Σκέψεις... III

[Guest 675594]

ΥΓ: Μπήκα αρχικά να ποστάρω αυτό:

Πρεπει να διαβασεις αυτο το βιβλιο:

Η επιτυχια ενος ατομου επηρεαζεται σε τεραστιο βαθμο απο παραγοντες οι οποιοι ειναι καθαρα θεμα τυχης και συνηθως παραβλεπονται, σχηματιζοντας ετσι την εικονα πως για να πετυχεις πρεπει απλα να προσπαθησεις σκληρα. Οπως ειδες και στο βιντεο, ακομη και η ημερομηνια που γεννιεται καποιος μπορει να καθορισει αν θα διαγωνιζεται στα top πρωταθληματα hockey ή αν θα μεινει στον παγκο (το ιδιο φαινομενο εξηγειται πιο αναλυτικα στο 1ο κεφαλαιο του βιβλιου).

Στο βιντεο αναφερει οτι μπορει να ειναι ωφελιμο να πιστευεις οτι εχεις πληρη ελεγχο της εκβασης ενος αποτελεσματος, ακομη και αν ξερεις πως αυτο δεν ισχυει, διοτι ειναι πιο πιθανο να εισαι αποδοτικοτερος οταν περιμενεις καλα αποτελεσματα.
Εδω διαφωνω, πιστευω ειναι προτιμοτερο να εισαι προσγειωμενος και να αποδεχτεις οτι η ζωη δεν ειναι δικαιη, δεν εχουμε ισες ευκαιριες, οι ανθρωποι που καταφεραν κατι απο το τιποτα ειναι μετρημενοι στα δαχτυλα, ενω αυτοι που προσπαθησαν αλλα απετυχαν μενουν στην αφανεια (survivorship bias). Δεν προτρυνω καποιον να παρατησει οτι στοχο εχει θεσει, αλλα να εξετασει αν αυτος ειναι ρεαλιστικος, ποια η πιθανοτητα να αποτυχει, τι διακυβευεται σε ολη τη διαδικασια και να πραξει αναλογως.

σου στελνω το pdf σε pm

 

[Aleksa]

 

[Guest 890013]

 

[Guest 890013]

 

[Guest 209912]

 

[Guest 890013]

View attachment 82184

win-win για όσους πάμε ήδη στην κόλαση

 

[Aleksa]

 

[Valder]

Αυτό το πράγμα που κάθε κακοσχηματισμένος χαρακτήρας βρίσκει την άκρη του στη ζωή, με κάνει και αναρρωτιέμαι μήπως η Κόλαση βρίσκεται επι Γης και η όλη διαδικασία (οι υπόλοιποι έχοντες μια πιο ορθή σκέψη, να βλέπουμε τέτοια -συχνά- περιστατικά) μήπως αποτελεί το βάσανο, το αιώνιο μαρτύριο της ψυχής μας που ποτέ δεν θα ησυχάσει.

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είναι μια τεράστια γενίκευση αυτό που σκέφτηκα, αλλά και πάλι, στρεβλοί χαρακτήρες μια χαρά βολεμένοι σ' έναν στρεβλό κόσμο. It fuckin fits, τουλάχιστον κατα ένα μέρος.

 

[Guest 890013]

μήπως η Κόλαση βρίσκεται επι Γης

ναι

 

[Aleksa]

 

[Guest 209912]

Αυτό το πράγμα που κάθε κακοσχηματισμένος χαρακτήρας βρίσκει την άκρη του στη ζωή, με κάνει και αναρρωτιέμαι μήπως η Κόλαση βρίσκεται επι Γης και η όλη διαδικασία (οι υπόλοιποι έχοντες μια πιο ορθή σκέψη, να βλέπουμε τέτοια -συχνά- περιστατικά) μήπως αποτελεί το βάσανο, το αιώνιο μαρτύριο της ψυχής μας που ποτέ δεν θα ησυχάσει.

Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είναι μια τεράστια γενίκευση αυτό που σκέφτηκα, αλλά και πάλι, στρεβλοί χαρακτήρες μια χαρά βολεμένοι σ' έναν στρεβλό κόσμο. It fuckin fits, τουλάχιστον κατα ένα μέρος.

Γιατι είναι στρεβλοι χαρακτήρες, και γιατί είναι ο δικός σου ο χαρακτήρας ή ο δικός μου είναι ο σωστός; Όταν πάει κάτι λάθος στην ζωη μας, δικό μας είναι το πρόβλημα. Όλοι έχουμε έναν χαρακτήρα, και μάλλον όσοι περνάνε καλύτερα στην ζωή είναι αυτοί που τα έχουν βρει με το δικό τους και ζούνε σύμφωνα με τις επιταγές του, οποίες και αν είναι αυτές. Οι υπόλοιποι μάλλον κάνουν το αντίθετο. Ζουν με τις επιταγές της κοινωνίας, έχουν θέσει κάποια πράγματα ως "σωστά" που δεν τους αντιπροσωπεύουν ως χαρακτήρες και συνεπώς τυραννιουνται πλέον συνεχώς που δεν μπορούν να τα φτάσουν, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλουν να τα φτάσουν. Αν θέλανε, θα το κάνανε εντελώς αυθόρμητα.


Και να το θέσω και πιο μέστα. Έστω ένας άνθρωπος που ειναι λαμογιο, βυσματιας, κομματοσκυλο κτλ κτλ, τα έχει αποδεχτεί όλα αυτά, δεν βρίσκει τίποτα λάθος σε όλα αυτά, και περνάει μια χαρά στην ζωή του. Είναι λάθος ο τύπος; Μάλλον όχι. Αν δεν βασανίζεται είναι εν αρμονία με το εαυτό του, και καλά κάνει. Και έστω και ο τύπος που πάει με το σταυρό στο χέρι, και έχει τις ηθικές του αρχές, αλλά τον παίρνει, και κάθεται και σκάει, και αναρωτιέται γιατί ο παλιόχαρακτηρας πάει μπροστά και αυτός όχι. Αυτός λοιπόν γιατι σκάει; Μάλλον επειδή δεν βρίσκεται εν αρμονία με τον πραγματικό του εαυτό, και μάλλον γιατί όλο αυτό το σύνολο ηθικής που έχει στο κεφάλι του δεν είναι δικό του, αλλά του έχει καλλιεργηθεί. Γιατί γενικά όταν κάνεις τα πράγματα που σου έρχονται αυθόρμητα να κάνεις στην ζωή δεν τυρανιεσαι, ούτε βασανίζεσαι, γιατί κανείς αυτό που θες.

Το ερώτημα τώρα είναι γιατί δεν κάνουμε αυτό.

 

[Valder]

Μάλλον επειδή δεν βρίσκεται εν αρμονία με τον πραγματικό του εαυτό, και μάλλον γιατί όλο αυτό το σύνολο ηθικής που έχει στο κεφάλι του δεν είναι δικό του, αλλά του έχει καλλιεργηθεί.

Αυτό είναι ένα φοβερό άλμα λογικής κατά τη γνώμη μου.

Άλλο το "δεν κάνω αυτό που λέει η κοινωνία γιατί ενδόμυχα δεν το γουστάρω" κι άλλο το "κανονικά είμαι παλιοχαρακτήρας αλλά πάω με τη λογική σταυρός στο χέρι της κοινωνίας άρα ετεροκαλλιέργεια χαρακτήρα άρα αποτυγχάνω"

Υποθέτεις ότι η κοινωνία λειτουργεί άριστα και το λάθος είναι ατομικό. Δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι. Δεν έχουν δουλειά, ας γουγλάρουν σωστά κανα βιογραφικό.

Μετατοπίζεται έτσι, μια εκμαυλισμένη κοινωνία, αποκλειστικά στην ατομική ευθύνη, η οποία ναι μεν υπάρχει σε έναν βαθμό αλλά όχι τόσο απόλυτα και θέσφατα, εξωραϊζοντας έτσι τον οπορτουνισμό με έναν μανδύα ρεαλισμού-πραγματισμού.

Που ακόμα κι αν το εξετάσουμε έτσι, και παραλόγως το αποδεχτούμε χάριν κουβέντας (που δεν το έκανα το ποστ για να μου το αναλύσεις και να πιάσουμε εν τέλει αυτή την κουβέντα, αλλά επειδή έτσι σκέφτηκα και μου ρθε να το εκφράσω) ουσιαστικά απεκδύεσαι την καλλιέργεια στο βωμό μιας παρορμητικής και ξέφραγης ηθικά "συμφωνίας με το μέσα μας".

"Αποδέξου κοινώς ότι είσαι σκάρτος και ίσως επιβιώσεις σε μια κοινωνία που επιβιώνουν κι άλλοι σκάρτοι και μην ετεροπροσδιορίζεσαι από την καλλιέργεια του σταυρού στο χέρι από την κοινωνία. Από που; Απο την ίδια κοινωνία που εξυψώνει τους σκάρτους."

Δεν έχω να αποδεχτώ κανένα σφάλμα για το οποίο δεν είμαι όντως υπεύθυνος, να πάνε να γαμηθούν.

ΥΓ: Και εμμέσως υπάρχει και ισχυρισμός για υποκριτική/ψεύδος προσωπικότητας σε αντιδιαστολή με την προτιμότερη αυθεντικότητα του γαιώδους οπορτούνα, με όλη αυτή τη νεο-κυνική θεωρία, well played αλλά το πιασα.

 

[Guest 890013]

να μην ζεί κανείς ή να μην ζεί;

 

[ilovenature]

 

[SOx]

 

[Lady M]

Και έρχεται η πραγματικότητα και σου δίνει ένα μεγάλο χαστούκι...
Γιατί η αλήθεια πάντα εμφανίζεται αν δεν φοβάσαι να τη δεις.
Όσο και να σε πονά είναι η αλήθεια. Από μόνη της νικά τα πάντα. Το κάθε ψέμα, την κάθε επιθυμία, την κάθε ελπίδα. Είναι η αλήθεια και την έχεις μπροστά σου. Θα την αντιμετωπίσεις θες, δε θες. Επιλέγεις μόνο τον τρόπο.

 

[Valder]

Ακόμα κι αν πιστεύεις πως δεν έχεις κάτι να σε αγχώνει τη συγκεκριμένη περίοδο, πάντοτε στο υποσυνείδητο υποβόσκουν τα ανεκπλήρωτα ή δυσεπίλυτα προβλήματα και όσο πιο χρόνια τόσο πιο ποτισμένο το μέσα σου με αυτό το διαρκές στρες.

Κι εγω έναν καφέ τη μέρα πίνω συνήθως, αλλά το βράδυ δεν κοιμάμαι πολύ εύκολα γιατί βασανίζεται η ψυχή μου που δεν έχω κάνει αυτά που θέλω, και που είναι σημαντικά. Άλλο το ότι δεν μιλάω γι αυτά...

 

[SlimShady]

Εκείνη η Δευτέρα που...​

Δεν θα 'χεις κάτι άλλο να βρεις
εσύ έφυγες αργά κι εμείς θα φύγουμε νωρίς
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήθελα να 'ρθεις
μα η εφηβεία μου με χρέωσε πιο πολύ
απ'ότι εσείς μέσα στην μέρα μου
πλέον σας θυμάμαι μονάχα πάνω στα νεύρα μου
σ'εκείνη την ζωή που λες
μα εγώ ακόμα νιώθω πως πεθαίνω μέσα μου
στα άσκοπα σημάδια
που έχουνε ταιριάξει επάνω στα χέρια μου
εδώ έριξα τον κόσμο
σκέψου τι έκανα στ'αστέρια μου
είναι ανάγκη να θυμάμαι γιατί λέρωσα το δέρμα μου
και πως ποτέ να μην φορέσω την ασχήμια του πατέρα μου.
Mα πού να με βρω;
Σε δέκα μέρες
ένας κόσμος
κι ένας χρονος
που εχω για να με δω
βλέπεις εδώ δεν ανασαίνω
ζορίζω την ανάσα μου να βγει
μα εγώ δεν βγαίνω
κάθε προσπάθεια που κάνω
πάντα στην προσπάθεια μένω
ό,τι συμβαίνει, σημαίνει πως είναι ακραίο.
Είμαστε ατυχήματα
εγώ έμεινα στο τροχαίο
πως καταλήγω
πες
πως καταλήγω
οτιδήποτε λέω
γινόμαστε με δανικά
μα είναι το τελευταίο που καίω.
Μα δες
δεν ξέρω
αν όντως γράφω περισσότερο
ούτε γιατί
παρομοιάζω τον εαυτό μου ως τον χειρότερο.
Σ'αυτό το σπίτι που με κλείνει
αυτό το σπίτι που έχει μικρύνει
μέχρι και τον μικρότερο
μα έμαθε να λείπει.
Δυο χτυπάνε
τρείς ανοίγει
ξέρεις σκέφτομαι
αυτός ο βήχας που με πνίγει
πάλι δε λέει να φύγει
κι εγώ ένας ακόμη που δεν βλέπεις
ή δεν φαίνομαι
χάρηκα
χαρήκατε
δεν χαίρομαι
Είμαι το παιδί που τον ακούγανε στα νεύρα του
μα πήγε τζάμπα η μέρα του.
Και δες
σύντομα θα φτάσει
ή έχει φτάσει η δευτέρα που....

 

[Guest 890013]

εγώ σε κάθε συνάθροιση ατόμων, κοινωνικό event,party etc

 

[Guest 209912]

Η ζωή είναι σαν να γράφεις κώδικα. Ξεκινάς χωρίς να ξέρεις τι κάνεις, και προσπαθείς απλά να την κάνεις να δουλέψει. Καθώς μαθαίνεις, γεμίζεις την ζωή σου με κακό κώδικα, ο οποίος είναι γεμάτος bugs και δεν σε αφήνει να φτιάξεις αυτά που θελεις. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που ο κακός κώδικας έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που σε παραλύει, και σε ανάγκαζει να σταματήσεις να γράφεις και να τον καθαρίσεις. Μετά μπαίνεις στην διαδικασία του debugging, και ανακαλύπτεις πως ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσεις είναι να πετάς πράγματα. Ξεκινάς λοιπόν και βγάζεις ανθρώπους και πράγματα από την ζωή σου, και ανακαλύπτεις ότι πολλά πράγματα που υπήρχαν, δεν τα χρειάζεσαι πλέον, και το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν προβλήματα. Παιρνεις φορά λοιπόν και καταλήγεις να πετάξεις σχεδόν τα πάντα, και η ζωή σου επιτέλους καθαρίζει. Μετά, με τα νέα coding skills σου, είσαι πλέον έτοιμος να αρχίσεις και πάλι να φτιάχνεις νέα πράγματα. Το μόνο κακό είναι πως όπως στον προγραμματισμό, έτσι και στην ζωή, πότε δεν ξέρεις πως θα φτιάξεις εν τέλει αυτό που έχεις στο μυαλό σου, οπότε πάντα είσαι καταδικασμενος να δημιουργείς bugs.