Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Κάμπια]

Ταξίδι νυχτερινό - Αγγελάκη-Ρουκ

Ξαναμπαίνω στ’ όνειρο
σαν σ’ εγκαταλειμμένο σπίτι.
Καπνοί στο βουνό·
σκέφτομαι: «θα καίνε τα σκουπίδια»
μα πάλι υπάρχει μια υποψία
μάγισσας με κύκλους.
Ό,τι γίνεται
έχει ήδη γίνει
γι’ αυτό η πραγματικότητα
μπορεί και μεταμορφώνεται…
Ταξίδι νυχτερινό
σαν ν’ αποφεύγουμε τα νησιά
λεκέδες ομορφιάς
στο σιωπηλό μαύρο
κι οι μανάδες στις γέφυρες
γιατί φωνάζουν τόσο φριχτά
προς τα παιδιά τους
όταν κι αυτά μαϊμουδίζουν
το άπειρο
και δεν ξέρουν ακόμη
αν τα νερά είναι μέσα
ή γύρω απ’ τα μικρά τους σώματα.
Πλέει κι ο μηχανισμός
της φθοράς·
αυτό που λείπει τώρα
θα μου λείπει χειρότερα
στο μέλλον
και θα λέγεται ζωή.

 

[Κάμπια]

Η φυσαρμόνικα - Φωστιέρης Αντώνης

Είσαι στο βάθος και σ’ ακούω που τραγουδάς
Είσαι το βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω·
Η φυσαρμόνικα που φτάνει ως εμάς
Κρατάει στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.
Όλα τα πράγματα που δε θα δω γελούν σαρδόνια
Λάμπες φθορίου μού φωτίζουνε τον ύπνο·
Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας τα σεντόνια
Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.
Α, πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
Με τυραννάνε τα ενθύμια κι ο θυμός·
Πόσο στυφό το σ’ αγαπώ σε στόμα ξένο
Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.

 

[parafernalia]

Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι
και που να καταλάβω;
τούρκικο πουλί ήταν ή ελληνικό;
Ή αν μήπως από κάπου αλλού ερχόταν;
Κανένα σημάδι.
Τη θάλασσα ρώτησα
δύτης είναι, μου’πε.
Πλέκει, όλο πλέκει
νταντέλες στο στήθος μου.
Τον ουρανό ρώτησα
αγγελιοφόρος είναι, μου’πε
Απ’ το ανοιχτό βιολέ
και το τριανταφυλλένιο
ως το μενεξελί.
Τα ψάρια ρώτησα
και τ’άλλα τα πουλιά
και τα καράβια με λογιώ – λογιώ σημαίες.
Όλα κάτι άλλο μου’ πανε
απάντηση δεν πήρα.
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι.
Έ, που να καταλάβω
τούρκικο ήτανε πουλί ή ελληνικό;
Μην κι απ’ αλλού ερχότανε
Και ποιά είναι η φυλή του;
Έ πουλί, του είπα
Ποιοί είναι οι δικοί σου;
Ποιά είναι η χώρα σου;
Γλάρος είμαι, μου’πε
Πόσο χρονώ είμαι;
Όσο κι ο κόσμος.
Από ποιά χώρα είμαι;
Απ’τη γη, απ’ τον ουρανό, απ’ τη θάλασσα
Τα σύνορά μου ποιά;
Το χώμα, το νερό, ο αγέρας..​

~ Özdemir İnce ~

 

[Κάμπια]

Το μαύρο - Φωστιέρης Αντώνης

Το μαύρο είν’ οι λέξεις
Που πέσανε η μια πάνω στην άλλη
Τα τυπωμένα ποιήματα
Το ένα πάνω στ’ άλλο
Κι όλα τα χρώματα που ζήτησαν εκεί
Το τελικό κρησφύγετο.

 

[juste un instant]

Είσαι το αστέρι που θα φωτίσει το σκοτάδι μου
Είμαι η φλόγα που θα σε ζεσταίνει τους χειμώνες
Τα λόγια σου όμως με πλήγωσαν απύθμενα
Ο εγωισμός μου σου έκρυψε την αλήθεια
Έφυγες και βρήκες άλλη φλόγα
Κι εγώ ζω μες στο σκοτάδι

 

[Nascentes morimur]

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό, τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!

Γ.Σουρή: «Μυρωμένοι στίχοι» («Σκατολογία» αλλιώς)

πιο επίκαιρο απο ποτέ...

 

[Nascentes morimur]

Caute

Τροχίζεις σκυφτός
τους φακούς των τυφλών
Τέσσερα σόλδια μεροκάματο
(τσίμα τσίμα τα προς το ζην)
αφορεσμένος, μονήρης, απο-
συνάγωγος Ραβί προσδοκιών
που σε ήθελαν εκλεκτό τους
Αποσύρεις την Ηθική σου
κάτω από υλακές
με τον Θεό πανταχού παρόντα
στην ανυπαρξία
στη σκόνη του γυαλιού
που φράζει τα πνευμόνια σου
Τροχίζεις σκυφτός
τα μάτια των τυφλών

Baruch ή Benedictus de Spinoza

 

[glayki]

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

Η ανορεξία της ύπαρξης, Καστανιώτης, 2011. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

[Nascentes morimur]

Χαθήκαμε
σε μίζερες σκέψεις
και μικρότητες,
χωρίς να λύσουμε
το μέγα μυστήριο του κόσμου,
για να μείνει το ερώτημα
άλυτο και αδυσώπητο.
Πως έζησες,
γιατί έζησες έτσι όπως έζησες,
τι θα μπορούσες να κάνεις
και δεν έκανες,
για άλλο δρόμο έψαχνες,
για άλλο νόημα,
λάθος κουδούνια,
λάθος πόρτες χτύπησες,
λάθος δρόμους πήρες,
λάθος ανθρώπους αγάπησες,
σε λάθος κρεβάτια κοιμήθηκες,
σε λάθος σπίτια έζησες.
Γιατί τέτοια
περιφρόνηση
σε αυτό που ονειρεύτηκες,
σε αυτό που σχεδίασες;

Κώστας Μουρσελάς
Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά

 

[parafernalia]

Αίσθησις

Στο μπλε των δειλινών του καλοκαιριού, θα γυρίσω τα μονοπάτια,
τσιμπημένος απ’ τ’ αυτιά του σιταριού, πατώντας στο χορτάρι:
Ονειροπόλος, θ’ ατενίζω, καθώς θα νιώθω την δροσιά στα πόδια μου.
Θ’ αφήσω τον άνεμο να λούσει το γυμνό μου κεφάλι.
Δεν θα μιλώ, δεν θα σκέφτομαι τίποτα:
αλλά ο απέραντος έρωτας θα ξεσηκώσει την ψυχή μου,
και θα ξεμακραίνω, όλο και πιο μακριά, σαν τσιγγάνος,
μέσα στην Φύση,- ευτυχισμένος σαν να’ χα ένα κορίτσι.

Ρεμπώ

 

[Nascentes morimur]

Η κάμαρη απόψι
να μην έχει φως πολύ. Μέσα στη ρέμβη όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως
μέσα στην ρέμβη έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της αγάπης, για νάρθουν οι σκιές.

Για νάρθουν - Κ. Καβάφης

 

[glayki]

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα.

Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή μακρινή απόσταση απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…

Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.

Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙ πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις τα πετάω. Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙ να φεύγουν τα περιττά λέω να μπω στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

 

[parafernalia]

Σύλβια Πλαθ

 

[Nascentes morimur]

Ελπίζω όταν κοπιάσω αρκετά να μην φέρω μαζί μου το άξιο σώμα μου
η ίδια στην κόλαση
προστάτιδα ενός πάνδημου έρωτα
ή στον παράδεισο
μια Αφροδίτη να πλήττει
να θωπεύει το πεταμένο καυτό σπέρμα.
Θα μπορούσα να με φανταστώ
σαν ένα κατοικίδιο
να με φροντίζουν
να με αγαπούν
να με ταΐζουν
να με χαϊδεύουν.
Να είμαι αντίθετου
φύλλου
ένα αρσενικό
με ελευθεριάζουσα ήθη
με μια αξιοθαύμαστη ευπρέπεια
ένας μελαγχολικός χαρακτήρας
με απαράμιλλη τρυφερότητα.
Να μην χρειάζεται να αγωνιστώ
για τίποτες.

Ύβρις

Το κέντρο των απολαύσεων
αφήνει την έκσταση του να χυθεί
με ζέση. Η βιαιότητα
της οδύνης ήταν η μόνη λαχτάρα.
Η μόνη ένδειξη ότι υπήρξα.
Ένα σαγηνευτικό ερμαφρόδιτο
προικισμένο από τα δώδεκα του χρόνια
με εκθαμβωτικό δέρμα λησμονεί
κάθε νόμο και αρχή.
Για πάντα ενωμένοι σε ένα πλάσμα. Κατάρα Σαλμακίς
που τον φιλούσες λαίμαργα, σφιχτά αγκαλιασμένη.
Ανάθεμα η νοτιοδυτική άκρη της Μικράς Ασίας -
Επί τη Θαλάττη Καρία.
Ένα βρωμοθήλυκο αντλεί ηδονή
από την πληγείσα περηφάνια της.
Πληθαίνει κανείς τις απολαύσεις του
όταν επιδεικνύει σεβασμό
στις διαστροφές.


Ύβρις

Σ.δουτσίου

 

[parafernalia]

Σε νέες θάλασσες

Εκεί - θέλω να πάω, και εκεί εμπιστεύομαι
Ο εαυτός μου από εδώ και πέρα, είναι στα χέρια μου.
Η θάλασσα ανοιχτή μπροστά μου, στο γαλάζιο
Με παρασέρνει το γενοβέζικο πλοίο μου

Όλα λάμπουν, καινούργια, ολοκαίνουργια για μένα
Το μεσημέρι κοιμάται στο χρόνο και στο χώρο - :
Μόνο το βλέμμα σου - έτσι τρομερά
με καρφώνει, στην Αιωνιότητα!

Νίτσε

 

[Nascentes morimur]

Δέηση

Την αγάπη να ντυθώ
που είμαι γυμνή —
που μοιάζω πολιτεία
ακατοίκητη,
από ήχους βουβή,
κι από τριγμούς τερετίζω,
φύλλο ξεραμένο, αναιμικό του Μάρτη.

Την ηδονή να τυλιχτώ
αφού στον κόσμο αυτό δεν ήρθα για τη λύπη
που φαρδιά μου πέφτει
σαν ρούχο ξένο.

Ξανά θέλω να νιώσω τη φλόγα,
την αλμύρα να ξεχάσω των δακρύων
–τις τρύπες στους κρίνους
και το χελιδόνι το νεκρό στο μπαλκόνι–.

Ξανά να με δροσίσει του χαμόγελου η αύρα,
κύμα όλο καμπύλες
θάλασσα πάνω στους βράχους της παιδικότητάς μου,
άστρο μες στα χέρια,
δάδα αιώνια του δρόμου προς τον καθρέφτη
όπου ξανά θα κοιταχτώ
ολόκληρη επάνω ως κάτω,
προστατευμένη
κρατημένη απ’ το χέρι,
απ’ το φως,
από χορτάρι καταπράσινο και υφαίστεια —
γεμάτα κολίβρια τα μαλλιά μου,
δάχτυλα, που βγαίνουν απ’ το κουκούλι πεταλούδες,
ο αέρας μπλεγμένος στα δόντια μου,
επιστρέφοντας στην τάξη του,
ένα σύμπαν κατοικημένο από κενταύρους.

Την αγάπη να ντυθώ
που ’μαι γυμνή.

Gioconda Belli​

 

[parafernalia]

Gioconda Belli

Πολύ σπουδαία αυτή η γυναίκα, ευχαριστώ που μου την ξαναθύμησες.

Spoiler

Θα πρότεινα σε συνέχεια αυτό το βιβλίο...

...αλλά και αυτό το ποίημα (ευτυχώς δεν βρέχει σήμερα ):


Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής
(En la doliente soledad del domingo)

Είμαι εδώ —
γυμνή,
πάνω στα μοναχικά σεντόνια
τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.

Το κορμί μου κοιτάζω,
ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,
το σώμα μου
που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,
αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις
απ’ το ανήμερο πάθος σου,
που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτα
σε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιων
και αχών σπηλαίων μου εσωτάτων.

Τα στήθη μου κοιτάζω
που χαμογελώντας τα συνταίριαζες
στην παλάμη του χεριού σου,
και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες
στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,
ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν
προσκρούοντας με την στεφάνη του
στη γλυκειά σου σάρκα.

Τα πόδια μου κοιτάζω,
απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,
που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγονταν
για να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας
προς το ίδιο κέντρο το δικό μου
και την χλοερή βλάστηση του όρους
όπου εξύφανες μάχες βουβές
εστεμμένες ηδονή,
προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσεις
και πρωτόγονους κεραυνούς.

Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω,
καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει
πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής,
ένας καθρέφτης ροδαλός,
εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.

Βρέχει — αλύπητα βρέχει
στο πρόσωπό μου
και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου
καθώς σκεπάζω
με τις δυνάμεις μου όλες
την ελπίδα.

 

[Κάμπια]

 

[parafernalia]

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα

Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)

 

[Nascentes morimur]

"Θα ρθώ στο σπίτι σου την τεσσαρακοστή μέρα
Θα ρθώ γιατί τα μέλη μου ασπρίζουν απ' τήν απουσία σου
Πεινάω για τους εχθρούς σου
Ντρέπομαι για την αδυναμία μου στις κινήσεις του βάλτου
Που κυματίζει σαν αχόρταγο φίδι
Θα ψηλαφούσα την έκσταση
Αν δε φοβόμουνα να μαζέψω τις στάχτες
Στην κοιλιά της μάνας μου
Στο βάθος του κύματος
Στη σπινθιρόβολη καταβόθρα
Της εκκλησίας."

J.Mansour