
05-07-11

23:42
θέλω να το επεξεργαστώ λιγάκι αυτό.
Όσο αγαπάω μένω πίσω,
κι όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω..
η πίκρα του μιλάει,
όχι η φωνή η αληθινή.
Κανένας δεν μας πλάθει ξανά απόΠου είπε κι ο Πάουλ Τσελάν στον ψαλμό,
χώμα και πηλό,
κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας.
Κανένας.
αλλά η αγάπη δεν είναι ανάγκη Θεού,
είναι ανάγκη για αγάπη
και δε σε πάει πίσω,
απλώς έχει αυστηρούς κώδικες.
Να ακούς την πείνα σου και να είσαι υπέροχα περίεργος,
αυτή είναι μια κάπως ποιητική συνταγή για μένα.
αλλά κι αυτό το θέατρο στεναχώριας (πες τα ρε Σβίττερς) για να πετύχει η ρίμα
και να ευλογήσει ιερά άσματα σε ανίερες ψυχαναγκασμένες στιγμές,
μα δε φταίει η αγάπη, αγάπη μου
αλλά ότι δε φυτεύεις και κανά σπόρο
την άνοιξη για να φας το καλοκαίρι.
Η πραγματικότητα είναι ότι η αγάπη με ισχύ
σε εκτοξεύει στο καλύτερο μέλλον,
μόνο που επειδή είναι αόρατο και η ταχύτητα μεγάλη
κάποιοι κλείνουν τα μάτια,
άλλοι παθαίνουν δρεπανοκυτταρική από τα θεάματα,
κι άλλοι ξέρουν ότι μάλλον..
...κλάψανε με στίχους επιθέματα για
υποσχέσεις που δεν κράτησαν.
Ας κατηγορήσουν τα δάχτυλα τους, στη τελική.
υγ. ο σοφός θα πει:
δε βάζουμε λέω γω φωτιά σε ένα ΚΑ.ΠΗ ?
Γιατί είπαν ψέμμα. Δε γερνάμε μα καιγόμαστε, σπάμε.
Κι αρχίζουμε ξανά απ' την αρχή.
Τι ωραία που τα λες.

Όταν κάποιος από τους 2 δεν ακολουθεί τους αυστηρούς κανόνες; Τι γίνεται τότε; Τι γίνεται με το άλλο άτομο; Το αξίζει αυτό; Οκ, η αγάπη είναι ρίσκο, αλλά πονάει πολύ μερικές φορές.

Το υγ. όλα τα λεφτά

Ανταποδίδω...

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.