...Επειδή όταν ήμουν μικρός πίστευα πάντα ό,τι μου έλεγαν, το είχα δέσει κόμπο πως στο σχολείο θα μάθω γράμματα.


...Ξεκινάω λοιπόν το νήπιο.
Δεν είχε βρεθεί ένας χριστιανός να μου ξεκαθαρίσει, πως το νήπιο δεν είναι "ακριβώς" σχολείο...
Πρώτη μέρα λοιπόν, δηλαδή όχι μέρα, βραδυνές ώρες ήταν το νήπιο.
Και μας βάζει η δασκάλα να κάτσουμε, και να πούμε τα ονόματά μας.
Ύστερα, μας μοιράζει χαρτί και μαρκαρόδους.
Ύστερα, μας μοιράζει χαρτί και κηρομπογιά.
Ύστερα, μας μοιράζει χαρτί και χρωματιστά μολύβια.
Έγινα τούρκος

..."Εγώ ήρθα εδώ για να μάθω γράμματα!"
Έπιασα όλη την στοίβα με τα χαρτιά, και την πέταξα κάτω.
Η δασκάλα ήρθε σε μένα και με χάιδεψε. Εχμμμ, όχι ακριβώς. Φούσκος ήταν.
Είδα τα άστρα να κατεβαίνουν στη γή, αλλά έκανε σεισμό στο κεφαλι μου, και δεν πρέπει να
άγγιξαν κάτω
Μετά, με πήρε από το χέρι, και με τράβηξε στην πίσω περίκλειστη αυλή. Με έβαλε να κάτσω εκεί όρθιος, μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να φάω την ώρα που έφαγαν τα άλλα παιδάκια.
Ήμουν μόνος, κρύωνα, και επάνω μου ο τοίχος υψωνόταν απότομα και κάθετα, έμοιαζε με καμβά πάνω στον οποίο έπαιζαν ακαθόριστες αντιφεγγιές στον άνεμο. Έτρεμα από φόβο.
Σκεφτόμουν διάφορα μα κυρίως, το πόσο τιμωρία πρέπει να έχουν φάει όλοι όσοι έχουν μάθει γράμματα
Τελείωσε το μάθημα, και με πήραν για το σπίτι. Έκατσα και το καλοσκέφτηκα.
...Τέρμα τα γράμματα!