Σκέψεις... III

[vasilagas]

Γιαμ

Απο την άλλη πάνε οι εποχές που έτρωγα τσουρεκακι με μερεντα για πρωινό πασχαλιάτικα…

 

[Azur]

Θα τα καταφέρω!

 

[American Economist]

 

[American Economist]

Αγκαλιά

 

[SOx]

 

[Reader]

Χρόνια πολλά, αν μας διαβάζεις

 

[Valder]

Βλέπω ειδησεις για το σεισμό στην Πόλη και λένε α η δημοσιογράφος ταδε, κουνήθηκε ζωντανά στον αέρα. Λεω πω ρε πούστη μου πάλι θα μας αρχίσουν στα τούρκικα γλουγλου ινσταμπουλντά γιαουρτά και νταχτιρντά, δε μπορώ να τους ακουω.

Βάζω να την δω πως μοιάζει, το πιο επικό βυζαντινό κοράσιο έβερ.

Α ρε Μελτέμ, μας πήρες τα μυαλά ρε Μελτέμ...

ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΡΕ ΜΕΛΤΕΜ!

 

[parafernalia]

Κοίτα να δεις που αυτή η ομάδα θα με κάνει να βλέπω μπάσκετ.

Spoiler

 

[Azur]

Οκ, οι γονείς μου δεν κάλυψαν τις συναισθηματικές ανάγκες μου όταν ήμουν παιδί. Όμως, είναι ανευθυνότητα από μέρους μου να τους κατηγορώ ακόμα ως ανεπαρκείς για τη δική μου αποτυχία ως ενήλικας.

 

[Azur]

Δεν με αγαπάει κανείς πραγματικά, κι ας λέει ο ψυχίατρος ότι με αγαπάνε οι γονείς μου.

 

[glayki]

Έξοδος από την απραξία.. Ίσως είναι και αυτό ένα αντίδοτο στην ανακύκλωση σκέψεων.

 

[Azur]

Γιατί έχω εθιστεί στο να βλέπω συνεχώς προβλήματα και όχι ευκαιρίες;

 

[vasilagas]

Μάλλον κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ τελικά...

 

[Azur]

Ηρέμησαν επιτέλους τα τσάκρα μου! Τρεις μέρες τώρα έχει κατσικωθεί ο σατανάς μέσα μου και σας έχω πρήξει το παπάρι με την αρνητικότητά μου. Ανακουφίστηκα, γιατί ανέλαβα την ευθύνη της άσχημης συμπεριφοράς μου. Συνεχίζω με περισσότερο θάρρος.

 

[ultraviolence]

Κάποιος, με τα προσόντα που υποτίθεται ότι έχω, θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να παίρνει ένα γερό μισθό και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Έλα που δε μπορώ και κυρίως δε θέλω όμως. Ξανά στο 0. Χρόνια που πέρασαν, άφησαν πίσω τους θλιμμένα πρόσωπα και πληγές.

 

[parafernalia]

Άντε να το σηκώσουν οι κοριτσάρες και την άλλη Κυριακή φιέστα στην Αγιά-Σοφιά!

 

[Kate1914]

Ίσως να ενθουσιάζομαι όντως υπερβολικά με τα πράγματα που δεν τα περιμένω και που εκπλήσσουν (πχ το να μάθω ότι το σίκουελ μιας ταινίας που μου άρεσε είναι πλέον διαθέσιμο). Και γενικά και με τα πιο μικρά πράγματα της ζωής.
Ίσως πάλι να μη φταίω εγώ όμως. Ίσως απλά να είμαι τόσο ήσυχη που όταν δεν καταπιέζω τον εαυτό μου και δηλώνω πόσο χαίρομαι για κάτι, οι άλλοι να μου λένε να παραμείνω ήσυχη.
Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει, και τι είναι και το σωστό και αποδεκτό. Όμως, θα έλεγα ψέματα αν δε χαίρομαι και μόνη μου κατά βάθος όταν νιώθω αυτές τις μικρές στιγμές χαράς. Νιώθω ότι ακόμη είμαι άνθρωπος που αισθάνεται.
Ίσως τελικά αυτό να φταίει. Να φοβόμαστε να αισθανθούμε και για αυτό να τρομάζουμε όταν πάμε να νιώσουμε.

Τέλος πάντων, αρκετά με τη φιλοσοφία, πίσω στην ταινία που τόσο ανυπομονώ να δω .

 

[Aleksa]

 

[Nascentes morimur]

Οι πιο μικρές στιγμές στη ζωή συχνά κρύβουν την πιο μεγάλη ουσία
μια στιγμή ησυχίας, ένα τυχαίο βλέμμα, μια αίσθηση που δεν μπορείς να εξηγήσεις, αλλά σε γεμίζει.
Ίσως τελικά, οι σιωπηλές αυτές λεπτομέρειες είναι που
ψιθυρίζουν την αλήθεια της ύπαρξής μας.

 

[rafaela11]

Ίσως να ενθουσιάζομαι όντως υπερβολικά με τα πράγματα που δεν τα περιμένω και που εκπλήσσουν (πχ το να μάθω ότι το σίκουελ μιας ταινίας που μου άρεσε είναι πλέον διαθέσιμο). Και γενικά και με τα πιο μικρά πράγματα της ζωής.
Ίσως πάλι να μη φταίω εγώ όμως. Ίσως απλά να είμαι τόσο ήσυχη που όταν δεν καταπιέζω τον εαυτό μου και δηλώνω πόσο χαίρομαι για κάτι, οι άλλοι να μου λένε να παραμείνω ήσυχη.
Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει, και τι είναι και το σωστό και αποδεκτό. Όμως, θα έλεγα ψέματα αν δε χαίρομαι και μόνη μου κατά βάθος όταν νιώθω αυτές τις μικρές στιγμές χαράς. Νιώθω ότι ακόμη είμαι άνθρωπος που αισθάνεται.
Ίσως τελικά αυτό να φταίει. Να φοβόμαστε να αισθανθούμε και για αυτό να τρομάζουμε όταν πάμε να νιώσουμε.

Τέλος πάντων, αρκετά με τη φιλοσοφία, πίσω στην ταινία που τόσο ανυπομονώ να δω .

That’s the point of life