Άσε που με λυπεί κι αυτο το αμφίδρομο «βόλεμα». Πρέπει ο κόσμος εκεί έξω να καταλάβει ότι ο ψυχολόγος βοηθά. Γιατί δεν μιλάμε απλα για μια σχέση ή οτιδήποτε, αυτές οι δράσεις αφορουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Το ότι είναι ακόμη ταμπού..με ξεπερνά. Δεν πάμε μόνο αμα έχουμε καποια καταθλιψη. Παρέχει από απλή συμβουλευτική…μέχρι και ψυχοθεραπεια.
Να σου πω κι εγώ ήμουν έτοιμος να πω ένα « dégage!

»αλλά κρατήθηκα
Έχεις απόλυτο δίκιο. Ναι, είναι ταμπού ο ψυχολόγος. Και έχω παρατηρήσει ότι οι γυναίκες είμαστε πιο δεκτικές. Οι άντρες, άσ΄ τα. Ούτε ν΄ ακούν για ψυχολόγο οι περισσότεροι. Ξέρεις...αυτά τα στερεότυπα. Νιώθουν ότι δεν αξίζουν, αν τον επισκεφθούν. Νιώθουν κάτι σαν ντροπή. Ότι είναι "άρρωστοι", ας πούμε, ή ότι είναι πεταμένα λεφτά γιατί τίποτα δεν προσφέρει. Το έχουν περίεργα στο μυαλό τους. Όχι όλοι. Μα οι περισσότεροι...
Σαφέστατα δεν πάμε μόνο για την κατάθλιψη. Πάμε για οτιδήποτε μας απασχολεί και δεν μπορούμε ή δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.
Το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα (αν και αποφεύγω να λέω πολλά...). Σαν χώρισα κάθισα στον καναπέ ενός ψυχολόγου για κάποιους μήνες. Ένιωθα ότι το είχα ανάγκη. Γιατί αν δεν πήγαινα, όλο αυτό το χείμαρρο που είχα "μέσα μου" θα τον έβγαζα στο γιο μου...Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χωρίζει ένα ζευγάρι και το παιδί που - συνήθως - μένει με τη μάνα, να την βλέπει δυστυχισμένη και μες στα κλάματα. Γιατί μπορεί να ήταν δική μου η απόφαση να χωρίσουμε τα τσανάκια μας, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολη. Μια χαρά τα πέρασα τα διάφορα "στάδια"...
Το προτείνω ανεπιφύλακτα, λοιπόν. Δεν είναι μάγοι οι άνθρωποι, ούτε βγάζουν λαγούς από καπέλα. Αλλά και μόνο που μιλάμε και ξαναμιλάμε και λέμε, λέμε, λέμε, μαθαίνουμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Ανακάλυψα για μένα πράγματα που ούτε καν είχα φανταστεί. Μιλούσα και έπαιρνα απαντήσεις μέσα από αυτά που έλεγα. Αυτό το πράγμα, για μένα, ήταν συγκλονιστικό. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο περιγράψω καλά με λόγια...
Τότε δυστυχώς είναι αργά: για όσα δε ζήσαμε, για τις ευκαιρίες που χάσαμε. Γενικοτερα..
Έχεις δίκιο.