Σκέψεις... III

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[Nascentes morimur]

*...και κανείς κανενός.

 

[American Economist]

This world is too mean for me. I try to learn how to live alone.

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

 

[Nascentes morimur]

Καλή συνέχεια!!

 

[EvanescenceQ]

 

[Valder]

Δεν βρίσκω το κουράγιο να πετάξω τα πράγματά σου. Ούτε καν το κουράγιο να ξεκρεμάσω τα ρούχα σου από κει που τα κρέμασες.

Όχι γιατί θέλω να γυρίσεις. Όχι γιατί θέλω να σε δω να τα φοράς ξανά.

Αλλά γιατί ποτέ μου δεν έμαθα να καταστρέφω την αγάπη. Ακόμα κι εκείνη που έχει χαθεί πίσω στην Άβυσσο. Ακόμα κι ότι ήταν και δε θα είναι ποτέ ξανά.

Όλα μπορώ να τα καταστρέψω, μα την αγάπη όχι. Ακόμα κι αν εκείνη μπήκε παράνομα σαν κλέφτης στην ψυχή, κοφτερά σαν μαχαίρι στο πλευρό ή αδίστακτα σαν φλόγα σε μια αγνή σκέψη.

Ίσως έτσι διατηρείται και μια ψευδαίσθηση κανονικότητας, δεν ξέρω, ότι είσαι κάπου εκεί έξω, ότι είσαι καλά, ότι χαμογελάς, με αυτές τις μικρές γραμμές πλάι στα χείλη σου, ότι υπάρχεις...

Περίεργο να είμαι θυμωμένος μαζί σου και παρόλαυτά να θέλω να είσαι καλά, δεν είναι;

Δεν πετάω πράγματα. Δεν πετάω συναισθήματα. Δεν πετάω ανθρώπους.

Καμιά φορά παριστάνω για να δυναμώνω, καμιά φορά ξεχνάω για να ησυχάζω.

Αλλά καμία φορά, δεν πετάω.

 

[EvanescenceQ]

κοιμόμαστε με τα φώτα ανοιχτά​

Oι μέρες περνάνε.
Επιβιώνουμε.
Και κάποια ξημερώματα,
νιώθουμε νικητές.

Νιώθουμε νικητές,
γιατί διώξαμε τη νύχτα απ’ τα σπίτια μας.

Μόνοι
θα
τα
καταφέρουμε
και
σήμερα.

Θεωρούμε επιτυχία το να τα καταφέρνουμε μόνοι.

Οι δουλειές μας πάνε καλά.
Πληρώνουμε το νοίκι πάντα στην ώρα του.
Το σπίτι μας είναι πάντα καθαρό.

Λέμε «τα ‘χω καταφέρει πολύ καλά τελικά!»
και κάποιες φορές πείθουμε τα μέσα μας ότι αυτό είναι αλήθεια.
Κάποιες φορές,
καταφέρνουμε όντως να κοροϊδέψουμε τα εγώ μας.

Πονάμε μόνοι.
Νικάμε μόνοι.

Κι όταν έρχεται η νύχτα στα σπίτια μας, ανάβουμε τα φώτα,
και προσποιούμαστε ότι έχουμε τον έλεγχο.

Η αλήθεια είναι πως

θα θελαμε να μας αγαπήσουν λιγο περισσοτερο.
Θα θέλαμε να μας αγαπήσουν λίγο.
Θα θέλαμε να μας αγαπούν.

Είμαστε μόνοι
σε άσχημα, άδεια δωμάτια.

Προσπαθούμε ν’ αντέχουμε τους εαυτούς μας
και την στραπατσαρισμένη μας υγεία

Προσπαθούμε.
Συνέχεια.

Δε θα ‘πρεπε να προσπαθούμε τόσο.
Θα ‘πρεπε να ήταν λίγο πιο εύκολο.

Λίλα Αθανασίου

 

[Aleksa]

 

[Valder]

ΑΧ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΡΧΟΣΟΥΝΑ!

​

 

[EvanescenceQ]

Είσαι ο χρόνος που δίνεις και ο χρόνος που παίρνεις.
Είσαι οι στιγμές που σε σημάδεψαν, εκείνες που κράτησες και εκείνες που πέταξες.
Είσαι ο χρόνος που αφιέρωσες σε άλλους και ο χρόνος που άλλοι αφιέρωσαν σε εσένα.
Γι’ αυτό προσπάθησε να γίνεις έρωτας, αγάπη, γονιός, προστάτης, φίλος. Να γίνεις γέλιο, τραγούδι, ποίημα ή βιβλίο. Να γίνεις μουσική, παιχνίδι ή ευτυχία, όνειρα, βόλτες και ξενύχτια. Να γίνεις ταξίδι, πάθος, πόθος ή επιθυμία.
Γίνε στιγμές, γίνε συναισθήματα και φρόντισε να είσαι πάντα από εκείνα που έχουν αξία.
Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να πείσεις τον χρόνο να σου δώσει ζωή με στιγμές που αξίζουν.
Ιωάννα Γκανέτσα

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

Τι κι αν μπαίνει χειμώνας.
Στις άκρες των χειλιών σου έχω πάντα κρυμμένη μιαν άνοιξη: Χαμογέλα μου.
Ιωάννα Γκανέτσα

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[Valder]

"Κι αφού με αγαπάς όσο λες τάχα, γιατί δε μοιράζεσαι μαζί μου το χρόνο σου, το φαγητό σου, το χώρο σου, τις παρέες σου, τα γέλια σου, τις λύπες σου; Γιατί δεν είμαι μες τον κύκλο της ευχαρίστησης και της ευτυχίας σου, γιατί δεν πασχίζεις έστω να είσαι εσυ στον δικό μου;"

Η σημαντικότερη ερώτηση από Κτίσεως Ρώμης και εξ' αιτίας συγχωρεμένης που πλέον εφαρμόζεται σε όλους, φίλους, έρωτες, συγγενείς, με απόλυτη επιτυχία.

Και η απάντηση;

Γιατί τα λόγια είναι μόνο λόγια και είναι τσάμπα.

Αντιπολίτευση (στα λόγια δηλαδή) μπορείς να κάνεις τάζοντας τα πάντα. Όταν έρθει η ώρα της κυβέρνησης (της πράξης) εκεί βλέπεις πόσο θεμέλιο έχει το πράγμα.

Τα υπόλοιπα είναι φραμπαλάδες ή χρησιμοποίηση με υστεροβουλία.