Σκέψεις... III

[Guest 709611]

Ας συγκινηθώ κι εγώ, μια φορά. Να κάνω το συναίσθημα λέξεις. Σιγοντάρει και το γκρίζο του καιρού (και της Αθήνας...)...

Αρκετά πρωί, λοιπόν, κι εγώ πάνω απ΄ το τηλέφωνο να περιμένω. Και τώρα θα πάρει και τώρα θα πάρει… “Σκότωνα” ώρα κι αγωνία σε τραγούδια, καφέ και τη συνηθισμένη γύρα μου εδώ μέσα. Δεν έλεγε να βοηθήσει κι ο καιρός, να πάρει η ευχή. Μελαγχολία και δόξα σοι ο Θεός…

Κατά τις 8.00 π.μ., εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού η ένδειξη “λεβεντάκος”. To σηκώνω, σαν τρελή, και τον ακούω…

«Έλα μάνα, πέρασα…φεύγω Κρήτη, σε λίγες μέρες, για εκπαίδευση»…

Τα δάκρυα κύλησαν, χωρίς να τα προσκαλέσω. Αβίαστα τελείως. Το κατάλαβε. Το άκουσε και στη φωνή μου, άλλωστε. Μπερδεύτηκε η χαρά με τη συγκίνηση και δεν ήξερα τί έλεγα…

«Σ΄ αγαπώ πολύ, μάνα, να προσέχεις. Και μη κλαις. Είμαι καλά…»…

«Κι εγώ σ΄ αγαπώ, λεβεντάκο μου. Κι εγώ…»…

Δεν μπορώ να περιγράψω, με λόγια, πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Της μάνας και του παιδιού (ή της μάνας και του γιου ή της κόρης…). Είναι όλος σου ο κόσμος. Τα πάντα όλα. Είναι μια αγάπη που όμοιά της δεν υπάρχει (χιλιοειπωμένη η φράση - σαν ποιηματάκι - αλλά με βαρύτητα μεγατόνων…). Δεν υποτιμώ τις υπόλοιπες (σύντροφος, γονείς, κ.λπ…), αλλά σαν το παιδί σου δεν έχει !!! Δεν έχει, απλά.-

 

[Guest 881237]

 

[Guest 881237]

Είστε ότι να ναι. Δειλοί .
Καληνύχτα.

 

[Aleksa]

 

[Guest 881237]

Εεεε σε πιάνει μια αηδια.

 

[Aleksa]

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν απόψε...

 

[Guest 881237]

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν όταν ανώριμοι αγενεις και δειλοί άνθρωποι παριστάνουν τα θύματα.

 

[Aleksa]

 

[parafernalia]

Πέθανε...(ή ψόφησε)

Spoiler

 

[RafAspa94]

 

[Guest 709611]

 

[Pak]

 

[Nick890]

Γιατι δεν με αγαπαει ?

 

[Guest 709611]

 

[Guest 881237]

Οι χαζοί ασχολούνται με τους άλλους οι έξυπνοι με τον εαυτό τους .

 

[Valder]

Το βράδυ έβλεπα ένα όνειρο...

Πήγαινα λέει -μέσα σε έναν ανελκυστήρα- προς την κορυφή αυτού που ένιωθα ως το πιο ψηλό κτήριο στον κόσμο. Για κατι σημαντικό, μια εξέταση, ένα κατώφλι, κάτι που αλλάζει τη ζωή τέλος πάντων, κάπου πήγαινα.

Είχε μια οθόνη μέσα η καμπίνα και έδειχνε τους ορόφους σε αριθμούς όπως τους πέρναγες, με τοπία από πίσω.

Όμως τα νούμερα δεν αυξάνονταν όσο πήγαινα προς την κορυφή. Δηλαδή το 30 ξέρω γω ήταν το ισόγειο και ο τελευταίος όροφος το 1.

Εκεινη την ωρα θυμαμαι σκέφτηκα "τι περίεργο όνειρο βλέπω, να δεις που θα σταματησει σε κανα 10, σε κανα 7, σε κανα 2 και δε θα μαθουμε τι έχει το 1. Πήγαινε με στο 1 πριν ξυπνήσω."

Και πάει στο 1, στην κορυφή, ανοίγουν οι πόρτες και ένα χέρι με βοηθάει να βγω. Κοιτάω το πάτωμα και ειχε ενα τεράστιο σκαλοπάτι ίσα με το μπόι μου που δεν μπορούσα να το κατέβω.

Είχα βγάλει το ένα πόδι έξω να προχωρήσω και δίσταζα. Ήταν τεράστιο το ύψος του σκαλοπατιού.

Όμως θέλω την κορυφή, θέλω το 1.

Μπορεί το όνειρο να τελείωσε με το ένα πόδι μέσα και το ένα έξω, αλλά η πραγματικότητα θα γινει κάπως αλλιώς.

 

[Aleksa]

 

[juste un instant]

 

[Guest 709611]

Μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα, σαν και τη σημερινή, με τόσο φως να λούζει τα πάντα, σκέφτομαι πόσο χρόνο χάνουμε εμείς οι άνθρωποι σε/για πράγματα που δεν έχουν καμιά απολύτως αξία...

Το φως, τελικά. Το φως όλα τ' αλλάζει. Όλα τα μεταμορφώνει. Έρχονται πιο κοντά οι άνθρωποι. Ακόμα και στο γείτονα, που κάνει φασαρία κάθε μεσημέρι, λες μια καλημέρα. Και την νιώθεις. Θες να του την πεις (μέχρις ότου έρθει η ώρα που πάλι δεν θα θες να τον δεις στα μάτια σου...)...

Μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος. Αλλά το φως, το φως, όλα τα ομορφαίνει. Και οι ψυχές ανοίγουν. Λες και κατανοούν ότι, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχουμε να χωρίσουμε. Όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό είμαστε...

 

[RafAspa94]