Συνέχισε την ιστορία Christmas edition

[fockos]

Είναι ένα παιχνίδι που κάποιοι ίσως το έχουν ξαναπαίξει. Στόχος μας ειναι να φτιάξουμε μια ιστορία που θα στέκει και όχι να φέρουμε σε δύσκολη θέση τον επόμενο. Αρχίζω την ιστορία και όποιος θέλει την συνεχίζει και πάει λέγοντας. Όποιος θέλει να συνεχίσει γράφει ένα μήνυμα αναλαμβάνω εγώ (ώστε να μην γράψουν και άλλοι την συνέχεια) και προσθέτει το μήνυμα του με επεξεργασία μηνύματος.

Δεν επιτρέπονται συνέχειες την 1 πρότασης. Μια 2 παραγράφοι είναι ιδανικό. Η ιστορία θα κρατήσει μέχρι την παραμονή των Φώτων. Τοτε θα αποφασιστεί και ο τίτλος.



Αρχίζω.



Γεια σας, με λένε Φλαβίνο, ίσως σας φαίνεται περίεργο αλλά θα αναρωτιέστε τι είμαι και τι ρόλο βαράω σε αυτό το κείμενο. Είμαι ένας λαγός που γεννήθηκα και μεγάλωσα στο δάσος του Σειχ Σου. Όλα τα ζωάκια έχουν όνειρα ακόμα αν και μερικά δε μπορούνε να σας τα πούνε. Εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω κατοικίδιο και να ζήσω τα λεγόμενα ανθρώπινα Χριστούγεννα. Πολλά σκυλάκια και γατούλες που πάνε στο δάσος για βόλτα μου είπανε για τα Χριστούγεννα πολλά πράγματα. Υπάρχει που λέτε ένα δέντρο που το στολίζουνε, κάτω βάζουνε δωράκια, όλοι άνθρωποι και ζωάκια τραγουδάνε όμορφα τραγουδάκια και εκείνες τις ημέρες όλοι είναι χαρούμενοι, τρώνε ωραία φαγητά και τα περνάνε καλά.


Πόσο ήθελα να ζήσω τα Χριστούγεννα. Εμείς τα ζωάκια δεν εχουμε Χριστούγεννα, για μας κάθε μέρα είναι μια ίδια μέρα. Έτσι λοιπόν που λέτε αποφάσισα να εγκαταλείψω το δάσος μου να πάω στην Θεσσαλονίκη και να πείσω έναν καλό άνθρωπο να με πάρει για κατοικίδιο. Είχα όμως ένα πρόβλημα πως μπορούσα να πείσω έναν άνθρωπο να με πάρει για ζωάκι όταν ολοι σχεδόν προτιμάνε σκυλάκια γατάκια ή κουνελάκια. Με αυτές τις σκέψεις άφησα το δάσος και ξεκίνησα για την Θεσσαλονίκη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[MissKit]

Δε σε παίζει κανείς Φοκε; Ας συνεχίσω εγώ για λίγο!



[..] Μα καθώς περπατούσα..
-Περίμενε!... ακούστηκε μια αδύναμη αλλά σπιρτόζικη φωνούλα.
-Μα ποιος; Ποιος είναι εκεί;
-Φλαβίνο, είμαι ο φίλος σου, ο Ερρίκος. Αλήθεια, σκέφτηκες πως θα έφευγες χωρίς εμένα;
Ο Φλαβίνος έκπληκτος είδε τον αγαπημένο του φίλο μπροστά του. Ήταν πράγματι ο Ερρίκος που του μιλούσε! Πόσο χαιρόταν που τον έβλεπε πριν να φύγει! Μα κάτι δεν είχε καταλάβει.. Χωρίς εκείνον; Τι να εννοούσε;
-Θέλεις να πεις... Θα έρθεις μαζί μου;
-Ε τι σου λέω! Φυσικά και θα έρθω!
-Μα Ερρίκο, εσύ πάντα έλεγες πως δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από το δάσος μας. Πώς θα φύγεις;
-Ποτέ όμως δε θα είναι ίδιο το δάσος χωρίς εσένα, τον καλύτερό μου φίλο. Γι' αυτό αποφάσισα να σε ακολουθήσω. Θα ζήσουμε αυτή την περιπέτεια μαζί! Εξ'΄άλλου μπορούμε να βρούμε ένα σπίτι με μεγάλο κήπο, για να μπορούμε να παίζουμε, ακριβώς όπως παίζαμε στο αγαπημένο μας δάσος.
Έτσι λοιπόν οι δυο φίλοι, ξεκίνησαν μαζί για το μεγάλο τους ταξίδι ως τη Θεσσαλονίκη, όπου θα έβρισκαν ένα δικό τους σπίτι και θα γιόρταζαν τα Χριστούγεννα όπως τα φαντάζονταν μέσα από τις περιγραφές των άλλων ζώων.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[juste un instant]

Ο Ερρικος λοιπόν με τον φιλο του Φλαβινο κατηφορησαν προς την πολη. Ηταν χειμωνας και σουρουπωνε νωρις.
Ξαφνικα αρχισαν να πεφτουν μερικες νιφαδες χιονι. Το κρύο ομως ηταν υποφερτο, ειδικα για τους λαγους που ειχαν πλουσια γουνα.
Πιο περα ακουγονταν χαρουμενες παιδικες φωνες... Ηταν τεσσερα παιδακια. Δυο αγορια και δυο κοριτσια. Εμοιαζαν με μαθητες σχολειου. Ηταν ολο χαρα γιατι σπανια χιονιζε εκει...