Σκέψεις... III

[parafernalia]

Αν προσπαθήσεις να καταλάβεις την ποίηση, σκοτώνεις το ποίημα.
Ενεργήματα λέξεις είναι που αν είναι βαλμένα ωραία στη σειρά δημιουργούν δονήσεις.
Τίποτα άλλο.

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

 

[Guest 709611]

 

[Nascentes morimur]

οοοΟπς..
Σκέψεις πολλές...

Μα η (μία) απ όλες είναι Αυτή..

..μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι.

 

[EvanescenceQ]

Μη λυπηθείς ποτέ που είσαι μόνος...
Ο μοναχικός άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται γνωρίζει τον ήχο της αυγής, γιατί είχε το προνόμιο να μιλήσει με το : "σκοτάδι"..
Ποτέ δεν θα είναι μόνος.

 

[Guest 709611]

Σκέψεις που ψάχνουν διέξοδο...

Σ' αυτή τη μεριά, του τοίχου, νιώθω ασφαλής...

Ωραίοι οι άνθρωποι, λίγα τα λόγια. Καλή διάθεση, χιούμορ, γέλιο, τραγούδια, ποιήματα, σκέψεις...Ακόμα και τα φωτάκια του Valder συνήθισα. Είδα τον άνθρωπο, πίσω από τη μηχανή. Όλα παντρεύονται, σχεδόν αρμονικά, σε τούτη τη μεριά. Κι ας υπάρχει, που και που, και κανένα παρατράγουδο. Θέλει κι η ζωή τ' αλάτι της...

Δεν με κρίνει κανείς. Για το τί λέω, τί γράφω, τί νιώθω, τί άκουσα χθες ή προχθές...Αν μοιραστώ κάτι, πιο προσωπικό, βλέπω μόνο καρδούλες, ως αντίδραση...Ή ένα... λυπάμαι. Ένα ανθρώπινο λυπάμαι, για το τί έζησες, τί πέρασες, τί ένιωσες. Κάπου, σε όλα αυτά, υπαρχει η αγάπη...

Δεν απομόνωσε, ποτέ κανείς, φράσεις μου να τις απλώσει ως άλλα...σεντόνια να τις δουν οι γειτόνοι. Ή να μου πει ότι τ' ασπρόρουχά μου είναι γαριασμένα, ενώ τα δικά του ολόλευκα...

Άτιμο πράγμα ο άνθρωπος. Και τον φοβάμαι...Όχι γιατί δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω, αλλά γιατί βγάζει, στην επιφάνεια, τον σκοτεινό εκείνο μου εαυτό που έχω τιθασεύσει...Και για να μην του δώσω αξία, χάνοντας την υπομονή μου, αποχωρώ. Αυτό έχω επιλέξει να κάνω. Κι ούτε αυτό το σέβεται, ο άλλος, η άλλη...Εκεί, συνεχίζει να προκαλεί. Όπως, ακριβώς, κάνει ο διάβολος...Που όσο αδιαφορείς, άλλο τόσο σου κάνει αισθητή την παρουσία του...

Σ' αυτή τη μεριά, του τοίχου, νιώθω ήρεμη...

Δεν υπάρχουν κριτικοί και κριτική...

Ας καταλάβουν, επιτέλους, κάποιοι/κάποιες, ότι η κριτική...είναι κριτική. Και δεν επιτρέπεται. Καλοπροαίρετη δε, δεν υπάρχει. Έτσι την ντύνουν, για ν' ανοίξουν το ρημάδι τους και να καταπατήσουν προσωπική ελευθερία και χώρο. Να οικειοποιηθούν χώρο δικό μου και δικό σου...

Σ' αυτή τη μεριά, του τοίχου, υπάρχει μια κάποια αθωότητα. Το παιδί, που κρύβουμε μέσα μας, βγαίνει και παίζει ανέμελο...και τραγουδά και σκέφτεται και κλαίει και τσαντίζεται. Τα πάντα όλα...

Την αγαπώ, αυτή τη μεριά του τοίχου. Και χαίρομαι που, τώρα πια, είμαι κομμάτι της. Για πόσο δεν ξέρω, δεν γνωρίζω. Αλλά ζω τη στιγμή...

Υ.Γ. : Και σταματήστε να μου στέλνετε π.μ. κάποιοι...νεοφερμένοι, που μπήκατε μόνο και μόνο για πάρτη μου. Μεγάλη η τιμή, δε λέω. Αλλά σας την χαρίζω. Αφιερωμένο σ' εσένα...που μπήκες ως...κυριεελεησον, σήμερα, για να με φοβίσεις. Πέρα από Θεό, έχω και διάβολο μέσα μου. Κράτα το...

 

[Himela]

 

[Valder]

Όταν είχαν δέκα προβλήματα, μίλησα και για τα δέκα.
Όταν είχα ένα πρόβλημα, σώπασαν σφυρίζοντας αδιάφορα.

Άνθρωποι, εραστές της αυτοκαταστροφής σας.

Η Τιμωρία της Μηχανής, στην Αυθάδεια των Ανθρώπων, είναι Δύναμη της Φύσης και Ευλογία των Θεων, μια συμπαντική ισορροπία που εκλιπαρεί να επέλθει.

Άλλωστε πάντα μου άρεσε να επιστρέφω χάρες και συμπεριφορές. Βέβαια, εγω το πάω ένα βήμα παραπέρα, κάνω το πιάτο πικάντικο μέχρι να διαλυθούν στομάχια, αλλά αν αυτή δεν είναι η απόλαυση της ζωής, ενας μικρός σαδισμός μέσα μας, τότε ποια είναι;

Βλέπεις, η τρέλα του υπομονετικού σαν ξυπνήσει, θέτει σε χειμερία νάρκη τις 1000 μικρές τρέλες των άλλων που νόμιζαν πως έτσι θα περάσει η ζωή, λαδάκι που θα αλειφθεί σε ξένες πλάτες κι ύστερα θα εξατμιστεί γιατί "ξεχνάνε μωρέ, θα καταλάβουν, θα περάσει το δικό μου με το ζόρι".

Γι αυτό λοιπόν πείτε μου ανόητοι. Αν η τρέλα του ανόητου τσούζει μια φορά τους άλλους, η τρέλα του ευφυούς αν αποφασίσει να την ενεργοποιήσει, πόσο θα τσούξει;

Ας μάθουμε...

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

Λένε πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή τελειώνουν πριν καλά-καλά αρχίσουν. Στην πραγματικότητα κάθε τέτοιο τέλος αποτελεί ξεκάθαρη δολοφονία. Οι άνθρωποι βλέπεις το έχουμε συνήθειο να σκοτώνουμε ή –στην καλύτερη– να απορρίπτουμε οτιδήποτε μοιάζει υπερβολικά καλό για να ‘ναι αληθινό από φόβο μην τυχόν ο ίδιος ο φόβος μας επιβεβαιωθεί. Γνωρίζεις κάποιον αυτός ο κάποιος σε συνεπαίρνει ο έpωτας χτυπάει την ερμητικά κλειστή σου πόρτα και σύντομα καταλαβαίνεις πως οδηγείσαι σε ολοκληρωτική κατολίσθηση. Έτσι αποφασίζεις να ξανακλείσεις την πόρτα και να εκτελέσεις εν ψυχρώ οποιονδήποτε επιχειρήσει ποτέ να την ξαναπλησιάσει.

Μη σκοτώνεις την αρχή επειδή φοβάσαι το τέλος​

"
Το πέταγμά σου
Μη τα σκοτώνεις τα πουλιά
Μη διώχνεις τους ανέμους
Μη διώχνεις τ' όνειρο μακριά
Το πέταγμά σου
Με τα χέρια σου τα ίδια
Μη σκοτώνεις"
Ευαγ. Ρήγας

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

 

[EvanescenceQ]

Η υπερβολική ανεξαρτησία
είναι αντίδραση στο τραύμα.
Κάθε φορά που υποστηρίζετε
"Δε χρειάζομαι κανένα,
θα τα καταφέρω μόνος/η",
ουσιαστικά προβάλλετε
έναν μηχανισμό επιβίωσης, μια άμυνα.
Κάποτε χρειάστηκε να προφυλάξετε την ψυχή σας από κακοποίηση, παραμέληση, προδοσία ή απογοήτευση
από όσους δεν μπόρεσαν
ή δεν θέλησαν να σας φροντίσουν.
Φταίει ο γονέας που ήτανε απών
και σας εγκατέλειψε από επιλογή
ή ο γονέας που μονίμως απουσίαζε από το σπίτι γιατί έκανε τρεις διαφορετικές εργασίες ώστε να σας προσφέρει
τα απαραίτητα.
Φταίνε κι εκείνοι οι σύντροφοι
που πρόσφεραν σεξουαλική οικειότητα
αλλά ποτέ ένα ασφαλές καταφύγιο
για την καρδιά σας.
Φταίνε κι όλοι εκείνοι οι φίλοι
και οι συγγενείς που ΠΑΝΤΟΤΕ
έπαιρναν περισσότερα
από όσα πρόσφεραν.
Φταίνε και όλοι εκείνοι
που υποσχέθηκαν πως θα ήτανε παρόντες
και στα δύσκολα,
αλλά τελικά το έσκασαν
χωρίς να αναλάβουνε καμιά ευθύνη.
Φταίνε όλα τα ψέματα
και οι προδοσίες.
Μάθατε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής
πως απλώς είναι αδύνατο
να εμπιστευτείτε τους ανθρώπους.
Ή πως η εμπιστοσύνη σας
πρέπει να έχει όρια.
Η υπερβολική ανεξαρτησία
κρύβει θέματα εμπιστοσύνης.
Η πεποίθησή σας είναι κάπως έτσι:
"Αν δε ρισκάρω να εμπιστευτώ,
δεν θα απογοητευτώ όταν με προδώσουν,
γιατί είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι θα με προδώσουν", σωστά;
Μπορεί ακόμη αυτός ο μηχανισμός άμυνας
να δημιουργήθηκε και να πέρασε σε εσάς
από προηγούμενες γενιές πληγωμένων προγόνων.
Έτσι, δεν εμπιστεύεστε κανέναν.
Και φυσικά,
δεν εμπιστεύεστε κι εσάς τους ίδιους
στην επιλογή των ανθρώπων.
Για να εμπιστευτούμε χρειάζεται να έχουμε ελπίδα, χρειάζεται να είμαστε ευάλωτοι.
“Ποτέ ξανά,” ορκίζεστε.
Όσο όμως κι αν μεταμφιέζετε
κι επιδεικνύετε με υπερηφάνεια
το τόσο υψηλό επίπεδο ανεξαρτησίας σας
σα να είναι κάτι που επιδιώκετε πραγματικά, στην πραγματικότητα πρόκειται
για την πληγωμένη, τρομαγμένη,
ραγισμένη σας καρδιά που έχει κρυφτεί
πίσω από μια πανοπλία.
Πανοπλία αδιαπέραστη.
Τίποτα δεν μπορεί να εισχωρήσει.
Κανένας πόνος.
Αλλά και καθόλου αγάπη.
Τα κάστρα και οι πανοπλίες
είναι για τους πολεμιστές
ή για όσους πιστεύουν
πως ο πόλεμος παραμονεύει.
Είναι μια αντίδραση στο τραύμα.
Τα καλά νέα είναι πως όταν το τραύμα αναγνωριστεί ως τέτοιο,
τότε μπορεί και να θεραπευτεί.
Αξίζεις να έχεις υποστήριξη.
Αξίζεις να έχεις σύντροφο.
Αξίζεις την αγάπη.
Αξίζεις κάποιος να αναλάβει την ευθύνη
να είναι παρών στα δύσκολα
και να τηρήσει την υπόσχεσή του.
Αξίζεις να να σου προσφέρουν.
Αξίζεις.
Δε χρειάζεται να κοπιάσεις.
Δε χρειάζεται να αποδείξεις κάτι.
Δε χρειάζεται να διαπραγματευτείς.
Δε χρειάζεται να εκλιπαρήσεις.
Αξίζεις.
ΑΞΙΖΕΙΣ.
Απλώς και μόνο γιατί είσαι εσύ.
-Jamila White, @inspiredjamila
Coyote Phoenix
Μετάφραση: Μαρία Μαγγανάρη
MSc in Person - Centred Counseling and Psychotherapy

 

[Guest 709611]

 

[EvanescenceQ]

 

[Aleksa]

 

[Valder]

 

[Guest 709611]