Πώς αισθάνεστε;

[dum dum boy]

 

[Guest 709611]

 

[H|M]

Ήθελα να ουρλιάξω για να βγάλω ό,τι πόνο έχω μέσα μου.
Αλλά, καθόμουν σιωπηλός και απλά παρατηρούσα...

 

[Guest 709611]

Χαρούμενη...Αυτό αισθάνομαι. Πού είναι εδώ, μαζί μας, ανάμεσά μας...

Είναι πολύτιμες...οι ευγενικές ψυχές. Και λείπουν....σαν λείπουν...

 

[Ion.]

 

[Valder]

Κούραση. Τώρα καταλαβαίνω τη μάνα μου.

 

[Aleksa]

Το σπίτι μου, καταφύγιο.
Και μ'άρέσει.

 

[Valder]

ΗΔΟΝΗ! Τα γόνατά μου πονάνε, οι μύες αρχίζουν να καίγονται, ΝΑΙ!!! ΠΟΝΑΩ!!!

 

[RafAspa94]

 

[H|M]

[...] αντικαταπληκτικά.

Όλη μέρα παλεύεις να φαίνεσαι δυνατός και χαρούμενος. Τους πείθεις όλους και όλα καλά.

Πας σπίτι, κλείνεσαι στο δωμάτιο. Άντε πείσε και τον εαυτό σου τώρα...

Καμιά μέρα, θα πάω στη θεωρία.
Γιατί στη θεωρία όλα πάνε καλά.

 

[ultraviolence]

*thoughts*

 

[RafAspa94]

 

[Valder]

Όταν μαθαίνεις ότι τελείωσε ο γύρος χοιρινός στην τοπική σουβλακερί κι ο μπροστινός σου πηρε την τελευταία μερίδα:

 

[H|M]

– Εγώ, πώς αισθάνομαι; Εγώ αισθάνομαι ό,τι κι εκείνος.
– Κι εκείνος; Πώς αισθάνεται;

– Εκείνος αισθάνεται...
Πως, χάνεται ο κόσμος κάτω απ' τα πόδια του.
Πως, τον σκότωνει ο πόνος καθημερινά.
Πως, ο κόσμος αστειεύεται με το ψυχολογικό του χάος.
Πως, το μόνο που ήθελε ήταν να δώσει αγάπη... Αγάπη πολλή... Αγάπη ανεκτίμητη... Αγάπη αληθινή...

Και δεν αισθάνεται μόνο, σκέφτεται επίσης. Όχι πολλά, δε χρειάζεται.
Ενα πράμα... Συνταρακτικό μεν, πικροθρήνητο δε.
Μία σκέψη... Δυσκολοχώνευτη μεν, δυσκολοβάσταχτη δε.
Το σκέφτεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε στίγμη.
– Τί σκέφτεται ντε;
– (βαθύς αναστεναγμός)

Spoiler: Τί σκέφτεται;

Πώς την πάτησε έτσι...

 

[Pak]

 

[Guest 709611]

____________

Δεν έχω όρεξη, σήμερα, γάτα μου...Νιώθω κουρασμένη. Ψυχή τε και σώματι..

 

[H|M]

Μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου και διαπιστώνω ότι μου λείπουν, όχι μερικά, πάμπολλα!
Τώρα...
Τα 'χασα; Πιθανόν.
Τα χάρισα; Πιθανόν.
Μου τα κλέψανε; Πιθανόν.
Όλα είναι πιθανά. Μία όμως η απάντηση.
Θα την μάθω ποτέ; Δε ξέρω.
Θα την θυμηθώ ποτέ; Δε ξέρω.
Θα την βρω ποτέ; Δε ξέρω.
Ένα ξέρω.

Ότι χωρίς κουμπιά δε κουμπώνεται η ρημάδα.
Και τώρα, ΠΏΣ στο καλό να την προφυλάξω;

 

[Guest 709611]

Μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου και διαπιστώνω ότι μου λείπουν, όχι μερικά, πάμπολλα!
Τώρα...
Τα 'χασα; Πιθανόν.
Τα χάρισα; Πιθανόν.
Μου τα κλέψανε; Πιθανόν.
Όλα είναι πιθανά. Μία όμως η απάντηση.
Θα την μάθω ποτέ; Δε ξέρω.
Θα την θυμηθώ ποτέ; Δε ξέρω.
Θα την βρω ποτέ; Δε ξέρω.
Ένα ξέρω.

Ότι χωρίς κουμπιά δε κουμπώνεται η ρημάδα.
Και τώρα, ΠΏΣ στο καλό να την προφυλάξω;

 

[RafAspa94]

 

[Ion.]