Εαν πιστεύεις στον Θεο, πιστεύεις στην διαρκή μάχη του Φωτός με το Σκότος.
Αποδέχεσαι δηλαδή την ύπαρξη του Διαβόλου, Σατανά, Εωσφόρου, Απόλλωνα, όποιος υποθέτουν πως ήταν, με όποιον υποθέτουν πως ταυτίζεται ή όπως ονομάζεται σε διάφορες περιστάσεις.
Αποδέχεσαι την υποταγή στο Θειο, όχι από Αγάπη για τον πλησίον σου, όχι από Σέβας προς τα μεγαλουργήματα του Θεου, αλλά από φόβο. Φόβο μήπως σε καταστρέψει με μια ματιά για την μιαρή ψυχή σου και τα αμαρτωλά πεπραγμένα σου.
Άσε με να σου πω πως λειτουργεί...
Δεν φέρνεις κοντά το Θεο έτσι. Και δεν τον φέρνεις γιατί δεν διορθώνεσαι πραγματικά, βαθιά στην ψυχή. Παριστάνεις τον καλό άνθρωπο, τον χαμογελαστό, τον καλύτερο φίλο όλων και τίποτα δεν δείχνει να διαπερνά την πέτσα σου παρά μόνο η ανάγκη για την μικροπρέπεια, την αλαζονεία, την υποκρισία, το ψέμα, τη ραδιουργία, την κακία, την εκδίκηση και άλλα.
Φέρνεις αντίθετα το Σκότος κοντά σου. Κι όχι γιατί το Σκότος επιθυμεί να σε επιβραβεύσει και να ταιριάξει την ύπαρξή του με τη δική σου και τα χαρακτηριστικά αυτής, όχι, δεν λειτουργεί έτσι.
Το Φως και το Σκότος είναι ανεξάρτητες δυνάμεις της φύσης σε έναν κόσμο παράλληλο με τον δικό μας (την "άλλη πλευρά") και δεν έχουν να κάνουν με κακία ή καλοσύνη, αλλά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα μεγάλα προβλήματα. Η κακία και η καλοσύνη ανήκουν μόνο στη διαγωγή των ανθρώπων.
Γιατί φέρνεις λοιπόν το Σκότος κοντά σου;
Γιατί το Φως απομακρύνθηκε και δεν μπορεί, ούτε και πρέπει να σε επιβραβεύσει γι αυτό που είσαι. Και τη θέση του έτσι την πήρε το Σκότος, που η κύρια λειτουργία του δεν είναι το κακό, αλλά η ωμή ισχύς, η τιμωρία της ψυχής.
Μπορείς λοιπόν την ημέρα να πράττεις άσχημα στους συνανθρώπους σου, αλλά η νύχτα ξέρει. Και μαζί της η "άλλη πλευρά".
Όταν δίνεις μια υπόσχεση στην άλλη πλευρά οφείλεις να την τηρήσεις στο ακέραιο. Αν αναιρέσεις, όλες οι συμφωνίες καταρρέουν. Αν παραβείς μια λεπτομέρεια, όλες οι συμφωνίες καταρρέουν.
Κανένας μεγάλος σταυρός δεν πρόκειται να σε σώσει και κανένας Θεος.
Δεν υπάρχει Φως. Μόνο η τιμή των Δαιμόνων. Γενηθήτω Σκότος.