Στιγμούλες..

[Kakerlak]

28-07-07...

ειχα να τον δω 20 ωρες... η μερα μου γεματη κ παρα πολυ κουραστικη....

καθομαι στο μπαλκονι στης 2 κ 30 το πρωι κοιταω τα αστρα κ τον περιμενω
η νυχτα μαγικη... ξαφνικα νιωθω κατι πισω μου τρομαζω... κ μεσα σε δευτερα ειμαι στην αγκαλια του ειμασταν καποια λεπτα αγκαλιασμενοι μου φανηκε αιονας... με κοιταει στα ματια... κ μου λεει θελω να περασω την υπολλοιποι ζωη μου μαζι σου... εισαι η ζωη μου....εισαι το αλλο μου μισο...

τον φιλαω κ μου λεει θελω να κανω παιδια σου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

αχου τι τελειο!!!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[*marouli*]

Η πιο προσφατη όμορφη στιγμή μου ήταν χθες...

Στη θάλασσα,το βραδυ...Μετά απο πολυυυυυ καιρο όλη η παρέα μαζί να κάνουμε ότι καναμε παλιά...που είμαστε πιο μικροί και πιο πολλοί...Ειχε πλάκα...και νοσταλγία και συγκίνηση... Και καταλαβα ποσο αγαπώ εκείνο το μερος και αυτους τους ανθρώπους...Και πόσο πολύ μου λείπουν...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Εκείνο το βράδυ στην "Ιθάκη". Εγώ με μαύρο ξωπλατο φόρεμα, εκείνος με κουστούμι να τρώμε ιδιαίτερες γεύσεις χαζεύοντας το απαλό κυματάκι και ακούγοντας μουσική από πιάνο. Και η ατάκα της βραδιάς: "Το ψάρι σε πακέτο λέμε".



(πόσο ωραία είχαμε περάσει εκείνο το μήνα..)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

15 Σεπτέμβρη 2006: Ένα φορτωμένο κάργα τζιπ και εγώ να νιώθω περίεργα που αφήνω το πατρικό μου για να μείνω με τον πρώην μου. Να νιώθω μια άγρια χαρά που επιτέλους θα τον έχω κάθε βράδυ δικό μου, που θα αποδείκνυα σε όλους πως να, τελικά τα καταφέραμε!! Κι έναν τεράστιο φόβο για το άγνωστο.. για το αν θα καταφέρω να μείνω μαζί του χωρίς να σφαχτούμε, για το αν τελικά θα κρατήσουν όλα όσα χτίζαμε τέσσερα χρόνια τώρα.. Δεν θα ξεχάσω την θλίψη στα μάτια του μπαμπά μου, παρόλο που διαρκώς έλεγε "πρέπει να φύγεις από το σπίτι, είσαι μεγάλη πια!" (αχ αυτοί οι μπαμπάδες! ) Και όταν φτάσαμε εκείνος ήταν ήδη εκεί και τα μάτια του έλαμπαν πιο πολύ κι απ' το φεγγάρι..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Guest 990498]

Δε θυμάμαι πότε, αλλά ήταν Νοέμβρης 2-3 χρόνια πριν και, πλοίο έμπαινε Μυτιλήνη και εγώ χαιρετούσα ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για εμένα τώρα.13 ώρες ταξίδι μέσα στη ταλαιπωρία μόνο για εκείνη.
Είναι και πολλές ακόμη αλλά αυτή θυμήθηκα τώρα, αν μου έρθει και καμία άλλη θα την αναφέρω εν καιρώ!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Niyia]

18/7/2003
Ημέρα των Γενεθλίων μου
Μύκονος (δούλευα εκεί, εκείνο το καλοκαίρι)
Χτυπάει το κινητό μου πρωί πρωί κ ήταν από την Γραμματεία της ΑΣΟΕΕ κ με ενημέρωσε ότι είχα γίνει δεκτή στο Μεταπτυχιακό...
(έψαχνα μανιωδώς 1,5 χρόνο μεταπτυχιακό κ αφού είχα γυρίσει όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδος κάνοντας αιτήσεις κ περνώντας από τραυματικές συνεντεύξεις, είχα πλέον πιστέψει πως ποτέ δεν θα με δεχθούν σε κανένα πανεπιστήμιο εδώ κ ήμουν έτοιμη να φύγω για Αγγλία )
Δεν μπορούσα να μιλήσω στην κοπέλα στην γραμμή από τη συγκίνησή μου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Τόσα τραγούδια, τόσες στιγμούλες. I want you, Πες πως δεν με γνώρισες ποτέ, Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει, Πιάνω Φωτιά, Ό,τι ονειρευόμουν, Μέσα στη Βουή του Δρόμου, Heartbreaker, Touch me in the morning, Why 'd I have to fall in love with you, Επικίνδυνα Σε Θέλω, Αγάπα Με, Καλοκαιρινά Ραντεβου. Και πόσα ξεχνάω ακόμα!
Τόσα πολλά χρόνια, τόσες πολλές στιγμές. Στο τηλέφωνο, στο αμάξι, στο κινητό, από κοντά, πάνω από ένα καφέ, στο κρεβάτι, τρώγοντας, στα πάρτυ, στο σπίτι μας, με παρέα ή μόνοι μας. Όλη μας η ζωή χωρά σ' αυτά τα τα τραγουδάκια.. και αν ποτέ κάποιο παιχτεί από το ράδιο εγώ γυρίζω πίσω. Χαμογελώ γλυκόπικρα, ελπίζω πως είσαι αλήθεια καλά κι ευτυχισμένος κι ύστερα κοιτώ μπροστά. Στο φως!

Α ρε ζωή.. είσαι υπέροχη ρε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

27-09-2007
Μόλις έχω κατέβει από το τρένο κι έχω πατήσει το πόδι μου για πρώτη φορά στην Θήβα...χτυπάει το κινητό και είναι ένα πολύ γλυκό μήνυμα με ευχές για την καινούρια μου αρχή...
11-10-2007
Στο κέντρο της Θήβας να τον αγκαλιάζω σφιχτά σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που είχα να τον δω και να τον αγκαλιάσω....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fairytale]

26 Ιανουαρίου 2007, μία μέρα πριν το διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π.

Βραδάκι. Έχω αποφασίσει να βγω με μια φίλη για καφέ για να χαλαρώσω λιγάκι και να ξεχαστώ. Μιλάμε με τον καλό μου στο τηλ. και του λέω που θα πάμε -εγώ και η φιλενάδα μου. Καθώς την περιμένω να έρθει-τη φιλενάδα μου ντε!- μέσα στο αυτοκίνητο, βλέπω να παρκάρει δίπλα μου ένα αυτοκίνητο. Ανοίγει το παράθυρο και συνειδητοποιώ ότι ο οδηγός με ρωτάει "Μήπως θέλεις παρέα;¨ Μου πήρε αρκετή ώρα για να το συνειδητοποιήσω ότι ήταν εκεί, ενώ αυτός, μου έλεγε ότι δεν ήταν δυνατό να με αφήσει να το περάσω μόνη...
Πήγαμε μαζί για να δώσω και μπορεί να μην πέρασα, αλλά τη στιγμή που γεμάτη έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ήταν εδώ, κοντά μου, θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007. Πρωί, πολύ πρωί. Όλα γκρι, κρύα και υγρά. Εμείς αγουροξυπνημένοι, μισοκρυωμένοι και κακοκοιμισμένοι... Εγώ κουβαλάω την τεράστια Barbieροζ βαλίτσα μου, αυτός ετοιμάζεται να πάει να πακετάρει, για τα Χριστούγεννα...
Ξαφνικά δε θέλω καθόλου να πάω Αθήνα. Δε θέλω να πετάξω, δεν έχω όρεξη να τον αφήσω.

Και για πρώτη φορά ξεκινάω για το σπίτι μου βουρκωμένη...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Stalitsa]

Σεπτέμβρης 2007...
Είχα πυρετό που δεν έπεφτε με τίποτα, ρίγη, πόναγαν τα κόκαλα μου και παραμίλαγα από τον πυρετό.. Το αγόρι μου δεν με άφησε στιγμή από την αγκαλιά του! Μου χαΐδευε τα μαλλιά, μου έφτιαξε σούπα, με τάϊζε στο στόμα , μου έβαζε συνέχεια δροσερές κομπρέσες για να πέσει ο πυρετός, εκείνο το ΣΚ δεν έκλεισε μάτι και με φρόντισε όσο ποτέ κανείς άλλος στην ζωή μου! Ένιωσα απέραντη αγάπη και αφοσιώση... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

8-12-2007

Μετά από καιρό μένουμε μαζί ξανά...Καθώς μου μαγειρεύει και ετοιμάζω το τραπέζι με φωνάζει "Αγάπη μου"...τον ρωτάω τι θέλει...Μου λέει παρατήρησες πως σε φωνάζω; Με προσέχεις; Λέω ναι... και απλά τον κοιτάω... Σ' αγαπώ μου λέει...

1-1-2008

Αλλαγή χρόνου και η γιορτή μου...Με το αγόρι μου είχαμε κάνει διαφορετικά σχέδια και θα τα περνούσαμε χώρια... Στις 2.00 χτυπάει το κινητό μου να μου ευχηθεί και να δει πως περνάω... Στις 4.00 ξαναχτυπά να με ρωτήσει που βρίσκομαι και σε 10 λεπτά έρχεται στην παρέα μου... Είμαστε όλο το βράδυ μαζί...Στο σπίτι του μου λέει πως ποτέ δεν έχει ξανανιώσει έτσι στην ζωή του κι εγώ ίσα ίσα καταφέρνω να του ψιθυρίσω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του....

Η πρώτη μέρα μας βρίσκει να κοιμόμαστε αγκαλιά και να ξυπνάμε μαζί... Δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ αυτό...ήταν κάτι που πάντα ονειρευόμουν και μου το έδωσε χωρίς καν να το ζητήσω ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γιώργος]

The story of my life probably begins right here...



Σάββατο 3 Ιουνίου 2006, ώρα ~12:00

Τελευταίο μάθημα Πανελληνίων, Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και Υπηρεσιών. Βγαίνω από το εξεταστικό κέντρο με ένα μεγάλο βάρος να 'χει φύγει από πάνω μου. Οι πανελλήνιες, που είχαν μετατρέψει τη ζωή μου τους τελευταίους 12 μήνες σε μουντή και τακτικώς επαναλαμβανόμενη, ανήκαν πλέον στην ιστορία.

Κι ένα αίσθημα απίστευτης ελευθερίας να με κατακλύζει, με το μεγάλο άγχος να 'χε φύγει από πάνω μου at last. Το "μεγάλο πάρτυ", όπως το αποκαλούσα, είχε μόλις τελειώσει. Ένα μεγάλο, μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου άνοιγε μπροστά. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ τι ανατροπές θα μου 'φερνε το τέλος του 2006, καθώς και όλο, μα όλο, μα όλο το 2007, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του μέρα.

Still, αν και ελεύθερος at last από εκείνο το λούκι, my worst nightmare at that time was coming true... Η ξένοιαστη ζωή μου στο σχολείο, με όσους "γνωστούς" είχα was coming to an end, και σύντομα, με το πέρας των ενδοσχολικών θα έφευγα από 'κει πέρα.










With noone, and nothing to be left behind...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[kalypso]

29 Οκτώβρη 2007

Είχαμε χωρίσει με τον φίλο μου για έναν εντελώς χαζό λόγο... Για 2 μέρες είμασταν και οι δύο χάλια (μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο, αλλά τελικά κανείς δεν υποχωρούσε!) και την τρίτη μέρα βρεθήκαμε στη σχολή. Εκείνος ως γνωστός πεισματάρης έριξε ένα "Γεια" και πήγε σε μία άλλη παρέα. Λίγο αργότερα κάνει να φύγει και του λέω "Θα έρθω μαζί σου, θέλω να σου πω". Καταλήξαμε σε ένα απομονωμένο τραπεζάκι στα Palmie στη Βικτώρια και μου λέει "Λοιπον, τι ήθελες να μου πεις;"... Όπως πάντα σε τέτοιες φάσεις, είπα ό,τι ήθελα να πω με δύο λέξεις. Θυμάμαι όμως πώς ένιωθα, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να τον χάσω για τέτοια βλακεία- ήξερα ότι είχα μπροστά μου αυτόν που θέλω να είμαι μαζί του και δε με με ένοιαζε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή... Από εκεί και πέρα δε θυμάμαι τι είπαμε-θυμάμαι απλά ότι με αγκάλιασε σφιχτά, με φιλούσε στο μέτωπο, στα μάτια και μου σκούπιζε τα δάκρυα με το χέρι του. Τα υπόλοιπα που μου είπε δεν τα είπα ποτέ σε κανέναν- τα κράτησα για μένα, γιατί για τους άλλους ίσως είναι μόνο λέξεις, για μένα εκείνη τη στιγμή ήταν όλη μου η ζωή...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[fandago]

Ήταν σκοτεινά, ένιωθα το σώμα μου να πιέζεται, έψαχνα μια διέξοδο. Βρήκα τελικά ένα μικρό τούνελ, ήμουν μούσκεμα...
Βγήκα στο φως! Επιτέλους κατάφερα να αναπνεύσω κανονικά, ήμουν όμως αβοήθητος, ανίκανος για οποιαδήποτε κίνηση. Κάποιος με άρπαξε από τα πόδια... με χτύπησε, δεν άντεξα και έκλαψα...
Τελικά με τύλιξαν με ένα άσπρο σεντόνι... ζεστάθηκα. Η μητέρα μου με πήρε αγκαλιά. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα. Η ώρα έδειχνε 10.22 την 22α Οκτωβρίου 1983. Ιστορική στιγμή!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Giovanna]

μια μικρουλα, σημερινη στιγμουλα:
η συνεντευξη εγινε σε αλλη γλωσσα και η simone ανελαβε να μου εξηγησει το dress code..
και μετα σηκωθηκε ο προεδρος, μου εσφιξε το χερι και με καλωσορισε στην ομαδα των star background!
μου ρθε να κλαψω γαμωτο:S

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008. Περίπου στις 17.20...

Είχαμε μόλις φτάσει στο μέγιστο ύψος μας, και η κάθοδος είχε ήδη αρχίσει. Ένιωσα την αλλαγή της πίεσης, άνοιξα τα μάτια. Με τύφλωσε το απέραντο γαλάζιο που έμπαινε ανελέητο από το παράθυρο, ξεκόλλησα το μέτωπο από το τζάμι και μισόκλεισα τα μάτια μπερδεμένη, καθώς επανερχόμουν στην πραγματικότητα.
Μέσα από το οβάλ αυτό πλαίσιο διέκρινα την άκρη ενός μικρού νησιού δεξιά και υγρασία πάνω από τη θάλασσα στο βάθος, αριστερά.
Εστίασα καλύτερα και την είδα. Μία μακρόστενη σκιά ξεπρόβαλλε, το απαλό περίγραμμα των βουνών και των ορμών γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρο.
Η Κρήτη ήταν μπροστά μου κι η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα, ήθελα να τσιμπήσω το Νορβηγό δίπλα μου... αλλά δεν τον ήξερα. Σχεδόν μύριζα τη θάλασσα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Γύρω στις 10 Ιουνίου 1995...

Κάθισα δειλά στην ιατρική καρέκλα έτσι όπως μου υπέδειξε ο γιατρός και κοίταζα το μόνιτορ εκεί δίπλα. Το παγωμένο εξάρτημα του υπερήχου με γαργαλούσε και μου προκαλούσε δυσφορία... Τότε ήταν που την είδα για πρώτη φορά. Έμοιαζε με μικρό ασχημάτιστο ανθρωπάκι κουλουριασμένο μέσα σε ένα σκούρο φόντο που θα μπορούσα να το παρομοιάσω με αυγό. Ο γιατρός άλλαξε τη θέση του μηχανήματος επάνω στην κοιλιά μου και αναφώνησε: "Αααα...να και η καρδιά του εμβρύου". Πράγματι κάπου μέσα σ'εκείνη την ακανόνιστη μάζα έβλεπα ένα στραγαλάκι να πάλλεται ρυθμικά όπως ακριβώς κάνει μια καρδιά!
Ήταν ζωντανή και ήταν μέσα μου...
Παρόλο που φυσικά το γνώριζα, ποτέ ως τότε δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου ότι ένα τόσο μικρό έμβρυο θα μπορούσε να έχει μια ολοκληρωμένη καρδιά ακριβώς σαν τη δική μου και τη δική σας... Κάπως έτσι γεννήθηκε ένας κεραυνοβόλος έρωτας...

Εκείνη η καρδιά είναι σήμερα 12 ετών και κάπου-κάπου φοράει τα All Star μου και φοράω τα δικά της...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[daliapan]

Και κάθεσαι ένα ωραίο βράδυ Καλοκαιριού, καληώρα στο μπαλκονάκι του σπιτιού σου ακούγοντας μουσική και χαζέυεις τον ουρανό, το δρομό, τον κόσμο που περνάει.............γενικά χαζέυεις....
Και κλικ γυρίζει το μυαλό σε παλιές ωραίες στιγμές με φίλους, γονείς ή το αμόρε και τότε σκάει ένα χαμόγελο......
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσες άραγε είναι αυτές οι στιγμές...??? φαντάζομαι άπειρες.......
Για μένα, βράδυ Καλοκαιριού 2002 σε παραλία στη Σαντορίνη, Αύγουστος 2007 river party στην Καστοριά........και μύριες ακόμα........
για πείτε λοιπόν.............ουφφφφφφ........και αν γινόταν να τις ξαναζήσουμε

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.