Δεν σταματάς να τους αγαπάς την ώρα της θεωρίας, της εικασίας, της υπόθεσης, του προαισθήματος, εμμένει αυτό το ανόητο συναίσθημα επίμονο μέχρι την ωρα της τελικής τους πράξης, απέλπιδες οι ενέργειές τους να τιθασσεύσουν τον ανεξέλεγκτο μα και τραυματισμένο εγωισμό τους, που σαν αγρίμι δαγκώνει τα πάντα, κι έτσι αποδεικνύουν με μια τελευταία αναλαμπή ότι όλα όσα τέθηκαν επι σκέψης νωρίτερα, δικαιολόγησαν την αποχώρηση για πιο πράσινα λιβάδια..
Τότε σταματάς να τους αγαπάς. Στην τελευταία τους πράξη. Κάθε δράμα κορυφώνεται στο τέλος του, με το θάνατο κάθε καλού.
Τότε σταματάς να τους αγαπάς.