Σκέψεις... III

[yorkie]

Try to figure out what makes you feel guilty:
the action,
the results of this action
or the person ?


All of the above?

 

[Himela]

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την αποδοχή των άλλων;

 

[H|M]

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την αποδοχή των άλλων;

 

[Aleksa]

 

[H|M]

 

[Volkswagen Fan]

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 1 Σεπτεμβρίου 2021

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την αποδοχή των άλλων;

Πολυ σωστο point. Εγω έπαψα να αναζητώ την αποδοχη των αλλων οταν καταλαβα οτι δεν εχω κανέναν πραγματικά δίπλα μου.

 

[H|M]

Πολυ σωστο point. Εγω έπαψα να αναζητώ την αποδοχη των αλλων οταν καταλαβα οτι δεν εχω κανέναν πραγματικά δίπλα μου.

And your so called friends that you were telling us about? Where are they when you need them?
I guess what they say is true: People do always desire something from the others as a reason for acceptance. And when there's nothing left to offer, you get kicked to the curb, just like the trash get tossed into the garbage can. You can' t get over the obsession of you being exploited and dumped, so all you feel is resentment and vanity. Nobody's there to consolate, to talk to. At that point you develop the need to speak and listen to your own voice, and then realise that yourself has been the only one there for you all along, having seen, experienced, thought and felt everything you have. So don' t be ashamed and start loving yourself, because noone will ever love you back like he does.

 

[Nenoula]

 

[H|M]

 

[Valder]

Για κάποια πραγματα πρέπει να υπάρχουν όρια και να εκπαιδεύεται ο χαρακτήρας με το καλό ή με το άσχημο.

Και δεν ξανακάνω πίσω από αυτό τον κανόνα για κανέναν. Είναι πολύ σωστός και έπρεπε να τον είχα τηρήσει ανέκαθεν στα πάντα.

Έπρεπε να ήμουν αδίστακτος τη σωστή ώρα. Δεν πειράζει. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

 

[Aleksa]

 

[Guest 528707]

View attachment 85051

Να μη φοβάσαι!

" Στην ιστορία της δημιουργίας, με την ευρεία έννοια, ο φόβος δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Φοβόμαστε το κοινό, φοβόμαστε το λάθος. Φοβόμαστε τη γνώμη των άλλων και τον πιθανό αρνητικό σχολιασμό, Φοβόμαστε τον πόνο που θα φέρει μια ενδεχόμενη αποτυχία. Φοβόμαστε και να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε. Όμως αν φοβόμαστε τη δοκιμή, δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε. Κι έτσι δεν μπορούμε να πλησιάσουμε θαρραλέα αυτό που έχουμε μέσα μας και πασχίζει να εκφραστεί στη ζωή, στη δουλειά ή στην τέχνη"

 

[Valder]

View attachment 85156

Διαφωνώ. Αρκετές στραβές συμπεριφορές, στο τέλος σχηματίζουν μια ιδιότροπη προσωπικότητα ανεξαρτήτως του ποιον έχουμε απέναντι και το τι σοβαρή δουλειά έχει εκείνη την ώρα που να παίζεται η ζωή του κι εμείς τον στρεσάρουμε με τις απαιτήσεις μας. Έχουμε μάθει να περνάει το δικό μας και μετά να ζητάμε και τα ρέστα.

Οπότε πες του κυρ Φραγκίσκου Ωκεανού να πάει να κάνει κανα κούρεμα καπελάκι, δεν πείθει ούτε στο ελάχιστο.

 

[Aleksa]

 

[yorkie]

Of course size matters.
Nobody wants a small cup of coffee

 

[Valder]

Το εγκεφαλικό έτοιμο το χω, κορνάρει στη γωνία.

 

[Aleksa]

 

[thirdwheel]

View attachment 85187

 

[Guest 749981]

Γιατί οι άνθρωποι έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη την αποδοχή των άλλων;

 

[Valder]

Πιστεύω σε ένα μικρό πράγμα που λέγεται "πίστη". Ναι, στην έννοια της πίστης. Όχι απαραίτητα της θρησκευτικής, αυτό άλλωστε είναι προσωπικό θέμα του καθενός.

Αντιθετα αναφέρομαι στην πίστη των ανθρώπων σε μια κατάσταση. Σε έναν συγγενικό δεσμό, σε μια φιλία ή και σε έναν έρωτα.

Εαν έχεις ένα αδερφό, ένα φίλο, ένα σύντροφο και διατηρείς μια επαφή, οσοδήποτε μακρά και με το χρονικό μάκρος να παίζει φυσικά ρόλο, υπάρχει μια πίστη.

Δεν μπορείς για λίγα χρήματα να προδώσεις τον αδερφό σου.
Δεν μπορείς για μια ματαιοδοξία ή έναν εγωισμό να φερθείς άσχημα στους φίλους σου.
Δεν μπορείς να κοροιδέψεις το ταίρι σου και να παίξεις παράλληλα με κάτι που σου γυάλισε για χρυσάφι.

Δεν μπορείς; Φυσικά και μπορείς σαν ικανότητα, εντούτοις δεν μπορείς μετά αν το κάνεις να λέγεσαι σωστός. Η ελεύθερη βούληση είναι εκεί για να την χρησιμοποιήσουμε όλοι, αλλά έχει και τις ευθύνες της, τις συνέπειές της.

Κάπου εδω έρχεται η πίστη. Η πίστη σ αυτο που έχεις με τον άλλο άνθρωπο. Τον αδερφό, τον φίλο, τον σύντροφο.

Βαρέθηκα να βλέπω πρόσκαιρη πίστη από ζημιωμένους ανθρώπους που ζημιώνουν και άλλους με τη σειρά τους.

Βλέπω τα ζωα, τις γάτες, τα σκυλιά κλπ.

Σε δαγκώνει το σκυλάκι σου, σε γρατζουνάει η γάτα σου. Δεν το κακομεταχειρίζεσαι το ζωντανό, δεν εξευτελίζεις με τη συμπεριφορά σου την πληθώρα αισθημάτων που έχετε μοιραστεί με αυτό το ζώο, τόσο αυτά που νιώθει εκείνο για σένα, όσο κι εσυ για εκείνο. Δεν το μαλώνεις 9 στις 10 φορές χωρίς λόγο, δεν το φυλακίζεις, δεν το βρίζεις (ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει), δεν του ασκείς ψυχική ή σωματική βια, δεν το διώχνεις.

Δεν παραιτείσαι από αυτό που έχετε και δεν το εξευτελίζεις με τη συμπεριφορά σου για ένα δάγκωμα, για δέκα φορές που σε γρατζούνισε, πόσο μάλλον αν δεν τα κάνει καν.

Και αυτό απέναντι σε τι; Απέναντι σε ένα ζώο, ξαναλέω. Και καλώς γίνεται έτσι, ακόμα και απέναντι στο ζώο. Είναι ανθρωπιά, είναι πολιτισμός, είναι σεβασμός, είναι αξιοπρέπεια, είναι πολλά.

Και παρόλαυτά, βλέπω ο άνθρωπος στον άνθρωπο να έχει λιγότερη πίστη όπως είπα. Πρόσκαιρη πίστη. Εκτόξευση απωθημένων, ζημιών.

Εαν ένας άνθρωπος φέρεται στην επαφή που έχει με έναν άλλο άνθρωπο, με λιγότερο σεβασμό ακόμα κι από κείνον που έχει σε ένα ζώο, πρακτικά έχει υποβιβάσει τον άνθρωπο αυτό, πιο κάτω και απο ζώο στη συνείδησή του, και αυτό είναι αναξιοπρεπές.

Τι νόημα υπάρχει, αν όχι κανένα;

Και βαρέθηκα να βλέπω επαφές και καταστάσεις χωρίς νόημα.