Σκέψεις... III

[Aleksa]

 

[SOx]

 

[Aleksa]

 

[SOx]

...ο κόσμος απαιτεί την εξέλιξη για να κάνει τη δουλειά του ευκολότερη και πιο ευχάριστη, αλλά μάλλον πως δε θέλει να προσαρμοστεί σ'αυτή. Γιατί έχει συνηθίσει αλλιώς, και "που να μαθαίνουμε νέα πράγματα τώρα στα γεράματα"...

Σας φέρνουν το φως και προσπαθείτε να το σβήσετε. Well, είστε άξιοι της μοίρας σας.​

 

[Ion.]

 

[parafernalia]

 

[Valder]

 

[Nascentes morimur]

Σε διαλύει το να είσαι γεμάτος με κάτι που δεν μπορείς να εκφράσεις.

Ομως τι σημασία έχει?
...έτσι και αλλιώς η ζωή συνεχίζεται ότι και αν πω εγώ..

Ετσι είναι ..Ετσι..
Η ζωή που
δεν είναι
παρά ένας ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός
θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει
στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,
κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,
είναι το παραμύθι που ένας βλάκας
το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,
δίχως κανένα νόημα.

Spoiler: Rory Gallagher - Shadow Play

 

[Valder]

Thank you.

 

[glayki]

 

[Gaspar]

 

[parafernalia]

..για άνδρες με φιλότιμο.

 

[SOx]

"You don't learn from successes, you don't learn from awards, you don't learn from celebrity.
You only learn from wounds, scars, mistakes and failures. And that's the truth."

-J.Fonda​

 

[Valder]

Τι γλυκό ζωάκι μωρέ, πάει και μου ζεσταίνει το μαξιλάρι για να κάτσω και να ζεσταθώ που το χρειάζομαι και μετακινείται και κάθεται διπλα και με προσέχει, όταν έρχομαι.

Ψυχή της ψυχής μου, τι καλό έχω κάνει για να σε αξίζω.

 

[Aleksa]

 

[Valder]

Από τις πιο "δυσάρεστες" ευχάριστες αναμνήσεις που έχω από τη ζωή μου, είναι όταν ήμουν μικρό παιδάκι που έμενα με τον παππού μου και τη γιαγιά μου. Σαν δεύτεροι γονείς μου, οι γονείς της μάνας μου.

Και τη μάνα μου την αγαπούσα και συνεχίζω να την αγαπώ πολύ, όμως όταν με έπαιρνε μακριά από τη γιαγιά και τον παππού, ήταν σα να μου έκλεβες όλη τη χαρά μέσα από τα χέρια μου.

Θυμάμαι κάθονταν στο μπαλκόνι στο χωριό, την ώρα που φεύγαμε με το αμάξι, και με χαιρετούσαν. Ο παππούς με κείνη τη σκούρη μπλε μαύρη ζακέτα με τους ρόμβους για σχέδιο, ενω η γιαγιά με κεινες τις γήινου χρώματος φούστες και το μαλλί φλοκάτη.

Δυστυχώς όμως πριν χρόνια, πάει ο παππούλης και πέρσι πήγε και η γιαγιούλα.


Όταν οι πόνοι προέρχονται από ξένους, ή είναι μικροί, τους βάζεις όλους σαν ίσα κυβάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Εκείνη τη στιγμή που γίνεται, σου φαίνεται τεράστιο. Όμως μετά μικραίνει το κυβάκι και πάει και κάθεται διπλα στο άλλο, και όλα είναι σε μια σειρά ίσα κι όμοια.

Όταν όμως έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, μια και δυο φορές, κάνει ένα **κρακ** το μέσα σου. Δεν έχεις περιθώριο να στενοχωριέσαι για κυβάκια. Ξαφνικά υπάρχει μια προτεραιότητα στο "για ποια πράγματα πρέπει να στενοχωριέμαι στη ζωή". Ή "για ποια πράγματα οφείλω να αγχώνομαι και να ανησυχώ".

Γι αυτό δεν λογαριάζω πολλά πια. Γιατι οταν ο άνθρωπος κάνει τόση παρέα με την απώλεια, είτε ο ίδιος, είτε μέσω όσων αγαπά, αρχίζει και αψηφά ή αδιαφορεί για κοινωνικές νόρμες και κανόνες, απλά θέλει να είναι καλά.

Υπάρχει μια περίεργη ηρεμία και καθαρότητα μυαλού στο να βάζεις προτεραιότητα στο τι σε επηρεάζει.

 

[glayki]

ΟΧΙ στους κανόνες και στις νόρμες που σου επιβάλλονται για να ακολουθείς τον "ενδεδειγμένο "τρόπο συμπεριφοράς! Όσο για την κάθε απώλεια .. Σε βάθος χρόνου ξεθωριάζει το αντίκτυπο της.. Οι άμυνες να είναι καλά, απωθούν στο χρονοντούλαπο του ασυνείδητου το βίωμα.

 

[Valder]

Αν ξαναγίνω εγω ευγενικός, φιλικός και πρόθυμος για βοήθεια σε όποιον με χρειαστεί, να μου τρυπήσετε και τρίτο ρουθουνάκι στη μυτούλα.

Επιδημία έχει γίνει ο εγωισμός και η απώλεια τρόπων.

 

[H|M]

Κι 'ναι στιγμές όπως αυτή που
σαν όλοι πιάσουν την φλυαρία
ανακαλώ τις στιχοπλοκές μας
και με κυριεύει η μελαγχολία.

Κι 'ναι τόσα που θά 'θελα να πω
μ' αδυνατώ και μέσα μου κρατώ
αναμένω μήπως κι εμφανιστείς
κι απ' τη μιζέρια μου ξεβυθιστώ.

Λείπεις Υδροχόε...

 

[Υδροχόος]