Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

MIGUEL HERNÁNDEZ

ΕΛΕΓΕΙΑ

(Στην Οριουέλα, το χωριό του και το δικό μου,
μου πέθανε σαν από κεραυνό
ο Ραμόν Σιτζέ, που τόσο τον αγαπούσα.)

ΘΕΛΩ κλαίγοντας νά ʽμαι ο περβολάρης
της γης που τόπο πιάνεις και λιπαίνεις,
σύντροφε της ψυχής μου νωρίς τόσο.

Τρέφοντας με βροχές, με σαλιγκάρια
κι αρμόνια έναν χωρίς όργανο πόνο,
στις αποκαρδιωμένες παπαρούνες

μονʼ την καρδιά σου για τροφή θα δώσω.
Τόσος ο πόνος που σωρεύει το πλευρό μου,
που απʼ τον πόνο μου πονάει ως κι η ανάσα.

Σκληρό ένα ράπισμα, χτύπημα πάγος,
μια τσεκουριά αθέατη και του φόνου,
μια άγρια σπρωξιά σʼ έχει τσακίσει.

Έκταση δεν υπάρχει πιο μεγάλη απʼ την πληγή μου,
κλαίω την τύχη την κακή μου κι όσα φέρνει
και νιώθω πιο πολύ το θάνατό σου απʼ τη ζωή μου.

Βαδίζω πάνω σε χωράφια πεθαμένων,
με κανενός τη ζέστα και την παρηγόρια
πάω από την καρδιά στα βάσανά μου.

Νωρίς σήκωσε ο θάνατος φτερούγες,
νωρίς ξημέρωσε και το ξημέρωμα,
νωρίς είσαι απʼ το χώμα κυλισμένος.

Δεν συγχωρώ τον έρωτα στο θάνατο,
δεν συγχωρώ και τη ζωή απρόσεχτη,
δεν συγχωρώ τη γη ούτε το τίποτα.

Μια θύελλα σηκώνω μες στα χέρια μου
αστραπές, πέτρες, κοφτερά τσεκούρια
με δίψα από καταστροφές και πεινασμένη.

Θέλω τη γη νʼ ανασκαλέψω με τα δόντια,
θέλω τη γη να τη χωρίσω μέρη μέρη
με δαγκωνιές ξερές και φλογισμένες.

Θέλω τη γη να ορυχέψω ώσπου να σʼ έβρω
και το ευγενές κρανίο σου να φιλήσω
και να σε ξεφιμώσω να σε φέρω πίσω.

Θα ξαναρθείς στο περιβόλι στη συκιά μου:
απʼ τα ψηλά των λουλουδιών τα ικριώματα
θα κυνηγήσει πάλι η μελισσουργός ψυχή σου

αγγελικά κεριά κι ωραίους κόπους.
Θα ξαναρθείς στων οργωμάτων το νανούρισμα
απʼ τους αγρότες τους ερωτευμένους.

Χαρά θα δώσεις στο σκοτάδι των φρυδιών μου,
και το αίμα σου θα παν σε κάθε μέρος
με τη μνηστή σου οι μέλισσες φιλονικώντας.

Και η καρδιά σου, πια βελούδο ζαρωμένο,
καλεί από κάμπο μυγδαλιές αφρό γεμάτο
αυτή μου τη φωνή του ερωτευμένου.

Στις φτερωτές ψυχές των ρόδων
της πιο όμορφης αμυγδαλιάς σε περιμένω,
κι έχουμε για πολλά να κάνουμε κουβέντα
σύντροφε της ψυχής μου, σύντροφε.

(10 Ιανουαρίου 1936)

Μετάφραση: Γιώργος Μίχος. (Ισπανόφωνη ποίηση)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

ΠΟΛΥΜΝΙΑ​

Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του ερωτός μου ​

φέγγει στου σκότεινου
δρόμου την άκρη :
με το παράπονο
και με το δάκρυ,​

κόρη χλωμόθωρη ,
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα
και περιμένει .​

Λάμπει το βλέμμα της
απ' την ασθένεια .
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.​

Στ' άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει !​

Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα
δίχως το χρώμα .​

Κάποια μεσάνυχα
θα σε αγαπήσω
Μούσα. Τα μάτια σου
θα τα φιλήσω .​

Να βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους​

Και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου
και το παράξενο
φως του Έρωτός μου .​

Κώστας Καρυωτάκης - Νηπενθή ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Σημείωση

πνίξτε τους κύκνους στα βρωμόνερα,
κατεδαφίστε τις πινακίδες,
δοκιμάστε τα δηλητήρια,
χωρίστε τις αγελάδες
απʼ τους ταύρους,
τα φυτά απʼτον ήλιο,
πάρτε τα φιλιά λεβάντας απʼτη νύχτα μου,
βγάλτε τις ορχήστρες συμφωνικής μουσικής στους δρόμους
σα ζητιάνους,
ακονίστε τα νύχια,
μαστιγώστε τις πλάτες των αγίων,
ετοιμάστε τα βατράχια και τα ποντίκια για τις γάτες,
κάψτε τους μαγευτικούς πίνακες,
κατουρίστε το χάραμα,
η αγάπη μου
είναι νεκρή.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hλιοβασίλεμα

κανείς δε λυπάται που φεύγω
ούτε ακόμα κι εγώ
όμως θα πρέπει να υπάρξει κάποιος τροβαδούρος
ή τουλάχιστον ένα ποτήρι κρασί.
ενοχλεί πιστεύω τους νεώτερους κυρίως
ένας μη βίαιος, αργός θάνατος,
κι όμως κάνει τον κάθε άνθρωπο να ονειρεύεται
εύχεσαι να υπήρχε ένα παλιό καράβι
με πανιά άσπρα απʼ τ΄αλάτι
και η θάλασσα να σκορπά υπαινιγμούς αθανασίας.
θάλασσα στη μύτη
θάλασσα στα μαλλιά
θάλασσα στο μεδούλι, στα μάτια
και ναι, εκεί στο στήθος
θα μας λείψει άραγε
η αγάπη της γυναίκας, η μουσική, το φαγητό,
ή το χοροπήδημα του μεγάλου μειώδους αλόγου
να κλωτσά λάσπη και πεπρωμένα
ψηλά και μακριά
σε μια μόνο στιγμή
την ώρα της δύσης;
όμως τώρα είναι η σειρά μου
και δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλειώδες σʼαυτό
γιατί δεν υπήρχε τίποτα το μεγαλειώδες
πιο πριν
και σε κανένα μας, όπως τα σκουλήκια
που ταʼχουν απομακρύνει απʼ το μήλο,
δεν του αξίζει καμιά αναστολή,
ο θάνατος εισέρχεται στο στόμα μου
και σα φίδι τυλίγεται στα δόντια μου
κι αναρωτιέμαι εάν με τρομάζει
ο σιωπηλός αλύπητος θάνατος
που μοιάζει με τριαντάφυλλο
που ξεραίνεται.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Πράσινο

έχω μεθύσει μπροστά σε σπασμένους καθρέπτες μπάνιου
στις Νότιες πολιτείες του πουθενά
κρατώντας ένα κοφτερό μαχαίρι δίπλα στην φλέβα του λαιμού
και μʼένα χαμόγελο στο στόμα.
ήταν τότε που έμαθα ότι η θεατρική σκηνή
είναι ένα σπουδαίο υποκατάστατο της
πραγματικότητας
η μόνη διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις και
στο να υποκρίνεσαι ότι κάνεις
είναι αυτή η λεπτή γραμμή
της επιλογής μια επιλογή
ανάμεσα στο τίποτα και
το τίποτα.
να ξυπνάς το πρωί, για να
βρεις μια
δουλειά
όπου οι εργάτες έχουν αποδεχθεί τα πάντα
εκτός από το όνειρο της
απόδρασης.
υπήρξαν τόσο πολλά μέρη
σαν αυτό.
ήταν μια δουλεία στη Louisiana
όπου έφευγα κάθε βράδυ
κουρασμένος και άκεφος
για μια ακόμη νύχτα
να γεμίζω ποτήρια και
να κοιτάζω έξω απʼ
το παράθυρο και
να σκέπτομαι μια κοπέλα
στη δουλειά
ντυμένη με μια πράσινη φόρμα που δεν της ταίριαζε
που έβριζε συνέχεια για
σχεδόν τα πάντα.
ήθελα μόνο να την πηδήξω
μια φορά και να
φύγω από την
πόλη.
το μόνο που τελικά έκανα ήταν να φύγω από την πόλη,
που σημαίνει ότι διάλεξα ανάμεσα στο
να μείνω στο πουθενά και να
πάω στο πουθενά,
και φαντάζομαι εάν είναι ακόμα ζωντανή
θα βρίζει ακόμη
για κάτι
αλλά δεν κρατάω πια το κοφτερό μαχαίρι
κοντά στη φλέβα του λαιμού-
το τέλος πλησιάζει
από μόνο του.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


και για τέλος επέλεξα ένα κομματάκι αναγνωρίσιμης Μπουκοφσκικής γλώσσας.


“Άρχισα να κρυώνω. Όντας γερομαλάκας, σκέφτηκα πως το καλύτερο ήταν να φορέσω το σακάκι μου. Κατέβηκα με τις κυλιόμενες σκάλες από τον τέταρτο όροφο. Ποιος εφηύρε τις κυλιόμενες σκάλες; Σκαλοπάτια που κινούνται. Τώρα, μιλάμε για τρέλα. Οι άνθρωποι ανεβοκατεβαίνουν κυλιόμενες σκάλες, ασανσέρ, οδηγούν αυτοκίνητα, έχουν πόρτες στο γκαράζ που ανοίγουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Ύστερα πηγαίνουν στα γυμναστήρια γα να διώξουν το λίπος. Σε 4000 χρόνια δεν θα έχουμε πια πόδια, θα κινούμαστε πάνω στις κωλοτρυπίδες μας ή ίσως θα κυλάμε σαν τα αγριόχορτα που παίρνει ο άνεμος. Κάθε είδος καταστρέφει τον εαυτό του. Αυτό που σκότωσε τους δεινόσαυρους ήταν πως έφαγαν τα πάντα κι ύστερα χρειάστηκε να φάει ο ένας τον άλλον κι αυτό οδήγησε στο να απομείνει ένας και πέθανε ο γαμημένος απʼ την πείνα.”


Τάδε έφη Μπουκόφσκι Τσάρλς.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma]ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ[/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Ανδρέας Εμπειρίκος[/FONT]

[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. [/FONT]

[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma]Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.[/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας. [/FONT]​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ταξίδι
Κρίτως Αθανασούλης


Κοίταξε πάνω στο κατάστρωμα
τους αδελφούς μας που γέρασαν
σε μια νύχτα.
Μας είπαν πως δεν στοχάστηκαν την παρακμή.
Δεν στοχάστηκαν ένα τέλος
μέσα σε πέλαγος από βάσανα.
Γιατί μέσα στην πολιτεία
είχαν το κρεβάτι της ξεγνοιασιάς,
γιατί μέσα στο φως το πρωινό
έσπερναν τη φθορά και την αγωνία.
'Oσοι δεν έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν
ξαγρυπνούν και στοχάζονται.
'Oσοι δεν έχουν ψωμί
έχουν όνειρα.
'Oσοι δεν έχουν φωτιά να ζεσταθούν
έχουν ελπίδες.
Όσοι δεν έχουν ελπίδες και στοχασμούς
πεθαίνουν από έκπληξη
γιατ' είναι σκληρό το κακό που σε βρίσκει
απροετοίμαστο
και δυο φορές σκληρός είναι ο θάνατος
που δεν βρίσκει αντίσταση
ο ερχομός του. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Η ΘΕωΡία ΤηΣ ΣΧΕΤΙΚόΤΗΤΑΣ ΣΤηΝ ΠΡάΞΗ

"Αδυνάτισες" σού λέει όποιος σε ήξερε χοντρό
"πάχυνες" σού λέει όποιος σε ήξερε λεπτό
"ομόρφυνες" σού λέει όποιος σε ήξερε λυπημένο

"είμαι το μέλλον" επαίρεται η Άνοιξη

κι ο Χειμώνας υπομειδιά
.............................
...................
........
.
"ερωτεύτηκες" σού λέει
όποιος σε ήξερε νεκρό
.
.........

7-3-2009

Μαύρος Γάτος
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

Γυμνὸ σώμα​

Είπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Εγὼ τὸ κόκκινο.
Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολὴ της νύχτας.
Διαστολὴ του σώματος.
Συστολὴ της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.
Ένα άστρο
έκαψε τὸ σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τὰ πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ αφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πως χωράει
ολη τὴ μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ᾿ τη γέννηση,
πέρα απ᾿ το θάνατο.
Τελικὸ κι αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ᾿ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοὴ
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιὰ δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ᾿ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι γιὰ σένα.​

Γιάννης Ρίτσος ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[ippei]

ποιος εισαι εσυ που τολμησες να κλεψεις την ψυχη μου
να την πεταξεις στα λασπονερα
που κολυμπα η συνειδηση σου?
ποιος εισαι εσυ που τολμησες να την ποδοπατησεις ,
να την σκοτωσεις με την απανθρωπια σου?
ποιος εισαι εσυ?
που εισαι ψυχη μου,
ελα μαζι μου ξανα
και παμε απ την αρχη
σε οσα ειχαμε ονειρευτει.!!!!!
ποιος εισαι εσυ που τολμησες να μπηξεις το μαχαιρι
και να αιμορραγει
ξεμαλιασμενη καταγης κι ανημπορη να δει το προσωπο σου?
ποιος εισαι εσυ?
που εισαι ψυχη μου,
ελα μαζι ξανα απ την αρχη
και μην φοβασαι τους φονιαδες,
αυτοι ποτε τους δεν εχουνε ονειρευτει.!!!
ποιος εισαι που θελησες ν αλλαξεις τα ονειρα μου
να ξεριζωσεις την ψυχη μου να νοιωσω εγω νεκρη?
ποιος εισαι εσυ?
που εισαι ψυχη μου,
μην δειλιασεις
παμε ξανα απ την αρχη
μας περιμενουν τα ονειρα.
μας περιμενει η ζωη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Ἡ ζωντανὴ νεκρή

Δὲν πέθανες! Στὴν κάμαρα ἀκόμα τ᾿ ἄρωμά σου
εἶναι ἁπλωμένο ὡς τώρα δὰ νὰ μ᾿ ἄφησες, κι ἀπάνω
στὸν καναπὲ ἀτέλειωτο μένει τὸ κεντημά σου
καὶ τὸ κομμάτι πού ῾παιζες εἶναι ἀνοιχτὸ στὸ πιάνο.

Ἀπάνω στὸ τραπέζι μου πάντα ἡ δική σου εἰκόνα,
ποῦ πάντα μὲ τὴν ἥμερη ματιά της μὲ κοιτάζει,
καὶ δὲν εἶναι ὁ ἄνεμος, μὰ εἶσαι ἐσύ, τὴν πόρτα
ποὺ μισανοίγεις γιὰ νὰ μπεῖς τὴν ὥρα ποὺ βραδυάζει.

Δὲν πέθανες. Εἶσαι παντοῦ καὶ εἶσαι μέσα σὲ ὅλα:
στῶν ρόδων τὸ ξεφύλλισμα, στὸ στεναγμὸ τοῦ ἀγέρα,
στὰ νέφη ποὺ χρυσίζουνε σὰν πάει νὰ σβήσει ἡ μέρα
κι ὡς καὶ τὶς νύχτες δίπλα μου σὲ νοιώθω ξαπλωμένη...

Δὲν πέθανες. Ἀδιάφορο οἱ μῆνες κι ἂν περνᾶνε:
τότε οἱ νεκροὶ πεθαίνουνε, ὅταν τοὺς λησμονᾶνε!

Ουράνης Κ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ophelia]

[ΚΑΛΕ ΜΟΥ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΦΤΑΣΕ...] ​

​

Καλέ μου, η Άνοιξη έφτασε. Τα βράδια με πλανά​

πως παίζει στο παράθυρο τη φωτεινή της σάρπα.​

Μα τα μεσάνυχτα γροικώ που φευγαλέα περνά​

το θλιβερό τραγούδι σου στη νυμφική τους άρπα.​

​

Καλέ μου, όλα γυρεύουνε γλυκά να με κοιμίσουν​

και να μου πουν πως έσβησες για πάντα από τη γη.​

Μα όλα, χωρίς να θέλουνε, σένα θα μου θυμίζουν​

κιʼ ανίδεα θα μου κάνουνε τη νοσταλγία πληγή.​

​

Καλέ μου, πώς απόσβησε παντοτινά η ματιά σου​

από τον Ήλιο που άλλοτε μʼ αγάπη μούχες δείξει;​

Πώς έγινε έτσι, να βρεθώ τόσο πολύ μακριά σου​

κιʼ ο ήλιος σου εχθρός να μου γενή, σκοτάδι να με πνίξη;​

​

Πριν από σένα πέθαναν όσα μούχες ταμένα​

κʼ ύστερα χάθηκες και συ μαζί τους, το πιο ωραίο.​

Ένας κυκλώνας γύρω μου τα πάντα έχει θαμμένα​

και μʼ έχει αφήσει ζωντανή μόνον για να σε κλαίω.

[ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ...] ​

​

Πριν φύγω για το μακρινό ταξίδι, θα περάσω,​

διασχίζοντας αδιάφορα των δρόμων τη βοή,​

από τον κήπο που άλλοτε, κάποια απροσδόκητη ώρα​

τα μάτια σου μού μίλησαν για μιαν ωραία ζωή.​

​

Και λησμονώντας πως κʼ οι δυό βγήκαμε γελασμένοι​

κʼ έγινε τόνειρο φωτιά μέσʼ στην ανατολή,​

θα ιδώ τάνθη νʼ ανοίγωνται στο φως και να προσφέρουν​

την εύοσμη ψυχούλα τους στης αύρας το φιλί.​

​

Θα ιδώ τα δέντρα στη βαριά πρασιά ντυμένα πάλι.​

Περιπλοκάδες να ρουφούν ζωή στα ταπεινά,​

χωρίς νάναι λιγότερο χαρούμενες για τούτο​

και τάνθη τους λιγότερο περήφανα κιʼ αγνά.​

​

Και σαν από ένα μάταιο πείσμα και εγώ να ζήσω​

όσα μούπαν τα μάτια σου στʼ ωραίο βραδινό,​

θα ιδώ να γέρνης πάνω μου και θάναι τόσο λαύρο,​

τόσο μεγάλο το φιλί σαν πρώτο, σα στερνό.

Mαρία Πολυδούρη
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ναζίμ Χικμέτ

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απʼ όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα ʽχεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα ʽθελα να σου πω
Δε στο ʽπα ακόμα.
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σʼ έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στʼ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ʽχεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απʼ τη ζωή δεν είναι​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Κώστας Καρυωτάκης
"Όταν ήρθες..."

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ Του Νικου Καββαδια


Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...
Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.
Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
-σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε-
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.
Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.
Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...
Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.
Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...
Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.
Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Αριστούργημα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

Την πρώτη μου τη γκόμενα την λέγανε βαρβάρα
και ποδαράτο πήγαινα, μαρούσι-αγιά βαρβάρα
άφησα το σχολείο μου και γύριζα μαζί της
με έπεισε πως ήμουνα ο άντρας της ζωής της

αχ βαρβάρα....

το ψέμα που μου πούλαγε δεν είχε τέλος κι άκρη
όταν την καταλάβαινα κορόμηλο το δάκρι
λιγόστευαν τα ραντεβού όσο ο καιρός περνούσε
κι έβγαλα το συμπέρασμα ότι με απατούσε

αχ βαρβάρα....

ταμ ταμ ταραμ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Η ΛΗΘΗ

Ήρθαν όλοι επειδή τους
κάλεσα
ο συνετός με τη σωφροσύνη του
ο επιπόλαιος με τη βιασύνη του
ο προφήτης με το βουνό και
την εκκλησία του
ο ξυλουργός με τα πανύψηλα
δάση του
ο γλωσσολόγος με τα φωνήματα
τα μορφήματα και τους δεκάδες
φθόγγους του
ο τσοπάνος με το κοπάδι του
αργότερα θα διαχώριζε τους
αμνούς από τα ερίφια
με τους σκύλους του πριν να
διασταυρωθούν με τους λύκους
μπροστά απʼ αυτόν προηγούνταν
ο αποδιοπομπαίος τράγος του
τα μάλλινα ζεστά υφάσματα
ήρθαν κι η σπορά ήρθε
και τα χιλιάδες σπέρματα
και τα πουλιά με τα πετάγματά
τους και κάποια απʼ τα πουλιά
με την ανίατη γρίπη τους
ήρθαν κι οι νεκροί
με το κίτρινο χρώμα και τα
μυρμήγκια επάνω στο σώμα
τους κι αυτοί επειδή είχαν
καιρό να μιλήσουν ήταν οι πιο
κοινωνικοί
ήθελα να τους αγκαλιάσω
αλλά ήταν τόσοι πολλοί άλλοι
συνοδεύονταν απʼ τις αρρώστιες τους
άλλοι από τους δολοφόνους τους
κι η κυρία πληρότητα ήρθε
και η φίλη της η κενότητα
κι αφού μαζεύτηκαν όλοι
η ομοιότητα κι η διαφορετικότητα
φάγαμε ουρανό και γη
ήπιαμε απόσταγμα γνώσης
καπνίσαμε πίπες και καμινάδες
τζάκια και σόμπες


Ύστερα τους κέρασα
μελίσσια
χωρίς τις ιπτάμενες μέλισσες
ύστερα αφού πέρασε η
πρώτη αμηχανία
χορέψαμε με τις θύελλες και
τις καταιγίδες απʼ όλους η
θάλασσα ήταν η πιο κινητική
ύστερα τα νέφη κι οι γρήγοροι
ποταμοί τα στάσιμα νερά
ήταν συνέχεια καθισμένα
χόρεψα μʼ αυτήν που δεν
τη χόρευε κανείς με την
ασκήμια όλοι μα όλοι
φλέρταραν την ομορφιά
πρώτοι και καλύτεροι οι
πυλώνες που πηγαινοφέρνουν το
ρεύμα ενώ το χώρο
φωτορύθμιζαν οι κεραυνοί κι οι
αστραπές κι οι δυνατές
βροντές καθόριζαν την ένταση
του ήχου
Μόνο αυτή που αγαπούσα
δεν ήρθε αυτής που το
πρόσωπο ξεχνούσα σιγά σιγά
θυμόμουν τις συμπεριφορές της
τους τρόπους της όλα που ζήσαμε
μαζί τα θυμόμουν τα μούρα
με τα οποία έβαφε το στόμα της
τα μεγάλα αφρούγια αμύγδαλα
ίδια με τα μάτια της
τα σκουλαρίκια της που κρέμονταν
όπως τα τσαμπιά απʼ τα κλήματα
Μόνο αυτή που αγαπούσα
έλειπε αρκεί να τη θυμόμουν
καλύτερα και θα ʼρχόταν
όμως οι πίνακές μου
είχαν εξασθενήσει οι πίνακες μου
οι μνημοτεχνικοί
η λήθη είχε ζώσει με στέμμα
λησμονιάς το ψηλό βουνό της
αγάπης που δύσκολα αποφασίζεις
να το ανέβεις άμα το έχεις
για κάποιον λόγο κατεβεί


Γιώργος Καλοζώης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η περιηγηση
Πολλα μαθαινεις και τοσα φτιαχνεις
η φαντασια σου, σε ταξιδευει
πολλα ακους και τωρα ψαχνεις
η παρουσια σου, σε σημαδευει

Αληθειες θελεις, ψεματα φτιαχνεις
η αναζητηση, σε ταξιδευει
το δρομο εχασες και τωρα ψαχνεις
το μελλον τωρα, σε σημαδευει

Σημερα ξεχασες, το αυριο φτιαχνεις
η αφελεια σου, σε ταξιδευει
τον χρονο εχασες και τωρα ψαχνεις
τουτη η στιγμη, σε σημαδευει

Δεν ανασαινεις, πνευμονες φτιαχνεις
η αρρωστια σου, σε ταξιδευει
ο νους σου σαπισε και τωρα ψαχνεις
καινουριος κλωνος, σε σημαδευει

Το Θεο σου ξεχασες, καινουριο φτιαχνεις
η αλαζονεια σου, σε ταξιδευει
το πνευμα εθιξες και τωρα ψαχνεις
η αδιεξοδος, σε σημαδευει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η ποιηση

Τι ειναι η ποιηση; σε ποιον ανηκει;
ενα κομματι, μες στο μυαλο μας
τι ειναι ο στιχος της; σ' ολους ανηκει
ενα χρυσοψαρο, μες στο γυαλο μας

Ποιος ειναι ο στοχος της; να σε αγγιξει
ενα χαμογελο, μεσα στη λυπη σου
ποια η δυναμη της; να σε βοηθησει
ειναι ενας αγγελος, πανω στην πυλη σου

Τι περιεχει; γνωσεις κατεχει
ειναι η ιστορια μας και η εξελιξη
ποια ειναι η λαμψη της; τ' αστερια βρεχει
εχει μαγεια και μια ελξη

Τι σου προσφερει; απλα ενα δωρο
μια συγκινηση, την ευχαριστηση
τι σχημα εχει; απο ενα βολο
του σωματος μου, η ιδια η φυση.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Οι αριθμοι

Οπου και να κοιταξω, ειναι μες στο μυαλο μου
θελω να μεταφρασω, τους παιρνω απ' το γυαλο μου
μ' αυτους αγαπη δειχνω, τρεφω τα αισθηματα
οταν διψαω πινω και φτιαχνω τα ποιηματα
οπου και να γυρισω, μπροστα μου ειναι παλι
οσους και να χτυπησω, ειν' ανιση η παλη
μ' αυτους τον κοσμο χτιζω, τα ονειρα μου φτιαχνω
στον ουρανο πεταω και το μυαλο μου χανω
παντου και μεσα σ' ολα, ακομα και στη βιβλο μου
κατω απο τη σολα, κυριαρχοι στον τιτλο μου
ειναι μες στην καρδια μου, σ' ολα τ' ονειρα μου
τους παιρνω απ' την ψυχη μου, μεσα απο τα νερα μου
μ' αυτους κανω τις πραξεις, φτιαχνω τα συναισθηματα
σου δειχνω τις προθεσεις μου, περιεργα αισθηματα
ολα τα αστερια αγγιζω, στο συμπαν περιπλεκομαι
τον κοσμο αφανιζω, πες μου πως αντιστεκομαι
πως θα 'ναι η μερα αυριο, αυτοι μου λενε παντα
τι πρεπει να αλλαξω, ισως καινουρια μπαντα
νομιζω η αρχη του κοσμου μας, μοναχα αυτοι το ξερουν
οσο και να ρωτησεις, στο φως δε θα το φερουν
λιγο απο τη μαγεια τους, εγω τη συγκεντρωνω
σαν πεπλο οταν κρυωνω, απανω μου τη στρωνω
σου λενε την αληθεια, ποτε δεν κορο'ι'δευουνε
μιλαν για το φεγγαρι, αρχιζουν με πεδευουνε
σου δειχνουν την αξια σου και ειναι η συγκυρια σου
σου δειχνουν τα ονειρα σου και ειναι η ευκαιρια σου
Θελω να με βοηθησετε, μια ευχη να φτιαξω
μια νεα αρχη στον κοσμο μου, να τρεξω να προφτασω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Ο δορυφορος

Μ' αρεσει να περιστρεφομαι γυρω σου
θελω συνεχως να σε κοιταζω
Μ' αρεσει οταν κανω εναν κυκλο σου
θελω τα μαλλια σου να πειραζω
Μ' αρεσει που εισαι ο λογος που υπαρχω
θελω να παιρνω πληροφοριες σου
Μ' αρεσει που για χαρη σου συνυπαρχω
θελω να λυνω τις αποριες σου
Μ' αρεσει οταν κανεις μια περιστροφη
θελω με το μυαλο μου να σε γδυνω
Μ' αρεσει που εισαι για την καρδια μου η τροφη
θελω σα γλυκο κρασι να σε πινω
Μ' αρεσει τα ματια να 'χω πανω σου
θελω να ειμαι το αστερι σου
Μ' αρεσει οταν παιζεις με το πιανο σου
θελω να ειμαι εγω το ταιρι σου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η παρουσια σου
​

Ολες αυτες οι εικονες, περνανε απο τα ματια μου
τροφη για το μυαλο μου, τα ξενα μονοπατια σου
παρεα στην ψυχη μου, οι αδυνατοι σφυγμοι σου
και ονειρα στον υπνο μου, μοναχα οι φραγμοι σου

Σ' ολα τα μονοπατια μου, βλεπω την παρουσια σου
χανω τα λογικα μου, δεν ξερω την ουσια σου
στον κοσμο αυτον υπαρχεις, μπαινεις μες στον δικο μου
χαλας την ηρεμια μου, φευγεις απ' το σταθμο μου
τα λογια μου αντεγραψες και τα 'κανες δικα σου
μα δυναμη με γεμισες, μεσα απο τα ονειρα σου

Σα λαμψη στο σκοταδι, βλεπω την παρουσια σου
σαν αστρο σιγοσβηνεις, ποια ειναι η ουσια σου
ο χρονος μου για 'σενα, ολοκληρος αιωνας
οι σκεψεις σου για 'μενα, ο μαγικος πυλωνας
το ξερω καποτε θα βρεις, το δρομο για να φυγεις
ουτε ενα γεια δε θα μου πεις, απο χαρα θα σφυζεις

Μονο οταν ειμαι μονος μου, βλεπω την παρουσια σου
τωρα καταλαβαινω και ξερω την ουσια σου
στον κοσμο αυτον υπαρχω, μπαινω μες στον δικο σου
χαλαω την ηρεμια σου, φευγω απ' το σταθμο σου
τα λογια σου αντεγραψα και τα 'κανα δικα μου
με δυναμη σε γεμισα, μεσα απο τα ονειρα μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.