Να σέβεσαι και να τιμάς τους ανθρώπους σου. Μπορεί να είσαι ο ανώτατος άρχων τους, αλλά δεν είσαι ανώτερος από εκείνους ως άνθρωπος.
Ή θα σε αγαπούν ή θα σε φοβούνται. Κι αν ο φόβος είναι προτιμότερο κίνητρο, για άλλους, όντας πιο διαρκές, και η αγάπη πρόσκαιρη και βασισμένη σε εσωτερικές ανάγκες του καθενός, είναι, ακόμα και τότε, προτιμότερο, για σένα, ο φόβος να κατευθύνεται προς τους αντιπάλους σου και η αγάπη προς τους ανθρώπους σου.
Γιατί όταν η αγάπη και ο φόβος αναμειγνύονται, τότε οι άνθρωποί σου γίνονται οι εχθροί σου, κι έτσι έχεις δυο ομάδες εχθρών. Μια που επέλεξες εσυ και μια που επέλεξε εσένα.
Να σέβεσαι και να τιμάς τους ανθρώπους σου.
Τους γονείς σου, τα αδέρφια σου, τους φίλους σου, τους συντρόφους σου, τα παιδιά σου, να σέβεσαι και να τιμάς τους ανθρώπους σου.
Τους υπόλοιπους, τους άγνωστους που δεν σε πειράζουν, να τους φέρεσαι ανθρώπινα και αξιοπρεπώς.
Κι όσους σε πειράξουν, να τους γαμάς. Να τους γαμάς για να θυμούνται πως σε λένε, μέχρι να ξεχάσουν πως λένε κι εκείνους τους ίδιους ακόμα.
Είσαι η Ανώτατη Αρχή. Να είσαι δίκαιος με τον καθένα. Είναι υποχρέωσή σου.
Αλλιώς δε θα είσαι ούτε Ανώτατος, ούτε Αρχή, αλλά ένα παιδάκι με παραισθήσεις μεγαλείου.
Και παιδάκι έπαψες να είσαι καιρό τώρα...