Εμμμ Χάουλα σόρυ που θα σε απογοητεύσω, αλλά οι Venom πρακτικά δεν έπαιζαν ποτέ black. Έπαιζαν ένα unholy thrash το οποίο ουσιαστικά οδήγησε στη δημιουργία του Black ρεύματος, μαζί με τη μουσική των Celtic Frost και των Bathory. Αυτές οι μπάντες θεωρούνται pro-black, καθώς περιέχουν πολλά στοιχεία του, αλλά αποτελούν ουσιαστικά το προοίμιό του. Τώρα σε σχέση με τις δηλώσεις του στυλ " το black metal δεν είναι μουσική" έχω να δηλώσω ότι όχι μόνο πρόκειται για είδος μουσικής, αλλά μάλιστα μπορεί να εξωτερικεύσει τη μελαγχολία πολύ καλύτερα από πολλά είδη μουσικής.
Καλά τα λες φίλε Τέτρα, όμως ακριβώς σ' αυτά ήθελα να επικεντρωθώ. Δηλαδή, ενώ ήμουν εκεί στο "προοίμιο" του Black, την ώρα που γεννιόταν κι ενώ άκουγα μανιωδώς τα παραπάνω συγκροτήματα που αναφέρεις (ιδιαίτερα τους/τον Bathory), την ώρα που οι κλασικοί μεταλλάδες ξίνιζαν τα μούτρα (όπως αναφέρει παρακάτω η Obscura), τελικά δεν μπόρεσα ν' ακολουθήσω, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι φίλοι που συνέχισαν ν' ασχολούνται με το είδος, το γύρισαν στο Death 'n' Black (κατά το Rock 'n' Roll


). Επίσης, βλέπετε πως δεν έχω κολλήσει τραγουδιστικά στον Dio και τον Dickinson.
Ωστόσο, κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του. Ακόμη και βιολογικά αν το δει κανείς, υπάρχουν είδη τα οποία διαβιούν σε ακραίες συνθήκες, ενώ υπάρχουν κι άλλα που διαβιούν σε ΠΟΛΥ ακραίες συνθήκες. Εγώ ανήκω στα πρώτα, εσείς στα δεύτερα, συνεπώς
για μένα προσωπικά δεν αποτελεί μουσική, αφού απλά φαντάζει σαν βουητό στ' αυτιά μου και γρήγορα το βαριέμαι θανάσιμα (ρε λες γι' αυτό να το λένε και Death;


). Αν εσύ ξεχωρίζεις κάτι μέσα απ' όλον αυτόν τον οδυρμό, με γεια σου με χαρά σου. Θα μπορούσε κάποιος άραγε να κινηματογραφήσει μια θύελλα σκόνης μέσα στην έρημο και να το παρουσιάσει ως κινηματογραφικό έργο; Τι θα έβλεπε τότε ο θεατής; Κάτι παρόμοιο νιώθω για το Black.
Τετρα οι Venom ξεκίνησαν σαν Black και το γύρισαν σε Thrash.
Chaos, έχω αναφερθεί παραπάνω στα περί Death Metal θεματολογίας, ίσως να σε ενδιαφέρουν. Τώρα σχετικά με τα brutal vocals, αν και ξεκίνησαν από το black metal, όπου οι vocalists την είχαν δει δαίμονες, υιοθετήθηκαν και σε άλλα είδη π.χ. στο Doom, τα οποία έβγαλαν απίστευτα groups π.χ. τους My Dying Bride.
Τα brutal vocals δεν μ' ενοχλούν, αλλά στις κατάλληλες δόσεις, όπως πχ τα χρησιμοποιούν οι My Dying Bride (τους έχω δει live), ή ακόμη καλύτερα συγκροτήματα όπως οι Epica. Η συνεχής τους όμως χρήση, αφαιρεί από το κομμάτι κάθε δυνατότητα συναισθηματικών αποχρώσεων, άρα όλα τα κομμάτια ακούγονται τελικά το ίδιο. Λείπει η ποικιλία στο είδος αυτό, τελικά έχει καταλήξει ένα είδος ασφυκτικού κομφορμισμού, αφού εδώ και 20 περίπου χρόνια αρνείται να εξελιχθεί, πέραν των πιο δαιμονικών φωνητικών, για τα οποία όπως είπα νιώθω σαν να είμαι μικρό παιδί και κάποιος μου κάνει το λύκο για να με φοβερίσει...
Σεβαστή η αντίδραση του Χάους. Με δυσπιστία έβλεπαν οι παλαιότεροι μεταλλάδες το κίνημα του thrash τη δεκαετία του '80 και μάλιστα (interesting fact!) υπήρχαν άνθρωποι που αφόρισαν τους Manilla Road όταν το γύρισαν στο πιο γρήγρορο και επιθετικό. Όμως το ζήτημα είναι να μην αντιλαμβάνεσαι στερεοτυπικά ένα ολόκληρο είδος δεδομένου ότι συχνά υπάρχουν τεράστιες διαφορές από συγκρότημα σε συγκρότημα (και οι Da(ο)rkthrone θεωρούνται black και οι In the Woods το ίδιο) και βεβαίως δε μοιράζονται όλη την ίδια νοοτροπία (και η στερεοτυπική νοοτροπία μπορεί να είναι εξαιρετικά βλακώδης).
Εγώ πάλι έχω ζήτημα με τα core-ish φωνητικά σαν αυτά των pro-pain καλή ώρα. Μου βγάζουν έναν σιχαμένο προσποιητό τσαμπουκά (θυμάμαι τους pantera τώρα, yikes!) και το concept όσων συγκροτημάτων τους είδους έτυχε να ακούσω παραείναι προσγειωμένο και πεζό. Θέλω φαντασία και υπέρβαση στο χέβι μέταλ μου.
Εδώ δεν παίζει το πρώτο που λες, γιατί το Black είναι παλιότερο από εσάς, όχι εγώ πολύ παλιότερος του Black. Ήμουν εκεί εν τω γεννάσθαι, που λένε. Ακολούθησα όσο μ' έπαιρνε, δεν μπορώ παραπέρα. Δεν ξέρω πού ακριβώς βλέπετε τις διαβαθμίσεις μέσα στο είδος, όμως επειδή οι παλιοί μου φίλοι πάντα μου κάνουν τη χάρη να με μορφώνουν όποτε συναντιόμαστε, έχω ακούσει πολύ Death 'n' Black. Δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάτι το ενδιαφέρον έστω και σ' ένα κομμάτι. Το πιο γελοίο που έχω δει, είναι σε συναυλία των Cradle of Filth, όπου μας έβγαλαν και μια γκόμενα με ρούχα τύπου sex shop να κουνιέται στην σκηνή, θυμίζοντάς μου το τραγούδι "Ανέβα στο τραπέζι κούκλα μου γλυκειά". Δεν ξέρω σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται, όμως εμένα δεν μπορούν να με συγκινήσουν με τέτοια μέσα.
Θ' αναφερθώ σε κάτι που μου είπε ένας φίλος μου, λίγο μεγαλύτερος από εμένα, που ακούει Black πιο πολλά χρόνια από την ηλικία των περισσότερων από εσάς. Σημειωτέον ότι ο εν λόγω έχει συλλογή με πάνω από 2000 δίσκους βινύλιο, ξέχωρα τα CD και τις κασσέτες, απ' όλα τα είδη ροκ μουσικής. Στην παρατήρησή μου λοιπόν πως αυτό που άκουγα λίγο έμοιαζε με μουσική, εκείνος μου είπε και η γυναίκα του συμφώνησε μετ' εμφάσεως: "
Στ' @@δια μου η μουσική ρε!! Εμένα μου βγάζει το απωθημένο και γι' αυτό γουστάρω, όχι για τίποτε άλλο"...
Φαίνεται πως εγώ δεν μοιράζομαι το ίδιο απωθημένο μαζί του, ή ότι θεραπεύτηκα νωρίς...

Προσποιητός ο τσαμπουκάς των Pantera και των Pro Pain; Μα με τίποτα μιλάμε! Σιγά σιγά θα μας πεις φλώρους και τους Slayer. Πίστεψέ με, επειδή έχω τραγουδήσει τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων live, το ίδιο το τραγούδι σου βγάζει τον τσαμπουκά σου, θέλεις δεν θέλεις, κι όταν τελειώνει νιώθεις άδειος μέσα σου σαν να έχεις στραγγίσει. Καμμία προσποίηση δεν περιέχει το τραγούδι...