Συγγνώμη εαυτέ μου...
Αναπαύθηκα τόσο καιρό στις δάφνες του μυαλού μου, μα τώρα πρέπει να βγω από τη ζώνη της άνεσης και να κάνω ότι δεν έκανα, για να πάρω όσα δεν πήρα, κι εδω, κι εκεί, κι αλλού.
Ο σταυρός στο χέρι δεν έσωσε, ο ιδεαλισμός δεν έσωσε, ο φόβος δεν έσωσε, η δειλία δεν έσωσε, ο ωχαδερφισμός δεν έσωσε.
Οι μόνες φορές που σώθηκα ήταν αυτές που έκανα πράγματα που με έκαναν να αισθάνομαι πως τρέμω να πάω εκεί, πως είναι πραγματικά δύσκολο, πως δε μπορώ.
Μα κι οι δυο ξέρουμε πως μια χαρά τα μπορώ τα δύσκολα. Ιδίως τα πολύ δύσκολα.
Α ρε συ, ή του ύψους είσαι ή του βάθους, έλεγε η μαθηματικός στο γυμνάσιο.
Είδα το ύψος.
Και μετα είδα το βάθος.
Και τωρα θέλω να ξαναδω το ύψος.
Δεν θα ησυχάσω για όλη μου τη ζωή εαν δεν το κάνω. Και δεν με νοιαζει αν υπαρχουν δρόμοι για να πάρω όσα θέλω από αυτή τη ζωή. Θα τους φτιάξω εγω.
Σκουπίδια του ανθρώπινου είδους να εχουν τα πάντα και καλές ψυχές να γαμιούνται;
Κάτι δε νομίζεις ότι πάει πολύ στραβά;
Κάτι δε νομίζεις ότι πρέπει να διορθωθεί;
Απο κάπου δε νομίζεις ότι πρέπει να το πιάσουμε;
ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ; ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ. ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ, ΤΣΑΚΙΖΕ, ΟΡΜΑ, ΠΑΙΡΝΕ, ΥΠΕΡ ΠΑΡΤΗΣ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΣ. ΑΓΡΙΜΙ. ΜΗΧΑΝΗ.-
Αλίμονο σε όποιον μου μπει εμπόδιο...