Σκέψεις... III

[Κάμπια]

Καλό είναι να είμαστε έστω και λίγο ευγενικοί...
Έλεος.

 

[glayki]

Αν μαζέψετε 100 μαύρα μυρμήγκια και 100 κόκκινα μυρμήγκια και τα βάλετε σε γυάλινο βάζο, τίποτα δεν θα συμβεί​

Αλλά αν πάρετε το βάζο, το κουνάτε βίαια και το αφήσετε στο τραπέζι, τα μυρμήγκια θα πολεμάνε ο ένας τον άλλον. Οι κόκκινοι πιστεύουν ότι οι μαύροι είναι οι εχθροί ,ενώ οι μαύροι πιστεύουν ότι οι κόκκινοι είναι εχθροί ,ενώ ο πραγματικός εχθρός είναι αυτός που κούνησε το βάζο.

Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία.​

Πριν πολεμήσουμε μεταξύ μας πρέπει να αναρωτηθούμε ποιος κούνησε το βάζο;​

 

[Valder]

Η δίαιτα, δεν είναι ένας νεος αναγκαστικός τρόπος για να τρωμε για κάποιο μεγάλο διάστημα μέχρι να χάσουμε τα κιλά και μετα μπορούμε να ανασάνουμε ελεύθερα ξανά.

Αυτό είναι σα να λες "ειμαι σε σκλαβιά" και η τάση σου ειναι να θες να απελευθερωθείς.

Αντίθετα, η διαιτα ειναι η νεα σου καθημερινότητα, το καινουργιο φυσιολογικό σου, ο νεος μόνιμος τροπος ζωής. Θα ζοριστείς αλλά θα το συνηθίσεις, και δε θα χεις να ξεφυγεις απο κατι γιατί θα έχεις μαθει τον εαυτό σου οτι "αυτο είναι η ζωή μου".

Η σιωπηλή ύπουλη σκλαβιά είναι η αλόγιστη κραιπάλη, όχι η επιβολή του σωστού τρόπου διατροφής.

 

[Joji]

It’s not that I don’t want to be punished for my wrong-doings. I just want another chance. For I’ve realised that being successful means being happy.

 

[yorkie]

Η ευγενής εκ φύσεως καρδιά δεν κρατά κακία σε όσους δεν άπλωσαν ένα χέρι να της απλώσουν την στιγμή που το χρειαζόταν.

Είναι αντανακλαστική και ανθρώπινη η αντίδραση να προστατεύσουμε κάποιον, έστω και περαστικό-τυχαίο.

Κι αναρωτιέσαι πόσο ζοφερά λειτουργεί η κοινωνία και δεν την νοιάζει. Και βλέπεις τον εκφασισμό σαν μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη σε καθετί.

Το στοίχημα είναι να μην μοιάσεις στο ελάχιστο στο τερας που πολεμάς και να μην επηρεαστεί ο ρομαντισμός σου.

Η ανθρωπιά προέρχεται από αγάπη, απλά για την ύπαρξη. Δεν κοιτά εγωισμούς και διακρίσεις. Από την άλλη δεν δανείζεται με τόκο, δεν πουλιεται.

Κι όταν ρωτούν «χαλάλι, batida de coco».

 

[Volkswagen Fan]

Στο σκοτάδι των σιωπών, η μοναξιά πλέκει τον χορό της,
Ένας αόρατος σύντροφος, στον κόσμο της ακοής.

Στα βήματα μοναχικά, η ψυχή περιπλέκεται,
Με τις σκέψεις αγέρωχες, που η καρδιά στον κόσμο φέρνει.

Στα γράμματα του ανέμου, οι λέξεις χάνονται,
Και οι αναμνήσεις φεύγουν, στον ύπνο της νύχτας ακριβές.

Παράθυρα κλειστά, σκοτάδι που δεν φωτίζεται,
Η μοναξιά σιωπηλά, ψυχές αναγκάζει να αγκαλιάζεται.

Μα στο βάθος του κενού, μια φωνή αντηχεί,
Η ελπίδα κρυμμένη, στην μοναξιά βρίσκει το δρόμο της.

Σιγά-σιγά ξυπνά, από τον ύπνο βαθύ,
Και φωτίζει τα βήματα, οδηγώντας προς το φως.

Η μοναξιά, μια διαδρομή, όχι τελικός προορισμός,
Στην έρημο της ψυχής, η ελπίδα σαν άνοιξη ανθίζει.

 

[Valder]

 

[glayki]

 

[Nascentes morimur]

Όλη μου τη ζωή σπρώχνω μια πέτρα.
Είναι τεράστια, μα έφτασα να ξέρω απ’ έξω πια κάθε της ραγισματιά...

 

[glayki]

Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.

Βενιαμίν Φραγκλίνος

 

[Κάμπια]

«Εγώ ηλεκτρισμός, εσύ μαγνητισμός. Μαζί ηλεκτρομαγνητισμός»

30/08/2023

 

[Υδροχόος]

 

[glayki]

“Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.” – Jean-Paul Sartre​

 

[parafernalia]

"Ολοι εναντίων όλων, έτσι θα' ναι πάντα και παντού..."

 

[SOx]

​

 

[glayki]

Πρώτη μέρα στο σχολείο. Κάθε χρονιά η ίδια αναταραχή για τις" kinder" έκπληξη περιστάσεις που είναι να έρθουν.

 

[yorkie]

«Εγώ, όταν μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτεμβρης, έλεγε ο Αύγουστος.

Έβρεξε εδώ λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.

Όπως χτυπάνε κάθε τοσο
ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά,
ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
– καθώς δοκιμαστής κρασιών-,
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.

[...]»

«Βροχή Επιστροφής»,
Κική Δημουλά




ΥΓ: καλό μήνα με υγεία και χαρές ​

 

[Κάμπια]

 

[Valder]

Άνθρωποι


… και τώρα πια δεν έχουμε ούτε δάχτυλα
ούτε επιστροφή, να πιάσουμε.


Κοιτάξαμε τριγύρω μας την πόλη βουλιαγμένη
μες στην ομίχλη των πουλιών, που φύγαν με τα πλοία,
ακούσαμε τον ήλιο να βουίζει σ’ άδεια λατομεία,
όπου η βροχή της χτεσινής μας νιότης λιμνασμένη


λασπώνει τη ματιά με τα νεκρά φτερά των σπουργιτιών.
Σκύψαμε πάνω από γκρεμούς ν’ αφουγκραστούμε
τον πόνο μας και πάνω από ρυάκια για να δούμε
τα μάτια σου στα μάτια μας – κλειδί των φεγγαριών.


Τη νύχτα αναζητήσαμε – κι αυτή μας πλημμυρά,
ποθήσαμε τη σιωπή – μα ήρθε η απουσία,
τα γιασεμιά αγαπήσαμε – κι εκείνα τη χαρά
και στα κοχύλια ακούμε τη δική μας ιστορία:


Είμαστε απλοί, ανεπίστρεπτοι και σύντομοι διαβάτες,
δε μας πλανεύει τ’ όνειρο ενός εξαίσιου τέλους,
τα ωραία κορίτσια ερωτευτήκαμε – κι εκείνα τους αγγέλους,
χαμογελάσαμε στην άνοιξη – κι εκείνη στα παιδιά της.


Κλάψαμε για ό,τι χάσαμε∙ ήμασταν άνθρωποι πολύ,
άνθρωποι ως την τελευταία αιμόπτυση της δύσης,
άνθρωποι να προσμένουμε στο μώλο, που δε θα γυρίσεις,
άνθρωποι να ποθούμε αυτό, που ξέμαθε να μας ποθεί.


Βύρων Λεοντάρης

 

[glayki]

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη…
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος