Σκέψεις... III

glayki · 22-08-25

"Δικαιώματα που ξέρατε τώρα δεν υπάρχουν
Υπάρχει μια σκατοζωή και μια τυφλή υπακοή
Με την εκμετάλλευση και τον ηλίθιο φόβο
Οι μαλάκεσ αρχηγοί σου γαμάνε την ψυχή
Δεν είναι δημοκρατία δεν είναι ελευθερία
Είναι μόνο μια μπασταρδοκρατία

Γενιά του χάους, 1984

American Economist · 24-08-25

Το επιβεβαιώνω και εγώ.

American Economist · 24-08-25

Να κάνετε ένα επάγγελμα όχι για τα χρήματα, αλλά επειδή σας γεμίζει ψυχικά. Αν κάνετε αυτό που αγαπάτε πραγματικά, τότε η επιτυχία είναι δεδομένη.

amarelia · 24-08-25

Πόσοι κοιμούνται σήμερα και εύχονται να μην ξημερώσει η επόμενη μέρα; Πόσοι θα ήθελαν η ζωή τους να είναι διαφορετική; Πόσοι αγχώνονται ήδη απο την Παρασκευή για την Δευτέρα;
Με τρομάζει στ’αλήθεια η ηρεμία το βράδυ, γιατί ξέρω πολύ καλά πως στο κεφάλι τους αργοπεθαίνει μια κραυγή.
Πόσοι αποδέχτηκαν και παραιτήθηκαν απο την ελπίδα και είδαν τα όνειρα τους να γίνονται στάχτη; Πόσοι ζούν για να τα βλέπουν ακόμα να καίγονται;
Με ηρεμεί η φασαρία γιατι επισκιάζει τον θόρυβο στο κεφάλι μου, το βράδυ μου τρυπάει το κορμί.
Πόσα ναι που είναι οχι ακούει αυτή η πόλη και πόσοι δεν λένε ούτε το ψεύτικο ναι και προτιμούν τη σιωπή;
Με τρομάζει η ηρεμία γιατι ξέρω πως με χωρίζει απο τον τρόμο μόνο η απόσταση. Πως να απολαύσω μια ήρεμη νύχτα όταν η ηρεμία αυτή είναι πλασματική;
Πόσοι κατατρεγμένοι, δαρμένοι και τσακισμένοι με κοιτούν στα μάτια τη μέρα για να μην τους ακούω το βράδυ; Και ποιος ξέρει που ακουμπάνε αυτό το βράδυ τον σταυρό που θα σηκώσουν το πρωί.
Ποιος ξέρει ποιοι θα μιλήσουν για αυτούς που δεν έχουν φωνή.
Βιδωμένοι στις ρίζες που τους φέραν ψάχνουν να δουν λίγο ουρανό, ενα κομμάτι που να θυμίζει κάτι απο αυτό για το οποίο νομίζουν πως ήρθαν εδώ.

Ένα βράδυ στο μπαλκόνι.

nearos · 27-08-25

Νούμερα, γραφήματα, γραβάτες. Μπλέ και κόκκινες γραμμές καθορίζουν την ευτυχία και την δυστυχία των ανθρώπων, σκλάβοι και δούλοι άνευ λόγου και αιτίας παρά μόνο να ζήσουν, ψέματα, ψέματα, απειλές, δολοφονίες. Παιχνίδι ανώτερων θεών οι ζωές του απλού ανθρώπου. Συμφέροντα, συμφέροντα, συμφέροντα. Λεφτά, χρήματα ελέγχουν τα πάντα. Άραγε ζείς για να δουλεύεις ή δουλεύεις για να ζείς;
Πως θα ήταν η ζωή αν βλέπανε τον άλλον δίπλα μας με αγνή και άδολη αγάπη, σεβασμό και όχι μίσος και έχθρα;
Αν προωθούνταν η συνεργασία και όχι η καταπάτηση και ο ανταγωνισμός; Αν τα πράγματα ήτανε ανθρωποκεντρικά και όχι κερδοθηρικά; Yπάρχει ελπίδα άραγε;
Μπρέχτ, όταν έφτιαχνες το ποίημα σου για τον άνθρωπο, δεν υπολόγιζες την μαλακία που μας δέρνει.

Himela · 27-08-25

Πρέπει να έρθει σύντομα ο χειμώνας . Γκώσαμε με τη ζέστη, τον ήλιο, τις συζητήσεις για παραλίες και διακοπές, την ιδρωτίλα, πόσο σιχαμερό το καλοκαίρι!

parafernalia · 27-08-25

Η λύση για την ξαφνικίτιδα είναι λέει να σε κυνηγάει το κράτος να κάνεις check-up.
Εμ βέβαια, ψόφιο σκλαβάκι δε ξεζουμίζεται.

amarelia · 27-08-25

Μπορεί να απέτυχα σε όλα τα άλλα, αλλά τουλάχιστον όποιος φεύγει από το δωμάτιο δεν αναρωτιέται τι γνώμη έχω για αυτόν ή τι μπορεί να σκέφτομαι και να λέω πίσω από κλειστές πόρτες.

nearos · 30-08-25

Θέλω να φύγω, δεν γίνεται άλλο.

amarelia · 30-08-25

Δεν θα ξεπεράσω ποτέ το γεγονός οτι ο πατέρας μου είναι εμφανισιακά φτυστός ο Walter White. :worry:

Ουριήλ · 30-08-25

Αρχική Δημοσίευση από amarelia:
Δεν θα ξεπεράσω ποτέ το γεγονός οτι ο πατέρας μου είναι εμφανισιακά φτυστός ο Walter White.

Εμένα κατά κάποιο τροπο με τον Tony Soprano :hehe:

American Economist · 30-08-25

Kate1914 · Κυριακή στις 13:05

Πω ρε πούστη μου, θα αρρωστήσω από τα είκοσί μου.
ΓΑΜΩ. Πότε θα έρθει ο ευλογημένος ο Σεπτέμβρης γαμώτο, θα αρρωστήσω εδώ

amarelia · Κυριακή στις 17:21

τι ήθελα κι επεσα παλι πάνω στον βάλτο

American Economist · Κυριακή στις 18:09

glayki · Κυριακή στις 22:00

amarelia · Δευτέρα στις 19:03

Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες.

giannhs2001 · Δευτέρα στις 22:51

Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς
Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χωράς πουθενά δεν χωράς πουθενά

nearos · Δευτέρα στις 23:28

Πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ψυχή
Πόσο εμφανής είναι η φθορά του σώματος, και πως αυτό τείνει στην αυτοκαταστροφή του
Πόσο τρομακτική η σκέψη πως κάποια στιγμή ό,τι έχτισες θα γκρεμιστεί, ή θα το αφήσεις μια και καλή πίσω.
Γιατί λοιπόν να ασχολείσαι με το να καίς γέφυρες και να μισείς και όχι να χτίζεις και να αγαπάς; Να μην έχεις τον άλλον άνθρωπο στην σκέψη σου, στις πράξεις σου, είτε αυτός είναι ο γείτονάς σου, ή κάποιος εκατό χρόνια μετά;
Φάτε, πιέτε, και γλεντάτε, όλοι βρε παιδιά, όσοι πάνε στον άλλον κόσμο δε ξαναγυρναν

Valder · Τρίτη στις 01:07

Δόξα τω Θεω που μου στέλνει τέτοιους ανθρώπους δίπλα μου. Εστω και λίγους. Αλλά τους στέλνει. Για τα λίγα, για τα όσα, για τα όποια. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε και σε τι, δεν έχει σημασία.

Για την καλοσύνη σας, για τη στάση σας, για οτι προσφέρετε.

Σας εκτιμώ, βαθύτατα.

Σκέψεις... III

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Συντονίστρια

Περιβόητο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διάσημο μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος