί
και λάμψουν απροσδόκητα οι καθρέφτες
τότε
Αλεξάκης Ορέστης
… θέλει φροντίδα θέλει
προστασία
δεν αγαπά τους κοπετούς
τα φώτα
μόνο στο ημίφως κάπως ησυχάζει
Λοιπόν αν τύχει κάποτε ν’ ακούσει
φωνές από το βυθισμένο σπίτι
και ζωντανέψουν οι παλιοί τριγμοί
και λάμψουν απροσδόκητα οι καθρέφτες
τότε
Αλεξάκης Ορέστης
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
21-01-22
14:28
«Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ’ το μυαλό
προσβάλλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία –
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.»
Τσαρλς Μπουκόφσκι, «Ο χορός της ζωής»
προσβάλλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία –
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.»
Τσαρλς Μπουκόφσκι, «Ο χορός της ζωής»
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
20-01-22
20:14
Χ. Λάσκαρης «Ο αγρός»
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
20-01-22
14:02
Τα ποιήματα που
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.
Μάτση Χατζηλαζάρου
- Στέλιος Χουρμουζιάδης, Βερολίνο - Βρυξέλλες
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.
Μάτση Χατζηλαζάρου
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
19-01-22
12:53
Σὲ περιμένω παντοῦ, Τάσος Λειβαδίτης
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
18-01-22
13:49
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
18-01-22
02:44
Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ – Πελαγία Φυτοπούλου
καμιά φορά ο καλλιτέχνης
χρειάζεται ένα ψέμα
για να πει την αλήθεια
γιατί του το στερείς;
καμιά φορά θέλει το καμάρι
να ρέει άφθονο στα μάτια σου
μα εσύ ποτέ σου δεν δακρύζεις
καμιά φορά περιμένει να του ανοίξεις
την καρδιά, να την αρπάξεις
αν γίνεται να την ξηλώσεις
ακόμα και να τη βασανίσεις
δεν θυμώνει
καμιά φορά βλέπει τα χέρια σου
να πλησιάζουν και έξαλλος
παραφρονεί, σχεδόν
παραληρεί από ευτυχία
του κλείνεις το στόμα
γκρεμίζεται
και μαζί του τα ποιήματα
που τόσα χρόνια έχτιζε
για σένα
κοκαλάκι κοκαλάκι
καμιά φορά ο καλλιτέχνης χρειάζεται τον θάνατο
μα δεν υπολόγισε πως θα ’σουνα μπροστά
καμιά φορά άφηνέ τον να πεθαίνει μόνος
γίνεται παιδί, ματώνει καλύτερα
καμιά φορά ο καλλιτέχνης
χρειάζεται ένα ψέμα
για να πει την αλήθεια
γιατί του το στερείς;
καμιά φορά θέλει το καμάρι
να ρέει άφθονο στα μάτια σου
μα εσύ ποτέ σου δεν δακρύζεις
καμιά φορά περιμένει να του ανοίξεις
την καρδιά, να την αρπάξεις
αν γίνεται να την ξηλώσεις
ακόμα και να τη βασανίσεις
δεν θυμώνει
καμιά φορά βλέπει τα χέρια σου
να πλησιάζουν και έξαλλος
παραφρονεί, σχεδόν
παραληρεί από ευτυχία
του κλείνεις το στόμα
γκρεμίζεται
και μαζί του τα ποιήματα
που τόσα χρόνια έχτιζε
για σένα
κοκαλάκι κοκαλάκι
καμιά φορά ο καλλιτέχνης χρειάζεται τον θάνατο
μα δεν υπολόγισε πως θα ’σουνα μπροστά
καμιά φορά άφηνέ τον να πεθαίνει μόνος
γίνεται παιδί, ματώνει καλύτερα
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
17-01-22
20:48
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
δεν ειναι του Λουντεμη αλλα της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΡΑΣΧΑΝα μάθεις να φεύγεις (Μ. Λουντέμης)
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το...
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς - οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει - σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα – όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά...
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
16-01-22
13:09
Τ. Χυτήρης «Ξεκίνησα τη μέρα μου»
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
15-01-22
13:35
Εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά
Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο άδεια
είναι τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος της σιωπής σου
για το πόσο ψηλά
είναι τα μπαλκόνια των σπιτιών
για το πόσο στεγνά
είναι τα μάτια του φίλου
για το πόσο ακριβό
είναι το χάδι στα μαλλιά.
Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο μόνο
είναι το ένα φλιτζανάκι του καφέ
παρατημένο στο τραπέζι.
Χλόη Κουτσουμπέλη, από τη συλλογή: Σχέσεις σιωπής (1983)
Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο άδεια
είναι τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος της σιωπής σου
για το πόσο ψηλά
είναι τα μπαλκόνια των σπιτιών
για το πόσο στεγνά
είναι τα μάτια του φίλου
για το πόσο ακριβό
είναι το χάδι στα μαλλιά.
Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο μόνο
είναι το ένα φλιτζανάκι του καφέ
παρατημένο στο τραπέζι.
Χλόη Κουτσουμπέλη, από τη συλλογή: Σχέσεις σιωπής (1983)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
14-01-22
12:45
Τη θυμάμαι να κάνει γενική στο σπίτι:
ξεσκόνισμα των σκονισμένων μας επίπλων και ψυχών,
γυάλισμα ασημικών και σκουριασμένων, πια, στιγμών,
σιδέρωμα, τίναγμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα,
κρέμασμα, ξεκρέμασμα κουρτινών – που κρύβουν απ’ τα βλέμματα –
κι επίσης, καρδιών, μυαλών, συμφορών, κεράτων,
καβγάδων και λυγμών,
ξεπεσμών, κουτσομπολιών,
πέταγμα των σκουπιδιών,
δηλαδή των φωτογραφιών, των αναμνήσεων, των αναστεναγμών,
προσώπων γελοίων και δήθεν αυστηρών ηθών.
Και ύστερα μαγείρεμα,
προετοιμασίες στην εντέλεια γιορτών ανήμερα,
μαρινάρισμα, σοτάρισμα, στρώσιμο του τραπεζιού,
πέταγμα στο πιάτο,
φόβος μην έχει μαζευτεί το κατακάθι της ζωής
στου φλιτζανιού τον πάτο.
Και εγώ πάντοτε αμέτοχος.
Θεατής.
Το άγχος στις ζωές των δυο μας κοινός παρονομαστής.
Εκείνης για το εάν θα προλάβει να τελειώσει,
εμένα για το εάν θα προλάβει πριν τελειώσει.
Ποτέ μου δε βοήθησα, γιατί ποτέ της δεν το δέχτηκε.
Και ποτέ μου δεν την κατηγόρησα –
όταν έχεις τόσο μικρό έλεγχο της ζωής σου,
θέλεις ό,τι σου απομένει για να ελέγχεις
να το ελέγχεις εξ ολοκλήρου.
Γενική στο σπίτι
του Γιώργου Μουφτόγλου
ξεσκόνισμα των σκονισμένων μας επίπλων και ψυχών,
γυάλισμα ασημικών και σκουριασμένων, πια, στιγμών,
σιδέρωμα, τίναγμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα,
κρέμασμα, ξεκρέμασμα κουρτινών – που κρύβουν απ’ τα βλέμματα –
κι επίσης, καρδιών, μυαλών, συμφορών, κεράτων,
καβγάδων και λυγμών,
ξεπεσμών, κουτσομπολιών,
πέταγμα των σκουπιδιών,
δηλαδή των φωτογραφιών, των αναμνήσεων, των αναστεναγμών,
προσώπων γελοίων και δήθεν αυστηρών ηθών.
Και ύστερα μαγείρεμα,
προετοιμασίες στην εντέλεια γιορτών ανήμερα,
μαρινάρισμα, σοτάρισμα, στρώσιμο του τραπεζιού,
πέταγμα στο πιάτο,
φόβος μην έχει μαζευτεί το κατακάθι της ζωής
στου φλιτζανιού τον πάτο.
Και εγώ πάντοτε αμέτοχος.
Θεατής.
Το άγχος στις ζωές των δυο μας κοινός παρονομαστής.
Εκείνης για το εάν θα προλάβει να τελειώσει,
εμένα για το εάν θα προλάβει πριν τελειώσει.
Ποτέ μου δε βοήθησα, γιατί ποτέ της δεν το δέχτηκε.
Και ποτέ μου δεν την κατηγόρησα –
όταν έχεις τόσο μικρό έλεγχο της ζωής σου,
θέλεις ό,τι σου απομένει για να ελέγχεις
να το ελέγχεις εξ ολοκλήρου.
Γενική στο σπίτι
του Γιώργου Μουφτόγλου
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
13-01-22
13:37
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
-Μίλτος Σαχτούρης, Αστεροσκοπείο (απόσπασμα)
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
-Μίλτος Σαχτούρης, Αστεροσκοπείο (απόσπασμα)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
13-01-22
12:07
Φυλακές
Υπάρχουν αυτοί που ζητούν να δραπετεύσουν
και εκείνοι που αναζητούν την απελευθέρωση.
Και οι φυλακές αμέτρητες
όσες και οι επιθυμίες
και οι φύλακες
όσοι και οι φόβοι.
Φυλακές για αμετανόητους
και φυλακές για μετανοημένους.
Και το παρελθόν η πιο αναπόδραστη φυλακή.
Και το μέλλον ένα τσιγάρο στο προαύλιο
στην ισημερία της υπόσχεσης.
Μα η πιο μεγάλη φυλακή
δεν είναι να μην μπορείς να φύγεις,
είναι να μην έχεις να πας.
Γιώργος Θανάσης
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
ΠΡΟΪΟΝ- Δημήτρης Γκιούλος
Να μεταδίδεται ο πόλεμος σε λάηβ στρίμινγκ στο γιουτιούμπνα συνηθίσεις τη φρίκη
αύριο θα ‘ρθει κι εδώ
πάλι σε στρίμινγκ θα κοιτάς, πόλεις, κτίρια, ανθρώπους να πέφτουν
ήδη πέφτουν κι ας μην ακούστηκε κάποιο σάλπισμα
(Τα τείχη μέσα μας είναι)
σε θάλασσες μολυβένιες
σε δρόμους χωρίς σήμανση
-πραγματικότητες σεσημασμένες-
σε αίθουσες δικαστηρίου
σ’ αεροδρόμια με φτερά εισιτήρια.
Και να είσαι σχολιαστής.
Να είσαι κυνηγός.
Θεριστής.
Αιχμηρός σαν ξυράφι
αποτελεσματικός σαν βόμβα
τα πάντα θωρών σαν drone.
Κι η φρίκη, προϊόν.
Σαν να είναι σειρά στο νετφλιξ
σαν να είναι αγώνας στο ΝΒΑ.
Μέχρι να ρθει εδώ.
Να γίνεις εσύ η πόλη
το κτίριο
ο άνθρωπος που θα πέφτει
Προπονημένος στη φρίκη
η βουτιά σου με δέκα θα βαθμολογηθεί.
Κάπως έτσι, από το 2017
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
12-01-22
13:10
Βρέχει
πότε θα πάψει πια να βρέχει;
αφ' ότου έφυγες
δεν έπαψε να βρέχει
ήσουν περίεργος να μάθεις
τι υπάρχει πίσω από τον θάνατο.
θάνατος
τι άλλο θέλεις να υπάρχει;
Κώστας Ταχτσής.
Απόσπασμα από το ποίημα
''Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν''.
πότε θα πάψει πια να βρέχει;
αφ' ότου έφυγες
δεν έπαψε να βρέχει
ήσουν περίεργος να μάθεις
τι υπάρχει πίσω από τον θάνατο.
θάνατος
τι άλλο θέλεις να υπάρχει;
Κώστας Ταχτσής.
Απόσπασμα από το ποίημα
''Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν''.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
12-01-22
02:11
Kein Problem Kaiser. Du hast unterschiedliche GeschmäckerΤην έχω ακούσει. Δεν με ικανοποιεί.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
12-01-22
02:05
Ναι γιατί δεν είναι υπέροχη? Μιλάει μέσα σου.Με την υπέροχη φωνή της Αρλέτας όμως ε, μην το παραβλέψετε. Ασουμε υπέροχα να κόψομε τας φλέβας μας βραδυνιάτικο.
ΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧ!
(οκ, σκάω, δυστυχώς υπάρχετε και οι άνευροι που γουστάρετε τα πεθαμενατζί )
Η Αρλέτα είχε μια συναισθηματική χροιά φωνής στα τραγούδια της,αν την έχεις ακούσει .
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
12-01-22
00:03
@Aleksa το αφιερωνω και σε σενα το τραγουδι με την υπεροχη φωνη της ΑρλεταςΚι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα
Μάνος Χατζιδάκις,
Μυθολογία,
Εκδόσεις Ύψιλον
@Υδροχόος κ @Nascentes morimur αφιερωμενο με την υπεροχη φωνη της Αρλετας.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
11-01-22
13:12
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα
Μάνος Χατζιδάκις,
Μυθολογία,
Εκδόσεις Ύψιλον
@Υδροχόος κ @Nascentes morimur αφιερωμενο με την υπεροχη φωνη της Αρλετας.
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα
Μάνος Χατζιδάκις,
Μυθολογία,
Εκδόσεις Ύψιλον
@Υδροχόος κ @Nascentes morimur αφιερωμενο με την υπεροχη φωνη της Αρλετας.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
10-01-22
21:08
«Και για την ομορφιά»
Για τις ώρες που η πλάνη είναι αρραγής.
Και για τις στιγμές που όλα λογίζονται ως οριστικά.
Για τις μέρες που έχουν αφεθεί να είναι γλυκές
Για τα χρώματα που μοιάζουν φωτεινά
Για τα σχήματα που μένουν ακατανόητα
Και για τις προσεγγίσεις που φαίνονται λεπτές
Για την ημέρα που το ανάστημα είναι ξεκούραστο
Και για βουνά που λάμπουν, ομαλά, προβλέψιμα
Για φάσεις του νερού που είναι διαυγείς
Και για τις εικόνες που το σκοτάδι αφήνει ορατές
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για το μαλακό ψύχος ενός τρένου
Τις φωλιές των πτηνών
Για την ηρεμία κοντά στους ύπνους
Για τις πληγές όταν γίνονται καθαρό δέρμα
Για τα σφάλματα που γνώρισες μόνο εσύ
Για την λογική όταν καθίσταται ανεπαρκής
Για τα λεπτά έργα
Τα αυτοκίνητα νωρίς το πρωί,
Για την απουσία
Την γέννηση
Την χαρά
Τα νοήματα
Την συνολική αγωνία.
Την γαλήνη.
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για τις νίκες, για την ερημιά, για την βροχή, το βάθος
Την ανάσα, το μίσος, την μουσική Για ογδόντα χρόνια, ή τέσσερα
Για τους θριάμβους, και για εκείνην.
Για την φθορά.
Για τα κτίρια, τους πλανήτες, για την φωτιά
Για τις επιθυμίες, τις συστολές, για τα θαύματα.
Για το σθένος.
— Και για όλη την ομορφιά. //
Θοδωρής Πανάγος
Για τις ώρες που η πλάνη είναι αρραγής.
Και για τις στιγμές που όλα λογίζονται ως οριστικά.
Για τις μέρες που έχουν αφεθεί να είναι γλυκές
Για τα χρώματα που μοιάζουν φωτεινά
Για τα σχήματα που μένουν ακατανόητα
Και για τις προσεγγίσεις που φαίνονται λεπτές
Για την ημέρα που το ανάστημα είναι ξεκούραστο
Και για βουνά που λάμπουν, ομαλά, προβλέψιμα
Για φάσεις του νερού που είναι διαυγείς
Και για τις εικόνες που το σκοτάδι αφήνει ορατές
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για το μαλακό ψύχος ενός τρένου
Τις φωλιές των πτηνών
Για την ηρεμία κοντά στους ύπνους
Για τις πληγές όταν γίνονται καθαρό δέρμα
Για τα σφάλματα που γνώρισες μόνο εσύ
Για την λογική όταν καθίσταται ανεπαρκής
Για τα λεπτά έργα
Τα αυτοκίνητα νωρίς το πρωί,
Για την απουσία
Την γέννηση
Την χαρά
Τα νοήματα
Την συνολική αγωνία.
Την γαλήνη.
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για τις νίκες, για την ερημιά, για την βροχή, το βάθος
Την ανάσα, το μίσος, την μουσική Για ογδόντα χρόνια, ή τέσσερα
Για τους θριάμβους, και για εκείνην.
Για την φθορά.
Για τα κτίρια, τους πλανήτες, για την φωτιά
Για τις επιθυμίες, τις συστολές, για τα θαύματα.
Για το σθένος.
— Και για όλη την ομορφιά. //
Θοδωρής Πανάγος
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
10-01-22
14:13
Οι Μέρες μου
είναι ντυμένες με Ησυχία.
Κάθονται ήρεμες
στο θρόνο της Εντέλειας.
Οι Νύχτες μου,
ντυμένες με ατέλειωτη Σιωπή.
Κοιμούνται στ' όνειρο
αδιάλειπτα ανηλεείς.
Αντικατοπτρισμός ανομοιοτήτων
σε εξίσωσης συνέχειας
επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Βαριάς μορφής
(σχεδόν ανίατη) ασθένεια
η καθημερινότητα.
_______________________________________
Τελικά, όλα περνούν.
Το μόνο που μένει
είναι το σήμερα...
Ας το ζήσουμε.
Πριν γίνουμε κι εμείς
οι περαστικοί του τώρα.
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
είναι ντυμένες με Ησυχία.
Κάθονται ήρεμες
στο θρόνο της Εντέλειας.
Οι Νύχτες μου,
ντυμένες με ατέλειωτη Σιωπή.
Κοιμούνται στ' όνειρο
αδιάλειπτα ανηλεείς.
Αντικατοπτρισμός ανομοιοτήτων
σε εξίσωσης συνέχειας
επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Βαριάς μορφής
(σχεδόν ανίατη) ασθένεια
η καθημερινότητα.
_______________________________________
Τελικά, όλα περνούν.
Το μόνο που μένει
είναι το σήμερα...
Ας το ζήσουμε.
Πριν γίνουμε κι εμείς
οι περαστικοί του τώρα.
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
09-01-22
14:12
Γενιά Κ: Έρωτας 2.0
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Σοβαρά κι εχέμυθα.
Με γνωριμίες μέσω 0 και 1
Με πρόσωπα καλυμμένα και σώματα εκτεθειμένα.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι
Με εκατομμύρια λεντ φωτάκια που διαγράφουν ένα σχήμα.
Με καλυμμένες καρδιές και αγέρωχους τοίχους που φωνάζουν κρίμα.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Θα είναι πολύ δύσκολοι μέχρι να σ’ ερωτευτούν.
Γιατί οι νέοι δεν έχουν χρόνο για χάσιμο για ν’ αφεθούν.
Το μόνο που θέλουν:
να πληροίς τις προδιαγραφές.
να τους πεις ότι τους αγαπάς από εχθές,
να τους υποσχεθείς πως θα τους θες.
Αυτά θέλουν να ξέρουν
και θα κουρνιάσουν,
σαν να σε ξέρουν από καιρό, στην αγκαλιά σου.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Κατά παραγγελία.
Αλλά ερωτεύονται.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΡίΝΙΑΣ
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Σοβαρά κι εχέμυθα.
Με γνωριμίες μέσω 0 και 1
Με πρόσωπα καλυμμένα και σώματα εκτεθειμένα.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι
Με εκατομμύρια λεντ φωτάκια που διαγράφουν ένα σχήμα.
Με καλυμμένες καρδιές και αγέρωχους τοίχους που φωνάζουν κρίμα.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Θα είναι πολύ δύσκολοι μέχρι να σ’ ερωτευτούν.
Γιατί οι νέοι δεν έχουν χρόνο για χάσιμο για ν’ αφεθούν.
Το μόνο που θέλουν:
να πληροίς τις προδιαγραφές.
να τους πεις ότι τους αγαπάς από εχθές,
να τους υποσχεθείς πως θα τους θες.
Αυτά θέλουν να ξέρουν
και θα κουρνιάσουν,
σαν να σε ξέρουν από καιρό, στην αγκαλιά σου.
Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Κατά παραγγελία.
Αλλά ερωτεύονται.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΡίΝΙΑΣ
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
09-01-22
00:44
το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής/ τα βήματά της στη γωνιά του δρόμου/ ένα τρέμουλο στα γόνατα/ η απόλυτη εγκατάλειψη στην αγκαλιά του//
όλα τελειώνουν κάποτε/ στα μάτια η εξαίσια λάμψη/ στα χείλη ή στο μολύβι/ η μεγάλη αγάπη/ το κάθε τι που ήταν για πάντα//
όλα φθείρονται/ όλα προδίδονται/ όλα τελειώνουν κάποτε// και μένει απορημένη/ βουβή και δακρυσμένη/ πάνω από τα ερείπια/ η ψυχή/ μονάχα αυτή/ που πίστεψε βαθιά/ κι αρνείται απελπισμένα/ τη νομοτέλεια του θανάτου//
Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021
όλα τελειώνουν κάποτε/ στα μάτια η εξαίσια λάμψη/ στα χείλη ή στο μολύβι/ η μεγάλη αγάπη/ το κάθε τι που ήταν για πάντα//
όλα φθείρονται/ όλα προδίδονται/ όλα τελειώνουν κάποτε// και μένει απορημένη/ βουβή και δακρυσμένη/ πάνω από τα ερείπια/ η ψυχή/ μονάχα αυτή/ που πίστεψε βαθιά/ κι αρνείται απελπισμένα/ τη νομοτέλεια του θανάτου//
Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
09-01-22
00:27
ΤΟ ΦΙΛΙ
Όσο με φιλούσες
περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες
είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση
απ’ τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.
ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ
Ο περίεργος τρόπος που κρατάς
το μολύβι μ’ ερεθίζει.
Νιώθω την πίεσή σου στο χαρτί,
την αφή σου στην άκρη.
Τα δάκτυλά σου έχουν υπόσταση
και σχήμα κι είναι μπλεγμένα
γύρω απ’ το μολύβι
σαν τον πόθο που τρέφει
την ψυχή μου.
Ακόμη κι όταν γράφεις χύνεται ορμή.
Όσο με φιλούσες
περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες
είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση
απ’ τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.
ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ
Ο περίεργος τρόπος που κρατάς
το μολύβι μ’ ερεθίζει.
Νιώθω την πίεσή σου στο χαρτί,
την αφή σου στην άκρη.
Τα δάκτυλά σου έχουν υπόσταση
και σχήμα κι είναι μπλεγμένα
γύρω απ’ το μολύβι
σαν τον πόθο που τρέφει
την ψυχή μου.
Ακόμη κι όταν γράφεις χύνεται ορμή.
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ
θαλερός, και με την αλαζονεία
του ακαταμάχητου επάνω του.
Τον παίδεψα μέχρι να πέσω στην αγκαλιά του.
Όταν πρωτοφιληθήκαμε
ακάθεκτος έτριβε το πρόσωπό του
στο δικό μου.
Με γέμισε αμυχές και σημάδια
στα χείλη και στο λαιμό.
Για μέρες μού άναβαν μια φλόγωση τα σημάδια.
Από τη συλλογή "Πεδίο πόθου" Μεταίχμιο, 2005
Αλεξάνδρα Μπακονίκατου ακαταμάχητου επάνω του.
Τον παίδεψα μέχρι να πέσω στην αγκαλιά του.
Όταν πρωτοφιληθήκαμε
ακάθεκτος έτριβε το πρόσωπό του
στο δικό μου.
Με γέμισε αμυχές και σημάδια
στα χείλη και στο λαιμό.
Για μέρες μού άναβαν μια φλόγωση τα σημάδια.
Από τη συλλογή "Πεδίο πόθου" Μεταίχμιο, 2005
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-01-22
23:50
Αυτό που είναι τρομερό δεν είναι ότι γερνάμε, γινόμαστε αδύναμοι, και πεθαίνουμε, αλλά ότι καινούργιοι άνθρωποι, νέοι και διαφορετικοί, έρχονται ορμητικά από πίσω μας. Ουσιαστικά αυτό είναι ο θάνατος. Κανένας δεν μας τραβάει προς τον τάφο, από πίσω μας σπρώχνουν.
Ίβο Άντριτς, από Το χρονικό τού Τράβνικ.
Ίβο Άντριτς, από Το χρονικό τού Τράβνικ.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-01-22
23:31
«…Για σκέψου, αν παρατούσε κάποτε την ποίηση
Κι ερχόταν να ψυχαναλυθεί ένα ποίημα…
Το μέσα του έξω να γυρίσει
Να δεις τι μακελειό είναι η γραφή μας»
Βύρων Λεοντάρης
Κι ερχόταν να ψυχαναλυθεί ένα ποίημα…
Το μέσα του έξω να γυρίσει
Να δεις τι μακελειό είναι η γραφή μας»
Βύρων Λεοντάρης
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-01-22
13:38
«Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού∙
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.»
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν στη ζωή.»
Ντίνος Χριστιανόπουλος
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-01-22
13:15
Η ποίηση δε μας αλλάζει
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωήτο ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει.
Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη.
Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη.
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-01-22
21:11
Και να ξέρεις, δεν ζεις στ'αλήθεια
αν δεν πέφτεις με τα μούτρα,
αν δεν σκίζεις τα γόνατά σου στο σεξ,
αν δεν πίνεις ληγμένο γάλα,
αν δεν αφήνεις πίσω σου κενά,
σαν αυτά των νεκρών.
Δεν ζεις στ'αλήθεια.
Μ. Σπηλιωτοπούλου
αν δεν πέφτεις με τα μούτρα,
αν δεν σκίζεις τα γόνατά σου στο σεξ,
αν δεν πίνεις ληγμένο γάλα,
αν δεν αφήνεις πίσω σου κενά,
σαν αυτά των νεκρών.
Δεν ζεις στ'αλήθεια.
Μ. Σπηλιωτοπούλου
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-01-22
20:44
Ρόδα αειθαλή
Πατρίκιος Τίτος
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δε χάνεται, δε σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
Η αντίσταση των γεγονότων, Κέδρος, 2000 (Ποιήματα Β΄, 1959-2017, Κίχλη, 2018)
Πατρίκιος Τίτος
Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δε χάνεται, δε σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν
στα λόγια που έφτασαν έστω αργά
στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας
στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια
στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.
Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή
μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι’ αυτές
ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμά τους
ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.
Η αντίσταση των γεγονότων, Κέδρος, 2000 (Ποιήματα Β΄, 1959-2017, Κίχλη, 2018)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-01-22
14:28
Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος (Ελένη Βακαλό)
Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
[Από τη Συλλογή Του κόσμου (1978)]
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-01-22
14:06
Μοναξιά (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ)
Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.
Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.
Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.
Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς
και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου.
Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.
Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;
Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.
Φθινόπωρο 1956
(Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποίημά της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!». Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση.)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
05-01-22
08:37
ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΒΡΕΘΕΙΣ
Αν κάποτε βρεθείς σε ξένη γη
χειμώνα με ομίχλη
και την υγρασία ψόφιο όρνεο
κάτω απ’ το σακάκι
διασχίζεις έρημα χωράφια
και συναντάς μόνο σκιάχτρα
που ριγούνε στο σκοτάδι
και δεν υπάρχει δρόμος
ούτε κορμί
ούτε ένα γερό κονιάκ παρηγοριάς
να τονώσει τα κόκαλα που τρίζουν
θυμήσου πως σε θυμάμαι
πως πλέκω τις ίνες μεταξύ τους
τα νήματα δένω του χρόνου
υφαίνω το κόκκινο χαλί
στην ζεστή κουζίνα
με την χύτρα να κοχλάζει
το ξύλινο τραπέζι
την σούπα, το τυρί και το ψωμί
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιράζονται δυο άνθρωποι ποτέ
είναι η μνήμη.
ΤΕΛΟΣ
Ποτέ δεν διάβασα σωστά
την πινακίδα.
Παγιδευόμουν στο έλος
ή κατέρρεε η βακτηρία του ταυ
βρισκόμουν σε ορφανοτροφείο
φορούσα γκρι φουστάνι κι άσπρες κάλτσες
έψαχνα μία κούκλα χωρίς χέρια
στα κρεβάτια ενός απρόσωπου θαλάμου.
Γενικά ήμουν άτυχη.
Δεν έβρισκα το σωστό νούμερο ανθρώπου
η πλέξη ήταν χαλαρή
ή οι τεράστιες βελόνες μπήγονταν στο στέρνο.
Ακόμα και οι αυταπάτες ήταν τρύπιες.
Θαρρείς και ήμουν ξενιστής μίας αμφισβήτησης
που κοιμόταν στο σκουρόχρωμο αυγό της
έτοιμη να πολλαπλασιαστεί
στην ντουλάπα του μυαλού μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό
πως οι πιο ευδιάκριτοι τίτλοι τέλους
εμφανίζονται πάντα στην αρχή.
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Αν κάποτε βρεθείς σε ξένη γη
χειμώνα με ομίχλη
και την υγρασία ψόφιο όρνεο
κάτω απ’ το σακάκι
διασχίζεις έρημα χωράφια
και συναντάς μόνο σκιάχτρα
που ριγούνε στο σκοτάδι
και δεν υπάρχει δρόμος
ούτε κορμί
ούτε ένα γερό κονιάκ παρηγοριάς
να τονώσει τα κόκαλα που τρίζουν
θυμήσου πως σε θυμάμαι
πως πλέκω τις ίνες μεταξύ τους
τα νήματα δένω του χρόνου
υφαίνω το κόκκινο χαλί
στην ζεστή κουζίνα
με την χύτρα να κοχλάζει
το ξύλινο τραπέζι
την σούπα, το τυρί και το ψωμί
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιράζονται δυο άνθρωποι ποτέ
είναι η μνήμη.
ΤΕΛΟΣ
Ποτέ δεν διάβασα σωστά
την πινακίδα.
Παγιδευόμουν στο έλος
ή κατέρρεε η βακτηρία του ταυ
βρισκόμουν σε ορφανοτροφείο
φορούσα γκρι φουστάνι κι άσπρες κάλτσες
έψαχνα μία κούκλα χωρίς χέρια
στα κρεβάτια ενός απρόσωπου θαλάμου.
Γενικά ήμουν άτυχη.
Δεν έβρισκα το σωστό νούμερο ανθρώπου
η πλέξη ήταν χαλαρή
ή οι τεράστιες βελόνες μπήγονταν στο στέρνο.
Ακόμα και οι αυταπάτες ήταν τρύπιες.
Θαρρείς και ήμουν ξενιστής μίας αμφισβήτησης
που κοιμόταν στο σκουρόχρωμο αυγό της
έτοιμη να πολλαπλασιαστεί
στην ντουλάπα του μυαλού μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό
πως οι πιο ευδιάκριτοι τίτλοι τέλους
εμφανίζονται πάντα στην αρχή.
ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
04-01-22
19:52
Χρίστος Λάσκαρης
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
04-01-22
02:18
Γιάννης Ρίτσος
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το ποίημα “Σχήμα Απουσίας”
Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.
Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το ποίημα “Σχήμα Απουσίας”
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
03-01-22
22:50
-Τάσος Λειβαδίτης, Απολογισμός
Νύχτωσε.
Ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.
Κι οι νεκροί πλάγιασαν και σταύρωσαν τα χέρια,
σαν αυτό που ψάχναν να το αγγίζουν, επιτέλους, μέσα τους.
Νύχτωσε.
Ώρα που αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.
Κι οι νεκροί πλάγιασαν και σταύρωσαν τα χέρια,
σαν αυτό που ψάχναν να το αγγίζουν, επιτέλους, μέσα τους.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
03-01-22
13:24
Τάσος Λειβαδίτης
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
30-12-21
14:25
Ένα ποίημα σαν κι αυτό
Είναι και πάλι σχεδόν αργά γι' αυτούς που σχεδιάζουν τον άρτο τον επιούσιο.
Τα μάτια είναι κουρασμένα από την ολημερίς απώλεια.
Θυμάμαι που έλεγες πως δεν θα καταφέρω ποτέ να ερωτευτώ.
Θυμάμαι πως δεν το πίστεψες ποτέ.
Θυμάμαι που μου 'λεγες πως δεν καταφέρνω να μείνω μόνος χωρίς γυναίκα
και θυμάμαι που σου 'λεγα πως έχεις δίκιο.
μια βραδιά που σε όλα είχες δίκιο.
Θυμάμαι και θα θυμάμαι τα πάντα που είχες πει,
όλες σου τις κινήσεις,
όλα σου τα τερτίπια,
όλες σου τις συνήθειες,
όλες τις μορφές του προσώπου σου,
όλα τα ανήσυχά σου βράδια,
όλα τα αγχωμένα σου πρωινά,
όλες τις στιγμές που πιπίλιζες το δάχτυλό σου
και σε φώλιαζα με την παρουσία μου.
Όλα τα φιλιά σου,
όλες τις αγκαλιές σου,
όλες τις στιγμές που ήθελες να είσαι μόνη
και ήμουν εκεί σαν ένα ξετσίπωτο γουρούνι.
Όλα σου τα χαμόγελα,
όλα σου τα δάκρυα,
όλους σου τους οργασμούς,
όλες σου τις αλήθειες,
όλα σου τα νευριασμένα πρωινά,
όλα σου τα ερωτευμένα σαββατόβραδα,
όλα σου τα απογεύματα που βαριόσουν την ύπαρξή μας.
Όλα σου τα «σ' αγαπώ»,
όλα σου τα «φύγε από εδώ».
Όλο σου τον έρωτα που δε θα κλειστεί ποτέ
σ' ένα ποίημα
κι ένα κείμενο
κι ένα γράμμα
κι ένα καταραμένο βιβλίο
αν θες.
Γιάννης Ζελιαναίος (ποιήματα από την 'Άννα')
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
30-12-21
02:16
Στέφη Θεοδότου, «Τραύμα»
Οραματίζομαι το μέλλον,
είπα και χαμογέλασα.
Ύστερα, γύρισα την πλάτη
κι έκλαψα.
Κάθε μέρα παίζω με το τραύμα.
Το σηκώνω ψηλά
στα δυο μου χέρια
-κρύβοντας το πρόσωπό μου-
σα νεογέννητο,
να δει τον κόσμο περήφανο
κι έπειτα…
το αφήνω να σκάσει διάπλατα στο πάτωμα.
Κι άντε μετά να το συμμαζέψω.
Μου παίρνει ώρες.
Οραματίζομαι το μέλλον,
είπα και χαμογέλασα.
Ύστερα, γύρισα την πλάτη
κι έκλαψα.
Κάθε μέρα παίζω με το τραύμα.
Το σηκώνω ψηλά
στα δυο μου χέρια
-κρύβοντας το πρόσωπό μου-
σα νεογέννητο,
να δει τον κόσμο περήφανο
κι έπειτα…
το αφήνω να σκάσει διάπλατα στο πάτωμα.
Κι άντε μετά να το συμμαζέψω.
Μου παίρνει ώρες.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
29-12-21
14:23
Πέθανες – κι έγινες κι εσύ: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
«ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ» από τη συλλογή «ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
«ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ» από τη συλλογή «ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ» Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ
Μανόλης Αναγνωστάκης
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
25-12-21
01:29
"
Όλα είναι εδώ
όσα μου λείπουν πιο πολύ
είναι εδώ
όσα με πλήγωσαν
όσα έχασα
είναι εδώ
και τι μεγάλη ευτυχία
όσο θα τρέχω
προς το μεγάλο ουρανό
προς τη μεγάλη θάλασσα
προς το μεγάλο ταξίδι
όλα θα είναι εδώ."
Στέλιος Λαλούσης, «Όλα είναι εδώ».
-«Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.»
(Κική Δημουλά)
Όλα είναι εδώ
όσα μου λείπουν πιο πολύ
είναι εδώ
όσα με πλήγωσαν
όσα έχασα
είναι εδώ
και τι μεγάλη ευτυχία
όσο θα τρέχω
προς το μεγάλο ουρανό
προς τη μεγάλη θάλασσα
προς το μεγάλο ταξίδι
όλα θα είναι εδώ."
Στέλιος Λαλούσης, «Όλα είναι εδώ».
-«Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.»
(Κική Δημουλά)
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
01-02-21
14:26
*Από το βιβλίο «Λίγη Φθορά για γούρι» Γαβριηλίδης 2017 ***
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ
ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
31-01-21
12:59
Χλόη Κουτσουμπέλη, «Παρτίδα σκάκι»
(από την ποιητική συλλογή Η Αλεπού και ο κόκκινος χορός, Γαβριηλίδης, 2012)
Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο,
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι’ αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.
(από την ποιητική συλλογή Η Αλεπού και ο κόκκινος χορός, Γαβριηλίδης, 2012)
Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο,
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πώς τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι’ αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
19-12-20
11:54
Βαζω καποια ωραια κειμενακια που ταυτιστηκα
"Η μαμά μου σε Grand Prix (Ρεα Βιταλη)
Τώρα που το καλοσκέφτομαι γεννήθηκε με ταλέντο συνοδηγού. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» θα θυμάστε τις σκηνές της παιδικής μου ηλικίας που περιγράφω σ' εκείνο το αυτοκίνητο, σε κείνες τις απέραντες διαδρομές, στους όλο στροφές και εκκλησάκια δρόμους, της δεκαετίας του '60. Τότε που υπήρχε η φράση «Πρόσεξε μην κόψεις κανέναν άνθρωπο». Καθόταν που λες στο δίπλα κάθισμα κι έλεγε κι έλεγε κι έλεγε. Ιστορίες, μαγευτικές διηγήσεις, νέα, κουτσομπολάκια. Είχε αναλάβει το διασκεδαστικό του πρόγραμμα. Και για κάθε έναν που ανέφερε στις κουβέντες της έκανε και την ανάλογη φωνή. Φοβερό το ταλέντο της στις μιμήσεις. Κι όλα αυτά για να τον ακούσει να γελάει. Να δει το μυαλό του να ξεφεύγει από τις επιχειρηματικές του σκοτούρες. Και κείνος ανταποκρινόταν. Και γελούσε και κατά διαστήματα της χάιδευε και το πόδι. Και κείνη δήθεν ξαφνιαζόταν κι έκανε και μια κίνηση και καλά… Τόσο δα ντροπής «Κάτσε βρε Κωστάκη μου!». Και γω, μέσα στον γενικότερο ενθουσιασμό του ταξιδιού, ζητούσα να πάω μπροστά. Πού να τ' ακούσει σύγχρονος; Η μπροστά θέση ήταν τότε τιμητική για τα παιδιά. Και όταν το αποδεχόταν… Θρίαμβος! Εξασφάλιζες αγκαλιά και πρώτη θέση «πίστα». Και καθοδηγούσε το βλέμμα μου ενώ με έσφιγγε στην αγκαλιά της «Δες τα σύννεφα τι σχηματισμούς κάνουν». Δύο χρόνια πριν πεθάνει ο πατέρας μου (τότε βέβαια δεν γνωρίζαμε αυτό που έμελλε να συμβεί) εκείνη ζήτησε επίμονα να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Της το αρνιόταν πεισματικά. Μα κείνη πάντα προσπαθούσε να τον μεταπείσει, με τον τρόπο που είχαν εκείνες οι γυναίκες του τότε. Με γλύκα, με υπομονή, με επιχειρήματα, με χαριτωμένους ελιγμούς. «Μην επιμένεις Βεττάκι μου, θα σου βάλει χέρι ο δάσκαλος της σχολής οδήγησης. Τους ξέρω εγώ!». Ήταν η εποχή που υπήρχε η έκφραση «Θα σου βάλει χέρι». Και είχε κι άλλο επιχείρημα. «Αν πάρεις δίπλωμα, ποιος θα μιλάει στους ταξιτζήδες για τα αυτοκίνητά μας και την εταιρεία; Ξέρεις πόσα αυτοκίνητα πουλάμε σε ταξιτζήδες;». Κάπως έτσι λειτουργούσε τότε το marketing. Μα ό,τι κι αν έλεγε, η Βέττα πήρε δίπλωμα. Κρυφά έκανε μαθήματα. Συμμετείχα στην «παρανομία» της. Η ψυχή μου το ξέρει τι τραβήξαμε. Έχω βάσιμες υποψίες ότι λάδωσε. Ποτέ δεν το αποδέχτηκε αλλά και ούτε το διέψευσε. Του πήγε το δίπλωμα με ένα κουτί σοκολατάκια. «Κερνάω Κωστάκη μου που πήρα δίπλωμα» και κείνος γελούσε κάθε φορά που το σκεφτότανε «Αχ βρε Βεττάκι μου! Πώς το έκανες αυτό;». Και άρχισαν οι διαδρομές του μαρσαρίσματος. Είχε ένα θέμα με τις ταχύτητες. Ξεχνούσε να τις αλλάξει. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα κι άκουγα το μούγκρισμα! Απορώ πώς δεν ξεψύχησε το αυτοκίνητο! Την ταλαιπωρούσε επίσης το παρκάρισμα. Και μ' έστελνε να παρακαλώ αγνώστους να μας το παρκάρουν. Στις μεγάλες επίσης ανηφόρες άκουγα και ένα «Ωχ! Την πατήσαμε» και έσφιγγε λίγο τα χειλάκια της μέχρι να βγει η ανηφόρα. Όταν εκείνος πέθανε, ανέλαβε η μάνα μου την εταιρεία. Αγώνας! Κάποτε… Κάποτε θα γράψω ένα επόμενο βιβλίο. Το Βεττάκι μου. Όσοι γνωρίζουν τη διαδρομή της, την τόσο επιτυχημένη. Τονίζω το «όσοι». Δεν είχαν τότε το κουσούρι οι επιχειρηματίες να τους γνωρίζει όλος ο κόσμος. Υπήρχε ήθος και σοφή μετριοπάθεια… Όσοι τέλος πάντων… Μιλάνε για μια γυναίκα που άφησε στίγμα και εποχή. Πόσες ήταν οι γυναίκες επιχειρηματίες τη δεκαετία 70! Μα εγώ δεν θυμάμαι «τα θριαμβευτικά» αλλά τα μάτια της. Ένα αρνάκι στον κόσμο των λύκων. Τους έφερε βόλτα χωρίς να «λυκέψει». Αυτό για μένα ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία. Από εκείνη την εποχή λατρεύω μια σκηνή. Ήταν σε ένα μεγάλο συνέδριο που θα παρουσίαζαν το νέο μοντέλο της εταιρείας αυτοκινήτων. Σπουδαία πάντα τα συνέδρια! Για να νιώθουν περηφάνια οι εισαγωγείς ότι είχαν το μέγα προνόμιο του εισαγωγέα. Μεγαλειώδη συνέδρια. Εκείνη λοιπόν τη φορά, άνοιξε η σκηνή και πίσω της υπήρχε πίστα! Grand prix. Και το νέο μοντέλο ολόλαμπρο, ολόφωτο. Έτοιμο να δοκιμαστεί από τους εισαγωγείς. Όλοι πλησίασαν. Μιλούσαν με ενθουσιασμό. Ανέπτυσσαν τα σπουδαία χαρακτηριστικά. Μελετούσαν τη μηχανή. Και μετά τους παρέδωσαν συμβολικά ένα κλειδί αυτοκινήτου και άφησαν στη διάθεσή τους την πίστα για να το δοκιμάσουν αναπτύσσοντας βέβαια ταχύτητα. Ανάμεσά τους και το Βεττάκι. Μπορώ να φανταστώ το βλέμμα της. Μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη φράση της που λατρεύω «Τώρα ό,τι μας βρήκε, μας βρήκε». Μπορώ να φανταστώ το αδιέξοδο αλλά και την απόφασή της, θάρρος-θράσος, να αποτολμήσει. Το Βεττάκι κάθισε στο κάθισμα του οδηγού. Έστριψε το κλειδί. Γκάζωσε… Πρέπει να τη θυμούνται ακόμα. Α, ρε μάνα! Το Βεττάκι μου. (Σκεφτείτε τη διαδρομή της στην οδήγηση που σας περιέγραψα πριν). Το Βεττάκι ωστόσο την έβγαλε την πίστα. Σήμερα, γιορτή της μάνας, θέλω να της στείλω μια αγκαλιά. Την πιο μεγάλη. Θέλω να της πω ακόμα μια φορά ότι χάρηκα που τη γνώρισα. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αναλώνουν μια ζωή χωρίς να γνωριστούν μ' αυτούς που τους γέννησαν; Θέλω να της πω ότι τζάμπα όσες λέξεις μου είπε. Όσες διδαχές και καλά σοφές γονεϊκές κουβέντες. Το δικό μου Βεττάκι είναι αυτό που με δίδαξε χωρίς να μου πει ούτε μια λέξη. Μόνο εκείνο το μαρσάρισμα! Σε κείνη τη πίστα grand prix. Που την έβγαλε γιατί είχε την πρόθεση να τη βγάλει. Γιατί δεν κώλωσε. Και πάνω απ' όλα δεν ψωροπερηφανεύτηκε ότι το έκανε. Γιατί μέσα της ήξερε πως το μόνο που αληθινά έπραξε ήταν το καλύτερο που μπορούσε. Τι νομίζετε; Κι η ζωή μια πίστα είναι grand prix. Τις προθέσεις της ψυχής της αγάπησα. Και τον παιδικό της ενθουσιασμό, εκείνο το γλυκό της θάρρος-θράσος να βγάλει πέρα τον αγώνα. Βεττάκι χρόνια πολλά… Πολλά… Πολλά! Πηγή: Protagon.gr"
"Η μαμά μου σε Grand Prix (Ρεα Βιταλη)
Τώρα που το καλοσκέφτομαι γεννήθηκε με ταλέντο συνοδηγού. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» θα θυμάστε τις σκηνές της παιδικής μου ηλικίας που περιγράφω σ' εκείνο το αυτοκίνητο, σε κείνες τις απέραντες διαδρομές, στους όλο στροφές και εκκλησάκια δρόμους, της δεκαετίας του '60. Τότε που υπήρχε η φράση «Πρόσεξε μην κόψεις κανέναν άνθρωπο». Καθόταν που λες στο δίπλα κάθισμα κι έλεγε κι έλεγε κι έλεγε. Ιστορίες, μαγευτικές διηγήσεις, νέα, κουτσομπολάκια. Είχε αναλάβει το διασκεδαστικό του πρόγραμμα. Και για κάθε έναν που ανέφερε στις κουβέντες της έκανε και την ανάλογη φωνή. Φοβερό το ταλέντο της στις μιμήσεις. Κι όλα αυτά για να τον ακούσει να γελάει. Να δει το μυαλό του να ξεφεύγει από τις επιχειρηματικές του σκοτούρες. Και κείνος ανταποκρινόταν. Και γελούσε και κατά διαστήματα της χάιδευε και το πόδι. Και κείνη δήθεν ξαφνιαζόταν κι έκανε και μια κίνηση και καλά… Τόσο δα ντροπής «Κάτσε βρε Κωστάκη μου!». Και γω, μέσα στον γενικότερο ενθουσιασμό του ταξιδιού, ζητούσα να πάω μπροστά. Πού να τ' ακούσει σύγχρονος; Η μπροστά θέση ήταν τότε τιμητική για τα παιδιά. Και όταν το αποδεχόταν… Θρίαμβος! Εξασφάλιζες αγκαλιά και πρώτη θέση «πίστα». Και καθοδηγούσε το βλέμμα μου ενώ με έσφιγγε στην αγκαλιά της «Δες τα σύννεφα τι σχηματισμούς κάνουν». Δύο χρόνια πριν πεθάνει ο πατέρας μου (τότε βέβαια δεν γνωρίζαμε αυτό που έμελλε να συμβεί) εκείνη ζήτησε επίμονα να πάρει δίπλωμα οδήγησης. Της το αρνιόταν πεισματικά. Μα κείνη πάντα προσπαθούσε να τον μεταπείσει, με τον τρόπο που είχαν εκείνες οι γυναίκες του τότε. Με γλύκα, με υπομονή, με επιχειρήματα, με χαριτωμένους ελιγμούς. «Μην επιμένεις Βεττάκι μου, θα σου βάλει χέρι ο δάσκαλος της σχολής οδήγησης. Τους ξέρω εγώ!». Ήταν η εποχή που υπήρχε η έκφραση «Θα σου βάλει χέρι». Και είχε κι άλλο επιχείρημα. «Αν πάρεις δίπλωμα, ποιος θα μιλάει στους ταξιτζήδες για τα αυτοκίνητά μας και την εταιρεία; Ξέρεις πόσα αυτοκίνητα πουλάμε σε ταξιτζήδες;». Κάπως έτσι λειτουργούσε τότε το marketing. Μα ό,τι κι αν έλεγε, η Βέττα πήρε δίπλωμα. Κρυφά έκανε μαθήματα. Συμμετείχα στην «παρανομία» της. Η ψυχή μου το ξέρει τι τραβήξαμε. Έχω βάσιμες υποψίες ότι λάδωσε. Ποτέ δεν το αποδέχτηκε αλλά και ούτε το διέψευσε. Του πήγε το δίπλωμα με ένα κουτί σοκολατάκια. «Κερνάω Κωστάκη μου που πήρα δίπλωμα» και κείνος γελούσε κάθε φορά που το σκεφτότανε «Αχ βρε Βεττάκι μου! Πώς το έκανες αυτό;». Και άρχισαν οι διαδρομές του μαρσαρίσματος. Είχε ένα θέμα με τις ταχύτητες. Ξεχνούσε να τις αλλάξει. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα κι άκουγα το μούγκρισμα! Απορώ πώς δεν ξεψύχησε το αυτοκίνητο! Την ταλαιπωρούσε επίσης το παρκάρισμα. Και μ' έστελνε να παρακαλώ αγνώστους να μας το παρκάρουν. Στις μεγάλες επίσης ανηφόρες άκουγα και ένα «Ωχ! Την πατήσαμε» και έσφιγγε λίγο τα χειλάκια της μέχρι να βγει η ανηφόρα. Όταν εκείνος πέθανε, ανέλαβε η μάνα μου την εταιρεία. Αγώνας! Κάποτε… Κάποτε θα γράψω ένα επόμενο βιβλίο. Το Βεττάκι μου. Όσοι γνωρίζουν τη διαδρομή της, την τόσο επιτυχημένη. Τονίζω το «όσοι». Δεν είχαν τότε το κουσούρι οι επιχειρηματίες να τους γνωρίζει όλος ο κόσμος. Υπήρχε ήθος και σοφή μετριοπάθεια… Όσοι τέλος πάντων… Μιλάνε για μια γυναίκα που άφησε στίγμα και εποχή. Πόσες ήταν οι γυναίκες επιχειρηματίες τη δεκαετία 70! Μα εγώ δεν θυμάμαι «τα θριαμβευτικά» αλλά τα μάτια της. Ένα αρνάκι στον κόσμο των λύκων. Τους έφερε βόλτα χωρίς να «λυκέψει». Αυτό για μένα ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία. Από εκείνη την εποχή λατρεύω μια σκηνή. Ήταν σε ένα μεγάλο συνέδριο που θα παρουσίαζαν το νέο μοντέλο της εταιρείας αυτοκινήτων. Σπουδαία πάντα τα συνέδρια! Για να νιώθουν περηφάνια οι εισαγωγείς ότι είχαν το μέγα προνόμιο του εισαγωγέα. Μεγαλειώδη συνέδρια. Εκείνη λοιπόν τη φορά, άνοιξε η σκηνή και πίσω της υπήρχε πίστα! Grand prix. Και το νέο μοντέλο ολόλαμπρο, ολόφωτο. Έτοιμο να δοκιμαστεί από τους εισαγωγείς. Όλοι πλησίασαν. Μιλούσαν με ενθουσιασμό. Ανέπτυσσαν τα σπουδαία χαρακτηριστικά. Μελετούσαν τη μηχανή. Και μετά τους παρέδωσαν συμβολικά ένα κλειδί αυτοκινήτου και άφησαν στη διάθεσή τους την πίστα για να το δοκιμάσουν αναπτύσσοντας βέβαια ταχύτητα. Ανάμεσά τους και το Βεττάκι. Μπορώ να φανταστώ το βλέμμα της. Μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη φράση της που λατρεύω «Τώρα ό,τι μας βρήκε, μας βρήκε». Μπορώ να φανταστώ το αδιέξοδο αλλά και την απόφασή της, θάρρος-θράσος, να αποτολμήσει. Το Βεττάκι κάθισε στο κάθισμα του οδηγού. Έστριψε το κλειδί. Γκάζωσε… Πρέπει να τη θυμούνται ακόμα. Α, ρε μάνα! Το Βεττάκι μου. (Σκεφτείτε τη διαδρομή της στην οδήγηση που σας περιέγραψα πριν). Το Βεττάκι ωστόσο την έβγαλε την πίστα. Σήμερα, γιορτή της μάνας, θέλω να της στείλω μια αγκαλιά. Την πιο μεγάλη. Θέλω να της πω ακόμα μια φορά ότι χάρηκα που τη γνώρισα. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αναλώνουν μια ζωή χωρίς να γνωριστούν μ' αυτούς που τους γέννησαν; Θέλω να της πω ότι τζάμπα όσες λέξεις μου είπε. Όσες διδαχές και καλά σοφές γονεϊκές κουβέντες. Το δικό μου Βεττάκι είναι αυτό που με δίδαξε χωρίς να μου πει ούτε μια λέξη. Μόνο εκείνο το μαρσάρισμα! Σε κείνη τη πίστα grand prix. Που την έβγαλε γιατί είχε την πρόθεση να τη βγάλει. Γιατί δεν κώλωσε. Και πάνω απ' όλα δεν ψωροπερηφανεύτηκε ότι το έκανε. Γιατί μέσα της ήξερε πως το μόνο που αληθινά έπραξε ήταν το καλύτερο που μπορούσε. Τι νομίζετε; Κι η ζωή μια πίστα είναι grand prix. Τις προθέσεις της ψυχής της αγάπησα. Και τον παιδικό της ενθουσιασμό, εκείνο το γλυκό της θάρρος-θράσος να βγάλει πέρα τον αγώνα. Βεττάκι χρόνια πολλά… Πολλά… Πολλά! Πηγή: Protagon.gr"
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
18-12-20
13:18
Covid blues
Οι τοίχοι στενεύουν πολύ.Ήταν πάντα έτσι;
Ήταν πάντα έτσι.
Μα τώρα,
είναι σαν να με κοιτάνε.
Είναι σαν,
να μη με χωρούν.
Νιώθω πως περισσεύω μέσα στο σπίτι.
Είμαι περιττή,
είμαι βάρος για τους τοίχους.
Κάποιες μέρες,
αλήθεια,
πιστεύω πως η απόσταση στα ντουβάρια μικραίνει.
Κάθε που τους γυρνάω την πλάτη, εκείνα έρχονται ένα βήμα πιο κοντά μου.
Ήταν πάντα έτσι;
Ήταν πάντα έτσι.
Είναι μια Τετάρτη,
ακόμα μια Τετάρτη γεμάτη τοίχους.
Θέλω να βγω έξω,
κι ας φοβάμαι πως σαν γυρίσω σπίτι,
οι τοίχοι θα ‘χουν πλησιάσει τόσο ,
που δεν θα χωράω ανάμεσά τους.
Πρέπει να ζητήσω άδεια για να βγω έξω.
Πρέπει να ζητήσω άδεια για να πάρω μιαν ανάσα,
για να περπατήσω,
για να υπάρξω στον δρόμο,
για να υπάρξω στο γρασίδι,
για να δω τον ουρανό , χωρίς προστατευτικά κάγκελα,
για να νιώσω τον κρύο αέρα, ή για να με ζεστάνει ο ήλιος.
Πρέπει να ζητήσω άδεια για να υπάρχω έξω από τους τοίχους.
Και πρέπει να βγω, γιατί όσο είμαι εδώ,
πονάει το σώμα μου.
Και πονάει το δέρμα μου,
πονάνε τα πνευμόνια μου ,
πονάνε τα κόκαλά μου.
Ο λαιμός μου πονάει,
πονάνε τα μάτια μου,
τα χείλη μου,
τα δόντια μου,
η γλώσσα μου
πονάνε.
Όλα πονάνε,
κι εγώ μαζί τους.
‘Ενα σύνολο πόνου κι αγωνίας.
Ήταν πάντα έτσι;
Πονάνε τα χέρια μου ,
τα δάχτυλά μου,
και τα πόδια μου, πονάνε.
Ό,τι δε με φέρνει κοντά σου
πονάει.
Πονάει το κεφάλι μου , και το μυαλό μου.
Η καρδιά μου πονάει,
η καρδιά μου
πονάει
η καρδιά μου
π
ο
ν
ά
ε
ι
Η ύπαρξη πονάει.
Ήταν πάντα έτσι.
Μα πριν,
ήταν επιτρεπτό
να πονάς και να υπάρχεις.
Τώρα,
χρειάζομαι άδεια για να πάρω μιαν ανάσα,
για να περπατήσω,
για να υπάρξω στον δρόμο,
για να υπάρξω στο γρασίδι,
για να δω τον ουρανό , χωρίς προστατευτικά κάγκελα,
για να νιώσω τον κρύο αέρα, ή για να με ζεστάνει ο ήλιος.
Και πιο πολύ απ’όλα
πονάει
που δεν σ’έχω εδώ
τα πρωινά,
τα μεσημέρια
και τα βράδια.
Να βάζεις πλάτη,
να στηρίζεις τα ντουβάρια,
να κρατάς τους τοίχους μακριά.
Πονάει το εδώ χωρίς εσένα.
Και το μόνο καλό,
είναι πως η πάνινη μάσκα ,
απορροφά ,
-κάπως-
τα δάκρυα.
#Λίλα Αθανασίου
----------------------------------------------------------------------------------
Φθορά
Μιλάω για την φυσική φθορά.Την αναπόφευκτη φθορά.
Όχι σαν την άλλη, εκείνη που κουβαλάς μέσα σου όταν είσαι 20 χρονών.
Μιλώ για ατόφια φθορά.
Καθαρή. Λεία.
Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα, που η φθορά θα σε βρει.
Αν δηλαδή, δε το ‘χει ήδη κάνει απ’όταν βρισκόσουν στην κούνια.
Γιατί, ξέρεις,
κάποιοι, γεννιούνται γερασμένοι.
Κουρασμένοι. Κακόμοιροι.
Κακιά μοίρα,
έχουν κακιά μοίρα.
Μαύρο μέλλον. Όχι μέλλον. Ούτε καν παρόν.
Κάποιοι,
γεννιούνται μόνο με παρελθόν.
Παρήλθαν.
Ήρθαν στον κόσμο φορτωμένοι με βαρύ παρελθόν.
Από την πρώτη τους ανάσα.
Χρεωμένοι με μνήμη.
Χρεωμένοι με ενοχή.
Παρήλθαν,
κουρασμένοι και κακόμοιροι.
Αλλά,
μη στεναχωρεθείς που κανείς δε τους λυπάται.
Ούτε οι ίδιοι δε λυπούνται.
Όσο για σένα,
ελπίζω να μη σε βρει η φθορά ήδη φθαρμένο.
Ελπίζω να μη μου μοιάζεις.
Ελπίζω ,
να ΄χεις προλάβει να γελάσεις πολύ, πριν έρθει.
Ελπίζω,
να έχεις προλάβει να ερωτευτείς πολλούς όμορφους ανθρώπους,
να ‘χεις δει την ομορφιά.
Ελπίζω να ‘χεις προλάβει να πεις “έζησα”
και να ‘χεις δύναμη,
στην φυσική φθορά να χαμογελάσεις.
Γιατί το μέσα σου,
άφθαρτο θα ‘ναι.
Δικό σου, τίμιο, καθάριο και έτοιμο.
#Λίλα Αθανασίου
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.